ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 23)

กระทู้สนทนา

นิยายออนไลน์ แต่งนิยาย นวนิยายรัก นิยายไทย

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 23 สัญญาณเตือน

…..ลัลนานั่งรอฟังผลตรวจด้วยใจที่จดจ่อกับความหวังภายในห้องตรวจของนายแพทย์สุภวัฒน์  สามสี่วันมานี้เธอเริ่มรู้สึกถึงอาการผิดปกติของตนเองจนเริ่มเอะใจ  หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อคิดว่าถ้าสิ่งที่ตนเองและสามีรอคอยเป็นจริงขึ้นมาคงจะสร้างความยินดีแก่ทุกๆคนในครอบครัว

“ ยินดีด้วยคราวนี้ท้องจริง ”  ผู้สูงวัยนั่งลงตรงหน้าพร้อมผลตรวจ  เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นรอยยิ้มดีใจของหลานสะใภ้

“ จริงหรอคะอาหมอ ”  ลัลนาตื่นเต้น  วันนี้เธอแอบมาตรวจคนเดียวเพราะไม่อยากให้สามีฝันค้างอย่างคราวก่อน

“ ใช่แล้ว ”  แต่นายแพทย์สุภวัฒน์ทำหน้านิ่งคิดก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ

“ แต่ว่าผลตรวจพบสิ่งผิดปกติบางอย่าง  หนูต้องเข้มแข็งนะ ”

“ อะไรเหรอคะอาหมอ ”  ลัลนาหน้าเสีย  มือบางลูบหน้าท้องด้วยความหวั่นใจ

“ การฝังตัวของตัวอ่อนบนผนังมดลูกค่อนข้างบางผิดปกติ   มดลูกของหนูไม่แข็งแรงเป็นสัญญาณของอาการแท้งคุกคาม แล้วก่อนหน้านี้หนูเคยมีประวัติเกี่ยวกับอุบัติเหตุด้วยใช่ไหม ”  อาหมอเอ่ยช้าๆ  ลัลนาเริ่มใจแป้วและถามเสียงสั่น

“ ใช่ค่ะ ตอนนั้นหนูต้องหยุดเรียนเพราะเกิดอุบุติเหตุแต่หนูไม่รู้ว่ามันจะส่งผลกระทบถึงเรื่อง…ลูก หนูจะต้องเสียเขาไปหรือคะ ”  น้ำตาหยดใสเริ่มริน  อย่างน้อยเธอก็คิดดีแล้วที่ยังไม่ได้ชวนสามีมาด้วย

“ อย่าเพิ่งตกใจไปหนูสามารถดูแลเขาได้  อาจะแนะนำการดูแลตัวให้  หนูต้องทำตามอย่างเคร่งครัดถ้าแม่เข้มแข็งลูกก็จะปลอดภัย ”  ลัลนาฟังคำแนะนำจากอาหมออย่างตั้งใจและขอรับเอกสารรายละเอียดการดูแลคุณแม่อาการแท้งคุกคาม  เธอจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาลูกเอาไว้

“ หนูจะพยายามรักษาตัวเองให้ดีค่ะ  เพื่อลูก ”  ลูบท้องตัวเองอย่างทะนุถนอม ลัลนาหลับตาช้าๆเมื่อนึกถึงอุบัติเหตุรถเมล์ชนเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา  ตอนนั้นเธอต้องแอดมิดและพักการเรียกไปเทอมหนึ่งเต็มๆ  แต่สิ่งที่เธอไม่ใครคาดคิดมาก่อนแม้แต่หมอที่ดูแลก็คืออาการบาดเจ็บและกระทบกระเทือนในตอนนั้นมันจะส่งผลเสี่ยงมาถึงในตอนนี้  แต่เธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองพลาดที่ไม่ตรวจสุขภาพให้เรียบร้อยก่อนแต่งงานเพราะมัวแต่ช่วยทางบ้านดูแลรีสอร์ทและเตรียมงานแต่งงาน

“ หนูควรบอกทุกคนที่บ้านนะจะได้ช่วยดูแลกัน  จะเดินจะนั่งก็ต้องระวังให้ดีแม้จะลำบากหน่อยแต่ผลที่ได้คุ้มค่ากว่า ”

“ หนูไม่รู้จะบอกพี่เต็มยังไงดีค่ะ  พี่เต็มหวังไว้มาก ”  ลัลนาเสียงแผ่ว

คนแรกที่ลัลนาติดต่อก็คือบิดาและมารดาซึ่งทั้งสองท่านก็แทบบึ่งจากเขาใหญ่มาทันที

“ นินาใจเย็นๆนะลูก  ดูแลตัวเองดีๆอย่าให้กระทบกระเทือนเดี๋ยวพ่อกับแม่จะรีบไป ”  คุณลดาปลอบบุตรสาวด้วยความห่วงใย

“ ค่ะ  คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องรีบนะคะ นินาเป็นห่วง ”  เธอกลัวว่าพ่อกับแม่จะรีบจนเกิดอุบัติเหตุเพราะทั้งสองก็อายุมากแล้ว
เมื่อวางสายแล้วลัลนาก็นั่งร้องไห้เงียบๆในห้องนอน  พยายามทำใจให้ดีก่อนจะกดโทรศัพท์หาเพื่อนรักที่อยู่อีกภูมิภาคของประเทศ

“ หนูลี….ฮือๆๆ ”  พอเพื่อนรับสายนินาก็ปล่อยโฮทันที

“ นินาเป็นอะไร  บอกหนูลีก่อน   ใจเย็นๆนะ ”  ปณาลีที่กำลังอ่านคู่มือคุณแม่อยู่แทบผุดลุกขึ้นยืนถ้าไม่ติดว่าตัวเองท้องอยู่

“ หนูลี  นินาท้อง ”  ลัลนาเสียงสั่น  ปณาลีถอนหายใจแล้วใจเต้นแรงด้วยความยินดี

“ โถ่  นินา  ท้องก็ดีแล้วนี่กี่เดือนแล้ว  พี่เต็มและคนอื่นรู้หรือยัง ”  รัวคำถามจนรู้สึกว่าเพื่อนเงียบไป

“ นินายังไม่บอกใครนอกจากคุณพ่อคุณแม่  หนูลี…นินากลัว ”

“ นินากลัวอะไร ”  ปณาลีชักรู้สึกหวั่นใจ

“ อาหมอบอกว่านินา…..ฮึก  มีภาวะแท้งคุกคาม ”  ลัลนาร้องไห้หนัก

“ แท้ง! ”  ปณาลีเสียงดังลั่นจนปกรณ์ที่เดินเข้ามาสะดุ้ง

…..เหมรัศนิ์ทรุดตัวลงนั่งข้างภรรยาที่ตอนนี้นั่งเหม่ออยู่ริมหน้าต่างห้องนั่งเล่น  ทุกคนในบ้านรู้ข่าวที่ลัลนาท้องต่างดีใจแต่ก็ต้องหวั่นใจเมื่อทราบจากอาหมอว่าคุณแม่มือใหม่เสี่ยงต่อภาวะแท้งคุกคาม  เขาโอบร่างภรรยามากอดปลอบใจ

“ เราจะช่วยกันดูแลเขาให้ดีนินา  กี่เดือนแล้วนะพี่ดีใจมากเลยรู้ไหม ”  ไม่ใช่ว่าเขาไม่กลัวแต่เขาต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นหลักให้ภรรยา

“ เดือนครึ่งค่ะ  นินากลัวค่ะพี่เต็ม ”  ซุกอกสามีหาที่พึ่ง

“ นินาต้องเข้มแข็งนะ  ลูกจะอยู่กับเราได้ก็เพราะพวกเราช่วยกัน ” เขาแตะที่หน้าท้องของภรรยา

“ ค่ะ นินาจะไม่ยอมเสียเขาไป ”  กุมมือสามีที่แตะหน้าท้องตนเอง  ตอนนั้นเองที่ทุกคนในบ้านต่างเข้ามาพูดคุยปลอบใจและให้กำลังใจลัลนา

“ ตั้งแต่วันนี้นินาอยู่บ้านไม่ต้องออกไปช่วยที่ร้านแล้วนะ  พี่ห่วงหลาน ”  หัทยาเอ่ยเสียงนุ่ม

“ เดี๋ยวแม่จะหาของดีของบำรุงมาให้ทานเยอะๆจะได้แข็งแรงทั้งแม่และลูก ”  คุณอารีย์ลูบหลังปลอบโยน

“ อาหมอบอกพ่อว่าถ้านินาเข้มแข็งลูกจะปลอดภัยไปด้วย ”  คุณสุธีรัชให้กำลังใจ   ลัลนารู้สึกซาบซึ้งกับความห่วงใยของทุกและขอโทษที่ทำให้คนรอบข้างหวั่นวิตกไปด้วยโดยเฉพาะสามีที่ตั้งความหวังไว้สูง  และอีกคนที่อดคิดถึงไม่ได้ก็คือเพื่อนรักที่ต้องอุ้มท้องเพียงลำพัง

“ ขอบคุณมากๆนะคะ  นินาสัญญาจะดูแลตัวเองให้ดีตามที่อาหมอสั่งค่ะ ”  เธอรับปากมั่น

วันต่อมาบิดามารดาของลัลนาก็เข้ามาเยี่ยมบุตรสาวพร้อมกับอยู่ปลอบใจด้วยความรักความห่วงใย  ลัลนานั้นรู้สึกว่าหัวใจแช่มชื่นขึ้นเมื่อมีคนที่รักและห่วงใยอยู่รอบกายทำให้นึกถึงปณาลีที่ไม่มีใครอยู่ข้างกายนอกจากพี่ชาย  ระหว่างที่ลัลนากำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ในศาลากลางสวน

“ คุณแม่วันนี้เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ”  เสียงใสๆที่จำได้ทำให้ลัลนารีบหันหน้ามา

“ หนูลี! ”  แทบจะลุกขึ้นยืนถ้าปณาลีไม่ห้ามไว้ก่อน  ปณาลีเดินมานั่งข้างๆเพื่อนรักแล้วกอดให้กำลังใจ

“ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี  ”  ลัลนาน้ำตาซึม

“ นินากลัวมากเลย  หนูลีกลัวไหม ”  ว่าที่คุณแม่ทั้งสองผลัดกันลูบท้อง

“ กลัวสิ  กังวลไปสารพัดแต่นินาเชื่อสิว่ามันตื่นเต้นมากๆเลยนะ ”  ปณาลียิ้มสดชื่นจนลัลนาพลอยสดชื่นไปด้วย

“ ไปอยู่ที่โน่นเป็นยังไงบ้าง  ไม่เจอกันเกือบเดือนหนูลีดูอวบขึ้นนะ ”  ลัลนาไถ่ถาม

“ บรรยากาศดีมาก  ไว้นินาแข็งแรงแล้วค่อยไปเที่ยวนะ ”  ปณาลีเล่าเรื่องบรรยากาศริมทะเลให้ฟังซึ่งลัลนาดูตื่นเต้นมาก

“ อยากไปจังเลย  สักวันเราคงได้จับมือกันวิ่งเล่นเหมือนสมัยเรียนเนอะ ”

“ หนูลีวาดภาพมาฝากนินาด้วยนะ  ทะเลยามเช้า  ท้องฟ้าสดใส  ”  บรรยายไปด้วยความสุขใจ

“ ถ้าลูกของเราสองคนคลอดออกมาคงจะเป็นพี่น้องกันได้สินะหนูลี ”  ลัลนาถามด้วยแววตาเป็นประกายแม้น้ำเสียงจะติดสั่นเครืออยู่บ้าง

“ เอ  ไม่ใช่เป็นเพื่อนกันหรอ ”  ปณาลีเอียงคอสงสัยและรู้ใจเต้นแปลกๆ  ลัลนากุมมือเพื่อไว้แน่นแล้วพูดช้าๆ

“ นินาอยากให้พวกเขาเป็นพี่น้องกัน ได้ดูแลซึ่งกันและกันเหมือนแม่ๆของพวกเขาไง ”  ลัลนาพูดด้วยความหมายลึกซึ้ง

“ ดีเลยๆ  จะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะ ตอนนั้นคงสนุกมากแน่ๆ ”  ปณาลีพูดด้วยความตื่นเต้นพลางลูบท้องตัวเอง
สองคุณแม่นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงอย่างสุขใจ  ทำให้คนที่ยืนมองจากชั้นบนของบ้านยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ  เหมรัศนิ์หมุนตัวกลับเข้ามาในห้องเพื่อรับโทรศัพท์จากอคิน

“ เฮ้ย  เรื่องนินาท้องแล้วเสี่ยง…..เป็นไงบ้างวะเต็ม ”  อคินถามอย่างห่วงใยความรู้สึกของเพื่อน  เขารู้ใจเพื่อนดีว่าเป็นคนที่รักเด็กมาแต่ไหนแต่ไร  อยากมีลูกมากก็สมใจแล้วแต่ก็ต้องมาซึมเซาเพราะลูกในท้องของภรรยาไม่แข็งแรง

“ ตอนนี้ฉันต้องเป็นที่พึ่งให้นินา  ฉันกลัวว่ะคิน ”  สารภาพเสียงสั่น

“ แกเองก็ต้องทำใจดีๆนะเต็ม  อย่าอ่อนแอไม่อย่างนั้นนินาจะอาการแย่ลง ”  อคินเน้นเสียง

“ ฉันพยายามอยู่คิน  ตอนนี้หนูลีมาอยู่เป็นเพื่อนคงใจชื้นขึ้นสักพัก ”

“ อ้าว  มาไม่บอกกล่าวเลยยัยตัวยุ่ง ”  อคินบ่นเบาๆ

“ ยังไงก็มาอยู่กันครบแล้วก็จัดปาร์ตี้ให้นินาดีไหมจะได้สนุกกันให้นินาหายเศร้าบ้าง ”
ข้อเสนอของอคินดูท่าจะทำให้เหมรัศนิ์เริ่มสนใจขึ้นบ้าง  เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ตอบตกลงแต่เรื่องเวลาค่อยว่ากันอีกที

“ หนูลีกลับมาเที่ยวนี้ต้องแถมงานให้กลับไปปั่นหัวฟูบ้างละ  แค่นี้ก่อนนะเพื่อน  สู้ๆ ”  อคินวางสายไป
เหมรัศนิ์เดินลงมายังศาลากลางสวนเพื่อจะแจ้งข่าวสองสาวว่าจะมีการจัดงานเลี้ยงให้  ปณาลีที่นั่งหันหน้ามาทางเขาก็โบกไม้โบกมือให้

“ ว่าที่คุณพ่อ ”  ปณาลีส่งยิ้มหวานให้

“ เป็นไงบ้างเรา  หายเงียบไปเลย ”  เขายิ้มตอบก่อนจะรู้สึกว่าร่างบางตรงหน้าเหมือนจะมีน้ำมีนวลขึ้น  ปณาลีเห็นสายตานั้นก็ทักก่อน

“ จะทักว่าหนูลีอ้วนขึ้นใช่มั้ย ”  ปณาลีทำหน้ามู่ทู่

“ เปล่าซะหน่อย  จะทักว่าสมบูรณ์ขึ้นต่างหาก ”  เขาหัวเราะ

“ พี่เต็มมีอะไรหรือเปล่าคะ ”  ลัลนาถามสามี

“ อ้อ  อคินเสนอให้จัดงานเลี้ยงให้นินา  แล้วก็ฉลองที่หนูลีกลับมาเยี่ยมเราจ๊ะ ”  ปณาลีตาโตเพราะเธอจะได้กินอาหารฝีมือคนที่นี่

“ ดีสิคะ  เนอะหนูลี ”  ลัลนายิ้มแย้มก่อนจะรู้สึกปวดหนึบๆที่ท้องแต่ยังคงฝืนยิ้มต่อ

เม่าเนิร์ด