[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้Credit : https://en.wikipedia.org/wiki/Blautopf
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://ppantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://ppantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://ppantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://ppantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://ppantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://ppantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://ppantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://ppantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://ppantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://ppantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://ppantip.com/topic/37068869
ตอนที่ 25 https://ppantip.com/topic/37085830
ตอนที่ 26 https://ppantip.com/topic/37099275
ตอนที่ 27 https://ppantip.com/topic/37112970
ตอนที่ 28 https://ppantip.com/topic/37126151
สวัสดีค่ะ ความรักมีคำพูดว่า Love has no Beginning or Ending, Love is always.. ความรักควรจะอยู่บนความเข้าใจนะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านผู้อ่านที่ติดตามมหากาพย์รักชาวหอค่ะ: มัศยวีร์ ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก, cnck4 หลงรัก, Lady Star 919
หลงรัก, The Mario หลงรัก, kasareev หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, Soul Master หลงรัก
💕💘
แม่บ้านไม่ได้ร่วมทานอาหารกลางวันด้วย ขอตัวมาร่วมทานเค้กตอนบ่ายอย่างเดียว ศิรินทร์ทานอาหารกลางวันเสร็จ รู้สึกตัวว่าง่วงจนต้องบอกวันนัด
“ นัดคะ ศิง้วง ง่วง เพราะอะไรไม่รู้นะค่ะ”
“พอมาถึงที่นี่ก็ง่วงเลยนะจ๊ะ อาจจะเป็นเพราะเหมือนกลับมาบ้านจริงๆก็ได้ เลยรู้สึกอยากนอน ไม่เหมือนหอพัก มันไม่มีความรู้สึกอบอุ่นเท่าบ้าน”
“คงจะใช่ค่ะ ศิก็ไม่เข้าใจ นั่งรถมากับนัดศิก็ไม่ง่วงเลย”
“ ศินี่ดีนะจ๊ะ หลับง่าย ทานง่าย”
“ เขาเรียกกินง่าย นอนง่ายค่ะ แต่คนโบราณเขาว่าเหมาะสำหรับเด็กอย่างเดียว ถ้าโตแล้วคงไม่เหมาะ”
“ แต่กับใครก็ไม่เป็นไรนี่จ๊ะ แสดงว่าสุขภาพดีไงจ๊ะ ตรงข้ามกับนัด ตอนนี้ทานไม่อร่อย นอนไม่หลับ”
“สุขภาพไม่ดีเหรอคะ”
“คงใช่ สุขภาพจิตไม่ดี”
“ เดี๋ยวศิลองไปดูซิว่าแม่บ้านทำอะไร นอนหลับหรือเปล่า ถ้านอนศิก็นอนหลับมั่งได้”
วันนัดนั่งมองดูรอบๆห้อง หยิบอัลบั้มของบ้านมาเปิดดู แล้วพลิกไปเรื่อยๆมีรูปสมัยก่อน ภาพเก่าๆมากมาย สีกระดาษออกเป็นน้ำตาลอ่อนๆ ดูราวกับภาพโบราณหรือหนังเก่า เล่มต่อมามีครอบครัวของแม่บ้าน มีรูปศิรินทร์ในวันคริสต์มาสร่วมด้วย วันนัดนึกได้ว่าเขาไม่มีรูปของหล่อนเลย นอกจากจะต้องขอเป็นพิเศษเขาก็ไม่เคยนึก หรือว่ามันโบราณไปแล้วที่ขอรูปกัน
ศิรินทร์หายไปตั้งนาน เขาลุกมามองที่หน้าต่าง เห็นโบสถ์ตรงข้ามเงียบเชียบ ผู้คนเดินตรงถนนใกล้บ้านไม่มากนัก แล้วศิรินทร์กับแม่บ้านก็เดินเข้ามา พร้อมทั้งกาแฟสำหรับขนมเค้ก หล่อนจัดแจงทำให้แม่บ้าน วันนัดและตนเอง
“ ศิรินทร์หนูก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ตอนก่อนโน้นหนูไปฉันคิดถึงมากจริงๆ เพราะหนูอยู่ใกล้ๆทำให้ไม่เหงา ช่วยทำอะไรตั้งหลายอย่าง เห็นหนูวันนี้ เดี๋ยวนี้แล้วคิดถึงเมื่อวันก่อนๆ”
วันนัดนั่งฟังไปเรื่อยๆ เขาคงจะมีโอกาสคิดถึงหล่อนดังแม่บ้านก็เมื่อหล่อนจากเขาไปอีกคน แม่บ้านถามถึงชัยยศ โดยลืมชื่อไปแล้ว และถามถีงการงานของเขาด้วย ถามว่าแต่งงานแล้วหรือยังคำๆนี้ทำให้วันนัดนึกได้ว่า เขายังไม่เคยนึกถึงเลยเมื่อเหลือบมองหล่อน เขายังเด็กเกินไปที่จะนึกถึงคำนี้ แต่เราก็สามารถอยู่ด้วยกันจนเรียนสำเร็จได้นี่ เขาให้รู้สึกเหมือนอยู่ครึ่งๆกลางๆของคำนี้
แม่บ้านขอตัวไปพักเมื่อทานเสร็จแล้ว ควรนอนหลับตามวัยสูงอายุ บอกกับศิรินทร์ว่าเวลาทานอาหารหนึ่งทุ่ม เมื่อคล้อยหลังแม่บ้านแล้ว ศิรินทร์เก็บถ้วยชามไปล้างในครัว กลับมาไม่เห็นวันนัด เขาเข้าห้องน้ำแล้วออกไปนอกบ้านอีกครั้ง
“ นัดทำอะไรคะ”
“นัดออกมาให้มันเย็นๆหน่อย นัดก็ชักง่วงเหมือนกันจ้ะ ศิ”
“ นัดก็บอกศิได้นี่คะ มาอยู่ห้องศิก็ได้ค่ะ”
เขามองหน้า เหมือนถามว่าได้
เหรอ
“ แม่บ้านไม่มาหรอกค่ะ แล้วก็ไม่สนใจด้วย ที่พูดว่าหนึ่งทุ่ม คือค่อยเจอกันใหม่ค่ะ อาจจะมีลูกหลานมาเยี่ยมก็คงมื้อเย็นนะค่ะ”
วันนัดเดินตามหล่อนเข้ามาห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องรับแขก ตรงกลางเป็นทางเดินยาวไปถึงห้องน้ำและ ครัว มีเตียงนอนผ้าห่มขนสัตว์ชิ้นเล็กๆเย็บต่อกันเป็นขนกระต่าย มีตู้โต๊ะขนาดกลาง มีหน้าต่างมีม่านสีขาวฉลุโปร่ง นอกนั้นไม่มีอะไรเป็นห้องว่าง
“ นัดนอนเลยได้นะคะ”
“ไหนศิว่าง่วงล่ะจ๊ะ”
“นัดนอนเถอะค่ะ ศิหลับง่ายเดี๋ยวก็หลับเอง”
วันนัดนั่งบนเตียงพิงผนัง
” ศิมานั่งด้วยกันก่อนก็ได้นี่จ๊ะ หรืออยากไปเดินอีก”
หล่อนมานั่งข้างๆเขา ไหล่ชนกับเขา
“ ถ้าพรุ่งนี้มีเวลาก็ไปเดินอีกหนนะคะ”
“ศินอนเถอะ เดี๋ยวนัดไปยกเก้าอี้ข้างนอกมา” เขาหมายถึงอาร์มแชร์มีพนักพิงสบาย ที่แม่บ้านนั่งถักไหมพรม แล้วเขาก็ไปยกมาจริงๆ ศิรินทร์เอาหมอนให้เขาหนุนศีรษะแล้วให้ขยับมาใกล้ๆเตียง หล่อนมองเขานั่งเก้าอี้สบายดีแล้ว สักครู่วันนัดก็เห็นหล่อนหลับไปอย่างง่ายดาย
อาหารมื้อเย็นเป็นอาหารที่แม่บ้านลงมือทำเอง เป็นแป้งกรวยกลมมีเนื้อบดกับถั่วลันเตาเม็ดอยู่ข้างใน รอบนอกแป้งสีเหลืองจากการอบ แม่บ้านแจกคนละสองก้อน มีสลัดมันฝรั่งและน้ำชาด้วย วันนัดรู้สึกอร่อยมาก เขาชมแม่บ้าน ทำให้แม่บ้านยิ้มตาใสอยู่ในแว่นกระจก วันนัดไม่เคยได้ทานอาหารแบบนี้มาก่อน มันแตกต่างกับที่ร้านอาหารมาก และที่สำคัญแม่บ้านจุดเทียนให้ด้วย ดูอบอุ่นจากแสงเทียนวับแวมให้บรรยากาศ และจากความรู้สึกของแม่บ้านที่มีต่อเขา หลังอาหารหล่อนได้ช่วยแม่บ้านล้างจาน ส่วนแม่บ้านนั่งคุยกับวันนัดต่อ
“ คุณติดต่อกับศิรินทร์ตลอดเวลาเลยหรือ” แม่บ้านถามเขา
“ ครับ”
“ คุณคิดอย่างไรกับเขาล่ะ” แม่บ้านถามตรงๆมองหน้า
วันนัดหัวเราะที่เจอคำถามตรงแบบนี้
“ ฉันเข้าใจแล้ว ศิรินทร์เขาน่ารัก เขาเป็นเด็กฉลาดทีเดียว เขาจะไปอังกฤษ ฉันไม่คิดว่าเขาจะไปเลยนะ เขาน่าจะอยู่ที่นี่เขาสนใจงานบ้านนะ ทั้งที่เขาทำไม่เป็น ฉันทำขนมปังเขาก็คอยดูคอยถาม เหมือนเด็กชอบเล่น เขาทำขนมปังเป็นแล้วนะ ตอนอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาอาจลืมก็ได้ ถ้าเขาไปอังกฤษคุณมาเยี่ยมฉันบ้างก็ได้ หลานมาดูฉันสองวันครั้ง บางทีลูกชายฉันก็มาเอง ถ้าจะมาก็โทรมาบอก แต่ต้องช่วยตัวเองนะ ฉันยินดี”
“ ขอบคุณครับ ถ้าผมมาจะแวะมาเยี่ยม”
“ คืนนี้นอนที่นี่ได้นะ ถ้านอนไม่สบายก็บอกศิรินทร์เขานะ ขอให้ช่วยตัวเองด้วย ฉันแก่แล้ว แก่ขึ้นทุกวัน”
ศิรินทร์หอบผ้าห่มกับหมอนหนึ่งใบสำหรับคนนอนที่โซฟาสามที่นั่งมาให้วันนัด เห็นวันนัดนั่งเรียบร้อย
“ เสร็จแล้วหรือ” แม่บ้านถามหล่อน หล่อนยิ้มพูดว่า
“ ใช้คำพูดเหมือนเมื่อก่อนเลย เสร็จแล้วหรือ” แล้วหล่อนก็มานั่งข้างๆแม่บ้าน
“ เดี๋ยวหนูดูแลคุณวันนัดด้วยนะ ถ้าเครื่องทำความร้อนไม่อุ่นพอ หนูก็เอาผ้าห่มขนสัตว์ให้เขานะ”
“ ค่ะ” หล่อนรับคำ
“ พรุ่งนี้จะทานอาหารกี่โมง ตื่นสายหรือเปล่า”
“ โอมาตื่นกี่โมงครับ”
“หกโมงก็ตื่นแล้ว แต่เวลาอาหารเจ็ดโมง”
“ศิมาช่วยนะคะ ตอนหกโมงครึ่ง”
“ไม่มีอะไรมากหรอก มีมาร์เมลาเด แยมของศิรินทร์ไง จำได้ไหม”
“ อ๋อ ได้ค่ะ ศิชอบมากเลย แม่บ้านทำเอง ทานกับโบรชเช่นขนมปังกรอบนอกนุ่มในไงคะนัด”
“ศิรินทร์เขาชอบมาก ฉันทำทีไรบอกให้ทำแยะๆ แล้วเขาเอามาอุ่นทีหลัง ทำยังไงศิรินทร์ยังจำได้ไหม”
“จำได้ไม่เคยลืม เพราะทำบ่อย เอามาผ่านน้ำก็อกให้พอเปียก แล้วเอาไปใส่หม้อปิดฝาอบ ไฟน้อยๆมันก็จะกรอบผิวนอกอีก”
“ เป็นแม่บ้านได้แล้วหละ” แม่บ้านชม
“ ยังค่ะ เมื่อก่อนแม่บ้านบอกว่า ต้องคลึงแป้งแผ่ให้กลมได้ก่อนใช่ไหมคะ จึงจะแต่งงานได้”
“หนูจำได้ คิดจะแต่งงานแล้วหรือ”
“ ไม่ใช่ค่ะ หนูบอกว่าจำที่แม่บ้านพูดได้ค่ะ”
“อ๋อ สมัยก่อนเห็นสาวคนไหนคลึงแป้งได้กลมก็คิดว่าโตพอจะมีครอบครัวได้แล้ว หนูบอกว่าคนไทยต้องหุงข้าวเป็นใช่ไหมเดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้ทานข้าวเลย เพราะฉันหุงไม่เป็น แบบเยอรมันใส่เนยหุงฉันก็ไม่ถนัด” แม่บ้านเหมือนจะบอกกับวันนัด
“ เสียดายนะคะ ที่ไม่ได้หุงข้าวให้ทาน”
“ วันหลังคุณวันนัดเขามา เขาอาจจะมาช่วยทำให้คนแก่ก็ได้” แม่บ้านพูดตามองไปที่วันนัด
“จริงหรือคะนัด”
“นัดคงมีเวลาแวะมา แม่บ้านเชิญไว้แล้ว” ศิรินทร์นึกตามคำพูดเขาว่าคงเป็นไปได้ ถ้าเขาเหงาและไม่รู้จะไปไหน
แม่บ้านเข้านอน บอกกู้ดเต้นนัค บอกให้ศิรินทร์อย่าลืมปิดไฟส่องทางหน้าห้องด้วย หล่อนเดินตามไปส่งถึงห้อง บอกแม่บ้านว่าไม่ต้องรีบตื่น ถ้าไม่อยากตื่น เพราะหกโมงเช้า มันเช้ามาก และหล่อนก็ไม่ได้รีบกลับ หล่อนกลับมานั่งข้างๆวันนัด
“ นัดง่วงหรือยังคะ”
“ นัดหลับไปตั้งนานนะตอน บ่ายน่ะ คืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่าไม่รู้ ศิล่ะจ๊ะ ง่วงไหม”
“ยังไม่ง่วงหรอกค่ะ แต่ขอนอนหน่อยนะคะ” หล่อนขยับหนุนตักเขาทันทีบนโซฟาที่ยาวพอ
“ เดี๋ยวก็หลับหรอก”
“แล้วถ้าหลับจริงๆล่ะคะ”
“ ก็ปล่อยให้หลับอย่างนี้ หรืออุ้มไปไว้ในรถจ้ะ”
“นัดนี่ คิดจะแก้แค้นศิเหรอ ที่ว่าจะให้นัดนอนในรถ ใช่ไหมคะ”
“ไม่ใช่แก้แค้นหรอกจ้ะ แต่จะลองพูดให้ศิฟังบ้าง ว่าศิจะรู้สึกอย่างไร”
“ศิก็ตกใจ คิดว่านัดจะทำมั่งสิคะ”
“นัดฟังแยะ ไม่ว่าอะไร นัดก็เลยได้ความรู้สึกไว้แยะจากการฟัง บางทีก็ดี บางทีก็ไม่ดี เพราะไม่ค่อยได้มีโอกาสโต้ตอบระบายออกมาด้วยการพูดอย่างคนอื่นเขา”
“ นัด” หล่อนจับมือเขามากอด ให้รู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมา
“ ศิล่ะจ๊ะ เข้าใจที่นัดพูดไหม” เขาก้มหน้ามาถาม หล่อนพยักหน้า หลับตาราวจะข่มความรู้สึกบางอย่าง เขาเอามือลูบแก้มหล่อน หล่อนยังหลับตา วันนัดพยายามให้ความรู้สึกขณะนี้เป็นสิ่งประทับใจสำหรับเขาและหล่อน โอกาสอยู่ใกล้ชิดอย่างนี้คงไม่มีอีกแล้ว พรุ่งนี้หล่อนก็คงจะกลับไป เขามองหล่อนไปทั่วตัว ถอนหายใจออกมา
( มีต่อ)
💖💓💞หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง)29💞💓💖
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ ความรักมีคำพูดว่า Love has no Beginning or Ending, Love is always.. ความรักควรจะอยู่บนความเข้าใจนะคะ
ขอขอบคุณทุกท่านผู้อ่านที่ติดตามมหากาพย์รักชาวหอค่ะ: มัศยวีร์ ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก, cnck4 หลงรัก, Lady Star 919
หลงรัก, The Mario หลงรัก, kasareev หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก, Soul Master หลงรัก
💕💘
แม่บ้านไม่ได้ร่วมทานอาหารกลางวันด้วย ขอตัวมาร่วมทานเค้กตอนบ่ายอย่างเดียว ศิรินทร์ทานอาหารกลางวันเสร็จ รู้สึกตัวว่าง่วงจนต้องบอกวันนัด
“ นัดคะ ศิง้วง ง่วง เพราะอะไรไม่รู้นะค่ะ”
“พอมาถึงที่นี่ก็ง่วงเลยนะจ๊ะ อาจจะเป็นเพราะเหมือนกลับมาบ้านจริงๆก็ได้ เลยรู้สึกอยากนอน ไม่เหมือนหอพัก มันไม่มีความรู้สึกอบอุ่นเท่าบ้าน”
“คงจะใช่ค่ะ ศิก็ไม่เข้าใจ นั่งรถมากับนัดศิก็ไม่ง่วงเลย”
“ ศินี่ดีนะจ๊ะ หลับง่าย ทานง่าย”
“ เขาเรียกกินง่าย นอนง่ายค่ะ แต่คนโบราณเขาว่าเหมาะสำหรับเด็กอย่างเดียว ถ้าโตแล้วคงไม่เหมาะ”
“ แต่กับใครก็ไม่เป็นไรนี่จ๊ะ แสดงว่าสุขภาพดีไงจ๊ะ ตรงข้ามกับนัด ตอนนี้ทานไม่อร่อย นอนไม่หลับ”
“สุขภาพไม่ดีเหรอคะ”
“คงใช่ สุขภาพจิตไม่ดี”
“ เดี๋ยวศิลองไปดูซิว่าแม่บ้านทำอะไร นอนหลับหรือเปล่า ถ้านอนศิก็นอนหลับมั่งได้”
วันนัดนั่งมองดูรอบๆห้อง หยิบอัลบั้มของบ้านมาเปิดดู แล้วพลิกไปเรื่อยๆมีรูปสมัยก่อน ภาพเก่าๆมากมาย สีกระดาษออกเป็นน้ำตาลอ่อนๆ ดูราวกับภาพโบราณหรือหนังเก่า เล่มต่อมามีครอบครัวของแม่บ้าน มีรูปศิรินทร์ในวันคริสต์มาสร่วมด้วย วันนัดนึกได้ว่าเขาไม่มีรูปของหล่อนเลย นอกจากจะต้องขอเป็นพิเศษเขาก็ไม่เคยนึก หรือว่ามันโบราณไปแล้วที่ขอรูปกัน
ศิรินทร์หายไปตั้งนาน เขาลุกมามองที่หน้าต่าง เห็นโบสถ์ตรงข้ามเงียบเชียบ ผู้คนเดินตรงถนนใกล้บ้านไม่มากนัก แล้วศิรินทร์กับแม่บ้านก็เดินเข้ามา พร้อมทั้งกาแฟสำหรับขนมเค้ก หล่อนจัดแจงทำให้แม่บ้าน วันนัดและตนเอง
“ ศิรินทร์หนูก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ตอนก่อนโน้นหนูไปฉันคิดถึงมากจริงๆ เพราะหนูอยู่ใกล้ๆทำให้ไม่เหงา ช่วยทำอะไรตั้งหลายอย่าง เห็นหนูวันนี้ เดี๋ยวนี้แล้วคิดถึงเมื่อวันก่อนๆ”
วันนัดนั่งฟังไปเรื่อยๆ เขาคงจะมีโอกาสคิดถึงหล่อนดังแม่บ้านก็เมื่อหล่อนจากเขาไปอีกคน แม่บ้านถามถึงชัยยศ โดยลืมชื่อไปแล้ว และถามถีงการงานของเขาด้วย ถามว่าแต่งงานแล้วหรือยังคำๆนี้ทำให้วันนัดนึกได้ว่า เขายังไม่เคยนึกถึงเลยเมื่อเหลือบมองหล่อน เขายังเด็กเกินไปที่จะนึกถึงคำนี้ แต่เราก็สามารถอยู่ด้วยกันจนเรียนสำเร็จได้นี่ เขาให้รู้สึกเหมือนอยู่ครึ่งๆกลางๆของคำนี้
แม่บ้านขอตัวไปพักเมื่อทานเสร็จแล้ว ควรนอนหลับตามวัยสูงอายุ บอกกับศิรินทร์ว่าเวลาทานอาหารหนึ่งทุ่ม เมื่อคล้อยหลังแม่บ้านแล้ว ศิรินทร์เก็บถ้วยชามไปล้างในครัว กลับมาไม่เห็นวันนัด เขาเข้าห้องน้ำแล้วออกไปนอกบ้านอีกครั้ง
“ นัดทำอะไรคะ”
“นัดออกมาให้มันเย็นๆหน่อย นัดก็ชักง่วงเหมือนกันจ้ะ ศิ”
“ นัดก็บอกศิได้นี่คะ มาอยู่ห้องศิก็ได้ค่ะ”
เขามองหน้า เหมือนถามว่าได้
เหรอ
“ แม่บ้านไม่มาหรอกค่ะ แล้วก็ไม่สนใจด้วย ที่พูดว่าหนึ่งทุ่ม คือค่อยเจอกันใหม่ค่ะ อาจจะมีลูกหลานมาเยี่ยมก็คงมื้อเย็นนะค่ะ”
วันนัดเดินตามหล่อนเข้ามาห้องที่อยู่ตรงข้ามห้องรับแขก ตรงกลางเป็นทางเดินยาวไปถึงห้องน้ำและ ครัว มีเตียงนอนผ้าห่มขนสัตว์ชิ้นเล็กๆเย็บต่อกันเป็นขนกระต่าย มีตู้โต๊ะขนาดกลาง มีหน้าต่างมีม่านสีขาวฉลุโปร่ง นอกนั้นไม่มีอะไรเป็นห้องว่าง
“ นัดนอนเลยได้นะคะ”
“ไหนศิว่าง่วงล่ะจ๊ะ”
“นัดนอนเถอะค่ะ ศิหลับง่ายเดี๋ยวก็หลับเอง”
วันนัดนั่งบนเตียงพิงผนัง
” ศิมานั่งด้วยกันก่อนก็ได้นี่จ๊ะ หรืออยากไปเดินอีก”
หล่อนมานั่งข้างๆเขา ไหล่ชนกับเขา
“ ถ้าพรุ่งนี้มีเวลาก็ไปเดินอีกหนนะคะ”
“ศินอนเถอะ เดี๋ยวนัดไปยกเก้าอี้ข้างนอกมา” เขาหมายถึงอาร์มแชร์มีพนักพิงสบาย ที่แม่บ้านนั่งถักไหมพรม แล้วเขาก็ไปยกมาจริงๆ ศิรินทร์เอาหมอนให้เขาหนุนศีรษะแล้วให้ขยับมาใกล้ๆเตียง หล่อนมองเขานั่งเก้าอี้สบายดีแล้ว สักครู่วันนัดก็เห็นหล่อนหลับไปอย่างง่ายดาย
อาหารมื้อเย็นเป็นอาหารที่แม่บ้านลงมือทำเอง เป็นแป้งกรวยกลมมีเนื้อบดกับถั่วลันเตาเม็ดอยู่ข้างใน รอบนอกแป้งสีเหลืองจากการอบ แม่บ้านแจกคนละสองก้อน มีสลัดมันฝรั่งและน้ำชาด้วย วันนัดรู้สึกอร่อยมาก เขาชมแม่บ้าน ทำให้แม่บ้านยิ้มตาใสอยู่ในแว่นกระจก วันนัดไม่เคยได้ทานอาหารแบบนี้มาก่อน มันแตกต่างกับที่ร้านอาหารมาก และที่สำคัญแม่บ้านจุดเทียนให้ด้วย ดูอบอุ่นจากแสงเทียนวับแวมให้บรรยากาศ และจากความรู้สึกของแม่บ้านที่มีต่อเขา หลังอาหารหล่อนได้ช่วยแม่บ้านล้างจาน ส่วนแม่บ้านนั่งคุยกับวันนัดต่อ
“ คุณติดต่อกับศิรินทร์ตลอดเวลาเลยหรือ” แม่บ้านถามเขา
“ ครับ”
“ คุณคิดอย่างไรกับเขาล่ะ” แม่บ้านถามตรงๆมองหน้า
วันนัดหัวเราะที่เจอคำถามตรงแบบนี้
“ ฉันเข้าใจแล้ว ศิรินทร์เขาน่ารัก เขาเป็นเด็กฉลาดทีเดียว เขาจะไปอังกฤษ ฉันไม่คิดว่าเขาจะไปเลยนะ เขาน่าจะอยู่ที่นี่เขาสนใจงานบ้านนะ ทั้งที่เขาทำไม่เป็น ฉันทำขนมปังเขาก็คอยดูคอยถาม เหมือนเด็กชอบเล่น เขาทำขนมปังเป็นแล้วนะ ตอนอยู่ที่นี่ ตอนนี้เขาอาจลืมก็ได้ ถ้าเขาไปอังกฤษคุณมาเยี่ยมฉันบ้างก็ได้ หลานมาดูฉันสองวันครั้ง บางทีลูกชายฉันก็มาเอง ถ้าจะมาก็โทรมาบอก แต่ต้องช่วยตัวเองนะ ฉันยินดี”
“ ขอบคุณครับ ถ้าผมมาจะแวะมาเยี่ยม”
“ คืนนี้นอนที่นี่ได้นะ ถ้านอนไม่สบายก็บอกศิรินทร์เขานะ ขอให้ช่วยตัวเองด้วย ฉันแก่แล้ว แก่ขึ้นทุกวัน”
ศิรินทร์หอบผ้าห่มกับหมอนหนึ่งใบสำหรับคนนอนที่โซฟาสามที่นั่งมาให้วันนัด เห็นวันนัดนั่งเรียบร้อย
“ เสร็จแล้วหรือ” แม่บ้านถามหล่อน หล่อนยิ้มพูดว่า
“ ใช้คำพูดเหมือนเมื่อก่อนเลย เสร็จแล้วหรือ” แล้วหล่อนก็มานั่งข้างๆแม่บ้าน
“ เดี๋ยวหนูดูแลคุณวันนัดด้วยนะ ถ้าเครื่องทำความร้อนไม่อุ่นพอ หนูก็เอาผ้าห่มขนสัตว์ให้เขานะ”
“ ค่ะ” หล่อนรับคำ
“ พรุ่งนี้จะทานอาหารกี่โมง ตื่นสายหรือเปล่า”
“ โอมาตื่นกี่โมงครับ”
“หกโมงก็ตื่นแล้ว แต่เวลาอาหารเจ็ดโมง”
“ศิมาช่วยนะคะ ตอนหกโมงครึ่ง”
“ไม่มีอะไรมากหรอก มีมาร์เมลาเด แยมของศิรินทร์ไง จำได้ไหม”
“ อ๋อ ได้ค่ะ ศิชอบมากเลย แม่บ้านทำเอง ทานกับโบรชเช่นขนมปังกรอบนอกนุ่มในไงคะนัด”
“ศิรินทร์เขาชอบมาก ฉันทำทีไรบอกให้ทำแยะๆ แล้วเขาเอามาอุ่นทีหลัง ทำยังไงศิรินทร์ยังจำได้ไหม”
“จำได้ไม่เคยลืม เพราะทำบ่อย เอามาผ่านน้ำก็อกให้พอเปียก แล้วเอาไปใส่หม้อปิดฝาอบ ไฟน้อยๆมันก็จะกรอบผิวนอกอีก”
“ เป็นแม่บ้านได้แล้วหละ” แม่บ้านชม
“ ยังค่ะ เมื่อก่อนแม่บ้านบอกว่า ต้องคลึงแป้งแผ่ให้กลมได้ก่อนใช่ไหมคะ จึงจะแต่งงานได้”
“หนูจำได้ คิดจะแต่งงานแล้วหรือ”
“ ไม่ใช่ค่ะ หนูบอกว่าจำที่แม่บ้านพูดได้ค่ะ”
“อ๋อ สมัยก่อนเห็นสาวคนไหนคลึงแป้งได้กลมก็คิดว่าโตพอจะมีครอบครัวได้แล้ว หนูบอกว่าคนไทยต้องหุงข้าวเป็นใช่ไหมเดี๋ยวนี้ฉันไม่ได้ทานข้าวเลย เพราะฉันหุงไม่เป็น แบบเยอรมันใส่เนยหุงฉันก็ไม่ถนัด” แม่บ้านเหมือนจะบอกกับวันนัด
“ เสียดายนะคะ ที่ไม่ได้หุงข้าวให้ทาน”
“ วันหลังคุณวันนัดเขามา เขาอาจจะมาช่วยทำให้คนแก่ก็ได้” แม่บ้านพูดตามองไปที่วันนัด
“จริงหรือคะนัด”
“นัดคงมีเวลาแวะมา แม่บ้านเชิญไว้แล้ว” ศิรินทร์นึกตามคำพูดเขาว่าคงเป็นไปได้ ถ้าเขาเหงาและไม่รู้จะไปไหน
แม่บ้านเข้านอน บอกกู้ดเต้นนัค บอกให้ศิรินทร์อย่าลืมปิดไฟส่องทางหน้าห้องด้วย หล่อนเดินตามไปส่งถึงห้อง บอกแม่บ้านว่าไม่ต้องรีบตื่น ถ้าไม่อยากตื่น เพราะหกโมงเช้า มันเช้ามาก และหล่อนก็ไม่ได้รีบกลับ หล่อนกลับมานั่งข้างๆวันนัด
“ นัดง่วงหรือยังคะ”
“ นัดหลับไปตั้งนานนะตอน บ่ายน่ะ คืนนี้จะนอนหลับหรือเปล่าไม่รู้ ศิล่ะจ๊ะ ง่วงไหม”
“ยังไม่ง่วงหรอกค่ะ แต่ขอนอนหน่อยนะคะ” หล่อนขยับหนุนตักเขาทันทีบนโซฟาที่ยาวพอ
“ เดี๋ยวก็หลับหรอก”
“แล้วถ้าหลับจริงๆล่ะคะ”
“ ก็ปล่อยให้หลับอย่างนี้ หรืออุ้มไปไว้ในรถจ้ะ”
“นัดนี่ คิดจะแก้แค้นศิเหรอ ที่ว่าจะให้นัดนอนในรถ ใช่ไหมคะ”
“ไม่ใช่แก้แค้นหรอกจ้ะ แต่จะลองพูดให้ศิฟังบ้าง ว่าศิจะรู้สึกอย่างไร”
“ศิก็ตกใจ คิดว่านัดจะทำมั่งสิคะ”
“นัดฟังแยะ ไม่ว่าอะไร นัดก็เลยได้ความรู้สึกไว้แยะจากการฟัง บางทีก็ดี บางทีก็ไม่ดี เพราะไม่ค่อยได้มีโอกาสโต้ตอบระบายออกมาด้วยการพูดอย่างคนอื่นเขา”
“ นัด” หล่อนจับมือเขามากอด ให้รู้สึกเห็นใจเขาขึ้นมา
“ ศิล่ะจ๊ะ เข้าใจที่นัดพูดไหม” เขาก้มหน้ามาถาม หล่อนพยักหน้า หลับตาราวจะข่มความรู้สึกบางอย่าง เขาเอามือลูบแก้มหล่อน หล่อนยังหลับตา วันนัดพยายามให้ความรู้สึกขณะนี้เป็นสิ่งประทับใจสำหรับเขาและหล่อน โอกาสอยู่ใกล้ชิดอย่างนี้คงไม่มีอีกแล้ว พรุ่งนี้หล่อนก็คงจะกลับไป เขามองหล่อนไปทั่วตัว ถอนหายใจออกมา
( มีต่อ)