นคินทร์ที่รัก (ตอนที่ ๓๔. อาจารย์จากแดนอาทิตย์อุทัย)

กระทู้สนทนา

ตอนที่ ๓๔. อาจารย์จากแดนอาทิตย์อุทัย

      รุ่งเช้าของวันใหม่ หลังจากนคินทร์ไปส่งเมรันที่ห้องเสื้อแล้ว เขาก็เดินทางไปที่โรงพยาบาลต่อทันที

       ห้องพักคนไข้พิเศษ นคินทร์ยิ้มทักทายกับพยาบาลผู้ดูแลที่กำลังเดินสวนออกมา แล้วเห็นท่านประพันธ์กำลังคุยกับใครคนหนึ่งที่ชายหนุ่มไม่เห็นหน้าเพราะแขกคนนั้นนั่งหันหลังให้ประตู ท่านประพันธ์รีบกวักมือเรียกนคินทร์ให้เข้าไปใกล้

       ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของแขกคนสำคัญ ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจขึ้นมาทันที เพราะแขกคนนั้นก็คือ...

       “ผมได้เคยพบกับคุณลุง…” นคินทร์ยังคงอ้ำอึ้ง รู้สึกตะลึงกับภาพของชายชราที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ซึ่งเป็นคนเดียวกันกับที่เขาได้ช่วยเอาไว้เมื่อค่ำวานนี้นั่นเอง ชายชรารูปร่างเล็ก คิ้วและหนวดเคราสีขาวยาวปรกลำคอ วันนี้ท่านแต่งกายเรียบร้อยในชุดสูท

       “นคินทร์ นี่คือเซนเซโมริชิอะ อาจารย์ของฉันเอง” ท่านประพันธ์รีบพูดแนะนำให้รู้จัก

       นคินทร์ยืนตัวตรง แขนสองข้างแนบลำตัวแล้วโค้งตัวก้มศีรษะลงคำนับอย่างนอบน้อม เป็นการแสดงความความเคารพต่อผู้อาวุโสตามธรรมเนียมญี่ปุ่นที่พอจะรู้มาบ้าง ซึ่งอาจารย์โมริชิอะก็ลุกขึ้นยืนแล้วโค้งคำนับตอบเขาเช่นกัน เมื่อทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมา

       “พ่อหนุ่มคนนี้เองน่ะหรือที่เจ้าพูดถึง” ท่านอาจารย์หันไปถามกับประพันธ์ ผู้เป็นลูกศิษย์พยักหน้าบอกกับอาจารย์ ชายผู้อาวุโสคนนั้นหันหน้ากลับมามองพิจารณาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ลักษณะท่าทางที่นอบน้อมแฝงไปด้วยความองอาจ ทำให้ชายชรามีรอยยิ้ม

       เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น คนที่เข้ามาคือเฮียหุย เขาแสดงความเคารพกับอาจารย์อาวุโสชาวญี่ปุ่นและท่านประพันธ์ แล้วก็โผตัวเข้ากอดทักทายหนุ่มรุ่นน้องด้วยความดีใจ วันนี้เฮียหุยต้องพาท่านอาจารย์ไปทำธุระเรื่องเอกสารเดินทางและจะเชิญให้ท่านไปพักที่เรือนรับรองบ้านของคุณยี่สุ่น

        ท่านอาจารย์โมริชิอะเห็นได้เวลาจึงบอกกับผู้เป็นลูกศิษย์และนคินทร์ “ฉันขอตัวก่อน แล้วพบกันใหม่”

       ทั้งท่านประพันธ์และนคินทร์ต่างก็แสดงความเคารพให้กับอาจารย์โมริชิอะ ท่านอาจารย์เองก็คำนับตอบแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทีที่แข็งแรง กระฉับกระเฉง ยิ่งทำให้คิ้วเข้มของนคินทร์ขมวดเข้าหากัน พร้อมกับนึกคิดทบทวนอยู่สักพัก รอยยิ้มก็ปรากฏที่มุมปาก เขาพอจะเข้าใจได้แล้ว

       ท่านประพันธ์ได้เล่าให้นคินทร์ฟังว่า เมื่อราวยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมานั้นเขาได้เดินทางไปฝึกวิชาพิเศษที่ประเทศญี่ปุ่นและได้พบกับอาจารย์โมริชิอะ ในตอนนั้นอาจารย์โมริเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ผสานกายกับใจ ซึ่งการฝึกฝนของท่านจะเน้นที่การขัดเกลาจิตใจไปพร้อมกับการฝึกวิชา

       ประพันธ์นึกย้อนภาพความหลังแล้วก็เล่าให้นคินทร์ฟังต่อไป

       “ในตอนนั้นกลุ่มเพื่อนของฉันมีกันอยู่สามสี่คน พวกเรามีวิชาการต่อสู้ที่ได้ฝึกฝนติดตัวมา ต่างคนต่างก็ฮึกเหิมไม่กลัวใคร แต่พอได้พบกับอาจารย์โมริ การที่ได้เรียนรู้วิชาจากท่าน ทำให้ความแข็งกร้าวในตัวกลายเป็นโอนอ่อนลงด้วย สำหรับฉันคิดว่านี่คือการฝึกฝนที่แท้จริง แต่เพื่อนของฉันคนหนึ่งได้ขอถอนตัวออกไปเพราะคิดว่าการฝึกแบบนี้กลับทำให้เขาอ่อนแอ…” ท่านประพันธ์เล่าถึงตอนนี้แล้วก็หยุดหายไป จนชายหนุ่มที่ฟังอยู่รู้สึกแปลกใจ แล้วท่านก็หันมาเอ่ยถามกับเขา

                  “นายพบกับท่านอาจารย์ได้ยังไง?”

             นคินทร์ได้เล่าเรื่องที่เขาพบกับอาจารย์โมริให้ท่านประพันธ์ฟังโดยละเอียด คนฟังถึงกับหัวเราะดีใจ

             “เป็นวาสนาของนาย ที่ท่านอาจารย์มาในครั้งก็เพราะมีเรื่องสำคัญ เอาไว้ฉันจะเล่าให้นายฟัง ตอนนี้ข้อมูลจากหน่วยข่าวที่ได้เพิ่มเติมก็คือทัศนะมีการเคลื่อนไหวติดต่อกับหัวหน้าใหญ่ขององค์กรในภาคพื้นเอเซีย”

            “พวกนั้นคิดจะทำอะไรครับท่าน?”

             “ตอนนี้พวกเขามีโปรเจ็คการสร้างฐานกำลังนักรบใหม่เพื่อการขยายอำนาจการควบคุมดูแลสินค้า โดยอาศัยตัวยากระตุ้นประสิทธภาพ”

             คิ้วเข้มของนคินทร์ขมวดกันแน่น แล้วนึกถึงบุคคลในแฟ้ม  “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับศาสตราจารย์ก้องเกียรติใช่ไหมครับ”

             ประพันธ์พยักหน้าเป็นคำตอบ ใบหน้าแฝงความกังวล

            “เพียงแต่ครั้งนี้ต้องได้ความร่วมมือจากเสี่ยซาน เขาเป็นคนเดียวในตอนนี้ที่จะช่วยนำให้เราเข้าไปใกล้องค์กรได้”

             “ผมคิดว่ามีวิธีที่จะเกลี่ยกล่อมเสี่ยซานแล้วครับ” นคินทร์กล่าวให้ความมั่นใจ

             “ต้องลำบากนายทั้งเรื่องบริษัทอัครกูล เรื่องเสี่ยซานแล้วก็ยังมีเมรันอีกคน ฉันรู้ว่านายเป็นคนที่ลูกสาวฉันไว้ใจ”

            ประพันธ์รู้สึกภูมิใจ เพราะนคินทร์ปฏิบัติหน้าที่อย่างเต็มความสามารถและไม่เคยปริปากบ่นแม้จะต้องแบกภาระหนักบ่าขนาดไหนก็ตาม

             ชายหนุ่มยิ้มกว้าง โค้งตัวคำนับกับท่านประพันธ์ ก่อนที่จะออกไปทำงานสำคัญ…