[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Credit Reisenaktuell.com
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
สวัสดีค่ะ หอรักริมไรน์ถึงตอนเดินริมไรน์ จีบกันไปจีบกันมาแล้วละค่ะ เผอิญเข้าราศีแห่งความรักก็หลั่งไหลมา ดูว่าศิรินทร์จะรับทัน
ไหมนะคะ ตอนนี้คงจะทำให้ท่านผู้อ่านได้ลุ้นกันบ้างละค่ะ ขอขอบคุณรายชื่อที่มาโหวตให้อย่างอบอุ่น เหมือนมีผู้มาเข้าร้านยังงั้นเลยค่ะ:
kdunagin ถูกใจ, Na(นะ) ถูกใจ, แก้วกรกช หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, tedta ถูกใจ, มัศยวีร์ หลงรัก, GTW หลงรัก, WANG JIE
หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, เปลวอัคคี หลงรัก,ชุนเทียน หลงรัก
🍄🍊🍋
ศิรินทร์ทรุดตัวนั่งพิงโซฟามือประสานที่ท้อง หลับตา ผมแผ่กระจาย
สักครู่ใหญ่ๆเสียงฝีเท้าและเคาะห้องก่อนเปิดประตูเข้ามา สิ่งที่ได้รับคือ จดหมายจากเมืองไทย ของพี่ใหญ่และขนกระต่ายสีขาวสนิท
“ อุ๊ย สวยจัง" หล่อนรับมายกมือไหว้ อุบอิบขอบคุณเบาๆ เอาขนกระต่ายมาลูบคลำ ลูบย้อนขนไปมาด้วยสัมผัสนุ่มมากทีเดียว วันนัดทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา
“ ไม่อ่านจดหมายเหรอ”
“ อ่านค่ะ” พูดแล้วก็ลุกไปเอาที่ตัดกระดาษมารูดซองออก ไปรษณีย์อากาศ อ่านสักครู่ก็จบ ข้อความจดหมายไม่สำคัญเท่าใจกระหวัดไปว่า อย่าไปอยู่ใกล้ใคร ผู้ชายน่ะ เขาจะวูบเอาง่ายๆ พี่ใหญ่เคยพูดบอกไว้กึ่งทีเล่นทีจริงในการสอน หล่อนเหลือบตาดูนาฬิกาบนชั้นวาง
หนังสือ เมื่อเอาจดหมายไปวางไว้ สองโมงเกือบครึ่งแล้ว หล่อนอยู่ในสายตาวันนัดตลอด
“ คุณนัดเคยลองลูบขนกระต่ายเล่นหรือยังคะ” หล่อนถาม
“ ไม่ใช่เด็กนี่” เขายิ้มเมื่อตอบ
“ ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เอาเป็นว่าเด็กหรือพวกผู้หญิงชอบดีกว่านะคะ”
“ ดีนะที่ชอบ ม่ายจะเอาคืน” เขาแกล้งพูด
“ คุณเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว สายเสียแล้ว” หล่อนตอบในเชิงผู้ชนะ มือก็ลูบขนกระต่ายไปมา
“ อ้อ ศิ มีแผนที่เมืองไหม ขอดูหน่อยซิ”
“ มีค่ะ “ หล่อนลุกมาเปิดตู้สองบาน ดึงแผนที่ออกมากางให้เขา วันนัดพลิกด้านดูตัวอักษรชี้เฉพาะแห่ง แล้วเปิดตรงที่อยู่ขณะนี้ ไล่หาชื่อถนน
“ หาอะไรคะ” ศิรินทร์ชะโงกหน้าออกมาดูมั่ง
“ หอนี้อยู่ตรงไหนนะ”
“ อยู่ตรงทางรถไฟค่ะ เดี๋ยวนี่ไง ตรงนี้แหละ” หล่อนจิ้มนิ้วขยับเข้ามาชิดใกล้
“ ที่ทำงานล่ะ”
“ ก็ตามถนนรถรางมาเรื่อยๆเข้าไปในเมืองหน่อย นี่ไง ถ้าเดินไปทางนี้”
“ ตรงทางรถไฟนี่มีป้ายจอดด้วย ย้อนไปบอนน์ก็ไปสายนี้ได้” หล่อนอธิบายตามตาที่มองตามนิ้ว ผู้ดูดูผู้พูดที่เอียงหน้าเข้ามาตามมือที่ชี้ นิ้วมือที่ช่วยปัดผมให้หล่อน ทำให้คนพูดหยุด หันมาเห็นเขาทำหน้าหนักใจ แผนที่ถูกปล่อยลงบนเข่า มือที่ปัดผมก็เลยไปวางบนขนกระต่ายที่วางอยู่บนเข่าหล่อนและเปลี่ยนมารวบผมที่ต้นคอ แผนที่ก็เลื่อนหลุดตกลงไปที่พื้น เมื่อเขารั้งคอหล่อนเข้ามา หล่อนหลบมือ แต่ก็ถูกรวบไหล่ให้ล้มตัวลงมาเกือบกลางตักของเขา หล่อนจึงดึงขนกระค่ายมาปิดหน้าตะแคงตัวหลับตา เขาก้มมาพูดว่า
“ ยังไม่หายคิดถึงเลย....”
“........
“ ศิ.....” เขาเรียกดึงขนกระต่ายออกจากใบหน้า หล่อนหลับตา
“ จะหลับจริงๆเหรอ” มองสำรวจใบหน้าอย่างใกล้ชิด
“ ถ้าคุณนัดอยู่เฉยๆ ศิก็จะหลับ”
“ เอาเปรียบ”
“ งั้นลุกนะ” เขากดตัวหล่อนไว้
“ อยู่งี้แหละดีแล้ว” เขาพูดพลางพิงพนัก หลับตา ถอนหายใจจนศิรินทร์รู้สึก
“ ศิเคยหลับบนตักอย่างนี้เหรอ”
“ ก็ ไม่เคยหรอก”
“ แล้วคุณนัดล่ะ”
“ ก็เคย แต่ไม่เหมือนอย่างนี้” ถอนหายใจยาว
“ คนไม่เหมือนใช่ไหมคะ” หล่อนแข็งใจถาม
“ ทุกอย่างแหละศิ ไม่เหมือน....” มือเลื่อนมาจับแก้มลงคอลูบไปถึงคาง
ศิรินทร์คว้ามือเขาไว้ เมื่อเขาเอานิ้วมาแตะริมฝีปาก ธีระ แว่บเข้ามาในความคิดนิดหนึ่ง
กับคนที่หนุนตักอยู่นี่ วันนัดมีความรู้สึกหนักใจแล้วก็ปนๆกับความสุข ถอนหายใจออกมาอีก เหมือนของสิ่งนี้จะเป็นของเราในความคิด
ไม่ใช่แสดงความเป็นเจ้าของ หากแต่ความรับผิดชอบโดดเด่นในสำนึก
“ ศิ ล็อคห้องหรือเปล่า”
“ เปล่าค่ะ”
“ ไปล็อคห้องไป”
ศิรินทร์มองหน้า ถามด้วยสายตาไม่แน่ใจ เขาพยักพเยิด แล้วหลับตาไป หล่อนลุกไปกดประตูดังแก็ก เดินกลับมา
“ มาอยู่ที่เดิมซิ”
ศิรินทร์นั่งข้างๆ สังเกตดวงหน้าที่หลับตา ราวกับจะรู้เมื่อพูดขึ้นว่า
“ แล้วปลุกด้วยนะ”
“ เอาเปรียบ” หล่อนพูดประโยคนี้มั่ง
เขาลืมตา จับมือหล่อนดึงเข้ามาเบาๆตัวก็ตามมาชนกับไหล่ แขนที่รั้งศีรษะที่มีผมยาวๆเข้ามาที่ซอกคอ ศิรินทร์เหลือบตามองเขา
“ ทำไมเหรอ” เขาหลับตาถามด้วยรู้จากที่หล่อนแหงนหน้าขึ้นมอง
“ เปล่าค่ะ” หล่อนอยากอยู่อย่างนี้ อยู่เฉยๆนิ่งๆเหมือนอบอุ่น ไม่ต้องกลัวอะไรอีก นิ่งนานสำหรับศิรินทร์ ส่วนเขาถอนหายใจลึกๆอยู่บ่อยๆ
“ อยากพูดอะไรอีก ศิจะเข้าใจไหมนะ”
“ ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ”
“ แล้วจะเข้าใจหรือ หือ...” เสียงพูดเรื่อยๆ
“ เข้าใจแค่นี้ก็พอค่ะ”
“ ทำไมถึงว่าพอ”
“ ศิกลัว...” เขารั้งหล่อนด้วยแขนข้างเดียวอีก
“ กลัวอะไร หือ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ถ้าเป็นผม”
“ ก็กลัว กลัวอกหัก”
“ รักเป็นแล้วใช่ไหม หือ” เขาขยับตัวแนบหน้ากับหล่อน หล่อนก็ขยับถอยออก
“ ศิรักตัวเองมากกว่า เดี๋ยวสงสารตัวเองทีหลัง”
“ คิดมากไปแล้ว ผมน่ะแย่กว่าศิอีกรู้ไหม” เขาพูดเบาแต่ถอนใจแรง ตั้งตัวตรงขึ้น
“ เราน่ะเด็กนัก” เขารัดแขนอย่างมันเขี้ยว
“ ผมพยายามนะ อยากจะอยู่ห่างๆศิด้วยซ้ำไป แต่กลัวคนอื่นจะมาใกล้กว่า ผมหวงรู้มั้ย” จ้องตาหล่อน
“ ศิก็หวงตัวเอง” หล่อนขยับเมื่อพูด
“ รู้แล้ว ไม่ต้องบอก ดีแล้วที่เป็นอย่างนี้ ผมเองไม่อยากทรมานตัวเองเมื่ออยู่ใกล้ศิ เข้าใจไหม เพราะมันคงจะทรมานมากกว่านี้ถ้าอยู่ไกล”
เฮ้อ เสียงถอนหายใจอีก
(มีต่อ)
🙌💚💙หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง)12 💙💚🙌
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ หอรักริมไรน์ถึงตอนเดินริมไรน์ จีบกันไปจีบกันมาแล้วละค่ะ เผอิญเข้าราศีแห่งความรักก็หลั่งไหลมา ดูว่าศิรินทร์จะรับทัน
ไหมนะคะ ตอนนี้คงจะทำให้ท่านผู้อ่านได้ลุ้นกันบ้างละค่ะ ขอขอบคุณรายชื่อที่มาโหวตให้อย่างอบอุ่น เหมือนมีผู้มาเข้าร้านยังงั้นเลยค่ะ:
kdunagin ถูกใจ, Na(นะ) ถูกใจ, แก้วกรกช หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, tedta ถูกใจ, มัศยวีร์ หลงรัก, GTW หลงรัก, WANG JIE
หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, เปลวอัคคี หลงรัก,ชุนเทียน หลงรัก
🍄🍊🍋
ศิรินทร์ทรุดตัวนั่งพิงโซฟามือประสานที่ท้อง หลับตา ผมแผ่กระจาย
สักครู่ใหญ่ๆเสียงฝีเท้าและเคาะห้องก่อนเปิดประตูเข้ามา สิ่งที่ได้รับคือ จดหมายจากเมืองไทย ของพี่ใหญ่และขนกระต่ายสีขาวสนิท
“ อุ๊ย สวยจัง" หล่อนรับมายกมือไหว้ อุบอิบขอบคุณเบาๆ เอาขนกระต่ายมาลูบคลำ ลูบย้อนขนไปมาด้วยสัมผัสนุ่มมากทีเดียว วันนัดทรุดตัวนั่งลงที่โซฟา
“ ไม่อ่านจดหมายเหรอ”
“ อ่านค่ะ” พูดแล้วก็ลุกไปเอาที่ตัดกระดาษมารูดซองออก ไปรษณีย์อากาศ อ่านสักครู่ก็จบ ข้อความจดหมายไม่สำคัญเท่าใจกระหวัดไปว่า อย่าไปอยู่ใกล้ใคร ผู้ชายน่ะ เขาจะวูบเอาง่ายๆ พี่ใหญ่เคยพูดบอกไว้กึ่งทีเล่นทีจริงในการสอน หล่อนเหลือบตาดูนาฬิกาบนชั้นวาง
หนังสือ เมื่อเอาจดหมายไปวางไว้ สองโมงเกือบครึ่งแล้ว หล่อนอยู่ในสายตาวันนัดตลอด
“ คุณนัดเคยลองลูบขนกระต่ายเล่นหรือยังคะ” หล่อนถาม
“ ไม่ใช่เด็กนี่” เขายิ้มเมื่อตอบ
“ ไม่จำเป็นหรอกค่ะ เอาเป็นว่าเด็กหรือพวกผู้หญิงชอบดีกว่านะคะ”
“ ดีนะที่ชอบ ม่ายจะเอาคืน” เขาแกล้งพูด
“ คุณเปลี่ยนใจไม่ได้แล้ว สายเสียแล้ว” หล่อนตอบในเชิงผู้ชนะ มือก็ลูบขนกระต่ายไปมา
“ อ้อ ศิ มีแผนที่เมืองไหม ขอดูหน่อยซิ”
“ มีค่ะ “ หล่อนลุกมาเปิดตู้สองบาน ดึงแผนที่ออกมากางให้เขา วันนัดพลิกด้านดูตัวอักษรชี้เฉพาะแห่ง แล้วเปิดตรงที่อยู่ขณะนี้ ไล่หาชื่อถนน
“ หาอะไรคะ” ศิรินทร์ชะโงกหน้าออกมาดูมั่ง
“ หอนี้อยู่ตรงไหนนะ”
“ อยู่ตรงทางรถไฟค่ะ เดี๋ยวนี่ไง ตรงนี้แหละ” หล่อนจิ้มนิ้วขยับเข้ามาชิดใกล้
“ ที่ทำงานล่ะ”
“ ก็ตามถนนรถรางมาเรื่อยๆเข้าไปในเมืองหน่อย นี่ไง ถ้าเดินไปทางนี้”
“ ตรงทางรถไฟนี่มีป้ายจอดด้วย ย้อนไปบอนน์ก็ไปสายนี้ได้” หล่อนอธิบายตามตาที่มองตามนิ้ว ผู้ดูดูผู้พูดที่เอียงหน้าเข้ามาตามมือที่ชี้ นิ้วมือที่ช่วยปัดผมให้หล่อน ทำให้คนพูดหยุด หันมาเห็นเขาทำหน้าหนักใจ แผนที่ถูกปล่อยลงบนเข่า มือที่ปัดผมก็เลยไปวางบนขนกระต่ายที่วางอยู่บนเข่าหล่อนและเปลี่ยนมารวบผมที่ต้นคอ แผนที่ก็เลื่อนหลุดตกลงไปที่พื้น เมื่อเขารั้งคอหล่อนเข้ามา หล่อนหลบมือ แต่ก็ถูกรวบไหล่ให้ล้มตัวลงมาเกือบกลางตักของเขา หล่อนจึงดึงขนกระค่ายมาปิดหน้าตะแคงตัวหลับตา เขาก้มมาพูดว่า
“ ยังไม่หายคิดถึงเลย....”
“........
“ ศิ.....” เขาเรียกดึงขนกระต่ายออกจากใบหน้า หล่อนหลับตา
“ จะหลับจริงๆเหรอ” มองสำรวจใบหน้าอย่างใกล้ชิด
“ ถ้าคุณนัดอยู่เฉยๆ ศิก็จะหลับ”
“ เอาเปรียบ”
“ งั้นลุกนะ” เขากดตัวหล่อนไว้
“ อยู่งี้แหละดีแล้ว” เขาพูดพลางพิงพนัก หลับตา ถอนหายใจจนศิรินทร์รู้สึก
“ ศิเคยหลับบนตักอย่างนี้เหรอ”
“ ก็ ไม่เคยหรอก”
“ แล้วคุณนัดล่ะ”
“ ก็เคย แต่ไม่เหมือนอย่างนี้” ถอนหายใจยาว
“ คนไม่เหมือนใช่ไหมคะ” หล่อนแข็งใจถาม
“ ทุกอย่างแหละศิ ไม่เหมือน....” มือเลื่อนมาจับแก้มลงคอลูบไปถึงคาง
ศิรินทร์คว้ามือเขาไว้ เมื่อเขาเอานิ้วมาแตะริมฝีปาก ธีระ แว่บเข้ามาในความคิดนิดหนึ่ง
กับคนที่หนุนตักอยู่นี่ วันนัดมีความรู้สึกหนักใจแล้วก็ปนๆกับความสุข ถอนหายใจออกมาอีก เหมือนของสิ่งนี้จะเป็นของเราในความคิด
ไม่ใช่แสดงความเป็นเจ้าของ หากแต่ความรับผิดชอบโดดเด่นในสำนึก
“ ศิ ล็อคห้องหรือเปล่า”
“ เปล่าค่ะ”
“ ไปล็อคห้องไป”
ศิรินทร์มองหน้า ถามด้วยสายตาไม่แน่ใจ เขาพยักพเยิด แล้วหลับตาไป หล่อนลุกไปกดประตูดังแก็ก เดินกลับมา
“ มาอยู่ที่เดิมซิ”
ศิรินทร์นั่งข้างๆ สังเกตดวงหน้าที่หลับตา ราวกับจะรู้เมื่อพูดขึ้นว่า
“ แล้วปลุกด้วยนะ”
“ เอาเปรียบ” หล่อนพูดประโยคนี้มั่ง
เขาลืมตา จับมือหล่อนดึงเข้ามาเบาๆตัวก็ตามมาชนกับไหล่ แขนที่รั้งศีรษะที่มีผมยาวๆเข้ามาที่ซอกคอ ศิรินทร์เหลือบตามองเขา
“ ทำไมเหรอ” เขาหลับตาถามด้วยรู้จากที่หล่อนแหงนหน้าขึ้นมอง
“ เปล่าค่ะ” หล่อนอยากอยู่อย่างนี้ อยู่เฉยๆนิ่งๆเหมือนอบอุ่น ไม่ต้องกลัวอะไรอีก นิ่งนานสำหรับศิรินทร์ ส่วนเขาถอนหายใจลึกๆอยู่บ่อยๆ
“ อยากพูดอะไรอีก ศิจะเข้าใจไหมนะ”
“ ไม่ต้องพูดก็ได้ค่ะ”
“ แล้วจะเข้าใจหรือ หือ...” เสียงพูดเรื่อยๆ
“ เข้าใจแค่นี้ก็พอค่ะ”
“ ทำไมถึงว่าพอ”
“ ศิกลัว...” เขารั้งหล่อนด้วยแขนข้างเดียวอีก
“ กลัวอะไร หือ ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ถ้าเป็นผม”
“ ก็กลัว กลัวอกหัก”
“ รักเป็นแล้วใช่ไหม หือ” เขาขยับตัวแนบหน้ากับหล่อน หล่อนก็ขยับถอยออก
“ ศิรักตัวเองมากกว่า เดี๋ยวสงสารตัวเองทีหลัง”
“ คิดมากไปแล้ว ผมน่ะแย่กว่าศิอีกรู้ไหม” เขาพูดเบาแต่ถอนใจแรง ตั้งตัวตรงขึ้น
“ เราน่ะเด็กนัก” เขารัดแขนอย่างมันเขี้ยว
“ ผมพยายามนะ อยากจะอยู่ห่างๆศิด้วยซ้ำไป แต่กลัวคนอื่นจะมาใกล้กว่า ผมหวงรู้มั้ย” จ้องตาหล่อน
“ ศิก็หวงตัวเอง” หล่อนขยับเมื่อพูด
“ รู้แล้ว ไม่ต้องบอก ดีแล้วที่เป็นอย่างนี้ ผมเองไม่อยากทรมานตัวเองเมื่ออยู่ใกล้ศิ เข้าใจไหม เพราะมันคงจะทรมานมากกว่านี้ถ้าอยู่ไกล”
เฮ้อ เสียงถอนหายใจอีก
(มีต่อ)