ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ น้องดาว Lady Star 919, คุณ เปรียว sixtyone, คุณ อุรุเวลา, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ ดาบ อนุชา, คุณ สมาชิกหมายเลข 1520032, คุณ turtle_cheesecake, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง, คุณ เป่าชาง, จารย์จี GTW, คุณออม ออมอำพัน, คุณ nasa nasa
ขอบคุณทุกคะแนนโหวดด้วยค่ะ

บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ - บทที่ 1  http://ppantip.com/topic/35939682
บทที่ 2   http://ppantip.com/topic/35949094
บทที่ 3   http://ppantip.com/topic/35952735
บทที่ 4   http://ppantip.com/topic/35959348
บทที่ 5   http://ppantip.com/topic/35965068
บทที่ 6   https://ppantip.com/topic/35967281
บทที่ 7   https://ppantip.com/topic/35972274
บทที่ 8   https://ppantip.com/topic/35978915
บทที่ 9   https://ppantip.com/topic/35985669
บทที่ 10 https://ppantip.com/topic/35992032
บทที่ 11 https://ppantip.com/topic/35999142
บทที่ 12 https://ppantip.com/topic/36005614
บทที่ 13 https://ppantip.com/topic/36008955
บทที่ 14 https://ppantip.com/topic/36015042
บทที่ 15 https://ppantip.com/topic/36022170
บทที่ 16 https://ppantip.com/topic/36025947

บทที่ 17

    เมื่อห้ามไม่มีผล ชายหนุ่มจึงเข้ารวบครูสาวไว้ทั้งตัวแล้วดึงออกมาเสีย และเธอก็ยอมปล่อยผู้หญิงซึ่งยังคงหลับหูหลับตากรีดร้องอย่างชนิดไม่ยอมหยุดง่ายๆ แต่โดยดี แล้วหันขวับมาทางเขา นัยน์ตาลุกวาว เสียงครางในลำคอแผ่วเบาราวเจ็บปวดรวดร้าวเหลือแสน

    "พี่เขต..."

    ไม่ทันจบประโยค ร่างของครูสาวพับลงกับอกของเขา ถ้าเขาอ้าแขนรับไว้ไม่ทันเธอคงล้มฟาดลงกับพื้นไปเรียบร้อยแล้ว

    เขตก้มลงดูใบหน้าซึ่งซุกซบอยู่กับอกอย่างงุนงง ที่เห็นไม่ต่างอะไรกับภาพซ้อน ชัดที่สุดคือใบหน้าหมดจดของครูของหลาน ล้อมกรอบด้วยผมซอยสั้นยุ่งเหยิง หากแต่เพียงกะพริบตา เงาของใครอีกคนก็แทรกซ้อนเข้ามา ใบหน้านั้นหวานละมุน หากแต่เศร้าสร้อย นัยน์ตากลมโตอ่อนเชื่อม กำลังสบตาเขาอย่างเว้าวอน เห็นแม้แต่เงาของผมยาวเหยียดตรงที่เข้าซ้อนทับ ในอีกวูบใบหน้าของครูสาวก็กลับชัดขึ้นดังเดิม พอกะพริบตาอีกที ภาพซ้อนทั้งหมดเลือนหายไป เหลือไว้ก็แต่คนซึ่งสลบไสลไม่ได้สติ ตาปิดสนิท เห็นก็เพียงแผงขนตายาวและหนาเป็นแพ

    ชายหนุ่มไม่มีเวลาคิดหรือพิจารณาอะไรมากไปกว่านั้นเมื่อรู้สึกถึงร่างซึ่งทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงในอ้อมแขน รู้แน่ว่าเธอหมดสติไปแล้ว จึงรวบขึ้นมาทั้งตัว แล้วพาไปวางลงบนเตียง ไม่สนใจกับอีกคนซึ่งกำลังยันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

    ธนิดาไอแค่กๆ ทั้งระคายคอ ทั้งเจ็บหนึบรอบลำคอ ความตื่นตระหนกตกใจเมื่อครู่เลือนหายไปหมดสิ้นเมื่อความน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่เห็นว่าเขาอินังขังขอบตัวเองเลยสักนิดเข้ามาแทนที่ ก็ดูเอาเถอะ จะเข้ามาดูสักนิดว่าตายหรือยังก็เปล่าเลย

    หล่อนจึงจำต้องลุกขึ้นจากพื้นห้องด้วยตัวเอง แล้วกระฟัดกระเฟียดเข้าไปหาเขา ตั้งใจจะตัดพ้อต่อว่า แต่พอเห็นเขากำลังลูบไล้ไปตามเรือนผมของหญิงสาวบนเตียง ไล่ลงมาตามผิวแก้มด้วยอากัปกิริยาอ่อนโยน แล้วเห็นจะๆ ว่ามีเงารางเลือนของผู้หญิงอีกคนซ้อนเข้ามา ปากซึ่งกำลังจะต่อว่ากลับเป็นอ้าค้าง

    "พี่เขต!"

หล่อนเขย่าไหล่ล่ำสันของชายหนุ่มราวจะปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ สุ้มเสียงกลับไปเป็นประหวั่นพรั่นพรึงอีกครั้ง

    เขตเหลียวมามองเมื่อคิดได้ถึงผู้หญิงอีกคน…คนที่คงจะเจ็บเช่นกัน ชะงักไปเมื่อลดสายตาลงดูที่คอหล่อนแล้วเห็นรอยนิ้วมือประทับอยู่ แม้จะอ่อนจาง หากก็ชัดเจนทีเดียว

    "เป็นยังไงบ้างนิด เจ็บหรือเปล่า"

    เขาใช้นิ้วแตะที่ข้างคอหล่อนเบาๆ รู้สึกได้ไม่ยากว่าทั้งตัวของหญิงสาวกำลังสั่น นิ้วเรียวสั่นระริกชี้ไปที่ครูสาวบนเตียง หล่อนพูดอะไรไม่ออก

    เขตเข้าใจไปอีกทาง

    "คงเป็นลมไปแล้ว"

    กลับลงดูร่างบนเตียงอีกครั้งอย่างเป็นห่วงเป็นใย คราวนี้สังเกตเห็นว่าการหายใจของครูสาวดูไม่ปกติเท่าไรนัก หากก็ยังไม่แน่ใจในทันทีว่าผิดปกติอย่างไรในเมื่อยังเป็นห่วงผู้หญิงซึ่งยังคงมีสติดีอยู่อีกคน

    "เจ็บหรือเปล่านิด" เขาผงกศีรษะไปที่ลำคอและที่แขนซึ่งมีรอยช้ำเป็นรูปนิ้วมือเช่นกัน

    "เจ็บสิคะ ถามได้"

    หล่อนออดอ้อน กระฟัดกระเฟียดหนักยิ่งขึ้น ลดสายตาลงดูร่างบนเตียงอีกครั้ง ทั้งหวาดหวั่นทั้งหมั่นไส้ระคนกัน จนขณะนี้ก็ยังไม่เข้าใจดีนักว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น

    เขตมองเลยไปทางประตูก็เห็นใครต่อใครมายืนออกันราวดูขบวนแห่ ทั้งก้องเกียรติ น้อย คำแปง แม้แต่นิพาดาก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงกรีดร้องที่ลั่นไปทั้งบ้าน

    วิศวกรหนุ่มได้สติเป็นคนแรก เขาก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องก่อนคนอื่น ตาจับอยู่แต่ที่ร่างบนเตียง

    "เกิดอะไรขึ้นครับพี่เขต คุณต้าเป็นอะไรไปครับ"

    "มันปล้ำพี่เขต พอดีพี่มาทันนะเนี่ย มันก็เลยจะฆ่าพี่อีกคน" เสียงแหลมสูงซึ่งเมื่อครู่ปลุกคนได้ทั้งบ้านแหวขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มเจ้าของบ้านจะมีโอกาสได้ตอบ

    ประโยคแรกสะดุดหูคนถามมากกว่าอื่นใดหมด

    "คุณต้าน่ะหรือครับพี่นิด...ปล้ำพี่เขต" เสียงที่ถามสั่นพลิ้วเมื่อพยายามกลั้นหัวเราะอย่างเต็มความสามารถ

    เขตส่ายหน้าระอาใจ กลับไปพิจารณาใบหน้าของครูสาวบนเตียงอีกครั้ง คราวนี้เห็นว่าแม้นอนเหมือนหลับ แต่หายใจขาดๆ อย่างไรชอบกล บางช่วงดูราวหยุดหายใจไปเสียเฉยๆ อย่างนั้นเอง บางช่วงเหมือนหายใจเพียงตื้นๆ สั้นๆ บางช่วงช้าผิดปกติ ดูไม่เหมือนคนที่หมดสติไปเฉยๆ จะว่าหลับก็ไม่ใช่ เพราะถ้าหลับ ลมหายใจควรสม่ำเสมอกว่านี้

    "พี่กำลังคิดว่าจะพาคุณต้าไปโรงพยาบาล"

    ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของบ้านเข้าควบคุมสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว ประโยคหลังเมื่อตรวจดูรอยนิ้วมือบนลำคอธนิดาอีกครั้งอย่างหนักอกหนักใจ

    "จะได้พานิดไปให้หมอดูด้วย"

    ปณิตาครึ่งหลับครึ่งตื่น ได้ยินเสียงคนพูดกันแว่วๆ หากก็จับใจความใดๆ ไม่ได้เลย ไม่รู้เลยว่าตัวอยู่ที่ไหนและเกิดอะไรขึ้น รอบด้านมืดไปหมด แรกๆ คิดว่าเป็นเพราะกำลังหลับตา แต่เมื่อพยายามลืมตาก็คิดว่าไม่น่าจะใช่ ตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังหลับตาอยู่หรือไม่ รู้แต่ว่าควบคุมอวัยวะส่วนใดของตัวเองไม่ได้เลย ไม่รู้สึกถึงแขนขาของตัวเลยด้วยซ้ำ การรับรู้มีเพียงเสียงที่ได้ยินเท่านั้น หากนั่นก็รางเลือนเต็มที

    ไม่นานรู้สึกเหมือนถูกยกขึ้นสูง แล้วค่อยๆ เคลื่อนต่ำลง พยายามลืมตาอีกครั้งเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น คราวนี้เริ่มมองเห็นบ้างแล้วแม้จะไม่ชัดเลยก็ตาม เธอเห็นเพดานซึ่งจำได้ว่าอยู่เหนือบันไดลงชั้นล่างของบ้านเพราะจำโคมไฟรูปทรงสี่เหลี่ยมมีโซ่โยงห้อยลงต่ำได้ดี หากภาพโคมนั้นก็เห็นเพียงวูบไปวาบมา

    ใครบางคนกำลังพาเธอออกมานอกบ้าน รู้สึกเหมือนปะทะเข้ากับกำแพงหรือเครื่องกักกั้นซึ่งมีความหนาแน่นและต้องใช้กำลังพอสมควรเพื่อจะฝ่าออกไป ไม่เพียงเท่านั้น ยังมีแรงดึงของอะไรบางอย่างพยายามรั้งเธอเอาไว้

    ...ตรงธรณีประตูนั่นเองที่เป็นรอยแบ่งสองฝั่งซึ่งแยกออกจากกัน