ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 15 )

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก นิยายไทย

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 15 ไม่กินเส้น

…..รถยนต์คันสีดำมันวิ่งเข้ามาจอดภายในเขตบ้านปฏิไพศาลกุล  คนขับก้าวลงมาในชุดลำลองสุภาพแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูรถอีกฝั่งแต่ก็ช้ากว่าผู้โดยสารอีกคนที่ลงมายืนรอแล้วปรัชญ์จึงแย่งกระเช้าผลไม้มาถือไว้เสียเอง  สายตาก็กวาดดูผู้คนที่เดินวุ่นวายกันนักบสิบคนที่ถูกจ้างเข้ามาจัดสถานที่เตรียมงานหมั้นที่จะเกิดขึ้นในอีกสองวัน  พิธีออกจะแปลกไปเล็กน้อยเพราะจัดงานหมั้นที่บ้านเจ้าบ่าวเนื่องจากทางครอบครัวเจ้าสาวย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดก่อนงานมงคลหลายเดือนจึงสะดวกใช้บ้านของเจ้าบ่าวเป็นสถานที่จัดงานหมั้น
ภายในห้องนั่งเล่น

“สวัสดีค่ะคุณลุง  นี่พี่ปรัชญ์หรืออาจารย์ปรัชญ์  เศรษฐภูมิ  เป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยและเป็นรองคณบดีคณะที่หนูลีเรียนค่ะ” ปณาลีถือโอกาสแนะนำ  คุณสุธีรัชยิ้มและยกมือรับไหว้ชายหนุ่มท่าทางภูมิฐาน

“เห็นเจ้าตาลมาฟ้องลุง  อ้อ  ต้องขอโทษนะถ้าละลาบละล้วง”  ผู้สูงวัยออกตัวไว้ก่อน  ปรัชญ์จึงค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“ครับ  ผมบอกคุณหัทยาเองว่าผมเป็นพ่อของลูกหนูลี  เธอคงจะตกใจมาก”  ท่าทางของชายหนุ่มมีสัมมาคารวะจนคุณสุธีรัชนึกเอ็นดู

“เจ้าตาลก็เป็นเสียอย่างนี้ล่ะอย่าถือสาเลย  แล้วยังไงล่ะเนี่ยตกลงเป็นพ่อของหลานผมจริงๆเหรอ”  ปณาลีแอบสะดุ้งกับคำว่า  “หลาน”

“ไม่ใช่หรอกครับ  ที่ผมแสดงตัวก็เพื่อตัวหนูลีเอง  อย่างน้อยในเอกสารก็มีชื่อคนรับรอง  ผมรู้จักและสนิทสนมกับบ้านของหนูลีพอสมควรเห็นสองพี่น้องมาตั้งแต่เป็นหนุ่มเป็นสาว ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติครับเพราะผมเองก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีก”  ปรัชญ์อธิบายเสียงนุ่ม

“หืม  ได้ยินว่ามีพี่ชายอีกคน  ลุงยังไม่เคยเจอเลย”  หันมาถามหญิงสาว

“วันงานแต่งงานพี่อ้อมจะมาด้วยค่ะ  แต่คงมาช่วงเย็นเพราะหนูลีกับพี่อ้อมต้องเคลียร์งาน”

“ดีๆ มากันเยอะๆนินากับเจ้าเต็มจะได้ดีใจ”  ทั้งสามคนพูดคุยกันออกรสภายในห้องนั่งเล่นของบ้านจนถึงเวลาอาหารกลางวันคุณสุธีรัชจึงคะยั้นคะยอให้ทั้งสองคนทานข้าวเป็นเพื่อนเพราะคุณอารีย์  คุณทัศเทพ  คุณลดา ไปดูแลเสื้อผ้าหน้าผมเตรียมใส่ในงาน  ส่วนการจัดตกแต่งภายในบ้านนั้นจัดการเกือบเรียบร้อยแล้วจึงยกหน้าที่ให้หัทยาดูแล  ประมุขของบ้านให้แม่บ้านไปตามหัทยามาร่วมโต๊ะ

“เอ๊ะ!  คุณ  มาได้ยังไง”  หัทยาเอ่ยเสียงสูงเมื่อเห็นชายหนุ่มที่เธอเพิ่งเจอเมื่อวานนี้เอง

“เจ้าตาลนั่งลงเถอะทานข้าวก่อน  รู้จักอาจารย์ปรัชญ์แล้วใช่ไหม”  บิดาเรียกหัทยาจึงนั่งลง

“อาจารย์เหรอคะ?  แล้วทำไมทำเรื่องแบบนี้ได้ล่ะ”  เห็นว่าสงครามย่อมๆกำลังจะเกิดคุณสุธีรัชจึงพูดขึ้น

“อาจารย์ปรัชญ์เป็นแขกของพ่อให้เกียรติด้วยเจ้าตาล  เดี๋ยวค่อยคุยกัน”  ตัดบทด้วยการให้เด็กรับใช้ตักข้าวหัทยาจึงยอมเงียบเสียงลง

“สรุปก็คืออิตา…เอ่อ  อาจารย์ปรัชญ์ของคุณพ่อแค่เซ็นชื่อรับรองเหรอคะ  แล้วทำไมเมื่อวานอิตานั่นโกหกหนู” หัทยาขบเคี้ยวฟันด้วยความโมโหที่ถูกหลอกและยังถูกบิดาเอ็ดอีก

“เขาดูเป็นคนใช้ได้เลยนะ  เป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมปกป้องคนอื่นได้”  บิดาชื่นชม

“เหอะ  สงสัยหาโอกาสใกล้ชิดหนูลีมากกว่าค่ะ  ผู้ใหญ่อะไรกัน”  หัทยาเบ้ปาก

“เขาเป็นเพื่อนบ้านที่สนิทกัน  ถือว่าน้องโชคดีที่มีคนดีๆดูแลนะเจ้าตาล เด็กที่เกิดมาจะได้มีคนรับรองตามกฎหมาย”  บิดาพูดเช่นนั้นหัทยาจึงเห็นด้วย  แม้เธอจะค่อนข้างขวางอาจารย์หน้าเข้มคนนั้นอยู่แต่ก็ต้องยอมรับว่าเขาเป็นคนใช้ได้มากกว่าผู้ชายที่ทำปณาลีท้องก็แล้วกัน

     ร้านอาหารไทยของตระกูลเย็นนี้ครึกครื้นด้วยบรรดาลูกค้าที่เข้ามารับประทานอาหารพร้อมกับชมการแสดงแบบไทยเคล้าบรรยากาศไปด้วยความอิ่มเอมซึ่งเป็นภาพที่หัทยาประทับใจที่สุด  แต่มือที่กำลังกดเครื่องคิดเลขอยู่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาคมๆของเธอกวาดมองไปหยุดที่แผ่นหลังกว้างของใครบางคนที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ดูแปลกตาจากมาดสุภาพเมื่อช่วงกลางวัน

“กลุ่มอาจารย์  คณบดีจากมหาวิทยาลัยน่ะค่ะ  เลี้ยงฉลองที่ผลงานของคณบดีท่านหนึ่งได้รับรางวัลระดับประเทศ” พนักงานของร้านที่ยืนอยู่ข้างๆกระซิบบอก หัทยาหันมาพยักหน้าก่อนจะก้มลงดูตัวเลขในเครื่องคิดเลขต่อแต่ก็ถูกสะกิด

“อะไรล่ะ  รู้ดีนะเรา”  เอ็ดลูกน้องก่อนจะหันไปตามที่นิ้วชี้บอก

“นั่นเพื่อนคุณตาลนี่คะ  นิ่มจำได้”  หัทยาเห็นมือที่โบกอยู่หยอยๆเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่เป็นอาจารย์จึงฝากงานลูกน้องก่อนเดินเข้าไปยังโต๊ะ

“นี่คุณหัทยาเจ้าของร้านเป็นเพื่อนสนิทมินเองค่ะ  อาหารที่นี่รับรองว่าอร่อยและสะอาดที่สุดค่ะ”  มินรดาเอ่ยแนะนำกับทุกคนรอบโต๊ะ   หัทยาจึงต้องยิ้มทักทายและสวัสดีอาจารย์บางท่านที่อาวุโสกว่า  ยิ้มสวยมาหยุดตรงหน้าปรัชญ์ก่อนจะหุบลงเล็กน้อย

“สวัสดีค่ะ  ทางร้านเป็นเกียรติมากที่ได้รับใช้  รับประทานอาหารกันให้อร่อยนะคะมีอะไรก็เรียกเด็กในร้านได้”  ดูแลลูกค้าตามสมควรแล้วหัทยาก็ขอตัวออกไปดูแลด้านอื่นต่อ  ปรัชญ์ยิ้มมุมปากก่อนจะขอตัวลุกไปเข้าห้องน้ำ  เมื่อเสร็จธุระก็เดินออกมายังลานข้างร้านที่จัดเป็นสวนเล็กๆ  มีเก้าอี้ไม้ยาวและไฟดวงเล็กดวงน้อยให้แสงสว่าง  ปรัชญ์หยิบมือถือมากดดูอีเมล์ที่ได้รับตอนเข้าห้องน้ำ  เขาขยี้ตาเล็กน้อยก่อนจะหยิบเอาแว่นในกระเป๋าเสื้อมาสวมโดยไม่รู้ว่ากิริยาอันแลดูนุ่มนวลเป็นธรรมชาตินั้นถูกใครบางคนจับจ้องอยู่  หัทยาที่กำลังจะเดินมานั่งพักผ่อนเช่นเคยต้องหยุดฝีเท้าไว้ก่อนจะหลบเข้าหลังมุมเสา

“มาทำอะไรตรงนี้เนี่ยอิตาหน้าเข้ม”  บ่นอุบอิบอยู่คนเดียวก็ต้องสะดุ้งเกือบกรี๊ดออกมาเมื่อมีมือมาแตะที่ไหล่

“แอบมาส่องอาจารย์ปรัชญ์เหรอยะ  ร้ายใช่ย่อยนะยัยตาล”  มินรดาขำกิ๊กเมื่อเพื่อนสาวทำท่าจะกระโดดตะครุบปาก

“ไม่ใช่นะยัยมิน  ฉันมานั่งเล่นที่นี่ประจำแต่วันนี้ดันมีอาจารย์ปรัชญ์นั่นมายืนอยู่ตรงนี้พอดี”  อธิบายยืดยาว

“ถ้าจะชอบเขาก็ไม่แปลกหรอก  อาจารย์ปรัชญ์มีเสน่ห์กับสาวๆอยู่แล้ว  ใครๆก็ฝันอยากได้หนุ่มหล่อเข้ม  อบอุ่น มากกกอดทั้งนั้นแหละ”  เห็นท่าทางชวนเคลิ้มของเพื่อนแล้วหัทยาก็ยักไหล่

“ไม่ใช่กับฉันแน่นอนย่ะ  ตานั่นน่ะเป็นคนดีหรือเปล่าก็ไม่รู้”  มินรดาเอียงคอสงสัยทันที

“ตาลรู้จักอาจารย์มาก่อนเหรอถึงพูดแบบนี้  เขาเป็นคนดีออกนะอย่าเหมารวมกับพวกผู้ชายที่เคยเจอมาสิ”  เธอเป็นเพื่อนสนิทกับหัทยาจึงรู้ดีว่าเพื่อนของเธอต้องเจ็บช้ำเพราะพวกผู้ชายหลายใจที่หลอกให้รักและหวังหลอกเอาประโยชน์มาก่อน

“ไม่รู้ล่ะ ฉันไม่กินเส้นด้วย”  หัทยาปฏิเสธเสียงแข็ง

“เอ่อ  ขอโทษครับ  กำลังพูดเรื่องอาหารอยู่หรือเปล่าครับ”  ปรัชญ์โผล่เข้ามากลางวงจนสองสาวตกใจ  ที่ตกใจมากกว่าคือหัทยาเพราะดันมีชนักปักหลังอยู่ก่อนแล้ว

“อ้อ  อาหารเริ่มมาเสิร์ฟแล้วค่ะ  มินเลยมาตามท่านรอง  ถ้างั้นขอตัวเลยนะคะ”  เพื่อนสาวได้ทีรีบชิ่งไปก่อน

“อะ อ้าว มินเดี๋ยวสิ”  หัทยาเก้อ  เมื่อหันมาทางชายหนุ่มก็เห็นแววตาเหมือนรู้ทันและมุมปากที่กำลังยิ้มอยู่

“คุณหัทยามาตามผมไปทานข้าวด้วยหรือเปล่าครับ”  ปรัชญ์ถามด้วยรอยยิ้มกว้าง

“เอ่อ  ฉันเป็นเจ้าของร้านจะอยู่ตรงไหนก็ได้นี่คะ  ขอตัว”  หัทยาหันหมุนตัวกลับก็เกิดลื่นสะดุดพื้นหินที่เปียกน้ำทำให้ร่างเพรียวหงายหลังพร้อมกับเสียงหวีดเบาๆ ว้ายยย!  หัทยาหลับตาปี๋อย่างหวาดเสียวเมื่อคิดว่าตัวเองต้องหงายหลังลงไปนอนแอ้งแม้งหมดสภาพต่อหน้าต่อตาผู้ชายที่เธอหมั่นไส้หนักหนาแน่นอน  แต่ไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเสียงทุ้มนุ่มข้างหูเอ่ยเบาๆ

“ไม่เป็นอะไรแล้วครับ”  ปรัชญ์กลั้นยิ้มกับท่าทางตกใจนั่น  หัทยาลืมตาโพลงทันทีเมื่อสิ้นเสียง  ก้มสำรวจตัวเองก็เห็นว่ากำลังอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างแต่ปลายจมูกกลั้น  ให้อกแตกเหอะ แววตาคมเข้มที่ไม่มีแว่นกั้นนี่มันชวนวาบหวิวใจแปลกๆ  แก้มสองข้างร้อนวูบขึ้นมาทันทีด้วยความอายและความเขิน  เมื่อดิ้นหลุดออกจากอ้อมแขนของเขามาได้ก็ยืนเคว้งไปไม่ถูก

“เอ่อ  ขอบคุณมากค่ะคุณปรัชญ์”  หัทยาอ้อมแอ้มตอบไปแต่ไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงหันกลับมาดูด้านหลังก็เห็นว่าปรัชญ์กำลังก้มลงหยิบเอาแว่นตาที่ตกพื้นจนเลนส์แตกร้าวขึ้นมาดูความเสียหาย  เสียงถอนหายใจของเขาทำเอาเธอรู้สึกแปลกๆ

“ไว้ฉันซื้อคืนให้นะ”  เผลอพูดออกไปแล้วก็แทบตะครุบปากตัวเอง  สำนึกที่ดีมาทำงานอะไรตอนนี้นะ

“ไม่เป็นไรหรอกครับ  ที่จริงผมก็ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไรนอกจากต้องดูตัวหนังสือตัวเล็กๆ ทิ้งไปก็คงเบาตัวขึ้นไม่ต้องระแวงว่าจะนั่งทับ”  ปรัชญ์พูดแบบไม่ได้
ใส่ใจในวัตถุนัก  เขาเก็บเอาแว่นตาและเศษเลนส์บางส่วนที่เก็บได้มาใส่กล่องแล้วทิ้งใส่ถังขยะใกล้ๆ

“ยังไงก็รบกวนให้คนมาเก็บกวาดตรงพื้นด้วยนะครับเผื่อมีคนเผลอเหยียบเข้าจะเดือดร้อน”
หัทยายังยืนงงแบบไม่รู้ทิศก่อนจะพยักหน้าเออออตามเขาไป  ปรัชญ์หันมายิ้มกว้างให้จนหญิงสาวสะดุ้งกับแววตานั้น
อิตาหน้าเข้ม  จู่ๆมายิ้มให้แบบนี้ คนมันคิดมากนะยะ….. หัทยาส่ายหน้าสะบัดความคิดก่อนจะเอ่ยเสียงเบา

“ขอตัวนะคะ”  ปรัชญ์หันมามองหน้าคนที่เกิดพูดเพราะขึ้นมาแบบคาดไม่ถึง  เขายิ้มออกมาเมื่อเห็นแก้มคนสวยตรงหน้าแดงเรื่อ

“ครับ” เขาตอบกลับไปเสียงนุ่มเจ้าตัวก็เดินแทบวิ่งเข้าไปในร้านทันที

พาพันรดน้ำต้นไม้