ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ คุณ ทบทวน จินตนา, คุณลิ ลายลิขิต, คุณ อุรุเวลา, น้องดาว Lady Star 919, คุณ PURINWASA, คุณออม ออมอำพัน, คุณ สมาชิกหมายเลข 1065771, คุณนะ เป่าชาง, คุณซูซี่ Susisiri, น้องมัด ฮิปโปโปตัวโตพุงโลชะมัด, จารย์จี GTW, คุณนัน turtle_cheesecake, คุณ nasa nasa
ขอบคุณสำหรับทุกคะแนนโหวตด้วยค่ะ

บทก่อนหน้าค่ะ
บทนำ   https://ppantip.com/topic/36127426
บทที่ 1  https://ppantip.com/topic/36134360
บทที่ 2  https://ppantip.com/topic/36141907
บทที่ 3  https://ppantip.com/topic/36149284
บทที่ 4  https://ppantip.com/topic/36156203
บทที่ 5  https://ppantip.com/topic/36164577
บทที่ 6  https://ppantip.com/topic/36170552
บทที่ 7  https://ppantip.com/topic/36179183
บทที่ 8  https://ppantip.com/topic/36187082
บทที่ 9  https://ppantip.com/topic/36193770
บทที่ 10 https://ppantip.com/topic/36202931
บทที่ 11 https://ppantip.com/topic/36210169
บทที่ 12 https://ppantip.com/topic/36218800
บทที่ 13 https://ppantip.com/topic/36223202
บทที่ 14 https://ppantip.com/topic/36230571

บทที่ 16

อาโทรศัพท์มาอีกครั้งในคืนนั้นพร้อมข่าวร้าย เพียงประโยคแรกก็ทำเอาวาดตะวันอึ้งไปเลย

“ท่านให้อามาพาตัววาดกลับเมืองไทย”

“อ้าว! ทำไมพ่อทำยังงั้นล่ะ” อารมณ์เริ่มคุกรุ่น “วาดจะกลับเมืองไทยได้ยังไง ก็ยังต้องทำงาน”

“จะให้ทำยังไงล่ะ ท่านสั่งมาอย่างนี้ พอดีกับอาต้องไปติดต่องานที่ลอนดอนสามสี่วัน ท่านก็เลยสั่งให้แวะรับวาดด้วย”

ได้ยินเสียงใครบางคนมาตามสาย แต่จับใจความอะไรไม่ได้เลย

“คุณพ่อของวาดอยู่ที่นี่” เสียงของอาอ่อนลง “จะพูดกับท่านเองไหม”

วาดตะวันปฏิเสธทันควัน “ไม่ค่ะ ไม่”

ถ้าต้องเจรจาอะไรกับพ่อ เรื่องคงยาว บางทีทะเลาะกันทั้งคืนก็ไม่จบในเมื่ออารมณ์ไม่ดีขึ้นมาเสียแล้ว ตามองเข้าไปในครัวก็เห็นร่างสูงๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตและกางเกงซึ่งเขาใส่ไปทำงานเมื่อกลางวันกำลังง่วนอยู่หน้าเตาไฟฟ้า

“อาจะมาถึงวันไหนคะ ให้วาดไปรับที่สนามบินไหม” เสียงเธอก็เลยอ่อนตามไปด้วย ไม่ใช่ความผิดของอาสักหน่อย พ่อต่างหากที่เป็นคนบงการทั้งหมด

“ไม่ต้องหรอก วาดลำบากเปล่าๆ อาไปหาวาดตามที่อยู่ที่ให้มาเองได้ แล้วมีอะไรเราค่อยตกลงกันอีกที อาต้องหาตั๋วเครื่องบินให้วาดด้วย”

ทุกคำพูดของอาทำให้เธอสะท้อนใจได้ทุกครั้ง อาเป็นห่วงเธอเสมอ ทำไมจะไม่รู้

“แล้วอาจะพักที่ไหนละคะ ตอนนี้วาดก็อาศัยคนอื่นอยู่”

อาไม่เคยมาแถวนี้เลยสักครั้ง ครั้งหลังสุดที่พบกันเธอเป็นฝ่ายเดินทางไปหาที่เมืองซึ่งอาเข้าร่วมประชุมแพทย์

“ไม่ต้องห่วงหรอกวาด อาหาโรงแรมเองได้”

เสียงสั่งความอะไรอยู่ลั่นๆ มาตามสายอีกครั้ง หากก็ยังจับใจความไม่ได้อีกเหมือนเดิม เพียงไม่นานอาก็กลับมาอีกครั้ง

“ท่านบอกว่าจะโทรศัพท์ไปตกลงกับผู้อำนวยการโปรแกรมฝึกงานของวาดเอง”

นั่นแหละเธอจึงมีสุ้มมีเสียงขึ้นมาอีก

“ไม่ต้องค่ะ อาบอกพ่อว่าไม่ต้องวุ่นวายกับเรื่องของวาด”

ชายตาไปทางครัวเมื่อรู้ตัวว่าขึ้นเสียงดังเกินไป เห็นชายหนุ่มเหลียวหลังมามองแวบหนึ่ง จึงลดเสียงพูดลง

“มีอะไรวาดจะพูดกับอาจารย์ของวาดเอง พ่อไม่ต้องมาเกี่ยว อาบอกพ่อตามนี้เลยนะคะ เดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่”

“โอเค อาจะบอก”

อาตามใจและปกป้องเธอเสมอ วาดตะวันตระหนักในข้อนั้นดี สุ้มเสียงจึงอ่อนลงอีก

“อาช่วยบอกพ่อนะคะ ว่าถึงยังไงวาดก็ไม่ทิ้งที่เรียนมาจนขั้นนี้แล้วไปเฉยๆ หรอกค่ะ วาดจะฝึกงานต่อจนจบ พ่อจะอนุญาตหรือเปล่า วาดไม่สนใจ บอกตามนั้นเลยนะคะ” ย้ำประโยคหลังเสียหนักแน่น

“ตกลง อาจะบอก แล้วเจอกัน”

“ค่ะ อา วาดขอบคุณอา”

อาตัดสายไปก่อน และวาดตะวันก็วางหูโทรศัพท์ลงกับเครื่องอย่างหนักอกหนักใจ อาต้องกลายเป็นกันชนระหว่างเธอกับพ่ออีกแล้ว แล้วนี่เธอจะตอบแทนอาอย่างไรได้บ้าง