นคินทร์ที่รัก (ตอนที่ ๓๘. ต่างอุดมการณ์)

กระทู้สนทนา

นวนิยายรัก แต่งนิยาย นิยายออนไลน์ นิยายไทย

ตอนที่ ๓๘. ต่างอุดมการณ์

            รถยุโรปคันแกร่งแล่นมาตามถนนสายหลักได้ราวครึ่งชั่วโมง นคินทร์ขับรถพาท่านประพันธ์มาที่จังหวัดปทุมธานี

            ประพันธ์มองทอดสายตาผ่านกระจกด้านข้างไปยังภาพวิวทิวทัศน์ตลอดข้างทางแล้วหันไปพูดกับนคินทร์

            “พอแก่ตัวลง ลองทำเป็นป่วยแล้วรู้สึกว่าจะป่วยจริงจังเอาเลยทีเดียว”

            คนพูดอดที่จะยิ้มหัวเราะตนเองไม่ได้ นคินทร์ซึ่งกำลังทำหน้าที่ขับรถอยู่ก็ได้ตอบ โดยที่สายตาของเขายังมองตรงไปยังถนนด้านหน้า

             “ท่านยังดูแข็งแรงอยู่เลยนะครับ” นคินทร์รู้ว่าท่านประพันธ์ดูแลสุขภาพเป็นอย่างดี ถึงแม้วัยจะห้าสิบเจ็ดแล้วก็ตาม แต่รูปร่างของท่านนั้นยังคงดูสง่างามและแข็งแกร่งเลยทีเดียว

             “คนเรามันก็มีวันที่จะโรยรา ทุกอย่างมันเป็นธรรมชาติของมันอย่างนั้น” ประพันธ์บอกด้วยน้ำเสียงทุ้มอย่างที่คนได้ฟังแล้วรู้สึกถึงความเย็นใจ

             “อันที่จริงภารกิจครั้งนี้ฉันเป็นคนอาสาเอง เพราะว่ามันเกี่ยวข้องกับฉันโดยตรง มันเกิดจากความผิดพลาดของฉันจนทำให้ต้องสูญเสียเพื่อนสนิทไปอีกคนหนึ่ง”

           คราวนี้น้ำเสียงของท่านประพันธ์กลับแผ่วเบาไป นคินทร์ได้ฟังแล้ว คิ้วเข้มขมวดกันเขม็งทีเดียว ตั้งแต่ที่เขามากับท่านประพันธ์ ชายหนุ่มเห็นสีหน้าที่มีแววกังวลของท่านแฝงอยู่ตลอด

            สักครู่ท่านประพันธ์บอกกับนคินทร์ให้เลี้ยวซ้ายเข้าทางแยกด้านหน้า ชายหนุ่มผู้ช่วยหักพวงมาลัยรถตามที่ท่านบอก เมื่อเข้ามาในบริเวณนี้จะมีบ้านเรือนของชาวบ้านตั้งอยู่กระจายกันทั้งสองข้างทาง เมื่อขับรถเข้ามาได้สักพักหนึ่ง

             “บ้านหลังนั้นอยู่ทางด้านซ้ายมือ“

            ทำให้นคินทร์ต้องมองไปตามทิศทางที่ท่านประพันธ์ชี้ให้ดู แล้วเห็นบ้านทรงไทยที่มีใต้ถุนสูงอยู่ทางด้านซ้ายไม่ห่างไปจากข้างหน้านี่เอง

             พวกเขามาถึงบ้านในสวนแห่งนี้ในเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงเช้า เมื่อทั้งสองคนต่างก็ได้ลงจากรถแล้ว ท่านประพันธ์พานคินทร์เดินเข้ามาด้านใน ชายหนุ่มผู้ช่วยมองไปรอบ ๆ บริเวณบ้านหลังนี้ ซึ่งอยู่ห่างจากถนนใหญ่ไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร

            พื้นที่โดยรอบส่วนใหญ่เป็นสวน แลดูสงบ ร่มรื่น บ้านทรงไทยใต้ถุนสูงหลังนี้ดูสวยเด่นเป็นสง่าแก่สายตาของผู้ที่ได้พบเห็น ด้านหลังติดริมคลองและถัดไปด้านหนึ่งมีบ่อเลี้ยงปลา และสถานที่ไว้เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ อีกทั้งมีแปลงปลูกต้นไม้ ทั้งไม้ผลต้นใหญ่ พืชล้มลุกและไม้ดอกดูสวยงาม รวม ๆ แล้วพื้นที่ถูกแบ่งสัดส่วนใช้สอยอย่างเป็นประโยชน์ทีเดียว ถัดไปไม่ไกลจากที่นี่เป็นพื้นที่ทุ่งนาที่มีข้าวเขียวขจีรายล้อม

             “นายชอบบ้านหลังนี้ไหม” ประพันธ์หันมาถามกับนคินทร์

             “บ้านหลังนี้น่าอยู่มากครับ ดูสงบแต่ก็ไม่เงียบเปลี่ยวจนเกินไป มีบ้านของชาวบ้านอยู่ล้อมรอบในละแวกนี้ บรรยากาศแลดูน่าอบอุ่นดีครับ” นคินทร์ตอบพร้อมทั้งยังคงกวาดสายตามองรอบบริเวณด้วยความประทับใจ

             สักครู่ก็มีชายชราคนหนึ่งแต่งกายเรียบร้อยด้วยชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้นกับกางเกงสแล็คเดินออกมาจากบ้าน

             “มาถึงกันแล้ว เข้ามานั่งข้างในก่อนสิ” คนที่ออกมาต้อนรับพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง

             ทั้งประพันธ์และนคินทร์ต่างก็ยกมือไหว้ ประพันธ์แนะนำให้นคินทร์รู้จักผู้ที่ออกมาต้อนรับก็คือ ‘กิตติ’ เจ้าของบ้าน

             ที่นี่เป็นบ้านอดีตข้าราชการซึ่งบัดนี้เกษียณแล้ว เจ้าของบ้านชื่อกิตติอายุย่างเข้าแปดสิบปีแต่ยังคงมีร่างกายที่ดูแข็งแรง ชายชราอัธยาศัยดี หลังจากสูญเสียลูกชายคนกลางไป เขายังคงใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขที่บ้านแห่งนี้

             ท่านประพันธ์ก็ได้แนะนำนคินทร์ให้กับลุงกิตติ

             “สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยกมือกระพุ่มไหว้อย่างนอบน้อมอีกครั้ง

             “คนนี้นะเหรอลูกของยอดชาย” เจ้าของบ้านเพ่งมองพิจารณาดูชายหนุ่มร่างสูง ท่าทางองอาจที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ใบหน้าที่มีริ้วรอยวัยชรานั้นก็ปรากฏรอยยิ้มกว้าง

             “เขาดูมีลักษณะเหมือนพ่อของเขามากเลยนะ”