[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ 1 https://ppantip.com/topic/36710604
ตอนที่ 2 https://ppantip.com/topic/36726785
ตอนที่ 3 https://ppantip.com/topic/36744060
ตอนที่ 4 https://ppantip.com/topic/36760004
ตอนที่ 5 https://ppantip.com/topic/36774548
ตอนที่ 6 https://ppantip.com/topic/36788200
ตอนที่ 7 https://ppantip.com/topic/36809222
ตอนที่ 8 https://ppantip.com/topic/36823231
ตอนที่ 9 https://ppantip.com/topic/36846962
ตอนที่ 10 https://ppantip.com/topic/36859799
ตอนที่ 11 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 12 https://ppantip.com/topic/36889901
ตอนที่ 13 https://ppantip.com/topic/36907423
ตอนที่ 14 https://ppantip.com/topic/36921540
ตอนที่ 15 https://ppantip.com/topic/36935300
ตอนที่ 16 https://ppantip.com/topic/36949828
ตอนที่ 17 https://ppantip.com/topic/36876620
ตอนที่ 18 https://ppantip.com/topic/36979729
ตอนที่ 19 https://ppantip.com/topic/36994366
ตอนที่ 20 https://ppantip.com/topic/37010398
ตอนที่ 21 https://ppantip.com/topic/37027182
ตอนที่ 22 https://ppantip.com/topic/37041924
ตอนที่ 23 https://ppantip.com/topic/37055160
ตอนที่ 24 https://ppantip.com/topic/37068869
ตอนที่ 25 https://ppantip.com/topic/37085830
ตอนที่ 26 https://ppantip.com/topic/37099275
ตอนที่ 27 https://ppantip.com/topic/37112970
ตอนที่ 28 https://ppantip.com/topic/37126151
ตอนที่ 29 https://ppantip.com/topic/37138946
คอนที่ 30 https://ppantip.com/topic/37151795
ตอนที่ 31 https://ppantip.com/topic/37165116
ตอนที่ 32 https://ppantip.com/topic/37177126
ตอนที่ 33 https://ppantip.com/topic/37190596
ตอนที่ 34 https://ppantip.com/topic/37202591
ตอนที่ 35 https://ppantip.com/topic/37213256
ตอนที่ 36 https://ppantip.com/topic/37225393
ตอนที่ 37 https://ppantip.com/topic/37244721
ตอนที่ 38 https://ppantip.com/topic/37257459
สวัสดีค่ะ คนเรามักจะไม่รู้จักการแก้ปัญหาถ้าปัญหายังไม่เกิด วิธีการขึ้นอยู่กับสถานการณ์เฉพาะหน้าที่จำเป็นต้อง
คล้อยตามและหาโอกาสที่จะทำให้เกิดผลผิดพลาดน้อยที่สุด ทั้งที่การแก้ปัญหาครั้งนี้ก็มาจากความผิดพลาดที่ผ่านมา มาดู
คนไม่เคยเจอปัญหาหัวใจมาก่อนจะแก้ได้อย่างไรนะคะ ขอขอบคุณท่านผู้อ่านที่ติดตามเช่นเคยค่ะ : Lady Star 919 หลงรัก,
Soul Master หลงรัก, kasareev หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3875943 หลงรัก, GTW หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก,
ชุนเทียน หลงรัก, cnck4 หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก
🌴🌿☘
นิธิให้รู้สึกแปลกในตัวเอง ที่เขามารับหล่อนในฐานะผู้ปกครอง ก็วันที่เขามาลงทะเบียนแสดงตัวว่าเป็นผู้ปกครองลงแทน
ฝ่ายเจ้าหน้าที่มองเขาแล้วก็ขอให้เขาแสดงบัตรอะไรสักอย่างที่บอกวัยวุฒิ คุณวุฒิ เขาก็ควักบัตรนักศึกษามีชื่อให้ดู นั่นทำให้เขาถูกมองอย่างพิจารณาอีกทีราวจะไม่เชื่อดอกเตอร์ในอนาคตคนนี้ เขาต้องลอบถอนใจเมื่อผ่านไปได้ด้วยดี
เขาจอดรถรอหล่อนๆจะดีใจเท่าเขาไหมหนอ หล่อนเดินมาโน่นแล้ว เด็กในปกครองของเขา
หล่อนรอเขาตั้งแต่ตื่นก็ว่าได้ หล่อนก็อยากออกจากที่คุมขังเหมือนกัน ที่หอพักที่อยู่เก่าหล่อนยังอึดอัดเลย ที่นี่กว้างกว่าแต่ต้องอยู่กันสองคน แบ่งเนื้อที่แล้วก็เล็กพอๆกัน
เพราะเจอผู้ปกครองหรืออะไรไม่รู้ หน้าที่บานอยู่ก็หุบลงมาหน่อย เขาทำท่าราวกับผู้ปกครองจริงๆ วงแขนที่ทำท่าโอบที่สนามบินก็ได้ทำขึ้นอีก หล่อนเดินเข้ามาอย่างเก้ๆกังๆเข้าหาเขา เขาโอบหล่อนอย่างหลวมๆก่อนจะเปิดประตูรถให้หล่อนขึ้นไปนั่ง หล่อนมองมาที่เขาที่สตาร์ทเครื่องรถ แปลกที่สายตา
“ ศิทำไมมองผมอย่างนี้จ๊ะ”
“ ก็ มองผู้ปกครอง”
เขามือไม้อ่อนขึ้นมาทันที ก็หล่อนมองอย่างเกรงใจยังไงไม่รู้ เขากะให้รถพ้นบริเวณโรงเรียนสักหน่อยจึงพูด
“ผมไม่อยากให้ศิมองผมอย่างนี้เลยนะ ศิพยายามให้ผมเป็นผู้ปกครองเองนะ ผมไม่ได้อยากเป็นเลย”
“ แต่คุณก็เป็นแล้วนี่ มารับอยู่นี่ไง”
“ อย่ามองอย่างนี้อีกล่ะ ศิ”
“ แล้วจะให้ศิมองยังไงคะ” หล่อนไม่ได้หันมามองเขาเลย
“ มองอย่างที่เคยมองสิจ๊ะ”
ก็จากกันวันก่อน วันที่เขาส่งหล่อนเข้าหอ หล่อนกำลังมีความรู้สึกคุ้นเคยกับเขาแล้วเชียว เขายังนึกว่าหล่อนกำลังกลับคืนมา..มาใกล้แล้ว แต่นี่หล่อนกลับไปอีกทางหนึ่ง เขาอยากให้หล่อนมาทางเดียวกับเขา จะได้ถึงจุดหมายเสียที
เขาวางแผน ใช้คำนี้แหละ มาอย่างดี ว่าจะต้องพูดให้รู้เรื่องให้ได้ เขามีโอกาสก็ในวันนี้ วันที่บ้านไม่มีใครอยู่ เขาอยากให้หล่อนเหมือนเดิม นี่เขายังไม่เข้าใจอะไรเลย ว่าทำไมหล่อนทำเหินห่างในอารมณ์กับเขาถึงเพียงนี้
“ ศิอยากทานอะไรสำหรับกลางวันจ๊ะ” เขาขับรถพลางคุยไปด้วย
“ศิทานอะไรก็ได้ค่ะ ที่ง่ายๆ”
“งั้นผมทำมักกะโรนีนะ”
“ ทำเองหรือคะ”
“ใช่คอยดูนะ ผมจะแสดงฝีมือให้ดู”
“ แล้วมอมล่ะคะ”หล่อนสงสัย
“มอมไปกับแดดดี้” หล่อนรู้สึกกังวลขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน
“ แดดดี้ไปไหนหรือคะ”
“ไปเยี่ยมญาติจ้ะ”
“เขาจะกลับมาหรือเปล่าคะ” หล่อนซักแบบไม่ยั้ง
“ไปค้างจ้ะ” เขาตอบพร้อมทั้งนึกว่าจะเป็นยี่สิบคำถามหรือเปล่านะ
“ไม่เห็นบอกศิเลยนะคะ” หล่อนต่อว่าทันที
เขาเงียบ ก็มันเจตนาของเขานี่ที่ไม่บอกให้หล่อนรู้
“ เบ็น” หล่อนพูดไม่ถูก “ เบ็นน่าจะพูดความจริงกับศิ”
“ มันต่างกันตรงไหนจ๊ะศิ”
“ก็ไม่มีใครอยู่เลยนี่คะ”
“ศิ เราก็เคยอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือจ๊ะ”
“แล้วศิต้องอยู่อย่างเคยอยู่ตลอดไปหรือคะ” พูดแล้วก็คิดถึงวันนัดขึ้นมาทันที
การสนทนาหยุดอยู่แค่นั้น เงียบกันมาตลอดทาง
ถึงบ้านอันแสนเงียบสงบ เขามองหล่อนที่นั่งคอแข็งนิ่งเฉย
“ ศิลงได้แล้วจ้ะ”
หล่อนลง แต่ลงอย่างช้าๆ ให้โกรธเขาขึ้นมา เหมือนคนเจ้าเล่ห์ เห็นแก่ตัว หล่อนไม่หยิบกระเป๋าลงจากรถหรอก นิธิต้องมาหยิบถือไปให้ เขาไขกุญแจบ้านให้หล่อนเข้าไป ใจก็นึกไปถึงคราวอยู่โรงแรม เขาวางกระเป๋าหล่อนลงกับพื้น หันมามองหล่อนที่ยืนมองไป
ทางหน้าต่างหน้าบ้าน
“ ศิ” เขาจับหล่อนมากอดอย่างรัก
สัมผัสเขาทำให้หล่อนเย็นลง แต่ความรู้สึกของหล่อนราวกับนักมวยที่ถูกกอด กอดเพื่อรอเวลาให้หมดยก นิธิถอนใจในสภาพที่เกิดขึ้น เขาคลายหล่อนเดินเข้าครัวไป เอาน้ำแอปเปิ้ลมาวางที่โต๊ะหน้าโซฟา
“ น้ำที่ศิชอบไงจ๊ะ” เขาพยายามพูดดี ทรุดตัวนั่งที่โซฟาตัวใหญ่
หล่อนดื่มไม่ให้เขาเสียน้ำใจ รู้สึกอึดอัดอะไรไม่รู้ ถ้าแดดดี้กับมอมอยู่หล่อนคงจะรู้สึกดีกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่าทีเดียว
“ ศิจ๊ะ ผมขอคุยกับศิหน่อยนะจ๊ะ วันนั้นศิบอกว่าแล้วเราค่อยคุยกันไงจ๊ะ ศิหายคิดถึงเยอรมันหรือยังจ๊ะ หลายวันแล้วนี่นะ” เห็นหล่อนเงียบอยู่จึงพูดต่อ
“ อยู่หอเป็นอย่างไรจ๊ะ ดีเท่าหอที่เยอรมันไหม”
“ ก็ดีค่ะ อยู่รวมกับรูมเมท”
“ ผมว่าดีที่มีเพื่อน ที่อังกฤษฝนตกเกือบทั้งปี คนถือร่มกันแทบทุกคน ฝนตกมันเหงากว่าธรรมดา”
เหงา ใช่ฝนตกหล่อนรู้ว่าเหงากว่าปกติ
“ ศิมีอะไรหรือเปล่า บอกผมหน่อย ผมรอศิด้วยความกระวนกระวาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แล้วพอศิมาก็ทำเหมือนใครไม่รู้
ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า”
“ แต่ศิก็มานะคะ”
“ ศิมาเพราะเรียนใช่ไหม ไม่ใช่เพราะผม แล้วที่เราพูดๆกันนั่นมันไม่จริงหรือจ๊ะ” เขาตั้งใจพูดให้เหมือนที่คิดไว้
“ ศิเป็นคนมีเหตุผลนี่จ๊ะ ถ้าผมพูดผิดหรือเข้าใจผิดศิก็บอกผมด้วย ศิจำได้หรือเปล่าจ๊ะ ว่าเราเข้าใจกันแค่ไหน ศิยังบอกผม
เลยว่าจะพาไปกราบคุณแม่ของศิ ผมก็คิดว่าผมเป็นเจ้าของ เอ้อ ศิ ผมอยากให้ศิมีความรู้สึกแบบผมบ้าง แสดงออกอย่างคนรักกัน ดูแลตัวผม แล้วผมก็จะดูแลศิ เหมือนที่ผมนั่งเขียนหนังสืออยู่แล้วศิก็มากอดข้างหลัง”
หล่อนลุกเดินไปมองที่หน้าต่าง เขาลุกมายืนข้างๆ
“ ศิยังจำได้หรือเปล่า ตอนนั้นผมมีความสุขมากรู้ไหม มันประทับใจผมมาก ศิเป็นอะไรที่ผมชอบ ผมถึงแน่ใจว่าต้องมีศิ ผมจะมีอย่างที่ฝัน ผมจึงเรียนต่อ ถ้าศิไม่ได้ฝันเป็นอย่างอื่น ก็ช่วยทำให้ฝันของผมเป็นจริงด้วยนะ ศิ” เขาโอบหล่อนข้างหลัง
“ ผมจะดูแลศิอย่างดี ทั้งตัวศิแล้วก็เรื่องเรียนของศิด้วย เหมือนกับที่ศิต้องการ ผมอยากมีศิ ผมเหงา ศิล่ะคงไม่เข้าใจหรอกนะว่าเหงามากๆน่ะมันเป็นอย่างไร ศิมองผมหน่อยสิจ๊ะ” เขาจับหล่อนหันมามอง
ดวงตาที่มองตรงหน้าราวกับคนที่อยู่คนเดียวในโลก แววตานี้อ้างว้าง ไม่เหมือนเบ็นคนก่อน คนที่หล่อนรักเมื่อแรกเห็น ไม่ใช่เพราะเหงาหรือว้าเหว่ แล้วทำไมหล่อนจึงลืมหัวใจของตนเองเสียสิ้น ใช่สินะ รักเพราะรักนัด เบ็น..ใช่เบ็นหล่อนเคยรักเขานี่
แล้วกำแพงที่กั้นหัวใจหล่อนก็ทลายลงอย่างสิ้นเชิง ด้วยแรงบีบคั้นอารมณ์ที่เขาก่อขึ้น โอย..ไม่ไหวแล้ว
“ เบ็น” หล่อนเอ่ยชื่อเขาแผ่วเบา ซุกกายให้เขากอดอย่างกลัวว้าเหว่ กลัวเหงา กลัวไปหมด
นิธิกอดหล่อนดังคนเหงาเข้าใจในหล่อน เขาจะไม่ปล่อยให้หล่อนไปจากเขาอีก เขาจะมีหล่อนไว้ใกล้ๆ ดังลูกแมวเคล้าคลอ ถึงจะขู่ร้องบ้าง แต่เมื่อสัมผัสอ่อนโยน ก็จะขดตัวหลับไป
“ ศิจ๊ะ พูดอะไรให้ผมฟังนิดสินะ” เขาอยากให้หล่อนดังหล่อนรู้สึกในขณะนี้ หล่อนกอดเขานานกว่าจะพูดออกมา
“ คนเก่งของศิ”
“นัดครับ” วันนัดพูดเมื่อรับโทรศัพท์
“ นัดคะ ศินะคะ”
“ศิ ศิอยู่ไหนนี่” เสียงตื่นเต้นถามมา
“ ศิอยู่ลอนดอนค่ะ นัดเป็นอย่างไรบ้างคะ”
“ นัดสบายดีจ้ะ ศิล่ะ”
“ศิคิดถึงนัดจัง คิดมากกว่านัดอีก”
“ ศิรู้ได้ไง ไม่มีทางหรอก”
“ งั้นนัดเป็นอย่างไรบ้างล่ะคะ” หล่อนอยากรู้ความจริง
“ นัดดีใจที่ศิโทรมา มันยิ่งกว่าคิดถึง ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นเลยจ้ะ”
“ ศิก็เป็นค่ะนัด ศิถึงต้องโทรมา แต่ศิจะเอาชนะมันได้แล้วตอนนี้ นัดล่ะคะ”
“ นัดคงไม่ชนะมันหรอก ศิทำยังไงเหรอ”
“ก็ศิจะมาหานัดนะซี่”
“หา เมื่อไรจ๊ะศิ” เขาตื่นเต้นร้องถามออกไป
“อาทิตย์หน้าศิได้หยุดสี่วัน นัดจะหยุดหรือเปล่าไม่ทราบ แต่ศิจะมานะคะ ได้ไหมคะ”
“ศิ ทีหลังอย่าถามอย่างนี้นะ นัดดีใจแทบแย่อยู่แล้ว วันไหนจ๊ะ ศิ”
“ศิคงมาเช้าวันเสาร์ค่ะ แล้วศิจะไปดูอีกที ถ้าไม่มีอะไรขัดข้องก็จะบอกมาอีกที นัดรอได้หรือเปล่าคะ”
“ให้รู้ว่าศินั่งเครื่องบินมา จะรอสักกี่ชั่วโมง นัดก็รอได้จ้ะ ถ้ารู้ว่าศิกำลังมา”
“ศิรักนัดจัง อยากเจอนัด คุยกับนัด คุยกับใครไม่สนุกเท่านัดเลยค่ะ”
“นัดดีใจ นัดจะนับชั่วโมงนับวันเลยนะจ๊ะศิ”
“ นัดพูดอย่างนี้ ศิอยากจะไปเสียเดี๋ยวนี้เลย นัดรอนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะนัด”
“ นัดรักศิจ้ะ”
หล่อนวางหูไปแล้ว
(มีต่อ)
🐘🎀⭐️ หอรักริมไรน์ ชีวิตนักเรียนไทยในเยอรมัน (อยู่เมืองฝรั่ง) 39⭐️🎀🐘
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สวัสดีค่ะ คนเรามักจะไม่รู้จักการแก้ปัญหาถ้าปัญหายังไม่เกิด วิธีการขึ้นอยู่กับสถานการณ์เฉพาะหน้าที่จำเป็นต้อง
คล้อยตามและหาโอกาสที่จะทำให้เกิดผลผิดพลาดน้อยที่สุด ทั้งที่การแก้ปัญหาครั้งนี้ก็มาจากความผิดพลาดที่ผ่านมา มาดู
คนไม่เคยเจอปัญหาหัวใจมาก่อนจะแก้ได้อย่างไรนะคะ ขอขอบคุณท่านผู้อ่านที่ติดตามเช่นเคยค่ะ : Lady Star 919 หลงรัก,
Soul Master หลงรัก, kasareev หลงรัก, สมาชิกหมายเลข 3875943 หลงรัก, GTW หลงรัก, turtle_cheesecake หลงรัก,
ชุนเทียน หลงรัก, cnck4 หลงรัก, Na(นะ) ถูกใจ, WANG JIE หลงรัก
🌴🌿☘
นิธิให้รู้สึกแปลกในตัวเอง ที่เขามารับหล่อนในฐานะผู้ปกครอง ก็วันที่เขามาลงทะเบียนแสดงตัวว่าเป็นผู้ปกครองลงแทน
ฝ่ายเจ้าหน้าที่มองเขาแล้วก็ขอให้เขาแสดงบัตรอะไรสักอย่างที่บอกวัยวุฒิ คุณวุฒิ เขาก็ควักบัตรนักศึกษามีชื่อให้ดู นั่นทำให้เขาถูกมองอย่างพิจารณาอีกทีราวจะไม่เชื่อดอกเตอร์ในอนาคตคนนี้ เขาต้องลอบถอนใจเมื่อผ่านไปได้ด้วยดี
เขาจอดรถรอหล่อนๆจะดีใจเท่าเขาไหมหนอ หล่อนเดินมาโน่นแล้ว เด็กในปกครองของเขา
หล่อนรอเขาตั้งแต่ตื่นก็ว่าได้ หล่อนก็อยากออกจากที่คุมขังเหมือนกัน ที่หอพักที่อยู่เก่าหล่อนยังอึดอัดเลย ที่นี่กว้างกว่าแต่ต้องอยู่กันสองคน แบ่งเนื้อที่แล้วก็เล็กพอๆกัน
เพราะเจอผู้ปกครองหรืออะไรไม่รู้ หน้าที่บานอยู่ก็หุบลงมาหน่อย เขาทำท่าราวกับผู้ปกครองจริงๆ วงแขนที่ทำท่าโอบที่สนามบินก็ได้ทำขึ้นอีก หล่อนเดินเข้ามาอย่างเก้ๆกังๆเข้าหาเขา เขาโอบหล่อนอย่างหลวมๆก่อนจะเปิดประตูรถให้หล่อนขึ้นไปนั่ง หล่อนมองมาที่เขาที่สตาร์ทเครื่องรถ แปลกที่สายตา
“ ศิทำไมมองผมอย่างนี้จ๊ะ”
“ ก็ มองผู้ปกครอง”
เขามือไม้อ่อนขึ้นมาทันที ก็หล่อนมองอย่างเกรงใจยังไงไม่รู้ เขากะให้รถพ้นบริเวณโรงเรียนสักหน่อยจึงพูด
“ผมไม่อยากให้ศิมองผมอย่างนี้เลยนะ ศิพยายามให้ผมเป็นผู้ปกครองเองนะ ผมไม่ได้อยากเป็นเลย”
“ แต่คุณก็เป็นแล้วนี่ มารับอยู่นี่ไง”
“ อย่ามองอย่างนี้อีกล่ะ ศิ”
“ แล้วจะให้ศิมองยังไงคะ” หล่อนไม่ได้หันมามองเขาเลย
“ มองอย่างที่เคยมองสิจ๊ะ”
ก็จากกันวันก่อน วันที่เขาส่งหล่อนเข้าหอ หล่อนกำลังมีความรู้สึกคุ้นเคยกับเขาแล้วเชียว เขายังนึกว่าหล่อนกำลังกลับคืนมา..มาใกล้แล้ว แต่นี่หล่อนกลับไปอีกทางหนึ่ง เขาอยากให้หล่อนมาทางเดียวกับเขา จะได้ถึงจุดหมายเสียที
เขาวางแผน ใช้คำนี้แหละ มาอย่างดี ว่าจะต้องพูดให้รู้เรื่องให้ได้ เขามีโอกาสก็ในวันนี้ วันที่บ้านไม่มีใครอยู่ เขาอยากให้หล่อนเหมือนเดิม นี่เขายังไม่เข้าใจอะไรเลย ว่าทำไมหล่อนทำเหินห่างในอารมณ์กับเขาถึงเพียงนี้
“ ศิอยากทานอะไรสำหรับกลางวันจ๊ะ” เขาขับรถพลางคุยไปด้วย
“ศิทานอะไรก็ได้ค่ะ ที่ง่ายๆ”
“งั้นผมทำมักกะโรนีนะ”
“ ทำเองหรือคะ”
“ใช่คอยดูนะ ผมจะแสดงฝีมือให้ดู”
“ แล้วมอมล่ะคะ”หล่อนสงสัย
“มอมไปกับแดดดี้” หล่อนรู้สึกกังวลขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน
“ แดดดี้ไปไหนหรือคะ”
“ไปเยี่ยมญาติจ้ะ”
“เขาจะกลับมาหรือเปล่าคะ” หล่อนซักแบบไม่ยั้ง
“ไปค้างจ้ะ” เขาตอบพร้อมทั้งนึกว่าจะเป็นยี่สิบคำถามหรือเปล่านะ
“ไม่เห็นบอกศิเลยนะคะ” หล่อนต่อว่าทันที
เขาเงียบ ก็มันเจตนาของเขานี่ที่ไม่บอกให้หล่อนรู้
“ เบ็น” หล่อนพูดไม่ถูก “ เบ็นน่าจะพูดความจริงกับศิ”
“ มันต่างกันตรงไหนจ๊ะศิ”
“ก็ไม่มีใครอยู่เลยนี่คะ”
“ศิ เราก็เคยอยู่ด้วยกันไม่ใช่หรือจ๊ะ”
“แล้วศิต้องอยู่อย่างเคยอยู่ตลอดไปหรือคะ” พูดแล้วก็คิดถึงวันนัดขึ้นมาทันที
การสนทนาหยุดอยู่แค่นั้น เงียบกันมาตลอดทาง
ถึงบ้านอันแสนเงียบสงบ เขามองหล่อนที่นั่งคอแข็งนิ่งเฉย
“ ศิลงได้แล้วจ้ะ”
หล่อนลง แต่ลงอย่างช้าๆ ให้โกรธเขาขึ้นมา เหมือนคนเจ้าเล่ห์ เห็นแก่ตัว หล่อนไม่หยิบกระเป๋าลงจากรถหรอก นิธิต้องมาหยิบถือไปให้ เขาไขกุญแจบ้านให้หล่อนเข้าไป ใจก็นึกไปถึงคราวอยู่โรงแรม เขาวางกระเป๋าหล่อนลงกับพื้น หันมามองหล่อนที่ยืนมองไป
ทางหน้าต่างหน้าบ้าน
“ ศิ” เขาจับหล่อนมากอดอย่างรัก
สัมผัสเขาทำให้หล่อนเย็นลง แต่ความรู้สึกของหล่อนราวกับนักมวยที่ถูกกอด กอดเพื่อรอเวลาให้หมดยก นิธิถอนใจในสภาพที่เกิดขึ้น เขาคลายหล่อนเดินเข้าครัวไป เอาน้ำแอปเปิ้ลมาวางที่โต๊ะหน้าโซฟา
“ น้ำที่ศิชอบไงจ๊ะ” เขาพยายามพูดดี ทรุดตัวนั่งที่โซฟาตัวใหญ่
หล่อนดื่มไม่ให้เขาเสียน้ำใจ รู้สึกอึดอัดอะไรไม่รู้ ถ้าแดดดี้กับมอมอยู่หล่อนคงจะรู้สึกดีกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่าทีเดียว
“ ศิจ๊ะ ผมขอคุยกับศิหน่อยนะจ๊ะ วันนั้นศิบอกว่าแล้วเราค่อยคุยกันไงจ๊ะ ศิหายคิดถึงเยอรมันหรือยังจ๊ะ หลายวันแล้วนี่นะ” เห็นหล่อนเงียบอยู่จึงพูดต่อ
“ อยู่หอเป็นอย่างไรจ๊ะ ดีเท่าหอที่เยอรมันไหม”
“ ก็ดีค่ะ อยู่รวมกับรูมเมท”
“ ผมว่าดีที่มีเพื่อน ที่อังกฤษฝนตกเกือบทั้งปี คนถือร่มกันแทบทุกคน ฝนตกมันเหงากว่าธรรมดา”
เหงา ใช่ฝนตกหล่อนรู้ว่าเหงากว่าปกติ
“ ศิมีอะไรหรือเปล่า บอกผมหน่อย ผมรอศิด้วยความกระวนกระวาย กินไม่ได้ นอนไม่หลับ แล้วพอศิมาก็ทำเหมือนใครไม่รู้
ผมทำอะไรผิดหรือเปล่า”
“ แต่ศิก็มานะคะ”
“ ศิมาเพราะเรียนใช่ไหม ไม่ใช่เพราะผม แล้วที่เราพูดๆกันนั่นมันไม่จริงหรือจ๊ะ” เขาตั้งใจพูดให้เหมือนที่คิดไว้
“ ศิเป็นคนมีเหตุผลนี่จ๊ะ ถ้าผมพูดผิดหรือเข้าใจผิดศิก็บอกผมด้วย ศิจำได้หรือเปล่าจ๊ะ ว่าเราเข้าใจกันแค่ไหน ศิยังบอกผม
เลยว่าจะพาไปกราบคุณแม่ของศิ ผมก็คิดว่าผมเป็นเจ้าของ เอ้อ ศิ ผมอยากให้ศิมีความรู้สึกแบบผมบ้าง แสดงออกอย่างคนรักกัน ดูแลตัวผม แล้วผมก็จะดูแลศิ เหมือนที่ผมนั่งเขียนหนังสืออยู่แล้วศิก็มากอดข้างหลัง”
หล่อนลุกเดินไปมองที่หน้าต่าง เขาลุกมายืนข้างๆ
“ ศิยังจำได้หรือเปล่า ตอนนั้นผมมีความสุขมากรู้ไหม มันประทับใจผมมาก ศิเป็นอะไรที่ผมชอบ ผมถึงแน่ใจว่าต้องมีศิ ผมจะมีอย่างที่ฝัน ผมจึงเรียนต่อ ถ้าศิไม่ได้ฝันเป็นอย่างอื่น ก็ช่วยทำให้ฝันของผมเป็นจริงด้วยนะ ศิ” เขาโอบหล่อนข้างหลัง
“ ผมจะดูแลศิอย่างดี ทั้งตัวศิแล้วก็เรื่องเรียนของศิด้วย เหมือนกับที่ศิต้องการ ผมอยากมีศิ ผมเหงา ศิล่ะคงไม่เข้าใจหรอกนะว่าเหงามากๆน่ะมันเป็นอย่างไร ศิมองผมหน่อยสิจ๊ะ” เขาจับหล่อนหันมามอง
ดวงตาที่มองตรงหน้าราวกับคนที่อยู่คนเดียวในโลก แววตานี้อ้างว้าง ไม่เหมือนเบ็นคนก่อน คนที่หล่อนรักเมื่อแรกเห็น ไม่ใช่เพราะเหงาหรือว้าเหว่ แล้วทำไมหล่อนจึงลืมหัวใจของตนเองเสียสิ้น ใช่สินะ รักเพราะรักนัด เบ็น..ใช่เบ็นหล่อนเคยรักเขานี่
แล้วกำแพงที่กั้นหัวใจหล่อนก็ทลายลงอย่างสิ้นเชิง ด้วยแรงบีบคั้นอารมณ์ที่เขาก่อขึ้น โอย..ไม่ไหวแล้ว
“ เบ็น” หล่อนเอ่ยชื่อเขาแผ่วเบา ซุกกายให้เขากอดอย่างกลัวว้าเหว่ กลัวเหงา กลัวไปหมด
นิธิกอดหล่อนดังคนเหงาเข้าใจในหล่อน เขาจะไม่ปล่อยให้หล่อนไปจากเขาอีก เขาจะมีหล่อนไว้ใกล้ๆ ดังลูกแมวเคล้าคลอ ถึงจะขู่ร้องบ้าง แต่เมื่อสัมผัสอ่อนโยน ก็จะขดตัวหลับไป
“ ศิจ๊ะ พูดอะไรให้ผมฟังนิดสินะ” เขาอยากให้หล่อนดังหล่อนรู้สึกในขณะนี้ หล่อนกอดเขานานกว่าจะพูดออกมา
“ คนเก่งของศิ”
“นัดครับ” วันนัดพูดเมื่อรับโทรศัพท์
“ นัดคะ ศินะคะ”
“ศิ ศิอยู่ไหนนี่” เสียงตื่นเต้นถามมา
“ ศิอยู่ลอนดอนค่ะ นัดเป็นอย่างไรบ้างคะ”
“ นัดสบายดีจ้ะ ศิล่ะ”
“ศิคิดถึงนัดจัง คิดมากกว่านัดอีก”
“ ศิรู้ได้ไง ไม่มีทางหรอก”
“ งั้นนัดเป็นอย่างไรบ้างล่ะคะ” หล่อนอยากรู้ความจริง
“ นัดดีใจที่ศิโทรมา มันยิ่งกว่าคิดถึง ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นเลยจ้ะ”
“ ศิก็เป็นค่ะนัด ศิถึงต้องโทรมา แต่ศิจะเอาชนะมันได้แล้วตอนนี้ นัดล่ะคะ”
“ นัดคงไม่ชนะมันหรอก ศิทำยังไงเหรอ”
“ก็ศิจะมาหานัดนะซี่”
“หา เมื่อไรจ๊ะศิ” เขาตื่นเต้นร้องถามออกไป
“อาทิตย์หน้าศิได้หยุดสี่วัน นัดจะหยุดหรือเปล่าไม่ทราบ แต่ศิจะมานะคะ ได้ไหมคะ”
“ศิ ทีหลังอย่าถามอย่างนี้นะ นัดดีใจแทบแย่อยู่แล้ว วันไหนจ๊ะ ศิ”
“ศิคงมาเช้าวันเสาร์ค่ะ แล้วศิจะไปดูอีกที ถ้าไม่มีอะไรขัดข้องก็จะบอกมาอีกที นัดรอได้หรือเปล่าคะ”
“ให้รู้ว่าศินั่งเครื่องบินมา จะรอสักกี่ชั่วโมง นัดก็รอได้จ้ะ ถ้ารู้ว่าศิกำลังมา”
“ศิรักนัดจัง อยากเจอนัด คุยกับนัด คุยกับใครไม่สนุกเท่านัดเลยค่ะ”
“นัดดีใจ นัดจะนับชั่วโมงนับวันเลยนะจ๊ะศิ”
“ นัดพูดอย่างนี้ ศิอยากจะไปเสียเดี๋ยวนี้เลย นัดรอนะคะ แค่นี้ก่อนนะคะนัด”
“ นัดรักศิจ้ะ”
หล่อนวางหูไปแล้ว
(มีต่อ)