ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ พวงดารา, คุณซูซี่ Susisiri, จารย์จี GTW, น้องมัด มัศยวีร์, คุณ สมาชิกหมายเลข 868629, น้องดาว Lady Star 919, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณลิ ลายลิขิต, คุณนะ Na(นะ)
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ   https://ppantip.com/topic/36387078
บทที่ 1  https://ppantip.com/topic/36392612
บทที่ 2  https://ppantip.com/topic/36400065
บทที่ 3  https://ppantip.com/topic/36407292
บทที่ 4  https://ppantip.com/topic/36411315
บทที่ 5  https://ppantip.com/topic/36419344
บทที่ 6  https://ppantip.com/topic/36427179
บทที่ 7  https://ppantip.com/topic/36430854
บทที่ 8  https://ppantip.com/topic/36434883
บทที่ 9  https://ppantip.com/topic/36442539
บทที่ 10 https://ppantip.com/topic/36450392
บทที่ 11 https://ppantip.com/topic/36457566
บทที่ 12 https://ppantip.com/topic/36465005
บทที่ 13 https://ppantip.com/topic/36472245
บทที่ 14 https://ppantip.com/topic/36475768
บทที่ 15 https://ppantip.com/topic/36481689

บทที่ 16

นัยน์ตาเหยี่ยวภายใต้หนังตาอูมหนาส่งประกายจ้า ทำเอาหญิงสาวหนาวๆ ร้อนๆ ถอยกรูดไปชนปลายตีนเตียงแล้วเสียหลัก เซจนหงายหลัง ถ้ามือไม่ยันฟูกบนเตียงไว้ทันก็คงล้มไปแล้ว ยิ่งเห็นเขาปิดประตูห้องก็ยิ่งผวา

แววตาพึงพอใจ...หื่นกระหาย...ซ้อนทับเข้ามา ใบหน้าซึ่งยังดูไม่ผิดรูปเพราะผ่านการดึงให้ตึงมาแล้วเหมือนเช่นเวลานี้กำลังเหยียดยิ้ม พราวไหมแทบหายใจไม่ออก ผลุนผลันอ้อมเตียงแล้วถอยต่อไปจนติดหน้าต่าง สองมือยึดกรอบไว้แน่น

อีกฝ่ายไม่ใส่ใจกับอาการตื่นตระหนกนั้น ความไม่ชอบใจมีมากกว่า นี่ถ้าเป็นผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับ 'ลูกเลี้ยง' ก็คงไม่รู้สึกเหมือนถูกหมิ่นศักดิ์ศรีถึงขนาดนี้

“ไปรู้จักนายสืบพงษ์นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่” คำรามคำถามเมื่อครู่อีกครั้ง คราวนี้ทั้งข่มขู่และคุกคาม

“พรา...พราวไปสอนหนังสือลูกสาวคุณสืบค่ะ” เธอไม่รู้หรอกว่าคำพูดเหล่านั้นรอดพ้นริมฝีปากออกมาบ้างหรือไม่

“สอนหนังสือ? สอนหนังสือ แล้วไปทำอะไรกันถึงชะอำ” คราวนี้เสียงห้าวๆ ทั้งเสียดสี ทั้งประชดประชัน ราวชายหนุ่มต่อว่าหญิงสาวคนรักว่านอกใจก็ไม่ปาน
“ลูกสาวคุณสืบเป็นคนชวนให้ไปด้วยค่ะคุณภูมิ ไม่ใช่คุณสืบชวน พราวเห็นว่าไม่ได้ไปกับคุณสืบเพียงลำพังสองคน ก็เลยไปด้วย”

ประโยคถัดมาแม้จะเบาลง หากก็อดสอดแทรกเข้าไปด้วยไม่ได้ ทั้งเพื่อปกป้องคนที่ตัวปลาบปลื้มชื่นชม และด้วยตั้งใจกระแทกกลับให้สาสมกับที่เคยถูกทำร้าย...สักนิดก็ยังดี

“คุณสืบไม่ทำอะไรพราวหรอกค่ะ คุณสืบเป็นสุภาพบุรุษที่พราวนับถือ”

นั่นทำให้อีกฝ่ายถึงกับสะอึก อับจนคำพูดไปอึดใจ หากก็เพียงชั่วขณะสั้นๆ นิสัยพาลบวกกับความคิดที่ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังรุกล้ำเข้ามาในอาณาจักรของตัว อาจกำลังเข้ามายักยอก 'สมบัติ' ของตัว มาตีท้ายครัวก็ได้ มีหรือจะยอมกันง่ายๆ

“แม่เขารู้เรื่องหรือเปล่า”

ทำไมจะดูไม่ออกว่าเขากำลังพาล เป็นผู้ใหญ่แท้ๆ แต่ทำเหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น เมื่อคิดได้อย่างนั้น ความกลัวเกรงจึงค่อยลดลง ประกอบกับไม่เห็นว่าเขาจะตามเข้ามา คงหยุดยืนจังก้าขวางอยู่หน้าประตูนั่นเอง ใจที่เต้นโครมครามจึงค่อยผ่อนคลายลง รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่ยังคงหลงเหลืออยู่ ตอบกลับด้วยสุ้มเสียงที่มั่นคงขึ้น

“แม่รู้ตั้งแต่พราวเริ่มไปสอนลูกสาวคุณสืบแล้วค่ะ แม่ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ”

เขาจะได้รู้เสียบ้างว่าเธอขึ้นกับแม่ ไม่ใช่กับเขา แม้จะอาศัยอยู่ในบ้านของเขาก็เถอะ ตั้งใจไว้แล้วว่าจะเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้นหรอก

ตามองเลยไปที่ประตู แม่คงยังอยู่ข้างล่าง ปกติท่านนอนดึก ตอนนี้คงกำลังดูละครหลังข่าวอยู่กับนกน้อย

และราวจะรู้ใจ มีเสียงเคาะประตูเบาๆ ตามด้วยเสียงที่คุ้นเคยร้องถามเข้ามา

“พราว ทำอะไรอยู่ แม่เข้าไปได้มั้ยลูก”

พราวไหมถอนใจอย่างโล่งอก แทบจะไม่คอยให้จบคำถาม ตะโกนตอบกลับออกไปด้วยเสียงที่ดังเกินจำเป็น

“ค่ะ...แม่ แม่เข้ามาเถอะค่ะ”

ประตูแง้มออกนิดหนึ่ง และแม่ก็เยี่ยมหน้าเข้ามาก่อน ระมัดระวังเหมือนรู้ล่วงหน้าว่าจะได้เห็นอะไรบ้าง ไม่แสดงสีหน้าท่าทีว่าแปลกใจแต่อย่างใดเมื่อเห็นว่า 'สามี' ของตัวอยู่ในห้องตามลำพังกับลูกสาว

ภูมิเป็นฝ่ายดึงบานประตูให้เปิดกว้างขึ้นแล้วผลุนผลันออกไปเสียเอง ผ่านร่างอวบท้วมซึ่งยังคาอยู่ที่นั่นไปด้วยสีหน้าเครียดเคร่ง

พรพรรณมองตามเขา คุณภูมิไม่เคยเข้ามาในห้องลูกสาวหล่อนแบบนี้มาก่อน เหมือนต่างคนต่างอยู่มานานปี โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพราวไหมไม่ค่อยได้อยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่เข้ารุ่นสาวแล้ว ทั้งคู่จึงแทบไม่มีอะไรให้ต้องพูดกัน ด้วยเหตุนั้นแม้คุณภูมิจะมีชื่อเสียงไม่ค่อยดีสักเท่าไรนักในเรื่องผู้หญิง แต่หล่อนมั่นใจเสมอมา ว่าท่านคงไม่ได้คิดอะไรกับเด็กสาวรุ่นลูกที่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อย

คราวนี้ก็เช่นกัน ถ้าไม่เป็นเพราะภารณีไปบอก หล่อนก็คงไม่คิดจะขึ้นมาดู

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า ท่านจะเอาอะไร” หล่อนลดเสียงลงราวกลัวว่าคนซึ่งเพิ่งเดินหน้าบอกบุญไม่รับออกไปจะได้ยิน

“ท่านถามเรื่องคุณสืบเท่านั้นเองค่ะแม่”

พราวไหมตอบไปส่งเดชอย่างนั้นเอง ไม่ต้องการให้แม่เป็นห่วง ถึงอย่างไรแม่ก็ต้องพึ่งคุณภูมิ และท่านก็มีชีวิตอยู่อย่างสุขกายสบายใจมานาน เธอเองจะเป็นฝ่ายออกไปอยู่ที่อื่น พรุ่งนี้จนถึงวันพุธคงยังทำอะไรไม่ได้เพราะต้องไปสอนหนังสือปัญชิกาทั้งวัน วันพฤหัสจะออกไปตระเวณหาหอพักหรือไม่ก็อพาร์ตเม้นต์เสียที

และเช้าวันจันทร์ อัญชลีย์ก็โทรศัพท์มาบอกว่านัดหัวหน้าฝ่ายต่างประเทศให้แล้วตามคำสั่งของคุณสืบพงษ์

“แผนกต่างประเทศอยู่ชั้นเจ็ดนะพราว ขึ้นลิฟต์มาชั้นนั้นได้เลย คุณเอมี่จะคอยอยู่ เราบอกไว้แล้ว”