ปราสาทอัปสร ตอนที่ ๑๑
https://ppantip.com/topic/36877318
ตอนที่ ๑๒ แกะรอยสาป
ธงศักดิ์ทอดสายตามองชายหนุ่มและหญิงสาวที่รวมกลุ่มออกไปตามหาคเชนทร์และนายพรานทองดำเดินจากไปด้วยหัวใจอันหม่นหมอง เขาไม่อยากให้ทั้งหมดแยกจากกัน ศพที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมนั้นสร้างความพรั่นพรึงไม่น้อย แล้วยิ่งสิ่งที่ได้เห็นเมื่อคืนนี้ ก็มิอาจทำให้ชายหนุ่มวางใจได้ว่าตนจะไม่กลายเป็นศพเหมือนสามคนนั้น
“นี่มัน...ทับหลังสิงหมุขนี่” เสียงของรองศาสตราจารย์ดำรงทำให้ธงศักดิ์ต้องละสายตาจากกลุ่มคนที่เดินจากไป ชายหนุ่มหันมายังร่างชายสูงวัยที่หยิบแผ่นหินชิ้นที่เป็นใบหน้าครึ่งซีกของกาลที่แตกออกจากกัน
“พวกลูกหาบที่เข้าไปในปราสาทกับลุงชัชชัยทำแตกเมื่อคืนนี้ครับ”
“อา...น่าเสียดายจัง ดูสภาพแล้วหากไม่แตกคงสมบูรณ์มาก” พูดจบรองศาสตราจารย์ดำรงก็วางหินแผ่นนั้นลงยังที่เดิม ในขณะที่คาวีและลูกน้องทั้งสามคนเดินตามออกมาจากด้านในปราสาทพร้อมกับอัญมณีที่ลักลอบถอดขโมยออกมาจากเทวรูปนางอัปสรทั้งสามที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าสะพายหลัง
“แล้วเราจะเอายังไงกันต่อไปครับ” ธงศักดิ์เอ่ยถามด้วยสีหน้าสิ้นหวัง รองศาสตราจารย์ดำรงมองไปทางแค้มป์ก่อนยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก
“ฉันว่าเรานั่งพักก่อนดีกว่า บ่ายๆ ค่อยเริ่มต้นสำรวจกัน ว่าแต่สองคนนั้นเขาโอเคนะ ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย” รองศาสตราจารย์ดำรงมองไปที่เมฆาที่นั่งเฝ้าผู้เป็นลุงซึ่งนอนหราข้างเต็นท์
“คุณมานพแกล้มหัวฟาดกับหินตั้งแต่เมื่อวานที่เรามาถึงแล้วครับ” พูดจบธงศักดิ์ก็เดินลิ่วเข้าไปหาเมฆาเพื่อสอบถามอาการผู้บาดเจ็บ ส่วนรองศาสตราจารย์ดำรงสั่งให้คาวีกางเต็นท์ ลูกน้องอีกสามคนหยิบเอาเสบียงมาประกอบอาหารเที่ยง
คเชนทร์ฟุบหน้าลงกับพื้นดินหน้าปราสาทเล็กแห่งหนึ่งนามว่าจันทร์-เตียร์ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากปราสาทที่เขาเพิ่งจากมา ในขณะที่คนซึ่งเดินติดตามเขามาห่างๆ ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาร่างที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นด้วยความระมัดระวัง
“คุณคเชนทร์...คุณครับ” นายพรานทองดำเขย่าร่างชายหนุ่มอย่างแรงสามสี่ครั้ง เปลือกตาที่หนักอึ้งจึงค่อยๆ เปิดขึ้น
คเชนทร์เบิกตากว้างจนสุด รีบยันกายลุกขึ้นนั่งหลังหลุดพ้นจากฝันประหลาดในนิทรา เอามือกุมที่ท้องน้อยด้วยความตกใจ เขาถูกชายแก่นามว่าชานศีซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับชัชชัยจ้วงแทงจนตาย หากแต่ก่อนที่เขาจะสิ้นใจไป ชื่อสถานที่ซึ่งซ่อนศิลาถอนคำสาปนั้นยังดังก้องอยู่ในสองหูของชายหนุ่ม
“คุณคเชนทร์ เป็นยังไงบ้าง นี่ผมเดินตามคุณมาทั้งคืนเลยนะ คิดว่าจะหลงเสียแล้ว ผมรอจนกระทั่งพวกนางทั้งสามนั้นหายไปจึงรีบวิ่งเข้ามาหาคุณ” คำพูดของคนที่ปลุกร่างเขาให้ตื่นขึ้นฉุดให้คเชนทร์ต้องหันขวับมามองด้วยความตกใจ
นายพรานทองดำกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ สบตากับคเชนทร์ตรงๆ
“ผู้หญิงสามคนหรือครับ... แต่งตัวเป็นนางอัปสรใช่รึเปล่า” นายพรานทองดำไม่ตอบ หากแต่ก้มหน้าลงต่ำด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ก่อนที่เขาจะเงยขึ้นสบตากับคเชนทร์ ในแววตาอัดแน่นไปด้วยคำถาม
“คุณมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกนางทั้งสามใช่มั้ย พวกนางถึงไม่ทำร้ายคุณ แต่ว่า...พวกนางพาคุณมาที่นี่ทำไม” คำถามของพรานทองดำทำให้คเชนทร์ต้องหวนนึกถึงความฝันนั้นอีกครา ก่อนที่เขาจะหันไปมองยังปราสาทเบื้องหน้า จิตสุดท้ายก่อนจะสิ้นใจตายทวีสัญญาแรงยิ่งขึ้น ความมุ่งหมายที่อดีตชาติทำไม่สำเร็จเขาจะต้องทำมันให้ลุล่วงในชาตินี้
“ผมคิดว่าข้างในนั้นคงมีคำตอบครับ” เขาหยัดกายลุกขึ้นยืน ก่อนรีบก้าวขาเดินตรงเข้าไปในปราสาทร้าง นายพรานทองดำมองซ้ายขวาก่อนรีบสาวเท้าเดินตามชายหนุ่มไปติดๆ
ปราสาทอัปสร ตอนที่ ๑๒
https://ppantip.com/topic/36877318
ธงศักดิ์ทอดสายตามองชายหนุ่มและหญิงสาวที่รวมกลุ่มออกไปตามหาคเชนทร์และนายพรานทองดำเดินจากไปด้วยหัวใจอันหม่นหมอง เขาไม่อยากให้ทั้งหมดแยกจากกัน ศพที่ถูกสังหารอย่างโหดเหี้ยมนั้นสร้างความพรั่นพรึงไม่น้อย แล้วยิ่งสิ่งที่ได้เห็นเมื่อคืนนี้ ก็มิอาจทำให้ชายหนุ่มวางใจได้ว่าตนจะไม่กลายเป็นศพเหมือนสามคนนั้น
“นี่มัน...ทับหลังสิงหมุขนี่” เสียงของรองศาสตราจารย์ดำรงทำให้ธงศักดิ์ต้องละสายตาจากกลุ่มคนที่เดินจากไป ชายหนุ่มหันมายังร่างชายสูงวัยที่หยิบแผ่นหินชิ้นที่เป็นใบหน้าครึ่งซีกของกาลที่แตกออกจากกัน
“พวกลูกหาบที่เข้าไปในปราสาทกับลุงชัชชัยทำแตกเมื่อคืนนี้ครับ”
“อา...น่าเสียดายจัง ดูสภาพแล้วหากไม่แตกคงสมบูรณ์มาก” พูดจบรองศาสตราจารย์ดำรงก็วางหินแผ่นนั้นลงยังที่เดิม ในขณะที่คาวีและลูกน้องทั้งสามคนเดินตามออกมาจากด้านในปราสาทพร้อมกับอัญมณีที่ลักลอบถอดขโมยออกมาจากเทวรูปนางอัปสรทั้งสามที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าสะพายหลัง
“แล้วเราจะเอายังไงกันต่อไปครับ” ธงศักดิ์เอ่ยถามด้วยสีหน้าสิ้นหวัง รองศาสตราจารย์ดำรงมองไปทางแค้มป์ก่อนยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก
“ฉันว่าเรานั่งพักก่อนดีกว่า บ่ายๆ ค่อยเริ่มต้นสำรวจกัน ว่าแต่สองคนนั้นเขาโอเคนะ ดูท่าทางไม่ค่อยดีเลย” รองศาสตราจารย์ดำรงมองไปที่เมฆาที่นั่งเฝ้าผู้เป็นลุงซึ่งนอนหราข้างเต็นท์
“คุณมานพแกล้มหัวฟาดกับหินตั้งแต่เมื่อวานที่เรามาถึงแล้วครับ” พูดจบธงศักดิ์ก็เดินลิ่วเข้าไปหาเมฆาเพื่อสอบถามอาการผู้บาดเจ็บ ส่วนรองศาสตราจารย์ดำรงสั่งให้คาวีกางเต็นท์ ลูกน้องอีกสามคนหยิบเอาเสบียงมาประกอบอาหารเที่ยง
คเชนทร์ฟุบหน้าลงกับพื้นดินหน้าปราสาทเล็กแห่งหนึ่งนามว่าจันทร์-เตียร์ ซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากปราสาทที่เขาเพิ่งจากมา ในขณะที่คนซึ่งเดินติดตามเขามาห่างๆ ค่อยๆ ย่องเข้าไปหาร่างที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นด้วยความระมัดระวัง
“คุณคเชนทร์...คุณครับ” นายพรานทองดำเขย่าร่างชายหนุ่มอย่างแรงสามสี่ครั้ง เปลือกตาที่หนักอึ้งจึงค่อยๆ เปิดขึ้น
คเชนทร์เบิกตากว้างจนสุด รีบยันกายลุกขึ้นนั่งหลังหลุดพ้นจากฝันประหลาดในนิทรา เอามือกุมที่ท้องน้อยด้วยความตกใจ เขาถูกชายแก่นามว่าชานศีซึ่งมีใบหน้าละม้ายคล้ายกับชัชชัยจ้วงแทงจนตาย หากแต่ก่อนที่เขาจะสิ้นใจไป ชื่อสถานที่ซึ่งซ่อนศิลาถอนคำสาปนั้นยังดังก้องอยู่ในสองหูของชายหนุ่ม
“คุณคเชนทร์ เป็นยังไงบ้าง นี่ผมเดินตามคุณมาทั้งคืนเลยนะ คิดว่าจะหลงเสียแล้ว ผมรอจนกระทั่งพวกนางทั้งสามนั้นหายไปจึงรีบวิ่งเข้ามาหาคุณ” คำพูดของคนที่ปลุกร่างเขาให้ตื่นขึ้นฉุดให้คเชนทร์ต้องหันขวับมามองด้วยความตกใจ
นายพรานทองดำกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ สบตากับคเชนทร์ตรงๆ
“ผู้หญิงสามคนหรือครับ... แต่งตัวเป็นนางอัปสรใช่รึเปล่า” นายพรานทองดำไม่ตอบ หากแต่ก้มหน้าลงต่ำด้วยสีหน้าหวาดหวั่น ก่อนที่เขาจะเงยขึ้นสบตากับคเชนทร์ ในแววตาอัดแน่นไปด้วยคำถาม
“คุณมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกนางทั้งสามใช่มั้ย พวกนางถึงไม่ทำร้ายคุณ แต่ว่า...พวกนางพาคุณมาที่นี่ทำไม” คำถามของพรานทองดำทำให้คเชนทร์ต้องหวนนึกถึงความฝันนั้นอีกครา ก่อนที่เขาจะหันไปมองยังปราสาทเบื้องหน้า จิตสุดท้ายก่อนจะสิ้นใจตายทวีสัญญาแรงยิ่งขึ้น ความมุ่งหมายที่อดีตชาติทำไม่สำเร็จเขาจะต้องทำมันให้ลุล่วงในชาตินี้
“ผมคิดว่าข้างในนั้นคงมีคำตอบครับ” เขาหยัดกายลุกขึ้นยืน ก่อนรีบก้าวขาเดินตรงเข้าไปในปราสาทร้าง นายพรานทองดำมองซ้ายขวาก่อนรีบสาวเท้าเดินตามชายหนุ่มไปติดๆ