........เรื่องเล่าหลังโรงงาน เรื่อง เด็กโรงน้ำแข็ง ตอนที่ ๘ โดย ลุงแผน.........@@

กระทู้สนทนา

            ตอนเดิมครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

..........เด็กโรงน้ำแข็ง   ( สงกรานต์ )

          แหม  ว่าจะเอาไว้ตอนท้าย ๆ สักหน่อย  อภิมหาตำนานของโรงน้ำแข็งอีกเรื่องนึงก็วันสงกรานต์นี่แหละ ใครต่อใครต่างก็ดีอกดีใจเมื่อใกล้สงกรานต์ วันหยุดยาว ออกเที่ยวต่างจังหวัด เล่นน้ำ ปะแป้งสาว สาวก็ปะแป้งหนุ่ม วู้ ช่างมีความสุขซะเหลือหลาย แต่เด็กโรงน้ำแข็งส่วนใหญ่จะขอพรในใจว่า เจ้าประคู๊ณ  ปีนี้ขอให้เดือนเมษายน มีวันที่สิบ สิบเอ็ด  แล้วก็เลยไป วันที่สิบเจ็ดเลยเถอะ  สาธุ  เพราะอะไรเหรอครับ สงกรานต์ของทุกปีในโรงน้ำแข็งจะถือว่าเป็นวันรวมอุปสรรคโลกเลยก็ว่าได้ ฟังดูแล้วเกินจริงไปหน่อยมั๊ย มา ตามมาครับ เราไปดูกัน


        หน้าร้อนของทุกปี ที่บ้านผม จะเริ่มร้อนจัดก็เดือนมีนาคมเป็นต้นไป ร้อนมาก ร้อนเหมือนกับดวงอาทิตย์ไม่เคยไปที่อื่นเลย ในช่วงเดือน มีนา เมษา ดวงอาทิตย์จะวนเวียนอยู่รอบ ๆ บ้านผมนั่นแหละ ส่วนในโรงน้ำแข็งจะร้อนหรือไม่ร้อนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า งานมันเริ่มมากขึ้น จากปกติเครื่องเครื่องทำน้ำแข็งเคยปิด สิบโมง ก็เลยไปหลายชั่วโมงจึงปิด จนกระทั่งกลาง ๆ เดือน มีนานี่เครื่องเดินตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง  เครื่องทำงานตลอด ช่างก็ต้องทำงานตลอดเหมือนกัน ไม่แค่ช่างเท่านั้นสิ น้ำแข็งร่วงทุกยี่สิบนาทีถึงครึ่งชั่วโมง หน้าหวอดก็ต้องมีคนอยู่ตลอดเหมือนกัน

        ช่วงนี้แหละรถที่วิ่งส่งตามสายจะเอาใจใส่ลูกค้าเป็นกรณีพิเศษ ดูแลกันเป็นอย่างดี ถึงขนาดบางคันเคยเข้าโรงงานสิบโมงก็ไปเข้าเอาบ่ายสองบ่ายสาม บางคันเข้ามาแล้วสิบเอ็ดโมงกว่ารีบออกไปอีกรอบเอาถังไปให้ลูกค้า ข้าวปลาไม่กินกันละ หน้าหวอดก็มองตากันปริบ ๆ อีตอนเครื่องปิดสิบโมงนี่เดินกันให้ว่อนสิบคนยี่สิบคน ตอนเครื่องเปิดทั้งวันนี่ต่างคนต่างยุ่งเหลืออยู่สามสี่คนเดินกันขาแทบลาก แก้กันยังไงล่ะ ลูกหลานเถ้าแก่ก็ยังไม่ปิดเทอม แล้วปีนี้ก็เกริ่น ๆ กันมาว่าจะลงซัมเมอร์ด้วย คนงานใหม่ได้มาคนขับก็เอาขึ้นรถไปคันละคน ๆ

        ทีนี้หน้าหวอดเหลืออยู่ไม่กี่คน เถ้าแก่ก็ต้องถนอมไว้ให้ถึงที่สุดความผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ปล่อยได้ก็ปล่อย ทำเป็นมองไม่เห็นซะ บ่นว่ากันมาก ๆ คนมันยิ่งเหนื่อย ๆ กันอยู่เดี๋ยวก็พาล ออกกันหมดจะยุ่งกันไปใหญ่

        ช่วงนี้ เอ็มกินกันจนท้องอืด ขนกันมาแช่ไว้เป็นลัง ๆ หุงข้าวไว้หม้อใหญ่ กับข้าวสามสี่อย่าง เท่านั้นยังไม่พอ เถ้าแก่ผ่านไปเจออะไรข้างนอกก็หิ้วเข้ามาอีก ข้าวขาหมู ข้าวมันไก่ ก๋วยเตี๋ยว กล่องข้าวใช้แล้วกับถุงพลาสติกเต็มถุงดำใบแล้วใบเล่า กินกันให้พอใจไม่ว่าไม่หวง  ขอแค่ว่าช่วงเดือนสองเดือนนี้พยายามอย่าหยุด อย่าเมาจนทำงานไม่ไหว ขอแค่นี้แหละหลังจากนี้พอเริ่มเข้าฝนก็ค่อยเปลี่ยนกันหยุด กระเหรี่ยงสองสามคนมองหน้ากันนิ่ง สงกรานต์บนเขาสนุกซะด้วยแล้วก็ปีนึงมีครั้งเดียว เอาไงกันล่ะทีนี้ หนีสิครับ

        ใกล้เดือนเมษาเข้ามาเรื่อย ๆ คนงานก็หายไปทีละคนสองคน คนขับก็ต้องมาดึงเด็กหน้าหวอดไป เหลือสี่คนก็ว่ายุ่งแล้ว เหลือสองคนทีนี้ไปกันใหญ่เลย เถ้าแก่กับเจ๊ต้องออกโรงเองแล้ว วิ่งวุ่นอยู่หน้าหวอดตัวเปียกโชกทั้งเจ๊ทั้งเฮีย แต่ก็ดีไปอย่างพอรู้ว่าลูกน้องเหนื่อยยังไงรู้สึกว่าเถ้าแก่โรงงานนี้รักลูกน้องทุกคน ไม่หนักจริง ๆ ไม่เอ่ยปาก

        แต่ก็นั่นแหละครับต่างคนต่างจิตต่างใจมากันคนละถิ่นคนละที่ บางคนรู้ว่าเถ้าแก่ดีก็ตั้งอกตั้งใจทำงานกันอย่างดีรับผิดชอบดูแลแทนทุกอย่างไม่ต้องให้เถ้าแก่คอยบอกทำให้เบาใจไปได้หลายอย่าง ไอ้บางคนไม่หยั่งงั้น ยิ่งเถ้าแก่ดียิ่งเอาใหญ่เดี๋ยวหยุดเดี๋ยวลา มาครึ่งวันหยุดครึ่งวันทำวันหยุดวันเมาวัน  จนพวกกันเองนั่นแหละทนไม่ไหวต้องว่ากันเองก็เบาไปได้ แต่สักอาทิตย์นึงก็เข้าอีรูปเดิมเมาเดินเกะกะ ๆ จนพวกส่ายหน้าไปตาม ๆ กัน

        มาดูทีมช่างมั่ง ทีมงานคุณภาพ แข็งแรงแข็งขัน มีน้าจุกหัวหน้าช่าง กับเดวาเป็นผู้ช่วย นี่แหละทีมช่าง ก็มีแค่นี้แหละ มีมาสมัครเรื่อย ๆเหมือนกันนะ ตอนมาสมัครเป็นช่างกันก็พกความมั่นใจมาเกินร้อย เจองานโรงน้ำแข็งเข้าไป ออกกันเป็นแถว ตอนออกไปนี่เหลือไม่ถึงเจ็ดสิบมั้ง

        งานหลักของช่างก็มี ล้างกรอง ต้องล้างกันวันละสองครั้ง เช้า เย็น เพราะน้ำที่ผ่านกรองแต่ละชั่วโมงนั้นมีปริมาณมหาศาล ทั้งยังโดนแรงดันจากปั๊มน้ำตัวใหญ่เพื่อให้ทันต่อความต้องการ ฝุ่นผงต่าง ๆ ที่โดนดูดมาจากชั้นใต้ดิน ในแต่ละชั่วโมงจึงมีมากทับถมกันอยู่หน้าชั้นกรองถ้าไม่ล้างน้ำก็ผ่านลงไปยาก ทำให้มีน้ำขึ้นไปเก็บบนถังสำรองน้อย

        เมื่อน้ำน้อยเครื่องเดินไปเรื่อยๆไม่กี่เที่ยวก็ไม่มีน้ำแข็งออกมา หรือออกมาก็เป็นฝ้าขุ่น ๆ เพราะมีฟองอากาศมากกว่าน้ำถ้ามีคนสังเกตเห็นแล้วรีบไปบอกช่าง ก็จะปิดเครื่องแล้วรอให้น้ำพอกับความต้องการจึงเริ่มเดินเครื่องใหม่ ถ้าน้ำไม่มีแล้วปล่อยเครื่องเดินไปเรื่อย ๆ จนดับไปเองอันนี้เรื่องจะเยอะกว่า เครื่องเสียเป็นเรื่องที่ไม่มีใครอยากให้เกิดเพราะถ้าน้ำแข็งไม่มีมันไม่เหมือนอย่างอื่นที่จะรอกันได้วันครึ่งวัน

        ถ้าน้ำแข็งของลูกค้าหมดผักก็จะเน่าหมูก็จะเน่ามันรอไม่ได้ ในเมื่อรอไม่ได้แต่น้ำแข็งไม่มีก็ต้องหาให้ลูกค้าให้ได้ วิธีเดียวที่จะได้มาก็คือไปขอซื้อโรงอื่น ส่วนใหญ่ก็ผูกมิตรกันไว้หลายโรงเพราะรถห้าคันสิบคันใช้น้ำแข็งคันละร้อยห้าสิบถึงสองร้อยถุงพรวดพราดเข้าไปโรงใดโรงหนึ่งเขารองรับไม่ทันแน่เพราะของเค้าเองก็ต้องใช้ตลอด เครื่องเค้าก็ไม่ได้ใหญ่กว่าเราหรือมากกว่าเราสักเท่าไร ก็ต้องไปโรงนู้นสองคันโรงนี้สามคันกระจายกันไป

        การไปซื้อน้ำแข็งนี่ทรมานกว่าอยู่หน้าโรงหลายเท่ามันไม่หนักไม่เหนื่อยเท่าไรหรอกแต่มันรอนานมาก มากที่ต้องใช้ ก.ไก่หลายๆตัวเลย เพราะเวลาทำงานและเวลาออกส่งของแต่ละโรงมันก็ไม่หนีกัน เขาก็ต้องเตรียมของเขาให้เสร็จก่อนแล้วถึงจะให้ลูกค้านอกได้ เราไปคันที่เท่าไรล่ะสมมุติว่าคันที่สาม แล้วเราไปถึงตอนเก้าโมงรถโรงเค้าเหลืออีกสองคัน รถเราคันที่สาม สิบล้อของโรงเขาคันนึงใส่สามร้อยถุง

        เครื่องทำน้ำแข็งโรงนี้สี่สิบนาทีหวอดดังครั้งนึงน้ำแข็งร่วงต่อครั้งได้เจ็ดสิบถุง สี่หวอดได้ไปสองร้อยแปดสิบถุง เกือบเต็มคันแรกขาดอีกยี่สิบถุงก็ต้องรออีกหวอดอยู่ดี ร่วงครั้งที่ห้าคันแรกออกไปแล้ว เหลือห้าสิบถุงขึ้นคันที่สอง รออีกสี่หวอด เต็มคัน เหลือสามสิบถุงขึ้นรถเราได้ ของเราใส่ได้สองร้อยถุง  ขาดอีกร้อยเจ็ดสิบรออีกสามหวอดกี่โมงแล้วครับมาตอนเก้าโมงเก้าหวอดหกชั่วโมง บ่ายสามแล้วครับท่านผู้ชม

        นั่งนอนก็ไม่ถนัดมันไม่ใช่บ้านเราบริเวณมันก็เป็นโรงงานทั่ว ๆ ไปจะหาความสุขความสบายได้ตรงไหน แล้วมารยาทพื้นฐานโดยทั่ว ๆ ไปเราจะไปแย่งเขาก่อนให้เขาไปส่งลูกค้าเขาสายมันก็ไม่ถูกต้องและใครก็ไม่ยอมแน่ ๆ แค่เวลาตามปกตินี่ก็แทบจะไม่ได้พักกันอยู่แล้ว ส่วนในห้องเย็นหน้าร้อนนี่ก็ไม่ต้องเปิดเข้าไปดูหรอกหมดไปหลายวันแล้ว น้ำแข็งใหม่ร่วงมาก็ขึ้นรถทุกรอบ ไม่มีได้เข้าไปเก็บสักถุงเดียว ดังนั้นเวลาเครื่องเสียจึงเป็นอะไรที่วุ่นวายและเหนื่อยมาก ๆ

        น้ำเป็นปัจจัยหนึ่งในหลายอย่างที่จะสร้างปัญหาให้เครื่องได้  ทีมช่างจึงต้องล้างกรองกันอย่างน้อยวันละสองครั้ง ต่อจากนั้นก็เช็ค น้ำยาคอมเพรสเซอร์  น้ำมันคอม สายพานมอเตอร์สกรู มอเตอร์ปั๊มน้ำ คอยดูอุปกรณ์ตัวเล็ก ๆ ที่ชอบเสียบ่อย ๆ  พอสายหน่อย ก็จะมีรถของโรงงานเข้ามาทีละคัน มาถ่ายน้ำมันเครื่องมั่ง มาให้ดูเครื่องสตาร์ทยากมั่ง เปลี่ยนยาง แตรไม่ดัง ไฟเลี้ยวไม่ติด รถชอบส่ายไปมาเวลาเลี้ยว

        น้าจุกก็ไล่ดูให้ทีละคัน ได้สองคันมั่งสามคันมั่งแล้วแต่อาการยากง่าย บางคันก็ต้องเข้าไปซื้ออะไหล่ ได้กลับมาเปลี่ยนแล้วก็เสร็จ  บางคันอะไหล่ไม่มี ก็ต้องไปหาตามเชียงกง ถ้ายังไม่ได้อีก ก็ต้องสั่ง แล้วก็รอ รถคันนั้นก็รื้อกองไว้ก่อน หาคันอื่นใช้แทนไปวันสองวัน  บางครั้งอะไหล่มีแล้ว กำลังรื้อ ออกมากองทีละชิ้น พวกโทรมารถเสียอยู่นู้น  ไกลมั่ง ใกล้มั่ง แต่จะไกล ๆ ซะมาก

        ทีมช่างก็ไปแล้วขนเครื่องไม้เครื่องมือไปตามอาการ หลัก ๆ ก็แม่แรง ยาง ประแจ แล้วก็เหล็กลาก เพราะว่าหลายครั้งเจออาการที่ไม่สามารถจะซ่อมกันได้ตรงนั้น ก็ต้องลากกลับโรงงานกันละ ไอ้คันที่รื้อไว้ก็รอไปก่อน ลากรถกลับมาแล้วค่อยว่ากัน

        หมดไปแล้วครึ่งวันงานยังไม่ได้ครึ่งเลย เคยได้ยินคนบางคนพูดมั๊ยครับว่าวันนึงยี่สิบสี่ชั่วโมงมันน้อยไป นี่ยังเป็นงานตามปกตินะครับ วันนึงแป๊บเดียวได้อะไรไม่กี่อย่างมืดแล้ว พอมืดค่ำงานบางอย่างมันก็ทำได้แต่พวกอะไหล่พวกโรงกลึงนี่เย็นหน่อยเขาก็ปิดกันหมด อะไรที่ต้องพึ่งร้านพึ่งอู่ก็ต้องหยุดไว้ก่อน รอเช้า ก็ไม่เช้าหรอก อย่างเร็วสุดก็แปดโมงครึ่งโน่นแหละถึงจะเปิดกัน   ทีนี้งานปกติยังแค่นี้แล้วถ้าช่วงเทศกาลล่ะ

( มีต่อครับ )