ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ jazzzero, คุณ อุรุเวลา, น้องดาว Lady Star 919, คุณ เพ็ญพิชญา, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, จารย์จี GTW, คุณลิ ลายลิขิต, คุณออม ออมอำพัน, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณเป่าซาง
ขอบคุณ คุณ Opium poppy ด้วยค่ะ (เพิ่งไปเห็น)
ตกหล่นใครไปต้องขอโทษด้วยนะคะเพราะหายไป 2 ชื่อค่ะ
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ - บทที่ 1  http://ppantip.com/topic/35939682
บทที่ 2   http://ppantip.com/topic/35949094
บทที่ 3   http://ppantip.com/topic/35952735
บทที่ 4   http://ppantip.com/topic/35959348
บทที่ 5   http://ppantip.com/topic/35965068
บทที่ 6   https://ppantip.com/topic/35967281
บทที่ 7   https://ppantip.com/topic/35972274
บทที่ 8   https://ppantip.com/topic/35978915
บทที่ 9   https://ppantip.com/topic/35985669
บทที่ 10 https://ppantip.com/topic/35992032
บทที่ 11 https://ppantip.com/topic/35999142
บทที่ 12 https://ppantip.com/topic/36005614
บทที่ 13 https://ppantip.com/topic/36008955

บทที่ 14

    แสงแดดจัดจ้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาตรงใบหน้าพอดิบพอดี ปณิตาปรือตาดูอย่างงุนงงเพราะยังไม่เข้าใจสภาพรอบตัวดีนัก แต่พอคิดได้ก็ทะลึ่งพรวดขึ้นนั่ง หันดูนาฬิกาปลุกข้างเตียงแล้วแทบหัวใจวาย อีกเพียงไม่กี่นาทีก็จะเก้าโมงเช้าแล้ว นับแต่มาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ยังไม่เคยตื่นสายขนาดนี้มาก่อนเลย

วาดมือเปะปะไปคว้านาฬิกาบนโต๊ะตัวเล็กข้างเตียงมาดูด้วยความสงสัยว่าทำไมมันไม่ส่งเสียงปลุก จึงได้รู้ว่าไม่ได้ตั้งเวลาไว้นั่นเอง เมื่อคืนรีบเข้านอนเพราะกลัวจะเจอกับอะไรแปลกๆ เข้าอีก จึงไม่ทันได้คิดจะตั้งเวลาให้ปลุกตามที่เคย แถมซื้อยานอนหลับมากินด้วยอีก ก็เลยหลับยาวตลอดทั้งคืน มาตื่นเอาเสียสายโด่ง เกิดมาเคยกินยานอนหลับกับใครเสียที่ไหน พอกินเข้าไปเป็นครั้งแรก ร่างกายยังไม่คุ้น จึงได้หลับไปนานถึงขนาดไม่รู้วันรู้คืนอย่างนี้
ตลบผ้าห่มออกจากตัวแล้วลงจากเตียงอย่างรวดเร็ว ได้แต่หวังอยู่ว่าน้อยหรือไม่ก็ป้าคำแปงคงจัดการให้เด็กๆ ได้รับประทานอาหารเช้ากันเรียบร้อยแล้ว เมื่อลงไปข้างล่าง คงไม่เห็นเด็กๆ นั่งคอยเธออยู่

แต่แล้วก็ผิดคาด หลังจากล้างหน้าอาบน้ำและแต่งตัวอย่างรวดเร็วเป็นประวัติการณ์ พอลงมาข้างล่างก็เห็นว่ามีใครคนหนึ่งคอยอยู่แล้ว อับอายจนแทบจะย้อนกลับขึ้นไปกินยานอนหลับอีกแล้วลงนอนต่อให้สิ้นเรื่องสิ้นราว จะได้ไม่ต้องรับรู้อะไรทั้งสิ้น เพราะวันนี้ไม่เพียงแต่เด็กๆ ยังไม่ได้ทานอาหารเช้ากันเท่านั้น ยังมีคนอื่นยืนอยู่ที่เทอร์เรซหน้าบ้านด้วยอีกคน

ครูสาวเข่าอ่อนเมื่อมองผ่านประตูกระจกออกไปเห็นร่างสูงๆ นั้น เขาสวมกางเกงลำลองขายาวสีดำ เสื้อผ้ายืดแขนสั้นสีน้ำตาลอ่อน ปล่อยชายไว้นอกกางเกงอย่างไม่มีพิธีรีตองใดๆ มีเด็กหญิงตัวน้อยอยู่ในอ้อมแขน และเพราะทั้งคู่กำลังมองอะไรบางอย่างด้วยกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน เมื่อเขายืนหันหลังให้ จึงยังไม่เห็นว่ามีใครคนหนึ่งเพิ่งลงมาจากชั้นบน

นี่เขามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็เห็นบอกไว้ว่าจะออกจากกรุงเทพเช้าวันนี้ และที่เห็นคราวก่อนที่เขามาที่นี่ ถ้าออกจากกรุงเทพแต่เช้า กว่าจะถึงก็มืดค่ำ นี่คงเห็นแล้วซีว่าเธอตื่นสายเพียงไร ช่างบังเอิญดีแท้ ปกติเธอตื่นเจ็ดโมงเช้า อาบน้ำแต่งตัวก่อนออกมาปลุกเด็กๆ ไม่เกินแปดโมงก็ลงมากินอาหารเช้ากันแล้ว วันนี้เป็นวันแรกที่ตื่นสายขนาดนี้ แล้วเขาก็เกิดจะมาเห็นเข้าเสียอีก

นิพาดาหันมาเห็นคุณครูของตัวก็ร้องเรียกแล้วดิ้นจะลงจากอ้อมแขนของผู้เป็นลุง เขาจึงเอี้ยวตัวมาดูบ้าง พอเห็นว่าเป็นใครก็ปล่อยเด็กน้อยลง แล้วก้าวยาวๆ เพียงสามก้าวมาเปิดประตูเลื่อนให้

ปณิตาหลบสายตาพินิจพิเคราะห์ของเขาลงดูเด็กหญิงซึ่งวิ่งเข้ามาในบ้านก่อน เมื่อมีชะนักปักหลังอยู่ว่าตื่นเสียสาย ก็เลยไม่กล้าสบตานายจ้างตรงๆ เขาจะคิดอย่างไรที่เธอปล่อยให้หลานของเขาต้องกินอาหารเช้าผิดเวลาเช่นนี้ เวรกรรมแท้ๆ วันอื่นที่ตื่นเช้าก็เกิดจะไม่มาเห็นหรือรับรู้เสียอีก

"เสร็จงานก็เลยออกจากกรุงเทพตั้งแต่เมื่อวาน" เขาเอ่ยขึ้นลอยๆ ราวไม่เจาะจงว่าพูดกับใคร

เธอก็ได้แต่รับรู้ตามนั้น "ค่ะ คุณเขต"

เขาเลื่อนประตูปิด ทำท่าจะเดินนำไปทางห้องอาหาร

"นิมนต์พระแล้วหรือ"

"นิมนต์แล้วค่ะ เอ่อ! คุณเขตคะ..."

ครูสาวทำท่าจะอธิบายว่าทำไมจึงตื่นและลงมาสาย ก็พอดีกับเสียงแหลมสูงของใครคนหนึ่งดังขัดขึ้นเสียก่อน

"ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะพี่เขต ไม่คอยนิดด้วย นิดตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพี่แล้ว"

เสียงตัดพ้อต่อว่านั้นราวต้องการบอกเป็นนัยๆ ให้คนอื่นซึ่งอยู่บริเวณนั้นสรุปเอาเองถึงความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างหล่อนกับผู้เป็นเจ้าของบ้าน

ร่างอวบอัดมีส่วนเว้าส่วนโค้งครบครันในชุดเสื้อกางเกงติดกันสีเปลือกมะนาวเฉียดผ่านหน้าเธอไปอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ เฉียดใกล้เสียจนรู้สึกถึงปลายบานๆ ของขากางเกงปัดขาตัวเองไปเสียด้วยซ้ำ ใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมรุนแรงฉุนกึก ขาซึ่งกำลังจะก้าวเดินตามนายจ้างหนุ่มถึงกับสะดุด และรีบถอยห่างออกมา

เขตเหลียวหลังมาดูคนพูดเพียงแวบเดียว แล้วออกเดินไปทางห้องอาหาร มือจูงเด็กหญิงผู้เป็นหลาน เขาไม่เอ่ยทักทายหรือตอบโต้แต่อย่างใด
หากทว่าแวบเดียวที่เขาหันมานั้น ปณิตาก็ทันได้เห็นนัยน์ตาคมสีน้ำตาลเข้มลุกวาบอย่างไม่ชอบใจ

แต่คนเพิ่งลงมาจากชั้นบนก็ไม่แสดงอาการรับรู้ สาวเท้าตามเขาไปติดๆ พอทันกันก็สอดสองแขนเข้าคล้องกับแขนซ้ายของเขาแล้วเดินไปด้วยกัน