ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ เด็กดื้อหัวกลม, จารย์จี GTW, คุณแอนนี่ annie <harmonica>, น้องดาว Lady Star 919, คุณ jazzzero, คุณ มานีโอลา, คุณ เป่าชาง, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ อุรุเวลา, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณออม ออมอำพัน, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทนี้เปิดเผยความลับอีกเรื่องของเขตค่ะ


บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ - บทที่ 1  http://ppantip.com/topic/35939682
บทที่ 2   http://ppantip.com/topic/35949094
บทที่ 3   http://ppantip.com/topic/35952735
บทที่ 4   http://ppantip.com/topic/35959348
บทที่ 5   http://ppantip.com/topic/35965068
บทที่ 6   https://ppantip.com/topic/35967281
บทที่ 7   https://ppantip.com/topic/35972274
บทที่ 8   https://ppantip.com/topic/35978915
บทที่ 9   https://ppantip.com/topic/35985669
บทที่ 10 https://ppantip.com/topic/35992032
บทที่ 11 https://ppantip.com/topic/35999142
บทที่ 12 https://ppantip.com/topic/36005614
บทที่ 13 https://ppantip.com/topic/36008955
บทที่ 14 https://ppantip.com/topic/36015042
บทที่ 15 https://ppantip.com/topic/36022170
บทที่ 16 https://ppantip.com/topic/36025947
บทที่ 17 https://ppantip.com/topic/36032009
บทที่ 18 https://ppantip.com/topic/36038614

บทที่ 19

    เขตทอดสายตาดูกลุ่มคนซึ่งเดินตามกันมาอย่างหนักอกหนักใจ ร่างสันทัดอวบอ้วนของคุณธนาผ่านประตูเลื่อนนำเข้ามาในตัวอาคารก่อนใครหมด มีคุณสายสมรผู้เป็นภรรยาตามหลังมาติดๆ ในขณะที่คนเป็นสามีมือเปล่า เดินส่ายอาดๆ ตามมาดนักธุรกิจใหญ่ หล่อนมีกระเป๋าเครื่องสำอางทรงสี่เหลี่ยมติดมือมาใบหนึ่ง ถัดไปเป็นผู้หญิงวัยสาวซึ่งทำหน้าที่รับใช้ใกล้ชิด เขตเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นมาสองสามครั้งแล้ว หล่อนหิ้วกระเป๋าเดินทางใบย่อมติดมาด้วย ลักษณะที่เป็นกระเป๋าหนังอย่างดีมีราคา ดูออกว่าเป็นของนายจ้างมากกว่าของหล่อนเอง

    ที่สะดุดตาผู้คนที่สุดคงไม่มีใครเกินชายวัยกลางคนในชุดเสื้อผ้าป่านคอกลมสีขาว ผ่าหน้าตลอด นุ่งโจงกระเบนเป็นผ้าขาวเช่นกัน ผมยาวรวบไว้ทางด้านหลัง รอบคอคล้องสร้อยทองและประคำหลายเส้น บ่าขวามีย่ามผ้าสีตุ่นๆ สะพายอยู่ เขาสวมรองเท้าแตะประเภทที่ทำด้วยยางในรถยนต์ซึ่งกำลังเป็นที่นิยม ข้างตัวมีเด็กหนุ่มร่างผอมบางตามติดชนิดไม่ยอมห่าง แถมยังทั้งหิ้วกระเป๋าสายการบินพะรุงพะรัง ทั้งสะพายย่ามใบใหญ่ ถ้าปากคาบได้ก็คงคาบอะไรมาด้วยอีกสักอย่างสองอย่างแล้วกระมัง

    เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว ชายหนุ่มอดคิดเช่นนั้นไม่ได้ แต่ในเวลานี้เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็จำต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อน อยากไล่ผีกัน ก็จะให้ลองดูสักตั้ง ถ้าทำได้จริงก็ดีไป คุณสายสมรผู้เป็นมารดาของธนิดานั้นเข้าใจหรอกว่าหวังดี พอรู้จากลูกสาวถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ก็อยากจะช่วย ส่วนคุณธนาถือโอกาสติดตามมาดูที่ทางรวมทั้งบ้านด้วย ในเมื่อลูกหัวแก้วหัวแหวนคะยั้นคะยอว่าให้ซื้อ แกก็คิดจะซื้อขึ้นมาจริงๆ

     เขตเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาเมื่อเห็นคนเพิ่งมาถึงชะเง้อชะแง้มองหาคนซึ่งนัดหมายกันเรียบร้อยแล้วว่าจะมารับ พอคนสูงวัยกว่าหันมาเห็น เขาก็ยกมือไหว้

    ธนาผงกศีรษะแสดงอาการรับรู้ ตั้งคำถามแรกเลยทันทีที่พอพูดกันได้ยินโดยไม่ต้องตะโกน    

    "เห็นว่าบ้านมีผีเรอะพ่อเขต ดุขนาดต้องเชิญหมอมาไล่กันเลยเรอะ"

    แม้น้ำเสียงที่ถามจะทีเล่นทีจริง แถมต่อท้ายประโยคด้วยเสียงหัวเราะกั๊กๆ อย่างชอบอกชอบใจ หากก็ยังมีผลให้คนถูกถามถึงกับสะอึกได้อยู่ดี เขาสะกดกลั้นอารมณ์ที่เริ่มขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้งอย่างสุดความสามารถ ก็ไม่ได้ขอร้อง ไม่ได้บ่นอะไรให้ฟังสักนิด ทั้งแม่ทั้งลูกต่างหากที่สรุปกันเอง

    "ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับคุณอา" เขาตอบแล้วเปลี่ยนเรื่องเสีย "กระเป๋าหลายใบไหมครับ"

ไม่คอยคำตอบ เขาออกเดินนำไปบริเวณรับกระเป๋าเพื่อจะได้ไม่ต้องยืนตอบคำถามกันไปมาให้ยืดยาว มีคนดูแลบ้านสูงวัยซึ่งขับรถจี๊บมาอีกคันตามไปห่างๆ เพื่อช่วยหิ้วข้าวของสัมภาระ

“ก็ไม่กี่ใบหรอก คนละใบสองใบเท่านั้นเอง” คุณธนาตอบตามหลัง

ไม่กี่ใบของนักธุรกิจวัยปลายคือกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สี่ใบ ใบเล็กลงมาอีกสอง และยังมีกระเป๋าผ้าขนาดใหญ่อีกสองใบ เขตเห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า ถ้าใครไม่รู้ว่าคณะนี้มากันแค่สามสี่วัน คงคิดว่ากำลังย้ายบ้านกันแน่นอน เขาว่าคิดถูกแล้วที่เอารถมาทั้งสองคัน และมีผันมาช่วยขนอีกแรง ดีหน่อยที่ยืนยันไม่ให้ธนิดาติดตามมารับพ่อแม่ของหล่อนด้วย โดยอ้างว่าเมื่อมากันหลายคน ขากลับรถจะนั่งกันไม่พอ แม้เอารถมาทั้งสองคันก็ตาม อีกอย่างเพราะแน่ใจว่าเมื่อคุณธนาและคุณสายสมรเดินทางมาพร้อมกัน คงมีกระเป๋าเสื้อผ้าติดมาด้วยหลายใบ


    เห็นใครคนหนึ่งเดินผ่านหน้าต่างห้องเรียนเหมือนกำลังรีบไปไหน ปณิตาลุกขึ้นชะเง้อดู จำร่างสูงล่ำสันนั้นได้ดี ยิ่งอยู่ในชุดเสื้อม่อฮ่อมสีน้ำเงินคล้ำตัวเก่งกับกางเกงขาก๊วยสีเดียวกันก็ยิ่งแน่ใจ เห็นทิศทางที่แกกำลังมุ่งหน้าไปก็พอเดาได้ว่าเป็นที่ไหน จริงๆ แล้วเธออยากไปที่บ้านหลังนั้นอีกสักครั้ง อะไรก็ไม่แน่ใจบอกว่ามีหลายอย่างซึ่งอยากรู้ และจะหาคำตอบได้จากที่นั่น แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่กล้าไปเองคนเดียวอีก ยิ่งได้เห็นอะไรแปลกๆ ก็ยิ่งแน่ใจว่าเรือนหลังนั้นมีทั้งความลึกลับและความน่าสะพรึงกลัวแฝงเร้นอยู่แทบจะทุกซอกทุกมุม

ดีแล้วที่มีลุงคำผาไปด้วย อย่างน้อยก็จะได้มีใครสักคนเป็นเพื่อน

    ก่อนเปิดประตูห้องออกไปภายนอกยังไม่วายเหลียวมาดูเด็กๆ วางใจเมื่อเห็นว่ากำลังหลับสนิทกันทั้งคู่ เวลาบ่ายเช่นนี้ครูสาวจะจัดที่ให้นนท์และนิพได้นอนกลางวันกันในห้องเรียนหนังสือนี่เอง ตรวจดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือก็เห็นว่าอีกชั่วโมงครึ่งกว่าจะตื่นกัน มีเวลาพอที่จะไปไหนต่อไหนสักพัก  

ห้องโถงทางตอนหน้าเงียบเชียบ ป้าคำแปงและน้อยกำลังจัดเตรียมที่ทางชั้นบนให้แขกในเมื่อมากันอย่างกระทันหัน ไม่มีโอกาสตระเตรียมที่ทางล่วงหน้านานกว่านี้ ได้ยินนายจ้างหนุ่มใหญ่สั่งเอาไว้ก่อนไปสนามบินว่าจะมีแขกมาพักอย่างน้อยก็สี่คนเท่าที่รู้ เขาจะให้คุณธนาและภรรยานอนในห้องของเขา ธนิดาคงกลับมานอนที่นี่เมื่อมีทั้งพ่อและแม่อยู่ด้วย ห้องซึ่งหล่อนนอนก็จะยกให้ ‘หมอ’ ซึ่งคุณสายสมรพามาด้วยได้นอนแทน

ปณิตาเดาไม่ออกว่าเขาหมายถึงหมออะไร และไม่คิดจะถามเพราะไม่เห็นว่าเกี่ยวข้องอะไรด้วย ที่สงสัยคือไม่ได้ยินเขาพูดถึงตัวเอง ถ้ามีคนมายึดห้องนอนของเขาเสียแล้ว ตัวเขาจะไปนอนที่ไหน

เปิดประตูกระจกเลื่อนแล้วอ้อมตัวบ้านไปด้านข้างก็ไม่เห็นร่างสูงๆ นั้นเสียแล้ว จึงเร่งออกเดินไปในทิศทางเดียวกับที่แน่ใจว่าแกหายไป สอดส่ายสายตามองหาไปด้วย ไม่นานก็เห็นหลังไวๆ วูบไปวาบมาตามแนวไม้ ไกลออกไปพอสมควร จึงได้เร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น

ลุงคำผานั้นแม้อายุจะล่วงเข้าวัยซึ่งเรียกได้ว่าชราแล้ว แต่ก็ยังแข็งแรงกว่าผู้ชายวัยเดียวกันอีกเป็นจำนวนมาก ดูเหมือนแกจะเดินได้เร็วกว่าปกติอีกด้วย คงเป็นเพราะคุ้นเคยกับงานซึ่งต้องอยู่แต่ภายนอกบ้าน และคงเดินไปทางนั้นบ่อยๆ

ร่างใหญ่ๆ ซึ่งเป็นเป้าสายตาไปตลอดทางนั้นทิ้งระยะห่างได้สม่ำเสมออย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งๆ ที่เธอคิดว่าตัวเองก็เรียกว่าเดินเร็วมากแล้ว

    แทบหอบเมื่อเข้าบริเวณเรือนทรงชาเลต์ และลุงคำผาก็หายเสียแล้ว มองหาเท่าไรก็ไม่เห็นแม้แต่เงาว่าหายไปข้างไหน หากแต่ประตูชั้นล่างของบ้านเปิดทิ้งไว้กว้างราวเชิญชวน จึงแน่ใจว่าแกคงเข้าไปข้างในแล้ว

ดีเหมือนกัน เธอคิดอยากเข้าไปดูภายในบ้านหลังนี้อีกสักครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางวันที่แดดแจ๋อย่างนี้ แสงสว่างช่วยลดความน่ากลัวลงได้มากทีเดียว เชื่อแน่ว่าคำตอบของหลายเรื่องที่สงสัยคอยอยู่ที่นี่ และนี่เป็นโอกาสเหมาะที่สุดแล้ว แม้ว่าตัวลุงคำผาเองจะมีอะไรลึกลับให้ต้องสงสัยอยู่บ้างเหมือนกัน หากในส่วนลึก ปณิตารู้ว่าแกหวังดีและไม่เป็นพิษเป็นภัยใดๆ