💧💚💙หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 41💙💚💧

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นักเขียนหนังสือ นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สวัสดีค่ะ วางหอรัก Delay ไปวันหนึ่งนะคะ หอรักปรากฎอยู่ข้างบนแล้วนะคะ ด้านซ้ายเป็นห้องพักและระเบียงที่หลาย
คนออกมายืน ด้านขวาเป็นส่วนครัวและห้องน้ำค่ะ ตอนนี้ต้องทำใจกับนิธินะคะว่า ความสุขความทุกข์ย่อมผลัดกันมาเยือน บางทีก็สุขมาก บางครั้งก็ทุกข์เหลือเกิน แต่ที่หนักหนาสาหัสยากที่จะตั้งสติใหม่ได้ ก็เพราะทั้งทุกข์และสุขมาจากคนๆเดียวนั้น
ขอขอบคุณท่านผู้มีอุปการะทั้งในเรื่องและนอกเรื่องนะคะ : ส.สัตยา หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, kasareev หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3875943 หลงรัก, GTW ทึ่ง, cnck4 หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, Soul Master หลงรัก, เสาวรส 17 หลงรัก, WANG JIE หลงรัก
🤘👊✌

ชัยยศ วันนัดและศิรินทร์มาเดินที่กลางเมืองชตุดการ์ท เมนสแคว์มีหอคอยและลานกว้าง ผู้คนมานั่งเล่นที่ม้ายาววางเรียงกันประปราย เพราะไม่ใช่หน้าร้อน เมื่อไปเดินที่ เคอนิกสตราสเซ่ ถนนคนเดินกันขวักไขว่ ด้านขวาเป็นตึกใหญ่ยังกับสถานที่ราชการ
เดินบนถนนถึงช่วงที่มีร้านเกี่ยวกับกล้องถ่ายรูป มีธงปักเต็มหน้าร้าน ชัยยศบอกว่ามีสาวไทยแต่งงานกับเจ้าของร้านด้วย ศิรินทร์จึงมองผ่านกระจกเข้าไป เจอแต่ฝรั่งอ้วนใส่แว่นนั่งอยู่ในร้าน หล่อนคิดว่าถนนโฮเฮ่สตราเซ่ที่โคโลญจน์น่าเดินกว่า หรือว่าหล่อนเคยชินกับมัน คำว่าเคยชิน มาอีกแล้ว

เย็นวันรุ่งขึ้น วันนัดกับศิรินทร์ทำกับข้าวรอชัยยศกลับมาจากที่ทำงาน ชัยยศไม่พูดพล่ามทำเพลง เพราะใจคิดถึงสองคนนี่อยู่ทั้งวันอยู่แล้ว เมื่อพร้อมแล้วก็ทานอาหารกัน ในตอนหนึ่งชัยยศถามสองคนว่า

“ สองคนนี่มีการพนัน เกม เล่นกันบ้างหรือเปล่าล่ะ”

“พนันแบบไหนคะ”

“ก็ถ้าเป็นอย่างนี้เธอก็ชนะ ถ้าไม่เป็นแบบนี้ เธอก็แพ้ จ่ายมา อะไรทำนองนี้แหละ”

วันนัดนิ่งนึกไปเคี้ยวข้าวไป

“ ไม่มีเรอะ” ชัยยศถามเมื่อรอวันนัดสักพักแล้ว

“ ศิก็ไม่มีค่ะ”

“ อ้าว งั้นชีวิตก็ขาดการลุ้นไปหนึ่งอย่างซิ ทำให้มันมีซะ หรือไงนัด”

“ นายมีอะไรก็ว่ามาเถอะ” เขามองตาชัยยศที่อารัมภบทยาว

“ ก้อ ที่เราพนันกันไง ทำเป็นลืมเรอะ”

“อ้าว คิดว่าเล่นกันแค่สองคน ศิไม่ต้องรู้ก็ได้”วันนัดกล่าว

“นัดจะไม่บอกศิได้ไง ศิก็อยู่นี่แล้ว”

“ ใช่ ใช่ เราสามคนนะ ตอนนี้ใช่ไหมศิ” เขาพูดรวมหล่อนให้หล่อนยึดติดความเป็น ‘สาม’ ตามแผนของเขา

“ โอเค โอเค พูดก็ได้” วันนัดขยับตัว

“ คือนัดพนันกับยศว่า มีอะไรอย่างหนึ่ง ถ้ามันเป็นดังยศพูด ยศก็ชนะ ถ้ามันไม่เป็นดังยศพูด นัดก็ชนะจ้ะ”

“ แล้วศิจะรู้ไหมนี่ ว่ามันเป็นอะไร”

“ก็เพราะศิไม่รู้นะซี จึงต้องลุ้นกัน ใช่ไหมนัด” ชัยยศเอ่ยถาม

“ ใช่แล้ว ศิคอยเฮด้วยก็แล้วกันนะจ๊ะ” วันนัดกล่าว

“ พนันอะไรกัน มีฝ่ายเฮ ฝ่ายเดียวหรือ ฝ่ายแพ้ก็ร้องว้า ซิ” ศิรินทร์แย้งขึ้นมา

“พนันของเรา เฮ ทั้งสองฝ่าย ใช่ไหมนัด” ชัยยศพูด

วันนัดนึกถึงคำว่า เรามีแต่ได้กับได้นะ ชัยยศได้ส่วนเกินมา

“ ใช่จ้ะศิ เฮ ทั้งนั้น แต่ใครจ่ายใครอีกเรื่องหนึ่ง”

“ หมายถึงจ่ายด้วยความยินดีเหรอคะ”

“ ก็อาจสมน้ำหน้าตัวเองก็ได้ แต่มันก็สนุกนะ” ชัยยศตอบแทนวันนัด

“ จริงเหรอคะนัด”

“ จริงจ้ะ นัดก็เริ่มลุ้นแล้วหละนะ ยศล่ะ”

“ ลุ้นกว่าคนเล่นอีก” เขาหัวเราะ แล้วนึกว่าทำอะไรก็ได้ที่ต้องมีหล่อนร่วมอยู่ ร่วมฟัง ร่วมลุ้น ร่วมไปทุกชอต แล้วหล่อนจะแยกตัวไปตอนไหนได้ก็ให้มันรู้ไป

วันนัดมองผ่านตาศิรินทร์ แล้วไปหยุดที่ตาของชัยยศ เข้าใจถึงความล้ำลึก เฉียบแหลมในกุศโลบายของเขา จึงยิ้มในสีหน้าก้มหน้าก้มตาตักข้าวใส่ปาก เห็นแววรำไร ว่าเขาคงจะแพ้ต้องจ่ายเสียแล้ว

เมื่อทานอาหารเสร็จ ศิรินทร์ช่วยวันนัดล้างจานชาม ชัยยศเดินกลับห้องไปพักผ่อน แล้วก็คงจะมาคุยอีกทีก็ที่ห้องของวันนัด

ศิรินทร์ล้างชามกับวันนัดแต่ใจกลับไปคิดถึงธีระ ก็หล่อนล้างชามกับเขามาหลายหนในรอบปี ทำให้อดคิดถึงไม่ได้ หล่อนจึงล้างจานอย่างเงียบตกอยู่ในความคิดคำนึงถึงหอพักเก่าที่โคโลญจน์ วันนัดเก็บข้าวของเข้าที่ ปล่อยให้หล่อนนึกคิดไป จนเมื่อเขาเอาผ้ามาเช็ดชามที่หล่อนคว่ำไว้บนซิงค์

วันนัดจึงเห็นว่าหล่อนยกมือทั้งสองมาให้เขาๆจึงเอาผ้าเช็ดจานเช็ดมือให้หล่อน ด้วยความรู้สึกนึกรักในกิริยาของหล่อน เมื่อเช็ดมือแห้งแล้วจึงเช็ดจานต่อ หล่อนออกไปเข้าห้องน้ำและกลับมาที่ห้องเลย วันนัดตามเข้ามาก็พบว่าหล่อนเปิดเพลงไทยฟังอยู่ พรุ่งนี้แล้วสิหนอที่หล่อนจะกลับไปอังกฤษ นึกแค่นี้ก็ทำให้ใจหม่นไปโดยไม่รู้ตัว สักครู่ชัยยศก็มาเคาะห้องสองที แล้วก็เปิดประตูเข้ามา

“ มีใครอยากดื่มกาแฟไหม” ชัยยศถาม

“ อ้าวนึกยังไง ดื่มกาแฟซะล่ะ” วันนัดถาม

“ ก็อยากลองทำอะไรแปลกดูมั่ง รึไงศิ” ชัยยศหาพวก

“ ถ้าดื่มจริงศิรับอาสาไปทำให้ค่ะ” หล่อนยินดี

วันนัดมองตาชัยยศแล้วยิ้ม ด้วยรู้อยู่แก่ใจว่าหล่อนไม่ชอบแอลกอฮอล์

“ก็ว่าจะหัดทำตัวแบบคนอังกฤษมั่ง ดื่มชา กาแฟ ไม่มีเบียร์” ชัยยศพูด

“ ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ เอ๊ะ หรือว่าหลังอาหารต้องดื่มอะไรสักอย่างเสมอ”

“ทำนองนั้นนะนัด คงเหมือนคนสูบบุหรี่ ต้องสูบหลังอาหารและตื่นนอน”

“ ศิว่ามันเข้าข่ายเสพติด แล้วใช่ไหมคะ คุณชัยยศ”

“ หึ..หึ..มีบางอย่างไม่เสพก็ติดได้นะนัดนะ” เขาถามวันนัด

“ อ้าว อะไรล่ะ ตามไม่ทัน”

“ก็พวกฆราวาสติดสีกาไง ลองไปถามดูเถอะ ไม่ผิดหรอก”ชัยยศหัวเราะ

ศิรินทร์ขำชัยยศที่เข้าใจเปรียบเทียบ นึกไปถึงแววตาฆราวาส ธีระที่บ่งบอกตอนหยิบกระป๋องเห็ดออกจากตู้ในห้องหล่อน จำแรงแววสายตาของเขาได้ ธีระไม่ได้เสพหล่อนเหมือนวันนัดและนิธิหรอก วันนัดสังเกตอาการของศิรินทร์ หล่อนคงคิดไปไกลตามสายตาที่ทอดไกลอย่างนั้น

“ อ้าว เลยงุนงงกันไปหมด” ชัยยศกล่าว

“ ศิว่าพักนี้ พักที่ศิไม่อยู่นี่ คุณชัยยศพูดอะไรมันเป็นตรรกะ หรือเป็นคำคม ทั้งนั้นเลยนะคะ ไปฝึกมาจากไหนหรือคะ”

“ ก็ไม่มีศิคุยด้วย เลยคิดไปมาคนเดียว อั้นไว้แยะมั้ง ตกตะกอนเพราะนาน เลยเข้มข้น ออกมาอย่างที่ได้ยินนี่แหละ” เขาพูดออกมาง่ายๆ

วันนัดคิดตามคำพูดชัยยศแล้วสังเกตสีหน้าศิรินทร์ หล่อนเจื่อนไป

“ ศิก็ไม่รู้ว่า ผลของการจากไปของศินี่จะทำให้ศิได้รู้อะไรอีกหลายอย่างค่ะ”

หล่อนนึกรวมๆไปถึงฆราวาสที่โคโลญจน์นั่นด้วย

“ แต่ศิไม่ต้องกังวลหรอก การเป็นที่รักของใครๆมีแต่ดีทั้งนั้น ไม่ว่าจะคนหรือสัตว์ ไม่มีวันทำร้ายคนที่ตนรัก หรอกนะ”

“ แน่ะ พูดคำคมอีกแล้ว คุณยศ สอนศิมั่งสิคะ”

“ศิคมอยู่แล้ว ไม่ต้องสอนหรอก เพียงแต่ว่าศิอย่าไปแสดงให้ใครเห็นมากนัก ของดีใครๆก็อยากได้ คมในฝักก็เกินพอแล้ว” ชัยยศแถลงอีก

วันนัดนึกว่าวันนี้ชัยยศเขาเป็นอะไรของเขานะ พูดแต่ละอย่าง...

“ แต่ศิก็ชอบที่คุณชัยยศพูดทั้งหมดนะคะ มันเป็นความจริงที่ไม่ตาย ยิ่งนึกก็ยิ่งใช่ ศิก็นึกนะคะ และกลับไปอังกฤษว่างๆนี่คงได้มีเวลานึกแยะเลยค่ะ”

“ ศิก็นึกแต่ส่วนที่ดีๆก็แล้วกันนะ อ้อ ไปแล้วเขียนจดหมายมาเลย ไม่ต้องส่งโปสการ์ด เขียนใส่ซองแปะเทปมาแผ่นหนึ่งให้ผมก็ได้ใส่ซองเดียวกับนัดนั่นแหละ จะได้ไม่ต้องแย่งกันอ่าน” เขาหัวเราะเมื่อพูดจบ

“ หรืออยากทำแบบก่อนๆก็ได้นะ” ชัยยศพูดอีก หล่อนสงสัยหันไปมองวันนัดทันที วันนัดยิ้มรับ

“ นัดก็เล่าให้ยศฟังจ้ะ เพราะนัดทำอะไรแปลกๆให้ยศเขาสงสัย ก็เลยบอกไป”

“ มีอะไรที่นัดไม่ได้บอกคุณยศมั่งไหมนี่” หล่อนหัวเราะขึ้นมา

“ แหม แค่นี้ผมก็รับฟังไม่ไหวแล้ว” ชัยยศรีบออกตัวพร้อมหัวเราะ

“ แน่ะ ว่าศิเรื่องมากสิคะ"

“ ไม่ใช่หรอก คนเรานะทุกข์ สุข ก็คุยกันมีกันอยู่แค่นี้ แต่จากนี้ไปมีสามคนแล้วนะ ทุกข์ สุข ต้องร่วมรับรู้ด้วยกันแล้ว ใช่ไหมศิ”

“ค่ะ” หล่อนรับคำ
(มีต่อ)

แก้ไขข้อความเมื่อ