Severins bridge Cologne: wikipedia
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://ppantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://ppantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://ppantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://ppantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://ppantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://ppantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://ppantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://ppantip.com/topic/37027182
สวัสดีค่ะ หอรักวิ่งลิ่วตามแรงรักมาถึงตอนที่ 22 แล้วนะคะ ชาวหอที่ไม่อยู่ในวงจรรักก็พลอยเงียบหายไปด้วย คราวนี้
จะกลับมาอบอุ่นจนบางคนร้อนจนได้ ติดตามความรู้สึกหนุ่มที่ไม่สามารถเก็บงำความรู้สึกกันสักหน่อยนะคะ ขอบคุณกำลังใจใน
การวางนิยายด้วยรายชื่อของท่านทั้งหลายค่ะ:แก้วกรกช หลงรัก, เปลวอัคคี ถูกใจ, มัศยวีร์ หลงรัก,Psycho man ถูกใจ,Na(นะ)
ถูกใจ, kasareev ถูกใจ, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, WANG JIE หลงรัก
🐰🐇🐈
“ อ้าว..” ศิรินทร์ร้องทัก ยิ้มให้ธีระจึงต้องเดินเข้ามาเพราะเห็นกันแล้ว
“ สวัสดีครับ “ ธีระทักไปทางวันนัด
“ สวัสดีครับ เชิญฮะ”วันนัดเอ่ยอย่างมีไมตรี ธีระนั่งตรงข้ามศิรินทร์โต๊ะมีสี่ที่นั่ง
“ จะอิ่มแล้วหรือครับ” เขาถามเมื่อมองอาหารในจานของสองคน
“ ไม่รีบหรอกค่ะศิจะนั่งพักด้วย เดินนานแล้ว”
“ นัดคะนี่คุณธีระ นี่คุณวันนัดค่ะ”
“ ยินดีครับ” ธีระพูดสั้นๆ มองเห็นชัดๆว่าคุณวันนัดก็มองมาทางเขานานไปนิดหนึ่ง
“ คุณศิได้อะไรบ้างครับ”
“ มีแต่ของนัดเขาน่ะค่ะ” หล่อนตอบตามตรง
ของนัดเขา นั่นบ่งบอกความสนิทสนมได้มากพอควร ในความคิดของธีระ ที่พยายามกลืนพอร์คชอป เพิ่งจะคำแรกเข้าไป คนที่ถูกพูดถึง ทานผักสลัดอย่างเงียบๆ ใบหน้าแจ่มใส
“ คุณธีระได้อะไรหรือยังคะ”
“ ว่าจะซื้อแจ็คเก็ตสักตัว ยังไปไม่ถึงเลยครับ เลือกก็ไม่เก่ง กะซื้อตอนขากลับจะได้ไม่ต้องหิ้วไปเรื่อยๆครับ” เขาหมายไปถึง
หาคนมาช่วยเลือกเมื่อเช้านี้ไง
“ ศิก็เพิ่งตัดสินใจมาค่ะ” หล่อนไม่พูดถึงที่คุยกันเมื่อเช้า
ธีระมองคนที่ไม่ได้ชวนหล่อน แต่มากับหล่อน เขาดูดี หล่อน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่มาดดูออกจะน่าเกรงใจสักหน่อย
“ศิจะเอาอะไรอีกไหมจ๊ะ” วันนัดหันมาถามหล่อนเสียงนุ่มนวล
หล่อนสั่นศีรษะ ดื่มโค้กไปเรื่อยๆ
โอย..ทำไมเขาดูสุภาพกันจัง ธีระร้องบอกตัวเอง มิน่าล่ะ เขานึกถึงพรรคพวกเขา
“ คุณธีระล่ะครับ รับอะไรอีกไหมครับ”
“ เชิญครับ ผมคงอิ่มแล้ว” เขารู้สึกว่ามันตื้อ ถึงคอหอยตั้งนานแล้ว
“ นัดอยากทานอะไรอีกเหรอคะ” หล่อนถามเขา
วันนัดมองศิรินทร์ด้วยแววเกรงใจและสายตาสนิทสนมโดยเปิดเผย
“ นัดดื่มเบียร์แก้วนะจ๊ะ” เขาลุกถอยเก้าอี้ออกเดินไป
ธีระไม่อยากนึกเลยขณะเคี้ยวพอร์คชอปคำสุดท้าย ว่า เอ้อ เขาคงเป็นเพื่อนกันละน่า
“ คุณธีระรับเบียร์บ้างไหมคะ”
“ ผมยังไม่ดื่มหรอกครับ จะดื่มก็ดื่มแบบหนักๆไปเลย” เขาพูดดั่งนึกถึงคนที่ดื่มเบียร์หลังอาหารคนนั้น
“ ถ้าคุณธีระไม่รีบก็จะนั่งก่อน หรือไปคะ” หล่อนดูเขาทำท่าจะตัดสินใจ
“ ยังหรอกครับ” ธีระรีบตอบจะลุกไปตอนนี้ได้กระไร
วันนัดถือแก้วเบียร์มานั่งดื่ม รู้สึกสดชื่นกับรสของเบียร์
“ เบียร์ที่นี่ไม่เลวนะครับ” เขาเอ่ยกับธีระ
“ ผมว่าอร่อยเข้าอันดับเลยครับ คงมีไม่กี่ยี่ห้อนะครับ” เขาไม่กล้าเอ่ยด้วยไม่รู้ว่า ใครระดับไหน
“ ดื่มเมื่อวานก็รู้สึกรสชาติดี” วันนัดกล่าวเรื่อยๆ
รู้แล้วน่าว่ามาตั้งแต่เมื่อวาน ธีระร้องอยู่ในใจ
“ คุณศิจะเดินอีกนานไหมครับ อย่าลืมไปทางน้ำพุนะครับ มีของแปลกๆขายแยะเชียว หรือไปมาแล้ว”
“ ยังละค่ะ เดี๋ยวคงไปค่ะ”
“ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดส่งสายตาไปยังคนทั้งสอง เมื่อเห็นว่าสมควรแก่มารยาทแล้ว
“ แล้วพบกันนะคะ” ศิรินทร์กล่าว วันนัดพยักหน้าให้เขา
วันนัดหันมามองศิรินทร์เมื่อร่างธีระพ้นไปแล้ว
“ เขาอยู่หอเดียวกับศิเหรอจ๊ะ”
“ ค่ะ ที่ทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ”
วันนัดเลิกตาแบบเพิ่งรู้ แล้วดื่มเบียร์ต่อ
“ ศิอยากซื้ออะไรอีกจ๊ะ ของใช้ กับข้าว”
“ เดี่ยวศิว่าไปซื้อข้าวมาตุนไว้สักหน่อยดีกว่านะคะ คุณธีระนี่เป็นคนซื้อข้าวให้ศิบ่อยเลย” หล่อนพูดเรื่อยๆ
“ เหรอ “ เขาเพิ่งรู้อีก
“ มีคนอื่นอีกหรือเปล่าจ๊ะ”
“ มีคุณปิยะนั่นไม่ค่อยอยู่กับที่ แต่เขาก็ทานข้าวด้วยกันเป็นประจำค่ะ”
“ เขาจะรู้ไหม ว่าศิมีแฟนแล้ว”
“ นัดเอาอะไรมาพูด ดูซิ”
“ อ้าวก็จริงไม่ใช่เหรอ นัดชักห่วงศิมากขึ้นมาอีกแล้วหละ” เขาทำตาเพราะได้เบียร์เพิ่มเข้าไป
“ เดี๋ยวนัดไปบอกเขาก็ได้ ศิไม่ว่า” หล่อนพูดเรียบๆ
“ ไม่น่า ..นัดลองใจศิหรอกว่า กลัวหรือเปล่าที่เพื่อนมาเห็นเรา”
“ ศิ ไม่กลัวอะไรหรอก ถ้าเราเป็นตัวของเราเอง …เอ้อ” หล่อนหยุดพูดต่อ
“ ดีจ้ะ ที่ศิคิดได้แบบนั้น เราไปกันนะ” เขาเอามือมาแตะหล่อน นึกได้ว่า หล่อนไม่เกาะแขนเขาดังแต่ก่อน
ข้าวสารที่ขนใส่ถุงมา ขนมปังทั้งไข่ นม รวมกับของอื่นๆแล้วทำให้ทั้งสองมือทั้งสองคนเต็มด้วยภาระ ศิรินทร์จัดเก็บข้าวของในขณะที่วันนัดเดินไปยืนระเบียง หล่อนเหลียวมองแล้วนึกถึงคนที่ชอบมองวิว หรือเขาจะเป็นเหมือนๆกัน เก็บของหมดแล้ว หล่อนล้างมือ เงยหน้ามองกระจกพบสายตาของวันนัดในนั้น หล่อนเช็ดมือหลีกทางให้เขาล้าง ถือผ้ารออยู่ วันนัดรับผ้ามาเช็ดมือ มองหน้าหล่อนอย่างขอบคุณ
“ นัดอยากมีศิอยู่ด้วยจัง นัดไม่เคยมีใครส่งของให้อย่างนี้” เขาชื่นชมสิ่งเล็กๆน้อยที่หล่อนปฏิบัติต่อเขา
ศิรินทร์ยิ้มในคำของเขา
“ นัดจะกลับเมื่อไรคะ เดี๋ยวจะถึงค่ำไปหรือเปล่า”
“ขอนัดนั่งพักเดี๋ยวค่อยไปก็คงไม่ดึกนัก”
“ นัดอยากดื่มอะไรก่อนไหมคะ น้ำชา กาแฟไม่มีค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก “ เขาทรุดตัวลงนั่ง ศิรินทร์นั่งลงข้างๆ
“ศิเลยไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ต้องมาคอยรับนัด”
“ ศิไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว บางทีก็เคยนั่งนอนเหงาอยู่คนเดียว มีตอนเย็นละค่ะที่คุณธีระมาชวนไปทานข้าวด้วย”
“ เขาเรียนอะไรกันอยู่ล่ะ”
“ เอ็นจิเนียร์ทั้งสองคนค่ะ บางทีก็มีพวกเพื่อนๆมาทานด้วย เขาค่อนข้างมีน้ำใจเลี้ยงบ่อยนะคะ คนมาทานกัน หลายคนทีเดียว”
“ศิต้องช่วยไหม”
“ ส่วนมากเป็นแขกรับเชิญ เขาทำอาหารกันเก่งค่ะ บางทีก็ช่วยเขาล้างชาม”
“ แล้วมีคนไทยกี่คนล่ะ เมืองนี้น่ะ”
“ก็ห้าหกคน มีครอบครัวแล้วก็มี อยู่ทางเหนือโน่น แต่พวกอยู่เมืองใกล้ๆจะมาชุมนุมที่นี่ พวกที่มาซ้อมบอล แม้ไม่ซ้อมก็มา
เที่ยวพักประจำค่ะ”
“เดี๋ยวนัดกลับนะจ๊ะศิ นัดอยากจะทำอะไรก่อนนอนด้วย เดี๋ยวจะดึกไป แล้วนัดจะโทรมานะจ๊ะ หรืออาจจะเขียนจดหมายถ้านัด
ไม่ใจร้อนมากนัก”
“ นัดเขียนจดหมายก็ได้นะคะ โทรก็เสียเงินมาก แล้วก็ไม่มีอะไรรีบร้อนไม่ใช่หรือคะ”
“นัดก็อยากคุยกับศิ อยากได้ยินเสียงบ้าง”
“สองวันนี้นัดก็ฟังศิมากแล้วนะคะ” เห็นท่าทางของหล่อนด้วยเขานึกตามในใจ
“ ศิโทรหานัดนะจ๊ะถ้ามีอะไรที่ควรจะโทร อย่าลืมนะจ๊ะ โดยเฉพาะถ้าไม่สบาย แล้วนัดจะได้มานะจ๊ะ”
“ ค่ะ” หล่อนรับคำ
วันนัดลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงยืนมองสักพักแล้วกลับเข้ามา หันซ้ายขวาเหมือนหาอะไร
“นัดหาอะไรคะ หรือนัดลืมอะไร”
เขานึกถึงแปรงสีฟันเก็บเอาไว้ในกระเป๋าเล็กๆที่วางด้านข้างของอ่างล้างมือ เดินไปหยิบ ศิรินทร์เดินตาม
“ นัดไม่อยากกลับไปเลย” เขาหันมาบอกหล่อน ใจศิรินทร์ลอยไปล่วงหน้าก่อนเขาพูด หล่อนรู้อยู่ว่า เวลาของวันนัดจวนจะหมดแล้ว หล่อนรู้สึกให้สงสัยเป็นหนักหนาว่าทำไมคนที่เขามีแฟนสองคนอย่างผู้ชายไทย เขาทำได้อย่างไร ในกรณีของหล่อนมันเหมือนกันหรือเปล่านะ แล้ว.. แล้วทำไมเขายังมีภรรยาได้อีกตั้งหลายคน และมันน่าเกลียดจนสังคมไม่ยอมรับหรือ สำหรับหล่อนแค่
นึกก็รู้สึกละอาย ทั้งๆที่หล่อนก็ไม่นึกไม่ฝันว่า จะมาเจอสภาพอย่างนี้ มันไม่สนุกเลย
“ อ้าว ศิคิดอะไรจ๊ะ” หล่อนสลัดความคิดโดยเร็ว หันมาสบตาเขาอย่างรู้ตัว
“ ศิคิดอะไรเพลินไปหน่อย นัดนั่งอีกนิดสิคะ”
“ อ้าว เพิ่งคิดได้เหรอจ๊ะ” แล้วหล่อนก็ล้มตัวนอนหนุนตักทันที
“ เอ จะไปแล้วยังอ้อนอีก” เขายิ้มและกล่าวอย่างเอ็นดู
“เมื่อก่อนนะคะ ศินอนอย่างนี้ก็ตื่นเต้นไปหมดเลย”
“ นัดก็เหมือนกันจ้ะ แต่นัดดีใจมากกว่า”
“ แล้ววันนี้ล่ะคะ”
“ อยากให้เหมือนเมื่อคืนนี้จ้ะ” เขาบอกมองด้วยสายตารักท่วมท้น
(มีต่อ)
🐱🦁🐷หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 22 🐷🦁🐱
Severins bridge Cologne: wikipedia
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ หอรักวิ่งลิ่วตามแรงรักมาถึงตอนที่ 22 แล้วนะคะ ชาวหอที่ไม่อยู่ในวงจรรักก็พลอยเงียบหายไปด้วย คราวนี้
จะกลับมาอบอุ่นจนบางคนร้อนจนได้ ติดตามความรู้สึกหนุ่มที่ไม่สามารถเก็บงำความรู้สึกกันสักหน่อยนะคะ ขอบคุณกำลังใจใน
การวางนิยายด้วยรายชื่อของท่านทั้งหลายค่ะ:แก้วกรกช หลงรัก, เปลวอัคคี ถูกใจ, มัศยวีร์ หลงรัก,Psycho man ถูกใจ,Na(นะ)
ถูกใจ, kasareev ถูกใจ, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, WANG JIE หลงรัก
🐰🐇🐈
“ อ้าว..” ศิรินทร์ร้องทัก ยิ้มให้ธีระจึงต้องเดินเข้ามาเพราะเห็นกันแล้ว
“ สวัสดีครับ “ ธีระทักไปทางวันนัด
“ สวัสดีครับ เชิญฮะ”วันนัดเอ่ยอย่างมีไมตรี ธีระนั่งตรงข้ามศิรินทร์โต๊ะมีสี่ที่นั่ง
“ จะอิ่มแล้วหรือครับ” เขาถามเมื่อมองอาหารในจานของสองคน
“ ไม่รีบหรอกค่ะศิจะนั่งพักด้วย เดินนานแล้ว”
“ นัดคะนี่คุณธีระ นี่คุณวันนัดค่ะ”
“ ยินดีครับ” ธีระพูดสั้นๆ มองเห็นชัดๆว่าคุณวันนัดก็มองมาทางเขานานไปนิดหนึ่ง
“ คุณศิได้อะไรบ้างครับ”
“ มีแต่ของนัดเขาน่ะค่ะ” หล่อนตอบตามตรง
ของนัดเขา นั่นบ่งบอกความสนิทสนมได้มากพอควร ในความคิดของธีระ ที่พยายามกลืนพอร์คชอป เพิ่งจะคำแรกเข้าไป คนที่ถูกพูดถึง ทานผักสลัดอย่างเงียบๆ ใบหน้าแจ่มใส
“ คุณธีระได้อะไรหรือยังคะ”
“ ว่าจะซื้อแจ็คเก็ตสักตัว ยังไปไม่ถึงเลยครับ เลือกก็ไม่เก่ง กะซื้อตอนขากลับจะได้ไม่ต้องหิ้วไปเรื่อยๆครับ” เขาหมายไปถึง
หาคนมาช่วยเลือกเมื่อเช้านี้ไง
“ ศิก็เพิ่งตัดสินใจมาค่ะ” หล่อนไม่พูดถึงที่คุยกันเมื่อเช้า
ธีระมองคนที่ไม่ได้ชวนหล่อน แต่มากับหล่อน เขาดูดี หล่อน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่มาดดูออกจะน่าเกรงใจสักหน่อย
“ศิจะเอาอะไรอีกไหมจ๊ะ” วันนัดหันมาถามหล่อนเสียงนุ่มนวล
หล่อนสั่นศีรษะ ดื่มโค้กไปเรื่อยๆ
โอย..ทำไมเขาดูสุภาพกันจัง ธีระร้องบอกตัวเอง มิน่าล่ะ เขานึกถึงพรรคพวกเขา
“ คุณธีระล่ะครับ รับอะไรอีกไหมครับ”
“ เชิญครับ ผมคงอิ่มแล้ว” เขารู้สึกว่ามันตื้อ ถึงคอหอยตั้งนานแล้ว
“ นัดอยากทานอะไรอีกเหรอคะ” หล่อนถามเขา
วันนัดมองศิรินทร์ด้วยแววเกรงใจและสายตาสนิทสนมโดยเปิดเผย
“ นัดดื่มเบียร์แก้วนะจ๊ะ” เขาลุกถอยเก้าอี้ออกเดินไป
ธีระไม่อยากนึกเลยขณะเคี้ยวพอร์คชอปคำสุดท้าย ว่า เอ้อ เขาคงเป็นเพื่อนกันละน่า
“ คุณธีระรับเบียร์บ้างไหมคะ”
“ ผมยังไม่ดื่มหรอกครับ จะดื่มก็ดื่มแบบหนักๆไปเลย” เขาพูดดั่งนึกถึงคนที่ดื่มเบียร์หลังอาหารคนนั้น
“ ถ้าคุณธีระไม่รีบก็จะนั่งก่อน หรือไปคะ” หล่อนดูเขาทำท่าจะตัดสินใจ
“ ยังหรอกครับ” ธีระรีบตอบจะลุกไปตอนนี้ได้กระไร
วันนัดถือแก้วเบียร์มานั่งดื่ม รู้สึกสดชื่นกับรสของเบียร์
“ เบียร์ที่นี่ไม่เลวนะครับ” เขาเอ่ยกับธีระ
“ ผมว่าอร่อยเข้าอันดับเลยครับ คงมีไม่กี่ยี่ห้อนะครับ” เขาไม่กล้าเอ่ยด้วยไม่รู้ว่า ใครระดับไหน
“ ดื่มเมื่อวานก็รู้สึกรสชาติดี” วันนัดกล่าวเรื่อยๆ
รู้แล้วน่าว่ามาตั้งแต่เมื่อวาน ธีระร้องอยู่ในใจ
“ คุณศิจะเดินอีกนานไหมครับ อย่าลืมไปทางน้ำพุนะครับ มีของแปลกๆขายแยะเชียว หรือไปมาแล้ว”
“ ยังละค่ะ เดี๋ยวคงไปค่ะ”
“ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ” เขาพูดส่งสายตาไปยังคนทั้งสอง เมื่อเห็นว่าสมควรแก่มารยาทแล้ว
“ แล้วพบกันนะคะ” ศิรินทร์กล่าว วันนัดพยักหน้าให้เขา
วันนัดหันมามองศิรินทร์เมื่อร่างธีระพ้นไปแล้ว
“ เขาอยู่หอเดียวกับศิเหรอจ๊ะ”
“ ค่ะ ที่ทานข้าวด้วยกันบ่อยๆ”
วันนัดเลิกตาแบบเพิ่งรู้ แล้วดื่มเบียร์ต่อ
“ ศิอยากซื้ออะไรอีกจ๊ะ ของใช้ กับข้าว”
“ เดี่ยวศิว่าไปซื้อข้าวมาตุนไว้สักหน่อยดีกว่านะคะ คุณธีระนี่เป็นคนซื้อข้าวให้ศิบ่อยเลย” หล่อนพูดเรื่อยๆ
“ เหรอ “ เขาเพิ่งรู้อีก
“ มีคนอื่นอีกหรือเปล่าจ๊ะ”
“ มีคุณปิยะนั่นไม่ค่อยอยู่กับที่ แต่เขาก็ทานข้าวด้วยกันเป็นประจำค่ะ”
“ เขาจะรู้ไหม ว่าศิมีแฟนแล้ว”
“ นัดเอาอะไรมาพูด ดูซิ”
“ อ้าวก็จริงไม่ใช่เหรอ นัดชักห่วงศิมากขึ้นมาอีกแล้วหละ” เขาทำตาเพราะได้เบียร์เพิ่มเข้าไป
“ เดี๋ยวนัดไปบอกเขาก็ได้ ศิไม่ว่า” หล่อนพูดเรียบๆ
“ ไม่น่า ..นัดลองใจศิหรอกว่า กลัวหรือเปล่าที่เพื่อนมาเห็นเรา”
“ ศิ ไม่กลัวอะไรหรอก ถ้าเราเป็นตัวของเราเอง …เอ้อ” หล่อนหยุดพูดต่อ
“ ดีจ้ะ ที่ศิคิดได้แบบนั้น เราไปกันนะ” เขาเอามือมาแตะหล่อน นึกได้ว่า หล่อนไม่เกาะแขนเขาดังแต่ก่อน
ข้าวสารที่ขนใส่ถุงมา ขนมปังทั้งไข่ นม รวมกับของอื่นๆแล้วทำให้ทั้งสองมือทั้งสองคนเต็มด้วยภาระ ศิรินทร์จัดเก็บข้าวของในขณะที่วันนัดเดินไปยืนระเบียง หล่อนเหลียวมองแล้วนึกถึงคนที่ชอบมองวิว หรือเขาจะเป็นเหมือนๆกัน เก็บของหมดแล้ว หล่อนล้างมือ เงยหน้ามองกระจกพบสายตาของวันนัดในนั้น หล่อนเช็ดมือหลีกทางให้เขาล้าง ถือผ้ารออยู่ วันนัดรับผ้ามาเช็ดมือ มองหน้าหล่อนอย่างขอบคุณ
“ นัดอยากมีศิอยู่ด้วยจัง นัดไม่เคยมีใครส่งของให้อย่างนี้” เขาชื่นชมสิ่งเล็กๆน้อยที่หล่อนปฏิบัติต่อเขา
ศิรินทร์ยิ้มในคำของเขา
“ นัดจะกลับเมื่อไรคะ เดี๋ยวจะถึงค่ำไปหรือเปล่า”
“ขอนัดนั่งพักเดี๋ยวค่อยไปก็คงไม่ดึกนัก”
“ นัดอยากดื่มอะไรก่อนไหมคะ น้ำชา กาแฟไม่มีค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก “ เขาทรุดตัวลงนั่ง ศิรินทร์นั่งลงข้างๆ
“ศิเลยไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ต้องมาคอยรับนัด”
“ ศิไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้ว บางทีก็เคยนั่งนอนเหงาอยู่คนเดียว มีตอนเย็นละค่ะที่คุณธีระมาชวนไปทานข้าวด้วย”
“ เขาเรียนอะไรกันอยู่ล่ะ”
“ เอ็นจิเนียร์ทั้งสองคนค่ะ บางทีก็มีพวกเพื่อนๆมาทานด้วย เขาค่อนข้างมีน้ำใจเลี้ยงบ่อยนะคะ คนมาทานกัน หลายคนทีเดียว”
“ศิต้องช่วยไหม”
“ ส่วนมากเป็นแขกรับเชิญ เขาทำอาหารกันเก่งค่ะ บางทีก็ช่วยเขาล้างชาม”
“ แล้วมีคนไทยกี่คนล่ะ เมืองนี้น่ะ”
“ก็ห้าหกคน มีครอบครัวแล้วก็มี อยู่ทางเหนือโน่น แต่พวกอยู่เมืองใกล้ๆจะมาชุมนุมที่นี่ พวกที่มาซ้อมบอล แม้ไม่ซ้อมก็มา
เที่ยวพักประจำค่ะ”
“เดี๋ยวนัดกลับนะจ๊ะศิ นัดอยากจะทำอะไรก่อนนอนด้วย เดี๋ยวจะดึกไป แล้วนัดจะโทรมานะจ๊ะ หรืออาจจะเขียนจดหมายถ้านัด
ไม่ใจร้อนมากนัก”
“ นัดเขียนจดหมายก็ได้นะคะ โทรก็เสียเงินมาก แล้วก็ไม่มีอะไรรีบร้อนไม่ใช่หรือคะ”
“นัดก็อยากคุยกับศิ อยากได้ยินเสียงบ้าง”
“สองวันนี้นัดก็ฟังศิมากแล้วนะคะ” เห็นท่าทางของหล่อนด้วยเขานึกตามในใจ
“ ศิโทรหานัดนะจ๊ะถ้ามีอะไรที่ควรจะโทร อย่าลืมนะจ๊ะ โดยเฉพาะถ้าไม่สบาย แล้วนัดจะได้มานะจ๊ะ”
“ ค่ะ” หล่อนรับคำ
วันนัดลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียงยืนมองสักพักแล้วกลับเข้ามา หันซ้ายขวาเหมือนหาอะไร
“นัดหาอะไรคะ หรือนัดลืมอะไร”
เขานึกถึงแปรงสีฟันเก็บเอาไว้ในกระเป๋าเล็กๆที่วางด้านข้างของอ่างล้างมือ เดินไปหยิบ ศิรินทร์เดินตาม
“ นัดไม่อยากกลับไปเลย” เขาหันมาบอกหล่อน ใจศิรินทร์ลอยไปล่วงหน้าก่อนเขาพูด หล่อนรู้อยู่ว่า เวลาของวันนัดจวนจะหมดแล้ว หล่อนรู้สึกให้สงสัยเป็นหนักหนาว่าทำไมคนที่เขามีแฟนสองคนอย่างผู้ชายไทย เขาทำได้อย่างไร ในกรณีของหล่อนมันเหมือนกันหรือเปล่านะ แล้ว.. แล้วทำไมเขายังมีภรรยาได้อีกตั้งหลายคน และมันน่าเกลียดจนสังคมไม่ยอมรับหรือ สำหรับหล่อนแค่
นึกก็รู้สึกละอาย ทั้งๆที่หล่อนก็ไม่นึกไม่ฝันว่า จะมาเจอสภาพอย่างนี้ มันไม่สนุกเลย
“ อ้าว ศิคิดอะไรจ๊ะ” หล่อนสลัดความคิดโดยเร็ว หันมาสบตาเขาอย่างรู้ตัว
“ ศิคิดอะไรเพลินไปหน่อย นัดนั่งอีกนิดสิคะ”
“ อ้าว เพิ่งคิดได้เหรอจ๊ะ” แล้วหล่อนก็ล้มตัวนอนหนุนตักทันที
“ เอ จะไปแล้วยังอ้อนอีก” เขายิ้มและกล่าวอย่างเอ็นดู
“เมื่อก่อนนะคะ ศินอนอย่างนี้ก็ตื่นเต้นไปหมดเลย”
“ นัดก็เหมือนกันจ้ะ แต่นัดดีใจมากกว่า”
“ แล้ววันนี้ล่ะคะ”
“ อยากให้เหมือนเมื่อคืนนี้จ้ะ” เขาบอกมองด้วยสายตารักท่วมท้น
(มีต่อ)