ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ เปรียว sixtyone, คุณ สมาชิกหมายเลข 1509172, คุณ CAN LIVE, น้องดาว Lady Star 919, คุณ สมาชิกหมายเลข 868629, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ ซูซี่ Susisiri, จารย์จี GTW, คุณ พวงดารา, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณนะ เป่าซาง, คุณ noobbie, คุณ ป้าทุยบ้านทุ่ง
ขอบคุณทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ   https://ppantip.com/topic/36387078
บทที่ 1  https://ppantip.com/topic/36392612
บทที่ 2  https://ppantip.com/topic/36400065
บทที่ 3  https://ppantip.com/topic/36407292
บทที่ 4  https://ppantip.com/topic/36411315
บทที่ 5  https://ppantip.com/topic/36419344

บทที่ 6

    ภาษิตเลื่อนเก้าอี้ให้ ‘น้องสาว’ ก่อนลงนั่งข้างๆ แทบสะอึกกับคำถามแรกจากอาจารย์รุ่นพี่

    "ทำไมไม่พาแฟนมาด้วยล่ะรอง จะได้รู้จักกันไว้"

    กระอึกกระอักตอบโดยไม่เข้าใจว่าทำไม "เอ่อ! ไม่ดีกว่าครับพี่นิพนธ์"

ดีที่บริกรสาวเข้ามาช่วยกู้สถานการณ์ไว้ได้ทันเวลาก่อนจะต้องกระอักกระอ่วนไปยิ่งกว่านี้

    "รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ"

    "อะไรดีครับพี่" ได้ทีเบี่ยงเบนคำถามไปเป็นเรื่องอื่นเสีย ก่อนแก้เก้อด้วยการหันมาถามคนซึ่งนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ข้างๆ

"พราว เอาอะไรดี"

    "ลองน้ำแตงโมไหมพราว ที่นี่เขาขึ้นชื่อนะ" นิพนธ์เป็นคนแนะนำเสียแทน

    เสียงใสๆ ที่ตอบกลับมาฟังแทบไม่ได้ยิน

    "ค่ะ"

    "ถ้างั้นของผมก็อย่างเดียวกันครับ"

    "น้ำแตงโมอีกสองที่นะคะ" บริกรสาวทวนคำสั่ง

    "น้ำแตงโมน่ะพี่แนะนำพราวเขา ส่วนรอง…เบียร์ไม่ดีกว่าเรอะ"

    "ไม่ล่ะครับพี่ น้ำแตงโมนี่แหละดีแล้ว"

    สถาปนิกหนุ่มตอบพลางกางรายการอาหาร พอสังเกตเห็นว่าคนซึ่งนั่งอยู่ข้างตัวเงียบเสียจนน่าเป็นห่วง ก็เอนตัวเข้าหาเพื่อให้ได้เห็นด้วย
    
"พี่สั่งอะไรไปบ้างแล้วครับ"

    "ยังเลยรอง เมื่อกี้ระหว่างรอสั่งทอดมันปลากรายไปอย่างเดียว ที่นี่เขาอร่อย ส่วนอย่างอื่นก็คอยให้พราวมาเป็นคนสั่ง วันนี้เลี้ยงพราวนี่นะ"

    "ถ้างั้นพราวดูเองก็แล้วกันนะ อยากทานอะไรบ้างก็สั่งได้ไม่ต้องเกรงใจ พี่นิพนธ์กระเป๋าหนักอยู่แล้ว ใช่มั้ยครับ"

ประโยคหลังตามด้วยเสียงหัวเราะ พอเหลือบดูเพื่อนร่วมรุ่นซึ่งนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโต๊ะก็เห็นว่าสายตาของฝ่ายนั้นแทบไม่ละจากใบหน้าหมดจดของผู้หญิงเพียงคนเดียวที่โต๊ะ ความเสียดายสะท้อนชัดทั้งทางสีหน้าและแววตา

    "ไง ทัศ ไม่ได้เจอกันเสียนาน งานคงยุ่งสินะ"

สุ้มเสียงที่ถามไม่สะท้อนความรู้สึกใดๆ เป็นเหมือนการทักทายกันทั่วไปมากกว่า พอมองออกหรอกว่าคนซึ่งมีความรุ่มร้อนในใจที่สุดคืออาจารย์หนุ่มผู้นั่งอยู่ตรงหน้านี่เอง     

    "ก็เรื่อยๆ" ทัศนัยตอบคำถามคนหนึ่ง แต่สายตากลับจับนิ่งอยู่ที่อีกคน "แล้วนายล่ะ เห็นว่ากำลังสร้างรีสอร์ตแถวชะอำอยู่ใช่ไหม"

    "ฮื่อ งานนั้นเป็นโครงการของใหญ่กับหุ้นส่วนเขา"

ภาษิตไม่เคยเรียกภาสกรว่าพี่ เรื่องนี้เพื่อนๆ ทุกคนรู้กันดี

    "ไปถึงไหนแล้วล่ะ"

    "เสร็จไปกว่าครึ่งแล้ว จริงๆ แล้วรีสอร์ตนั่นเป็นของคุณเนื่อง ส่วนที่เป็นของใหญ่ก็เป็นคอนโดแบบห้องชุด ใหญ่เขาถนัดแนวนั้นมากกว่า"

    นัยน์ตาอ่อนโยนของคนฟังยังไม่วายมองกลับไปกลับมาระหว่างคนที่กำลังคุยด้วยกับหญิงสาวคนซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ร่างใหญ่โตนั้น

ที่จริงก็น่าสงสารอยู่หรอก ภาษิตอดคิดเช่นนั้นไม่ได้ รู้ว่าทำผิดเพราะความอ่อนแอ ไม่รู้จักควบคุมตัวเอง ไม่เพียงแค่ครั้งสองครั้ง แต่คงหลายครั้งทีเดียว จริงๆ แล้วคำสารภาพผิดของเพื่อนคนนี้ก็ทำให้ตัวเองได้คิดเช่นกัน

    ‘เราไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นเลยนะรอง’ เขาเล่าให้ฟังว่าอย่างนั้น

    ในบรรดาเพื่อนซึ่งเรียนหนังสือมาด้วยกันทั้งหมด ทัศนัยสุภาพที่สุด ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆขึ้น กู  กันเป็นเรื่องปกติ สำหรับเพื่อนคนนี้ คำว่า เรา และ นาย คือคำเรียกแทนตัวและเรียกเพื่อนเพื่อแสดงความสนิทสนมที่สุดแล้ว

การเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวซึ่งสืบเชื้อสายมาจากตระกูลเก่าแก่ เพียงดูจากนามสกุลก็เป็นที่รู้กันดีว่าเก่าแค่ไหน ทัศนัยได้รับการอบรมมาอย่างดี ถูกหล่อหลอมให้อยู่ในแนวทางที่ถูกต้องตรงเผง อยู่ในแถวในแนวเสียจนเหมือนจะอ่อนต่อโลกไปเลยนั่นแหละ พอมาเจอเด็กสาวประเภท 'รุกฆาต' เข้า ก็เลยเซไม่เป็นท่า

    ‘แต่ก็เป็นไปแล้ว จะไม่รับผิดชอบก็ไม่ได้ พ่อแม่เด็กเป็นใครนายก็รู้’

    ‘เด็ก’ คือเด็กสาววัยเพียงสิบเก้าปีที่ทัศนัยจะต้องแต่งงานด้วยเพราะเผลอไผลไปทำให้ท้องเข้า

ก่อนหน้าที่จะมีพราวไหมเข้ามาเกี่ยวข้อง ภาษิตและทัศนัยไม่ถึงกับสนิทสนมกันสักเท่าไรนัก เพียงแต่เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนกันมาตั้งแต่ชั้นมัธยม เริ่มสนิทกันบ้างก็เมื่อไปเรียนต่อระดับปริญญาโทและปริญญาเอกในมหาวิทยาลัยเดียวกัน

ในขณะที่ภาษิตเรียนต่อด้วยทุนส่วนตัว และเรียนจบระดับปริญญาโท ซึ่งถือเป็นปริญญาสูงสุดสำหรับผู้ที่ตั้งใจออกมาทำงานเป็นสถาปนิกโดยอาชีพ…ไม่ใช่เพื่อสอนสถาปัตยกรรมศาสตร์ ทัศนัยได้ทุนของมหาวิทยาลัยที่สอนเพื่อไปเรียนปริญญาเอกในมหาวิทยาลัยเดียวกัน

ทั้งคู่ยิ่งติดต่อพูดคุยกันบ่อยขึ้นเมื่อมีพราวไหมเข้ามาเป็นตัวแปร

หลังเรียนจบปริญญาตรี พราวไหมส่งใบสมัครไปหลายมหาวิทยาลัย ได้รับคำตอบรับจากหลายแห่งเช่นกัน แต่ก็เลือกมหาวิทยาลัยซึ่งภาษิตเรียนจบ เพราะเขายังมีเพื่อนเรียนอยู่ที่นั่น เพื่อนคนซึ่งเขามั่นใจที่สุดว่าจะช่วยดูแลหญิงสาวได้คงไม่มีใครเกินทัศนัย

นับตั้งแต่พราวไหมไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยแห่งนั้น ภาษิตและทัศนัยติดต่อพูดคุยกันทั้งทางโทรศัพท์และอีเมลบ่อยขึ้น เรื่องที่คุยกันส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับน้องสาวต่างบิดามารดาของสถาปนิกหนุ่มเป็นหลัก

ภาษิตเป็นคนแรกที่รู้ว่าทัศนัยรู้สึกอย่างไรกับพราวไหม และเป็นคนแรกเช่นกันที่รู้ว่าหลังเรียนจบและกลับเมืองไทยแล้ว เพื่อนอาจารย์ผู้เรียกได้ว่าอ่อนต่อโลกเพราะทั้งชีวิตมีแต่เรื่องเรียนและเรื่องงาน กำลังถูกบังคับให้แต่งงานกับเด็กสาวอีกคน

    คืนวันนั้นทั้งคู่นัดเจอกันที่คลับชั้นใต้ถุนโรงแรมหรูย่านสีลม ปกติทัศนัยไม่ดื่มเหล้า เมื่อเขาใช้ที่นั่นเป็นที่นัดพบเพื่อปรึกษาเรื่องหนักใจ จึงทำให้ภาษิตประหลาดใจได้ไม่น้อย

    ‘เราควรทำยังไงดีฮึ รอง’

    ในเวลานั้นสีหน้าคนพูดเหมือนใกล้ตาย ทัศนัยผู้เพียบพร้อมไปเสียทุกด้าน ทั้งรูปร่างหน้าตา ชาติกำเนิด ความประพฤติ เรื่อยไปจนถึงการเรียนและความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน กลับถูกเด็กสาววัยเพียงสิบเก้าปีจับจนดิ้นไม่หลุด

    ‘นายเสียใจเพราะอะไรฮึ ทัศ เพราะเห็นว่าคนที่นายไปทำให้ท้องยังเด็กเกินไป เด็กกว่าลูกศิษย์นายอีกหลายๆ คน ความรู้ก็น้อย นอกจากพ่อแม่รวย กับกว้างขวางแล้ว ก็ไม่มีอะไรที่จะทำให้นายภูมิใจได้สักอย่าง หรือว่าเสียใจที่ทำให้คนที่นายเคยบอกว่ารักนักรักหนา ถึงขนาดตั้งใจจะแต่งงานด้วยทันทีที่เขาเรียนจบต้องเสียใจ’

    ทัศนัยหมุนแก้วเบอร์เบิ้นออนเดอะร็อคในมืออยู่เป็นครู่ ก่อนค้นหาคำตอบซึ่งตรงกับความรู้สึกที่สุดได้พบ

    ‘เพราะอย่างหลังนั่นแหละ พราวเป็นคนที่เราตั้งใจจะใช้ชีวิตด้วยไปจนแก่ตายไปด้วยกัน เป็นคนที่เราอยากให้เป็นแม่ของลูกเรา อีกอย่าง ให้เราอยู่กับคนที่เราไม่รัก แล้วก็ไม่เคยแคร์เลยจนนิดเดียวไปตลอดชีวิตได้ยังไง มองไม่เห็นว่าจะอยู่กันยืดได้ยังไง ถึงแต่งไป เรารู้ว่าไม่นานก็ต้องเลิกกัน เรื่องของเรากับนุ่นเริ่มอย่างไม่ถูกต้อง แล้วมันก็จบลงอย่างไม่ถูกต้องเหมือนกัน ใครๆ ก็รู้ ทั้งฝ่ายเขา ฝ่ายเรา มองเห็นอย่างเดียวกัน แล้วจะเสียเวลาแต่งกันทำไม ไอ้เรื่องเงินพ่อแม่เขา เราไม่สนใจหรอก มีวิชาความรู้อยู่กับตัว เราเลี้ยงครอบครัวได้’