[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://ppantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://ppantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://ppantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://ppantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://ppantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://ppantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://ppantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://ppantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://ppantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://ppantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://ppantip.com/topic/37068869
ตอนที่ 25 https://ppantip.com/topic/37085830
ตอนที่ 26 https://ppantip.com/topic/37099275
ตอนที่ 27 https://ppantip.com/topic/37112970
ตอนที่ 28 https://ppantip.com/topic/37126151
ตอนที่ 29 https://ppantip.com/topic/37138946
คอนที่ 30 https://ppantip.com/topic/37151795
ตอนที่ 31 https://ppantip.com/topic/37165116
ตอนที่ 32 https://ppantip.com/topic/37177126
ตอนที่ 33 https://ppantip.com/topic/37190596
ตอนที่ 34 https://ppantip.com/topic/37202591
ตอนที่ 35 https://ppantip.com/topic/37213256
ตอนที่ 36 https://ppantip.com/topic/37225393
ตอนที่ 37 https://ppantip.com/topic/37244721
ตอนที่ 38 https://ppantip.com/topic/37257459
ตอนที่ 39 https://ppantip.com/topic/37270656
สวัสดีค่ะ ' พลอยแดง' ขอขอบคุณทุกผู้อ่านจากใจจริงๆ สำหรับเรื่องยาวเรื่องแรกของ ' พลอยแดง' ที่คัดเลือกจาก
จำนวน สามสี่เรื่องยาวที่เขียนไว้ โดยมีผู้อ่านก่อนว่าควรเป็นเรื่องนี้ มาถึงตอนเกือบจบผลก็ออกมาแล้ว ความรักก็คงวนเวียน
รูปแบบเหมือนความรักทั่วไป หากแต่การนำเสนออาจจะต่างกันบ้างมากน้อยตามที่ท่านได้อ่านมา รอพบตอนหน้าจะวางรูปหอ
พักด้วยค่ะ : WANG JIE หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, Lady Star 919 หลงรัก, The Mario หลงรัก, cnck4 หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก,
Soul Master หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3875943 หลงรัก, GTW หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, kasareev ซึ้ง, สมาชิก
หมายเลข 3228335 ถูกใจ
❀❀❀
ชัยยศนั่งบนเตียงหลังจากตื่นนอนในตอนสายวันหยุด เขาเพิ่งรู้สึกว่ามันโล่งๆพิกล ทั้งที่ตู้เตียง โต๊ะก็ยังวางอยู่ที่เดิมครบถ้วน
เมื่อสายตาสำรวจตรวจสิ่งของครบหมด ก็มานึกถึงสิ่งที่อยู่ในใจตน สมองตน ไม่นานนักก็รู้แจ้งแก่ใจตนว่า เพราะสิ่งที่เคยคิดคำนึงถึงได้
โยกย้ายไปที่แห่งหนึ่ง ไปไหนก็ไม่รู้ถิ่นฐานชัดเจน ดังจิตใต้สำนึกที่หลุดปากไปยังวันนัดว่า หล่อนไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ ไม่มีที่อยู่ ที่จริงแล้ว
วันนัดไม่ได้คิดหรอก มันเป็นความคิดของเขาแท้ๆที่กังวลและห่วงใยในเรื่องนี้ ว่าควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้ เขาเอาตนเองสวมรอยลงไป
ในความรู้สึกของวันนัด คิดแทนไปหมด เพราะอะไรล่ะ เพราะคงคำพูดที่ว่า.. เราห่วงเขาไม่น้อยไปกว่านายหรอก แต่เรามีสิทธิน้อยกว่า
นาย....
นั่นเป็นเพียงคำพูดที่รับรู้ แต่ที่ใครไม่รู้ เขารู้อยู่แก่ใจตนเอง ดังจดหมายของหล่อนที่มีมาถึงเขาก็ขึ้นต้นด้วยว่าคิดถึงมาก กับคำว่าสายตา
อบอุ่น หล่อนบอกรับรู้ตอบมา ทั้งๆที่เขาก็ได้ไปว่าวันนัด ว่าอย่าให้หล่อนต้องรับรู้อะไรมากนัก แต่เขาสิปล่อยความในใจให้หล่อนรับรู้จน
ได้ มันคงไม่มากเกินไปหรอกนะศิ เขารัก..หล่อน ก็หล่อนน่ารักนี่นะ เขาแก้ตัวให้ตนเอง และรีบปัดความคิดออกไป แต่ก็มาคิดข้ามไปถึง
อนาคตว่า ต่อไปจะทำอย่างไร ถึงจะมีหล่อนมาให้เขาได้เห็นอีก ก็น่าจะดี ดีเหมือน... ชมสวนดอกไม้บ้านคนอื่น มิผิดนัก
นี่หล่อนกำลังจะมา นึกถึงแค่นี้ก็รีบลุกขึ้นอย่างสดชื่นไปล้างหน้าล้างตาทันที เมื่อพบหล่อนครั้งนี้เขาควรจะวางตัวอย่างไรดี เพราะ
หล่อนเข้าใจเขามากขึ้น และเพราะที่เขาไปว่าวันนัดไว้มาก ไม่รู้ว่าวันนัดไปเล่าให้หล่อนฟังบ้างหรือเปล่า คำพูดที่ว่า.. หล่อนทำไว้ดีสินะ
วันนัดยังเอาไปเล่าให้หล่อนฟังเลย ทั้งที่แท้จริงแล้วถ้าแปลความหมายมันก็ลึกจนเขาไม่อยากจะนึกถึงเอาทีเดียว
ดูจากสถานะ สถานการณ์โดยรวมทั้งหมดแล้ว เขาก็คิดไปทีละเปลาะว่าควรจะทำอย่างไร เพื่อหล่อน ดี จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเขา
ก็อยากเห็น อยากพบ อยากมีสังคมอยู่ใกล้ชิดกับหล่อน เขารู้สึกสนุกมีความสุขทุกครั้งที่ได้พบกับหล่อน แม้กระทั่งการคุยทางโทรศัพท์
สิ่งแวดล้อมรอบตัวถ้ามีหล่อนร่วมอยู่ด้วย เขาคิดว่ามันดีมากกว่าเสีย เพราะเขาไม่เห็นผลเสียตรงไหน มีแต่ได้กับได้ คือทั้งเขาและวันนัด
คิดได้ดังนั้นแล้ว เขาจึงดูปฏิทิน ขีดวงกลมไปตามเดือน วัน กะการณ์ช่วงเวลา เอาแผนที่ประเทศรวมทั้งสถานที่ท่องเที่ยวของประเทศ
เพื่อนบ้านมาเล็งเส้นทางถนนหลวงที่จะวิ่งผ่านลงทางใต้ไปจนถึงประเทศเหล่านั้น
เขาคิดว่าเขาควรจะปรึกษาวันนัดก่อนบอกหล่อน อย่างน้อยก็เป็นการไถ่ ‘ ปาก’ ที่เขาได้ว่าวันนัดไปเสียมากมาย ด้วยความในใจของเขา
แท้ๆล้วนๆเลยทีเดียว
เช้าวันเสาร์วันนัดไปรับศิรินทร์ที่สนามบินแฟรงเฟิร์ต นาทีที่เห็นหน้ากัน หล่อนรีบเดินเข้ามาหาวันนัดที่ยืนรอนอกแถวเชือกขึงแนวกั้น หล่อนกอดเขาทันทีด้วยเป้พะรุงพะรังที่ไหล่
“นัดขา” หล่อนเรียกเขาพร้อมเดินมาแนบหน้าที่ไหล่เขา เขาเต็มตื้นด้วยความดีใจจากเสียงที่หล่อนกล่าวขานออกมา
“ คิดถึงจัง” เขาพูดตอบ เพื่อมองหน้ากันอีกครั้ง สายตารักสองคู่ก็ประสานกันจนต้องกอดกันอีกหน วันนัดดึงเป้จากไหล่หล่อนมาถือ
“ นัดรอนานไหมคะ”
“ ไม่นานหรอก เท่าไรก็ไม่นานจ้ะ ศิสิมาสะดวกไหมจ๊ะ”
“นั่งเครื่องบินไม่ถึงชั่วโมง แต่เหมือนเราอยู่ไกลกันจังนะคะนัด ทั้งๆที่ระยะทางก็คงเท่าๆที่ไปโคโลญจน์ละมั้ง”
“ ใช่จ้ะเหมือนอยู่ชายแดนของสองประเทศ ก็ว่าอยู่คนละประเทศแล้ว”
ทั้งคู่เดินออกมาด้วยกันจนถึงรถ วันนัดเปิดประตูแต่ก็กอดหล่อนอย่างนานอีกครั้งจึงดันหล่อนขึ้นรถ ตนเองไปด้านคนขับๆรถออกมา
“ ป่านนี้คุณชัยยศรอแล้ว” วันนัดบอกหล่อน
“เหรอคะ ทำไมต้องบอกศิล่ะคะ”
“ก็เขาบอกว่า ให้บอกศิว่าไม่ได้มารับแต่รออยู่จ้ะ”
“อ๋อ เขาควรจะบอกว่า อยู่ที่ไหนก็รอมังคะ”
“ทำไมศิเข้าใจอย่างนั้นล่ะจ๊ะ”
“ก็คือ มันเข้าใจนะค่ะ เขาว่าอย่างนั้น ที่จริงก็เห็นเขามาพร้อมๆกันกับนัดนะคะ เพียงแต่เจอและอยู่กับนัดมากกว่าเขา”
วันนัดคิดตามที่หล่อนพูด และคำพูดทำนองเดียวกันที่ว่า’ เราห่วงเขาไม่น้อยกว่านายหรอก แต่เรามีสิทธิน้อยกว่านาย’ ก็ผุดขึ้นมาทันที ความหมายมันก็ชัดเจนแล้วนี่ แถมคำพูดที่ยืนยันว่า ชัยยศห่วงหล่อนก็คือ ‘ให้เขาพยายามหน่อยนะ อย่าให้หล่อนต้องรับรู้มากนัก’ ใครๆก็ห่วงหล่อน เขาประจักษ์แจ้งเห็นจริงแล้ว
“ นัดคิดอะไรคะ” หล่อนถามเมื่อเห็นเขานิ่งไปเมื่อหล่อนพูดจบ
“ เปล่าจ้ะ ก็นึกอะไรๆนิดหน่อย ศิเอนพนักพิงนอนไหม เมื่อคืนตื่นเต้นไหม นอนหลับไหม”
“ นัดพูดห่วงศิเสียยาวเชียว นัดพูดเก่งขึ้นนะคะ” หล่อนมองหน้าเขาแล้วยิ้ม
เขาให้รู้สึกขัดเขินที่หล่อนจับอาการหลังความคิดของเขาได้ จึงยิ้มรับ
หล่อนเอามือวางบนต้นขาเขา แล้วหลับตาพิงพนัก เขาเข้าใจหล่อนว่าหล่อนคงนอนไม่หลับ ก็จริงอยู่ หล่อนตื่นเต้นอยากมาพบเขาด้วยความคิดถึง และก็ได้พบแล้ว แต่ความคิดถึงยังไม่ได้ระบายออกไปเลย หล่อนนึกคิดอยู่ ให้เขาตั้งใจขับรถที่ดูว่าจะเร็วจนรู้สึกได้เชียว
ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็นชัยยศยืนเกร่รออยู่ที่ประตูล่างหอพัก ทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา และก็ไม่น่าเชื่อว่าคนทั้งสองรีบโผเข้าหากัน โดยศิรินทร์เป็นฝ่ายดิ่งเข้าไปกอดแขนชัยยศที่มีสีหน้าดีใจ ขณะเหลือบมองวันนัดนิดหนึ่งก่อนที่จะโอบไหล่หล่อนอย่างหลวมๆ
“ คิดถึงคุณชัยยศ” หล่อนพูดอย่างตื้นตันได้แค่นี้
“ อ้าว ต้องดีใจซี่ศิ” เขารู้สึกในน้ำเสียงของหล่อน หล่อนจึงพยายามปรับความรู้สึกที่มันพ่วงแววตาครั้งสุดท้ายของเขาเข้ามาจุกตอนนี้ด้วย หล่อนถอยออกมามองหน้าเขาเอ่ยว่า
“ ไม่เปลี่ยนแปลง” หล่อนพูดแบบทักทาย
“ คนที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงง่ายๆหรอกครับ’ เขาตอบแทนเพื่อนด้วย
วันนัดเห็นแล้วก็นึกถึงว่าเขาทั้งสองเป็นคน ‘สนิท’ กันตั้งแต่คราวที่แล้วแล้ว ชัยยศนำพากันเดินขึ้นไปที่ห้องวันนัด โดยวันนัดถือเป้ของหล่อนตามหลัง คิดว่าเดี๋ยวเขาก็มีเวลาอยู่กับหล่อน ตอนนี้ให้หล่อนได้ทักทายกับชัยยศไปก่อน
ชัยยศไม่ได้คุยสิ่งที่จะทำกับวันนัดดังที่คิดไว้ และเปลี่ยนใจมานึกว่าก็ให้เขาทั้งสองรู้พร้อมๆกันเลย จะได้ดูอาการของวันนัดด้วย ถ้าได้ยิน ‘งาน’ ที่เขาทำให้เพื่อน เขาตั้งใจด้วยความรู้สึกทุกๆอย่างมันสรุปออกมาแล้วว่าดีที่สุด
ทั้งสามเข้ามานั่ง ชัยยศนั่งที่เก้าอี้ วันนัดกับศิรินทร์นั่งขอบเตียง วันนัดลุกไปเอาน้ำแอปเปิ้ลมาให้หล่อนดื่ม รวมทั้งตัวเองด้วย แต่ไม่ได้ให้ชัยยศเพราะเขาก็อยู่ที่นี่
“ ศิเหนื่อยไหม ที่เดินทางหลายชั่วโมงจากโน่นน่ะ” ชัยยศชวนคุย
“ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ แต่เมื่อคืนนอนไม่หลับ ตื่นเต้นค่ะคุณชัยยศ” หล่อนตอบด้วยรอยยิ้มสดใส
“ คืนนี้ก็ได้นอนชดใช้แล้ว พรุ่งนี้อยากไปไหนพิเศษไหม มีธุระต้องทำหรือเปล่าล่ะ” เขาถามอีก
“ ศิไม่มีธุระหรอกค่ะ ธุระต้องเป็นของคุณชัยยศกับนัดแล้วค่ะ” หล่อนตอบตามสไตล์หล่อน
วันนัดยิ้มที่เหมือนได้ยินการพูดคุยที่คุ้นเคยกลับมาอีก
“ ให้เป็นรายการของยศก่อนเลย ถ้ามีละก้อ” วันนัดกล่าว
“ เอาเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก่อนล่ะ ดีๆทั้งนั้น” ชัยยศตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ ศิเคยได้ยินแต่เอาเรื่องร้ายหรือดีก่อน ไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่มีหรอกครับ เรื่องร้ายที่นี่ ไม่มีใครพูดถึง ใช่ไหมนัด” เขาหันไปสบตากับวันนัด วันนัดยิ้มรับ
“ เอาเรื่องที่ศิตื่นเต้นมากก่อนก็ได้ค่ะ” หล่อนบอกชัยยศ
“แล้วจะไปรู้หรือว่า ศิจะตื่นเต้นมากหรือน้อย” ชัยยศสงสัย
“ อย่างคุณชัยยศไม่รู้ ก็ไม่ต้องไปถามหาคนที่รู้แล้วละค่ะ ศิเชื่ออย่างนี้” หล่อนยิ้มยืนยันคำพูด
“ แหม นัดจับแขนยึดไว้หน่อย จะลอยแล้ว” ชัยยศแกล้งทำเก้อที่หล่อนชมต่อหน้าวันนัด
“ เดี๋ยวพูดธุระเสร็จแล้วค่อยลอย” วันนัดกล่าวแบบเหมือนไล่ภายหลัง แต่มองตาชัยยศ ชัยยศหัวเราะเพื่อน หึ หึ ทำเอาศิรินทร์ขำไปด้วยว่าเขาก็รักกันเหมือนเดิมนะ
“ ถือเป็นสิ่งที่จะมอบให้ศิก็แล้วกันที่มาวันนี้ เร็วกว่าที่คิด เดือนเดียวใช่ไหมนัด”
วันนัดพยักหน้า ฟังเพื่อนพูดต่อ
(มีต่อ)
🎭⌛⏰หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 40 ⏰⌛🎭
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ ' พลอยแดง' ขอขอบคุณทุกผู้อ่านจากใจจริงๆ สำหรับเรื่องยาวเรื่องแรกของ ' พลอยแดง' ที่คัดเลือกจาก
จำนวน สามสี่เรื่องยาวที่เขียนไว้ โดยมีผู้อ่านก่อนว่าควรเป็นเรื่องนี้ มาถึงตอนเกือบจบผลก็ออกมาแล้ว ความรักก็คงวนเวียน
รูปแบบเหมือนความรักทั่วไป หากแต่การนำเสนออาจจะต่างกันบ้างมากน้อยตามที่ท่านได้อ่านมา รอพบตอนหน้าจะวางรูปหอ
พักด้วยค่ะ : WANG JIE หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, Lady Star 919 หลงรัก, The Mario หลงรัก, cnck4 หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก,
Soul Master หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3875943 หลงรัก, GTW หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, kasareev ซึ้ง, สมาชิก
หมายเลข 3228335 ถูกใจ
❀❀❀
ชัยยศนั่งบนเตียงหลังจากตื่นนอนในตอนสายวันหยุด เขาเพิ่งรู้สึกว่ามันโล่งๆพิกล ทั้งที่ตู้เตียง โต๊ะก็ยังวางอยู่ที่เดิมครบถ้วน
เมื่อสายตาสำรวจตรวจสิ่งของครบหมด ก็มานึกถึงสิ่งที่อยู่ในใจตน สมองตน ไม่นานนักก็รู้แจ้งแก่ใจตนว่า เพราะสิ่งที่เคยคิดคำนึงถึงได้
โยกย้ายไปที่แห่งหนึ่ง ไปไหนก็ไม่รู้ถิ่นฐานชัดเจน ดังจิตใต้สำนึกที่หลุดปากไปยังวันนัดว่า หล่อนไปอยู่ไหนก็ไม่รู้ ไม่มีที่อยู่ ที่จริงแล้ว
วันนัดไม่ได้คิดหรอก มันเป็นความคิดของเขาแท้ๆที่กังวลและห่วงใยในเรื่องนี้ ว่าควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้ เขาเอาตนเองสวมรอยลงไป
ในความรู้สึกของวันนัด คิดแทนไปหมด เพราะอะไรล่ะ เพราะคงคำพูดที่ว่า.. เราห่วงเขาไม่น้อยไปกว่านายหรอก แต่เรามีสิทธิน้อยกว่า
นาย....
นั่นเป็นเพียงคำพูดที่รับรู้ แต่ที่ใครไม่รู้ เขารู้อยู่แก่ใจตนเอง ดังจดหมายของหล่อนที่มีมาถึงเขาก็ขึ้นต้นด้วยว่าคิดถึงมาก กับคำว่าสายตา
อบอุ่น หล่อนบอกรับรู้ตอบมา ทั้งๆที่เขาก็ได้ไปว่าวันนัด ว่าอย่าให้หล่อนต้องรับรู้อะไรมากนัก แต่เขาสิปล่อยความในใจให้หล่อนรับรู้จน
ได้ มันคงไม่มากเกินไปหรอกนะศิ เขารัก..หล่อน ก็หล่อนน่ารักนี่นะ เขาแก้ตัวให้ตนเอง และรีบปัดความคิดออกไป แต่ก็มาคิดข้ามไปถึง
อนาคตว่า ต่อไปจะทำอย่างไร ถึงจะมีหล่อนมาให้เขาได้เห็นอีก ก็น่าจะดี ดีเหมือน... ชมสวนดอกไม้บ้านคนอื่น มิผิดนัก
นี่หล่อนกำลังจะมา นึกถึงแค่นี้ก็รีบลุกขึ้นอย่างสดชื่นไปล้างหน้าล้างตาทันที เมื่อพบหล่อนครั้งนี้เขาควรจะวางตัวอย่างไรดี เพราะ
หล่อนเข้าใจเขามากขึ้น และเพราะที่เขาไปว่าวันนัดไว้มาก ไม่รู้ว่าวันนัดไปเล่าให้หล่อนฟังบ้างหรือเปล่า คำพูดที่ว่า.. หล่อนทำไว้ดีสินะ
วันนัดยังเอาไปเล่าให้หล่อนฟังเลย ทั้งที่แท้จริงแล้วถ้าแปลความหมายมันก็ลึกจนเขาไม่อยากจะนึกถึงเอาทีเดียว
ดูจากสถานะ สถานการณ์โดยรวมทั้งหมดแล้ว เขาก็คิดไปทีละเปลาะว่าควรจะทำอย่างไร เพื่อหล่อน ดี จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเขา
ก็อยากเห็น อยากพบ อยากมีสังคมอยู่ใกล้ชิดกับหล่อน เขารู้สึกสนุกมีความสุขทุกครั้งที่ได้พบกับหล่อน แม้กระทั่งการคุยทางโทรศัพท์
สิ่งแวดล้อมรอบตัวถ้ามีหล่อนร่วมอยู่ด้วย เขาคิดว่ามันดีมากกว่าเสีย เพราะเขาไม่เห็นผลเสียตรงไหน มีแต่ได้กับได้ คือทั้งเขาและวันนัด
คิดได้ดังนั้นแล้ว เขาจึงดูปฏิทิน ขีดวงกลมไปตามเดือน วัน กะการณ์ช่วงเวลา เอาแผนที่ประเทศรวมทั้งสถานที่ท่องเที่ยวของประเทศ
เพื่อนบ้านมาเล็งเส้นทางถนนหลวงที่จะวิ่งผ่านลงทางใต้ไปจนถึงประเทศเหล่านั้น
เขาคิดว่าเขาควรจะปรึกษาวันนัดก่อนบอกหล่อน อย่างน้อยก็เป็นการไถ่ ‘ ปาก’ ที่เขาได้ว่าวันนัดไปเสียมากมาย ด้วยความในใจของเขา
แท้ๆล้วนๆเลยทีเดียว
เช้าวันเสาร์วันนัดไปรับศิรินทร์ที่สนามบินแฟรงเฟิร์ต นาทีที่เห็นหน้ากัน หล่อนรีบเดินเข้ามาหาวันนัดที่ยืนรอนอกแถวเชือกขึงแนวกั้น หล่อนกอดเขาทันทีด้วยเป้พะรุงพะรังที่ไหล่
“นัดขา” หล่อนเรียกเขาพร้อมเดินมาแนบหน้าที่ไหล่เขา เขาเต็มตื้นด้วยความดีใจจากเสียงที่หล่อนกล่าวขานออกมา
“ คิดถึงจัง” เขาพูดตอบ เพื่อมองหน้ากันอีกครั้ง สายตารักสองคู่ก็ประสานกันจนต้องกอดกันอีกหน วันนัดดึงเป้จากไหล่หล่อนมาถือ
“ นัดรอนานไหมคะ”
“ ไม่นานหรอก เท่าไรก็ไม่นานจ้ะ ศิสิมาสะดวกไหมจ๊ะ”
“นั่งเครื่องบินไม่ถึงชั่วโมง แต่เหมือนเราอยู่ไกลกันจังนะคะนัด ทั้งๆที่ระยะทางก็คงเท่าๆที่ไปโคโลญจน์ละมั้ง”
“ ใช่จ้ะเหมือนอยู่ชายแดนของสองประเทศ ก็ว่าอยู่คนละประเทศแล้ว”
ทั้งคู่เดินออกมาด้วยกันจนถึงรถ วันนัดเปิดประตูแต่ก็กอดหล่อนอย่างนานอีกครั้งจึงดันหล่อนขึ้นรถ ตนเองไปด้านคนขับๆรถออกมา
“ ป่านนี้คุณชัยยศรอแล้ว” วันนัดบอกหล่อน
“เหรอคะ ทำไมต้องบอกศิล่ะคะ”
“ก็เขาบอกว่า ให้บอกศิว่าไม่ได้มารับแต่รออยู่จ้ะ”
“อ๋อ เขาควรจะบอกว่า อยู่ที่ไหนก็รอมังคะ”
“ทำไมศิเข้าใจอย่างนั้นล่ะจ๊ะ”
“ก็คือ มันเข้าใจนะค่ะ เขาว่าอย่างนั้น ที่จริงก็เห็นเขามาพร้อมๆกันกับนัดนะคะ เพียงแต่เจอและอยู่กับนัดมากกว่าเขา”
วันนัดคิดตามที่หล่อนพูด และคำพูดทำนองเดียวกันที่ว่า’ เราห่วงเขาไม่น้อยกว่านายหรอก แต่เรามีสิทธิน้อยกว่านาย’ ก็ผุดขึ้นมาทันที ความหมายมันก็ชัดเจนแล้วนี่ แถมคำพูดที่ยืนยันว่า ชัยยศห่วงหล่อนก็คือ ‘ให้เขาพยายามหน่อยนะ อย่าให้หล่อนต้องรับรู้มากนัก’ ใครๆก็ห่วงหล่อน เขาประจักษ์แจ้งเห็นจริงแล้ว
“ นัดคิดอะไรคะ” หล่อนถามเมื่อเห็นเขานิ่งไปเมื่อหล่อนพูดจบ
“ เปล่าจ้ะ ก็นึกอะไรๆนิดหน่อย ศิเอนพนักพิงนอนไหม เมื่อคืนตื่นเต้นไหม นอนหลับไหม”
“ นัดพูดห่วงศิเสียยาวเชียว นัดพูดเก่งขึ้นนะคะ” หล่อนมองหน้าเขาแล้วยิ้ม
เขาให้รู้สึกขัดเขินที่หล่อนจับอาการหลังความคิดของเขาได้ จึงยิ้มรับ
หล่อนเอามือวางบนต้นขาเขา แล้วหลับตาพิงพนัก เขาเข้าใจหล่อนว่าหล่อนคงนอนไม่หลับ ก็จริงอยู่ หล่อนตื่นเต้นอยากมาพบเขาด้วยความคิดถึง และก็ได้พบแล้ว แต่ความคิดถึงยังไม่ได้ระบายออกไปเลย หล่อนนึกคิดอยู่ ให้เขาตั้งใจขับรถที่ดูว่าจะเร็วจนรู้สึกได้เชียว
ไม่น่าเชื่อว่าจะได้เห็นชัยยศยืนเกร่รออยู่ที่ประตูล่างหอพัก ทันทีที่ทั้งสองก้าวเข้ามา และก็ไม่น่าเชื่อว่าคนทั้งสองรีบโผเข้าหากัน โดยศิรินทร์เป็นฝ่ายดิ่งเข้าไปกอดแขนชัยยศที่มีสีหน้าดีใจ ขณะเหลือบมองวันนัดนิดหนึ่งก่อนที่จะโอบไหล่หล่อนอย่างหลวมๆ
“ คิดถึงคุณชัยยศ” หล่อนพูดอย่างตื้นตันได้แค่นี้
“ อ้าว ต้องดีใจซี่ศิ” เขารู้สึกในน้ำเสียงของหล่อน หล่อนจึงพยายามปรับความรู้สึกที่มันพ่วงแววตาครั้งสุดท้ายของเขาเข้ามาจุกตอนนี้ด้วย หล่อนถอยออกมามองหน้าเขาเอ่ยว่า
“ ไม่เปลี่ยนแปลง” หล่อนพูดแบบทักทาย
“ คนที่นี่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงง่ายๆหรอกครับ’ เขาตอบแทนเพื่อนด้วย
วันนัดเห็นแล้วก็นึกถึงว่าเขาทั้งสองเป็นคน ‘สนิท’ กันตั้งแต่คราวที่แล้วแล้ว ชัยยศนำพากันเดินขึ้นไปที่ห้องวันนัด โดยวันนัดถือเป้ของหล่อนตามหลัง คิดว่าเดี๋ยวเขาก็มีเวลาอยู่กับหล่อน ตอนนี้ให้หล่อนได้ทักทายกับชัยยศไปก่อน
ชัยยศไม่ได้คุยสิ่งที่จะทำกับวันนัดดังที่คิดไว้ และเปลี่ยนใจมานึกว่าก็ให้เขาทั้งสองรู้พร้อมๆกันเลย จะได้ดูอาการของวันนัดด้วย ถ้าได้ยิน ‘งาน’ ที่เขาทำให้เพื่อน เขาตั้งใจด้วยความรู้สึกทุกๆอย่างมันสรุปออกมาแล้วว่าดีที่สุด
ทั้งสามเข้ามานั่ง ชัยยศนั่งที่เก้าอี้ วันนัดกับศิรินทร์นั่งขอบเตียง วันนัดลุกไปเอาน้ำแอปเปิ้ลมาให้หล่อนดื่ม รวมทั้งตัวเองด้วย แต่ไม่ได้ให้ชัยยศเพราะเขาก็อยู่ที่นี่
“ ศิเหนื่อยไหม ที่เดินทางหลายชั่วโมงจากโน่นน่ะ” ชัยยศชวนคุย
“ ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ แต่เมื่อคืนนอนไม่หลับ ตื่นเต้นค่ะคุณชัยยศ” หล่อนตอบด้วยรอยยิ้มสดใส
“ คืนนี้ก็ได้นอนชดใช้แล้ว พรุ่งนี้อยากไปไหนพิเศษไหม มีธุระต้องทำหรือเปล่าล่ะ” เขาถามอีก
“ ศิไม่มีธุระหรอกค่ะ ธุระต้องเป็นของคุณชัยยศกับนัดแล้วค่ะ” หล่อนตอบตามสไตล์หล่อน
วันนัดยิ้มที่เหมือนได้ยินการพูดคุยที่คุ้นเคยกลับมาอีก
“ ให้เป็นรายการของยศก่อนเลย ถ้ามีละก้อ” วันนัดกล่าว
“ เอาเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ก่อนล่ะ ดีๆทั้งนั้น” ชัยยศตอบอย่างภาคภูมิใจ
“ ศิเคยได้ยินแต่เอาเรื่องร้ายหรือดีก่อน ไม่ใช่เหรอคะ”
“ไม่มีหรอกครับ เรื่องร้ายที่นี่ ไม่มีใครพูดถึง ใช่ไหมนัด” เขาหันไปสบตากับวันนัด วันนัดยิ้มรับ
“ เอาเรื่องที่ศิตื่นเต้นมากก่อนก็ได้ค่ะ” หล่อนบอกชัยยศ
“แล้วจะไปรู้หรือว่า ศิจะตื่นเต้นมากหรือน้อย” ชัยยศสงสัย
“ อย่างคุณชัยยศไม่รู้ ก็ไม่ต้องไปถามหาคนที่รู้แล้วละค่ะ ศิเชื่ออย่างนี้” หล่อนยิ้มยืนยันคำพูด
“ แหม นัดจับแขนยึดไว้หน่อย จะลอยแล้ว” ชัยยศแกล้งทำเก้อที่หล่อนชมต่อหน้าวันนัด
“ เดี๋ยวพูดธุระเสร็จแล้วค่อยลอย” วันนัดกล่าวแบบเหมือนไล่ภายหลัง แต่มองตาชัยยศ ชัยยศหัวเราะเพื่อน หึ หึ ทำเอาศิรินทร์ขำไปด้วยว่าเขาก็รักกันเหมือนเดิมนะ
“ ถือเป็นสิ่งที่จะมอบให้ศิก็แล้วกันที่มาวันนี้ เร็วกว่าที่คิด เดือนเดียวใช่ไหมนัด”
วันนัดพยักหน้า ฟังเพื่อนพูดต่อ
(มีต่อ)