[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Credit
Hohenzollern Bridge, CheckTour Magazine
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนแรก https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
หอรักเริ่มมาถึงตอนที่ 5 แล้วนะคะ ชมความเป็นไปชาวหอต่อไปค่ะ ขอบคุณท่านผู้มากดชื่อให้กำลังใจในการวางนิยายนี้ค่ะ
อ่านแล้วเป็นอย่างไรก็พูดคุยกันได้นะคะ
Memories pink ถูกใจ, Lady Star 919 หลงรัก, มัศยวีร์ หลงรัก, แก้วกรกช หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, เปลวอัคคี หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, GTW ทึ่ง, WANG JIE หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ
~-●✿ ✿●-
ศิรินทร์ตื่นมาเห็นจดหมายสอดใต้ประตู เป็นจดหมายของเพื่อนมาจากเมืองไทย เมื่อชำระตัวเสร็จก็มาเปิดอ่าน เรื่องราวไปเที่ยวเหนืออากาศหนาวเลยคิดถึงศิรินทร์จึงเขียนมา หล่อนนึกถึงคนที่อยู่ประเทศเดียวกัน หนาวเป็นครึ่งปี ไม่ขยันเขียนจดหมายเลย หล่อนทำงานตามกิจวัตรประจำวันหยุดอย่างเรื่อยเฉื่อย ไร้ความกระปรี้ประเปร่า เมื่อเสร็จสรรพทั้งหมดแค่นั่งพักก็มีเสียงออดให้รับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ คุณศิรินทร์นะครับ”
“ ค่ะ คุณวันนัดหรือคะ”
“ ทำอะไรอยู่ครับ อากาศที่นั่นเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ สดชื่นทั้งอากาศ ทั้งคนค่ะ” ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ยินดีกับการได้รับโทรศัพท์จากเขา
“คุณกับคุณชัยยศล่ะคะทำอะไรกันบ้าง”
“ ชัยยศเขาไปเตะบอลกับเพื่อนๆถ้าอากาศดี วันนี้เห็นว่าจะไปอีกตอนเย็น ตอนเช้าไปซื้อของและแวะหาเพื่อน รายงานแค่นี้พอไหมครับ”
“ ที่จริงบอกสั้นๆก็ได้ เปลืองค่าโทรค่ะ”
“ นานๆทีไม่เป็นไรครับ ผมก็เรียนทุกวัน ดีที่ไม่เต็มวัน แต่มีบางวันก็ค่ำเลยครับ แต่ที่แน่ๆคือไม่ค่อยมีสมาธิ”
“ ศิช่วยได้ไหมคะ”
“ คงลำบากครับ แต่อยากบอกว่า อยากให้มาอยู่ใกล้ๆ พูดได้ไหมครับ”
“ อ้าว...ก็พูดมาแล้วนี่คะ”
“ ถ้าคุยนานๆคงจะดีขึ้นละครับ”
“ คุณวันนัดมีอะไรคุยล่ะคะ ศิฟังอยู่”
“ ก็อยากโทรมาเยี่ยม หลังจากวันนั้นคงไม่ว่าหายไปกันหมดนะครับ”
“ ไม่กล้าว่าหรอกค่ะ เพราะอาทิตย์หนึ่งบางคนอาจจะว่าเร็วและช้า”
“ แต่ผมว่าช้าจังนะครับ”
“ จะรีบไปไหนคะ”
“ มีเรื่องต้องเรียนต้องทำแยะ ครับ คุณศิมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
“ เดี๋ยวต้องออกไปหาซื้ออาหารมาตุนไว้ค่ะ”
“ มีเพื่อนไปหรือเปล่าครับ” ถามแล้วก็กลั้นใจฟัง
“ เกือบมีค่ะ”
“ อยากถามคุณศิว่าเจอของที่ผมทำลืมไว้ไหมครับ”
“ ถ้าลืมไม่พบหรอกค่ะ ถ้าตั้งใจทิ้งไว้ให้ ศิก็จะพยายามหาจนพบละค่ะ”
“ แสดงว่ายังไม่พบสิครับ”
“ ก็ทิ้งไว้หรือเปล่าเล่าคะ จะได้ไปหา”
“ ไม่ต้องหาแล้วมั้ง วันหลังผมเอาไปให้ใหม่ เอาชัวร์ๆเลย ไปฝากให้รับเลยนะครับ”
“ เอ๊ะ มีบังคับด้วยเหรอ”
“ คุณศิก็รับไว้ก่อน วันหลังเอามาคืนหรือแถมของคุณศิมาแล้วผมก็จะยินดีมากครับ”
“ อย่างนั้นเขาเรียกว่าแลกกันค่ะ” หล่อนหัวเราะ
“ ยังไงก็ได้ครับ ผมยอม ยอมทุกอย่าง”
“ คุณคงทำแบบนี้บ่อยสิท่า”
“ คุณก็ฉลาดพูดทุกทีแหละศิ...”
“ ขอบคุณที่ชม ศิก็พูดตามคุณแหละค่ะ เอาเข้าจริงๆอาจไม่ฉลาดอย่างคุณคิดก็ได้ค่ะ”
“ ขอเวลาพิสูจน์ วันนี้คุยแค่นี้นะครับ ฝากความคิดถึงทั้งหมดไว้ด้วยนะครับ”
“ ค่ะ ฝากความคิดถึงๆคุณชัยยศด้วยนะคะ”
“ แล้วผมล่ะ”
“ ได้ไปไม่น้อยกว่าที่ให้มาหรอกค่ะ” เสียงเขาหัวเราะอยู่ปลายสาย
“ สวัสดีครับ” เขาวางสายไปแล้ว ไม่รู้ว่าหยอดเงินไปเท่าไร.
“ เฮ้ย นัดไม่ไปไหนเหรอวันนี้”
“ ไม่ไปอยู่สักวัน อ้อ ไปโทรศัพท์มา คุณศิ เขาฝากคิดถึงนายด้วยนะ”
“ เขาสบายดีเหรอ”
“ ฟังเสียงก็พูดดีนะ ที่อยู่เขาก็ไม่ทำให้ลำบากอะไร”
“ ผู้ชายหอนั้นก็แยะ คงพอแก้ขัดไปได้น่า”
“ กลัวไม่แก้ขัดนะซี่ เดี๋ยวก็ติดกันไปใหญ่ นายหมั่นโทรหน่อยก็แล้วกัน”
“ แล้วนายไม่คิดโทรบ้างเรอะ”
“ เหอะ แล้วจะฝากคิดถึงเผื่อให้ นี่กันก็เพิ่งโทร ตั้งแต่กลับมาด้วยกันนี่แหละ”
“ อ้าว ทำไมทิ้งช่วงห่างนักเล่า” ชัยยศถามอย่างแปลกใจ
“ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี เลยเฉยดีกว่า”
“ ฮื่อ ถ้าคิดว่าจะทำไม่ถูก ก็อย่าเพิ่งทำเลย ดีแล้วหละ”
“ เดี๋ยวจะออกไปซื้อของ แล้วกินข้าวด้วยกัน เอาอะไรไหม” ชัยยศถาม
“ ซื้อมาก่อนเหอะ อะไรก็ได้น่ะ”
“ งั้นไปละ”
วันนัดนั่งเหม่อลอย ทอดสายตาไปยังปลายใบสนนอกกระจก เขารู้สึกว่างในวันนี้ ว่างที่ใจต่างหาก หนังสือหนังหาไม่ต้องอ่านกันแล้ว ทำงานส่วนตัวไปชั่วเดี๋ยวเดียวก็หมดไปเกือบครึ่งวัน มีเวลาวันอาทิตย์พรุ่งนี้อีกวัน แต่มันก็พรุ่งนี้ ตอนนี้จะทำอะไรดี ก็เลยคว้าแจ็กเก็ตไปเดินในป่าใกล้ๆนี้แก้ฟุ้งซ่าน ก็มันไม่มีทางออก จะให้ไปทางไหน? ศิ...ศิรินทร์ เขาทวนคำนี้พร้อมเท้าที่ก้าวไปเรื่อยๆ หล่อนน่าเอ็นดูไม่น้อยทีเดียว ฉลาดแล้วก็คิดได้ไว หล่อนกล้าและมีความเชื่อมั่นในตนเองสูง คงอีกหลายปีที่หล่อนจะต้องอยู่ที่นี่ ยังจะต้องพบอะไรอีกมากมายนัก มีทั้งดีและไม่ดี ขึ้นอยู่กับโชค หล่อนจะอยู่คนเดียวได้นานซักเท่าไรนะ อีกหน่อยก็คงมีคนเฝ้าเป็นองครักษ์จนได้แหละ องค์รักษ์คงไม่ใช่เราเป็นแน่ เราอยู่ไกลอย่างนี้ อย่างดีก็คงเป็นเพื่อน แล้วก็จะเลือนหายไปตามกาลเวลา ศิ.. ศิรินทร์ ชื่อนี้อยู่ในสมองเราตลอดเวลา ปล่อยให้เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น ดูซิว่าเป็นไปได้สักแค่ไหน
วันนัดยกไหล่ห่อตัว มือยังคงล้วงกระเป๋ากันหนาวอยู่ทั้งสองข้าง เขาแทบไม่ได้มองคนที่เดินสวนผ่านไปเลย ทางเดินในป่ายังยาวไกลนัก อากาศก็ออกจะเย็น เพราะอยู่ภายใต้ความหนาทึบของต้นไม้ ถ้าระยะทางมันใกล้สักหน่อย เขาก็คงได้เห็นหน้าหล่อนบ่อยขึ้น เขารู้สึกไม่สะดวกใจนักถ้าถ้าจะโทรหาหล่อนให้ถี่ดังความนึกคิดของเขาที่มีต่อหล่อน
ชัยยศเคาะห้องแต่ไม่มีเสียงตอบรับ จับดูปรากฏว่าห้องล็อคไว้ เขาสงสัยว่าไปไหน ขนของกลับไปที่ห้องของตน พอลงมือทำอาหาร วันนัดก็โผล่หน้าเข้ามาทักว่า
“ ถึงนานแล้วหรือ”
“ ไปเคาะห้องแล้วเดินกลับมานี่แหละ ไงไปไหนมา”
“ ไปเดินเล่นมา นานๆเดินทีก็แปลก”
“ เราก็ว่าแปลก” ชัยยศตอบ
“ นายไปเดินมาเหมือนกันเหรอ”
“ เปล่า ว่านายน่ะ ไม่ใช่การเดิน”
“ อ้าว แปลกตรงไหน”
“ แปลกตรงที่ว่าเดินคนเดียวก็เดินได้นะซี่”
“ อ้าวแล้วคนไม่มีเพื่อน ไม่ต้องเดินหรือไง” วันนัดแย้ง ชัยยศหัวเราะออกมา พลางมองหน้าวันนัดพูดว่า
“ เราคุยกันเรื่องอะไร ฮึ นัด”
“ ก็คงคนละทีเรื่องเดียวกันอย่างที่นายว่านั่นแหละ เขามองหน้าชัยยศแล้วก็หัวเราะออกมามั่ง
ชัยยศนึกในใจว่าเขาทั้งสองมีหัวข้อแปลกๆมาสนทนากันอยู่เรื่อย ระยะหลังนี้ ก็ระยะนี้แหละ
“ เอ้า วันนี้จะกินอะไร “
“ นายมีอะไรบ้างล่ะ”
“ หมูบด กะหล่ำ แล้วก็ปลา”
“ วันศุกร์เรอะ ไม่ใช่นี่ วันเสาร์แล้ว” วันนัดถาม
“ ปัทโธ่ ทำเป็นคาทอลิกไปได้ วันไหนๆก็กินได้ปลาน่ะ ไม่จำเป็นต้องเป็นวันศุกร์หรอก”
“ จะไปรู้เรอะ เห็นใครๆก็กินปลาวันศุกร์” วันนัดแย้ง
“ ก็วันนี้ปลามันถูกกว่าวันศุกร์เมื่อวานไงล่ะ” ชัยยศแจงเหตุที่ซื้อมา
“ โอเค งั้นต้องกินปลาก่อนรึไง”
“ ใช่แล้วเก็บแล้วไม่สดหมดอร่อย”
“ เดี่ยวเอาเบียร์มากินดีกว่า” วันนัดพูดแล้วเดินไปเอาเบียร์มาแช่เย็น พลางนึกว่า ชัยยศนี่เข้าใจอะไรได้ดี แล้วก็คมในฝักไม่เบาทีเดียว แล้วใจก็แว่บไปถึงคนที่คมอีกคนจนได้
“ เดี๋ยวจะทอดปลาให้ นายจะไปทำอะไรก็ทำเถอะ” วันนัดอาสา
“ ไม่มีอะไรแล้ว ผัดกะหล่ำปลีใส่หมูหน่อย คงพอนะ นายหิวมากหรือเปล่า”
“ กินอะไรไม่ค่อยลงด้วยซ้ำไป กินเบียร์ดีกว่า”
“ หุงข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวเอาถั่วมาให้” ชัยยศเดินออกไป วันนัดทอดปลาต่อ
ศิรินทร์ได้รับจดหมายจากเพื่อนที่ เฟลบัค วีสบาเด้น (Fellbach Wiesbaden) ที่เพื่อนคนไทยจากเมืองไทยบอกว่าแต่งงานเป็นภรรยาฝรั่งที่นั่น ศิรินทร์ตั้งใจจะใช้หน้าร้อนนี้ลงไปเที่ยวทางใต้สักหน่อย นึกถึงทางใต้ก็อดคิดถึงคนที่อยู่แถวๆนั้นไม่ได้ เอาละ อย่างไรพักร้อนสิบวันก็น่าจะไปเที่ยวสักหน่อยดีกว่าอยู่เปล่าๆ
ศิรินทร์เริ่มเดินทางไกลอีกครั้งหนึ่ง หล่อนจับรถไฟไป Wiesbaden เกือบสองชั่วโมงก็มาถึงและเมื่อโทรศัพท์ไปน้องชายเพื่อนก็รับสายแทน บอกว่าเธอจะกลับมาจากทำงานตอนเย็นในเวลาสามโมงและรับรู้ว่าหล่อนจะมาวันนี้ ศิรินทร์ต้องต่อรถเมล์ไปอีกเกือบชั่วโมงกว่า ขึ้นเนินเขา ผ่านหมู่บ้านเล็กๆเข้าไปในชุมชนแล้วชุมชนเล่า ซักถามคนขับจนรู้แน่จึงลงจากรถ และเห็นเพื่อนและน้องชายมารอรับอยู่
(มีต่อ)
🌊🍷🍺หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 5 🍺🍷🌊
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
หอรักเริ่มมาถึงตอนที่ 5 แล้วนะคะ ชมความเป็นไปชาวหอต่อไปค่ะ ขอบคุณท่านผู้มากดชื่อให้กำลังใจในการวางนิยายนี้ค่ะ
อ่านแล้วเป็นอย่างไรก็พูดคุยกันได้นะคะ
Memories pink ถูกใจ, Lady Star 919 หลงรัก, มัศยวีร์ หลงรัก, แก้วกรกช หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, เปลวอัคคี หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, GTW ทึ่ง, WANG JIE หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ
~-●✿ ✿●-
ศิรินทร์ตื่นมาเห็นจดหมายสอดใต้ประตู เป็นจดหมายของเพื่อนมาจากเมืองไทย เมื่อชำระตัวเสร็จก็มาเปิดอ่าน เรื่องราวไปเที่ยวเหนืออากาศหนาวเลยคิดถึงศิรินทร์จึงเขียนมา หล่อนนึกถึงคนที่อยู่ประเทศเดียวกัน หนาวเป็นครึ่งปี ไม่ขยันเขียนจดหมายเลย หล่อนทำงานตามกิจวัตรประจำวันหยุดอย่างเรื่อยเฉื่อย ไร้ความกระปรี้ประเปร่า เมื่อเสร็จสรรพทั้งหมดแค่นั่งพักก็มีเสียงออดให้รับโทรศัพท์
“สวัสดีครับ คุณศิรินทร์นะครับ”
“ ค่ะ คุณวันนัดหรือคะ”
“ ทำอะไรอยู่ครับ อากาศที่นั่นเป็นอย่างไรบ้างครับ”
“ สดชื่นทั้งอากาศ ทั้งคนค่ะ” ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ยินดีกับการได้รับโทรศัพท์จากเขา
“คุณกับคุณชัยยศล่ะคะทำอะไรกันบ้าง”
“ ชัยยศเขาไปเตะบอลกับเพื่อนๆถ้าอากาศดี วันนี้เห็นว่าจะไปอีกตอนเย็น ตอนเช้าไปซื้อของและแวะหาเพื่อน รายงานแค่นี้พอไหมครับ”
“ ที่จริงบอกสั้นๆก็ได้ เปลืองค่าโทรค่ะ”
“ นานๆทีไม่เป็นไรครับ ผมก็เรียนทุกวัน ดีที่ไม่เต็มวัน แต่มีบางวันก็ค่ำเลยครับ แต่ที่แน่ๆคือไม่ค่อยมีสมาธิ”
“ ศิช่วยได้ไหมคะ”
“ คงลำบากครับ แต่อยากบอกว่า อยากให้มาอยู่ใกล้ๆ พูดได้ไหมครับ”
“ อ้าว...ก็พูดมาแล้วนี่คะ”
“ ถ้าคุยนานๆคงจะดีขึ้นละครับ”
“ คุณวันนัดมีอะไรคุยล่ะคะ ศิฟังอยู่”
“ ก็อยากโทรมาเยี่ยม หลังจากวันนั้นคงไม่ว่าหายไปกันหมดนะครับ”
“ ไม่กล้าว่าหรอกค่ะ เพราะอาทิตย์หนึ่งบางคนอาจจะว่าเร็วและช้า”
“ แต่ผมว่าช้าจังนะครับ”
“ จะรีบไปไหนคะ”
“ มีเรื่องต้องเรียนต้องทำแยะ ครับ คุณศิมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”
“ เดี๋ยวต้องออกไปหาซื้ออาหารมาตุนไว้ค่ะ”
“ มีเพื่อนไปหรือเปล่าครับ” ถามแล้วก็กลั้นใจฟัง
“ เกือบมีค่ะ”
“ อยากถามคุณศิว่าเจอของที่ผมทำลืมไว้ไหมครับ”
“ ถ้าลืมไม่พบหรอกค่ะ ถ้าตั้งใจทิ้งไว้ให้ ศิก็จะพยายามหาจนพบละค่ะ”
“ แสดงว่ายังไม่พบสิครับ”
“ ก็ทิ้งไว้หรือเปล่าเล่าคะ จะได้ไปหา”
“ ไม่ต้องหาแล้วมั้ง วันหลังผมเอาไปให้ใหม่ เอาชัวร์ๆเลย ไปฝากให้รับเลยนะครับ”
“ เอ๊ะ มีบังคับด้วยเหรอ”
“ คุณศิก็รับไว้ก่อน วันหลังเอามาคืนหรือแถมของคุณศิมาแล้วผมก็จะยินดีมากครับ”
“ อย่างนั้นเขาเรียกว่าแลกกันค่ะ” หล่อนหัวเราะ
“ ยังไงก็ได้ครับ ผมยอม ยอมทุกอย่าง”
“ คุณคงทำแบบนี้บ่อยสิท่า”
“ คุณก็ฉลาดพูดทุกทีแหละศิ...”
“ ขอบคุณที่ชม ศิก็พูดตามคุณแหละค่ะ เอาเข้าจริงๆอาจไม่ฉลาดอย่างคุณคิดก็ได้ค่ะ”
“ ขอเวลาพิสูจน์ วันนี้คุยแค่นี้นะครับ ฝากความคิดถึงทั้งหมดไว้ด้วยนะครับ”
“ ค่ะ ฝากความคิดถึงๆคุณชัยยศด้วยนะคะ”
“ แล้วผมล่ะ”
“ ได้ไปไม่น้อยกว่าที่ให้มาหรอกค่ะ” เสียงเขาหัวเราะอยู่ปลายสาย
“ สวัสดีครับ” เขาวางสายไปแล้ว ไม่รู้ว่าหยอดเงินไปเท่าไร.
“ ไม่ไปอยู่สักวัน อ้อ ไปโทรศัพท์มา คุณศิ เขาฝากคิดถึงนายด้วยนะ”
“ เขาสบายดีเหรอ”
“ ฟังเสียงก็พูดดีนะ ที่อยู่เขาก็ไม่ทำให้ลำบากอะไร”
“ ผู้ชายหอนั้นก็แยะ คงพอแก้ขัดไปได้น่า”
“ กลัวไม่แก้ขัดนะซี่ เดี๋ยวก็ติดกันไปใหญ่ นายหมั่นโทรหน่อยก็แล้วกัน”
“ แล้วนายไม่คิดโทรบ้างเรอะ”
“ เหอะ แล้วจะฝากคิดถึงเผื่อให้ นี่กันก็เพิ่งโทร ตั้งแต่กลับมาด้วยกันนี่แหละ”
“ อ้าว ทำไมทิ้งช่วงห่างนักเล่า” ชัยยศถามอย่างแปลกใจ
“ ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี เลยเฉยดีกว่า”
“ ฮื่อ ถ้าคิดว่าจะทำไม่ถูก ก็อย่าเพิ่งทำเลย ดีแล้วหละ”
“ เดี๋ยวจะออกไปซื้อของ แล้วกินข้าวด้วยกัน เอาอะไรไหม” ชัยยศถาม
“ ซื้อมาก่อนเหอะ อะไรก็ได้น่ะ”
“ งั้นไปละ”
วันนัดนั่งเหม่อลอย ทอดสายตาไปยังปลายใบสนนอกกระจก เขารู้สึกว่างในวันนี้ ว่างที่ใจต่างหาก หนังสือหนังหาไม่ต้องอ่านกันแล้ว ทำงานส่วนตัวไปชั่วเดี๋ยวเดียวก็หมดไปเกือบครึ่งวัน มีเวลาวันอาทิตย์พรุ่งนี้อีกวัน แต่มันก็พรุ่งนี้ ตอนนี้จะทำอะไรดี ก็เลยคว้าแจ็กเก็ตไปเดินในป่าใกล้ๆนี้แก้ฟุ้งซ่าน ก็มันไม่มีทางออก จะให้ไปทางไหน? ศิ...ศิรินทร์ เขาทวนคำนี้พร้อมเท้าที่ก้าวไปเรื่อยๆ หล่อนน่าเอ็นดูไม่น้อยทีเดียว ฉลาดแล้วก็คิดได้ไว หล่อนกล้าและมีความเชื่อมั่นในตนเองสูง คงอีกหลายปีที่หล่อนจะต้องอยู่ที่นี่ ยังจะต้องพบอะไรอีกมากมายนัก มีทั้งดีและไม่ดี ขึ้นอยู่กับโชค หล่อนจะอยู่คนเดียวได้นานซักเท่าไรนะ อีกหน่อยก็คงมีคนเฝ้าเป็นองครักษ์จนได้แหละ องค์รักษ์คงไม่ใช่เราเป็นแน่ เราอยู่ไกลอย่างนี้ อย่างดีก็คงเป็นเพื่อน แล้วก็จะเลือนหายไปตามกาลเวลา ศิ.. ศิรินทร์ ชื่อนี้อยู่ในสมองเราตลอดเวลา ปล่อยให้เป็นไปอย่างที่มันควรจะเป็น ดูซิว่าเป็นไปได้สักแค่ไหน
วันนัดยกไหล่ห่อตัว มือยังคงล้วงกระเป๋ากันหนาวอยู่ทั้งสองข้าง เขาแทบไม่ได้มองคนที่เดินสวนผ่านไปเลย ทางเดินในป่ายังยาวไกลนัก อากาศก็ออกจะเย็น เพราะอยู่ภายใต้ความหนาทึบของต้นไม้ ถ้าระยะทางมันใกล้สักหน่อย เขาก็คงได้เห็นหน้าหล่อนบ่อยขึ้น เขารู้สึกไม่สะดวกใจนักถ้าถ้าจะโทรหาหล่อนให้ถี่ดังความนึกคิดของเขาที่มีต่อหล่อน
ชัยยศเคาะห้องแต่ไม่มีเสียงตอบรับ จับดูปรากฏว่าห้องล็อคไว้ เขาสงสัยว่าไปไหน ขนของกลับไปที่ห้องของตน พอลงมือทำอาหาร วันนัดก็โผล่หน้าเข้ามาทักว่า
“ ถึงนานแล้วหรือ”
“ ไปเคาะห้องแล้วเดินกลับมานี่แหละ ไงไปไหนมา”
“ ไปเดินเล่นมา นานๆเดินทีก็แปลก”
“ เราก็ว่าแปลก” ชัยยศตอบ
“ นายไปเดินมาเหมือนกันเหรอ”
“ เปล่า ว่านายน่ะ ไม่ใช่การเดิน”
“ อ้าว แปลกตรงไหน”
“ แปลกตรงที่ว่าเดินคนเดียวก็เดินได้นะซี่”
“ อ้าวแล้วคนไม่มีเพื่อน ไม่ต้องเดินหรือไง” วันนัดแย้ง ชัยยศหัวเราะออกมา พลางมองหน้าวันนัดพูดว่า
“ เราคุยกันเรื่องอะไร ฮึ นัด”
“ ก็คงคนละทีเรื่องเดียวกันอย่างที่นายว่านั่นแหละ เขามองหน้าชัยยศแล้วก็หัวเราะออกมามั่ง
ชัยยศนึกในใจว่าเขาทั้งสองมีหัวข้อแปลกๆมาสนทนากันอยู่เรื่อย ระยะหลังนี้ ก็ระยะนี้แหละ
“ เอ้า วันนี้จะกินอะไร “
“ นายมีอะไรบ้างล่ะ”
“ หมูบด กะหล่ำ แล้วก็ปลา”
“ วันศุกร์เรอะ ไม่ใช่นี่ วันเสาร์แล้ว” วันนัดถาม
“ ปัทโธ่ ทำเป็นคาทอลิกไปได้ วันไหนๆก็กินได้ปลาน่ะ ไม่จำเป็นต้องเป็นวันศุกร์หรอก”
“ จะไปรู้เรอะ เห็นใครๆก็กินปลาวันศุกร์” วันนัดแย้ง
“ ก็วันนี้ปลามันถูกกว่าวันศุกร์เมื่อวานไงล่ะ” ชัยยศแจงเหตุที่ซื้อมา
“ โอเค งั้นต้องกินปลาก่อนรึไง”
“ ใช่แล้วเก็บแล้วไม่สดหมดอร่อย”
“ เดี่ยวเอาเบียร์มากินดีกว่า” วันนัดพูดแล้วเดินไปเอาเบียร์มาแช่เย็น พลางนึกว่า ชัยยศนี่เข้าใจอะไรได้ดี แล้วก็คมในฝักไม่เบาทีเดียว แล้วใจก็แว่บไปถึงคนที่คมอีกคนจนได้
“ เดี๋ยวจะทอดปลาให้ นายจะไปทำอะไรก็ทำเถอะ” วันนัดอาสา
“ ไม่มีอะไรแล้ว ผัดกะหล่ำปลีใส่หมูหน่อย คงพอนะ นายหิวมากหรือเปล่า”
“ กินอะไรไม่ค่อยลงด้วยซ้ำไป กินเบียร์ดีกว่า”
“ หุงข้าวไว้แล้ว เดี๋ยวเอาถั่วมาให้” ชัยยศเดินออกไป วันนัดทอดปลาต่อ
ศิรินทร์ได้รับจดหมายจากเพื่อนที่ เฟลบัค วีสบาเด้น (Fellbach Wiesbaden) ที่เพื่อนคนไทยจากเมืองไทยบอกว่าแต่งงานเป็นภรรยาฝรั่งที่นั่น ศิรินทร์ตั้งใจจะใช้หน้าร้อนนี้ลงไปเที่ยวทางใต้สักหน่อย นึกถึงทางใต้ก็อดคิดถึงคนที่อยู่แถวๆนั้นไม่ได้ เอาละ อย่างไรพักร้อนสิบวันก็น่าจะไปเที่ยวสักหน่อยดีกว่าอยู่เปล่าๆ
ศิรินทร์เริ่มเดินทางไกลอีกครั้งหนึ่ง หล่อนจับรถไฟไป Wiesbaden เกือบสองชั่วโมงก็มาถึงและเมื่อโทรศัพท์ไปน้องชายเพื่อนก็รับสายแทน บอกว่าเธอจะกลับมาจากทำงานตอนเย็นในเวลาสามโมงและรับรู้ว่าหล่อนจะมาวันนี้ ศิรินทร์ต้องต่อรถเมล์ไปอีกเกือบชั่วโมงกว่า ขึ้นเนินเขา ผ่านหมู่บ้านเล็กๆเข้าไปในชุมชนแล้วชุมชนเล่า ซักถามคนขับจนรู้แน่จึงลงจากรถ และเห็นเพื่อนและน้องชายมารอรับอยู่
(มีต่อ)