- ถ้าใครอ่านตอนนี้น่าจะรู้เลยว่าผมเขียนเรื่องนี้นานแค่ไหนแล้ว ตั้งแต่สมัยใช้แผ่นฟล็อปปี้ดิสก์เลย ลองทายกันดูว่ากี่ปีมาแล้วครับ
ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทปัญหา]
https://ppantip.com/topic/38315565
File 1 : คอมพิวเตอร์มรณะ [บทเฉลย]
https://ppantip.com/topic/38326974
File 2 : นักฟุตบอลเปื้อนเลือด [บทปัญหา]
https://ppantip.com/topic/38337226
File 2 : นักฟุตบอลเปื้อนเลือด [บทเฉลย]
https://ppantip.com/topic/38354063
File 3 : ฆ่าตัวตายหรือ? [บทปัญหา]
https://ppantip.com/topic/38382244
แนะนำตัวละคร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
- 3 -
กลับมาที่ห้อง 333 อีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว นายตำรวจส่วนใหญ่กลับสถานีกันหมด เหลือเพียงบางส่วนที่คุมสถานการณ์อยู่ข้างล่างเท่านั้น ปลายมุ่งไปห้อง 333 เป็นครั้งที่สาม เพื่อมาพบสารวัตรสรวุทธและบอกความจริงของคดีให้ฟัง แต่ว่าเขากลับไม่อยู่แล้ว หนุ่มผมตั้งจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกทันที
...แล้วปลายสายก็รับ
“พ่อหรือครับ...” ปลายโทรหาพ่อของเขานั่นเอง เขาเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับคดีรวมทั้งข้อสันนิษฐานที่คิดไว้ให้พ่อฟังโดยละเอียด “...ตอนนี้ฆาตกรยังลอยนวลอยู่ พ่อช่วยผมหน่อยนะครับ แล้วผมจะแอบนัดแม่ให้”
ไม่นานปลายก็วางสาย
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง สารวัตรสรวุทธพร้อมตำรวจนายอื่น และนายแสนรัก แฟนของผู้ตาย ก็กลับมารวมอยู่ในห้องนี้อีกครั้ง
แต่ว่าผู้ใดเป็นผู้เรียกพวกเขามา?
ปลายหรือ?
หรือว่าพ่อของเขา?
นี่คงเป็นอำนาจมืดอย่างหนึ่งของปลาย นักสืบจำเป็นผู้นี้
“นี่ปลาย!” สารวัตรสรวุทธพูดขึ้น เขาจ้องหน้าหนุ่มผมตั้ง “ตกลงเธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงสามารถทำให้ผู้กำกับฯออกคำสั่งให้ฉันมาได้”
ปลายยิ้มกวน ๆ บอกสารวัตรไปว่า “เรื่องนี้ผมคงบอกไม่ได้หรอกครับ สารวัตรสืบเอาเองน้า..”
สารวัตรสรวุทธนิ่งเงียบ มีหลายครั้งที่เขาพยายามจะสืบหาข้อมูลว่าปลายเกี่ยวข้องกับผู้กำกับการสถานีอย่างไร แต่มันก็ไม่ได้ความอะไรเลย นามสกุลของทั้งสองไม่เหมือนกัน ดูไม่ออกเลยว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
“เอาเถอะ.. ที่เธอเรียกพวกฉันมาที่นี่ มีเรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องคดีฆ่าตัวตายที่ห้อง 333 นี้ไงครับ ผมว่ามันไม่น่าใช่การฆ่าตัวตาย... จริง ๆ มันเป็นการฆาตกรรมในห้องปิดตาย แถมเป็นห้องปิดตายสองชั้นด้วย!!”
“อะไร!!” สารวัตรเถียงขึ้นทันที “คดีนี้มันจบแล้ว มันคือการฆ่าตัวตาย”
ปลายส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ มันแค่ดูเหมือนว่าเป็นการฆ่าตัวตายต่างหาก”
“ทำไมล่ะ.. มันต้องเป็นการฆ่าตัวตายสิ... ประตูห้องถูกล็อกและลงกลอน ในห้องน้ำก็เหมือนกัน แถมมีจดหมายลาตายอีก ยังไงก็เป็นการฆ่าตัวตายแน่ ไม่มีทางจะเข้าไปฆ่าแล้วออกจากห้องนี้ได้แน่นอน”
“มีสิครับ” ปลายพูดสวนทันที “มันมีวิธีที่จะเข้าไปฆ่าแล้วออกมาโดยที่ประตูยังลงกลอนไว้อยู่”
พอปลายพูดขึ้นอย่างงี้ หลายคนนิ่งรอฟังหนุ่มผมตั้งพูดกันหมด
“ทุกคนดูกลอนที่ประตูห้องและประตูห้องน้ำสิครับ จะเห็นว่ากลอนทั้งสองที่มีลักษณะการพังที่ไม่เหมือนกัน ทั้งที่โดนกระแทกในลักษณะเดียวกัน โดยกลอนที่ประตูห้องจะมีลักษณะบิดเบี้ยว ตัวกลอนเอียงเฉไม่ตรงกับรูล็อก ส่วนประตูห้องน้ำกลอนแทบจะหลุดออกมาเลย”
“แล้วยังไง?” สารวัตรสงสัย
“สารวัตรลองคิดดูนะครับ” ปลายบอก “ลองดูที่กลอนประตูห้องก่อน มันพังแปลก ๆ ไม่เหมือนกับกลอนประตูห้องน้ำเลยล่ะครับ ...ซึ่งที่เป็นอย่างนี้เพราะว่ากลอนที่ประตูห้องถูกทำพังไว้ก่อนแล้ว ทำให้มันพังเอียง ๆ เหมือนโดนอะไรกระแทกเข้าใส่ แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ได้ล็อกเลย เพราะมันขัดอยู่ด้านนอกรูล็อก คนร้ายทำไปเพื่อให้เข้าใจผิดว่า ประตูห้องนี้ถูกล็อกกลอนไว้”
“อืม... งั้นแสดงว่าประตูห้องถูกล็อกแค่ที่ลูกบิดประตู กลอนไม่ได้ล็อกสินะ” สารวัตรพยักหน้าคิดตาม “แต่... กลอนในห้องน้ำไม่เหมือนกันนี่ มันพังแทบจะหลุดเลย มันหมายความยังไงล่ะ?”
“ก็กลอนห้องน้ำถูกล็อกไว้ไงครับ ไม่ได้ทำพังให้เหมือนกลอนประตูห้อง”
“งั้นถ้ามันล็อก... ใครจะเข้าไปฆ่าผู้ตายแล้วล็อกกลอนข้างในได้ล่ะ?”
“มันมีวิธีครับ ...มีวิธีที่สามารถล็อกจากด้านนอกได้”
“ยังไง?” คราวนี้นายแสนรักที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าถามขึ้นบ้าง
“คืออย่างนี้นะครับ ลองดูที่ช่องระบายอากาศทางด้านบนของห้องน้ำสิ ช่องตรงนั้นมันสามารถใช้ในการลงกลอนจากภายนอกได้”
“หือ.. ได้ยังไง?” สารวัตรถาม
“ก็ใช้ด้ายไงครับ ผมพบเศษด้ายภายในห้องน้ำนั้น วิธีการก็คือใช้ด้ายผูกคล้องไว้กับกลอนประตูห้องน้ำ แล้วร้อยด้ายจากกลอนผ่านก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้า เอาด้ายเกี่ยวกับก๊อกน้ำไว้หน่อย เพื่อบิดให้ด้ายตรงจะได้ลงกลอนได้ง่ายขึ้น จากนั้นก็ร้อยด้ายผ่านช่องระบายอากาศด้านบนให้ปลายด้ายออกมาด้านนอก ปิดประตูห้องน้ำ แล้วดึงด้ายนั้นจนกลอนลงล็อก เสร็จแล้วจึงกระตุกด้ายแรง ๆ ให้ด้ายหลุดออกจากกลอน แล้วเก็บด้ายให้เรียบร้อย แค่นี้ก็จะสามารถล็อกห้องน้ำนั้นได้โดยที่อยู่ด้านนอกแล้ว”
ทุกคนมโนภาพตามที่ปลายพูด ดูแล้วความคิดและวิธีการที่ปลายบอก เป็นไปได้จริง ๆ
“อืม...” สารวัตรสรวุทธพยักหน้าคิดตาม เขาถามต่ออีก “แล้วประตูห้องล่ะ มันใช้วิธีนี้ไม่ได้แน่ เพราะไม่มีช่องระบายอากาศเหมือนในห้องน้ำ”
“ใช่ครับสารวัตร ประตูห้องไม่สามารถใช้วิธีเดียวกับประตูห้องน้ำได้ แต่มันก็มีวิธีที่ลงกลอน ...ไม่สิ เป็นวิธีที่ทำให้ดูเหมือนห้องลงกลอนประตูได้”
ผู้ฟังแต่ละคนเงียบกันหมด นิ่งรอฟังสิ่งที่ปลายจะพูดออกมา
“วิธีของประตูห้องนี้ก็ไม่ยากครับ ก็แค่พังกลอนด้านบนที่ประตูไว้ก่อน โดยทำให้ตัวกลอนเอียง ๆ บิดเบี้ยวออกจากตัวล็อก จากนั้นก็กดล็อกลูกบิดประตู ปิดประตูห้องไป แล้วแค่รอใครสักคนมาพังประตูห้องนี้ เพื่อทำให้ดูเหมือนห้องนี้ถูกล็อกและลงกลอน เพราะเมื่อพังประตูไปแล้วก็จะเห็นว่ากลอนถูกทำลาย ทำให้คิดว่ากลอนล็อกอยู่และถูกทำพังจากการพังประตู”
ทุกคนอึ้งอีกครั้ง ได้แต่ผงกศีรษะคิดตามการวิเคราะห์ของปลาย ดูท่าการเฉลยกลวิธีของห้องปิดตายสองชั้นนี้จะถูกเปิดเผยแล้ว
“..ฆาตกรได้นำศพไปจัดการทำให้เหมือนผูกคอตาย ทิ้งจดหมายลาตายที่พิมพ์ไว้เองไว้ในห้องน้ำ จากนั้นก็สร้างห้องปิดตายสองชั้นอย่างที่ผมบอก จนทำให้ดูเหมือนเป็นการฆ่าตัวตาย ...แต่แผนการที่ฆาตกรสร้างไว้นั้น จะสำเร็จได้ก็ต้องมีคนพังประตู เพราะถ้าไม่มีใครพังประตู แล้วใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปแทน มันก็จะไม่เป็นห้องปิดตายเท่าไหร่”
“เธอหมายความว่ายังไง?” สารวัตรถามอีก
"ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมแค่บอกว่าในเมื่อการพังประตูมันสำคัญมากขนาดนั้น ฆาตกรคงไม่กล้าวัดดวงรอหรอกครับ แสดงว่าฆาตกรต้องลงมือเอง..” ปลายเงียบไปพัก แล้วค่อยเอ่ยต่อ “ดังนั้นฆาตกรต้องเป็นหนึ่งในคนที่พังประตูห้อง ซึ่งมีผมกับนายแสนรัก ผมย่อมไม่ใช่คนทำแน่ เพราะผมเพียงบังเอิญอยู่ในเหตุการณ์เท่านั้น ฉะนั้นผู้ที่สร้างเรื่องราวทั้งหมดก็คือ ผู้ที่พังประตูอีกคน ..นายแสนรัก!!”
“ปลาย.. นายพูดอะไร!!” นายแสนรักเถียงขึ้นทันที ทุกคนต่างหันมองไปทางเขา “การวิเคราะห์ของนายมันก็อาจจะเป็นไปได้จริง แต่มีหลักฐานอะไรมากล่าวหาว่าฉันเป็นทำ มันเป็นการฆ่าตัวตายจริง ๆ ต่างหาก”
“งั้นเหรอ” ปลายมองหน้า แล้วเขาก็ขอรูปถ่ายภาพของแจนมาจากตำรวจ หยิบโชว์ให้ทุกคนดู “ทุกคนดูภาพนี้นะครับ”
รูปภาพที่ปลายให้ทุกคนดูเป็นภาพรอยเชือกบริเวณคอของผู้ตาย
“ทุกคนลองดูภาพนี้ดี ๆ นะครับ จะเห็นได้ว่าที่ลำคอของผู้ตายมีรอยเชือกอยู่สองรอย รอยหนึ่งเป็นรอยตรงกับลำคอ อีกรอยเป็นรอยทแยงเฉียงขึ้นไปด้านหลัง ซึ่งนี้แหละครับ หลักฐานว่าเป็นการฆาตกรรมอย่างแน่นอน เพราะถ้าตายด้วยการผูกคอตายต้องมีเพียงรอยทแยงเพียงรอยเดียว แต่นี่มีสองรอย แสดงว่าอีกรอยหนึ่งต้องเป็นรอยที่ฆาตกรเข้าไปรัดคอทางด้านหลัง เพื่อสังหารผู้ตาย”
“แต่มันก็แค่บอกว่าเป็นการฆาตกรรมไม่ใช่หรือ? คนอื่นก็ทำได้” นายแสนรักเถียงขึ้นมาอีก
“งั้นเหรอ... ไม่ใช่มั้ง มันต้องเป็นนายแน่ เพราะเมื่อเช้าตอนฉันเข้าหอพักนี้ ฉันเห็นที่สมุดบันทึกมีชื่อนายอยู่เป็นคนสุดท้ายของเมื่อวาน แสดงว่าเมื่อวานนายต้องมาทำอะไรที่นี่แน่”
“แล้วไง? มันก็ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนทำนี่”
“ดูท่านายจะไม่ยอมรับนะ” ปลายส่ายหน้าเล็กน้อย “เอาเถอะ ถ้าแค่นี้มัดตัวนายไม่ได้ ฉันก็มีสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกว่านายเป็นคนทำแน่นอน”
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 3 : ฆ่าตัวตายหรือ? [บทเฉลย]
ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
- 3 -
กลับมาที่ห้อง 333 อีกครั้ง ตอนนี้ไม่มีผู้ใดอยู่แล้ว นายตำรวจส่วนใหญ่กลับสถานีกันหมด เหลือเพียงบางส่วนที่คุมสถานการณ์อยู่ข้างล่างเท่านั้น ปลายมุ่งไปห้อง 333 เป็นครั้งที่สาม เพื่อมาพบสารวัตรสรวุทธและบอกความจริงของคดีให้ฟัง แต่ว่าเขากลับไม่อยู่แล้ว หนุ่มผมตั้งจึงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกทันที
...แล้วปลายสายก็รับ
“พ่อหรือครับ...” ปลายโทรหาพ่อของเขานั่นเอง เขาเล่าเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับคดีรวมทั้งข้อสันนิษฐานที่คิดไว้ให้พ่อฟังโดยละเอียด “...ตอนนี้ฆาตกรยังลอยนวลอยู่ พ่อช่วยผมหน่อยนะครับ แล้วผมจะแอบนัดแม่ให้”
ไม่นานปลายก็วางสาย
เวลาผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง สารวัตรสรวุทธพร้อมตำรวจนายอื่น และนายแสนรัก แฟนของผู้ตาย ก็กลับมารวมอยู่ในห้องนี้อีกครั้ง
แต่ว่าผู้ใดเป็นผู้เรียกพวกเขามา?
ปลายหรือ?
หรือว่าพ่อของเขา?
นี่คงเป็นอำนาจมืดอย่างหนึ่งของปลาย นักสืบจำเป็นผู้นี้
“นี่ปลาย!” สารวัตรสรวุทธพูดขึ้น เขาจ้องหน้าหนุ่มผมตั้ง “ตกลงเธอเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงสามารถทำให้ผู้กำกับฯออกคำสั่งให้ฉันมาได้”
ปลายยิ้มกวน ๆ บอกสารวัตรไปว่า “เรื่องนี้ผมคงบอกไม่ได้หรอกครับ สารวัตรสืบเอาเองน้า..”
สารวัตรสรวุทธนิ่งเงียบ มีหลายครั้งที่เขาพยายามจะสืบหาข้อมูลว่าปลายเกี่ยวข้องกับผู้กำกับการสถานีอย่างไร แต่มันก็ไม่ได้ความอะไรเลย นามสกุลของทั้งสองไม่เหมือนกัน ดูไม่ออกเลยว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน
“เอาเถอะ.. ที่เธอเรียกพวกฉันมาที่นี่ มีเรื่องอะไร?”
“ก็เรื่องคดีฆ่าตัวตายที่ห้อง 333 นี้ไงครับ ผมว่ามันไม่น่าใช่การฆ่าตัวตาย... จริง ๆ มันเป็นการฆาตกรรมในห้องปิดตาย แถมเป็นห้องปิดตายสองชั้นด้วย!!”
“อะไร!!” สารวัตรเถียงขึ้นทันที “คดีนี้มันจบแล้ว มันคือการฆ่าตัวตาย”
ปลายส่ายหน้า “ไม่ใช่ครับ มันแค่ดูเหมือนว่าเป็นการฆ่าตัวตายต่างหาก”
“ทำไมล่ะ.. มันต้องเป็นการฆ่าตัวตายสิ... ประตูห้องถูกล็อกและลงกลอน ในห้องน้ำก็เหมือนกัน แถมมีจดหมายลาตายอีก ยังไงก็เป็นการฆ่าตัวตายแน่ ไม่มีทางจะเข้าไปฆ่าแล้วออกจากห้องนี้ได้แน่นอน”
“มีสิครับ” ปลายพูดสวนทันที “มันมีวิธีที่จะเข้าไปฆ่าแล้วออกมาโดยที่ประตูยังลงกลอนไว้อยู่”
พอปลายพูดขึ้นอย่างงี้ หลายคนนิ่งรอฟังหนุ่มผมตั้งพูดกันหมด
“ทุกคนดูกลอนที่ประตูห้องและประตูห้องน้ำสิครับ จะเห็นว่ากลอนทั้งสองที่มีลักษณะการพังที่ไม่เหมือนกัน ทั้งที่โดนกระแทกในลักษณะเดียวกัน โดยกลอนที่ประตูห้องจะมีลักษณะบิดเบี้ยว ตัวกลอนเอียงเฉไม่ตรงกับรูล็อก ส่วนประตูห้องน้ำกลอนแทบจะหลุดออกมาเลย”
“แล้วยังไง?” สารวัตรสงสัย
“สารวัตรลองคิดดูนะครับ” ปลายบอก “ลองดูที่กลอนประตูห้องก่อน มันพังแปลก ๆ ไม่เหมือนกับกลอนประตูห้องน้ำเลยล่ะครับ ...ซึ่งที่เป็นอย่างนี้เพราะว่ากลอนที่ประตูห้องถูกทำพังไว้ก่อนแล้ว ทำให้มันพังเอียง ๆ เหมือนโดนอะไรกระแทกเข้าใส่ แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ได้ล็อกเลย เพราะมันขัดอยู่ด้านนอกรูล็อก คนร้ายทำไปเพื่อให้เข้าใจผิดว่า ประตูห้องนี้ถูกล็อกกลอนไว้”
“อืม... งั้นแสดงว่าประตูห้องถูกล็อกแค่ที่ลูกบิดประตู กลอนไม่ได้ล็อกสินะ” สารวัตรพยักหน้าคิดตาม “แต่... กลอนในห้องน้ำไม่เหมือนกันนี่ มันพังแทบจะหลุดเลย มันหมายความยังไงล่ะ?”
“ก็กลอนห้องน้ำถูกล็อกไว้ไงครับ ไม่ได้ทำพังให้เหมือนกลอนประตูห้อง”
“งั้นถ้ามันล็อก... ใครจะเข้าไปฆ่าผู้ตายแล้วล็อกกลอนข้างในได้ล่ะ?”
“มันมีวิธีครับ ...มีวิธีที่สามารถล็อกจากด้านนอกได้”
“ยังไง?” คราวนี้นายแสนรักที่ดูดีขึ้นกว่าเมื่อเช้าถามขึ้นบ้าง
“คืออย่างนี้นะครับ ลองดูที่ช่องระบายอากาศทางด้านบนของห้องน้ำสิ ช่องตรงนั้นมันสามารถใช้ในการลงกลอนจากภายนอกได้”
“หือ.. ได้ยังไง?” สารวัตรถาม
“ก็ใช้ด้ายไงครับ ผมพบเศษด้ายภายในห้องน้ำนั้น วิธีการก็คือใช้ด้ายผูกคล้องไว้กับกลอนประตูห้องน้ำ แล้วร้อยด้ายจากกลอนผ่านก๊อกน้ำที่อ่างล้างหน้า เอาด้ายเกี่ยวกับก๊อกน้ำไว้หน่อย เพื่อบิดให้ด้ายตรงจะได้ลงกลอนได้ง่ายขึ้น จากนั้นก็ร้อยด้ายผ่านช่องระบายอากาศด้านบนให้ปลายด้ายออกมาด้านนอก ปิดประตูห้องน้ำ แล้วดึงด้ายนั้นจนกลอนลงล็อก เสร็จแล้วจึงกระตุกด้ายแรง ๆ ให้ด้ายหลุดออกจากกลอน แล้วเก็บด้ายให้เรียบร้อย แค่นี้ก็จะสามารถล็อกห้องน้ำนั้นได้โดยที่อยู่ด้านนอกแล้ว”
ทุกคนมโนภาพตามที่ปลายพูด ดูแล้วความคิดและวิธีการที่ปลายบอก เป็นไปได้จริง ๆ
“อืม...” สารวัตรสรวุทธพยักหน้าคิดตาม เขาถามต่ออีก “แล้วประตูห้องล่ะ มันใช้วิธีนี้ไม่ได้แน่ เพราะไม่มีช่องระบายอากาศเหมือนในห้องน้ำ”
“ใช่ครับสารวัตร ประตูห้องไม่สามารถใช้วิธีเดียวกับประตูห้องน้ำได้ แต่มันก็มีวิธีที่ลงกลอน ...ไม่สิ เป็นวิธีที่ทำให้ดูเหมือนห้องลงกลอนประตูได้”
ผู้ฟังแต่ละคนเงียบกันหมด นิ่งรอฟังสิ่งที่ปลายจะพูดออกมา
“วิธีของประตูห้องนี้ก็ไม่ยากครับ ก็แค่พังกลอนด้านบนที่ประตูไว้ก่อน โดยทำให้ตัวกลอนเอียง ๆ บิดเบี้ยวออกจากตัวล็อก จากนั้นก็กดล็อกลูกบิดประตู ปิดประตูห้องไป แล้วแค่รอใครสักคนมาพังประตูห้องนี้ เพื่อทำให้ดูเหมือนห้องนี้ถูกล็อกและลงกลอน เพราะเมื่อพังประตูไปแล้วก็จะเห็นว่ากลอนถูกทำลาย ทำให้คิดว่ากลอนล็อกอยู่และถูกทำพังจากการพังประตู”
ทุกคนอึ้งอีกครั้ง ได้แต่ผงกศีรษะคิดตามการวิเคราะห์ของปลาย ดูท่าการเฉลยกลวิธีของห้องปิดตายสองชั้นนี้จะถูกเปิดเผยแล้ว
“..ฆาตกรได้นำศพไปจัดการทำให้เหมือนผูกคอตาย ทิ้งจดหมายลาตายที่พิมพ์ไว้เองไว้ในห้องน้ำ จากนั้นก็สร้างห้องปิดตายสองชั้นอย่างที่ผมบอก จนทำให้ดูเหมือนเป็นการฆ่าตัวตาย ...แต่แผนการที่ฆาตกรสร้างไว้นั้น จะสำเร็จได้ก็ต้องมีคนพังประตู เพราะถ้าไม่มีใครพังประตู แล้วใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปแทน มันก็จะไม่เป็นห้องปิดตายเท่าไหร่”
“เธอหมายความว่ายังไง?” สารวัตรถามอีก
"ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมแค่บอกว่าในเมื่อการพังประตูมันสำคัญมากขนาดนั้น ฆาตกรคงไม่กล้าวัดดวงรอหรอกครับ แสดงว่าฆาตกรต้องลงมือเอง..” ปลายเงียบไปพัก แล้วค่อยเอ่ยต่อ “ดังนั้นฆาตกรต้องเป็นหนึ่งในคนที่พังประตูห้อง ซึ่งมีผมกับนายแสนรัก ผมย่อมไม่ใช่คนทำแน่ เพราะผมเพียงบังเอิญอยู่ในเหตุการณ์เท่านั้น ฉะนั้นผู้ที่สร้างเรื่องราวทั้งหมดก็คือ ผู้ที่พังประตูอีกคน ..นายแสนรัก!!”
“ปลาย.. นายพูดอะไร!!” นายแสนรักเถียงขึ้นทันที ทุกคนต่างหันมองไปทางเขา “การวิเคราะห์ของนายมันก็อาจจะเป็นไปได้จริง แต่มีหลักฐานอะไรมากล่าวหาว่าฉันเป็นทำ มันเป็นการฆ่าตัวตายจริง ๆ ต่างหาก”
“งั้นเหรอ” ปลายมองหน้า แล้วเขาก็ขอรูปถ่ายภาพของแจนมาจากตำรวจ หยิบโชว์ให้ทุกคนดู “ทุกคนดูภาพนี้นะครับ”
รูปภาพที่ปลายให้ทุกคนดูเป็นภาพรอยเชือกบริเวณคอของผู้ตาย
“ทุกคนลองดูภาพนี้ดี ๆ นะครับ จะเห็นได้ว่าที่ลำคอของผู้ตายมีรอยเชือกอยู่สองรอย รอยหนึ่งเป็นรอยตรงกับลำคอ อีกรอยเป็นรอยทแยงเฉียงขึ้นไปด้านหลัง ซึ่งนี้แหละครับ หลักฐานว่าเป็นการฆาตกรรมอย่างแน่นอน เพราะถ้าตายด้วยการผูกคอตายต้องมีเพียงรอยทแยงเพียงรอยเดียว แต่นี่มีสองรอย แสดงว่าอีกรอยหนึ่งต้องเป็นรอยที่ฆาตกรเข้าไปรัดคอทางด้านหลัง เพื่อสังหารผู้ตาย”
“แต่มันก็แค่บอกว่าเป็นการฆาตกรรมไม่ใช่หรือ? คนอื่นก็ทำได้” นายแสนรักเถียงขึ้นมาอีก
“งั้นเหรอ... ไม่ใช่มั้ง มันต้องเป็นนายแน่ เพราะเมื่อเช้าตอนฉันเข้าหอพักนี้ ฉันเห็นที่สมุดบันทึกมีชื่อนายอยู่เป็นคนสุดท้ายของเมื่อวาน แสดงว่าเมื่อวานนายต้องมาทำอะไรที่นี่แน่”
“แล้วไง? มันก็ไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนทำนี่”
“ดูท่านายจะไม่ยอมรับนะ” ปลายส่ายหน้าเล็กน้อย “เอาเถอะ ถ้าแค่นี้มัดตัวนายไม่ได้ ฉันก็มีสิ่งหนึ่งที่บ่งบอกว่านายเป็นคนทำแน่นอน”
(มีต่อครับ)