ฤดูกาล วสันต์มา ฟ้ามืดมน
เด็กหน้าฝน ไอจาม จนจับไข้
น้ำมูกมา น้ำตาย้อย คอยกวนใจ
แต่จะให้ เลิกเล่นน้ำ ห้ามไม่ฟัง

ย่าตั้งกอง เครื่องปรุงรส ที่สดใหม่
หัวหอมแดง ยอดตะไคร้ ต้มในถัง
มะกรูดบีบ หลายใบ ไม่ต้องยั้ง
แถมมะขาม ลากมาทั้ง กิ่งยอดใบ

เอาหลานลง กะละมัง นั่งคลุมหัว
รดรดไป ตลอดตัว ประสะใหญ่
เมื่อครบคอร์ส คาดว่า น่าหายไอ
เอาขึ้นมา ห่อเอาไว้ ให้อุ่นกาย

เด็กเรียบร้อย นั่งนิ่งนิ่ง อยู่ในโปง
แต่ดวงตา ขี้โกง คอยสอดส่าย
ผู้ใหญ่เผลอ มือเท้า ไม่เว้นวาย
เปะปะป่าย หาน้ำเล่น มันเย็นดี

ปรุงรสหลาน ต่างต่าง หลายทางยิ่ง
มีหลายสูตร หลายสิ่ง สองสามสี่
หลานร่วมมือ ให้ลองยา ร่าเริงทุกทึ
เดินไปมา เหมือนว่ามี หลานรสต้มยำ

เด็กขมปาก ไม่อยาก กินข้าวปลา
ต้มข้าวต้ม ร้อนฉ่า กลิ่นหอมล้ำ
ค่อยค่อยป้อน ทีละนิด ทีละคำ
จบด้วยยา น้ำดำ ตราโยคี..........................อันนี้ มารู้ตอนโตว่า มีแอลกอฮอล์อยู่ไม่น้อย เด็กกินแล้วเคลิ้ม หลับสบาย นานนนเลยย

ถึงวันนี้ เมื่อไม่มี ปู่และย่า
เจ็บป่วยมา สลบพับ อยู่กับที่
คิดถึงวัน อันล่วงผ่าน ไปนานปี
เมื่อวารวัน แสนดี ไม่มีหวนคืน

คิดไปๆ น้ำตาหล่นแหมะๆ