........เรื่องเล่าหลังโรงงาน เรื่อง เด็กโรงน้ำแข็ง ตอนที่ ๑๓ โดย ลุงแผน.........@@

กระทู้สนทนา

ตอนเดิมครับ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

..........เด็กโรงน้ำแข็ง ตอนที่ ๑๓ ( เสมียนโรงน้ำแข็ง )

..........สวัสดีครับ ท่านผู้อ่านที่รักทุกท่าน วันนี้ผมจะพาท่านไปพบกับ มุมสวย ๆ งาม ๆ ในโรงงานกัน สาวน้อย หน้าตาจิ้มลิ้ม แต่งหน้าแต่งตา แต่งเนื้อแต่งตัว ชวนมอง นั่งทำงานอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ แสนสบาย น่าอิจฉาเธอจริง ๆ วันนี้เราจะไปดูการทำงาน ของเสมียน ในโรงน้ำแข็ง ดูซิว่าจะเพลิดเพลิน เจริญอุราขนาดไหน เชิญตามผมมาได้เลยครับ

   การค้าขาย ต้องเกี่ยวข้องกับเอกสาร ไม่มากก็น้อย รวมทั้งเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ด้วย ถ้าร้านเล็ก ๆ รายรับรายจ่าย บิลอะไรมีไม่กี่อย่าง ค่าน้ำ ค่าไฟ โทรศัพท์ หลัก ๆ ก็ประมาณนี้ ซื้อของเข้าร้านครั้งนึง ไม่มากมาย บางอย่างจำได้แม่น เพราะผ่านตาอยู่เป็นประจำ ก็จดมั่ง จำมั่ง ไม่ต้องพิถีพิถันอะไร

   ถ้าเป็นร้านใหญ่ ขนาด บริษัท ไปจนถึง โรงงาน จำเป็นต้องมีคนทำหน้าที่นี้ เพราะ เอกสาร คนงาน และรายรับรายจ่ายมีมาก ข้าวของ ซื้อเข้า ขายออก วัน ๆนึง ไม่รู้เท่าไร มัวมานั่งจำคงไม่ไหว โดยเฉพาะ โรงน้ำแข็ง

   ในโรงงาน ตอนแรก ๆ เจ๊กับเฮีย ผลัดกันอยู่ออฟฟิศ เจ๊ไปธนาคาร เฮียอยู่ พอเฮียไปซื้ออะไหล่ ก็ตาเจ๊ ไป ๆ มา ๆ คนงานมากขึ้น งานเถ้าแก่ ก็มากขึ้นตาม ต้องมองหาคนมาช่วย ลูกสามคนติดเรียน เลยต้องจ้างเสมียน

   หาไม่ยากหรอก งานห้องแอร์ แต่งตัวสวย ๆ ใครก็ชอบ จึงมีมาให้เลือกตามสบาย พวกเมียคนงานได้สิทธิต้น ๆ พากันเวียนเข้าออกออฟฟิศ เกิดมาทั้งที มีโอกาสก็ต้องคว้ากันไว้ก่อน ถึงไม่ได้เรียนมาสายตรง แต่ก็น่าลอง อยู่ดี ๆ ได้ทำงานสบาย ใครไม่อยากได้ ทีนี้ งานบางอย่าง มันมีความยากง่ายอยู่ในตัวเอง บางครั้งมองเห็นเค้าทำกัน ดูไม่น่ามีอะไร ต้องเข้าไปคลุกคลีจริง ๆ จึงจะเข้าใจ

   เริ่มกันที่เรื่องคนงานก่อนเลย รายชื่อคนงานห้าสิบคน ใครมาไม่มา ยังไงอยู่ไม่ครบแน่นอน ที่ไม่มาตั้งแต่เช้าก็ลงไว้ พวกที่ทำงานไปรอบนึง แล้วมาหยุดตอนบ่าย ก็จดแยกต่างหาก

   คนงานกระเหรี่ยงก็ส่วนนึง ใบอนุญาต เข้า – ออก พื้นที่ ใบอนุญาตทำงาน สำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประชาชน คอยดูวันที่ ใครใกล้ไปต่ออายุบัตร นัดกันไว้ แต่หลัง ๆ นี่จำกันได้แม่น เพราะจ้องจะกลับบ้านอยู่แล้ว ลาปกติไม่ค่อยจะได้ ต้องรอวันนั้นแหละ บางคนต่อเสร็จ นอนเล่นอยู่บ้าน สี่ห้าวันค่อยมา หลายคน ไปแล้วไม่กลับเลย นาน ๆ ไป สำเนาเอกสารของ กระเหรี่ยง เต็มลิ้นชักไปหมด มีแต่ชื่อ ตัวไปไหนต่อไหน นานแล้ว วันไหนจังหวะดี ๆ ก็โละทิ้งกันซะที

   ต่อมาก็เรื่องเงินเดือน ที่โรงงานให้เบิกเงินล่วงหน้า วันที่ สิบ กับวันที่ ยี่สิบ เงินออกจริงวันที่ หนึ่ง นอกจากใครฉุกเฉินจริง ๆ ก็มาบอกกันเป็นราย ๆ ไป จดไว้ใครเอาไปเท่าไหร่ ไม่งั้นเดี๋ยวสิ้นเดือน เงินเหลือน้อย จะงอแง ว่าไม่เคยเบิก

   แล้วก็เรื่องลูกค้าของแต่ละคัน รถเข้ามาก็รับสมุด กับเงิน นับน้ำแข็งที่เหลือ นั่งไล่ดู ยอดตรงกันมั้ย น้ำแข็งเอาไปเท่าไร เงินได้เท่าไร ดูแล้วใกล้เคียงกัน หรือว่าขาดตรงไหน ดูไปทีละเล่ม แล้วแต่ว่าใครมา ก่อน - หลัง คันไหนออก รอบต่อไป ก็มารับสมุด เสมียนก็เดินไปนับน้ำแข็ง เขียนไว้ เอาอะไรไปมั่ง ถึงรอบเติมน้ำมันหรือยัง ต้องคอยเตือนกัน บางทีลืม บางทีเปลี่ยนคันกันไปมา ไม่ได้ดูก็มี ใครเบิกไปเท่าไรลงไว้ รถยี่สิบกว่าคัน นั่งเขียนกันเพลิน คันนู้นเข้าคันนี้ออก สนุกดี วันไหนยุ่งมากหน่อย ข้าวปลาไม่ต้องกินกันละ เพราะงานมันต่อกันมาเรื่อย

   สายหน่อย ก็โทรหาซับเอเย่นต์ที่ไม่ได้มาเอง มีใครเอาอะไรมั่ง จดไว้ รถเข้ามาก็ส่งรายการให้ คนขับก็ถอยไปหน้าหวอด ขึ้นเสร็จ เสมียนก็เดินไปนับ ได้ครบก็เตรียมบิล ใบเสร็จ ออกส่งได้ บางเจ้าต้องออกส่งตั้งแต่ตีสี่ ก็เตรียมให้คนขับไว้ตั้งแต่หัวค่ำ บางที่ใช้ไม่มาก ก็ขึ้นรวมไปกับรถที่วิ่งส่งตามสาย น้ำแข็งรวมกันไป แต่แยกบิล สมุด คนละเล่ม

   มาเรื่องของช่าง ใกล้ ๆ เที่ยง น้าจุกมาเบิกเงินซื้ออะไหล่ ต้องเร่งด้วย รถเสียสามคันพร้อมกันเลย มัวช้าเดี๋ยวรถไม่พอใช้ เริ่มเข้าหน้าร้อนแล้ว ตอนนี้ทุกคันแทบไม่ได้หยุด ยังดีที่ทำกันเองได้ อะไหล่บางอย่างไปเอาร้านประจำ มาก่อน ลงบิลไว้ สิ้นเดือนเค้าค่อยมาเก็บ บางชิ้นต้องไปร้านอื่น ใช้เงินสดซื้อ ถ้าเข้าโรงกลึง ก็ต้องจ่ายเลยเหมือนกัน นอกจากเรื่องรถ ก็เครื่องทำน้ำแข็ง กรองน้ำ มอเตอร์ ระบบไฟฟ้า ประปา งานซ่อมโรงเรือน งานปูน งานไม้ งานเหล็ก ดูแลกันเองหมดทุกอย่าง รายการต่าง ๆ ในแต่ละวัน เลยมากตาม

   เสมียนแต่ละคนอยู่ได้ไม่นาน บางคนเจองานใช้ความคิด ติด ๆ กันวันละหลายชั่วโมงก็ไม่ไหว แค่คนงานขาด คนงานหาย ก็วุ่นพอแรง ยังจะสมุดรอบ อีกยี่สิบกว่าเล่ม ต่อวัน ไหนจะแก้ปัญหา หน้างาน หารถแทนคันที่เสีย หาน้ำแข็งให้พอ หาคนขึ้นรถ หนักเข้าก็ลาออก พอลาไปแล้วนั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ในโรงงานก็เบื่อ จะแบกน้ำแข็งกับเค้าก็ไม่ไหว จะไปกับรถ ผัวก็ไม่ยอมเอาไปด้วย ไปกับคันอื่นเดี๋ยวก็จะเกิดอาการหึงหวง ทะเลาะกันเปล่า ๆ เลยกลับไปอยู่บ้าน เอ้า เมียกลับ ผัวจะอยู่ยังไง ก็ออกไปด้วยกัน เลยกลายเป็นขาดคนขับไปคนนึง ด้วยเลยทีนี้

   บางคนทำได้สักพัก พอจะเข้าที่เข้าทาง ผัวเกิดไม่ไหวขึ้นมา เหนื่อยมั่ง ลาหยุดยากมั่ง เลยหอบกันออกไปอีกคู่นึง เคยรับคน นอกเข้ามาทำ ก็ติดหลายอย่าง งานเข้าเช้าเลิกค่ำ เดินทางลำบาก จะพักข้างในก็มีแต่พวกทโมนเต็มโรงงาน เวลาก็ไม่ตายตัว ต้องดูหน้างานเป็นเรื่อง ๆ ไป เครื่องไม่เสีย รถไม่เสีย เวลาก็ปกติ ถ้าอย่างใดอย่างหนึ่งเสียหาย ก็ต้องแก้ปัญหากัน ดังนั้นใช้คนในจะดีกว่า เพราะสัมผัสกับระบบ และคนงานอยู่ตลอดเวลา เพราะอย่างนี้ ตัวเลือกเลยมีน้อย พอเสมียนขาด ก็ตกหนักที่ เจ๊ กับเฮีย อีกตามเคย

      ( มีต่อครับ )