[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Credit Hohenzollern Bridge, CheckTour Magazine

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนแรก https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060

ชีวิตชาวหอพักได้เริ่มต้นแล้ว แต่ละชีวิตจะเกี่ยวพันกันอย่างไร ในวัยหนุ่มสาวมีอะไรให้ชวนติดตาม เชิญอ่านให้สนุกนะคะ ขอขอบคุณท่านที่มาฝากชื่อไว้ให้เป็นความสุขของ ' พลอยแดง' ที่การได้วางเรื่องนี้ค่ะ momymee ถูกใจ,Lady Star 919 หลงรัก, เปลวอัคคี หลงรัก, แก้วกรกช หลงรัก, มัศยวีร์ หลงรัก, WANG JIE หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 868666 ซึ้ง, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, GTW ทึ่ง, tedta ถูกใจ,CAN LIVE หลงรัก
💫✨☄

ศิรินทร์ตื่นตามนาฬิกาปลุกหกโมงเช้า จัดการกับตนเองเสร็จก็เอาไข่ต้มสองใบ สำหรับทานเช้าที่นี่และเอาทานที่ทำงานพร้อมขนมปังแซนวิซที่ใส่ปลาทูน่ากระป๋องในน้ำมัน มีแอปเปิ้ลด้วยหนึ่งลูก เมื่อแต่งกายด้วยกางเกงและเสื้อค่อนข้างหนาด้วยอากาศยังหนาวอยู่ คว้าผ้าพันคอ และซองเอกสารในการทำงานที่เตรียมตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เมื่อเดินตามทางที่ศึกษามาก่อนว่าให้เดินใกล้ถนนรถราง เพราะชื่อบอกว่าถนนรถรางที่สอง ก็ไปถึงที่ทำงานเจ็ดโมงกว่า เดินตอนเช้ารู้สึกเย็นที่ปลายจมูกและใบหู แต่พอเดินไปร่างกายได้เคลื่อนไหวก็ไม่หนาวแล้ว มิน่าคนถึงเดินเร็วกันจัง ตึกสีเทาทึมๆปรากฏอยู่ข้างหน้านี่แล้ว ด้านบนตึกทาสีขาวมีกระจกหน้าต่างเรียงเป็นแนวเลย มีม่าน คงเป็นออฟฟิศแต่ประตูปิด หล่อนยืนมองหาออด พอดีมีรถมาจอดใกล้ๆ ฝรั่งวัยผู้ใหญ่มากร่างผอมเมื่อเทียบกับฝรั่งทั่วไป เขาทักเมื่อเห็นหล่อนยืนเก้ๆกังๆอยู่ แล้วถามว่าหล่อนจะเข้าไปหรือ หล่อนตอบว่าใช่หล่อนเป็นพนักงานใหม่ที่นี่ เท่านั้นแหละฝรั่งท่าทางใจดีก็ยิ้ม แล้วไขกุญแจเปิดประตูให้ พลางชี้บอกให้หล่อนนั่งรอก่อน แล้วตัวแกก็หายเข้าไปข้างในที่มีโต๊ะ โทรศัพท์และคอมพิวเตอร์ มองผ่านกระจกที่กั้นเป็นห้องนั้น เครื่องทำความร้อนคงถูกเปิดเมื่อหล่อนรู้สึกอุ่นขึ้น สักครู่ก็มีเสียงคนเดินเข้าออฟฟิศมา

เสียงทักสวัสดีตอนเช้ากัน แล้วเสียงคุยกัน จากนั้นคนที่เข้ามาใหม่เป็นผู้หญิงก็เดินมาหาหล่อนที่ส่งเอกสารให้ บอกว่าคนที่รับหล่อนคือ นาย Richmann คนนั้นนั่นเอง สักครู่เขาก็ออกมาถามว่าหล่อนชื่อศิรินทร์จากไทยแลนด์ใช่ไหม ยินดีที่รู้จัก เขาอธิบายเรื่องต่างๆแต่หล่อนก็จดจำได้แค่เข้างานแปดโมง พักสิบโมงสิบห้านาที พักเที่ยงครึ่งชั่วโมงมีอาหารร้อนในห้องอาหารให้ เลิกห้าโมง ที่จริงต้องเลิก สี่โมงสี่สิบห้า หากแต่ทุกคนทำเพิ่มไว้เผื่อรวมยอดวันหยุดในหน้าร้อน และมีพักร้อนตามอายุของแต่ละคน มีประกันเจ็บป่วยให้ วันหยุดตามปฏิทิน และมีค่าแรงที่หล่อนแอบอุทานในใจว่าไม่น้อยเลย หล่อนเซ็นเอกสารสี่ห้าครั้งทำสัญญาใบฝึกงานหนึ่งปี และมีข้อบังคับต่างๆที่หล่อนต้องนำไปอ่านที่พักอีกที นายริทมันน์พาหล่อนเดินไปดูในโรงงานด้านใน ดูไกลๆและพากลับขึ้นมาในออฟฟิศข้างบนที่มองเห็นกระจกเป็นแนวจากข้างนอก เมื่อเดินผ่านพนักงานนายริทมันน์ก็ได้แนะนำตัวหล่อนกับพวกที่นั่งอยู่ แล้วพามานั่งที่โต๊ะที่เป็นแนวยาวที่หลายคนเกาะยึดนั่งเป็นล็อกๆไป

หล่อนเอาข้าวของใส่ตู้บานเปิดที่มีหนึ่งบาน แล้วก็รอเวลาเข้างาน โดยมีลุง Fuchts เอารายชื่อลูกค้ามาให้หล่อนเรียงลำดับความเก่าใหม่และจดลงในรายการกระดาษ วันแรกไม่ได้ทำอะไรมาก จนถึงเวลาเลิกงาน หล่อนก็เดินออกพร้อมๆกับหลายๆคน ต้องรีบเดินด้วยหนาวกว่าตอนเช้าเพราะอากาศก็มืดทึมขึ้นมาด้วย

ศิรินทร์ยังไม่ได้เดินไปห้องธีระเลย มัวแต่ตื่นเต้นกับที่ทำงานใหม่ พบคุยกับนายถังบ้าง วันศุกร์แล้วเสียงโทรศัพท์ดังและมีคนรับสายจึงมาเคาะห้องหล่อน เนื่องจากเป็นสายภายใน ถ้าสายนอกจะมีออดกดจากโอเปอเรเตอร์เลย หล่อนออกมารับโทรศัพท์

“ ผมธีระนะฮะ กลับมานานหรือยังฮะ”

“ นานแล้วค่ะ”

“ คือ อย่างนี้นะฮะ พรุ่งนี้เย็นๆ จะมีการทานอาหารที่ห้องผม คุณปิยะเขาจะเลี้ยง มีคนในเมืองมาอีกสองสามคน ยังไงละก้อคุณศิรินทร์ต้องมานะฮะ เพราะผมก็บอกไปแล้วว่ามีคนมาใหม่อีกคน อย่างไรก็ถือโอกาสเจอกันซะเลยดีไหมครับ”

“ ค่ะ พรุ่งนี้กี่โมงคะ”

“ เย็นๆก็ได้ ผมต้องเตรียมตัวก่อนคนอื่นอยู่แล้ว มาได้เลยครับ”

“ จะให้ช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ “

“ ไม่ต้องหรอกครับ พวกเราช่วยกันทำได้ ชำนาญทั้งนั้นแหละ แค่นี้นะฮะ พรุ่งนี้พบกัน”

เขาวางหูไปแล้ว พรุ่งนี้หล่อนต้องไปหาซื้อกับข้าวแต่เช้าละซิ แต่ต้องซักผ้าตอนเช้าด้วย ไว้พรุ่งนี้จัดการ หล่อนนึก

รุ่งขึ้นศิรินทร์ซักผ้าแต่เช้า กลัวเจอคนอื่นต้องเข้าคิวคอย และได้ไปซื้ออาหารที่ศูนย์การค้าไกลหนึ่งกิโลเมตรย่านเดิม เมื่อซื้อได้ครบขณะรอคิวจ่ายเงิน เห็นธีระแว็บๆอยู่แถวชั้นข้าวสาร สักครู่ก็มาต่อคิวถัดไปสามคน หล่อนจึงชะโงกหน้าไปให้เขาเห็น เขาก็ส่งยิ้มกลับมาอย่างยินดี

หล่อนตัดสินใจไม่ถูกว่าชำระเงินแล้วจะรอเขาดีไหม หรือว่าเขาอาจจะยังไม่กลับก็ได้ ขณะที่กำลังคิด เขาก็ละจากรถเข็นเดินมาบอกหล่อนว่า

“ รอผมเดี๋ยวนะครับ จะได้กลับพร้อมกัน”

“ ค่ะ “ หล่อนรับคำแต่โดยดี เมื่อเขาจ่ายเงินเรียบร้อย หล่อนก็อาสาช่วยถือของมากมายของเขา แต่ได้รับการปฏิเสธ จึงเดินตามมาจนถึงรถ รถของเขามองเกือบกลางเก่า ไม่มีคำว่าใหม่ สีก็เก่า เจ้าของรีบกระวีกระวาดเปิดท้ายเอาของใส่ลงไป

“ ของคุณศิรินทร์เอาไว้ข้างหน้าก็ได้นะครับ”

“ ค่ะ ถือได้ค่ะ” หล่อนตอบ

“ งั้นเชิญขึ้นรถครับ สกปรกหน่อยนะครับ ไม่ได้ล้างได้เช็ดกันเลย” เขาออกตัว

หล่อนนั่งคู่ไปกับเขา ใจกระหวัดนึกถึงวันนัดและชัยยศ แล้วหล่อนก็ถามตนเองว่าทำไมต้องไปนึกถึง

“ เดี๋ยวผมแวะเติมน้ำมันหน่อยนะครับ” เขาบอกหล่อนเมื่อถึงปั๊ม

เมื่อถึงหอก็แยกกันไป โดยธีระบอกว่า เดี๋ยวเจอกัน แต่ไม่นานหล่อนก็ได้รับโทรศัพท์จากเขาว่า

“ คุณศิมีหอมใหญ่ไหม ผมขอยืมหน่อย ผมว่ามี ไม่รู้ว่ามือดีไหนหยิบไปแล้วครับ ขอมาใส่สลัดหน่อยช่วยถือมาด้วยนะครับ ขอบคุณครับ”

หล่อนไม่ทันตอบเขาก็วางหูไปเสียแล้ว เออ ก็ง่ายๆดี เอาเถอะไหนๆก็ต้องร่วมวงกันแล้ว

สมควรแก่เวลาแล้วที่หล่อนล็อกห้องลงลิฟต์เดินไปยังตึกหนึ่ง ชั้นสอง เมื่อย่างเข้าชั้นสองโดยขึ้นบันไดมาหล่อนก็ต้องยิ้ม เมื่อกลิ่นกับข้าวคงเป็นทอดกระเทียม พริกไทยฟุ้งโชยออกมา ก็พอดีธีระออกมาจากห้องพอดี เขาลากรองเท้าไม้ฮอลแลนด์ที่คล้ายเกี๊ยะหัวโม่งหยุดยืนยิ้มให้หล่อน

“ คุณปิยะช่วยผมทอดไก่ให้ครับ กลิ่นใช้ได้ไหมครับ” เขาเอ่ยนำ

“ ก็ดีนี่คะ” หล่อนคล้อยตาม แล้วเดินตามเขาเข้าครัว

“ ยะ นี่ไงคุณศิรินทร์มาแล้ว”

“ อ้าว สวัสดีครับ” เจ้าของคำพูดผิวค่อนข้างจะแดงดำ ฟันขาวๆตามสูตร หน้าไทยดี ดูเป็นคนยิ้มง่าย ผิวหน้าสะอาด

“ สวัสดีค่ะ” หล่อนยิ้มตอบ พลางถอยห่างเพราะยืนสามคนดูว่าจะเกะกะกัน และกลิ่นก็ตลบอบอวลจริงๆ อากาศโปร่งของวันนี้คงจะทำให้กลิ่นกระเทียมไม่อยู่นานนัก

“ เชิญข้างในก่อนดีกว่าไหมครับ” ธีระเดินนำเข้าห้อง มีบุรุษไทยหนึ่งและสตรีต่างชาติหนึ่งนั่งๆนอนๆอยู่บนโซฟาแล้ว ทั้งคู่รีบขยับตัวทันทีที่เห็นหล่อน

“ นี่คุณประสงค์กับแอนนี่ครับ คุณศิรินทร์” ธีระแนะนำ

ไม่ทันจะพูดอะไรต่อ ห้องก็ถูกเคาะแล้วถูกเปิดออก คนอีกกลุ่มเข้ามาเต็มห้องที่กว้างกว่าห้องอื่นเพราะเป็นห้องมุมสุดท้าย หล่อนถูกแนะนำว่าเป็น ‘ คนใหม่’ ของที่นี่ หล่อนจำชื่อกับหน้าให้สัมพันธ์กัน วิวัฒน์ พัลลภ สมพงษ์ ตามด้วยกู้ดรูนสาวเยอรมัน ทุกๆคนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เพราะพร้อมหน้ากัน หรือพวกเขาอารมณ์ดีแบบนี้ก็เป็นได้ วันนี้มีคนหอบเบียร์มาลังใหญ่ ไก่ย่าง ขาหมูย่าง ไส้กรอก และส้มตำกะหล่ำปลีแสนอร่อย แล้วยังมีไก่ทอดกระเทียมพริกไทย กับมันฝรั่ง เฟร้นซ์ฟรายส์ด้วย ศิรินทร์ฟังการกระเซ้าเย้าแหย่ที่ขำขัน ด้วยเอาประวัติของแต่ละคนมาเผย ที่ทำให้เจ้าตัวทั้งขำ ทั้งอาย แต่ก็มีรสชาติเป็นกันเองที่สุด หล่อนถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเบียร์ไปทั้งหมดหนึ่งขวด หล่อนรู้สึกว่าไม่อร่อยแต่ทำให้ครึกครื้นได้จริง และไม่ได้เมามายอะไร เนื่องจากหล่อนแอบทานส้มตำไปมากนั่นเอง อาหารอร่อยมากสำหรับคนที่ไม่ได้ทานอาหารไทยมานานแบบหล่อนทีเดียว เกือบห้าทุ่มเห็นจะได้ที่หล่อนกลับมาไขห้องของหล่อน

เริ่มย่างเข้ากลางปีหมายถึงฤดูร้อนย่างกรายเข้ามาแล้ว ศิรินทร์มีความรู้สึกตื่นเต้นราวกับต้นไม้ได้แดดเสียเอง สองสามเดือนที่ผ่านมาหล่อนคุ้นเคยกับที่ทำงานและที่นี่แล้ว เพื่อนที่ทำงานมักจะชอบมองผมดำๆของหล่อนไม่เบื่อ บางวันการเดินทางไปทำงานก็ได้พบแม่บ้านออกมาหน้าบ้านของตนยิ้มทักทายหล่อน และคิดว่าหล่อนเป็นคนจีน ชาวเยอรมันเห็นคนเอเชียเป็นจีนไปหมด คงรู้จักแต่ชาวจีนเท่านั้นที่นอกจากผิวพรรณแบบตน สมาชิกไทยที่เคยมาที่หอนี้ก็หายๆมาๆ มากันบางครั้งก็มาก บางทีก็ไม่มีใครมาเอาเสียเลยจริงๆ นั่นหมายความว่าไม่มีการเชิญหล่อนไปร่วมทานข้าวเว้นไปนาน แต่หล่อนยังไม่รู้สึกเหงาเหมือนก่อนนั้นหรอก เหงาจนแทบหลอน เหมือนอยู่คนเดียวไม่ได้ ต้องขยับตัวไปไหนๆให้ความคิดเปลี่ยนทันที หล่อนละกลัวนัก เดี๋ยวนี้หล่อนมีที่อยู่ที่น่ารื่นรมย์และมีสิ่งที่น่าสนใจดูและทำเยอะแยะ หล่อนไปชอปปิ้งบ่อยๆทำให้สนใจการทำกับข้าว นายถังสอนว่าหุงข้าวมากๆไม่ต้องหุงติดก้นหม้อเฉพาะมื้อ เพราะข้าวเย็นที่เหลือมันไม่บูดง่ายแบบบ้านเราเมืองร้อน หล่อนเพิ่งคิดได้ตามนายถังบอก เมื่อหุงข้าวเย็นมากก็เอามาทำข้าวผัดใส่หมู หอมใหญ่ และไข่มากๆก็อร่อยเหลือหลายแล้ว ทำให้ทานได้หลายมื้อทีเดียว การทานอาหารที่โรงงานก็เป็นอาหารร้อนทุกครั้ง มีหมูชุบแป้งทอด กับสลัดมันฝรั่งแสนอร่อย บางวันศุกร์มักจะมีปลาชุบแป้งทอด ทานกับมันบดน้ำเกรวี่สีน้ำตาลอ่อนหล่อนก็ชอบมาก ไส้กรอกผิวกรอบต้ม นั่นถือเป็นอาหารธรรมดาที่สุด แต่เรื่องอาหารไม่ใช่สิ่งที่เป็นปัญหาสำหรับหล่อน หล่อนทานง่ายและอาหารไทยที่หอนี่ก็มีให้ทานทุกบ่อย หล่อนกลัวความเหงามาจับหัวใจหล่อนนั่นต่างหาก ที่ทำให้ฟุ้งซ่านโดยไม่กล้าบอกใครแม้แต่คนเดียว นึกแล้วยังหวาดอยู่เลย

สายมากแล้วที่หล่อนมาเดินท่อมๆมองๆหน้ากระจกร้านค้าที่ต่างก็แขวนป้ายลดราคาเสื้อผ้า มองไปยังพื้นตู้ที่มีหุ่นยืนโชว์อยู่ กระโปรงสองตัวสีช็อคกิ้งพิ้งค์และสีเลือดหมูวางอยู่ที่นั่นขนาดเดียวกัน หล่อนยืนเพ่งราคาเพราะมองไม่ชัด ตัดสินใจเข้าไป คนขายกำลังเอาเสื้อมาใส่ที่หุ่น ก็เอ่ยถามหล่อนว่า จะช่วยอะไรได้บ้าง ศิรินทร์ชี้ไปที่กระโปรงว่าราคาเท่าใด ฉันจะลองใส่ได้ไหม คนขายบอกฉันเพิ่งเอาไปวางนะนั่น เมื่อได้ลองก็พอดี เลยขอลองอีกตัวหนึ่ง เมื่อมันสวยถูกใจอย่างนี้ หล่อนก็เลยซื้อทั้งสองตัว คงทำความแปลกใจ ท่าเสียดายของคนขายด้วย ที่พูดว่าหล่อนตาแหลมที่เลือกของที่สวยที่สุดในร้านไป ทำให้ศิรินทร์รู้สึกมีความสุขอย่างมากทีเดียว เมื่อซื้ออาหารที่จำเป็นได้ครบแล้วจึงเดินกลับหอ ที่รู้สึกร้อนจากอากาศที่เย็นน้อยลงและความเหนื่อย

ถีงหอพักแวะดูจดหมายที่ชั้นวางจดหมายต่างๆ มีโปสการ์ดถึงหล่อนจากชัยยศว่าอยากจะมาเยี่ยมก่อนสิ้นเดือน แล้วจะโทรมาถามอีกครั้งหนึ่ง ฝากความคิดถึงมามากๆด้วย หล่อนอ่านในลิฟต์จนจบก่อนถึงห้อง อีกตั้งสองอาทิตย์กว่าจะมา แต่ช่างเถอะหล่อนรอได้ หล่อนนึกไม่ออกว่าสองคนนั่นจะมาค้างหรือเปล่า ระยะทางก็ไกลตั้งสองสามร้อยกิโลเมตร

(มีต่อ)