ซ่อนรักพรางใจ (ตอนที่ 19)

กระทู้สนทนา

นิยายออนไลน์ แต่งนิยาย นวนิยายรัก นิยายไทย

ซ่อนรักพรางใจ

ตอนที่ 19 เผชิญหน้าด้วยความกล้า

….. ความลับไม่มีในโลกเมื่อความจริงกำลังประกาศให้คนรอบข้างได้รู้  ช่วงสายของวันหยุดปณาลีขอให้พี่ชายพามาส่งที่บ้านปฏิไพศาลเพื่อทานบัวลอยน้ำขิงฝีมือคุณอารีย์หลังจากได้รับสายเมื่อวาน  ไม่อยากขัดใจคนที่รักและเคารพดั่งญาติผู้ใหญ่รวมทั้งอยากทานขนมของโปรดจึงมาปรากฏตัวที่นี่

“ ไหนลองทานดูซิว่ารสชาติเหมือนเดิมไหม ”  คุณอารีย์ชวนสาวน้อยนั่งลงที่เก้าอี้ในสวนร่มรื่น  วันนี้แดดไม่แรงจึงไม่ต้องอาศัยแอร์ในบ้าน  ปณาลีจึงลงมือชิมตามที่ได้รับคำชวน  รสชาติบัวลอยน้ำขิงยังอร่อยเหมือนเดิมแต่ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างตีตื้นขึ้นมาจนต้องวางช้อนลงก่อนจะชวนคุยเรื่องทั่วไป
“ อร่อยเหมือนเดิมค่ะคุณป้า  นินากับพี่เต็มไม่อยู่คุณป้าคงจะเหงาใช่ไหมคะ ”
“ เฮ้อ  คนนั้นทำงาน  คนนี้ทำงาน  ป้าก็เบื่อแต่ดีที่มีหนูลีอยู่เป็นเพื่อนในวันหยุดบ้าง  ทานต่อสิจ๊ะ ”  คุณอารีย์ก้มลงทานบัวลอยของตนเองแล้วก็ต้องตกใจเมื่อสาวน้อยช่างจ้อผุดลุกขึ้นวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน

“ หนูลี! ” เมื่อตามมาถึงหน้าห้องน้ำในครัวก็ยิ่งตกใจ ท่านรีบเรียกเด็กรับใช้ในบ้านให้เข้ามาช่วยดูแลคนที่เป็นลมล้มพับไปแล้ว  สักครู่ปณาลีก็ถูกพาไปนอนพักบนห้องพักผ่อนชั้นบน

“ เกิดอะไรขึ้นเหรอ ”  คุณสุธีรัชได้รับสายภรรยาก็ให้หัทยารีบพากลับมาบ้านทันที

“ จู่ๆก็วิ่งไปอาเจียนแล้วเป็นลม  ดิฉันเป็นห่วงค่ะ  จะโทรตามพี่ชายเขาก็ไม่มีเบอร์ ”  คุณอารีย์เป็นห่วงสาวน้อยตรงหน้า

“ ทำท่าเหมือนคน… ”  แล้วท่านก็สะดุ้งตกใจกับความคิดของตนเอง  หันไปยังสามีและบุตรสาวที่ยืนเงียบอยู่ก็ยิ่งสงสัยหนัก

“ ไว้รอให้หนูลีตื่นมาก่อนดีไหมคะ ”  หัทยาเอ่ยขึ้นเบาๆ

หลังจากที่ปณาลีฟื้นขึ้นมาแล้วเปิดปากเล่าความจริงให้ฟัง  คุณอารีย์ก็นิ่งอึ้งไปเกือบสิบวินาทีเมื่อฟังหญิงสาวที่เธอเอ็นดูเหมือนลูกหลานคนหนึ่งที่เพิ่งบอกว่าว่ากำลังตั้งท้องด้วยน้ำตานองหน้า  คนสูงวัยหายใจลึกๆเหมือนพยายามห้ามไม่ให้ตัวเองเป็นลมพับไปเสียก่อนแล้วเงยหน้าสบตากับสามีและบุตรสาวคนโตก่อนส่ายหน้าเบาๆ

“ เห็นหายเงียบไปตั้งนานเพราะเรื่องนี้เองเหรอ  หนูลีเอ๊ย… ”  คุณอารีย์ดึงแขนคนที่กอดขาตนเองอยู่ขึ้นมากอด

“ หนูลีกลัวค่ะคุณป้า  หนูลีท้อง…ไม่มีพ่อ ”  ปณาลีก้มหน้าหลบด้วยความละอายในหลายสิ่งหลายอย่าง

“ เรื่องพ่อเด็กป้าไม่สนใจหรอก  ยังไงหนูก็คงไม่พูดถึงเขาแน่นอนแต่ว่าเรื่องเด็ก  เด็กที่จะเกิดมาต้องมีคนรับรองนะ ”  คุณอารีย์หันมาหาสามี

“ ให้เจ้าเต็มรับเป็นบุตรบุญธรรมดีไหมคะคุณ ” คุณอารีย์ไม่ทันสังเกตว่าปณาลีสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคนั้น

“ หนูลีตัดสินใจแล้วล่ะ  เห็นว่าคุณปรัชญ์ที่มาร่วมงานแต่งงานเขาอาสาดูแลเรื่องนี้เอง ”  คุณสุธีรัชบอกภรรยา  ไม่อยากจะขัดใจคนที่อยากอุ้มหลานเต็มแก่แต่ท่านเห็นใจหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นมากกว่าด้วยเห็นท่าทางตื่นตกใจและหวาดหวั่นแบบนั้น

“ หนูลีคงไม่รบกวนพี่เต็มหรอกค่ะ ยังไงพี่เต็มกับนินาก็ต้องมีลูกด้วยกัน ขอบคุณที่คุณป้าเมตตาหนูลีกับลูกนะคะ ”
ก้มกราบที่หน้าอกของคุณอารีย์  ท่านจึงลูบเรือนผมงามด้วยความเอ็นดู

“ ป้าเห็นหนูเข้มแข็งได้แบบนี้ก็เบาใจ  มีอะไรก็ปรึกษาป้านะลูก  ถ้านินามีลูกก็จะได้ผูกแขนเป็นพี่น้องกันไปเสียเลย ”  คุณอารีย์คงไม่รู้ว่าประโยคนั้นทำให้ปณาลีน้ำตาปริ่ม  เธอกำลังทำให้ลูกที่จะเกิดมามีพ่อคนเดียวกับลูกของเพื่อนรัก  อย่างนี้เขาเรียกว่าอะไรกันนะ…

    ปณาลีนั่งวาดภาพด้วยอารมณ์นิ่งสงบภายในสวนอันร่มรื่นของบ้านปฏิไพศาลกุล  เพราะตั้งแต่ที่เธอได้พูดกับคุณอารีย์ออกไปก็ได้รับคำแนะนำในการดูแลบุตรในครรภ์อย่างดีบวกกับที่คู่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันได้เดินทางไปฮันนีมูนจึงทำให้ที่บ้านค่อนข้างเงียบคุณสุธีรัชจึงขอให้เธอแวะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณอารีย์ตามที่สะดวก  ตรงหน้าเป็นภาพดอกกล้วยไม้กำลังเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นหลังจากที่ศิลปินแม่ลูกอ่อนลงมือลงจินตนาการมาหลายวัน

“ พักก่อนนะคุณแม่  โอ้โห  สวยจังขนาดว่ายังไม่เสร็จดีนะเนี่ย ”  หัทยาวางถาดขนมลงบนโต๊ะข้างๆแล้วชื่นชมผลงาน

“ หนูลีอยากให้ทันงานวันเกิดของคุณลุงน่ะค่ะพี่ตาล ”  ปณาลีตอบเสียงใส

“ รีบไปไหมจ๊ะ  นั่นมันเดือนมกราคมปีหน้าเลยนะ ”  หัทยาบอกพร้อมกับทำท่านับนิ้ว

“ ก็ค่อยๆลงสีลงลวดลายไปเรื่อยๆ  พอเสร็จเรียบร้อยพี่ตาลต้องตะลึง ”  คนวาดไม่ค่อยจะอวดตัวเองหัทยาจึงหัวเราะ

“ อืม  ว่าแต่ว่า… ”  หัทยากระซิบ  “ จะบอกเพื่อนสนิทเรายังไงว่าตัวกำลังจะมีหลานให้อุ้มน่ะ ”  ปณาลีหยุดมือที่กำลังลงสีสักครู่ก่อนจะวาดต่อ  มุมปากสวยยกขึ้นยิ้มหวานขณะตอบ

“ นินาไม่ใช่คนช่างซัก  แต่หนูลีเชื่อว่านินาจะเข้าใจค่ะ ”  ไม่ใช่ว่าเธอไม่หวั่นใจว่าลัลนาจะสงสัย  ถึงแม้เพื่อนรักจะเป็นคนที่เข้าอกเข้าใจในทุกเรื่องแต่ก็มีมุมที่ชอบเก็บเอาเรื่องที่ข้องใจมาครุ่นคิด  แต่พ่อของเด็ก…ปณาลียังไม่รู้ว่าจะบอกกับเขาว่าอย่างไรดีเขาต้องสงสัยแน่นอน

“ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดค่ะพี่ตาล  หนูลีรับได้อยู่แล้ว ”  มือบางลูบหน้าท้องตัวเองด้วยความทะนุถนอม

…..ทางฟากของคู่สามีภรรยาที่กำลังดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ท่ามกลางบรรยากาศเย็นๆที่บ้านพักตากอากาศในจังหวัดเชียงใหม่  เหมรัศนิ์ห่มผ้าคลุมไหล่สีชมพูหวานให้ภรรยาที่กำลังชื่นชมบรรยากาศขุนเขายามเช้าอย่างสุขใจ  ลัลนาเงยหน้ามายิ้มให้ก่อนจะเอนซุกอกกว้างของสามีด้วยกิริยาน่ารัก

“ เราอยู่กันที่นี่สักเดือนก็แล้วกันนะนินา ”  เหมรัศนิ์กอดภรรยาไว้แนบอก

“ นานขนาดนั้น  เราไม่กลับไปดูแลร้านช่วยที่บ้านเหรอคะ ”  ลัลนาเอ่ยถาม

“ ที่บ้านนั่นแหละที่บอกให้พี่พานินามาให้นานที่สุด ”  เขาหัวเราะน้อยๆ

“ ทำไมล่ะคะ ”  แต่ภรรยาของเขาก็ยังไม่เข้าใจ   เขาจึงก้มลงกระซิบเบาๆข้างหูนั่นแหละลัลนาจึงท่าท่าตกใจหน้าแดง

“ นี่ยังเช้าอยู่เลย  เราไปทำตามคำสั่งของคนที่บ้านดีกว่านะ ”  ว่าแต่ก็ช้อนร่างภรรยาเดินปรี่เข้าห้องพักไป

“ พี่เต็ม! ”  อุทานได้แค่นั้นลัลนาก็หมดสิทธิ์พูด

     ความสุขในช่วงฮันนีมูนของเหมรัศนิ์และลัลนาดำเนินไปอย่างหวานชื่นตลอดในช่วงเกือบสองสัปดาห์  ทั้งสองคนเดินทางท่องเที่ยวไปตามสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงและบรรยากาศงดงามทั้งยังได้แวะไหว้พระเพื่อเป็นสิริมงคลให้ชีวิตคู่  ในเช้าวันนี้ก็เช่นกันที่ลัลนาทำหน้าที่ภรรยาและแม่บ้านให้สามีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง  มือขาวนวลเปิดฝาหม้อข้าวต้มที่กำลังร้อนได้ที่เพื่อดูว่าข้าวแตกเม็ดสวยหรือยัง  พอก้มลงไปมองก็รู้สึกมึนๆจี๊ดขึ้นหัว  เหมรัศนิ์ที่เดินเข้ามาเห็นภรรยาทำท่าไม่สบายจึงรีบเข้ามาประคองพาไปนั่งที่เก้าอี้ข้างโต๊ะกินข้าว

“ นินาเป็นอะไรจ๊ะ  รู้สึกไม่สบายตรงไหน ”  เห็นท่าทางเป็นห่วงของสามีแล้วลัลนาจึงยิ้มออกมาบางๆ

“ มึนๆเวียนๆนิดหน่อยค่ะพี่เต็ม ”  เห็นสายตาของสามีกำลังทำท่าคิดอะไรบางอย่างจึงรีบพูดต่อ

“ คงไม่ใช่อย่างที่พี่เต็มคิดหรอกค่ะ  เราแต่งงานกันยังไม่ถึงเดือนเลยนะคะ ”  แอบยิ้มเมื่อเห็นว่าสายตาของสามีดูเสียดายออกนอกหน้า  จะบอกเขาว่าที่เธอรู้สึกมึนเพราะนอนน้อยก็อายเกินไป

“ ไม่แน่นี่นะ  เดี๋ยวเราพักต่ออีกสักวันสองวันแล้วกลับไปให้อาหมอตรวจให้จะดีกว่า  พี่มั่นใจว่าพี่ไม่พลาด ”  ท่าทางมั่นอกมั่นใจสุดๆ

“ โธ่  มั่นใจเกินไปแล้วค่ะ อืม…ไปตรวจดูก่อนก็ได้ ”  ลัลนาตกลงก่อนจะหัวเราะ  เหมรัศนิ์ลุกขึ้นเดินไปปิดเตาแก๊สก่อนจะกลับมายืนตรงหน้าแล้วทำสายตาวาววับ  ลัลนากลืนน้ำลายเมื่อเห็นสายตาที่ชวนให้เธอรู้สึกวูบวาบ

“ ไม่ค่ะพี่เต็ม  วันนี้นินาไม่โอเค  กลับไปตรวจให้แน่นอนก่อนค่อยว่ากันนะคะคุณสามี ”  ลัลนากระโดดหอมแก้มสากของสามีก่อนจะวิ่งเข้าห้องครัวไปเพื่อจัดการอาหารเช้าก่อนที่จะไม่มีโอกาส ทิ้งให้เหมรัศนิ์ยืนหัวเราะกับท่าทางนั้น

     แต่ในวันต่อมาลัลนาก็ต้องเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเพื่อเดินทางกลับมากรุงเทพพร้อมสามี  คนในบ้านออกจะรู้สึกตื่นเต้นกันใหญ่เมื่อรู้ว่าบ้านปฏิไพศาลกุลกำลังจะมีทายาท  เหมรัศนิ์พาภรรยามาพักผ่อนในห้องนั่งเล่นก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยกันเข้ามาสมทบ

“ นี่พ่อกับแม่จะมีหลานจริงๆเหรอลูก ”  คุณอารีย์ตื่นแต้น

“ ยังไม่ได้ตรวจเลยค่ะคุณแม่  นินาแค่ไม่สบายนิดเดียวพี่เต็มก็ทำให้ทุกคนต้องคาดหวังกันแล้ว ”  ลูกสะใภ้บอกเสียงอ่อน

“ กลับมาตรวจให้แน่ใจก็ดีเหมือนกันนะลูก ”  คุณสุธีรัชเอ่ยเสียงนุ่ม  ท่านเองก็รู้สึกดีใจไม่น้อย

“ มีเด็กๆมาวิ่งเล่นในบ้านสักคนสองคนคงสนุกและวุ่นวายดีนะคะคุณพ่อคุณแม่ ”  หัทยาตื่นเต้นที่จะมีหลาน

“ ไว้พรุ่งนี้ผมจะพานินาไปตรวจกับอาหมอครับ  วันนี้คงพักผ่อนไปก่อน ”  เหมรัศนิ์โอบภรรยาอย่างเบามือ

“ แล้วนี่ได้คุยกับหนูลีบ้างไหม ”  จู่ๆหัทยาก็เปลี่ยนเรื่อง  หันไปเห็นสายตาของบิดาและมารดาที่กำลังปรามอยู่จึงไถลไปเรื่องอื่น

“ ก็หนูลีแวะมาอยู่เป็นเพื่อนแก้เหงาคุณพ่อคุณแม่บ่อยๆ บ่นว่าไม่กล้ารบกวนเวลาสวีทของพวกเธอ ”  หัทยาอมยิ้ม

“ จะว่าไปหนูลีก็เงียบไปเลย  ต้องทำของโปรดหลอกล่อเสียหน่อยแล้ว ”  ลัลนาพูดปนยิ้ม

“ นี่เจ้าตัวมาประจบคุณพ่อใหญ่เลย  ดอกไม้ในบ้านมีกี่สายพันธุ์เล่นวาดไว้ซะเกือบหมดจนบ้านเราจะเปิดแกลลอรี่แข่งกับอคินได้แล้ว ”  หัทยาสาธยายตามประสาคนช่างพูดจนลัลนาและเหมรัศนิ์ต้องนึกภาพพลางหัวเราะตาม

“ พูดถึงแล้วก็อดคิดถึงไม่ได้  นินาขอตัวก่อนนะคะ ”  ลัลนาคิดถึงเพื่อนสนิทเมื่อได้เอ่ยถึงจึงเอ่ยขอตัว

“ งั้นเราก็แยกย้ายกันเถอะให้ทั้งสองคนไปพักผ่อนด้วย ”  ประมุขของบ้านขยับตัวลุกขึ้นคนอื่นจึงทยอยลุกกลับแยกตัวออกไปทำกิจกรรมหรือหน้าที่ของตนเอง  คู่สามีภรรยาหนุ่มสาวก็ขึ้นมาพักบนห้องเช่นกัน  เหมรัศนิ์นั้นเข้าไปล้างหน้าเรียกความสดชื่นส่วนลัลนาก็หยิบโทรศัพท์กดโทรหาปณาลี  รอสัญญาณจนตัดไปสองรอบก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เพื่อนรักไม่รับสายอย่างปกติ

“ โทรหาหนูลีไม่ติดเหรอ ”  สามีทรุดตัวนั่งลงข้างๆเมื่อเห็นภรรยาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ อืม  ทิ้งข้อความไว้แล้วล่ะค่ะ  สงสัยจะยุ่งเรื่องงานอยู่ ”  ลัลนาวางโทรศัพท์ไว้ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
เหมรัศนิ์ที่กำลังจะเอนหลังก็ต้องเด้งตัวขึ้นมาเมื่อมีเสียงดังจากโทรศัพท์ของตนเอง

“ เฮ้ย…พ่อบ้านดีเด่นไปหนุกกัน ”  อคินส่งเสียงรื่นเริงมาตามสาย

เม่าหอยทาก