[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://ppantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://ppantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://ppantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://ppantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://ppantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://ppantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://ppantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://ppantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://ppantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://ppantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://ppantip.com/topic/37068869
สวัสดีค่ะ หอรักริมไรน์วันนี้ผิดพลาดสายเน็ตไม่เสถียร ต้องต่อสาย Lan ตรง เลยวางช้าไปนะคะ เรื่องราวผูกพันกันจน
ยากจะตัดความตั้งใจในการย้ายที่เรียน จะได้ไปอังกฤษหรือไม่ต้องลุ้นกันแล้วค่ะ ขอขอบคุณท่านที่ยังคงอยู่ด้วยกันค่ะ:มัศยวีร์ ถูกใจ,
Na(นะ) ถูกใจ, GTW หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, WANG JIE หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก
💝💝💝
“ ผมขอล้างมือหน่อยศิ” หล่อนถอยออกมากอดเขาด้านหลัง เขามองในกระจกไม่เห็นหล่อน เช็ดมือแล้วหันมาโอบหล่อน
“ สนุกไหมคะ”
“ก็สนุกดี อยู่กับศิที่ไหนก็สนุกใช่ไหมจ๊ะ”
“ พรุ่งนี้ศิจะตื่นสายอีกหรือเปล่า”
“ คงไม่ละค่ะ”
“ศิจะไปเดินในเมืองไหมล่ะจ๊ะ”
“ วันอาทิตย์ร้านปิดค่ะ”
“ อ้าว แล้วทานข้าวเย็นล่ะ”
“ ร้านอาหารเปิดค่ะ”
“ งั้นจะไปไหนล่ะ”
“ พรุ่งนี้ค่อยโทรคุยกันนะคะ คุณบอกร้านมาด้วยนะคะศิจะได้บอกเขาตอนเช้า”
“ จ้ะ ที่รัก เมื่อไรเรียกเบ็นล่ะ”
หล่อนเขย่งหาปากเขา นิธิกอดรัดแนบแน่นก่อนจากกัน
“ คิดถึงผมมั่งนะจ๊ะศิ”
“ ทำไมสั่งอย่างนี้คะ"
“ ขากลับจะได้ไม่แวะไหนไงล่ะ ลงไปเถอะนะจ๊ะ”
“ ศิคงไม่มีที่แวะหรอกค่ะ แค่นี้ก็ไม่ว่างแล้ว” หล่อนไปหยิบเอกสารกับเสื้อส่งให้เขา เอากุญแจล็อกห้องลงยังที่รถ ธีระเดินมาโน่นในเวลาเดียวกัน เขาเปิดประตูให้ทั้งสอง ศิรินทร์ขึ้นนั่งข้างหน้า นิธิปิดประตูให้หล่อนแล้วจึงเข้าไปนั่งด้านหลัง
“ อยู่โรงแรมไหนครับ”
ศิรินทร์บอกชื่อโรงแรมด้านหลังสถานีรถไฟ นั่งเงียบกันมาในรถ จนศิรินทร์ต้องชวนคุย
“ อิ่มจนเกือบหลับกันหมดรึคะ”
“ผมหลับไม่ได้อยู่แล้วละครับ ถึงอิ่มอย่างไรก็ตาม” ธีระตอบ
“ ศิว่าอากาศมันเย็นเร็วนะคะ ปีนี้”
“ ปีนี้คงมีหิมะมั่งนะครับ ไม่ค่อยได้เจอหนักๆเลยเมืองเรา”
ศิรินทร์หันมามองคนนั่งหลัง
“ ผมยังไม่หลับครับฟังอยู่” นิธิตอบแก้สงสัยหล่อน
“ คุณนิธิไปไหนครับพรุ่งนี้ก่อนจะเจอตอนเย็น”
“ ผมยังไม่ทราบเลยครับ เห็นคุณศิว่าร้านรวงปิดหมดด้วยสิครับ”
“ คุณศิล่ะครับ” เขาถามหล่อนบ้าง
“ พรุ่งนี้คงทราบค่ะ เพราะไม่ทราบแขกอยากไปไหนหรือเปล่า”
”แขกอยากไปหมดละครับ”
“ เดี๋ยวศิคิดก่อนค่ะ พรุ่งนี้คุณโทรมาศิอาจจะนึกได้ หรือคุณนึกได้”
“ คุณศิต้องนึกเป็นการบ้านหรือครับ” ธีระถาม
“ คงทำนองนั้นละค่ะ”
“ จะถึงแล้วละค่ะ ด้านขวาค่ะ” หล่อนชี้ทาง ธีระเลี้ยววนมาจอดเกือบหน้าโรงแรม นิธิลุกลงจากรถ มือถือซองเอกสารก้มมองมาทางด้านกระจกศิรินทร์ที่หมุนเปิด
“ขอบคุณคุณธีระมากนะครับ พรุ่งนี้เย็นเจอกันนะครับ”
“ศิพรุ่งนี้เช้าผมโทรไป กู้ดไนท์” เขาส่งสายตานิดหนึ่ง
“ กู้ดไนท์ค่ะ” โบกมือเมื่อรถเคลื่อนออก นิธิยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาสามทุ่ม
“ คุณศิง่วงหรือยังครับ”
“ พอถึงก็คงง่วงพอดีค่ะ” หล่อนตั้งใจตอบ
“ อาหารวันนี้ใช้ได้จริงหรือเปล่าครับ”
“ ดีเลยค่ะ ดูหรูดีนะคะ ศิว่า”
“ แต่ที่จริงง่ายนะครับ ถ้ารู้สูตรน้ำจิ้มเสียหน่อย”
“ ใครทำคะ ซอสนั่นน่ะ คุณธีระทำเองหมดเลยหรือคะ ตั้งสามอย่าง”
“ ครับ ปิยะ ช่วยด้วย กลัวขายหน้าแขกคุณศิน่ะครับ พวกเราทานเองยังไงก็ได้อยู่แล้วนะครับ”
“ ไม่ต้องถือแขกจนเป็นเรื่องใหญ่หรอกค่ะ ศิว่าเขาทานได้ก็เลยชวนมาทานด้วย”
“ดีครับ ธรรมดาผมก็รับแขกอยู่แล้ว แต่ไม่ทราบว่าแขกคนนี้พิเศษมากหรือเปล่า”
“ก็คงไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ”
“ คงพิเศษละครับ มาทานหนเดียวจะเลี้ยงผมซะแล้ว”
“ ศิอยากเลี้ยงนะค่ะ เขาก็เลยอยากร่วมด้วย”
” พักนี้แขกคุณศิแยะหรือครับ”
“ก้อ ไม่เคยมีแขกหรอกค่ะ เพิ่งจะมีนี่แหละ”
“ผมมีแขกบ่อย แต่แขกพิเศษไม่เคยมีเล้ย” เขากล่าวถึงตัวเอง
“ หมายถึงพิเศษไงคะ ชนิดที่ไม่ใช่มาทานอย่างเดียวใช่ไหมคะ”
“ ก็คงทำนองนั้นแหละ คือเป็นกิจลักษณะหน่อยนะครับ”
“ ก็ลองๆหาดูหน่อยสิคะ ถ้าไม่มีมาเอง”
“คุณศิพูดยังกับว่าหาได้ง่ายๆ”
“ อ้าว จะให้ศิพูดยังไงล่ะ ศิก็ไม่ทราบจะแนะนำอย่างไร”
“แล้วรายของคุณศิล่ะครับ ไปยังไงมายังไงครับ”
“ก็รู้จักกันจากเมืองไทยค่ะ คราวที่ไปคราวที่แล้ว”
“อ้อ คิดว่ารู้จักตอนไปอังกฤษเสียอีก”
” เอ แขกคราวที่แล้วล่ะครับ”
“รู้จักกันตอนอยู่ทางใต้ค่ะ”
“ เป็นผู้หญิงนี่ดีอย่างนะครับ มักจะมีคนเอาใจใส่ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ถ้าเป็นผู้ชาย โอย วิ่งไล่ตามยังไม่ค่อยจะเจอเลย
อ้อ วันนี้ผมเอาคุณศิไปขายหน้าแขกหรือเปล่าครับ”
” ศิก็บอกแล้วไงคะ ว่าไม่เป็นไร จะได้สนุก ศิเข้าใจค่ะ บางทีก็ต้องเอาของจริงมาพูด มันสนุกดี พูดทีไรก็ขำ สนุกดีค่ะ วันนี้ ต้องขอบคุณคุณธีระที่ช่วยให้สนุก”
“ ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้ว่าต่อก็ได้ ไหมครับ”
“ แล้วแต่คุณธีระค่ะ ถ้าจะสร้างบรรยากาศก็ดีค่ะ”
“ พรุ่งนี้เย็นผมรับคุณศิไปเลยนะครับ”
“ ยังไม่ทราบเลยค่ะว่าร้านไหน รอคุณนิธิโทรมา แล้วศิจะโทรไปบอก แล้วยังไม่ทราบว่าเอ้อ ศิจะไปไหนกับเขาหรือเปล่า
ทั้งหมดรู้พรุ่งนี้เช้านะคะ”
“ ครับถึงพอดีเลย” ธีระเลี้ยวรถมาจดใกล้ตึกของหล่อน ศิรินทร์ลงจากรถรอเขาล็อกรถ แล้วเดินมาด้วยกันจนแยกเข้าตึก
“ขอบคุณนะคะ พรุ่งนี้ได้ข่าวแล้วจะโทรไปค่ะ”
“ ครับพรุ่งนี้เจอกันครับ” ธีระเดินกลับห้องอย่างปลอดโปร่ง
วันนัดโทรไปเท่าไรก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ เขาให้แปลกใจ นี่โทรเป็นครั้งที่สามห่างกันชั่วโมงคงได้ เขากลับเข้าห้องด้วยเห็นว่า
ดึกแล้ว ตั้งแต่ศิรินทร์กลับไปแล้ว เขามีความรู้สึกว่าเข้าใจกันดีขึ้น จิตใจเขาก็ดีขึ้นด้วย เขาไม่อยากเขียนจดหมายถึงหล่อนเพราะรู้สึกไม่ทันใจที่ค่อนข้างจะร้อนรุ่ม วันนี้วันเสาร์หล่อนอาจจะไปทานข้าวกับเพื่อนๆก็ได้ ต้องรอพรุ่งนี้เขาจะโทรไปใหม่ เขายืนมองที่หน้าต่างปล่อยใจนึกทบทวนถึงคราวที่หล่อนมา เขาเหมือนกลายเป็นคนที่ต้องคอยปลอบใจในก่อนหน้านี้ ครั้งนี้เขามีอาการดีขึ้นจากชัยยศที่พูดให้เขาสบายใจและก็หล่อนด้วย แต่อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรยังไม่รู้เลย หล่อนบอกว่า หล่อนคงไม่ได้ไปอังกฤษง่ายๆหรอก แล้วมันยากเลยหรือเปล่า เขาก็ไม่ทันถาม เขาคิดถึงกริยาท่าทีของหล่อนที่ยัง เหมือนอยู่รอบๆตัวเขา
“ นัดจะไปไหนหรือเปล่า เช้านี้น่ะ” ชัยยศถามขณะที่ทานอาหารเช้าด้วยกัน
“ ยังไม่ได้คิดเลย มีอะไรล่ะ”
“ ไปเดินเล่นในเมืองกันไหม บ้านคุณสงค์เขาเลี้ยงอะไรก็ไม่รู้ แต่คงไม่ไป เดี๋ยวคงอาจจะโทรมา จะหลบซักหน่อย”
“ อ้าว ทำไมหลบล่ะ”
“ ถ้าอยู่แล้วไม่อยากปฎิเสธน่ะซิ” วันนัดขำที่ชัยยศพูดความจริง
“ ก็ได้ แต่ว่าสายๆหน่อยจะโทรหาศิ แต่เปลี่ยนเป็นโทรค่ำก็ได้”
“ จะโทรก็โทรก่อนเถอะ”
“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อคืนโทรไปไม่อยู่ก็เลยว่าจะโทรเช้านี้”
“เขาคงสบายดีหรอก ถ้าไม่อยู่ คงมีที่ไปน่ะแหละ”
”ตั้งแต่ไปโทรมามั่งหรือยังล่ะ”
“ยังเลย”
“ คราวนี้คงทำไว้ดีสินะ ไม่ค่อยห่วง” ชัยยศยิ้มและมองหน้า
วันนัดรีบลุกเอาจานไปเก็บ
“ ถ้าแย่ทุกที เราก็แย่นะซี” เขาอุตส่าห์ตอบคำถามชัยยศ
“ เอ้อ ยศ ถ้าผู้หญิงเขาร้องไห้ มันมีกี่แบบกัน” วันนัดหยุดถาม
“แบบใครล่ะ”
“ หมายถึงไง?”
“ก็หมายถึงคนแบบไหน ร้องไห้แบบไหน”
“ไม่เข้าใจ”
“ก็การร้องไห้น่ะ ไม่พูดถึงคน ใครก็ได้ น้ำตาใครก็ได้ จะมีก็ต่อเมื่อ เอาละนะ หนึ่ง ดีใจมากจะร้องไห้ สองเสียใจก็ร้องไห้
สามตื้นตันก็ร้องไห้ สี่ โมโหก็ร้องไห้ เอ คงหมดแล้วมั้ง ผู้ชายก็น่าจะร้องนะ แต่น้ำตามันไม่ค่อยมีก็เลยไม่จัดว่าร้อง”
วันนัดยิ้มที่ชัยยศแจงเสียละเอียด
“ แล้วทีนี้ถ้าเป็นคน อย่างคนๆนี้นะ เขาอาจจะพูดว่า ตีให้ตายมันก็ไม่ร้อง อันนี้เป็นลักษณะเฉพาะของบุคคลน่ะ อยากถามข้อไหนล่ะ”
" ถ้าเราเห็นเขาร้องไห้ เราจะรู้ได้ไงล่ะว่า เขาเสียใจหรือดีใจ”
“ ถ้าไม่เห็นเหตุการณ์ ไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลัง ก็ดูแววตาซี มีดีใจแบบคนได้เป็นนางงามร้องไห้ทุกคน กับแววตาน้อยใจก็ร้อง แววตาโกรธ น้ำตาไหลพรากๆก็มี วันนี้นายถามแปลก คุณศิเขาร้องไห้รึ คนอย่างคุณศิไม่ร้องไห้หรอก นอกจากว่าดีใจหรือตื้นตันใจเสียมากกว่า อย่างวันที่เขาจะจากไปนั่นไง ดูเหมือนน้ำตาจะไหลเอาเชียว”
วันนัดนึกภาพก็หล่อนหลับตาร้องนี่นะ
(มีต่อ)
🌊🐋🐳หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 25🐳🐋🌊
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ หอรักริมไรน์วันนี้ผิดพลาดสายเน็ตไม่เสถียร ต้องต่อสาย Lan ตรง เลยวางช้าไปนะคะ เรื่องราวผูกพันกันจน
ยากจะตัดความตั้งใจในการย้ายที่เรียน จะได้ไปอังกฤษหรือไม่ต้องลุ้นกันแล้วค่ะ ขอขอบคุณท่านที่ยังคงอยู่ด้วยกันค่ะ:มัศยวีร์ ถูกใจ,
Na(นะ) ถูกใจ, GTW หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, WANG JIE หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, ชุนเทียน หลงรัก
💝💝💝
“ ผมขอล้างมือหน่อยศิ” หล่อนถอยออกมากอดเขาด้านหลัง เขามองในกระจกไม่เห็นหล่อน เช็ดมือแล้วหันมาโอบหล่อน
“ สนุกไหมคะ”
“ก็สนุกดี อยู่กับศิที่ไหนก็สนุกใช่ไหมจ๊ะ”
“ พรุ่งนี้ศิจะตื่นสายอีกหรือเปล่า”
“ คงไม่ละค่ะ”
“ศิจะไปเดินในเมืองไหมล่ะจ๊ะ”
“ วันอาทิตย์ร้านปิดค่ะ”
“ อ้าว แล้วทานข้าวเย็นล่ะ”
“ ร้านอาหารเปิดค่ะ”
“ งั้นจะไปไหนล่ะ”
“ พรุ่งนี้ค่อยโทรคุยกันนะคะ คุณบอกร้านมาด้วยนะคะศิจะได้บอกเขาตอนเช้า”
“ จ้ะ ที่รัก เมื่อไรเรียกเบ็นล่ะ”
หล่อนเขย่งหาปากเขา นิธิกอดรัดแนบแน่นก่อนจากกัน
“ คิดถึงผมมั่งนะจ๊ะศิ”
“ ทำไมสั่งอย่างนี้คะ"
“ ขากลับจะได้ไม่แวะไหนไงล่ะ ลงไปเถอะนะจ๊ะ”
“ ศิคงไม่มีที่แวะหรอกค่ะ แค่นี้ก็ไม่ว่างแล้ว” หล่อนไปหยิบเอกสารกับเสื้อส่งให้เขา เอากุญแจล็อกห้องลงยังที่รถ ธีระเดินมาโน่นในเวลาเดียวกัน เขาเปิดประตูให้ทั้งสอง ศิรินทร์ขึ้นนั่งข้างหน้า นิธิปิดประตูให้หล่อนแล้วจึงเข้าไปนั่งด้านหลัง
“ อยู่โรงแรมไหนครับ”
ศิรินทร์บอกชื่อโรงแรมด้านหลังสถานีรถไฟ นั่งเงียบกันมาในรถ จนศิรินทร์ต้องชวนคุย
“ อิ่มจนเกือบหลับกันหมดรึคะ”
“ผมหลับไม่ได้อยู่แล้วละครับ ถึงอิ่มอย่างไรก็ตาม” ธีระตอบ
“ ศิว่าอากาศมันเย็นเร็วนะคะ ปีนี้”
“ ปีนี้คงมีหิมะมั่งนะครับ ไม่ค่อยได้เจอหนักๆเลยเมืองเรา”
ศิรินทร์หันมามองคนนั่งหลัง
“ ผมยังไม่หลับครับฟังอยู่” นิธิตอบแก้สงสัยหล่อน
“ คุณนิธิไปไหนครับพรุ่งนี้ก่อนจะเจอตอนเย็น”
“ ผมยังไม่ทราบเลยครับ เห็นคุณศิว่าร้านรวงปิดหมดด้วยสิครับ”
“ คุณศิล่ะครับ” เขาถามหล่อนบ้าง
“ พรุ่งนี้คงทราบค่ะ เพราะไม่ทราบแขกอยากไปไหนหรือเปล่า”
”แขกอยากไปหมดละครับ”
“ เดี๋ยวศิคิดก่อนค่ะ พรุ่งนี้คุณโทรมาศิอาจจะนึกได้ หรือคุณนึกได้”
“ คุณศิต้องนึกเป็นการบ้านหรือครับ” ธีระถาม
“ คงทำนองนั้นละค่ะ”
“ จะถึงแล้วละค่ะ ด้านขวาค่ะ” หล่อนชี้ทาง ธีระเลี้ยววนมาจอดเกือบหน้าโรงแรม นิธิลุกลงจากรถ มือถือซองเอกสารก้มมองมาทางด้านกระจกศิรินทร์ที่หมุนเปิด
“ขอบคุณคุณธีระมากนะครับ พรุ่งนี้เย็นเจอกันนะครับ”
“ศิพรุ่งนี้เช้าผมโทรไป กู้ดไนท์” เขาส่งสายตานิดหนึ่ง
“ กู้ดไนท์ค่ะ” โบกมือเมื่อรถเคลื่อนออก นิธิยกนาฬิกาขึ้นดูเวลาสามทุ่ม
“ คุณศิง่วงหรือยังครับ”
“ พอถึงก็คงง่วงพอดีค่ะ” หล่อนตั้งใจตอบ
“ อาหารวันนี้ใช้ได้จริงหรือเปล่าครับ”
“ ดีเลยค่ะ ดูหรูดีนะคะ ศิว่า”
“ แต่ที่จริงง่ายนะครับ ถ้ารู้สูตรน้ำจิ้มเสียหน่อย”
“ ใครทำคะ ซอสนั่นน่ะ คุณธีระทำเองหมดเลยหรือคะ ตั้งสามอย่าง”
“ ครับ ปิยะ ช่วยด้วย กลัวขายหน้าแขกคุณศิน่ะครับ พวกเราทานเองยังไงก็ได้อยู่แล้วนะครับ”
“ ไม่ต้องถือแขกจนเป็นเรื่องใหญ่หรอกค่ะ ศิว่าเขาทานได้ก็เลยชวนมาทานด้วย”
“ดีครับ ธรรมดาผมก็รับแขกอยู่แล้ว แต่ไม่ทราบว่าแขกคนนี้พิเศษมากหรือเปล่า”
“ก็คงไม่มีอะไรพิเศษหรอกค่ะ”
“ คงพิเศษละครับ มาทานหนเดียวจะเลี้ยงผมซะแล้ว”
“ ศิอยากเลี้ยงนะค่ะ เขาก็เลยอยากร่วมด้วย”
” พักนี้แขกคุณศิแยะหรือครับ”
“ก้อ ไม่เคยมีแขกหรอกค่ะ เพิ่งจะมีนี่แหละ”
“ผมมีแขกบ่อย แต่แขกพิเศษไม่เคยมีเล้ย” เขากล่าวถึงตัวเอง
“ หมายถึงพิเศษไงคะ ชนิดที่ไม่ใช่มาทานอย่างเดียวใช่ไหมคะ”
“ ก็คงทำนองนั้นแหละ คือเป็นกิจลักษณะหน่อยนะครับ”
“ ก็ลองๆหาดูหน่อยสิคะ ถ้าไม่มีมาเอง”
“คุณศิพูดยังกับว่าหาได้ง่ายๆ”
“ อ้าว จะให้ศิพูดยังไงล่ะ ศิก็ไม่ทราบจะแนะนำอย่างไร”
“แล้วรายของคุณศิล่ะครับ ไปยังไงมายังไงครับ”
“ก็รู้จักกันจากเมืองไทยค่ะ คราวที่ไปคราวที่แล้ว”
“อ้อ คิดว่ารู้จักตอนไปอังกฤษเสียอีก”
” เอ แขกคราวที่แล้วล่ะครับ”
“รู้จักกันตอนอยู่ทางใต้ค่ะ”
“ เป็นผู้หญิงนี่ดีอย่างนะครับ มักจะมีคนเอาใจใส่ ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ถ้าเป็นผู้ชาย โอย วิ่งไล่ตามยังไม่ค่อยจะเจอเลย
อ้อ วันนี้ผมเอาคุณศิไปขายหน้าแขกหรือเปล่าครับ”
” ศิก็บอกแล้วไงคะ ว่าไม่เป็นไร จะได้สนุก ศิเข้าใจค่ะ บางทีก็ต้องเอาของจริงมาพูด มันสนุกดี พูดทีไรก็ขำ สนุกดีค่ะ วันนี้ ต้องขอบคุณคุณธีระที่ช่วยให้สนุก”
“ ไม่เป็นไรครับ พรุ่งนี้ว่าต่อก็ได้ ไหมครับ”
“ แล้วแต่คุณธีระค่ะ ถ้าจะสร้างบรรยากาศก็ดีค่ะ”
“ พรุ่งนี้เย็นผมรับคุณศิไปเลยนะครับ”
“ ยังไม่ทราบเลยค่ะว่าร้านไหน รอคุณนิธิโทรมา แล้วศิจะโทรไปบอก แล้วยังไม่ทราบว่าเอ้อ ศิจะไปไหนกับเขาหรือเปล่า
ทั้งหมดรู้พรุ่งนี้เช้านะคะ”
“ ครับถึงพอดีเลย” ธีระเลี้ยวรถมาจดใกล้ตึกของหล่อน ศิรินทร์ลงจากรถรอเขาล็อกรถ แล้วเดินมาด้วยกันจนแยกเข้าตึก
“ขอบคุณนะคะ พรุ่งนี้ได้ข่าวแล้วจะโทรไปค่ะ”
“ ครับพรุ่งนี้เจอกันครับ” ธีระเดินกลับห้องอย่างปลอดโปร่ง
วันนัดโทรไปเท่าไรก็ไม่มีคนรับโทรศัพท์ เขาให้แปลกใจ นี่โทรเป็นครั้งที่สามห่างกันชั่วโมงคงได้ เขากลับเข้าห้องด้วยเห็นว่า
ดึกแล้ว ตั้งแต่ศิรินทร์กลับไปแล้ว เขามีความรู้สึกว่าเข้าใจกันดีขึ้น จิตใจเขาก็ดีขึ้นด้วย เขาไม่อยากเขียนจดหมายถึงหล่อนเพราะรู้สึกไม่ทันใจที่ค่อนข้างจะร้อนรุ่ม วันนี้วันเสาร์หล่อนอาจจะไปทานข้าวกับเพื่อนๆก็ได้ ต้องรอพรุ่งนี้เขาจะโทรไปใหม่ เขายืนมองที่หน้าต่างปล่อยใจนึกทบทวนถึงคราวที่หล่อนมา เขาเหมือนกลายเป็นคนที่ต้องคอยปลอบใจในก่อนหน้านี้ ครั้งนี้เขามีอาการดีขึ้นจากชัยยศที่พูดให้เขาสบายใจและก็หล่อนด้วย แต่อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไรยังไม่รู้เลย หล่อนบอกว่า หล่อนคงไม่ได้ไปอังกฤษง่ายๆหรอก แล้วมันยากเลยหรือเปล่า เขาก็ไม่ทันถาม เขาคิดถึงกริยาท่าทีของหล่อนที่ยัง เหมือนอยู่รอบๆตัวเขา
“ นัดจะไปไหนหรือเปล่า เช้านี้น่ะ” ชัยยศถามขณะที่ทานอาหารเช้าด้วยกัน
“ ยังไม่ได้คิดเลย มีอะไรล่ะ”
“ ไปเดินเล่นในเมืองกันไหม บ้านคุณสงค์เขาเลี้ยงอะไรก็ไม่รู้ แต่คงไม่ไป เดี๋ยวคงอาจจะโทรมา จะหลบซักหน่อย”
“ อ้าว ทำไมหลบล่ะ”
“ ถ้าอยู่แล้วไม่อยากปฎิเสธน่ะซิ” วันนัดขำที่ชัยยศพูดความจริง
“ ก็ได้ แต่ว่าสายๆหน่อยจะโทรหาศิ แต่เปลี่ยนเป็นโทรค่ำก็ได้”
“ จะโทรก็โทรก่อนเถอะ”
“ไม่มีอะไรหรอก เมื่อคืนโทรไปไม่อยู่ก็เลยว่าจะโทรเช้านี้”
“เขาคงสบายดีหรอก ถ้าไม่อยู่ คงมีที่ไปน่ะแหละ”
”ตั้งแต่ไปโทรมามั่งหรือยังล่ะ”
“ยังเลย”
“ คราวนี้คงทำไว้ดีสินะ ไม่ค่อยห่วง” ชัยยศยิ้มและมองหน้า
วันนัดรีบลุกเอาจานไปเก็บ
“ ถ้าแย่ทุกที เราก็แย่นะซี” เขาอุตส่าห์ตอบคำถามชัยยศ
“ เอ้อ ยศ ถ้าผู้หญิงเขาร้องไห้ มันมีกี่แบบกัน” วันนัดหยุดถาม
“แบบใครล่ะ”
“ หมายถึงไง?”
“ก็หมายถึงคนแบบไหน ร้องไห้แบบไหน”
“ไม่เข้าใจ”
“ก็การร้องไห้น่ะ ไม่พูดถึงคน ใครก็ได้ น้ำตาใครก็ได้ จะมีก็ต่อเมื่อ เอาละนะ หนึ่ง ดีใจมากจะร้องไห้ สองเสียใจก็ร้องไห้
สามตื้นตันก็ร้องไห้ สี่ โมโหก็ร้องไห้ เอ คงหมดแล้วมั้ง ผู้ชายก็น่าจะร้องนะ แต่น้ำตามันไม่ค่อยมีก็เลยไม่จัดว่าร้อง”
วันนัดยิ้มที่ชัยยศแจงเสียละเอียด
“ แล้วทีนี้ถ้าเป็นคน อย่างคนๆนี้นะ เขาอาจจะพูดว่า ตีให้ตายมันก็ไม่ร้อง อันนี้เป็นลักษณะเฉพาะของบุคคลน่ะ อยากถามข้อไหนล่ะ”
" ถ้าเราเห็นเขาร้องไห้ เราจะรู้ได้ไงล่ะว่า เขาเสียใจหรือดีใจ”
“ ถ้าไม่เห็นเหตุการณ์ ไม่รู้เบื้องหน้าเบื้องหลัง ก็ดูแววตาซี มีดีใจแบบคนได้เป็นนางงามร้องไห้ทุกคน กับแววตาน้อยใจก็ร้อง แววตาโกรธ น้ำตาไหลพรากๆก็มี วันนี้นายถามแปลก คุณศิเขาร้องไห้รึ คนอย่างคุณศิไม่ร้องไห้หรอก นอกจากว่าดีใจหรือตื้นตันใจเสียมากกว่า อย่างวันที่เขาจะจากไปนั่นไง ดูเหมือนน้ำตาจะไหลเอาเชียว”
วันนัดนึกภาพก็หล่อนหลับตาร้องนี่นะ
(มีต่อ)