.


              1 ปีผ่านไป

              “ชมพูนอนได้แล้วลูก ดึกแล้วนา” อรรถพลออกคำสั่งให้ลูกสาวนอน มีสายตาอรพินมองค้อนแบบหมั่นไส้ ไม่กี่ทุ่มเองจะไล่ลูกไปนอนซะแล้ว

               “ไม่นอน! ป่ะป๊าแหละนอน” เด็กหญิงหันมาคุยกับพ่อ ไม่พูดเฉยกระโดดขึ้นหลัง หยอกล้อเล่นกันบนเตียงกับพ่ออย่างสนุก

               “โอ้ย! อย่าดึงผมป๊าดิ” สองคนพ่อลูกเล่นกันบนที่นอน เสียงหัวเราะของลูกสาวดังไปทั่วทั้งห้องพัก คืนนี้เป็นคืนที่สองที่พวกเธอสามคนพ่อแม่ลูกมาเที่ยวต่างจังหวัดกัน ทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเธอและลูก ชวนพ่อแม่มาด้วยก็ไม่มีใครมาสักคน

               “เสียงดังไปมั้ยสองคนพ่อลูก ดึกแล้วนะ” เธอต้องเป็นคนห้ามปรามไว้ ทว่าลูกสาวไม่ยอมฟังเธอเลย แม้กระทั่งคนเป็นพ่อที่ยังเล่นตามลูกไม่เลิก

               “ชมพูแม่ดุป่ะป๊าอีกแล้วอ่ะ ทำไง” พูดจบยิ้มเยาะเย้ยทำหน้ากวน ๆ ให้เธอ อรพินอมยิ้ม มองด้วยหางตาเล่นอะไรเป็นเด็ก ๆ ไปได้

               “คุณแม่ดุป่ะป๊าทำไม คุณแม่ชอบดุป่ะป๊าเดี๋ยวเถอะพี่อรรถ เดี๋ยวเถอะ ...” พร้อมยกมือขึ้นชี้หน้า ทำหน้าบึ้งท่าทางตลกเลียนแบบคนเป็นแม่

               “เฮ้ย! “ ทั้งเขาและเธออุทานพร้อมกัน ทั้งหัวเราะกับคำพูดของลูกสาวก็มิปาน โดยเฉพาะเธอที่รู้สึกเขินนิดหน่อยที่ถูกล้อเลียน กำลังจะดุทว่าเด็กหญิงหัวเราะและรู้ว่ากำลังจะโดนดุด้วยสัญชาตญาณ จึงรีบแกล้งกระโดนขึ้นขี่หลังคนเป็นพ่อต่อ หยอกเล่นสนุกอีกครั้ง ไม่สนใจคนเป็นแม่

               “ระวังนา! จะส่งพลังไปแล้วนา ยัง ๆ ยังไม่ส่งไปเลย รอก่อนอย่าพึ่งล้ม” สองพ่อลูกเล่นดวลกำลังภายในเหมือนหนังจีนกัน เมื่อพ่อทำท่าจะส่งพลังไป เด็กหญิงก็กระโดดหงายหลังก่อนแล้ว หัวเราะอย่างสนุกสนาน ถึงจะเสียงดังไปหน่อย เห็นลูกมีความสุขเธอก็ยิ้มตาม นั่งมองพ่อลูกเล่นกัน ถึงจะเล่นเหมือนคิดว่ามีลูกชายไปหน่อยก็ไม่เป็นไร

               ในที่สุดเด็กหญิงก็หมดฤทธิ์ หลับไปโดยปริยาย อรรถพลมองลูกสาวหลับสนิทถอนหายใจออกมาเบา ๆ ส่ายหัวให้ลูกนิดหน่อยก่อนจะก้มไปหอมหน้าผาก สีหน้าบอกท่าทางคนดีใจ

                “เฮ้อ! หลับไปได้สักที” ปรายตามองคนที่นั่งอยู่เก้าอี้พร้อมส่งยิ้มอย่างมีเลศนัย กว่าลูกสาวจะหลับไปได้เกือบสี่ทุ่ม

                “อ่อที่เล่นต่อสู้นี่แกล้งให้ลูกเหนื่อยแล้วหลับเหรอ”

              “เปล่า!” แล้วเขาก็นอนหงายลงข้าง ๆ ลูกสาว ยกมือสองข้างขึ้นมาหนุนแทนหมอน นอนจ้องเธอ อรพินช่างน่ารักเสมอต้นเสมอปลายที่สุดในใจเขา ตั้งแต่แรกเจอจนวันนี้ “พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะ”

              “พร้อมอะไรพี่อรรถ”

              “ถามเฉย ๆ ทำไมต้องหน้าแดง” เป็นช่วงที่เขาสองคนได้ใช้เวลาด้วยกันเต็มที่ ในช่วงจังหวะที่ลูกหลับสนิท

              ค่ำคืนที่สองของการมาที่นี่ อากาศภายในบ้านพักถึงจะอุ่นกว่าข้างนอกก็ยังต้องสวมเสื้อคลุมไว้ให้ลูกสาว เพราะตกดึกมาอากาศค่อนข้างเย็น เขาจัดระเบียบท่านอนให้ลูกสาวใหม่ ให้เหลือพื้นที่นอนกอดเธอไว้ทั้งคืน กลับบ้านไปจะต้องมีสมาชิกเพิ่มก่อนวันแต่งงานให้ได้

               จะว่าไปยังไม่ได้ขอเธอแต่งงานเลย เขามาที่นี่เพื่อจะขอเธอแต่งงานต่างหาก นึกถึงเรื่องราวที่จะทำพรุ่งนี้แล้วก็ยิ้มอย่างคนมีความสุข เพราะเชื่อว่าอรพินจะไม่ปฏิเสธตนแน่นอน

              “เย้ย! ชมพู! “ เขาอุทานออกมาด้วยความตกใจช่วงกลางดึก ทันทีที่เห็นลูกนอนลืมตาแป๋วข้าง ๆ ภรรยา เขาเองรีบสไลด์ตัวลงข้างเตียง ส่วนอรพินดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มหันหน้ามากอดลูกสาวกล่อมให้หลับ เกรงว่าจะร้องไห้กลางดึกรบกวนคนอื่น
              
              ที่ภาคเหนือของประเทศไทย บนยอดภูอรพินยืนสูดดมเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด ทอดสายตามองไปไกล ๆ ข้างหน้าดูทิวทัศน์ธรรมชาติอันกว้างไกล เธอใส่เสื้อแขนยาว กางเกงขายาว ถุงเท้าและหมวกไหมผม อากาศบนยอดเขาค่อนข้างหนาวเย็น

              มีมืออุ่น ๆ สวมกอดเธอทางด้านหลัง “อากาศดีมั้ยรพิน พี่บอกแล้วรพินต้องชอบ” เป็นอรรถพลเองที่เดินมาสวมกอดเธอทางด้านหลัง เธอหันหน้ามามองพร้อมยิ้มให้

               “อยากมาตั้งนานแล้วค่ะ แต่ไม่มีคนพามา”

                “รพินชอบพี่พามาทุกปีเลยกับลูก แต่จะไม่ใช่ลูกคนเดียวแล้วนะ ลูกหลาย ๆ คน” อรรถพลทำหน้าตาทะเล้นให้กับเธอ ทำให้โดนตีแขนไปหนึ่งที เขายังสวมกอดเธออยู่อย่างนั้น เมื่อคืนความสุขสะดุดขาดช่วงไปนิดหน่อย

                 “แค่ชมพูคนเดียวรพินก็จะเส้นเลือดในสมองแตกตายอยู่แล้ว ยังจะมีเพิ่ม แล้วนี่หนีลูกออกมาทำไมพี่อรรถ”

              “ก็ออกมาหารพินไง ลูกยังไม่ตื่นหรอกเช้าตรู่ขนาดนี้” หกโมงเช้าที่พวกเธอยืนคุยกันอยู่ตรงหน้าบ้านพัก เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ กะทัดรัด มีนักท่องเที่ยวมากมายที่มาที่นี่เช่นกัน ทั้งคนไทยและคนต่างประเทศ

              “ปล่อยรพิน รพินจะเข้าไปหาลูก” ไม่พูดเฉย ๆ พร้อมแกะมือเขาออก แต่ยิ่งเธอแกะอรรถพลยิ่งกอดลัดไว้แน่น

              “เดี๋ยวสิรพิน ลูกยังไม่ตื่นหรอกอากาศหนาวขนาดนี้ พี่ขอกอดรพินไว้นาน ๆ แบบนี้ก่อนได้มั้ย”

               ในที่สุดอรพินก็เลิกที่จะพยายามแกะมือเขาออก ยอมให้กอดได้ตามใจ เมื่อรู้สึกว่ากอดจนพอใจแล้วก็จับตัวเธอให้หันมามองหน้าตน สายตาจ้องประสานกัน “รพินแต่งงานกับพี่นะครับ”

               “พี่อรรถ” อรพินพูดอะไรไม่ออก เธอไม่คิดจะปฏิเสธ ดีใจจนพูดอะไรไม่ออกต่างหาก ให้น้ำตาบอกความรู้สึกทุกอย่างแทน

               อรรถพลดึงตัวเธอเข้ามาสวมกอดอีกครั้ง “พี่ขอโทษรพินนะ ขอโทษทุกอย่างที่ทำให้รพินเสียใจต่อไปนี้พี่จะดูแลรพินกับลูกแทนคุณพ่อเอง พี่รักรพินกับลูกมากนะครับ” พูดจบก็ปล่อยตัวเธอออกจากอ้อมกอด มองคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม “แต่งงานกับพี่นะครับ “

               อรพินพยักหน้าเป็นคำตอบ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตัวเองนิดหน่อย อรรถพลจับมือข้างซ้ายของเธอยกขึ้นมา สวมแหวนที่นิ้วนางให้กับเธอ “หัวใจของพี่”

               “พี่อรรถเลิกขอโทษรพินได้แล้ว รพินหายโกรธพี่อรรถไปตั้งนานแล้ว และ... รพินก็รักพี่อรรถค่ะ “ อรรถพลหอมศีรษะของเธอเบา ๆ ด้วยความรัก “เรากลับเข้าบ้านกันดีกว่า เดี๋ยวชมพูตื่นขึ้นมาไม่เจอใครร้องไห้อีก “

               “ครับ”

               ทั้งสองกลับเข้ามาภายในบ้านพัก ลูกสาวยังนอนหลับสนิทภายใต้ผ้าห่มผืนหนา มองแล้วน่าเอ็นดูที่สุด อรรถพลขึ้นไปนอนบนเตียงข้าง ๆ ลูก ยกศีรษะลูกหนุนแขนตัวเองแทนหมอน เช้า ๆ แบบนี้ขออยู่แบบนี้ไปก่อน ยังไม่คิดหาสถานที่เที่ยวในช่วงกลางวัน

               “พี่อรรถกาแฟมั้ยคะ” อรพินกำลังกุลีกุจอชงกาแฟให้ตัวเอง และทำเผื่ออรรถพลด้วย ส่วนของลูกสาวเป็นโจ๊กไปก่อน

               “ครับ วันนี้เราจะไปไหนกันดี” เที่ยวรอบนี้เขาลาพักร้อนเต็มที่ เพื่อใช้เวลากับอรพินและลูก ที่ตกลงกันไว้ตอนนั้นไม่ได้ทำตามสัญญา เพราะเกิดเรื่องขึ้นกับเขาเสียก่อน ตอนนี้เขาจึงอยากชดเชยให้มากที่สุด

               “รพินว่าไปหาคุณย่าพี่อรรถดีกว่าค่ะ ป่านนี้ท่านรอแย่แล้ว ไม่เห็นหลานชายโผล่หัวมาสักที” อรพินพูดแหย่พร้อมหัวเราะให้กับเขา ก่อนจะนำกาแฟมาเสิร์ฟให้ ที่จริงเธอชวนไปบ้านย่าก่อนจะมาที่นี่ด้วยซ้ำ ทว่าอรรถพลอยากมาที่นี่ก่อน ขากลับค่อยแวะหาก็ได้

               “ได้ครับ “ เขาจิบกาแฟร้อน ๆ เข้ากับอากาศหนาว ๆ ยามเช้ามาก “ชมพู ตื่นได้แล้วค่ะ วันนี้เราจะไปไหว้คุณทวดกัน” อรรถพลปลุกลูกสาวให้ตื่น เด็กหญิงงัวเงียตื่นขึ้นมา ทว่ายังไม่ยอมออกจากผ้าห่ม

               “หนาวเหรอลูก มาอีกมั้ยหนาว ๆ แบบนี้” อรพินมองลูกสาวมุดตัวอยู่ในผ้าห่ม ที่เปลี่ยนจากหนุนแขน เหวี่ยงตัวมานอนหนุนต้นขาของพ่อแทน

               “มา “ เด็กหญิงตอบเสียงแหบเพราะพึ่งตื่นนอน เส้นผมเกะกะปิดหน้าปิดตาไปหมด “แม่ตาบูลอยู่ไหน”

              อรพินหัวเราะกับคำถามของลูกสาว ทั้งอรรถพลเองก็ยิ้มให้กับความหลงลืมของลูก คงจะคิดถึงคุณตามาก มาเที่ยวหลายวัน ก่อนมาเที่ยวที่นี่เธอแวะรับลูกที่บ้านสวน  “ตาอยู่บ้านค่ะ เราไม่ได้อยู่บ้านสวนนะเนี่ยชมพู เรามาเที่ยวลูก เที่ยวภาคเหนือ”

               “เหรอ”

              “ค่ะ ป่ะแม่ล้างหน้าแปรงฟันให้ ไปบ้านคุณทวดกับป่ะป๊ากัน”

              “บ้านคุณทวดอยู่ไหน แล้วคุณทวดเป็นใคร”

               “คุณทวดเป็นแม่ของคุณย่าค่ะ” อรพินสนทนากับลูกสาวในห้องน้ำ ซึ่งอยู่ในตัวบ้านพัก รวมกันกับห้องนอน อรรถพลนั่งมองและฟังสองแม่ลูกคุยกัน เขาสัญญาจะดูแลเธอและลูกให้ดีที่สุด ลมหายใจของเขาทั้งสองคน

                    

จบบริบูรณ์