ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 17)

กระทู้สนทนา

แต่งนิยาย นิยายออนไลน์ นวนิยายรัก นิยายไทย

ลงตอนงานหมั้นไปหลายวันเลย มาต่อที่ งานแต่ง กันเลยค่ะ

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 17 งานเลี้ยง

…..ภายในห้องจัดเลี้ยงใหญ่ที่ตกแต่งได้อย่างอบอุ่นสวยงามและมากมายไปด้วยแขกเหรื่อที่มาร่วมลี้ยงฉลองให้คู่บ่าวสาว  ปณาลีตาพร่าเล็กน้อยกับสีสันเครื่องแต่งกายของผู้คนภายในงาน  หญิงสาวในชุดราตรีเปิดไหล่สีเหลืองอ่อนกุมมือตัวเองไว้แน่นก่อนจะยิ้มแย้มออกมาแล้วเดินเข้าไปยังกลุ่มเพื่อนๆที่เรียนด้วยกันมาซึ่งทุกคนต่างดีอกดีใจกันไม่น้อยเมื่อได้มีโอกาสกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง  อยู่พูดคุยกันสักครู่อคินก็เดินตามเข้ามาเรียกปณาลีให้ขึ้นไปดูเจ้าสาว

“ พี่คินคงไม่ให้ลีเดินถือช่อดอกไม้ตามหลังเจ้าสาวเหมือนที่เห็นในละครหรอกนะคะ ”  เสียงใสแหย่ขึ้น

“ ใช่ซะที่ไหนล่ะยัยบ๊อง  ไปดูผลงานตัวเองไง ”  อคินหันมายิ้มแบบมีความลับ  ปณาลีจึงทำท่างง

“ ผลงานอะไรอ่ะพี่คิน ”  อคินไม่ตอบแต่กดลิฟต์พาขึ้นมาบนชั้นที่เป็นห้องแต่งตัวของเจ้าสาว ส่วนเจ้าบ่าวนั้นอยู่อีกห้องฝั่งตรงข้ามกัน

“ หนูลี…. ”  เมื่อเปิดประตูเข้ามาลัลนาก็ปรี่เข้ามากอดเพื่อนรักไว้  ปณาลียิ้มหวานก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึงและเปลี่ยนเป็นความซาบซึ้งใจจนน้ำตาเอ่อล้นออกมา…..ชุดเจ้าสาวสีขาวของลัลนาที่ตนเคยทักว่าเรียบและว่างเปล่าเกินไปในตอนนี้กลับมีเครือไม้เล็กๆแต่งแต้มอย่างอ่อนช้อยประดับด้วยดอกไม้เล็กๆตามชายผ้าและหน้าอก  ปณาลีคิดไม่ถึงว่าของขวัญล่วงหน้าของเธอจะถูกใช้งานในวันสำคัญของลัลนาเพื่อนรักในวันนี้  ลัลนายิ้มหวานให้ก่อนจะพูดขึ้น

“ นินาบอกแล้วไงว่าของขวัญของหนูลีจะต้องได้ใช้งานแน่นอน  เป็นไงสวยเหมือนที่ออกแบบไว้เลยใช่ไหม ”  ลัลนาหมุนตัวไปมาจนชายผ้าปลิวพริ้ว

“ สวยมาก  ก็หนูลีเป็นคนออกแบบนี่เนอะ ”  ปณาลีรีบซับน้ำตาออกแล้วยิ้มกว้าง

“ นินายังไม่ได้ถามเลยว่าทำไมหนูลีถึงให้ของขวัญนินาล่วงหน้า ”  ลัลนาจูงมือมานั่งบนเตียงกว้าง

“ หนูลีไม่รู้ว่าถึงวันงาน…จะกล้ามาไหม  ขอโทษนะ ”  ปณาลีเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“ ไม่ได้โกรธ  ไม่ต้องขอโทษ  นินาคงทำให้หนูลีลำบากใจมามาก  ขนาดงานแต่งงานตัวเองยังให้หนูลีมาช่วยอะไรตั้งมากมาย ”  ลัลนาบอกอย่างคนรู้สึกผิดในใจ

“ ไม่เลย  เต็มใจช่วยที่สุดจ๊ะ  ถ้าไม่ให้ช่วยสิจะเสียใจ ”  สองสาวช่วยกันดูเสื้อผ้าหน้าผมกันอย่างเอาใจใส่ทำให้อคินที่เข้ามาอดยิ้มตามไม่ได้

“ สาวๆจ๊ะ  เจ้าบ่าวออกมาแล้วเจ้าสาวเรียบร้อยหรือยัง ”

“ เรียบร้อยค่ะ ”  ลัลนาหันมายิ้มหวานตอบก่อนจะลุกขึ้นแล้วดึงมือเพื่อนรักให้ลุกตาม

“ นินาเข้าห้องน้ำก่อนไหม  งานคืนนี้คงอีกยาว ”  ปณาลีเอ่ยเตือนลัลนาเห็นด้วยจึงขอเข้าห้องน้ำก่อน  ส่วนคนเอ่ยปากเตือนก็เดินออกมารอข้างนอกห้องมองไปยังห้องฝั่งตรงข้ามที่อคินเพิ่งเดินเข้าไป  สักครู่อคินก็เดินออกมาพร้อมกับเจ้าบ่าวในค่ำคืนนี้  ปณาลียิ้มกว้างขึ้นเมื่อเห็นว่าชุดเจ้าบ่าวที่เคยเลือกเป็นสีเข้มถูกเปลี่ยนเป็นชุดสีขาวแทนและเนกไทที่สวมอยู่มีลวดลายเล็กๆเหมือนชุดเจ้าสาวของลัลนา

“ โอ้โห  พี่เต็มหล่อสุดๆไปเลยค่ะ  ยิ่งมีลายสวยๆจากฝีมือของคนสวยยิ่งดูดีเข้าไปใหญ่ ”  ปณาลีเอ่ยชื่นชมแล้วยอตัวเอง  เหมรัศนิ์หัวเราะลั่น

“ สรุปคือพี่หล่อเพราะผลงานเราใช่ไหม ”  ยิ้มเอ็นดูหญิงสาวตรงหน้า  เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อเห็นแววตาสุกใสของเธอ  ในช่วงเช้าเหมรัศนิ์รู้จากลัลนาว่าปณาลีมาร่วมงานด้วยแต่เขาก็ไม่เห็นตัวยังแปลกใจและเป็นห่วงว่าปณาลีจะเศร้าซึมหรือยังตัดใจไม่ได้

“ นึกว่าจะไม่มาเสียอีก ”  เขาเอ่ยเบาๆ  ปณาลีเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มตาหยี

“ ต้องมาสิคะ งานของเพื่อนรักและ…พี่ชายสุดที่รักทั้งคน ”  ปณาลียิ้มแช่มชื่นจนเหมรัศนิ์จับความรู้สึกไม่ได้

“ เจ้าสาวเรียบร้อยแล้วนะ  พี่เต็มไปรับได้เลย ”  ปณาลีผายมือไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด  เหมรัศนิ์จึงหันไปสนใจกับเจ้าสาวคนสวยที่เดินออกมาด้วยความเขินอาย  แก้มที่ถูกแต่งแต้มไว้แดงยิ่งขึ้นเมื่อเห็นสายตาหวานซึ้งของเจ้าบ่าว

“ ไปดีกว่าไม่อยากเป็นก้าง  พี่คินไปเร็ว ”  ปณาลีทำหน้าทะเล้นจนคู่บ่าวสาวเขินก่อนจะรีบฉุดแขนอคินที่เดินออกมาแล้วรีบลากออกไปจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็วปล่อยให้อคินโวยวายลั่นแบบไม่ทันตั้งตัว

     ปกรณ์เดินวนหาน้องสาวทั่วงานเมื่อพิธีการในงานเริ่มต้นขึ้นมาได้สักพักแล้ว  คู่บ่าวสาวบนเวทีกำลังลงมาทักทายดูแลแขกเหรื่อแต่น้องสาวจอมซนของเขาก็ยังไม่กลับมาทั้งๆที่ตอนแรกก็บอกว่าจะขึ้นไปดูเพื่อนรักแต่งตัว  เขาอดห่วงไม่ได้กลัวน้องสาวที่กำลังตั้งท้องอ่อนๆจะเกิดฟุบเป็นลมอยู่ที่ไหนสักแห่งโดยที่เขาช่วยเหลือไม่ทัน  มือที่กดโทรศัพท์อยู่ต้องเก็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้เมื่อได้ยินเสียงลัลนาเรียก

“ พี่อ้อมคะ  พี่เต็มคะ ”  ลัลนาแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน  เหมรัศนิ์เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้รู้ว่าปกรณ์ที่เคยได้ยินแต่ชื่อและผู้ชายที่เขาเคยเห็นเป็น…

“ พี่ชายของหนูลีเหรอครับ  ยินดีที่ได้รู้จักเป็นทางการนะครับ ” เจ้าบ่าวยกมือไหว้คนที่อายุมากกว่าเล็กน้อย

“ เช่นกันครับ  คุณเป็นผู้ชายที่โชคดีมาก  นินาก็เป็นคนน่ารัก  ขอให้รักและดูแลกันตลอดไปนะครับ ”  ปกรณ์อวยพรให้คู่บ่าวสาวจึงพนมมือไหว้

“ อื้อ  หนูลีบอกจะขึ้นไปหานินาจนตอนนี้พี่ยังไม่เจอตัวเลย ” ปกรณ์ถามเจ้าสาว

“ จริงสิคะ  นินาก็กำลังหาอยู่  เดี๋ยวใกล้ๆเลิกงานนินาจะโยนช่อดอกไม้อยากให้หนูลีอยู่ด้วย ”  ตอนนั้นเองที่ปรัชญ์เดินเข้ามาสมทบ

“ หาตัวยัยจอมยุ่งอยู่หรือเปล่า ”  ปรัชญ์เอ่ยยิ้มๆ  ทุกคนจึงหันมาหาเขาเป็นตาเดียว

“ งานใหญ่แบบนี้ของกินก็ต้องเยอะ  ไม่น่าจะตามตัวยากเลยนะ ”  เฉลยออกมาแล้วทุกคนจึงร้องอ้อ

“ ห่อกลับบ้านให้ด้วยเลยดีไหมนินา  นี่งานแต่งนะ ”  เหมรัศนิ์หัวเราะ  ลัลนาจึงหันมายิ้มให้พลางพยักหน้า

“ พี่ขอตัวก่อนนะทุกคน ”  ปรัชญ์หันไปเห็นหลังไวๆของหญิงสาวในชุดราตรีสีหวานจึงขอแยกตัวแล้วเดินตามเจ้าของร่างสูงเพรียวนั้นไป
ปกรณ์หันไปมองตามแบบไม่ตั้งใจก็เห็นว่าปรัชญ์กำลังเดินตามผู้หญิงคนหนึ่งไปจึงนึกสงสัย

“ นั่นใครเหรอครับ ”  คู่บ่าวสาวหันไปตามที่บอกลัลนาจึงตอบกลับมา

“ พี่ตาลค่ะ  พี่สาวพี่เต็ม อ้อ พี่อ้อมยังไม่เจอเลยนี่คะ ”  ลัลนาทักขึ้นเหมรัศนิ์จึงเสนอจะพาไปแนะนำแต่ปกรณ์ปฏิเสธ

“ ไม่เป็นไรหรอกดูท่าจะยุ่งๆอยู่อย่ารบกวนเลย ”  เขายิ้มกับท่าทางรีบๆของปรัชญ์แล้วก็อดจะคิดในใจไม่ได้
พี่ปรัชญ์ท่าจะงานเข้า

…อคินมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาสยดสยองเมื่อเห็นว่าปณาลีกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารตรงหน้าจนแทบล้นโต๊ะ

“ เหยๆๆ  ไปงานไหนก็งานนั้น  เพลาๆเรื่องกินบ้างเดี๋ยวผู้ชายเตลิดกันไปหมด ” เขายื่นทิชชู่ส่งให้

“ ไม่  พี่คินกินไปเลย ”  ปณาลีเชิดหน้าก่อนจะจัดการอาหารตรงหน้าต่อ  ถือว่าเป็นการสูบพลังงานคืนจากช่วงที่ต้องทรมานกับอาการแพ้ท้องจนทานอะไรก็ต้องขย้อนออก  อคินส่ายหน้าขำกับท่าทางตลกกินฟรีของรุ่นน้องสาว

“ เดี๋ยวก็ถึงเวลาโยนช่อดอกไม้แล้วไม่ไปล่ะ ”  เมื่อปณาลีทานเรียบร้อยสมความอยากแล้วอคินก็เอ่ยเตือน

“ ไม่ดีกว่า  อิ่มจนลุกไม่ขึ้นละออกไปกระโดดแย่งช่อดอกไม้คงทะลักออกมาหมด ”  เอนหลังพิงอย่างสบายท้อง

“ เผื่อได้เป็นเจ้าสาวคนต่อไปไง ”  อคินหยิกเบาๆ

“ พี่คินไม่ออกไปเองล่ะ  เผื่อจะเจอเนื้อคู่จะได้ไม่เหงาโดดเดี่ยวแบบนี้ ”

“ โอ้ย  พี่เหรอจะเหงา  มีอะไรให้ทำเยอะแยะ  ใครจะมาเข้าใจศิลปินโลกส่วนตัวสูงแบบเราๆ ”  อคินโบกมือปฏิเสธ

แต่แล้วการนั่งสบายๆของปณาลีก็ถูกทำลายลงเมื่อบรรดาเพื่อนสาวต่างวิ่งเข้ามาชักชวนแกมบังคับลากเอาตัวออกไปยืนงงอยู่ตรงหน้าเวทีจนได้  ทุกคนต่างตะโกนก้องเฮฮาและคาดหวังว่าช่อดอกไม้สีขาวงดงามจะปลิวลงมาสู่มือที่เตรียมยื้อแย่งกัน  ปณาลีหาช่องออกไปมาไม่ได้เพราะคนหนาแน่นจึงพยายามระมัดระวังไม่ให้ตัวเองต้องกระทบกระเทือนมากเพราะต้องห่วงสิ่งสำคัญในท้อง  เสียงกรี๊ดกร๊าดวิ่งทะลุเข้ามาในหูทำให้ร่างบางสะดุ้งแล้วหันกลับไปโดยอัตโนมัติ  จากนั้นวัตถุบางอย่างก็ปลิวมาตกตรงหน้าจนต้องยกมือขึ้นรับด้วยสัญชาตญาณ

“ ยัยหนูลี!!!   กรี๊ดดดดดด ”  สาวๆทั้งงานต่างกรีดร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันเมื่อช่อดอกไม้ที่ทุกคนเฝ้ารอตกมาเป็นของปณาลี

“ เฮ้ย!  ฉันยืนอยู่เฉยๆนะสาบานได้  ฮ่าๆๆ ”  ปณาลีหัวเราะลั่นเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนๆ

“ รีบหาเจ้าบ่าวเลยจะได้เป็นเจ้าสาวคนต่อไป ”  ใครคนหนึ่งตะโกนขึ้น

“ โอ้ย  อีกนานจ๊ะ  ล่วงหน้าไปก่อนเล้ย ”  ปณาลีหัวเราะร่า

…..งานเลี้ยงสิ้นสุดลงไปแล้วทุกคนต่างทยอยกันกลับบ้านของตัวเองรวมทั้งกลุ่มของปรัชญ์  ปกรณ์  และปณาลี  ส่วนทางฝั่งบ่าวสาวก็มีญาติผู้ใหญ่พากลับไปทำพิธีส่งตัวเข้าหอเป็นอันเสร็จสิ้นพิธีการ  ปณาลีเอนหลังหลับตาเพราะไม่อยากให้ใครเห็นแววตาเศร้าของตนเองปล่อยให้สองหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างหน้าพูดคุยกันไปเบาๆ

“ เสร็จงานแล้วจะพาหนูลีไปเมื่อไหร่อ้อม ”  ปรัชญ์ถามขณะขับรถ

“ ถ้าน้องพร้อมเมื่อไรผมก็จะพาไปทันทีครับ ”

ปกรณ์ตอบพลางเหลือบมองใบหน้าน้องสาวที่หลับอยู่แต่ถ้าสังเกตให้ดีจะเห็นว่ามือที่กุมช่อดอกกุหลาบสีขาวแซมสีชมพูค่อยๆกำแน่นขึ้น

พาพันรักสัตว์