Credit Cologne Cathedral - Wikipedia
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนแรก https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
สวัสดีค่ะ ' พลอยแดง' ป่วยหลายวัน พยายามจะวางนิยายตามกำหนด แต่ก็เพิ่งมานั่งเข้าคอมพ์ได้ตอนนี้ ต้องมีการตรวจต้นฉบับที่ตกหล่นในการพิมพ์ภาษาไทยไม่ชำนาญด้วยค่ะ จะได้ไม่ผลักภาระให้ท่าน GTW ต้องมาช่วยตรวจให้ ถือเป็นบุญคุณที่ทยอยชำระไปเรื่อยๆค่ะ ศิรินทร์คงอยู่ในหอพักให้ท่านผู้อ่านคุ้นเคยสักพัก เพื่อจำภาพกิจกรรมชีวิตในหอพักได้ จะได้คงภาพฉากสมบูรณ์ไว้ตอนที่ไม่ได้เอ่ยถึงค่ะ ขอขอบคุณท่านผู้อ่านด้วยความยินดีและอบอุ่นในใจเสมอค่ะ momymee ถูกใจ, แก้วกรกช หลงรัก, เปลวอัคคี ทึ่ง, Eien Akai Debiru ซึ้ง, Memories pink ถูกใจ, มัศยวีร์ หลงรัก, เสาวรส17 ถูกใจ, ชุนเทียน หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, GTW ทึ่ง
💫✨💫
สัปดาห์ก่อนโน้น ก็มันตั้งนานมาแล้ว ธีระสลัดหัวไล่ความคิดออกไป อยากพบเธอเช้านี้อยากจะชวนเธอ เหมือน... เหมือนเดิมไปซื้อกับข้าว
“ คุณศิไม่ไปซื้อกับข้าวหรือครับวันนี้” เมื่อเขาเกร่มาแถวๆที่จอดรถ และมองผ่านประตูเข้ามาเห็นหล่อนลงมาดูจดหมาย
“ ศิ อาจจะไป แต่เห็นคุณปิยะว่าจะแวะมาหา โทรมาเมื่อกี้”
“ อ้าว ไปไหนกันเหรอ”
“ เขาไม่ได้บอกค่ะ ศิเลยลงมาดูจดหมายนี่คอยอยู่” หล่อนขยับจดหมายในมือ
“ เดี๋ยวคงมา คุณธีระไปที่ห้องก่อนไหมคะ” หล่อนเอ่ยปากชวน
“ รบกวนหรือเปล่าฮะ”
“ ไม่หรอกค่ะ” หล่อนตอบ เดินนำเขาขึ้นลิฟต์กลับยังห้อง เปิดประตูแล้ววางจดหมายที่ชั้นวางหนังสือ
“ ดื่มน้ำหน่อยนะคะ” พูดแล้วก็ออกไปเดินสู่ครัว
ธีระออกไปที่ระเบียงชะโงกมองไปดูรถตัวเอง แล้วก็เดินกลับเข้ามา เหลือบดูหน้าซองจดหมายนิดหนึ่ง ตราประทับเมืองทางใต้โน่น กลับมานั่งมองผ่านกระจกออกไปนอกห้อง เสียงเคาะห้องจึงลุกมาเปิดประตู คิดว่าศิรินทร์มือไม่ว่าง
“ อ้าว” คนหน้าประตูร้อง “ ย้ายห้องเมื่อไรนี่”
“ เดี๋ยวโดน” ธีระดุเสียงเบา
“ แหม แหย่หน่อยเดียว ยังเช้าอยู่เลย”
“ เข้ามา หมายความว่าไง”
“ก็เห็นเช้ามาอยู่ที่นี่ แล้วก็เช้าๆคนมักอารมณ์ดี ก็เลยไม่อยากควบคุม”
“ ควบคุมซะมั่งเพื่อน อาทิตย์ก่อนทีละ ชอบมีอารมณ์ในเรื่องของคนอื่นดีนัก เกรงใจคุณศิแก” ธีระพูดยาว
“ นายก็เกรงใจคุณศิมากกว่าคนอื่นแหละ”
“ เอ๊ะ ก็เขาเป็นผู้หญิง”
“อ้อ ก็เลยต้องเกรงใจเป็นพิเศษใช่ไหม”
“ กินอะไรมารึยัง”
“ จะเลี้ยงเรอะ”
“ ป่าว เห็นช่างจำนรรจาแต่เช้าเชียว เฮ้ย เขามาแล้ว”
ศิรินทร์เปิดประตูเข้ามาทำตาโตแล้วยิ้ม
“ เดี๋ยวศิทำกาแฟเพิ่มดีกว่า” หล่อนพูดเมื่อเห็นปิยะมาแล้ว
“ ผมกำลังนึกว่า จะกำลังได้กินอะไรน้อ” ปรายตามาทางธีระ
ศิรินทร์อมยิ้ม นึกขันว่าคงต้องมีรายการขำขันก่อนหน้าหล่อนเข้ามา ปิยะอารมณ์สนุกทุกครั้งที่พบหน้า หล่อนออกไปจากห้องอีกครั้ง
“ ดีนะที่มีกาแฟแทนอย่างอื่น” ธีระขำในท่าทีของเพื่อน แล้วก็คันๆในอารมณ์กับคำพูดที่ใกล้เคียงความจริงของเพื่อน
“ ได้แล้วค่ะ” ศิรินทร์กลับเข้ามาบริการสองหนุ่ม หยิบขนมปังกรอบจากตู้มาใส่จานเล็กๆจนล้น หล่อนดื่มนมแก้วนิดเดียว เพราะบอกว่าทานกาแฟแล้ว ใจก็อยากจะอ่านจดหมายนั้น
“ ผมว่าจะลงไปด้านล่างเมืองโน่น มีใบปลิวว่าลดแหลกเลย” ปิยะชี้นิ้วบอกทิศทาง
“ อ๋อ ร้านหมาป่านั่นน่ะเรอะ ก็ถูกดี เบียร์ก็ถูก” ธีระแสดงว่ารู้จัก
“ งั้นไปด้วยกันซะเลยเป็นไง คุณศิด้วย ช่วยเลือกเนื้อให้หน่อย เห็นลดแยะ ของแพงเอาเนื้อแช่แข็งมาตุนไว้สักหน่อย” ธีระขอความช่วยเหลือ
“ ค่ะ เดี๋ยวศิไปเลือกให้ก็ได้ แต่ร้านคงยังไม่เปิด เดี๋ยวถึงเวลาค่อยไปนะคะ” หล่อนนึกได้ว่ายังมีเวลาได้อ่านจดหมาย เมื่อสองคนดื่มกาแฟเสร็จธีระสังเกตหล่อนมองจดหมายก็เตรียมลุกกลับ
“ ยะ รถดีแล้วใช่ไหม เดี๋ยวช่วยดูรถผมหน่อย แล้วก็เอาไปลองซื้อกับข้าวเลย คุณศิ เดี๋ยวสักยี่สิบนาทีค่อยตามลงไปนะครับ รถจอดด้านนี้แหละครับ ไปยะ” เขาลุกขึ้น ปิยะลุกตามอย่างงงๆ
“ เดี๋ยวศิตามไปค่ะ ยังไม่ถึงเวลาอยู่ดี” หล่อนกล่าวอย่างพอใจ
“ เฮ้ย ทำไมนั่งดีๆลุกมายังงั้นแหละ รถเสียตั้งแต่เมื่อไร หือ” ปิยะถามเมื่อพ้นห้องมา
“ ก็มันเช้าอยู่กว่าร้านจะเปิด ให้เขามีเวลาทำอะไรๆมั่งซี่ จะมานั่งเต็มห้องอยู่ได้ไง”
ปิยะฟังเพื่อนพูดยาวๆเข้าใจความหมาย แต่ไม่เข้าใจเพื่อน แปลก..เขานึก ก็เขานัดหล่อนไว้ กลับพบธีระมานั่งอยู่ แถมเข้าใจอะไรต่ออะไรไปซะหมด เช้านี้มันแปลกแต่เช้าเชียวนะเพื่อน เขาสรุปในความคิด
จดหมายเดินทางสามวัน เขาคงเขียนวันพุธ ศิรินทร์ดูตราประทับแล้วเปิดออก จดหมายเขียนวันพุธจริงๆ
คุณ ศิที่คิดถึง
ผมขอขึ้นต้นอย่างที่เป็นจริงในขณะนี้ จดหมายนี้คงไม่ช้าและเร็วเกินไปนะครับ ผมกลับถึงตอนสองทุ่ม รู้ว่าคุณศิยังคงไม่นอน แต่ไม่ทราบว่าจะโทรดีไหม กลับมาแล้ว จึงรู้ว่าคุณศิติดอยู่ในความคิดของผมทั้งหมด มากกว่าที่นึก คุณศิครับจดหมายนี้น่าจะถึงก่อนวันอาทิตย์ ไม่ทราบว่าไปไหนหรือเปล่า ผมอาจจะโทรมาตอนสองทุ่มวันอาทิตย์ ถ้าไม่อยู่ไม่เป็นไรนะครับ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่น คุณชัยยศฝากคิดถึงมาด้วยครับ นอกนั้นเป็นของผมทั้งหมด คุณศิคงสบายดีนะครับผมเป็นห่วง แล้วก็คิดถึงอย่างมากด้วยครับ
คิดถึงมาก / วันนัด
หล่อนอ่านจดหมายสองรอบๆหลังอ่านช้าๆอ่านจบแล้ว นึกได้ว่าสองคนอาจจะรออยู่ข้างล่าง เลยชะโงกไปมองที่ระเบียง ไม่เห็นคนเห็นแต่รถ ก็เลยเก็บจดหมายไว้ แล้วรีบลงไป
ยืนรอสักพักหนึ่งสองคนก็เดินมาจากหอ บอกว่าไปล้างมือ แล้วจะเอาลังเบียร์ไปเปลี่ยนด้วย เมื่อขึ้นรถธีระแล้วก็แล่นไปยังจุดหมายราวสองกิโลเมตรทางใต้ของหอเลาะริมไรน์ไปเรื่อยๆจนถึงร้านที่ติดป้ายโฆษณาลดราคา มีรถจอดมากแต่ก็ยังไม่เต็ม เพราะเพิ่งได้เวลาเปิดร้าน
ทั้งสามพากันมาตู้เนื้อวัว ราคาที่ติดลดลงตามที่โฆษณา ธีระปรึกษาศิรินทร์ซื้อเนื้อมาสองกิโลกรัม และปิยะมีไอเดียว่าเอาหมูบดลดราคาไปทำแหนมดีกว่า ขอวิ่งไปดูราคากระเทียมก่อนจึงกลับมาพยักหน้าให้ศิรินทร์ซื้อให้สองกิโลกรัม ศิรินทร์ได้เนื้อชายโครงที่ไม่มีกระดูก หล่อนบอกสองคนว่าอร่อยมากเท่าซี่โครงแถมไม่มีกระดูก แต่ขอหล่อนทำโชว์ฝีมือในมื้อเย็นดีกว่า ดังนั้นหล่อนจึงสั่งสามกิโล คนขายมองหน้าแล้วชมว่าฉลาดซื้อ เพราะราคาถูกกว่าหมูเนื้อแดงมากแถมหอมกว่าแยะเพราะเป็นเนื้อซี่โครง ศิรินทร์ซื้อผงเครื่องเทศกับผลไม้และผัก ปิยะแยกไปดูกระเทียมอุปกรณ์ทำแหนมกับ ถุงพลาสติก
“ คุณธีระ ขาดอะไรอีกหรือเปล่าคะ” หล่อนถามเมื่ออยู่กันสองคนเข็นรถคนละคัน มีของหล่อนกับปิยะรวมคันดียว เพราะซื้อคนละนิด
“ ผมขาดแยะครับ” ธีระพูดยิ้มๆกระเซ้าหล่อนอย่างอารมณ์ดี
“ ศิก็เหมือนกันค่ะ ขาดๆเกินๆบางวัน” หล่อนตอบบ้าง
“ วันไหนรู้สึกว่าเกินละครับ บอกได้ไหมครับ” ธีระหยั่งเสียงหล่อน
“ส่วนมากจะขาดซะมากกว่านะคะ โอกาสเกินมีน้อย”
“ ดีกว่าผมนะครับ ไม่เคยเกิน มีแต่ขาดเกินไป แล้วก็บ่อยซะชินแล้ว”
“ ศิไม่ค่อยจะชิน กำลังปรับตัวอยู่ คุณธีระเพิ่งจะมาขาดเดือนนี้ไม่ใช่หรือคะ” หล่อนแย้ง เพราะเห็นเดินกับสาวอยู่บ่อยๆ
“ อะไรกันครับ ขาดอะไรกันแน่” เขาหัวเราะ” ผมไม่อยากปฏิเสธคุณศิหรอก ถ้าไม่เข้าใจก็ลองดูๆผมมั่งนะครับ” เขาฝากตัวตอนท้าย
“ ก็เห็นๆอยู่” ศิรินทร์ยิ้มเมื่อพูด
“ แหม พูดอย่างนี้คงเข้าใจอะไรผิดไปมากแล้วละครับ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใครจะเข้าใจผิดถูกอย่างไร เราก็เป็นตัวของเราเองใช่ไหมคะ”
“ แต่บางครั้งเราก็ต้องการให้ใครเข้าใจเราบ้างนะครับ คุณศิ”
“ นั่นก็แล้วแต่ว่า เขามีความจริงใจแล้วก็หวังดีกับเราหรือเปล่าด้วยใช่ไหมคะ” หล่อนหันมาทางเขา
“ ผมก็คิดเช่นนั้นแหละครับ แล้วก็ไม่อยากคิดอะไรที่มันเหมือนฝันอยู่คนเดียวด้วย”
“ คุณธีระก็มีความฝันด้วยเหมือนกันหรือคะ”
“ ครับ แล้วก็อยากให้ความฝันเป็นความจริงสักวันหนึ่ง คงพอมีทางนะครับ”
“ ค่ะ ศิเอาใจช่วย”
“ ขอบคุณครับ”
“ คิดว่าหนีไปก่อนแล้ว “ ปิยะเดินตามหา พูดเมื่อพบ เอากระเทียมวางใส่รถเข็น
“ นายก็ช่างมีความคิดประหลาดๆตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“นายมอง เราประหลาดกะนายทุกวันแหละ เฮ้อ ไม่อยากพูด” ปิยะแซวกลายๆ
ศิรินทร์ฟังคำสัพยอกกัน รู้สึกชื่นชมที่เขากลมเกลียวกันดี
“ แพงไหมคะกระเทียม” หล่อนถามปิยะ
“ เอาไว้ไล่ผีฝรั่งคงคุ้ม ใส่แหนมคงจ่ายเท่าซื้อแหนมมาจากเมืองไทยเลย เดี๋ยวไปตามหาห้องพวกเราที่ไม่ชอบทำอาหารคงมีฝ่อๆบ้างละ” ปิยะตอบ
“ เดี๋ยวแลกขวดเบียร์เสร็จ ก็คงครบแล้วไหมครับ” ธีระถามรวมๆ
“ ผมเรียบร้อยแล้ว คุณศิล่ะครับ” ปิยะตอบ
“ อ้อ ศิขอขนมปังกรอบสักสองห่อก็แล้วกัน”
ธีระเดินไปหยิบมาให้ เพราะจำยี่ห้อได้ใส่ในรถเขา บอกว่า
“ ผมเอาให้แล้วครับ” เขาเข็นรถไปทางด้านเบียร์ ศิรินทร์กับปิยะจึงไปเข้าคิวจ่ายเงิน โดยมีธีระตามมาติดๆ จ่ายเงินแล้วก็ช่วยกันขนมาที่รถบ่ายหน้ากลับหอ ถึงหอต่างคนต่างกลับห้อง โดยนัดว่าห้าหกโมงเย็นจะไปรวมที่ห้องของธีระ ปิยะขอตัวไปทำแหนม ศิรินทร์ขอไปห่อด้วยแต่ขอเวลาเป็นเกือบๆเย็น เพื่อจะได้อยู่ต่อเลย ปิยะเลยตกลง ศิรินทร์จะไปตอนสี่โมงครึ่ง แล้วย้ายมาที่ห้องธีระหลังจากทำแหนมเสร็จกันแล้ว
เมื่อถึงห้องหล่อนก็รีบถอดเสื้อ เปลี่ยนรองเท้าแตะ เก็บขนมปังกรอบที่ธีระซื้อให้เข้าตู้ เขาตั้งใจซื้อให้จริง หล่อนสังเกตตอนเขาส่งให้มีแววตาให้ด้วยใจ ..จริง เมื่อเก็บหมูไว้ในตู้เย็นในครัวแล้วรินนมสดครึ่งแก้วมาดื่มก่อนจะมานั่งครึ่งนอนครึ่งที่โซฟา คว้าจดหมายมาอ่านอีก สำรวจทุกอักษร วันนัดลายมือไม่จัดว่าสวย ขนาดตั้งใจเขียนยังโย้ไปข้างหน้านิดๆ เขาคงเรียงคำพูดอย่างระมัดระวัง ข้อความจึงไม่คล้องจองกันเท่าไร และแต่ละประโยคมีความหมายเป็นชุด ราวกับโทรเลข เขียนรีบๆ หล่อนอ่านไปมาจนจำได้เกือบหมด ความคิดจะตอบจดหมายไม่มี เพราะเขาจะโทรมาพรุ่งนี้
(มีต่อ)
🔥💥🌏หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 7 🌏💥🔥
Credit Cologne Cathedral - Wikipedia
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ ' พลอยแดง' ป่วยหลายวัน พยายามจะวางนิยายตามกำหนด แต่ก็เพิ่งมานั่งเข้าคอมพ์ได้ตอนนี้ ต้องมีการตรวจต้นฉบับที่ตกหล่นในการพิมพ์ภาษาไทยไม่ชำนาญด้วยค่ะ จะได้ไม่ผลักภาระให้ท่าน GTW ต้องมาช่วยตรวจให้ ถือเป็นบุญคุณที่ทยอยชำระไปเรื่อยๆค่ะ ศิรินทร์คงอยู่ในหอพักให้ท่านผู้อ่านคุ้นเคยสักพัก เพื่อจำภาพกิจกรรมชีวิตในหอพักได้ จะได้คงภาพฉากสมบูรณ์ไว้ตอนที่ไม่ได้เอ่ยถึงค่ะ ขอขอบคุณท่านผู้อ่านด้วยความยินดีและอบอุ่นในใจเสมอค่ะ momymee ถูกใจ, แก้วกรกช หลงรัก, เปลวอัคคี ทึ่ง, Eien Akai Debiru ซึ้ง, Memories pink ถูกใจ, มัศยวีร์ หลงรัก, เสาวรส17 ถูกใจ, ชุนเทียน หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก, Lady Star 919 หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, GTW ทึ่ง
💫✨💫
สัปดาห์ก่อนโน้น ก็มันตั้งนานมาแล้ว ธีระสลัดหัวไล่ความคิดออกไป อยากพบเธอเช้านี้อยากจะชวนเธอ เหมือน... เหมือนเดิมไปซื้อกับข้าว
“ คุณศิไม่ไปซื้อกับข้าวหรือครับวันนี้” เมื่อเขาเกร่มาแถวๆที่จอดรถ และมองผ่านประตูเข้ามาเห็นหล่อนลงมาดูจดหมาย
“ ศิ อาจจะไป แต่เห็นคุณปิยะว่าจะแวะมาหา โทรมาเมื่อกี้”
“ อ้าว ไปไหนกันเหรอ”
“ เขาไม่ได้บอกค่ะ ศิเลยลงมาดูจดหมายนี่คอยอยู่” หล่อนขยับจดหมายในมือ
“ เดี๋ยวคงมา คุณธีระไปที่ห้องก่อนไหมคะ” หล่อนเอ่ยปากชวน
“ รบกวนหรือเปล่าฮะ”
“ ไม่หรอกค่ะ” หล่อนตอบ เดินนำเขาขึ้นลิฟต์กลับยังห้อง เปิดประตูแล้ววางจดหมายที่ชั้นวางหนังสือ
“ ดื่มน้ำหน่อยนะคะ” พูดแล้วก็ออกไปเดินสู่ครัว
ธีระออกไปที่ระเบียงชะโงกมองไปดูรถตัวเอง แล้วก็เดินกลับเข้ามา เหลือบดูหน้าซองจดหมายนิดหนึ่ง ตราประทับเมืองทางใต้โน่น กลับมานั่งมองผ่านกระจกออกไปนอกห้อง เสียงเคาะห้องจึงลุกมาเปิดประตู คิดว่าศิรินทร์มือไม่ว่าง
“ อ้าว” คนหน้าประตูร้อง “ ย้ายห้องเมื่อไรนี่”
“ เดี๋ยวโดน” ธีระดุเสียงเบา
“ แหม แหย่หน่อยเดียว ยังเช้าอยู่เลย”
“ เข้ามา หมายความว่าไง”
“ก็เห็นเช้ามาอยู่ที่นี่ แล้วก็เช้าๆคนมักอารมณ์ดี ก็เลยไม่อยากควบคุม”
“ ควบคุมซะมั่งเพื่อน อาทิตย์ก่อนทีละ ชอบมีอารมณ์ในเรื่องของคนอื่นดีนัก เกรงใจคุณศิแก” ธีระพูดยาว
“ นายก็เกรงใจคุณศิมากกว่าคนอื่นแหละ”
“ เอ๊ะ ก็เขาเป็นผู้หญิง”
“อ้อ ก็เลยต้องเกรงใจเป็นพิเศษใช่ไหม”
“ กินอะไรมารึยัง”
“ จะเลี้ยงเรอะ”
“ ป่าว เห็นช่างจำนรรจาแต่เช้าเชียว เฮ้ย เขามาแล้ว”
ศิรินทร์เปิดประตูเข้ามาทำตาโตแล้วยิ้ม
“ เดี๋ยวศิทำกาแฟเพิ่มดีกว่า” หล่อนพูดเมื่อเห็นปิยะมาแล้ว
“ ผมกำลังนึกว่า จะกำลังได้กินอะไรน้อ” ปรายตามาทางธีระ
ศิรินทร์อมยิ้ม นึกขันว่าคงต้องมีรายการขำขันก่อนหน้าหล่อนเข้ามา ปิยะอารมณ์สนุกทุกครั้งที่พบหน้า หล่อนออกไปจากห้องอีกครั้ง
“ ดีนะที่มีกาแฟแทนอย่างอื่น” ธีระขำในท่าทีของเพื่อน แล้วก็คันๆในอารมณ์กับคำพูดที่ใกล้เคียงความจริงของเพื่อน
“ ได้แล้วค่ะ” ศิรินทร์กลับเข้ามาบริการสองหนุ่ม หยิบขนมปังกรอบจากตู้มาใส่จานเล็กๆจนล้น หล่อนดื่มนมแก้วนิดเดียว เพราะบอกว่าทานกาแฟแล้ว ใจก็อยากจะอ่านจดหมายนั้น
“ ผมว่าจะลงไปด้านล่างเมืองโน่น มีใบปลิวว่าลดแหลกเลย” ปิยะชี้นิ้วบอกทิศทาง
“ อ๋อ ร้านหมาป่านั่นน่ะเรอะ ก็ถูกดี เบียร์ก็ถูก” ธีระแสดงว่ารู้จัก
“ งั้นไปด้วยกันซะเลยเป็นไง คุณศิด้วย ช่วยเลือกเนื้อให้หน่อย เห็นลดแยะ ของแพงเอาเนื้อแช่แข็งมาตุนไว้สักหน่อย” ธีระขอความช่วยเหลือ
“ ค่ะ เดี๋ยวศิไปเลือกให้ก็ได้ แต่ร้านคงยังไม่เปิด เดี๋ยวถึงเวลาค่อยไปนะคะ” หล่อนนึกได้ว่ายังมีเวลาได้อ่านจดหมาย เมื่อสองคนดื่มกาแฟเสร็จธีระสังเกตหล่อนมองจดหมายก็เตรียมลุกกลับ
“ ยะ รถดีแล้วใช่ไหม เดี๋ยวช่วยดูรถผมหน่อย แล้วก็เอาไปลองซื้อกับข้าวเลย คุณศิ เดี๋ยวสักยี่สิบนาทีค่อยตามลงไปนะครับ รถจอดด้านนี้แหละครับ ไปยะ” เขาลุกขึ้น ปิยะลุกตามอย่างงงๆ
“ เดี๋ยวศิตามไปค่ะ ยังไม่ถึงเวลาอยู่ดี” หล่อนกล่าวอย่างพอใจ
“ เฮ้ย ทำไมนั่งดีๆลุกมายังงั้นแหละ รถเสียตั้งแต่เมื่อไร หือ” ปิยะถามเมื่อพ้นห้องมา
“ ก็มันเช้าอยู่กว่าร้านจะเปิด ให้เขามีเวลาทำอะไรๆมั่งซี่ จะมานั่งเต็มห้องอยู่ได้ไง”
ปิยะฟังเพื่อนพูดยาวๆเข้าใจความหมาย แต่ไม่เข้าใจเพื่อน แปลก..เขานึก ก็เขานัดหล่อนไว้ กลับพบธีระมานั่งอยู่ แถมเข้าใจอะไรต่ออะไรไปซะหมด เช้านี้มันแปลกแต่เช้าเชียวนะเพื่อน เขาสรุปในความคิด
จดหมายเดินทางสามวัน เขาคงเขียนวันพุธ ศิรินทร์ดูตราประทับแล้วเปิดออก จดหมายเขียนวันพุธจริงๆ
คุณ ศิที่คิดถึง
ผมขอขึ้นต้นอย่างที่เป็นจริงในขณะนี้ จดหมายนี้คงไม่ช้าและเร็วเกินไปนะครับ ผมกลับถึงตอนสองทุ่ม รู้ว่าคุณศิยังคงไม่นอน แต่ไม่ทราบว่าจะโทรดีไหม กลับมาแล้ว จึงรู้ว่าคุณศิติดอยู่ในความคิดของผมทั้งหมด มากกว่าที่นึก คุณศิครับจดหมายนี้น่าจะถึงก่อนวันอาทิตย์ ไม่ทราบว่าไปไหนหรือเปล่า ผมอาจจะโทรมาตอนสองทุ่มวันอาทิตย์ ถ้าไม่อยู่ไม่เป็นไรนะครับ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับที่อบอุ่น คุณชัยยศฝากคิดถึงมาด้วยครับ นอกนั้นเป็นของผมทั้งหมด คุณศิคงสบายดีนะครับผมเป็นห่วง แล้วก็คิดถึงอย่างมากด้วยครับ
คิดถึงมาก / วันนัด
หล่อนอ่านจดหมายสองรอบๆหลังอ่านช้าๆอ่านจบแล้ว นึกได้ว่าสองคนอาจจะรออยู่ข้างล่าง เลยชะโงกไปมองที่ระเบียง ไม่เห็นคนเห็นแต่รถ ก็เลยเก็บจดหมายไว้ แล้วรีบลงไป
ยืนรอสักพักหนึ่งสองคนก็เดินมาจากหอ บอกว่าไปล้างมือ แล้วจะเอาลังเบียร์ไปเปลี่ยนด้วย เมื่อขึ้นรถธีระแล้วก็แล่นไปยังจุดหมายราวสองกิโลเมตรทางใต้ของหอเลาะริมไรน์ไปเรื่อยๆจนถึงร้านที่ติดป้ายโฆษณาลดราคา มีรถจอดมากแต่ก็ยังไม่เต็ม เพราะเพิ่งได้เวลาเปิดร้าน
ทั้งสามพากันมาตู้เนื้อวัว ราคาที่ติดลดลงตามที่โฆษณา ธีระปรึกษาศิรินทร์ซื้อเนื้อมาสองกิโลกรัม และปิยะมีไอเดียว่าเอาหมูบดลดราคาไปทำแหนมดีกว่า ขอวิ่งไปดูราคากระเทียมก่อนจึงกลับมาพยักหน้าให้ศิรินทร์ซื้อให้สองกิโลกรัม ศิรินทร์ได้เนื้อชายโครงที่ไม่มีกระดูก หล่อนบอกสองคนว่าอร่อยมากเท่าซี่โครงแถมไม่มีกระดูก แต่ขอหล่อนทำโชว์ฝีมือในมื้อเย็นดีกว่า ดังนั้นหล่อนจึงสั่งสามกิโล คนขายมองหน้าแล้วชมว่าฉลาดซื้อ เพราะราคาถูกกว่าหมูเนื้อแดงมากแถมหอมกว่าแยะเพราะเป็นเนื้อซี่โครง ศิรินทร์ซื้อผงเครื่องเทศกับผลไม้และผัก ปิยะแยกไปดูกระเทียมอุปกรณ์ทำแหนมกับ ถุงพลาสติก
“ คุณธีระ ขาดอะไรอีกหรือเปล่าคะ” หล่อนถามเมื่ออยู่กันสองคนเข็นรถคนละคัน มีของหล่อนกับปิยะรวมคันดียว เพราะซื้อคนละนิด
“ ผมขาดแยะครับ” ธีระพูดยิ้มๆกระเซ้าหล่อนอย่างอารมณ์ดี
“ ศิก็เหมือนกันค่ะ ขาดๆเกินๆบางวัน” หล่อนตอบบ้าง
“ วันไหนรู้สึกว่าเกินละครับ บอกได้ไหมครับ” ธีระหยั่งเสียงหล่อน
“ส่วนมากจะขาดซะมากกว่านะคะ โอกาสเกินมีน้อย”
“ ดีกว่าผมนะครับ ไม่เคยเกิน มีแต่ขาดเกินไป แล้วก็บ่อยซะชินแล้ว”
“ ศิไม่ค่อยจะชิน กำลังปรับตัวอยู่ คุณธีระเพิ่งจะมาขาดเดือนนี้ไม่ใช่หรือคะ” หล่อนแย้ง เพราะเห็นเดินกับสาวอยู่บ่อยๆ
“ อะไรกันครับ ขาดอะไรกันแน่” เขาหัวเราะ” ผมไม่อยากปฏิเสธคุณศิหรอก ถ้าไม่เข้าใจก็ลองดูๆผมมั่งนะครับ” เขาฝากตัวตอนท้าย
“ ก็เห็นๆอยู่” ศิรินทร์ยิ้มเมื่อพูด
“ แหม พูดอย่างนี้คงเข้าใจอะไรผิดไปมากแล้วละครับ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ใครจะเข้าใจผิดถูกอย่างไร เราก็เป็นตัวของเราเองใช่ไหมคะ”
“ แต่บางครั้งเราก็ต้องการให้ใครเข้าใจเราบ้างนะครับ คุณศิ”
“ นั่นก็แล้วแต่ว่า เขามีความจริงใจแล้วก็หวังดีกับเราหรือเปล่าด้วยใช่ไหมคะ” หล่อนหันมาทางเขา
“ ผมก็คิดเช่นนั้นแหละครับ แล้วก็ไม่อยากคิดอะไรที่มันเหมือนฝันอยู่คนเดียวด้วย”
“ คุณธีระก็มีความฝันด้วยเหมือนกันหรือคะ”
“ ครับ แล้วก็อยากให้ความฝันเป็นความจริงสักวันหนึ่ง คงพอมีทางนะครับ”
“ ค่ะ ศิเอาใจช่วย”
“ ขอบคุณครับ”
“ คิดว่าหนีไปก่อนแล้ว “ ปิยะเดินตามหา พูดเมื่อพบ เอากระเทียมวางใส่รถเข็น
“ นายก็ช่างมีความคิดประหลาดๆตั้งแต่เช้าแล้วนะ”
“นายมอง เราประหลาดกะนายทุกวันแหละ เฮ้อ ไม่อยากพูด” ปิยะแซวกลายๆ
ศิรินทร์ฟังคำสัพยอกกัน รู้สึกชื่นชมที่เขากลมเกลียวกันดี
“ แพงไหมคะกระเทียม” หล่อนถามปิยะ
“ เอาไว้ไล่ผีฝรั่งคงคุ้ม ใส่แหนมคงจ่ายเท่าซื้อแหนมมาจากเมืองไทยเลย เดี๋ยวไปตามหาห้องพวกเราที่ไม่ชอบทำอาหารคงมีฝ่อๆบ้างละ” ปิยะตอบ
“ เดี๋ยวแลกขวดเบียร์เสร็จ ก็คงครบแล้วไหมครับ” ธีระถามรวมๆ
“ ผมเรียบร้อยแล้ว คุณศิล่ะครับ” ปิยะตอบ
“ อ้อ ศิขอขนมปังกรอบสักสองห่อก็แล้วกัน”
ธีระเดินไปหยิบมาให้ เพราะจำยี่ห้อได้ใส่ในรถเขา บอกว่า
“ ผมเอาให้แล้วครับ” เขาเข็นรถไปทางด้านเบียร์ ศิรินทร์กับปิยะจึงไปเข้าคิวจ่ายเงิน โดยมีธีระตามมาติดๆ จ่ายเงินแล้วก็ช่วยกันขนมาที่รถบ่ายหน้ากลับหอ ถึงหอต่างคนต่างกลับห้อง โดยนัดว่าห้าหกโมงเย็นจะไปรวมที่ห้องของธีระ ปิยะขอตัวไปทำแหนม ศิรินทร์ขอไปห่อด้วยแต่ขอเวลาเป็นเกือบๆเย็น เพื่อจะได้อยู่ต่อเลย ปิยะเลยตกลง ศิรินทร์จะไปตอนสี่โมงครึ่ง แล้วย้ายมาที่ห้องธีระหลังจากทำแหนมเสร็จกันแล้ว
เมื่อถึงห้องหล่อนก็รีบถอดเสื้อ เปลี่ยนรองเท้าแตะ เก็บขนมปังกรอบที่ธีระซื้อให้เข้าตู้ เขาตั้งใจซื้อให้จริง หล่อนสังเกตตอนเขาส่งให้มีแววตาให้ด้วยใจ ..จริง เมื่อเก็บหมูไว้ในตู้เย็นในครัวแล้วรินนมสดครึ่งแก้วมาดื่มก่อนจะมานั่งครึ่งนอนครึ่งที่โซฟา คว้าจดหมายมาอ่านอีก สำรวจทุกอักษร วันนัดลายมือไม่จัดว่าสวย ขนาดตั้งใจเขียนยังโย้ไปข้างหน้านิดๆ เขาคงเรียงคำพูดอย่างระมัดระวัง ข้อความจึงไม่คล้องจองกันเท่าไร และแต่ละประโยคมีความหมายเป็นชุด ราวกับโทรเลข เขียนรีบๆ หล่อนอ่านไปมาจนจำได้เกือบหมด ความคิดจะตอบจดหมายไม่มี เพราะเขาจะโทรมาพรุ่งนี้
(มีต่อ)