ป่วนใต้หล้า บทที่ 14 : ประมุขพรรคเบญจพิษ

กระทู้สนทนา

สวัสดีครับทุกท่าน ถึงคราวผมมาเขียนเรื่องนี้บ้างล่ะ กลัวหลายคนจะลืมนิยายกำลังภายในอินดี้เรื่องนี้

ลิ้งตอนที่แล้ว

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

บทที่ 14 : ประมุขพรรคเบญจพิษ

    ขณะที่ฮาน เมรันกำลังก้าวเดินเพื่อมุ่งออกจากป่าแมงมุมนั้น อยู่ ๆ เขาก็รู้สึกถึงบางอย่าง

    คนเราบางครั้งเมื่อชีวิตผ่านอะไรมาบ้างแล้ว คล้ายจะมีญาณวิเศษติดตัว สามารถรับรู้อะไรบางอย่างที่มุ่งหมายมายังตัวเองได้

    มีบางอย่างกำลังพุ่งมาทางนี้ และทิศทางมุ่งหมายทำร้ายฮาน เมรัน

    แน่นอนระดับผู้คุ้มกฎของพรรคนิลดาราต่อให้กำลังบาดเจ็บอยู่ การลอบโจมตีที่รับรู้ก่อนเช่นนี้ย่อมมิสามารถทำอะไรได้ เพราะการลอบโจมตีหากรับรู้ได้ มันจะเรียกว่าลอบโจมตีได้อย่างไร

    ถ้าจะเรียกว่าลอบโจมตี เป้าหมายต้องไม่รู้ตัวเท่านั้น

    ฮาน เมรันเอียงศีรษะหลบอาวุธบินที่พุ่งตรงมา เขาโคจรปราณของตัวเองเตรียมพร้อมใช้วิชาแขนคู่อัสนีบาต แต่ว่าพอสังเกตลักษณะของอาวุธบินรูปผีเสื้อที่โจมตีมานั้น เขากลับลดปราณลงเช่นเดิม แล้วกล่าวขึ้นมาว่า

    “มาถึงก็ทักทายกันเลยนะท่านรองประมุขมอธ”

    เพราะอาวุธบินรูปผีเสื้อที่โจมตีนั้น แม้มองลักษณะโดยทั่วไปจะดูเป็นผีเสื้อ แต่หากสังเกตดีๆ นี้ ผีเสื้อชนิดนี้มิใช่ผีเสื้อปกติธรรมดา ลักษณะตัวค่อนข้างอ้วน มี่หนวดเป็นพู่ สีหม่น ซึ่งเป็นลักษณะของผีเสื้อกลางคืน

    และเป็นที่รู้จักในวงการและกลุ่มพรรคที่อยู่ภายใต้พรรคนิลดาราว่าผู้ใช้อาวุธบินรูปผีเสื้อกลางคืนมีคนเดียว

    ฟาร์ดี้ มอธ รองประมุขแห่งพรรคเบญจพิษ

    “ทักทายกันแบบนี้ คงแก้ง่วงให้ท่านได้ใช่ไหมบัณฑิตสีขาว ฮาน เมรัน”

    หญิงสาวผู้สวมใส่หน้ากากรูปผีเสื้อกลางคืนก้าวเดินออกจากซอกมุมของป่าแห่งนั้น อาภรณ์ที่สวมใส่อยู่แม้จะมีสีเขียวเหลืองแดงอันเป็นเอกลักษณ์ของพรรคเบญจพิษ แต่สีสันเหล่านั้นกลับดูหม่นหมองกว่าแม่นางที่เฝ้าประตูทางเข้าอย่างมาก

    ฮาน เมรันมองเธอ เขาเคยพบกับฟาร์ดี้ มอธมาแล้วเมื่อครั้งชุมนุมร้อยพรรคปีที่แล้ว และเคยพูดคุยกันบ้างพอสมควร

    “ข้าอยากมาพบท่านประมุขเซียร์ ท่านรองประมุขมอธจะพาข้าไปหาได้หรือไม่” ฮาน เมรันกล่าว เขาไม่มีลีลา แจ้งจุดประสงค์ให้ทราบทันที

    “เรื่องนี้ข้าทราบแล้ว ท่านประมุขให้ข้าลงมารับท่าน เพื่อพาท่านไปยังเส้นทางที่รวดเร็วกว่านี้ หรือว่าท่านอยากจะลองผ่านค่ายกลอื่นของพรรคเบญจพิษดูล่ะ มันน่าสนุกมิเบา” ฟาร์ดี้ มอธกล่าวด้วยพร้อมรอยยิ้ม

    ฮาน เมรันคลี่ยิ้มที่ยิ้มมาตั้งแต่แรกกว้างขึ้นตอบ เขาย่อมรู้สึกยินดีที่ไม่ต้องเสียเวลาผ่านค่ายกลต่าง ๆ ของพรรคเบญจพิษ  ผู้คุมกฎพรรคนิลดาราก้าวเดินเข้าไปใกล้เธออีก แล้วค่อยกล่าวตอบว่า

    “อย่าเลยดีกว่าท่านรองประมุข สมมนาคุณข้าแค่นี้ก็พอแล้ว”

    รองประมุขพรรคเบญจพิษ ฟาร์ดี้ มอธ พาฮาน เมรันมาด้วยทางลัดที่รู้กันเฉพาะสมาชิกพรรค ซึ่งจุดนี้เธอได้พันผ้าปิดตาฮาน เมรันเอาไว้ไม่ให้มองเห็นเส้นทางพิเศษนี้ด้วย

    ฮาน เมรันแม้มองไม่เห็น แต่ระดับผู้คุมกฎของพรรคนิลดารา พอประเมินเส้นทางที่เดินทางมาได้ ทว่าคนเราต่อให้รู้ บางสถานการณ์ก็ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เหมือนกัน

    “ถึงหรือยังท่านรองประมุขมอธ” ฮาน เมรันเอ่ยขึ้น เขาพอรู้สึกได้ว่าใกล้ถึงตึกหลักของพรรคแล้ว แต่ถามเอาเชิงดูท่าทีก่อน

    “ใกล้ถึงล่ะ รีบหรือไงท่านฮาน เมรัน” ฟาร์ดี้ มอธหันมาบอก “เดี๋ยวเราเข้าไปข้างในพรรคข้าจะเปิดผ้าปิดตาให้ ต้องขออภัยที่ต้องทำเช่นนี้ด้วย”

    “มิกล้า ๆ  เป็นบุญของข้าแล้วที่ได้ระดับท่านรองประมุขมอธมาพันผ้าปิดตาให้ข้าโดยตรง นี่สินะที่ภาษิตเค้าว่ากัน”

    “ภาษิต? ภาษิตอันใด?” ฟาร์ดี้ มอธสงสัยที่ฮาน เมรันกล่าว

    “ก็ความรักทำให้คนตาบอดไง ท่านพันปิดตาข้าราวกับต้องการให้ข้าตาบอดเช่นนี้ มันก็หมายความว่า…”

    ปึง!!

    ฟาร์ดี้ มอธซัดฝ่ามือผลักฮาน เมรันจนกระเด็นไปเจ็ดก้าวก่อนจะเขาจะพูดจบประโยคทันที แต่ทว่าการโจมตีนี้ถ้าดูจากสีหน้าของรองประมุขมอธแล้ว น่าจะมิใช่การโจมตีเพื่อหวังทำร้ายฮาน เมรัน

    เพราะสีหน้าของรองประมุขมอธเป็นสีแดงระเรื่อ คล้ายเขินอายอะไรขึ้นมาบางอย่าง

    ฮาน เมรันถีบขายันตัวเองไว้อย่างไม่มีปัญหา จริงอยู่ว่าฝ่ามือของฟาร์ดี้ มอธจะทำให้เขากระเด็น แต่มันไร้ซึ่งพลังทำลาย ราวกับว่าเป็นปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติมากกว่า

    รอยยิ้มปรากฎที่มุมปากของฮาน เมรัน เขาก้าวเดินเข้าหาฟาร์ดี้ มอธ แล้วพูดต่อว่า

    “ฝ่ามือท่านช่างร้ายกาจยิ่งนัก สมแล้วที่เป็นถึงรองประมุขพรรคเบญจพิษ”

    ฟาร์ดี้ มอธไม่ตอบตรงคำถาม พูดเพียงว่า “เดินตามข้ามา”

    ฮาน เมรันคลี่ยิ้มขึ้นอีก ยอมเดินตามแต่โดยดี จากนั้นไม่นานก็ถึงตัวตึกหลักของพรรคเบญจพิษแล้ว โดยเขาถูกนำมายังห้องโถงของพรรค

    ห้องโถงนี้ถือเป็นห้องสำหรับรับแขกหรือประชุมของพรรคนิลดารา ตอนนี้สมาชิกพรรคระดับสูงคนหนึ่งมาอยู่ที่ห้องนี้แล้ว ซึ่งพอฟาร์ดี้ มอธพาฮาน เมรันเข้ามา เธอก็เดินไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เคียงกับเก้าอี้ที่ผู้ที่อยู่ในห้องโถงนี้นั่งอยู่

    หญิงสาวหน้าตาเยาว์วัยนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหน้าห้องโถงจ้องมองฮาน เมรัน เธอสวมใส่ชุดสีเขียว เหลือง แดงเช่นเดียวกับสมาชิกพรรคอื่น แต่ด้วยอาภรณ์ที่ปักเย็บอย่างดี ทำด้วยเนื้อผ้าที่แตกต่าง ทำให้ไม่ว่ามองอย่างไรก็เห็นว่าชุดนั้นพิเศษและแตกต่างกว่าสมาชิกคนอื่น

    เพราะเธอคือ ประมุขของพรรคเบญจพิษ อาริส เซียร์

    “แกะผ้าปิดตาได้แล้วฮาน” เธอเอ่ยขึ้นมา

    ฮาน เมรันสะดุ้งตัววูบหนึ่ง เขาพอคุ้นเสียงนี้อยู่แล้ว แกะผ้าที่พันตาอยู่พร้อมพูดขึ้นไปด้วยว่า

    “ไม่ได้เจอกันนานนะท่านประมุขเซียร์”

    ประมุขพรรคเบญจพิษไม่ตอบทันที เขารอให้ฮาน เมรันแกะผ้าจนเสร็จ แล้วค่อยกล่าวขึ้นว่า

    “เจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอันใด ข้าจำได้ว่าเรามิมีเรื่องต้องยุ่งเกี่ยวกันแล้วมิใช่หรือ”

    ฮาน เมรันยิ้มให้ตามแบบฉบับของตน เขากับอาริส เซียร์รู้จักกันอยู่แล้ว กล่าวต่อว่า

    “ข้าว่าระดับท่านประมุขเซียร์มองข้าตอนนี้คงพอรู้อยู่แล้วว่าข้ามาเพราะเหตุใด”

    อาริส เซียร์ร้องหึหนึ่งคำเม้มปากเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า “ก็ไม่คิดว่าอย่างท่านจะยอมมาให้ข้าช่วยเช่นนี้ คงบาดเจ็บหนักมากทีเดียวจนกลับไปรักษาที่พรรคนิลดาราไม่ทันสินะ”

    ฮาน เมรันพยักหน้ารับ ยิ้มตอบเช่นเดิม “ข้าได้ประลองกับเทียนซิยี่ เจ้าสำนักเหมันต์นิรันดร์”

    “มิน่า บาดแผลของท่านจึงมีไอเย็นแฝงอยู่ คงอยากให้ข้าช่วยรักษา”

    “ย่อมเป็นเช่นนั้น ท่านก็รู้ว่าตอนนี้ข้าต้องใช้ปราณควบคุมตัวเองไม่ให้อาการกำเริบลงอีก หวังว่าการที่ข้าเดินทางมาหาท่านเช่นนี้ ท่านจะยอมช่วยเหลือข้า”

    อาริส เซียร์มองเขา

    “เจ้ายังจำเรื่องของเราได้หรือไม่”

    “ยังจำได้ดี ข้าจึงมาหาท่านนี่แหละ เพราะมองไปทั่วหล้า คงไม่มีใครจะรู้ใจข้าเท่าท่านแล้ว”

    ประมุขเซียร์นิ่ง ไม่พูดจาตอบ เธอคล้ายหวนนึกถึงเรื่องราวบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ส่วนฟาร์ดี้ มอธเพียงแค่มองทั้งคู่ มิได้ออกอาการใด
อาริส เซียร์จ้องมองชายหนุ่มในชุดบันฑิตสีดำที่ขาดวิ้น แล้วเอ่ยขึ้นต่อว่า

    “ก็หวังว่าครานี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าจะช่วยเจ้า”

(มีต่อครับ)

แก้ไขข้อความเมื่อ