ตอนที่    1 - 10 https://ppantip.com/topic/42911183
1 ใจ
2 ที่ตั้งของใจ
3 ทางสายเอก
4 ทางเดียวกัน
5 หยุด
6 ตาย - เกิด
7 บุญใหญ่ - กุศลใหญ่
8 จริงแค่ไหน
9 นิพพาน
10 เหตุแห่งความชั่ว-เหตุแห่งความดี
 
ตอนที่  11 - 29 https://ppantip.com/topic/42911188
11 การเข้าถึงรัตนะ
12 ทางไปของพระพุทธเจ้า พระอรหันต์
13 หนทางเบื้องต้นมรรค ผล นิพพาน
14 ดวงธรรม
15 พระรัตนตรัยคือที่พึ่งอันสูงสุด
16 สำเร็จด้วยการให้
17 ศาสนาพุทธอยู่ได้ด้วยการให้
18 เป็นเอกราชด้วยพุทธศาสนา
19 ให้ดวงบุญนั้นช่วย
20 ปิยวาจา
 
ตอนที่  21 - 30 https://ppantip.com/topic/42911195
21 ประพฤติให้เป็นประโยชน์แก่เพื่อนกัน
22 ความเป็นผู้มีตนเสมอ
23 ทำความดีให้หนักขึ้น
24 จิต 12 ดวง
25 ทางบริสุทธิ์
26 ให้ทิ้งขันธ์ 5
27 อยู่กับธรรม
28 หลอกตัวเอง
29 ธรรมทั้งหลายไม่ใช่ตัว
30 สุขในฌาน
 
ตอนที่  31 - 40 https://ppantip.com/topic/42913225
31 หนทางหมดจดวิเศษ
32 ความไม่ประมาท
33 สุราเป็นที่ตั้งของความประมาท
34 สมาธิ
35 ตัวสำคัญ
36 ปล้ำใจให้หยุด
37 เราตถาคตคือธรรมกาย
38 ธรรมอยู่ที่ไหน
39 สุขในปัจจุบันทันตาเห็น
40 พญามาร
 
ตอนที่  41 - 50 https://ppantip.com/topic/42915182
41 กำลังผจญกับพญามาร
42 ไปนิพพานได้ก็แต่ธรรมกายเท่านั้น
43 ให้ละธรรมดำ ยังธรรมขาวให้เจริญ
44 ประมุขของบุญ
45 ความไม่ประมาท
46 ไม่ประมาทในอะไร
47 ทำจริงก็เป็นทุกคน
48 ทรัพย์เป็น
49 ระลึกถึงบุญ
50 สุขหนอ
 
ตอนที่  51 - 60 https://ppantip.com/topic/42915197
51 ทะเลบุญ
52 ดวงบุญนำไปเกิด
53 มีบุญก็ร่ำรวย
54 หาบุญได้ ใช้บุญเป็น
55 ภพดึงดูด
56 ทางมรรค ผล นิพพาน
57 ที่จรดใจ
58 ผู้ฉลาดในประโยชน์
59 พระอรหันต์ของบุตร
60 แก้วสารพัดนึก
 
ตอนที่  61 - 70 https://ppantip.com/topic/42915214
61 สมณะหยุดแล้ว
62 อธิษฐาน
63 ไม่หยุดไม่ถูกศาสนา
64 ทางไปถึงพุทธรัตนะ ธรรมรัตนะ สังฆรัตนะ
65 ควรเคารพสัทธรรม
66 สำรวมไม่ได้ร้ายนัก
67 ธรรมกายเป็นนิจจัง สุขัง อัตตา
68 ธรรมขาว-ธรรมดำ
69 สัตว์เดรัจฉานก็มนุษย์แท้ๆ
70 อายตนะฝ่ายดีดึงดูด
 
ตอนที่  71 - 80 https://ppantip.com/topic/42915225
71 อายตนะนิพพานดึงดูด
72 ที่สร้างบารมีเท่านั้น
73 ออกจากภพสามไม่ได้
74 ได้ความสุขเพราะให้ทาน
75 ทาน ส่งให้ถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาล
76 รับใช้มาร
77 ฉลาดกว่ากัน
78 จะรวยได้ต้องมีพรหมวิหาร
79 อดทนได้จึงเข้านิพพานได้
80 ตามันบอก
 
ตอนที่  81 - 90 https://ppantip.com/topic/42917084
81 ความกำหนัดยินดีทำอะไรไม่ได้
82 ลูกศิษย์พญามาร
83 ต้องเข้าถึงหลักนี้ให้ได้
84 ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม
85 การเกิดเป็นมนุษย์เป็นของยาก
86 อัตโนมัติของบุญ
87 ที่รวมลงของความดี
88 อริยทรัพย์
89 ธรรมคืออะไร
90 สามัคคี
 
ตอนที่ 91 - 100 https://ppantip.com/topic/42917108
91 สำเร็จด้วยการให้
92 วาจากศักดิ์สิทธิ์
93 มัชฌิมาปฏิปทา
94 เคร่งครัดในหน้าที่ของตน
95 โลกร่มเย็นได้เพราะทาน
96 พุทธานุภาพ ธรรมานุภาพ สังฆานุภาพ
97 เป้าหมายใจดำของพุทธศาสนา
98 โกงตัวเอง
99 ขันธ์5
100 ที่พึ่งจริง

---

71
อายตนะนิพพานดึงดูด
ถ้าจะให้พ้นจากอายตนะเหล่านี้ ต้องไปนิพพานจึงจะพ้น อายตนะนิพพานก็เป็นข้อสำคัญอยู่ ไม่ใช่พอดีพอร้าย ถ้าทำถูกส่วนเข้า เป็นอย่างไร ทำถูกส่วนเข้าก็ชีกขวาฝ่ายเดียว ชาวจนใส ขาวจนเกินขาว ชาวจนเกินส่วนขาวจนได้ส่วนได้ที่ทีเดียว ใสหนักเข้า หนักเข้า หนักเข้า ใสจนไม่ใสต่อไป ใสเต็มส่วนขนาดนั้น

เมื่อใสเต็มส่วนขนาดนั้น ก็ไม่มีดำเข้าไปเจือปนเท่าปลายผมปลายขนเลย วัดเส้นผ่าศูนย์กลาง 20 วากลมรอบตัว ดวงใสอย่างนั้น ขาวอย่างนั้นอยู่ในกลางกายของธรรมกาย พอแตกกายทำลายขันธ์จากมนุษย์โลก โน่นอายตนะนิพพานดึงดูด อายตนะนิพพานดึงดูดทีเดียว อื่นดึงดูดไม่ได้ กำลังไม่พอ อายตนะนิพพานดึงดูดพอ เพราะถูกส่วนของนิพพานเข้าแล้ว อายตนะนิพพานก็ดึงดูดเข้าไปสู่นิพพาน
จาก พระธรรมเทศนาทัณฑ์ที่ 41 เรื่อง ติลักขณาทิคาถา (ต่อ)
7 สิงหาคม 2497
 
72
ที่สร้างบารมีเท่านั้น
ในมนุษย์โลกเราผ่านไปผ่านมาเท่านั้นเอง ไม่ใช่เป็นบ้านเมืองของเรา ไม่เป็นถิ่นทำเลที่เราอยู่ เป็นทำเลที่สร้างบารมี มาบำเพ็ญทาน ศีล เนกขัมม์ ปัญญา วิริยะ อธิษฐาน ขันติ สัจจะ เมตตา อุเบกขา เท่านั้น นี่ข้อสำคัญ

รู้จักหลักนี้แล้วให้ละสุขอันน้อยเสีย สุขอันน้อยนั่นคืออะไร รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ที่เราใช้สอยู่นี้ รูปที่ชอบใจ เสียงที่ชอบใจ กลิ่นที่ชอบใจ รสที่ชอบใจ สัมผัสที่ชอบใจ ติดอยู่ในกามภพ

ที่ให้เราซบอยู่ในภามภพนี้ โงศีรษะไม่ขึ้น ไอ้ รูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส นันแหละเป็นสุขนิดเดียว สุขเล็กน้อยไม่ใช่เป็นสุขมาก สุขชั่วปรบมือกระพือปีกไก่เท่านั้น มันสุขน้อยจริงๆ ให้ละสุขน้อยนั้นเสีย ให้ละ 5 อย่างนี้ คือ รูปที่ชอบใจ เสียงที่ชอบใจ กลิ่นที่ชอบใจ รสที่ชอบใจ สัมผัสที่ชอบใจ
จาก พระธรรมเทศนากัณฑ์ที่ 42 เรื่อง สุขที่สัตว์ปรารถนาจะพึงได้
19 กันยายน 2497
 
73
ออกจากภพสามไม่ได้
ยินดีในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ติดอยู่ในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส ออกจากวัฏฏะไม่ได้ กรรมวัฏ วิปากวัฏ กิเลสวัฏ ออกไม่ได้ ออกจากภพสามไม่ได้ ออกจากกามไม่ได้ เพราะสละละสิ่งทั้งทั้งไม่ได้ ถ้าสละละสิ่งทั้งห้าอันเป็นสุขน้อยนี้เสียได้แล้ว เมื่อสละละสิ่งทั้งห้าเสียได้แล้ว จะได้ประสพสุขอันไพบูลย์ ต้องประสพสุขอันไพบูลย์แท้ๆ อันไพบูลย์ยิ่งๆ ขึ้นไป

จาก พระธรรมเทศนากัณฑ์ที่ 42 เรื่อง สุขที่สัตว์ปรารถนาจะพึงได้
19 กันยายน 2497

หมายเหตุ ภพสาม ได้แก่ กามภพ ภพของผู้ยังเกี่ยวข้องในกามคุณ
รูปภพ ภพของผู้เข้าถึงรูปฌาน
อรูปภพ ภพของผู้เข้าถึงอรูปฌาน
 
74
ได้ความสุขเพราะให้ทาน
เป็นฆราวาสครองเรือนให้หมั่นให้ทาน ให้ละสุขน้อยโดยการบริจาคทาน ที่มีสมบัติยิ่งใหญ่ไพศาลในมนุษย์โลกดังนี้ ถึงมีพอประมาณ หรือมีเล็กน้อยก็ช่าง อุตส่าห์ละเถิด จงให้ทาน ให้ความสุขในภพนี้ และภพหน้าต่อไปนับภพไม่ถ้วน

ให้อุตส่าห์ให้ทาน ทานนี่แหละเป็นข้อสำคัญนัก ท่านยืนยันตามตำรับตำราว่า มนุษย์จะได้รับความสุขในมนุษย์โลก ก็เพราะอาศัยการให้ทานกัน
จาก พรธรรมเทศนาทัณฑ์ที่ 42 เรื่อง สุขที่สัตว์ปรารถนาจะพึงได้
19 กันยายน 2497
 
75
ทาน ส่งให้ถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาล
อัตราการให้ทานนี่แหละ ที่จะส่งเราให้ไปถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาล ถ้าไม่มีทานจะมีสุขอันยิ่งใหญ่ไพศาลไม่ได้ เพราะไม่มีผลทานส่งให้ จะถึงสุขยิ่งใหญ่ไพศาลไม่ได้

เพราะฉะนั้น ถ้าเกิดมาในมนุษย์โลก ถ้าเป็นคนจนเสียแล้ว เราจะทำความดีให้เต็มส่วนเต็มที่ไม่ได้ เพราะว่าจะรักษาศีลก็รักษาไม่ได้ จะเจริญภาวนาก็เจริญไม่ไหว เพราะเป็นคนจนเสียแล้ว

ไม่ได้รักษาศีล เจริญภาวนา เพราะห่วงการงาน ต้องประกอบกิจการงาน การงานเหนี่ยวรั้งไว้ ให้ไปทำการงาน จิตที่จะทำให้ยิ่งใหญ่ไพศาลในศีล ภาวนา ก็ทำไม่ไม่ได้

ถ้าว่ามีสมบัติบริบูรณ์แล้ว จะรักษาศีลก็รักษาได้สมบูรณ์บริบูรณ์ จะเจริญภาวนาก็เจริญได้ ไม่มีห่วงหน้าห่วงหลัง จะบริจาคทานก็ทำได้สมความเจตนาทีเดียว มีสมบัติสมควรที่จะบริจาคทานแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็เพราะอาศัยผลทานนั่นแหละ เป็นข้อสำคัญของทานนะ
จาก พระธรรมเทศนาทัณฑ์ที่ 42 เรื่อง สุขที่สัตว์ปรารถนาจะพึงได้
19 กันยายน 2497
 
76
รับใช้มาร
มาเจอพุทธศาสนานี่แล้วเห็นไหม จะไปทำเรื่องอื่น จะไปหลงเลอะเทอะ เอ้า! มีครอบครัวแล้วได้อะไรบ้าง ได้ลูกคนหนึ่ง แล้วเอามาทำไมละ เอามาเลี้ยง 10 คน เอาไว้เลี้ยงอย่างไงก็เลี้ยงไป บ่นโอ๊กแล้ว เอ้าได้ห้าสิบคน เอ้า! เอาไว้เพียงเท่านี้ เอ้า! เปะปะไปซี อยากได้ลูกอีกไหมละ ไม่จริง เหลว โกงตัวเอง โกงตัวเอง พาให้เลอะเลือน ไม่เข้าไปค้นภายของตัวให้ถึงที่สุด ไม่ให้เข้าไปตัวให้ถึงที่สุด

เป็นมนุษย์กับเขาทั้งที เพราะเชื่อกิเลสเหลวไหลเหล่านี้แหละจึงได้เลอะเลือน จะครองเรือนไปสักกี่ร้อยปีก็ครองไปเถิด มันงานเรื่องของคนอื่นเขาทั้งนั้น เรื่องของพญามารทั้งนั้น ไม่ใช่เรื่องของตัว ไม่ใช่งานของตัว ไปทำงานให้พญามารเขาทั้งวันทั้งคืน เอาเรื่องอะไรไม่ได้
จาก พระธรรมเทศนากัณฑ์ที่ 43 เรื่อง สติปัฏฐานสูตร
3 ตุลาคม 2497
 
77
ฉลาดกว่ากัน
นี่ถ้าว่าทำธรรมกายเป็นละก็ มันฉลาดกว่ามนุษย์หลายสิบเท่าเชียวนะ นี่พอเข้าถึงกายมนุษย์ละเอียดก็ฉลาดกว่าเท่าหนึ่งแล้ว สูงกว่าเท่าหนึ่งแล้ว เข้าถึงกายทิพย์ก็สองเท่าแล้ว กายทิพย์ละเอียดก็สามเท่าแล้ว กายรูปพรหมสี่เท่า กายรูปพรหมละเอียดห้าเท่า กายอรูปพรหมหกเท่า กายอรูปพรหมละเอียดเจ็ดเท่า เข้าถึงกายธรรมและกายธรรมละเอียด 8-9 เท่าเข้าไปแล้ว มันมีความฉลาดกว่ากันอย่างนี้นะ ให้รู้จักว่าของสูงของต่ำอย่างนี้
จาก พระธรรมเทศนากัณฑ์ที่ 44 เรื่อง มหาสติปัฏฐานสูตร
10 ตุลาคม 2497
 
78
จะรวยได้ต้องมีพรหมวิหาร
เมื่อตั้งอยู่ในพรหมวิหารเช่นนี้แล้ว ได้ชื่อว่าไม่มี อภิชฌา พยาบาท มิจฉาทิฏฐิเข้าแทรกแซง ได้ชื่อว่าดำเนินตามร่องรอยของพระพุทธเจ้า พระอรหันต์แล้ว แล้วที่ยังมี อภิชฌา พยาบาท มิจฉาทิฏฐิอยู่ นั่นดำเนินตามร่องรอยพญามารแล้ว นี่ไม่ใช่ทางของพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ นี่เป็นทางไปของมารเสียแล้วอย่างนั้น คนอย่างชนิดนั้นรวยไม่ได้ มั่งมีไม่ได้

คนจะรวยได้ จะมีได้ ต้องประกอบด้วยเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ดังกล่าวแล้ว นั่นแหละเป็นทางไปของพระพุทธเจ้า พระอรหันต์ เป็นทางไปของพระแท้ๆ
จาก พระธรรมเทศนาภัณฑ์ที่ 45 เรื่อง โอวาทปาฏิโมกข์
20 ตุลาคม 2497
 
79
อดทนได้จึงเข้านิพพานได้
ด้วยความอดทน ด้วยความนิ่ง ด้วยความหยุด ด้วยความอดใจ นั่นแหละจึงเข้านิพพานได้ ถ้าไม่มีความอดทน ไม่มีความหยุด ไม่มีความนิ่งอย่างหนึ่งอย่างใดแล้วเข้านิพพานไม่ได้

ที่เข้านิพพานได้ ไปนิพพานได้ ก็เพราะอาศัยความอดทน คืออดใจนั่นเอง เป็นความแผดเผาอย่างยิ่ง ชั่วไม่ได้เข้าไปเจือปน
จาก พระธรรมเทศนากัณฑ์ที่ 45 เรื่อง โอวาทปาฏิโมกข์
20 ตุลาคม 2497
 
80
ตามันบอก
ดูตานั่นแหละรู้ ตามันบอก ใจมันชื่อมันก็บอกว่ามันซื่อ คดมันก็บอกว่ามันคด ดูเถอะตามันนั่นแหละ ไอ้ชื่อมันมองลูกตามันตรงกัน มันไม่หลบหลีกกันหลอก มันไม่หลบตากัน ไอ้นั่นซื่อหละ ชื่อตรง ชื่อตรง ซื่อ ซื่อ
ถ้าตามันคอยหลบอยู่ล่ะไม่ได้ ไอ้นี่ ปะหลับปะเหลือกอยู่แล้ว ไม่ได้การหละ ตามันไม่ตรงกับเรา ไอ้ชนิดนี้ ถ้าเหลี่ยมโกงมี ตาก็ไม่ตรงกันเสียแล้ว ชนิดนั้นต้องออกห่างนะ ถ้าตามองไม่ตรงกันละก็ ออกห่างเทียว ถ้าจะอยู่ใกล้กันแล้วตาต้องตรงกัน ถ้าตาปะหลับปะเหลือก มัวซ่อนตาอยู่ไม่ได้หละ เพลี่ยงพล้ำ มันขโมยป่นปี้นะ นั่นควรระวังไว้นะ
จาก พระธรรมเทศนากัณฑ์ที่ 45 เรื่อง โอวาทปาฏิโมกข์
20 ตุลาคม 2497