ตอนที่ผ่านมา
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้File 6 : สาวปริศนาในบาร์เหล้า [บทปัญหา]
https://ppantip.com/topic/38501145
แนะนำตัวละคร
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
- 2 -
ปลายและพรรคพวกเดินออกจากห้องเรียนเป็นกลุ่มแรกก่อนอาจารย์
ช่างขยันเรียนกันจริง ๆ
แน่นอนว่าตอนนี้หมดเวลาเรียนแล้ว ทั้งสี่จึงรวมกลุ่มเดินคุยกันออกมา แล้วสักพักก็มีนักศึกษาสาวผมซอยสั้นเดินเข้าไปหาพวกเขา
“นี่พวกนายจะไปไหนกัน?” สาวผมซอยสั้นถามขึ้น
เมื่อเธอเข้ามาปลายเริ่มมีท่าทางเปลี่ยนไปทันที เก๊กหล่อขึ้นมาเลยทีเดียว แล้วพูดตอบว่า “จะไปช่วยไอ้เจมันตามหาคนหน่อยนะมีน”
“งั้นเหรอ…” สาวห้าวมองหน้า ฉีกยิ้มเล็กน้อย “ขอฉันไปด้วย”
สาวผมซอยสั้นหน้าขาวปากแดงผู้นี้คือ มีน ท่าทางของเธอจะดูห้าว ๆ เหมือนทอมบอย ใส่เสื้อนักศึกษาใหญ่กว่าตัวเล็กน้อย สวมกระโปรงพลีตยาวเข้ากับลักษณะตัว เธอเริ่มสนิทกับปลายเมื่อตอนเกิดคดีครั้งก่อน
“แต่ว่าจะไปหากันอย่างไง?” มีนถามต่อด้วยเสียงห้าวๆ
ปลายเขินเล็กน้อยเมื่อมองหน้ามีน แต่ก็ยังตอบกลับไป “ก็ว่าจะไปถามพวก ๆ ในกลุ่ม หาข้อมูลเอาน่ะ”
“เหรอ…” มีนหยุดคิดสักพัก “แต่ฉันว่าไปหาทางคอมพ์ไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ทำได้หรือมีน?” เจแทรกขึ้นทันที
“ก็น่าจะได้นะ ไงเดี๋ยวฉันจะช่วยนายเอง”
ทั้งหมดจึงเปลี่ยนจุดหมาย มุ่งตรงไปยังห้องคอมพิวเตอร์แทน ซึ่งระหว่างทางที่ทั้งห้าเดินไป เจก็เล่าเรื่องราวของนิดคนที่เขาหลงใหล รวมทั้งเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง
เวลาผ่านไปไม่นาน พวกเขาก็มาถึงที่ห้องคอมพิวเตอร์แล้ว
ห้องนี้อยู่ที่ชั้นสองของอาคารคณะวิทยาศาสตร์ ทั้งหมดจึงเซ็นชื่อขอเข้าไปใช้คอมพิวเตอร์ภายในห้อง ซึ่งถึงจะเข้าไปห้าคน คนที่ใช้คอมพิวเตอร์จริงก็มีเพียงคนเดียว นั่นคือ มีน เพราะปลายและลูกสมุนทั้งสามได้แต่มุงดูสาวห้าวจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์เท่านั้น
“ฉันจะเข้าไปดูข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต” มีนเอ่ยขึ้น
เซลล์สมองของเจเริ่มสั่งการให้สงสัย จึงถามขึ้นว่า “ทำอย่างไรหรือมีน?”
“ฉันจะลองเข้าไปในเซิร์ฟเวอร์ของมหาวิทยาลัย แล้วเข้าไปหาข้อมูลที่ฝ่ายทะเบียน”
“นี่ มีนทำได้ด้วยเหรอ?” ปลายมองดูมีนด้วยอาการเดียวกับเจ
“พวกนายเงียบก่อนเถอะ” มีนหน้าเบนออกจากจอมอนิเตอร์ หันไปมองปลาย “รอดูละกัน”
มีนกดคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ด้วยความคล่องแคล่ว เปิดเข้าไปหาข้อมูลของมหาวิทยาลัย แต่ว่าเมื่อเข้าไปถึงเซิร์ฟเวอร์ของมหาวิทยาลัยกลับติดพาสเวิร์ดอยู่
เธอคีย์พาสเวิร์ดอย่างรวดเร็ว ไม่เกินสิบครั้ง ก็สามารถเจาะเข้าไปดูข้อมูลของฝ่ายทะเบียนได้ จึงเข้าไปที่ข้อมูลของคณะครุศาสตร์ แล้วคลิกหาข้อมูลของนักศึกษาหญิงชั้นปีที่สองของคณะครุศาสตร์ทั้งหมด ซึ่งข้อมูลของนักศึกษาแต่ละคนจะเป็นรายละเอียดพื้นฐานพร้อมภาพถ่ายเจ้าตัวในชุดนักศึกษา
มีนเงยหน้าหันไปหาหนุ่มร่างเล็ก “เจ นายลองดูสิ ...มีเด็กนายอยู่หรือเปล่า?”
เจรีบก้มไปดูที่จอมอนิเตอร์ ตรวจดูจากภาพถ่าย เนื่องจากไม่รู้ชื่อจริง แต่แล้วเขาก็ต้องส่ายหน้าไปมา เพราะทั้งชั้นปีสองนั่น ไม่มีรูปภาพของนิดอยู่เลย
เมื่อเป็นเช่นนี้ สาวห้าวผู้เป็นแฮกเกอร์จึงจัดการให้ดูข้อมูลของนักศึกษาหญิงทั้งคณะครุศาสตร์ แต่ผลก็เหมือนเดิม ยังไม่พบข้อมูลของนิดในคณะครุศาสตร์
“นี่นายดูดีหรือยัง?” มีนว่า “ฉันให้ดูทั้งคณะแล้วนะ ถ้าอยู่ครุฯจริงมันจะไม่มีได้ไง”
“เหรอ..” เจดูเหมือนจะผิดหวัง
แล้วมีนก็พูดขึ้นต่อ “อืม... งั้นคราวนี้ฉันจะให้ดูข้อมูลนักศึกษาทั้งมหา’ลัยเลยละกัน” เธอรัวคีย์บอร์ดอีกสองสามครั้ง “เอ้า... ดูซะ”
เจเข้าไปดูอีกครั้ง คราวนี้เขาตรวจดูอย่างละเอียดเลยทีเดียว ใช้เวลานานพอสมควร แต่แล้วผลก็ยังเป็นเช่นเดิม ไม่พบอีกตามเคย
ดูท่ามีนคงจะช่วยเจไม่ได้แล้ว
“สงสัยพวกนายต้องหาเองแล้ว” มีนพูดขึ้น “ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ”
ปลายหันมองเจ พอเห็นอาการของลูกสมุนร่างเล็กที่ทำท่าคล้ายหมดพลัง เขาก็รู้ว่าเจหลงชอบสาวนิดคนนั้นจริง ๆ
“เอาเถอะ แกก็ใจเย็น ๆ น่า” ปลายพยายามปลอบเจ แล้วค่อยหันไปทางเอ “เอ วันนี้เรียกทุกคนมาประชุมหน่อยละกัน เราต้องช่วยเจกันแล้ว”
ที่ลานด้านหลังอาคารคณะวิทยาศาสตร์ ตอนนี้มีเหล่านักศึกษาหลากหลายคนมารวมกันอยู่ที่นี่ แถมมีเกือบครบทุกคณะ ทั้งชายและหญิง ดูจำนวนแล้วก็ร่วมร้อยคนได้
ผู้คนทั้งหมดต่างยืนรวมกันเป็นกลุ่ม ซึ่งแต่ละคนก็พูดคุยกันต่าง ๆ นานา อาจจะสงสัยถึงสาเหตุที่ปลายเรียกรวมพล เพราะปกติหัวหน้าแก๊งอย่างปลายจะเรียกรวมเมื่อมีเรื่องสำคัญจริง ๆ เท่านั้น
และในตอนนี้หนุ่มผมตั้งหัวหน้าแก๊งและสามสมุนต่างยืนอยู่ตรงกลางของกลุ่มคนเหล่านั้นแล้ว
“ต้องขอโทษทุกคนที่ต้องเรียกรวมพล...” ปลายพูดขึ้น “…เรื่องที่ฉันจะคุยกับทุกคนนั้นก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่หรอก แค่อยากให้ทุกคนช่วยหาคนหน่อย”
หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นยกมือขึ้นถาม “มันเป็นใครครับพี่ปลาย มีใครทำอะไรกับพวกเราหรือครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ...แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น” ปลายยิ้มแห้ง ๆ แล้วมองไปรอบ ๆ “ข้อมูลที่ฉันได้มาตอนนี้ เธอมีชื่อว่า นิด อยู่คณะครุศาสตร์ ปี 2 แต่จะจริงหรือเปล่านั้น ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่”
“แล้วเธอเป็นอะไรกับพวกเราหรือครับ?” หนึ่งในนั้นถามอีก
ปลายหันมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง เหลือบมองทางเจ แล้วค่อยหันกลับมา “ก็ไม่มีอะไรหรอก เธอเป็นคนสำคัญของใครคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”
มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งในกลุ่มคณะครุศาสตร์ ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ดูแลคณะนี้ ยกมือแล้วพูดขึ้นมาว่า “พี่ปลาย ที่ฉันรู้นะ ..ในคณะครุฯ ไม่มีผู้หญิงชื่อนิดเลย พี่แน่ใจหรือ?”
“ก็ไม่รู้สิ ไงพวกเราก็ช่วยกันหน่อยละกัน ได้ข้อมูลอะไรก็โทรมาหาฉันหรือเจก็ได้นะ ช่วยทีนะ”
พอปลายอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังจนจบ สักพักเหล่านักศึกษาก็กระจายตัวแยกกันไป ส่วนใหญ่เดินออกไปจากหลังอาคารคณะวิทยาศาสตร์นี้ แต่ก็มีบางส่วนที่เข้ามาคุยกับพวกปลาย จนเมื่อเสร็จเรื่องที่นี่ก็เหลือเพียงแต่พวกปลายเพียงพวกเดียว
“ไปกินข้าวกันเถอะ” ปลายหันไปเอ่ยกับลูกน้องทั้งสาม “...แต่วันนี้เราจะไม่ไปดูเด็กที่โรงอาหารตึกเรียนรวม เราจะเปลี่ยนไปกินที่โรงอาหารครุฯกันแทน”
แล้วพวกเขาทั้งสี่ก็เดินออกไปจากลานหลังอาคารนี้ มุ่งหน้าตรงไปโรงอาหารคณะครุศาสตร์ทันที
(มีต่อครับ)
ปลาย นักสืบจำเป็น - File 6 : สาวปริศนาในบาร์เหล้า [บทเฉลย]
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
- 2 -
ปลายและพรรคพวกเดินออกจากห้องเรียนเป็นกลุ่มแรกก่อนอาจารย์
ช่างขยันเรียนกันจริง ๆ
แน่นอนว่าตอนนี้หมดเวลาเรียนแล้ว ทั้งสี่จึงรวมกลุ่มเดินคุยกันออกมา แล้วสักพักก็มีนักศึกษาสาวผมซอยสั้นเดินเข้าไปหาพวกเขา
“นี่พวกนายจะไปไหนกัน?” สาวผมซอยสั้นถามขึ้น
เมื่อเธอเข้ามาปลายเริ่มมีท่าทางเปลี่ยนไปทันที เก๊กหล่อขึ้นมาเลยทีเดียว แล้วพูดตอบว่า “จะไปช่วยไอ้เจมันตามหาคนหน่อยนะมีน”
“งั้นเหรอ…” สาวห้าวมองหน้า ฉีกยิ้มเล็กน้อย “ขอฉันไปด้วย”
สาวผมซอยสั้นหน้าขาวปากแดงผู้นี้คือ มีน ท่าทางของเธอจะดูห้าว ๆ เหมือนทอมบอย ใส่เสื้อนักศึกษาใหญ่กว่าตัวเล็กน้อย สวมกระโปรงพลีตยาวเข้ากับลักษณะตัว เธอเริ่มสนิทกับปลายเมื่อตอนเกิดคดีครั้งก่อน
“แต่ว่าจะไปหากันอย่างไง?” มีนถามต่อด้วยเสียงห้าวๆ
ปลายเขินเล็กน้อยเมื่อมองหน้ามีน แต่ก็ยังตอบกลับไป “ก็ว่าจะไปถามพวก ๆ ในกลุ่ม หาข้อมูลเอาน่ะ”
“เหรอ…” มีนหยุดคิดสักพัก “แต่ฉันว่าไปหาทางคอมพ์ไม่ดีกว่าเหรอ?”
“ทำได้หรือมีน?” เจแทรกขึ้นทันที
“ก็น่าจะได้นะ ไงเดี๋ยวฉันจะช่วยนายเอง”
ทั้งหมดจึงเปลี่ยนจุดหมาย มุ่งตรงไปยังห้องคอมพิวเตอร์แทน ซึ่งระหว่างทางที่ทั้งห้าเดินไป เจก็เล่าเรื่องราวของนิดคนที่เขาหลงใหล รวมทั้งเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง
เวลาผ่านไปไม่นาน พวกเขาก็มาถึงที่ห้องคอมพิวเตอร์แล้ว
ห้องนี้อยู่ที่ชั้นสองของอาคารคณะวิทยาศาสตร์ ทั้งหมดจึงเซ็นชื่อขอเข้าไปใช้คอมพิวเตอร์ภายในห้อง ซึ่งถึงจะเข้าไปห้าคน คนที่ใช้คอมพิวเตอร์จริงก็มีเพียงคนเดียว นั่นคือ มีน เพราะปลายและลูกสมุนทั้งสามได้แต่มุงดูสาวห้าวจดจ่ออยู่หน้าคอมพิวเตอร์เท่านั้น
“ฉันจะเข้าไปดูข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต” มีนเอ่ยขึ้น
เซลล์สมองของเจเริ่มสั่งการให้สงสัย จึงถามขึ้นว่า “ทำอย่างไรหรือมีน?”
“ฉันจะลองเข้าไปในเซิร์ฟเวอร์ของมหาวิทยาลัย แล้วเข้าไปหาข้อมูลที่ฝ่ายทะเบียน”
“นี่ มีนทำได้ด้วยเหรอ?” ปลายมองดูมีนด้วยอาการเดียวกับเจ
“พวกนายเงียบก่อนเถอะ” มีนหน้าเบนออกจากจอมอนิเตอร์ หันไปมองปลาย “รอดูละกัน”
มีนกดคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ด้วยความคล่องแคล่ว เปิดเข้าไปหาข้อมูลของมหาวิทยาลัย แต่ว่าเมื่อเข้าไปถึงเซิร์ฟเวอร์ของมหาวิทยาลัยกลับติดพาสเวิร์ดอยู่
เธอคีย์พาสเวิร์ดอย่างรวดเร็ว ไม่เกินสิบครั้ง ก็สามารถเจาะเข้าไปดูข้อมูลของฝ่ายทะเบียนได้ จึงเข้าไปที่ข้อมูลของคณะครุศาสตร์ แล้วคลิกหาข้อมูลของนักศึกษาหญิงชั้นปีที่สองของคณะครุศาสตร์ทั้งหมด ซึ่งข้อมูลของนักศึกษาแต่ละคนจะเป็นรายละเอียดพื้นฐานพร้อมภาพถ่ายเจ้าตัวในชุดนักศึกษา
มีนเงยหน้าหันไปหาหนุ่มร่างเล็ก “เจ นายลองดูสิ ...มีเด็กนายอยู่หรือเปล่า?”
เจรีบก้มไปดูที่จอมอนิเตอร์ ตรวจดูจากภาพถ่าย เนื่องจากไม่รู้ชื่อจริง แต่แล้วเขาก็ต้องส่ายหน้าไปมา เพราะทั้งชั้นปีสองนั่น ไม่มีรูปภาพของนิดอยู่เลย
เมื่อเป็นเช่นนี้ สาวห้าวผู้เป็นแฮกเกอร์จึงจัดการให้ดูข้อมูลของนักศึกษาหญิงทั้งคณะครุศาสตร์ แต่ผลก็เหมือนเดิม ยังไม่พบข้อมูลของนิดในคณะครุศาสตร์
“นี่นายดูดีหรือยัง?” มีนว่า “ฉันให้ดูทั้งคณะแล้วนะ ถ้าอยู่ครุฯจริงมันจะไม่มีได้ไง”
“เหรอ..” เจดูเหมือนจะผิดหวัง
แล้วมีนก็พูดขึ้นต่อ “อืม... งั้นคราวนี้ฉันจะให้ดูข้อมูลนักศึกษาทั้งมหา’ลัยเลยละกัน” เธอรัวคีย์บอร์ดอีกสองสามครั้ง “เอ้า... ดูซะ”
เจเข้าไปดูอีกครั้ง คราวนี้เขาตรวจดูอย่างละเอียดเลยทีเดียว ใช้เวลานานพอสมควร แต่แล้วผลก็ยังเป็นเช่นเดิม ไม่พบอีกตามเคย
ดูท่ามีนคงจะช่วยเจไม่ได้แล้ว
“สงสัยพวกนายต้องหาเองแล้ว” มีนพูดขึ้น “ฉันช่วยได้แค่นี้แหละ”
ปลายหันมองเจ พอเห็นอาการของลูกสมุนร่างเล็กที่ทำท่าคล้ายหมดพลัง เขาก็รู้ว่าเจหลงชอบสาวนิดคนนั้นจริง ๆ
“เอาเถอะ แกก็ใจเย็น ๆ น่า” ปลายพยายามปลอบเจ แล้วค่อยหันไปทางเอ “เอ วันนี้เรียกทุกคนมาประชุมหน่อยละกัน เราต้องช่วยเจกันแล้ว”
ที่ลานด้านหลังอาคารคณะวิทยาศาสตร์ ตอนนี้มีเหล่านักศึกษาหลากหลายคนมารวมกันอยู่ที่นี่ แถมมีเกือบครบทุกคณะ ทั้งชายและหญิง ดูจำนวนแล้วก็ร่วมร้อยคนได้
ผู้คนทั้งหมดต่างยืนรวมกันเป็นกลุ่ม ซึ่งแต่ละคนก็พูดคุยกันต่าง ๆ นานา อาจจะสงสัยถึงสาเหตุที่ปลายเรียกรวมพล เพราะปกติหัวหน้าแก๊งอย่างปลายจะเรียกรวมเมื่อมีเรื่องสำคัญจริง ๆ เท่านั้น
และในตอนนี้หนุ่มผมตั้งหัวหน้าแก๊งและสามสมุนต่างยืนอยู่ตรงกลางของกลุ่มคนเหล่านั้นแล้ว
“ต้องขอโทษทุกคนที่ต้องเรียกรวมพล...” ปลายพูดขึ้น “…เรื่องที่ฉันจะคุยกับทุกคนนั้นก็ไม่มีอะไรเท่าไหร่หรอก แค่อยากให้ทุกคนช่วยหาคนหน่อย”
หนึ่งในกลุ่มคนพวกนั้นยกมือขึ้นถาม “มันเป็นใครครับพี่ปลาย มีใครทำอะไรกับพวกเราหรือครับ?”
“ไม่มีอะไรหรอก ...แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น” ปลายยิ้มแห้ง ๆ แล้วมองไปรอบ ๆ “ข้อมูลที่ฉันได้มาตอนนี้ เธอมีชื่อว่า นิด อยู่คณะครุศาสตร์ ปี 2 แต่จะจริงหรือเปล่านั้น ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่”
“แล้วเธอเป็นอะไรกับพวกเราหรือครับ?” หนึ่งในนั้นถามอีก
ปลายหันมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง เหลือบมองทางเจ แล้วค่อยหันกลับมา “ก็ไม่มีอะไรหรอก เธอเป็นคนสำคัญของใครคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”
มีนักศึกษาสาวคนหนึ่งในกลุ่มคณะครุศาสตร์ ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ดูแลคณะนี้ ยกมือแล้วพูดขึ้นมาว่า “พี่ปลาย ที่ฉันรู้นะ ..ในคณะครุฯ ไม่มีผู้หญิงชื่อนิดเลย พี่แน่ใจหรือ?”
“ก็ไม่รู้สิ ไงพวกเราก็ช่วยกันหน่อยละกัน ได้ข้อมูลอะไรก็โทรมาหาฉันหรือเจก็ได้นะ ช่วยทีนะ”
พอปลายอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังจนจบ สักพักเหล่านักศึกษาก็กระจายตัวแยกกันไป ส่วนใหญ่เดินออกไปจากหลังอาคารคณะวิทยาศาสตร์นี้ แต่ก็มีบางส่วนที่เข้ามาคุยกับพวกปลาย จนเมื่อเสร็จเรื่องที่นี่ก็เหลือเพียงแต่พวกปลายเพียงพวกเดียว
“ไปกินข้าวกันเถอะ” ปลายหันไปเอ่ยกับลูกน้องทั้งสาม “...แต่วันนี้เราจะไม่ไปดูเด็กที่โรงอาหารตึกเรียนรวม เราจะเปลี่ยนไปกินที่โรงอาหารครุฯกันแทน”
แล้วพวกเขาทั้งสี่ก็เดินออกไปจากลานหลังอาคารนี้ มุ่งหน้าตรงไปโรงอาหารคณะครุศาสตร์ทันที
(มีต่อครับ)