[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://ppantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://ppantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://ppantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://ppantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://ppantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://ppantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://ppantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://ppantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://ppantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://ppantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://ppantip.com/topic/37068869
ตอนที่ 25 https://ppantip.com/topic/37085830
ตอนที่ 26 https://ppantip.com/topic/37099275
ตอนที่ 27 https://ppantip.com/topic/37112970
ตอนที่ 28 https://ppantip.com/topic/37126151
ตอนที่ 29 https://ppantip.com/topic/37138946
สวัสดีค่ะ ถึงฤดูหนาวน้อยๆของไทยแล้ว ที่หอรักริมไรน์กำลังอยู่ในช่วงการลาจากของศิรินทร์และหนุ่มชาวหอทั้งสอง
กาจากกันย่อมนำความโศกเศร้าทั้งผู้จากไปและผู้ที่คงอยู่ ในที่สุดแล้วจะเป็นอย่างไรเชิญอ่านต่อเลยค่ะ ขอขอบคุณทุกท่าน
ที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนที่ 30 แล้วนะคะ : มัศยวีร์ ถูกใจ, ชุนเทียน หลงรัก, GTW หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, WANG JIE
หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, Soul Master หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, kasareev ทึ่ง, เสาวรส17 หลงรัก,The Mario
หลงรัก, cnck4 หลงรัก
💟💟💟
เมื่อถึงหอพัก ชัยยศบอกลาศิรินทร์เลย
“พรุ่งนี้ผมคงจะไม่ได้เจอคุณศิ ผมลาตอนนี้เลยนะครับ” ชัยยศกล่าว
“ค่ะ แล้วไว้ศิโทรมาเยี่ยมนะคะ คุณชัยยศ”
“โชคดีนะครับ นัดฝากส่งคุณศิด้วยนะ” เขายิ้มเหมือนมีความหมายมากกว่าที่พูด วันนัดยิ้มกับเขาไม่พูดอะไร มองตามหลังชัยยศที่เดินจากไป
“ นัด ศิอยากอาบน้ำ” หล่อนพูดเมื่อเข้าห้อง
“ ก็ศิไม่สบายไม่ใช่เหรอ”
“ศิจะอาบให้หายเหนียวตัว ตอนทานบะหมี่เหงื่อซึมเลย แล้วก็อาบน้ำอุ่นมากๆรีบอาบคงไม่เป็นไร แต่เดี๋ยวขอยาทานอีกนะคะ”
“ ถ้าไม่เป็นไรมากนัดไม่อยากให้ทานยาหรอก อาบน้ำร้อนๆเร็วๆแล้วรีบมาห่มผ้าหนานิดก็จะดีจ้ะ”
“ ก็ได้ค่ะ” หล่อนรีบไปจัดการกับตัวเอง
วันนัดเตรียมหนังสือเรียนสำหรับพรุ่งนี้ และนึกถึงอาหารเช้า รีบไปดูในตู้เย็นในครัวรวมว่ามีอะไรบ้าง เขาเตรียมพร้อมสำหรับเช้าพรุ่งนี้ที่ต้องเร่งรีบ
ศิรินทร์กลับเข้ามาวันนัดก็เปิดเพลงฟังอยู่ เขาเตรียมเลือกแผ่นให้หล่อนไปพรุ่งนี้
“ ศิใส่เสื้อคลุมของนัดก็ได้นี่จ๊ะ มันหนาดี” เขาบอกเมื่อเห็นหล่อนค้นกระเป๋าอยู่ หล่อนก็เลยใส่ดังเขาแนะมานั่งข้างเขา วันนัดหันไปมองมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เหมือนหล่อนกับเขาราวจะเป็นคนๆเดียวกันไปแล้วในความรู้สึกขณะนี้
“ อุ่นดีไหมจ๊ะ ศิ”
“ อยู่กับนัดศิก็อบอุ่นอยู่มากๆอยู่แล้วละค่ะ” หล่อนไม่พูดเปล่าเอามือโอบบ่าเขาด้วย วันนัดอยากจะวางแผ่นเพลงเสียในทันที แต่แล้วก็ผลักแผ่นใหม่เข้าไป กดให้เดิน
“ เพลงของศิไงจ๊ะ นัดจะให้ศิเอาไปพรุ่งนี้ด้วย” เขาลุกขึ้นเอามือโอบหล่อนในเสื้อคลุมตัวหนา
ศิรินทร์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจทุกครั้งที่เห็นเขาใส่ชุดนอน หล่อนรู้สึกว่าเป็นชุดส่วนตัว หล่อนเองก็ไม่ใส่ชุดนอนให้ใครเห็นถึงจะเป็นชุดเรียบร้อยมิดชิดก็ตาม
เสียงเพลงเพราะที่ศิรินทร์รู้สึกเหมือนคนร้องต่อว่า เท้าความนั้นก็ดังขึ้น
“นัดคะพรุ่งนี้เรียนกี่โมงคะ”
“ นัดส่งศิขึ้นรถก่อนจ้ะ ศิจะตื่นกี่โมง ตื่นไหวหรือเปล่าล่ะ”
“คงไม่เป็นไรแล้วหละ นัดส่งศิหาเที่ยวรถ แล้วก็ไปเรียนได้เลยค่ะ”
“ กลัวศิจะตื่นไม่ไหว ไม่สบายนะซี อย่างอื่นไม่อะไรหรอก”
“อย่าห่วงไปเลย ยายังมีนี่คะ นัดยังไม่บอกเลยว่ากี่โมง”
“เข้าปกติจ้ะ แปดโมง”
“ งั้นเจ็ดโมงก็ควรถึงสถานีแล้วนะคะ งั้นรีบนอนดีกว่าค่ะนัด”
วันนัดมองหล่อนแล้วให้เบาใจว่า หล่อนสบายดังปกติแล้ว
“ ศิเก็บของเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ” หล่อนพยักหน้า
“อยากเก็บนัดไปด้วยแน่ะ”
“ ศิเก็บเอาไปตั้งนานแล้ว ทำลืมแน่ะ”
“ อะไรล่ะคะ ตอนนี้อยู่ที่ไม่ใช่เหรอ”
“ เอ้า อยู่ก็อยู่ เดี๋ยวคืนนี้ให้ศิใหม่” เขาเหมือนคล้อยตาม แต่ก็หักมุมหน่อย
ศิรินทร์ทำหน้าฉงนในคำพูดแต่เห็นสายตาของเขาก็เลยยิ้ม
“ นัดนี่พูดอะไร”
“ ศิรู้ไหม นิสัยของเรานี่คงเข้ากันดีที่สุดแล้วใช่ไหมจ๊ะ”
“นิสัยอะไรบ้างคะนัด”
“ อะไรรวมๆกันทั้งหมดนะซี่ นัดก็เพิ่งนึกๆอยู่นี่แหละ ว่าเรายังไม่โกรธกันเลยนะ ใช่ไหม”
“ก็ไม่รู้จะโกรธเรื่องอะไรนี่คะ แล้วเวลาคงไม่นานมากมังคะ ถ้ามีเรื่องจะโกรธนัดคิดว่า จะเป็นเรื่องอะไรคะ สำหรับนัดที่คิดว่าจะยอมไม่ได้จนโกรธนะค่ะ”
“ตอนแรกนัดคิดว่าตอนที่ศิไม่ติดต่อมา ไม่เขียนจดหมาย แต่นัดก็กลับเป็นห่วงว่าศิอาจไม่สบาย อาจจะไม่ว่าง คือนัด นัดเข้าใจศิไปหมด ตราบใดที่นัดยังมีความคิดอย่างนี้ นัดก็คงจะไม่มีวันโกรธศิเลยจ้ะ แล้วนัดรักศิตรงศิไม่ใช่คนขี้งอน นัดว่าอันนี้เป็นความสบายใจของนัด”
เขาจับศิรินทร์ให้นอน เอาหมอนมาหนุนศีรษะให้ เขานอนพังพาบคุยกับหล่อน อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายเลย
“ ศิล่ะจ๊ะ ถ้าจะโกรธอะไรเป็นสิ่งแรกจ๊ะ”
“ ตอนแรกศิก็ไม่คิด เพราะศิเห็นนัดดื่มเบียร์นานแล้ว แต่ศิก็เป็นคนอื่น ตอนนี้ก็ไม่อยากให้ดื่ม แต่ก็ไม่รู้จะโกรธตอนไหน วันไหน เพราะนัดก็ดื่มของนัดมาตั้งนานแล้ว อย่างนัดพูด แล้วอยู่ๆศิจะมาห้าม ศิคงไม่ทำ แล้วพอเลยจุดนั้นมา ศิก็คงไม่มีเรื่องโกรธนัดแล้วละค่ะ”
“นัดรู้จ้ะ” เขาลูบแขนหล่อนไปมา “ รู้ว่าศิไม่ชอบ เหมือนกับของของศิต้องดีดังศิคิดไว้ แต่นัดคิดว่า ศิจะชินไปเอง หรือไม่ก็นัดดื่มให้น้อยลง หรือไม่ดื่ม
ตอนมีศิ ดีไหมจ๊ะ”
“ เดี๋ยวก็ลงแดงตายหรอก” หล่อนว่า
“ นัดลงแดงเพราะไม่มีศิ นัดคงตายมากกว่าจ้ะ” เขามองตาหล่อนดังจะยืนยันคำพูด
“ นัดชอบพูดน่ากลัวเรื่อยเลย” หล่อนถอนใจขึ้นมา
“ นัดพูดเอง นัดก็กลัวเหมือนกัน ศิ” เขายิ้มเมื่อพูด ศิรินทร์หัวเราะขำขึ้นมา
นัดนี่ก็เป็นไปได้ หล่อนนึก เมื่อเขากอดหล่อนแน่นอย่างสุขใจ เสียงเพลงหยุดไปแล้ว
“ นัดปิดเพลง ปิดไฟเถอะค่ะ” วันนัดไปปิดเพลงแต่ไม่ปิดไฟ ด้วยแสงสว่างน้อยไม่รบกวนตอนนอน
“ ศิดื่มน้ำอีกไหมจ๊ะ”
“ไม่ละค่ะ ขอบคุณค่ะนัด” หล่อนรู้สึกว่าต้องพูด
“ ขอบคุณจ้ะศิ” เขาพูดบ้างเมื่อมานอนกอดหล่อน ศิรินทร์ยิ้มเมื่อได้ยิน
“ นัดพูดล้อศิเหรอ”
“ เปล่า อยากพูดเพราะๆมั่งซี”
“ นัดนี่พูดเก่งขึ้นจริงๆนะ”
“ นัดชอบคุยกับศิ นัดสบายใจ เหมือนมีคนที่เราจะพูดจะคุยได้ทุกอย่าง แล้วที่สำคัญเราจะมีความสุขได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่เรารักใช่ไหมศิ”
“ ศิรู้แล้วละค่ะ ใครๆก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“ แล้วใครๆรู้ไหมว่าใกล้ศิจะมีความสุขมากกว่าคนอื่น”
หล่อนสะดุดนิดในคำพูดของเขา แต่ก็ต้องรีบสนใจกับตนเอง
“นัด” หล่อนเรียกเมื่อเขาดึงเสื้อคลุมของหล่อนให้เปิดออก แล้วหล่อนก็รู้ว่า หล่อนคงจะมีความสุขมาก ถ้าหล่อนพร้อมไปกับเขา
วันนัดตั้งใจ ตั้งใจมากเหลือเกินสำหรับค่ำคืนนี้ เขาไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสอีกเมื่อไรที่จะได้อยู่อย่างมีความสุข เขาบอกกับตัวเองว่านี่คือความสุข ขณะที่มีหล่อน เขาได้พบแล้ว แล้วก็พยายามเหนี่ยวรั้งไว้จนที่สุด ก่อนที่จะผ่อนหายไปตามอารมณ์ ความสุขที่หล่อนมีในขณะนี้ก็มาจากเรือนร่างของหล่อนเอง เพียงแค่เขาตักตวงเพื่อตัวเขา หล่อนก็รู้สึกถึงความสุขด้วย ความสุขสูงสุดของเขาถึงจุดที่เสียงหล่อนพร่ำเรียกชื่อเขาจากปากของหล่อน ราวกับหล่อนทรมาน นานเท่านานที่เหมือนเขาทรมานหล่อนบนความสุขอันวิเศษจากธรรมชาติมนุษย์ ความสุขที่ต่างคนต่างได้รับถึงสูงสุดพร้อมกัน ในตอนนั้นเขากลับเรียกหาหล่อนอย่างไม่รู้ตัวเอง
ศิรินทร์หอมเขาไปทั่วหน้า ด้วยรักด้วยขอบคุณและด้วยอารมณ์ที่เหลืออยู่ วันนัดรั้งหล่อนเข้ามากอดหล่อนก็ซุกหน้ากับเขาหลับไป
วันนัดลืมตาก็รู้ว่าข้างๆมีคนหลับอยู่ เขาเหลือบมองหล่อนอย่างรักและพอใจ อยากจะเหลียวไปดูนาฬิกาที่หัวนอนก็ยังไม่กล้าทำ นอนนึกสักพักก็นึกได้ว่า คราวหน้าต้องเอานาฬิกาไว้ปลายเท้าแล้ว เขายิ้มในความคิดของตนเอง เขานอนรอให้หล่อนรู้สึกตัวก่อน
ไม่ต้องรีบเพื่ออะไรอีกแล้วละ ในเมื่อสิ่งที่อยู่ข้างๆนี่ทำให้เขามีความสุข ความสุขที่ใครๆก็แสวงหา สักพักหล่อนก็ขยับตัวเขามองอยู่แล้วเมื่อหล่อนลืมตาขึ้นมา
“ นัดขา....” หล่อนหลับตาอีก
เขาเหมือนอ่อนละลายในความรู้สึกที่ได้ยินหล่อนขานชื่อเขาขึ้นมา เขาจะรู้สึกชุ่มชื่นทุกครั้งที่หล่อนขานชื่อเขาด้วยอารมณ์
“ ศิ ศิจ๋าตื่นหรือยัง” หล่อนซุกหน้าเข้ามาอีก เขาจึงได้แต่กอดหล่อนแล้วหลับตา มันสายแล้วนะในความรู้สึกเตือนมาอีก
แต่เขาก็ไม่กล้าจะเรียกหล่อนอีก
ศิรินทร์ลืมตา เมื่อนึกถึงเวลา หล่อนก็ขยับตัว
“ นัดขา ตื่นนะ”
“ นัดตื่นนานแล้วหละ ศิไปลุกขึ้นจ้ะ” เขาดึงผ้ามาห่อตัวให้หล่อนและกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปรีบจัดการตนเองในทันที
เจ็ดโมงครึ่งที่ทั้งสองมาถึงสถานีรถไฟ วันนัดซื้อตั๋วเที่ยวเดียว เวลาที่รถออกเป็นเจ็ดโมงสี่สิบ ก็พอดีกับการมาถึง วันนัดหิ้วกระเป๋ามาที่ชานชาลาที่รถจอด โดยรถจะจอดราวห้านาทีให้คนขึ้นลง
“ ศิจ๊ะ นัดจะโทรไปตอนสักสองทุ่มนะจ๊ะ”
“ ศิโทรมาดีกว่านะคะ ศิหายมาหลายวันแล้ว แล้วศิจะโทรมานะคะ ไม่เกินสามทุ่ม หรือถ้าเกิดไม่โทร อีกวันศิก็จะโทรนะคะ นัด รอได้ใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้าโอบตัวหล่อนแน่นขึ้น เขามองหล่อนด้วยสายตารักมั่นคงกว่าเก่า เห็นแววอาลัยอาวรณ์น้อยกว่าเมื่อก่อนโน้น เขาคงชินหรือมั่นใจอะไรมากขึ้น
“ แล้วนัดจะไปหาศินะ” เขาบอก “ศิดูแลตัวเองด้วยนะ เตรียมยาไว้เสมอล่ะ แล้วก็อย่าลืมนะจ๊ะ บอกนัดทุกอย่างเหมือนเดิมนะจ๊ะ”
เขารั้งหล่อนมาชิด หอมข้างแก้มอย่างถือสิทธิ์ ศิรินทร์ยิ้มให้เขาแล้วก็ก้าวขึ้นรถ โบกมือเมื่อรถเคลื่อนออก เห็นเขาโบกมือตอบ แล้วก็รีบเดินลับตาไป
(มีต่อ)
💋🎀💟หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 30 💟🎀💋
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ ถึงฤดูหนาวน้อยๆของไทยแล้ว ที่หอรักริมไรน์กำลังอยู่ในช่วงการลาจากของศิรินทร์และหนุ่มชาวหอทั้งสอง
กาจากกันย่อมนำความโศกเศร้าทั้งผู้จากไปและผู้ที่คงอยู่ ในที่สุดแล้วจะเป็นอย่างไรเชิญอ่านต่อเลยค่ะ ขอขอบคุณทุกท่าน
ที่อยู่ด้วยกันมาถึงตอนที่ 30 แล้วนะคะ : มัศยวีร์ ถูกใจ, ชุนเทียน หลงรัก, GTW หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, WANG JIE
หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, Soul Master หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, kasareev ทึ่ง, เสาวรส17 หลงรัก,The Mario
หลงรัก, cnck4 หลงรัก
💟💟💟
เมื่อถึงหอพัก ชัยยศบอกลาศิรินทร์เลย
“พรุ่งนี้ผมคงจะไม่ได้เจอคุณศิ ผมลาตอนนี้เลยนะครับ” ชัยยศกล่าว
“ค่ะ แล้วไว้ศิโทรมาเยี่ยมนะคะ คุณชัยยศ”
“โชคดีนะครับ นัดฝากส่งคุณศิด้วยนะ” เขายิ้มเหมือนมีความหมายมากกว่าที่พูด วันนัดยิ้มกับเขาไม่พูดอะไร มองตามหลังชัยยศที่เดินจากไป
“ นัด ศิอยากอาบน้ำ” หล่อนพูดเมื่อเข้าห้อง
“ ก็ศิไม่สบายไม่ใช่เหรอ”
“ศิจะอาบให้หายเหนียวตัว ตอนทานบะหมี่เหงื่อซึมเลย แล้วก็อาบน้ำอุ่นมากๆรีบอาบคงไม่เป็นไร แต่เดี๋ยวขอยาทานอีกนะคะ”
“ ถ้าไม่เป็นไรมากนัดไม่อยากให้ทานยาหรอก อาบน้ำร้อนๆเร็วๆแล้วรีบมาห่มผ้าหนานิดก็จะดีจ้ะ”
“ ก็ได้ค่ะ” หล่อนรีบไปจัดการกับตัวเอง
วันนัดเตรียมหนังสือเรียนสำหรับพรุ่งนี้ และนึกถึงอาหารเช้า รีบไปดูในตู้เย็นในครัวรวมว่ามีอะไรบ้าง เขาเตรียมพร้อมสำหรับเช้าพรุ่งนี้ที่ต้องเร่งรีบ
ศิรินทร์กลับเข้ามาวันนัดก็เปิดเพลงฟังอยู่ เขาเตรียมเลือกแผ่นให้หล่อนไปพรุ่งนี้
“ ศิใส่เสื้อคลุมของนัดก็ได้นี่จ๊ะ มันหนาดี” เขาบอกเมื่อเห็นหล่อนค้นกระเป๋าอยู่ หล่อนก็เลยใส่ดังเขาแนะมานั่งข้างเขา วันนัดหันไปมองมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เหมือนหล่อนกับเขาราวจะเป็นคนๆเดียวกันไปแล้วในความรู้สึกขณะนี้
“ อุ่นดีไหมจ๊ะ ศิ”
“ อยู่กับนัดศิก็อบอุ่นอยู่มากๆอยู่แล้วละค่ะ” หล่อนไม่พูดเปล่าเอามือโอบบ่าเขาด้วย วันนัดอยากจะวางแผ่นเพลงเสียในทันที แต่แล้วก็ผลักแผ่นใหม่เข้าไป กดให้เดิน
“ เพลงของศิไงจ๊ะ นัดจะให้ศิเอาไปพรุ่งนี้ด้วย” เขาลุกขึ้นเอามือโอบหล่อนในเสื้อคลุมตัวหนา
ศิรินทร์รู้สึกกระอักกระอ่วนใจทุกครั้งที่เห็นเขาใส่ชุดนอน หล่อนรู้สึกว่าเป็นชุดส่วนตัว หล่อนเองก็ไม่ใส่ชุดนอนให้ใครเห็นถึงจะเป็นชุดเรียบร้อยมิดชิดก็ตาม
เสียงเพลงเพราะที่ศิรินทร์รู้สึกเหมือนคนร้องต่อว่า เท้าความนั้นก็ดังขึ้น
“นัดคะพรุ่งนี้เรียนกี่โมงคะ”
“ นัดส่งศิขึ้นรถก่อนจ้ะ ศิจะตื่นกี่โมง ตื่นไหวหรือเปล่าล่ะ”
“คงไม่เป็นไรแล้วหละ นัดส่งศิหาเที่ยวรถ แล้วก็ไปเรียนได้เลยค่ะ”
“ กลัวศิจะตื่นไม่ไหว ไม่สบายนะซี อย่างอื่นไม่อะไรหรอก”
“อย่าห่วงไปเลย ยายังมีนี่คะ นัดยังไม่บอกเลยว่ากี่โมง”
“เข้าปกติจ้ะ แปดโมง”
“ งั้นเจ็ดโมงก็ควรถึงสถานีแล้วนะคะ งั้นรีบนอนดีกว่าค่ะนัด”
วันนัดมองหล่อนแล้วให้เบาใจว่า หล่อนสบายดังปกติแล้ว
“ ศิเก็บของเรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ” หล่อนพยักหน้า
“อยากเก็บนัดไปด้วยแน่ะ”
“ ศิเก็บเอาไปตั้งนานแล้ว ทำลืมแน่ะ”
“ อะไรล่ะคะ ตอนนี้อยู่ที่ไม่ใช่เหรอ”
“ เอ้า อยู่ก็อยู่ เดี๋ยวคืนนี้ให้ศิใหม่” เขาเหมือนคล้อยตาม แต่ก็หักมุมหน่อย
ศิรินทร์ทำหน้าฉงนในคำพูดแต่เห็นสายตาของเขาก็เลยยิ้ม
“ นัดนี่พูดอะไร”
“ ศิรู้ไหม นิสัยของเรานี่คงเข้ากันดีที่สุดแล้วใช่ไหมจ๊ะ”
“นิสัยอะไรบ้างคะนัด”
“ อะไรรวมๆกันทั้งหมดนะซี่ นัดก็เพิ่งนึกๆอยู่นี่แหละ ว่าเรายังไม่โกรธกันเลยนะ ใช่ไหม”
“ก็ไม่รู้จะโกรธเรื่องอะไรนี่คะ แล้วเวลาคงไม่นานมากมังคะ ถ้ามีเรื่องจะโกรธนัดคิดว่า จะเป็นเรื่องอะไรคะ สำหรับนัดที่คิดว่าจะยอมไม่ได้จนโกรธนะค่ะ”
“ตอนแรกนัดคิดว่าตอนที่ศิไม่ติดต่อมา ไม่เขียนจดหมาย แต่นัดก็กลับเป็นห่วงว่าศิอาจไม่สบาย อาจจะไม่ว่าง คือนัด นัดเข้าใจศิไปหมด ตราบใดที่นัดยังมีความคิดอย่างนี้ นัดก็คงจะไม่มีวันโกรธศิเลยจ้ะ แล้วนัดรักศิตรงศิไม่ใช่คนขี้งอน นัดว่าอันนี้เป็นความสบายใจของนัด”
เขาจับศิรินทร์ให้นอน เอาหมอนมาหนุนศีรษะให้ เขานอนพังพาบคุยกับหล่อน อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายเลย
“ ศิล่ะจ๊ะ ถ้าจะโกรธอะไรเป็นสิ่งแรกจ๊ะ”
“ ตอนแรกศิก็ไม่คิด เพราะศิเห็นนัดดื่มเบียร์นานแล้ว แต่ศิก็เป็นคนอื่น ตอนนี้ก็ไม่อยากให้ดื่ม แต่ก็ไม่รู้จะโกรธตอนไหน วันไหน เพราะนัดก็ดื่มของนัดมาตั้งนานแล้ว อย่างนัดพูด แล้วอยู่ๆศิจะมาห้าม ศิคงไม่ทำ แล้วพอเลยจุดนั้นมา ศิก็คงไม่มีเรื่องโกรธนัดแล้วละค่ะ”
“นัดรู้จ้ะ” เขาลูบแขนหล่อนไปมา “ รู้ว่าศิไม่ชอบ เหมือนกับของของศิต้องดีดังศิคิดไว้ แต่นัดคิดว่า ศิจะชินไปเอง หรือไม่ก็นัดดื่มให้น้อยลง หรือไม่ดื่ม
ตอนมีศิ ดีไหมจ๊ะ”
“ เดี๋ยวก็ลงแดงตายหรอก” หล่อนว่า
“ นัดลงแดงเพราะไม่มีศิ นัดคงตายมากกว่าจ้ะ” เขามองตาหล่อนดังจะยืนยันคำพูด
“ นัดชอบพูดน่ากลัวเรื่อยเลย” หล่อนถอนใจขึ้นมา
“ นัดพูดเอง นัดก็กลัวเหมือนกัน ศิ” เขายิ้มเมื่อพูด ศิรินทร์หัวเราะขำขึ้นมา
นัดนี่ก็เป็นไปได้ หล่อนนึก เมื่อเขากอดหล่อนแน่นอย่างสุขใจ เสียงเพลงหยุดไปแล้ว
“ นัดปิดเพลง ปิดไฟเถอะค่ะ” วันนัดไปปิดเพลงแต่ไม่ปิดไฟ ด้วยแสงสว่างน้อยไม่รบกวนตอนนอน
“ ศิดื่มน้ำอีกไหมจ๊ะ”
“ไม่ละค่ะ ขอบคุณค่ะนัด” หล่อนรู้สึกว่าต้องพูด
“ ขอบคุณจ้ะศิ” เขาพูดบ้างเมื่อมานอนกอดหล่อน ศิรินทร์ยิ้มเมื่อได้ยิน
“ นัดพูดล้อศิเหรอ”
“ เปล่า อยากพูดเพราะๆมั่งซี”
“ นัดนี่พูดเก่งขึ้นจริงๆนะ”
“ นัดชอบคุยกับศิ นัดสบายใจ เหมือนมีคนที่เราจะพูดจะคุยได้ทุกอย่าง แล้วที่สำคัญเราจะมีความสุขได้อยู่ใกล้ๆกับคนที่เรารักใช่ไหมศิ”
“ ศิรู้แล้วละค่ะ ใครๆก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“ แล้วใครๆรู้ไหมว่าใกล้ศิจะมีความสุขมากกว่าคนอื่น”
หล่อนสะดุดนิดในคำพูดของเขา แต่ก็ต้องรีบสนใจกับตนเอง
“นัด” หล่อนเรียกเมื่อเขาดึงเสื้อคลุมของหล่อนให้เปิดออก แล้วหล่อนก็รู้ว่า หล่อนคงจะมีความสุขมาก ถ้าหล่อนพร้อมไปกับเขา
วันนัดตั้งใจ ตั้งใจมากเหลือเกินสำหรับค่ำคืนนี้ เขาไม่รู้ว่าเขาจะมีโอกาสอีกเมื่อไรที่จะได้อยู่อย่างมีความสุข เขาบอกกับตัวเองว่านี่คือความสุข ขณะที่มีหล่อน เขาได้พบแล้ว แล้วก็พยายามเหนี่ยวรั้งไว้จนที่สุด ก่อนที่จะผ่อนหายไปตามอารมณ์ ความสุขที่หล่อนมีในขณะนี้ก็มาจากเรือนร่างของหล่อนเอง เพียงแค่เขาตักตวงเพื่อตัวเขา หล่อนก็รู้สึกถึงความสุขด้วย ความสุขสูงสุดของเขาถึงจุดที่เสียงหล่อนพร่ำเรียกชื่อเขาจากปากของหล่อน ราวกับหล่อนทรมาน นานเท่านานที่เหมือนเขาทรมานหล่อนบนความสุขอันวิเศษจากธรรมชาติมนุษย์ ความสุขที่ต่างคนต่างได้รับถึงสูงสุดพร้อมกัน ในตอนนั้นเขากลับเรียกหาหล่อนอย่างไม่รู้ตัวเอง
ศิรินทร์หอมเขาไปทั่วหน้า ด้วยรักด้วยขอบคุณและด้วยอารมณ์ที่เหลืออยู่ วันนัดรั้งหล่อนเข้ามากอดหล่อนก็ซุกหน้ากับเขาหลับไป
วันนัดลืมตาก็รู้ว่าข้างๆมีคนหลับอยู่ เขาเหลือบมองหล่อนอย่างรักและพอใจ อยากจะเหลียวไปดูนาฬิกาที่หัวนอนก็ยังไม่กล้าทำ นอนนึกสักพักก็นึกได้ว่า คราวหน้าต้องเอานาฬิกาไว้ปลายเท้าแล้ว เขายิ้มในความคิดของตนเอง เขานอนรอให้หล่อนรู้สึกตัวก่อน
ไม่ต้องรีบเพื่ออะไรอีกแล้วละ ในเมื่อสิ่งที่อยู่ข้างๆนี่ทำให้เขามีความสุข ความสุขที่ใครๆก็แสวงหา สักพักหล่อนก็ขยับตัวเขามองอยู่แล้วเมื่อหล่อนลืมตาขึ้นมา
“ นัดขา....” หล่อนหลับตาอีก
เขาเหมือนอ่อนละลายในความรู้สึกที่ได้ยินหล่อนขานชื่อเขาขึ้นมา เขาจะรู้สึกชุ่มชื่นทุกครั้งที่หล่อนขานชื่อเขาด้วยอารมณ์
“ ศิ ศิจ๋าตื่นหรือยัง” หล่อนซุกหน้าเข้ามาอีก เขาจึงได้แต่กอดหล่อนแล้วหลับตา มันสายแล้วนะในความรู้สึกเตือนมาอีก
แต่เขาก็ไม่กล้าจะเรียกหล่อนอีก
ศิรินทร์ลืมตา เมื่อนึกถึงเวลา หล่อนก็ขยับตัว
“ นัดขา ตื่นนะ”
“ นัดตื่นนานแล้วหละ ศิไปลุกขึ้นจ้ะ” เขาดึงผ้ามาห่อตัวให้หล่อนและกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นไปรีบจัดการตนเองในทันที
เจ็ดโมงครึ่งที่ทั้งสองมาถึงสถานีรถไฟ วันนัดซื้อตั๋วเที่ยวเดียว เวลาที่รถออกเป็นเจ็ดโมงสี่สิบ ก็พอดีกับการมาถึง วันนัดหิ้วกระเป๋ามาที่ชานชาลาที่รถจอด โดยรถจะจอดราวห้านาทีให้คนขึ้นลง
“ ศิจ๊ะ นัดจะโทรไปตอนสักสองทุ่มนะจ๊ะ”
“ ศิโทรมาดีกว่านะคะ ศิหายมาหลายวันแล้ว แล้วศิจะโทรมานะคะ ไม่เกินสามทุ่ม หรือถ้าเกิดไม่โทร อีกวันศิก็จะโทรนะคะ นัด รอได้ใช่ไหมคะ”
เขาพยักหน้าโอบตัวหล่อนแน่นขึ้น เขามองหล่อนด้วยสายตารักมั่นคงกว่าเก่า เห็นแววอาลัยอาวรณ์น้อยกว่าเมื่อก่อนโน้น เขาคงชินหรือมั่นใจอะไรมากขึ้น
“ แล้วนัดจะไปหาศินะ” เขาบอก “ศิดูแลตัวเองด้วยนะ เตรียมยาไว้เสมอล่ะ แล้วก็อย่าลืมนะจ๊ะ บอกนัดทุกอย่างเหมือนเดิมนะจ๊ะ”
เขารั้งหล่อนมาชิด หอมข้างแก้มอย่างถือสิทธิ์ ศิรินทร์ยิ้มให้เขาแล้วก็ก้าวขึ้นรถ โบกมือเมื่อรถเคลื่อนออก เห็นเขาโบกมือตอบ แล้วก็รีบเดินลับตาไป
(มีต่อ)