นคินทร์ที่รัก (ตอนที่ ๔๑. ชิงนาง)

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นวนิยายรัก นิยายออนไลน์ นิยายไทย นักเขียน

ตอนที่ ๔๑.ชิงนาง

          ภายในฐานปฏิบัติการลับ

          ออด! ออด! เสียงสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นอย่างต่อเนื่องผสานกับเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดชีวิต ต้นเสียงนั้นดังมาจาก “ห้องปฏิบัติการทดลอง”

          ภายในไม่กี่นาที บรรดาผู้คุมชายสามคนพร้อมอาวุธครบมือต่างก็วิ่งกรูกันไปที่ห้องนั้นทันที ภาพที่ทุกคนเห็นเมื่อมาถึงห้องนี้ก็คือ ชายหนุ่มร่างกำยำนอนหงายอยู่ที่พื้น ดวงตาเบิกโพลง กำลังดิ้นทุรนทุราย มือเท้าเกร็ง ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด โลหิตสีแดงคล้ำค่อย ๆ ไหลทะลักออกมาจากปากและจมูก โดยมีศาสตราจารย์ก้องเกียรติที่ยังยืนอยู่ในอาการตะลึงงัน

          หนึ่งในผู้คุมชายได้ก้มลงไปตรวจสอบดูแล้วหันไปบอกให้รีบวิทยุบอกรายงานออกไปทันที...

          เพียงสักครู่หนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นในชุดทะมัดทะแมงก็รีบรุดเข้ามาสมทบอีกคน

          “ศาสตราจารย์..เกิดอะไรขึ้น?” คาซากิเอ่ยถามขณะที่มองหน้าก้องเกียรติ คนที่กำลังตกตะลึงยังไม่ทันที่จะได้พูดตอบ เสียงฝีเท้าหนักของชายร่างใหญ่ก็ปรากฏตัวขึ้น ผู้คุมทั้งสามคนต่างยืนค้อมศีรษะแสดงความเคารพ เพียงแค่เห็นใบหน้าเย็นชาและแววตาที่ดุดันมองมาก็ทำเอาคนทั้งหมดในห้องนี้ต่างพากันยืนนิ่ง สักครู่ชายที่นอนอยู่กับพื้นก็กระตุกร่างอีกครั้งก่อนที่ร่างนั้นจะแน่นิ่งไปโดยไม่ไหวติงอีกเลย

          “มันสิ้นใจแล้วครับเจ้านาย” ชายผู้คุมเงยหน้าขึ้นมารายงานเมื่อแน่ใจว่าชายที่นอนอยู่สิ้นลมหายใจแล้ว

          ซาเซลกวาดสายตาเย็นชาคู่นั้นมองดูร่างของหนึ่งในกลุ่มชายที่ถูกนำมาทดสอบในคราวนี้ โดยไม่มีปฏิกิริยาออกมาภายใต้สีหน้าที่ดูเรียบเฉย ราวกับเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจนเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา

          “จัดการให้เรียบร้อย”

          สิ้นเสียงทุ้มแหบอันทรงอำนาจของผู้เป็นเจ้านาย ผู้คุมชายทั้งสามต่างก็โค้งตัวรับคำสั่งแล้วก้มลงทำหน้าที่ของตัวเองเพื่อเคลื่อนย้ายร่างที่แน่นิ่งนั้นออกจากห้องไป…

          “คาซากิ..พาศาสตราจารย์ไปที่ห้อง” ซาเซลออกคำสั่งโดยไม่ได้มองหน้าของใครทั้งสิ้นแล้วเดินนำหน้าไปก่อน หนุ่มผู้ช่วยจึงหันไปค้อมศีรษะให้กับก้องเกียรติแล้วผายมือเชิญให้ชายผู้อาวุโสกว่าเดินออกจากห้องไปด้วยกัน

          ภายในห้องพักของซาเซล

          แสงสลัวภายในห้องนี้ทำให้บรรยากาศแลดูอึมครึมจนน่าอึดอัดเพราะเจ้าของห้องมักชอบเก็บตัว ซาเซลนั่งเอนหลังบนเก้าอี้หนังตัวใหญ่มองศาสตราจารย์ก้องเกียรติ แล้วยกมือโบกให้สัญญาณกับหนุ่มผู้ช่วยซึ่งโค้งตัวแล้วเดินไปยืนอยู่ที่ด้านข้าง

          “เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง?” ซาเซลเริ่มสอบถามกับก้องเกียรติ

          “ฉันก็ไม่ทราบสาเหตุ ยังไม่ทันได้ฉีดตัวยาเข้าไป หมายเลขสอง เขาก็เป็นแบบที่เห็น”

          “ศาสตราจารย์แน่ใจนะ..ว่าบอกความจริง?” ซาเซลพูดพร้อมด้วยสายตาที่จ้องเขม็งไปที่คู่สนทนา

          ก้องเกียรติมองคนตรงหน้าโดยไม่หวั่นเกรงสายตานั้นเลยแม้แต่น้อย เขาย่อมรู้อุปนิสัยของซาเซลผู้ไม่นิยมเห็นความอ่อนแอหรือไม่แม้กระทั่งจะแยแสกับคำร้องขอชีวิต

          “คุณเคยบอกให้ฉันเพิ่มตัวยาแต่ฉันยังไม่ได้ทำ เพราะเกรงว่าจะกระทบกับการทำงานของมวลกล้ามเนื้อและระบบหัวใจของพวกเขา มันเสี่ยงเกินไป” ก้องเกียรติกลั้นใจพูด ผลงานชิ้นนี้ปฏิเสธไม่ได้ว่าเป็น ‘นวัตกรรม’ ที่เกิดจากความคิด การค้นคว้าวิจัยของเขาเอง ซึ่งก่อนหน้านี้เขาเคยภาคภูมิใจนักหนา แต่สิ่งนี้กำลังถูกนำมาใช้ในทางที่ผิดจนเรื่องราวเริ่มบานปลายยากจะควบคุม ความรู้สึกแขยงกับงานชิ้นนี้ของตัวเองจึงเข้ามาแทนที่ความรู้สึกเดิม

          "พวกนั้นส่วนหนึ่งก็เป็นแค่นักโทษที่รู้ชะตาตัวเองว่ายังไงก็ไม่รอด ศาสตราจารย์จะต้องไปแคร์ทำไม"

          ศาสตราจารย์นึกในใจคนพวกนี้ควรต้องได้รับโทษตามที่กระทำ แต่ไม่ใช่เขาที่จะเป็นคนตัดสินลงโทษด้วยน้ำมือของเขาเอง ก้องเกียรติจึงตัดสินใจบอกตามความรู้สึกที่แท้จริง "ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ "