ปลาย นักสืบจำเป็น - File 4 : โจรปล้นธนาคาร [บทปัญหา]

กระทู้สนทนา

สวัสดีปีใหม่ครับทุกท่าน ขอให้มีความสุขนะครับ

ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

แนะนำตัวละคร

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

- 1 -

    ธนาคารเป็นสถานที่ที่มีการเข้าออก หมุนเวียน แลกเปลี่ยนเงินตราอยู่ตลอด ดังนั้นย่อมเป็นสถานที่ที่สำคัญ

    ที่มหาวิทยาลัยนี้ก็เช่นเดียวกัน ย่อมมีธนาคารไว้บริการนักศึกษาที่คอยรับเงินจากผู้ปกครอง โดยที่ธนาคารนี้จะเป็นสาขาย่อย ตั้งอยู่ไม่ห่างจากอาคารอธิการบดีนัก นักศึกษาส่วนใหญ่จึงเปิดบัญชี ฝากเงิน ถอนเงิน หรือทำธุระกรรมทางการเงินอื่น ๆ ที่นี่ได้

    วันนี้ก็มีนักศึกษาของมหาวิทยาลัยมาใช้บริการ มอเตอร์ไซค์สีดำคันหนึ่งแล่นมาหยุดจอดที่หน้าธนาคาร ผู้ขับขี่มาเป็นหนุ่มนักศึกษาผมชี้ตั้ง ปลาย ชายหนุ่มที่มักไปเกี่ยวข้องกับคดีแล้วกลายเป็นนักสืบจำเป็นนั่นเอง แต่ว่าเขาไม่ได้มาแค่คนเดียว มีนักศึกษาสาวผมสั้นซ้อนรถมอเตอร์ไซค์มาด้วย

    นักศึกษาหญิงผู้นี้ย่อมเป็น มีน สาวห้าวผมซอยสั้น ผู้เป็นเพื่อนนักศึกษาคณะเดียวกันกับปลาย เธอเริ่มสนิทสนมกับปลายมากขึ้นหลังจากอยู่ร่วมในเหตุการณ์ฆาตกรรมหลายคดี

    ทั้งสองยืนอยู่หน้าธนาคาร ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดถึงยังไม่ยอมเข้าไปข้างในธนาคารซะที แล้วไม่นานก็มีรถมอเตอร์ไซค์อีกคันหนึ่งแล่นมาหยุดที่หน้าธนาคาร

    คราวนี้ผู้อยู่บนรถมอเตอร์ไซค์คันนี้ไม่ได้มีแค่สองคน แต่พวกเขาซ้อนสามกันมาเลย ทั้งสามลงจากรถเดินไปสมทบกับปลายและมีนทันที

    ปลายและมีนรอสามคนนี้นี่เอง ซึ่งสามคนนี้คือ สามสมุนคนสนิทของปลาย เอ เจ และแอล

    แต่ว่าพอทั้งสามมาแล้ว ปลายก็ยังไม่ยอมเข้าไปในธนาคารอยู่ดี จนมีนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อดสงสัย หรือไม่ก็รำคาญ เลยถามขึ้นว่า

    “ปลาย.. นายมาเปิดบัญชีไม่ใช่หรือ? ไม่เข้าไปล่ะ รออะไรอยู่”

    ปลายยิ้มแบบกวน ๆ ทำตาหวานซึ้ง “ยังเข้าไม่ได้หรอก ฉันรอมีนเข้าไปก่อน แล้วค่อยเข้าตาม”

    “ทำไมล่ะ?”

    “ไม่รู้สิ ..เค้าบอกว่าถ้าเรารักใครเราต้องยอมตามคน ๆ นั้น”

    เอาซะแล้ว ปลายนี่หยอดคำหวานใส่มีนเลย แต่เหมือนมีนจะแน่กว่า เธอนิ่งไม่ไหวติงใด ๆ คล้ายกับไม่ได้ยินสิ่งที่ปลายพูดแม้แต่น้อย

    “อ่ะเหรอ” มีนมองหน้า “เอาเถอะ รีบเข้าไปดีกว่า อย่าเสียเวลาเลย” ว่าแล้วสาวห้าวก็เดินนำคนอื่นเข้าธนาคารไป

    เมื่อผู้นำมีแล้ว ปลายและพรรคพวกจึงเดินธนาคารตามเธอไป ซึ่งเมื่อเข้าไปกลับพบว่ามีนักศึกษามาใช้บริการอยู่หลากหลายคน สามสมุนผู้ไม่ได้มีธุระอะไรที่ธนาคารเพียงตามลูกพี่มา จึงไปนั่งรออยู่ตรงที่นั่งพัก ส่วนปลายและมีนเดินไปต่อแถวเพื่อใช้บริการต่อไป

    มีนและปลายต่อแถวตามช่องที่ให้บริการ ที่นี่เป็นสาขาย่อยแต่ละช่องจึงให้บริการทุกอย่าง แต่เนื่องจากช่องให้บริการมีไม่มากนัก ทำให้ต้องต่อแถวยาวหลายช่วงคน

    ปลายเป็นสุภาพบุรุษ ย่อมรู้จักคำว่าเลดี้เฟิร์ส จึงให้มีนต่อแถวข้างหน้า ส่วนตัวเองยืนต่อหลังมีน แต่ดูแล้วเหมือนกับว่าที่ปลายให้มีนต่อแถวแบบนี้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงมากกว่า

    นั่นเพราะเมื่อปลายอยู่ข้างหลังมีนย่อมเห็นกิริยาต่าง ๆ ของเธอ พร้อมทั้งสามารถพูดคุยกันได้อย่างถนัดถนี่ ไม่ต้องหันกลับไปกลับมาให้ลำบาก ซึ่งถ้าหนุ่มผมตั้งคาดการณ์ไว้เช่นนี้ ดูท่าคำว่าสุภาพบุรุษต้องพิจารณากันใหม่แล้ว

    “วันนี้คนเยอะ.. ท่าจะนานหน่อย” มีนเอ่ยขึ้น แต่ไม่ได้หันหน้ากลับมาทางปลายเต็มที่ เพียงเอียงหน้าไปหาเล็กน้อย

    “นั่นสิ” ปลายพยักหน้ารับ เขาไม่ต้องหันหน้าให้ลำบาก เพียงมองไปข้างหน้า ซึ่งเป็นที่ที่มีนยืนอยู่อย่างเดียว

    “อืม..คงต้องรอแหละ” มีนบอกแล้วหันกลับไป

    “แล้วที่มีนมาธนาคารนี่ มาทำอะไรเหรอ?” ปลายถามขึ้น ดูท่าเขาจะถือโอกาสคุยกับมีนในแถวซะเลย และถ้ายิ่งอยู่ในแถวนาน ๆ ก็ไม่น่าเป็นปัญหาสำหรับเขา น่าจะชอบมากกว่าด้วย เพราะได้พูดคุยกับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ แถมไม่ต้องมีลูกสมุนมาเป็นก้างขวางคอด้วย

    “อ้อ...” จากการถามของปลาย ทำให้มีนต้องหันหน้ากลับมาเต็ม ๆ จนได้ “มาโอนเงิน ติดเงินเพื่อนมันน่ะ”

    “อืม..” หนุ่มผมตั้งฟังเธออย่างมีความสุข

    เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ ถึงจะมีคนทยอยใช้บริการเสร็จสิ้นไปบ้างแล้ว แต่จำนวนผู้คนในธนาคารก็ไม่ได้ลดลงเลย เพราะจะมีผู้คนเข้าทดแทนตลอด ซึ่งแถวของปลายและมีนตอนนี้ก็ขยับร่นไปมากพอสมควร เหลือเพียงแค่สามคนรวมมีนก็จะถึงปลายแล้ว

    ไม่นานก็ถึงรอบมีนใช้บริการ เธอเขียนเลขบัญชีของเพื่อนลงในใบฝากเงิน แล้วยื่นให้เจ้าหน้าที่ธนาคารพร้อมกับเงินจำนวนหนึ่ง เมื่อเสร็จแล้วจึงเดินออกไปรวมอยู่กับสามสมุนเอ เจ แอล ที่นั่งรออยู่

    ในที่สุดเวลาที่รอคอยของปลายก็มาถึง แต่ก็อาจไม่ใช่ก็ได้ เพราะมีนออกจากแถวไปแล้ว ปลายย่อมไม่ต้องการแบบนั้นแน่ เขาน่าจะยังอยากยืนคุยกับมีนอยู่

    หนุ่มผมตั้งเดินไปที่เคาน์เตอร์บริการ กำลังจะเอ่ยบอก...

    แต่ทว่า...

    “หยุด!! นี่คือการปล้น!!”

    กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน เป็นเสียงของโจรปล้นธนาคารนั่นเอง เขาตะโกนสั่งให้ทุกคนหมอบลงกับพื้น ซึ่งทุกคนก็ยอมทำตามแต่โดยดีเพราะเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเขา

    มันคือ ปืน!!

    ทุกคนย่อมเกรงกลัว เพราะไม่อยากถูกยิง

    ดูท่าวันนี้ปลายจะไม่ได้เปิดบัญชีแล้ว…

    “อย่าขยับ!! ใครขยับยิง!!” โจรตะโกนอีก

    โจรปล้นธนาคารที่เข้ามานั้นมีรูปร่างอ้วนมากทีเดียว เห็นได้จากพุงที่ยื่นออกมาอย่างผิดปกติ ผมเผ้าของเขาดูรุงรังยาวปิดหน้าปิดตา มองเห็นหน้าได้ไม่ชัด แต่ใบหน้าก็ดูเกลี้ยงเกลาไม่มีหนวดเคราเลย เขาแต่งกายในชุดเสื้อแจ็คเก็ตแขนยาว ใส่กางเกงวอร์ม แต่รองเท้ากลับเป็นรองเท้าแตะ

    โจรปล้นธนาคารเดินผ่านหมู่คนที่ก้มหมอบอยู่ ไม่มีผู้ใดกล้าทำอะไรเขา ยอมปล่อยไปตามสถานการณ์ ผู้เป็นโจรเดินไปที่เคาน์เตอร์ให้บริการที่มีพนักงานธนาคารก้มหน้าทำอะไรไม่ถูกอยู่ แล้ววางกระเป๋าใบหนึ่งลงที่เคาน์เตอร์ดังปัง

    “เอาเงินทั้งหมดใส่ลงในกระเป๋านี้ ..เร็ว ๆ” โจรปล้นธนาคารพูดขึ้นพร้อมเอาปืนจี้ไปที่พนักงานธนาคารที่ก้มหน้านั้น

    พนักงานธนาคารมีสีหน้าตื่น ท่าทางเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่รู้จะทำไงดี จะขัดขืนก็กลัวโดนฆ่า ต้องยอมทำตามมันแต่โดยดี รีบเอาเงินในตู้เซฟใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว

    ปลายซึ่งก้มอยู่ไม่ห่างจากเคาน์เตอร์ที่โจรยืนอยู่นั้นเงยหน้าดูการกระทำของผู้เป็นโจร แล้วหันหน้าไปทางมีน พูดบอกอะไรบางอย่าง ซึ่งจากการอ่านปากแล้ว เขาคงบอกว่า ไม่ต้องเป็นห่วงและดูแลตัวเองด้วย

    “เฮ้ย! ขยับอะไรว่ะ” โจรเอาเท้าเขี่ยปลายที่อยู่ไม่ห่างอวัยวะเบื้องล่างของตัวเอง “อยากตายรึไง!!” ว่าเสร็จก็เปลี่ยนเอาปืนจี้หัวหนุ่มผมตั้งทันที

    ในจังหวะนี้ทุกคนเงียบกริบ จนเข็มตกก็น่าจะได้ยิน มีนและลูกน้องทั้งสามลุ้นตัวเกร็งไปด้วยอย่างเห็นได้ชัด

    ปลายเงยหน้าบอกโจรไปว่า “ขอโทษครับพี่ พอดีผมคันปากน่ะครับ”

    “คันเหรอ?”

    เปรี้ยง!!

    มีเสียงหนึ่งดังขึ้นทันที แต่เสียงนี้ไม่ใช่เสียงปืน หากเป็นเสียงที่ดังจากเท้าของโจรปะทะกับใบหน้าของปลาย หนุ่มผมตั้งหน้าสะบัด เลือดกบปาก

    โจรชะงักเล็กน้อย พูดขึ้นต่อ “ต่อไปใครขยับไม่ใช่แค่เตะแน่!!” มันโชว์ปืนให้ทุกคนเห็น

    ปลายตอนนี้นิ่งไป ไม่กล้าขยับตัวแม้แต่น้อย แต่ถ้าดูแววตาของเขาแล้ว ท่าทางจะยังไม่ยอมแพ้แน่ ๆ

    เมื่อโจรปล้นธนาคารได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว มันย่อมไม่อยู่ให้โดนตำรวจจับแน่ จึงรีบออกจากธนาคารตรงไปที่มอเตอร์ไซค์ที่ติดเครื่องทิ้งไว้ แล้วขับหนีออกไป

    ในที่สุดโจรปล้นธนาคารก็หนีไปแล้ว

        แต่ถ้าดูจากรับมือในสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ทางธนาคารคงจะไม่มีการเตรียมพร้อมกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่ อาจเพราะเป็นสาขาย่อยก็เป็นได้

    ผู้คนส่วนใหญ่เริ่มกลับเข้าสู่สภาวะปกติ แต่ก็ยังมีบ้างที่ตื่นกลัว ซึ่งทางพนักงานของธนาคารก็รีบแจ้งตำรวจทันที พร้อมกับติดต่อกับสำนักงานใหญ่ด้วย

    มีนและสามลูกสมุนที่ก้มหมอบอยู่ พวกเขารีบลุกขึ้นเดินไปหาปลาย

    “เป็นไงบ้างพี่?” เจ ลูกสมุนร่างเล็กเอ่ยถาม

    ปลายยังไม่ตอบ ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา

    “นายไม่เป็นไรใช่มั้ย? ...เห็นโดนเตะซะแรงเลย” คราวนี้มีนเอ่ยขึ้นบ้าง

    “ไม่เป็นไรหรอก” ปลายเอามือเช็ดปาก คลี่ยิ้มเล็กน้อย “แค่มีนเป็นห่วง ไม่ว่าโดนอะไรก็หายเจ็บอยู่แล้ว”

    “งั้นเหรอ..” มีนมองหน้า ในใจคงคิดว่า ปลายนี่..หยอดได้ทุกสถานการณ์เลย แล้วเธอก็พูดต่อว่า “เอาเถอะ วันนี้นายคงเปิดบัญชีไม่ได้แล้ว รีบกลับตึกเรียนเถอะ”

    มีนพูดเสร็จก็เดินนำออกไป ทุกคนจึงทยอยเดินตาม

    เมื่อมีนเดินออกห่างพอสมควร เอ หนุ่มร่างสัดทัดหนึ่งในลูกสมุนจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ ปลายกระซิบบอกเบา ๆ ว่า “พี่ปลายไม่เป็นไรแน่นะครับ?”

    หนุ่มผมตั้งไม่ตอบทันที เอามือเช็ดปากอีกครั้ง ทำหน้าเคร่งขรึมผิดกับตอนพูดกับมีน

    “มันต้องโดนจับแน่!!” เขาพูดอย่างมีอารมณ์

    ลูกสมุนของปลายท่าจะรู้ดีที่สุด ลูกพี่ของพวกเขาไม่ใช่คนที่ยอมให้เตะฟรี ๆ  ปลายต้องหาทางจับโจรปล้นธนาคารเพื่อเอาคืนอย่างแน่นอน

    แล้วทั้งหมดก็ออกจากธนาคารไปในลักษณะเช่นเดียวกับตอนที่มา ซึ่งมีเพียงอารมณ์ของปลายเท่านั้นที่เปลี่ยนไป