สวัสดีครับทุกท่าน พอมีเวลาก็เอาตอนใหม่มาให้อ่านกันครับ คราวนี้มาดูดาบพิสดารอย่างเหน็บหนาวกันบ้างครับ
ตอนที่แล้ว
บทนำ + บทที่ 1 : ชาวต่างแดน
https://ppantip.com/topic/36610308
บทที่ 2 : บัณฑิตชุดดำ
https://ppantip.com/topic/36621396
บทที่ 3 : หัวหน้าสาขา
https://ppantip.com/topic/36632176
บทที่ 4 : แปรเปลี่ยน
https://ppantip.com/topic/36648133
บทที่ 5 : สำนักยุทธเอกะ
https://ppantip.com/topic/36665311
บทที่ 6 : สำนักเหมันต์นิรันดร์
https://ppantip.com/topic/36688404
บทที่ 7 : ผู้บุกรุก
https://ppantip.com/topic/36724053
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 8 : เหน็บหนาว
เทียนซียี่ลุกขึ้นยืนอย่างห้าวหาญราวกับมิใช่คนป่วย หยุดตรงหน้าเชสเตอร์กับฮาน เมรัน
เสื้อขนหมีขั้วโลกตัวหนาที่สวมใส่อยู่ส่งเสริมความน่าเกรงขามของเจ้าสำนักเทียนอย่างชัดเจน เขาในตอนนี้ดูทรงพลังและร้ายกาจราวกับราชาหมีขาว
สายตาของเจ้าสำนักเทียนมองไปยังเชสเตอร์ก่อน คนต่างแดนย่อมเด่นเสมอในสายตาคนทั่วไป ทั้งที่เขาเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เพียงแต่ว่าสังคมแห่งนั้นประกอบด้วยชนชาวแบบเขาเป็นส่วนน้อย การเป็นคนกลุ่มน้อยย่อมดูมองว่าเป็นผู้แตกต่างอยู่เสมอ
แต่แท้จริงแล้วผู้ใดคือผู้แตกต่างกันแน่?
เพียงเทียนซียี่เข้าใกล้ เชสเตอร์กับฮาน เมรันรู้สึกสยิวกายขึ้นมากึ่งหนึ่ง อุณหภูมิรอบกายเริ่มลดลง ซึ่งไม่รู้ว่าบรรยากาศที่แปรเปลี่ยนเช่นนี้มาจากเทียนซียี่จริงหรือไม่
“แจ้งนามของเจ้ามาให้ทราบ” เทียนซี่ยี่บอกกับนักดาบผมทอง
“ข้า เชสเตอร์ ไบนิงเตอร์” บุรุษต่างแดนบอกอย่างไม่เกรงกลัว
แต่ว่าพอเชสเตอร์ประกาศชื่อของตน คนผู้หนึ่งในห้าผู้กล้าพเนจรกลับพูดขึ้นสวนมาทันที
“เชสเตอร์ เป็นเจ้าหรือ?”
เชสเตอร์และคนที่เหลือหันไปต้นเสียง ผู้ที่พูดขึ้นมาคือ เทนโค บราเฮ ชายต่างแดนผมสีน้ำตาลที่ส่วมใส่ปลอกแขนเหล็ก
ทันทีเชสเตอร์มองไปยังเทนโค บราเฮ ใบหน้าเขาก็แปรเปลี่ยน
เป็นใบหน้าที่โกรธแค้น!!
ไม่พูดพล่ามทำเพลง เชสเตอร์สืบเท้าเข้าหา ชักดาบแปรเปลี่ยนแทงเข้าใส่เทนโค บราเฮอย่างรวดเร็ว
เพลงดาบไร้เงาที่เพิ่งพิฆาตคาร์ซแผลงฤทธิ์แบบไม่มีคนคิดมาก่อน แต่ว่ามันถูกป้องกันด้วยสองแขนที่มีปลอกแขนของเทนโค บราเฮ
“ใจเย็นสิศิษย์น้อง ไยเจ้ายังไม่เลิกโกรธเคืองข้าอีก”
ไม่ใช่แค่พูดเทนโคยังใช้แขนนั้นส่งพลังปราณกระแทกเชสเตอร์ให้ถอยออกไป
“ข้ามิใช่ศิษย์น้องของเจ้า ข้าไม่เคยมีศิษย์พี่เนรคุณที่สังหารอาจารย์” เชสเตอร์บอกสวนไป เขาตั้งท่าเตรียมพร้อมจะลงมือต่อ
จากนั้นเขาก็พุ่งตัวเข้าหาเทนโค บราเฮอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับถูกหยุดด้วยฝีมือเทียนซียี่
ดาบเหน็บหนาวถูกฟันออกขวางหน้าเชสเตอร์อย่างรุนแรงและรวดเร็ว หากไม่ใช่ว่าเขามีวิชาตัวเบาในระดับสูงแล้ว ร่างคงขาดเป็นสองท่อนแน่ ๆ
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกเจ้าจะมาต่อสู้กัน” เทียนซียี่ว่าต่อ เขายืนขวางระหว่างเชสเตอร์กับเทนโค “ข้าไม่ทราบหรอกนะว่าเจ้าสองคนโกรธแค้นอะไรกัน แต่จากวิชาดาบของเจ้า เจ้าคงเป็นศิษย์ของนักดาบผู้ลี้กายหายไปจากแผ่นดิน มันเงสึ!”
“เยส” ทั้งเชสเตอร์และเทนโครับคำด้วยภาษาต่างแดน
“เพลงดาบที่ไร้รูปแบบ ไร้ทิศทาง ไร้ที่มา สำแดงฤทธิ์เดชแล้วถึงทราบ เช่นนี้ในแผ่นดินมีผู้ใช้เพียงแต่นักดาบอัจฉริยะโดดเดี่ยว มันเงสึเท่านั้น ไม่คิดว่าผู้ที่ได้ดาบถึงสามเล่มในศึกชิงดาบพิสดารเมื่อยี่สิบปีก่อนจะยอมรับศิษย์เช่นนี้ กาลก่อนแม้แต่สหายมันยังไม่คิดคบหาเลย” เทียนซียี่ว่าต่อ “แล้วตอนนี้อาจารย์พวกเจ้าเป็นเช่นไร”
“ท่านอาจารย์เสียชีวิตแล้ว” เชสเตอร์ตอบ สีหน้าเขายังดูโกรธแค้นอยู่ “และคนสังหารอาจารย์ก็คือ มัน!! เทนโค บราเฮ!!”
ดาบแปรเปลี่ยนพุ่งโจมตีเป็นคำรบสองทันที ในครั้งนี้ก็ถูกสยบด้วยดาบเหน็บหนาวของเทียนซียี่อีกครั้ง
“ฝีมือไม่เบา สมแล้วที่เป็นศิษย์ของมันเงสึ” เทียนซียี่กล่าวต่อ “ข้าสังเกตอยู่แล้วว่าดาบของเจ้ามิใช่ดาบธรรมดา นี่สินะดาบแปรเปลี่ยนที่มันเงสึได้ครอบครอง”
“ท่านขวางข้าทำไม ข้าจะฆ่ามัน มันสังหารอาจารย์ของข้า มันเป็นศิษย์เนรคุณ” เชสเตอร์ว่า ยังพยายามจะฝ่าเทียนซียี่ไปหาเทนโค บราเฮ
“การต่อสู้ของเจ้าสองคนข้ามิห้ามหรอก เพียงแต่ว่าที่นี่คือห้องโถงรับแขกของสำนักของข้า หากเจ้าอยากจะต่อสู้กันข้าก็มิห้ามปราม แต่จัดพื้นที่ต่อสู้ให้ท่านอีกด้วย”
“ท่านจะให้ข้าจัดการกับมันได้หรือ” เชสเตอร์ถาม
“ในเมื่อรู้ว่าเจ้ามิใช่คนของพรรคนิลดารา และมิได้ต้องการสำนักข้าก็มิใช่เรื่องอันใดที่ข้าต้องปะทะกับเจ้า แต่คนที่ข้าจะจัดการย่อมมีอยู่” คราวนี้เจ้าสำนักเทียนหันมาทางชายที่แย้มยิ้มในชุดบันฑิตสีดำบ้าง “เจ้า ฮาน เมรัน ผู้คุมกฏของพรรคนิลดารา หากเจ้าต้องการให้สำนักของข้าเข้าร่วมพรรคของเจ้าคงไม่มีทาง ข้าคงต้องตอบรับด้วยดาบเหน็บหนาวของข้าแทนแล้ว”
“ช่างเป็นเกียรติของข้าอย่างยิ่ง” ฮาน เมรันตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ท่านจะตอบรับข้า ณ ที่นี่เลยหรือไม่”
“สำหรับเจ้าข้าย่อมมีสถานที่ต่อสู้ไว้เฉพาะเช่นกัน”
(มีต่อครับ)
ป่วนใต้หล้า บทที่ 8 : เหน็บหนาว
ตอนที่แล้ว
บทนำ + บทที่ 1 : ชาวต่างแดน
https://ppantip.com/topic/36610308
บทที่ 2 : บัณฑิตชุดดำ
https://ppantip.com/topic/36621396
บทที่ 3 : หัวหน้าสาขา
https://ppantip.com/topic/36632176
บทที่ 4 : แปรเปลี่ยน
https://ppantip.com/topic/36648133
บทที่ 5 : สำนักยุทธเอกะ
https://ppantip.com/topic/36665311
บทที่ 6 : สำนักเหมันต์นิรันดร์
https://ppantip.com/topic/36688404
บทที่ 7 : ผู้บุกรุก
https://ppantip.com/topic/36724053
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 8 : เหน็บหนาว
เทียนซียี่ลุกขึ้นยืนอย่างห้าวหาญราวกับมิใช่คนป่วย หยุดตรงหน้าเชสเตอร์กับฮาน เมรัน
เสื้อขนหมีขั้วโลกตัวหนาที่สวมใส่อยู่ส่งเสริมความน่าเกรงขามของเจ้าสำนักเทียนอย่างชัดเจน เขาในตอนนี้ดูทรงพลังและร้ายกาจราวกับราชาหมีขาว
สายตาของเจ้าสำนักเทียนมองไปยังเชสเตอร์ก่อน คนต่างแดนย่อมเด่นเสมอในสายตาคนทั่วไป ทั้งที่เขาเองก็เป็นมนุษย์คนหนึ่ง เพียงแต่ว่าสังคมแห่งนั้นประกอบด้วยชนชาวแบบเขาเป็นส่วนน้อย การเป็นคนกลุ่มน้อยย่อมดูมองว่าเป็นผู้แตกต่างอยู่เสมอ
แต่แท้จริงแล้วผู้ใดคือผู้แตกต่างกันแน่?
เพียงเทียนซียี่เข้าใกล้ เชสเตอร์กับฮาน เมรันรู้สึกสยิวกายขึ้นมากึ่งหนึ่ง อุณหภูมิรอบกายเริ่มลดลง ซึ่งไม่รู้ว่าบรรยากาศที่แปรเปลี่ยนเช่นนี้มาจากเทียนซียี่จริงหรือไม่
“แจ้งนามของเจ้ามาให้ทราบ” เทียนซี่ยี่บอกกับนักดาบผมทอง
“ข้า เชสเตอร์ ไบนิงเตอร์” บุรุษต่างแดนบอกอย่างไม่เกรงกลัว
แต่ว่าพอเชสเตอร์ประกาศชื่อของตน คนผู้หนึ่งในห้าผู้กล้าพเนจรกลับพูดขึ้นสวนมาทันที
“เชสเตอร์ เป็นเจ้าหรือ?”
เชสเตอร์และคนที่เหลือหันไปต้นเสียง ผู้ที่พูดขึ้นมาคือ เทนโค บราเฮ ชายต่างแดนผมสีน้ำตาลที่ส่วมใส่ปลอกแขนเหล็ก
ทันทีเชสเตอร์มองไปยังเทนโค บราเฮ ใบหน้าเขาก็แปรเปลี่ยน
เป็นใบหน้าที่โกรธแค้น!!
ไม่พูดพล่ามทำเพลง เชสเตอร์สืบเท้าเข้าหา ชักดาบแปรเปลี่ยนแทงเข้าใส่เทนโค บราเฮอย่างรวดเร็ว
เพลงดาบไร้เงาที่เพิ่งพิฆาตคาร์ซแผลงฤทธิ์แบบไม่มีคนคิดมาก่อน แต่ว่ามันถูกป้องกันด้วยสองแขนที่มีปลอกแขนของเทนโค บราเฮ
“ใจเย็นสิศิษย์น้อง ไยเจ้ายังไม่เลิกโกรธเคืองข้าอีก”
ไม่ใช่แค่พูดเทนโคยังใช้แขนนั้นส่งพลังปราณกระแทกเชสเตอร์ให้ถอยออกไป
“ข้ามิใช่ศิษย์น้องของเจ้า ข้าไม่เคยมีศิษย์พี่เนรคุณที่สังหารอาจารย์” เชสเตอร์บอกสวนไป เขาตั้งท่าเตรียมพร้อมจะลงมือต่อ
จากนั้นเขาก็พุ่งตัวเข้าหาเทนโค บราเฮอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับถูกหยุดด้วยฝีมือเทียนซียี่
ดาบเหน็บหนาวถูกฟันออกขวางหน้าเชสเตอร์อย่างรุนแรงและรวดเร็ว หากไม่ใช่ว่าเขามีวิชาตัวเบาในระดับสูงแล้ว ร่างคงขาดเป็นสองท่อนแน่ ๆ
“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่พวกเจ้าจะมาต่อสู้กัน” เทียนซียี่ว่าต่อ เขายืนขวางระหว่างเชสเตอร์กับเทนโค “ข้าไม่ทราบหรอกนะว่าเจ้าสองคนโกรธแค้นอะไรกัน แต่จากวิชาดาบของเจ้า เจ้าคงเป็นศิษย์ของนักดาบผู้ลี้กายหายไปจากแผ่นดิน มันเงสึ!”
“เยส” ทั้งเชสเตอร์และเทนโครับคำด้วยภาษาต่างแดน
“เพลงดาบที่ไร้รูปแบบ ไร้ทิศทาง ไร้ที่มา สำแดงฤทธิ์เดชแล้วถึงทราบ เช่นนี้ในแผ่นดินมีผู้ใช้เพียงแต่นักดาบอัจฉริยะโดดเดี่ยว มันเงสึเท่านั้น ไม่คิดว่าผู้ที่ได้ดาบถึงสามเล่มในศึกชิงดาบพิสดารเมื่อยี่สิบปีก่อนจะยอมรับศิษย์เช่นนี้ กาลก่อนแม้แต่สหายมันยังไม่คิดคบหาเลย” เทียนซียี่ว่าต่อ “แล้วตอนนี้อาจารย์พวกเจ้าเป็นเช่นไร”
“ท่านอาจารย์เสียชีวิตแล้ว” เชสเตอร์ตอบ สีหน้าเขายังดูโกรธแค้นอยู่ “และคนสังหารอาจารย์ก็คือ มัน!! เทนโค บราเฮ!!”
ดาบแปรเปลี่ยนพุ่งโจมตีเป็นคำรบสองทันที ในครั้งนี้ก็ถูกสยบด้วยดาบเหน็บหนาวของเทียนซียี่อีกครั้ง
“ฝีมือไม่เบา สมแล้วที่เป็นศิษย์ของมันเงสึ” เทียนซียี่กล่าวต่อ “ข้าสังเกตอยู่แล้วว่าดาบของเจ้ามิใช่ดาบธรรมดา นี่สินะดาบแปรเปลี่ยนที่มันเงสึได้ครอบครอง”
“ท่านขวางข้าทำไม ข้าจะฆ่ามัน มันสังหารอาจารย์ของข้า มันเป็นศิษย์เนรคุณ” เชสเตอร์ว่า ยังพยายามจะฝ่าเทียนซียี่ไปหาเทนโค บราเฮ
“การต่อสู้ของเจ้าสองคนข้ามิห้ามหรอก เพียงแต่ว่าที่นี่คือห้องโถงรับแขกของสำนักของข้า หากเจ้าอยากจะต่อสู้กันข้าก็มิห้ามปราม แต่จัดพื้นที่ต่อสู้ให้ท่านอีกด้วย”
“ท่านจะให้ข้าจัดการกับมันได้หรือ” เชสเตอร์ถาม
“ในเมื่อรู้ว่าเจ้ามิใช่คนของพรรคนิลดารา และมิได้ต้องการสำนักข้าก็มิใช่เรื่องอันใดที่ข้าต้องปะทะกับเจ้า แต่คนที่ข้าจะจัดการย่อมมีอยู่” คราวนี้เจ้าสำนักเทียนหันมาทางชายที่แย้มยิ้มในชุดบันฑิตสีดำบ้าง “เจ้า ฮาน เมรัน ผู้คุมกฏของพรรคนิลดารา หากเจ้าต้องการให้สำนักของข้าเข้าร่วมพรรคของเจ้าคงไม่มีทาง ข้าคงต้องตอบรับด้วยดาบเหน็บหนาวของข้าแทนแล้ว”
“ช่างเป็นเกียรติของข้าอย่างยิ่ง” ฮาน เมรันตอบรับด้วยรอยยิ้ม “ท่านจะตอบรับข้า ณ ที่นี่เลยหรือไม่”
“สำหรับเจ้าข้าย่อมมีสถานที่ต่อสู้ไว้เฉพาะเช่นกัน”
(มีต่อครับ)