[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/34061981
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/34074142
บทที 3 http://ppantip.com/topic/34086850
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปาริชาติกับอนาวิลต้องจากกันแล้ว สิ่งที่อยู่ไกลคือความรัก สิ่งที่อยู่ใกล้คืออะไร..?

บ้านสองชั้นหลังใหญ่ในที่ยาวลึก สนามหญ้าหน้าบ้านมีบริเวณไม่กว้างเพราะตัวบ้านที่ใหญ่กินเนื้อที่เสียส่วนมาก อนาวิลเดินนำเข้าบ้านที่เดินขึ้นบันไดหินขัดสามขั้นผ่านประตู เจอห้องรับแขก เขาเชิญหล่อนนั่ง ส่วนตัวเขาไปเอาโค้กมาสองกระป๋อง เปิดเทใส่แก้วให้หล่อน

“ คุณแม่เพิ่งออกไปจังหวัดนนท์ฮะ เลยไม่มีใครอยู่ มีอยู่แต่ด้านหลังฮะ” เขาบอกเพราะกลัวหล่อนจะกลัวในความเงียบที่นี่เขาคิดว่าเหมาะที่สุดแล้วที่จะมีเวลานั่งคุยกัน

“ ห้องน้ำอยู่ด้านใน ล้างมือไหมฮะ” เขาชี้ไปทางแคบที่ขึ้นบันไดสู่ชั้นบนได้ หล่อนจึงลุกไปล้างมือ เหลียวมองรอบๆห้องเป็นบ้านเก่ามากแต่อุปกรณ์ห้องน้ำอยู่ในลักษณะที่มีการดูแลรักษาอย่างดี หล่อนคิดว่าห้องน้ำสำคัญเท่ากับห้องรับแขก เพราะเป็นห้องที่แขกขอเข้าไปใช้ได้เช่นกัน

 เมื่อออกมาเห็นเขากำลังเปิดประตูด้านข้างห้องรับแขกออกไปเฉลียงด้านนอกที่มีต้นมะม่วงใหญ่และสวนไม้ดอกไม้ใบทั่วๆบริเวณนั้น มีเดย์เบดตัวหนึ่งตั้งติดฝาผนัง เก้าอี้บุนวมสองตัวและโต๊ะเล็ก ดูเหมือนจะเหมาะดื่มน้ำชาตอนบ่ายด้วยบรรยากาศโปร่งสบายจากต้นไม้รายรอบ เขาเดินมาโอบเอวหล่อนชี้ให้ดูต้นมะม่วง

“ เห็นไหมฮะ มะม่วงกำลังออกช่อ ต้นนี้อร่อยฮะ พิมเสนมัน ตอนเด็กๆปีนขึ้นไปเล่นต้นยังไม่โตขนาดนี้หรอกฮะ”

เขาชี้ชวนชม หล่อนมองตาม
มิได้แปลกใจกับการเกาะกุมเอวของเขา หรือว่าหล่อนเริ่มชินกับท่าทางของเขาแล้ว

“ อยู่กับผมที่นี่ก่อนนะฮะ เดี๋ยวเย็นจะพาไปทานข้าว พอดีคุณแม่ไปบ้านญาติเลยทานที่โน่น คลาดกันนิดเดียว”
 
  เขากลับไปเอาแก้วโค้กมาและองุ่นแช่เย็น พร้อมกระดาษเช็ดมือมาวาง

“ ผมนึกตั้งนานว่าจะไปไหนดี ลืมสิ่งที่ใกล้ตัว นึกแต่คำว่าไป ทำไมไม่นึกถึงคำว่ามาบ้างก็ไม่รู้” เขาเปรยพร้อมกับดึงแขนให้หล่อนนั่งลงบนเดย์เบด

“ ที่นี่น่าอยู่ สงบดี หรือเพราะใกล้วังด้วยคะ”

“ฮะ อยู่มานานมากแล้วฮะ อยากทานกาแฟไหมฮะ” เขาจับหมอนที่วางอยู่ให้พ้นตัว

หล่อนส่ายหน้า เขาจึงจ้องหน้าหล่อนอย่างใกล้ชิด หล่อนนึกว่าถ้าตอบไปคงไม่ต้องมองอย่างนี้ แล้วนี่มองยังไงก็ไม่รู้ หล่อนขัดเขินขึ้นมา นึกได้หยิบกระเป๋าที่วางบนโต๊ะเล็กล้วงเอาแผ่นซีดีเพลงมาส่งให้เขา

“ ได้แผ่นซีดีเพลงแล้วนะคะ ของครบไหมคะ”

“ ไม่ครบฮะ ขาดคนนี้” เขาวางแผ่นซีดีที่โต๊ะ เอามือมาโอบหล่อนดึงตัวเข้ามา หล่อนรีบจับมือเขา พูดว่า

“ ยิ่งใกล้เดี๋ยวไกลคุณจะยิ่งคิดถึงนะคะ”

“ ก็พยายามอยู่ฮะ แต่อยากจะให้รู้สึกว่าเรามีรสนิยมคล้ายกันด้วยฮะ” เขาเอามือหล่อนมาดูทั้งสองมือ มองที่แหวนสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย

“ ใครเป็นเจ้าของแหวนฮะ” เขาถามขึ้นมา มองตาหล่อน

“ บอกก่อนทำไมถึงอยากรู้คะ” หล่อนตอบไม่ทันที่เขาจู่โจมถาม

“ อยากรู้ความจริง ที่จริงๆนะฮะ” เขาพูดไปกลั้นใจไป

“ เพื่อนให้มาค่ะ เพื่อนที่อยากเป็นแฟน” หล่อนตอบ อนาวิลอึ้งกับคำพูดตรงๆของหล่อน

“ อยากได้วงใหม่ไหมฮะ” เขาถามเรื่อยๆแต่สะกดใจฟัง

“ อยากได้จากคนที่เราพอใจค่ะ” ตอบเสียงเบา

“ พอใจระดับไหนฮะ” เขาไม่กล้าสบตากับหล่อนแล้ว

“ ที่คิดว่ามันสูงสุดเท่าที่เราต้องการค่ะ”

“ แล้วได้พบหรือยังฮะ”

“ ยังมีเวลาอีกไม่ใช่หรือคะ” เขาคิดว่าหล่อนฉลาดตอบและเขาก็พอใจด้วย

“ เดี๋ยวนี้เรามาพูดถึงปัจจุบัน ถ้าผมขอโอกาสได้บ้างไหมฮะ” เขามองตาหล่อนเขม็ง หล่อนคิดตามไม่ทัน ยังไม่อยากสัญญากับคนที่กำลังจะ
จากไป

“ เกดต้องทำอะไรบ้างคะที่ว่าขอโอกาสนั่นนะค่ะ”

“ ก็ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทำเพื่อผมเพื่อเรานะฮะ” เขาปล่อยมือข้างที่มีแหวนของหล่อนออก

แล้วเราจะทำอย่างไร เก็บตัวเก็บใจไว้รอเขาเหรอ หล่อนนึกในใจ

“ คุณคิดว่าจะกลับมาเมื่อไรคะ กลับชั่วคราวหรือกลับมาเลยคะ”

“ จะกลับให้เร็วที่สุด ถ้ามี เกดรออยู่นะฮะ”

“ แล้วเกดต้องรออยู่กี่เดือน กี่ปีกันคะ” หล่อนอยากรู้ ก่อนที่จะเพิ่มความสนิทมากกว่านี้

เขานิ่งไปกับคำถาม

“ ขอเวลาสามเดือนนะฮะ ถึงจะบอกได้ รอได้ไหมฮะ”

“รอได้ค่ะ ถ้าไม่ก้าวหน้า หรือหายไปเฉยๆเกดไม่ตามนะคะ”

“ ฮะ นับแต่วันนี้ไปผมว่าผมเป็นฝ่ายตามเกดมากกว่าฮะ”

หล่อนมองดวงตาสีเหล็กที่แน่วแน่ของเขาเมื่อพูดกับหล่อน หล่อนรู้สึกสบายใจกับข้อผูกมัดสามเดือนที่เขาเอ่ยมา มองท่าทางครุ่นคิดของเขา

  อนาวิลเหลือบมองหล่อน แล้วขยับถอยออกมา เขารู้สึกเครียดกับความจริงจังของตัวเองนิดหน่อย

“ ขอนอนหน่อยนะฮะ” พูดแล้วก็นอนหนุนตักหล่อนทันที

(มีต่อค่ะ)