[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้[ spoil] บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/34061981
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/34074142
บทที 3 http://ppantip.com/topic/34086850
บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/34099828
บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/34115552
บทที่ 6 http://ppantip.com/topic/34132021
บทที่ 7 http://ppantip.com/topic/34144326
บทที่ 8 http://ppantip.com/topic/34157623
บทที่ 9 http://ppantip.com/topic/34172897
บทที่ 10 http://ppantip.com/topic/34185422
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สนามรักของปาริชาติยังมีนักรบกล้าตาย นักรักที่ล่าถอย และนักกีฬาที่หมั่นทำแต้มอยู่ด้วย
“ Good Morning Boss” ปาริชาติเอ่ยทักบอส
“ Good Morning Parichart , How fun? บอสถามสนุกไหม
“ สนุกมากเลยค่ะ บอสล่ะคะ”
“ รอยูอยู่นี่แหละ มีงานรอยูอยู่แยะด้วย เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเข้ามาหาผมด้วยนะ” บอสเดินเข้าห้องไป
เมื่อได้งานจากบอสมาพิมพ์
และส่งคืนให้บอสแล้ว ปาริชาติก็รอเวลาที่จะมาทักทายชาร์ลกับภากรหลังเบรคสิบโมง หล่อนเดินผ่านไลน์ผลิตและยิ้มตอบพนักงานที่ส่งยิ้มมาทักทาย หล่อนก้าวเข้ามาในห้อง พบแต่ภากรง่วนอยู่กับงาน หล่อนทักเขาว่า
“ ขยันจริงนะ งานเร่งหรือ”
“ อ้าว สนุกไหม พอดีกำลังมัน จะได้เสร็จๆไปอีกอย่าง” ภากรตอบ มองหน้าสำรวจปาริชาติไปด้วย
“เราไม่อยู่วุ่นวายไหม” หล่อนถาม พลางล้วงปากกาหมึกแห้งยี่ห้อดังของเยอรมันในถุงเล็กให้ภากร
“ ขอบคุณนะ ไม่หรอก แป๊บเดียวเองนะ ชาร์ลเขาก็ลงมือคีย์อะไรต่อมิอะไรเองด้วย”
“ แล้วบนกระดานนั่นยังไม่ลบหรือ” หล่อนหันไปมองเมื่อพูด
3 Kind of Friends
1. Working team
2. Entertainment service
3. Live ( Private life) Buddy
“ กระดานไม่ได้ใช้อะไรนี่ แกคงติดว่าเราเป็นเพื่อนกันมั้ง หรือว่าเกดคิดยังไง”
“ ก็สงสัยอยู่ถึงได้ถาม” หล่อนลุกขึ้นเดินไปอ่านอีกครั้ง แล้ววงกลมในหัวข้อที่หนึ่งลงไป
“ อ้าว ใส่คำตอบให้ด้วยรึ” ภากรทักหล่อน
“ ลองดูสิว่า เขาจะว่ายังไง อยู่ๆก็มาเขียนให้คนขบเล่น”
เมื่อชาร์ลเดินเข้ามาในห้องก็ทักปาริชาติ
“ ยูสนุกมากไหม”
“ ก็ดี และได้พักผ่อนเต็มที่” หล่อนตอบ ชาร์ลบอกกับภากรว่าลงไปข้างล่างกับเขาหน่อย เมื่อเขาเดินผ่านกระดาน เหลือบเห็นวงกลมที่ใครใส่ไว้ในข้อหนึ่ง หน้าของชาร์ลดูจืดไปนิด พร้อมกับหันไปมองปาริชาติ ภากรสังเกตได้เมื่อลุกเดินตามเขาไป ชาร์ลพาภากรลงไปดูวัตถุดิบชิ้นใหม่ซึ่งต้องใช้แทนชิ้นเก่าโดยการ Replace part อัตโนมัติในการคีย์ข้อมูล ภากรทำความรู้จักแล้วก็กลับขึ้นมาบนห้องคนเดียว
“ เกด เมื่อกี้ชาร์ลเห็นที่เกดวงไว้บนกระดานนะ หน้าเปลี่ยนไปเลย”
“ อ้าว ทำไมล่ะ”
“ ไม่รู้สิ เกดลองถามซิ”
“ ไม่หรอกเดี๋ยวเขาก็พูดเอง คนชอบอธิบาย น่าไปเป็นครูนะ”
ชาร์ลกลับเข้ามาในห้องเดินไปนั่งที่โต๊ะตนเองสักพักก็ถือแผ่นกระดาษมาให้ปาริชาติ หล่อนจึงส่งปากกาลูกลื่นเป็นของฝากให้เขา
“ ปารีส ขอบคุณ ยูช่วยพิมพ์สรุปรายงานที่ทำทั้งหมด รวมทั้งที่ภากรจะทำเสร็จในวันนี้ เอาไปให้บอสด้วยนะ เสร็จเมื่อไรก็ค่อยเอาไปให้”
“ยูต้องดูอีกทีไหม”
“ ไม่ต้องหรอก ไม่ ซีเรียส”
“ บนกระดานนั่นซีเรียสไหม” หล่อนโบ้ยหน้าไปทางกระดาน
ชาร์ลยิ้มน้อยๆ มองหน้าหล่อนด้วยความคิดถึงสักพักก็แน่ใจว่าหล่อนเป็นคนวงหัวข้อไว้
“ ไม่หรอกปารีส มันคงจะต้องมีความก้าวหน้าขึ้นแน่ๆ ไอมั่นใจ” พูดแล้วก็เดินหันหลังไปหยิบปากกาวงไปที่ข้อสองใส่ดาวลงไปด้วย แล้วเดินออกจากห้องไป
ภากรหันขวับมายิ้มกับปาริชาติทันที ด้วยเขาเป็นคนช่างสังเกตและแอคทีฟ
“ เห็นไหม มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ อ้าว เขาวงข้อสองแล้วนะ” หล่อนติง
“ นั่นเขาคงหมายถึงวันก่อนๆนะ ผมว่า”
“ มิน่าเขาว่าจะต้องมีความก้าวหน้าแน่ๆ”
“ เหลืออีกข้อเดียวนะเกด”
“ ยกให้ภากรไปเป็นบัดดี้เขานะ”
“ เฮ้ย ไม่ได้หรอก เขาคงไม่ยอมง่ายๆดอกนะ”
“ อ้าว ฝรั่งไม่ยากหรอกนะ”
“ มันไม่ได้อยู่ที่ว่ายากไม่ยาก มันอยู่ที่ในวงเล็บนั่นต่างหากล่ะ” ภากรชี้จุด
“ มาเขียนแถวนี้ แล้วจะเจอไหมนั่น” หล่อนพูดเหมือนสงสัย
“ เขาคงหมายถึงหลักทั่วๆไปมั้ง เผอิญเอามาใช้กับเราได้พอดี” ภากรไม่อยากบอกว่าชาร์ลเขาก็คงพยายามอยู่ ตามนิสัยผู้ชายล่ะนะ ปาริชาติไม่ได้พูดอะไรต่อ หล่อนทำงานตรงหน้าแล้วก็เพลิดเพลินในงานไป
เมื่อกลับถึงบ้านตอนเย็นทานอาหารเสร็จแล้ว หล่อนก็รีๆรอๆก่อนจะแยกตัวกับครอบครัวไปเปิดเน็ตเช็คอีเมล์อนาวิลว่าเขียนมาอย่างไร อยากรู้ความรู้สึกของเขา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่เปิดเครื่องคอมพ์ เห็นชื่อหน้าจอก็ให้รู้สึกแปลกใจด้วยนึกไม่ถึง
“ สวัสดีรัตน์” หล่อนพูดไป
“ สวัสดีเกดเป็นอย่างไรบ้างล่ะ”
“ ก็สบายดี รัตน์ล่ะ”
“ เกดไม่น่าถาม กลับมาเมื่อไร”
“ สองวันแล้ว เพิ่งไปทำงานวันนี้”
“ อยากคุยกับเกด แต่นึกได้ว่าเพิ่งกลับมาคงจะยังยุ่งอยู่ เอาไว้คุยวันหลังก็แล้วกันนะ อยากบอกเกดว่าเราไปไม่ถึงไหนหรอก อยู่แถวๆนี้แหละ อยากจะพูดจะคุยเยอะแยะเลย เกดล่ะมีอะไรพูดมั่งไหม”
“ ตอนนี้ไม่มีอะไร เพราะนึกไม่ทัน งั้นไว้ค่อยคุยกันก็แล้วกันนะ สะดวกเมื่อไรก็โทรมา เกดรู้สึกสงบดี ไม่ว่าอะไรรัตน์ทั้งนั้น คงเข้าใจนะ”
“ เราสิรู้สึกร้อนรน วุ่นวาย ไม่สงบเลย”
“ เดี๋ยวก็จะดีเอง ต้องใช้เวลานะรัตน์นะ” หล่อนพูดได้แค่นี้
“เกดบรรลุเร็วนะ”
“ ไม่ใช่หรอก เกดไม่ยึดติดต่างหาก ทำโน่นทำนี่ให้วุ่นเข้าไว้เดี๋ยวก็จะลืมๆไปเอง”
“ เอาละ ไว้ผมโทรมาใหม่นะ” ชัยรัตน์วางหูไป ด้วยเพราะเสียงที่ปลายสายไม่ได้วิตกทุกข์ร้อนกับการห่างกันเลยก็เป็นได้
มีจดหมายสองฉบับรออยู่ใน
บ็อกซ์ เป็นของอนาวิลทั้งสองฉบับ ความว่า
เกดที่รัก,
คงถึงบ้านเรียบร้อยแล้วนะฮะ ผมขับรถอย่างใจลอย แต่ไม่มีอุบัติเหตุอะไร นึกเรื่องของเราไปเรื่อยๆจนถึง Wohnheim( dormitory) อย่างไรก็ไม่รู้ คิดถึงเกดนะ คิดถึงมาก วันสองวันนี้คงจะคิดถึงมากที่สุด ไว้คงจะต้องโทรมาหาเกดบ้างแล้วละ รอให้เกดปรับตัวให้เข้าที่แล้วตอบจดหมายนะฮะ อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้รู้สึกว่าความเหงามันเพิ่มขึ้นมาเป็นทวีคูณเลย แล้วจะเขียนมาใหม่นะฮะ
คิดถึงมาก/ ‘วิล
เกดที่รัก,
ยังไม่ได้รับจดมหายจากเกด แต่อยากส่งข่าวเรื่อง Au pair สักหน่อย อยากให้เกดเข้าเว็บของสถานทูตเยอรมันในไทยดูเว็บมีเรื่องนี้ลองอ่านดู ส่วนด้านแฟมิลี่ผมเข้าเว็บของเยอรมันแล้ว มีหลายแห่ง และจะลองติดต่อดูเอาเมืองที่ใกล้ๆนี้และจะลองสอบถามรายละเอียดของแต่ละแห่ง คงใช้เวลาไม่นานในการเลือก แต่เรื่องเอกสารอาจจะนานสักหน่อย ก็พอดีกับเวลาที่น่าจะเหมาะสม เกดอ่านแล้วรู้สึกเป็นอย่างไร บอกมาด้วยนะฮะ ไม่อยากให้เกดต้องรีบร้อนในตอนนี้นะฮะ แต่ผมว่างๆก็เลยส่งข่าวมาก่อน แล้วคุยกัน คิดถึงมาก/‘วิล
ปาริชาติอ่านจดหมายฉบับแรกสองเที่ยว จึงอ่านฉบับที่สอง คิดว่าจะตอบจดหมายฉบับแรก เล่าเรื่องการเดินทางให้เขาฟังก่อน มีเรื่องอยากเล่าจะคุยให้เขาฟังเพราะในจดหมายฉบับแรกที่เขียนหลังจากสถานะของตนเองถูกเปลี่ยนไปแล้ว หล่อนไม่รีรอที่จะขึ้นต้นว่า วิลที่รัก เช่นกัน
เกดใจไม่ดีตอนจะขึ้นเครื่อง แต่พอมาได้เจอผู้คนในเครื่องแล้วดีขึ้นค่ะ ระยะทางกี่ชั่วโมงคิดถึงวิลไปครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งก็หลับๆตื่นๆจนถึงเมืองไทยค่ะ เดินทางสะดวกดี มองลงไปที่พื้นดินตอนเครื่องขึ้นใจโหวงเหวงเหมือนใจเสียนะคะ ไม่นึกว่าจะเป็นแบบนี้ เวลาที่ผ่านมามันเร็วจนจำลำดับเรื่องราวแทบไม่ทัน เกดจะเขียนมาใหม่นะคะ แล้วจะตอบจดหมายที่สองของวิลด้วยค่ะ รักนะคะ/ เกด
ชัยรัตน์ขับรถด้วยใบหน้าครุ่นคิด วันนี้เป็นวันพุธเขามีธุระต้องขับรถเข้ากรุงเทพเพื่อเอาของใช้งานในเช้าพฤหัสพรุ่งนี้ เขาคิดว่าจะไปพบปาริชาติ แต่ก็กะเวลาให้หล่อนเลิกงานก่อน เขาคงต้องได้คุยกับหล่อนหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกันเป็นเดือนรวมเวลาที่หล่อนไปเมืองนอกด้วย เขาโทรหาหล่อนในเวลาต่อมา
“ เกด ผมนะ ออกจากที่ทำงานแล้วหรือยัง” เขาส่งเสียงมา
“ กำลังจะกลับบ้าน รัตน์มีอะไร กำลังขับรถอยู่” หล่อนแปลกใจที่เขาโทรมาตอนนี้
“ อยากพบเกด กำลังขับรถเหมือนกัน”
“ รัตน์อยู่ที่ไหนล่ะ” หล่อนก็อยากรู้ว่าเขาขับรถไปไหน
“ เดี๋ยวเกดไปร้านอาหารตรงถนนศรีนครินทร์ได้ไหม เจอกันที่นั่นไม่เกินครึ่งชั่วโมง”
เขาหมายถึงร้านอาหารเล็กๆที่มีต้นไม้ปลูกเป็นสัดเป็นส่วน บรรยากาศน่านั่งที่หล่อนเคยชอบ
“ ก็ได้ เกดคงไปถึงราวๆนั้น แค่นี้นะ” หล่อนแปลกใจที่ไม่เคยรู้สึกยินดีในการพบกับเขาเลย มันปกติเสียจนสงสัยตัวเองว่าคบกันมาได้ตั้งนานจนป่านนี้ได้อย่างไร หรือเพราะว่าต่างคนต่างไม่มีใคร ไม่ใช่สินะ หล่อนคิดว่าหล่อนคล้อยตามไปกับเขามากกว่า ไม่ได้เหนี่ยวรั้งตั้งหลัก แต่ไม่ใช่ตอนนี้แล้ว เพราะหล่อนเปลี่ยนไปแล้วโดยมีสิ่งที่ทำให้ฉุกคิดได้ว่า ที่แล้วๆมาก็มันไม่ได้ตั้งใจ หล่อนมาถึงก่อนเขาแล้วนั่งรอในรถ สักพักเขาก็ขับรถหน้าเคร่งเครียดเข้ามา และจอดรถข้างรถของหล่อน เมื่อเห็นเขาลงรถมาแล้วหล่อนก็ลงมาบ้าง
“ เกดมานานแล้วหรือ”
“ ก่อนรัตน์สักสิบนาที” หล่อนตอบเบาๆ พลางเดินคล้อยหลังเขาไปสู่ที่นั่งในร้านอาหาร วันนี้ผู้คนบางตา คงเป็นเพราะวันพุธกลางสัปดาห์ เมื่อทรุดตัวลงนั่งกันแล้ว ชัยรัตน์ก็มองสำรวจตรวจตราทั้งสีหน้าและอารมณ์ของหล่อน เห็นได้ว่าหล่อนสงบนิ่งกว่าทุกคราว
“ ไปเที่ยวสนุกไหม” เขาเอ่ยขึ้น
“ สนุก ไม่รู้ทำไมไม่อยากกลับมาเลย ชอบอากาศที่นั่น”
ชัยรัตน์เลิกคิ้วกับคำตอบของหล่อน คิดว่าหล่อนไปไกลแล้ว
( มีต่อค่ะ)
๐๐๐--- ทำงานกับฝรั่ง 11---๐๐๐
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
“ Good Morning Boss” ปาริชาติเอ่ยทักบอส
“ Good Morning Parichart , How fun? บอสถามสนุกไหม
“ สนุกมากเลยค่ะ บอสล่ะคะ”
“ รอยูอยู่นี่แหละ มีงานรอยูอยู่แยะด้วย เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงเข้ามาหาผมด้วยนะ” บอสเดินเข้าห้องไป
เมื่อได้งานจากบอสมาพิมพ์
และส่งคืนให้บอสแล้ว ปาริชาติก็รอเวลาที่จะมาทักทายชาร์ลกับภากรหลังเบรคสิบโมง หล่อนเดินผ่านไลน์ผลิตและยิ้มตอบพนักงานที่ส่งยิ้มมาทักทาย หล่อนก้าวเข้ามาในห้อง พบแต่ภากรง่วนอยู่กับงาน หล่อนทักเขาว่า
“ ขยันจริงนะ งานเร่งหรือ”
“ อ้าว สนุกไหม พอดีกำลังมัน จะได้เสร็จๆไปอีกอย่าง” ภากรตอบ มองหน้าสำรวจปาริชาติไปด้วย
“เราไม่อยู่วุ่นวายไหม” หล่อนถาม พลางล้วงปากกาหมึกแห้งยี่ห้อดังของเยอรมันในถุงเล็กให้ภากร
“ ขอบคุณนะ ไม่หรอก แป๊บเดียวเองนะ ชาร์ลเขาก็ลงมือคีย์อะไรต่อมิอะไรเองด้วย”
“ แล้วบนกระดานนั่นยังไม่ลบหรือ” หล่อนหันไปมองเมื่อพูด
3 Kind of Friends
1. Working team
2. Entertainment service
3. Live ( Private life) Buddy
“ กระดานไม่ได้ใช้อะไรนี่ แกคงติดว่าเราเป็นเพื่อนกันมั้ง หรือว่าเกดคิดยังไง”
“ ก็สงสัยอยู่ถึงได้ถาม” หล่อนลุกขึ้นเดินไปอ่านอีกครั้ง แล้ววงกลมในหัวข้อที่หนึ่งลงไป
“ อ้าว ใส่คำตอบให้ด้วยรึ” ภากรทักหล่อน
“ ลองดูสิว่า เขาจะว่ายังไง อยู่ๆก็มาเขียนให้คนขบเล่น”
เมื่อชาร์ลเดินเข้ามาในห้องก็ทักปาริชาติ
“ ยูสนุกมากไหม”
“ ก็ดี และได้พักผ่อนเต็มที่” หล่อนตอบ ชาร์ลบอกกับภากรว่าลงไปข้างล่างกับเขาหน่อย เมื่อเขาเดินผ่านกระดาน เหลือบเห็นวงกลมที่ใครใส่ไว้ในข้อหนึ่ง หน้าของชาร์ลดูจืดไปนิด พร้อมกับหันไปมองปาริชาติ ภากรสังเกตได้เมื่อลุกเดินตามเขาไป ชาร์ลพาภากรลงไปดูวัตถุดิบชิ้นใหม่ซึ่งต้องใช้แทนชิ้นเก่าโดยการ Replace part อัตโนมัติในการคีย์ข้อมูล ภากรทำความรู้จักแล้วก็กลับขึ้นมาบนห้องคนเดียว
“ เกด เมื่อกี้ชาร์ลเห็นที่เกดวงไว้บนกระดานนะ หน้าเปลี่ยนไปเลย”
“ อ้าว ทำไมล่ะ”
“ ไม่รู้สิ เกดลองถามซิ”
“ ไม่หรอกเดี๋ยวเขาก็พูดเอง คนชอบอธิบาย น่าไปเป็นครูนะ”
ชาร์ลกลับเข้ามาในห้องเดินไปนั่งที่โต๊ะตนเองสักพักก็ถือแผ่นกระดาษมาให้ปาริชาติ หล่อนจึงส่งปากกาลูกลื่นเป็นของฝากให้เขา
“ ปารีส ขอบคุณ ยูช่วยพิมพ์สรุปรายงานที่ทำทั้งหมด รวมทั้งที่ภากรจะทำเสร็จในวันนี้ เอาไปให้บอสด้วยนะ เสร็จเมื่อไรก็ค่อยเอาไปให้”
“ยูต้องดูอีกทีไหม”
“ ไม่ต้องหรอก ไม่ ซีเรียส”
“ บนกระดานนั่นซีเรียสไหม” หล่อนโบ้ยหน้าไปทางกระดาน
ชาร์ลยิ้มน้อยๆ มองหน้าหล่อนด้วยความคิดถึงสักพักก็แน่ใจว่าหล่อนเป็นคนวงหัวข้อไว้
“ ไม่หรอกปารีส มันคงจะต้องมีความก้าวหน้าขึ้นแน่ๆ ไอมั่นใจ” พูดแล้วก็เดินหันหลังไปหยิบปากกาวงไปที่ข้อสองใส่ดาวลงไปด้วย แล้วเดินออกจากห้องไป
ภากรหันขวับมายิ้มกับปาริชาติทันที ด้วยเขาเป็นคนช่างสังเกตและแอคทีฟ
“ เห็นไหม มันต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ อ้าว เขาวงข้อสองแล้วนะ” หล่อนติง
“ นั่นเขาคงหมายถึงวันก่อนๆนะ ผมว่า”
“ มิน่าเขาว่าจะต้องมีความก้าวหน้าแน่ๆ”
“ เหลืออีกข้อเดียวนะเกด”
“ ยกให้ภากรไปเป็นบัดดี้เขานะ”
“ เฮ้ย ไม่ได้หรอก เขาคงไม่ยอมง่ายๆดอกนะ”
“ อ้าว ฝรั่งไม่ยากหรอกนะ”
“ มันไม่ได้อยู่ที่ว่ายากไม่ยาก มันอยู่ที่ในวงเล็บนั่นต่างหากล่ะ” ภากรชี้จุด
“ มาเขียนแถวนี้ แล้วจะเจอไหมนั่น” หล่อนพูดเหมือนสงสัย
“ เขาคงหมายถึงหลักทั่วๆไปมั้ง เผอิญเอามาใช้กับเราได้พอดี” ภากรไม่อยากบอกว่าชาร์ลเขาก็คงพยายามอยู่ ตามนิสัยผู้ชายล่ะนะ ปาริชาติไม่ได้พูดอะไรต่อ หล่อนทำงานตรงหน้าแล้วก็เพลิดเพลินในงานไป
เมื่อกลับถึงบ้านตอนเย็นทานอาหารเสร็จแล้ว หล่อนก็รีๆรอๆก่อนจะแยกตัวกับครอบครัวไปเปิดเน็ตเช็คอีเมล์อนาวิลว่าเขียนมาอย่างไร อยากรู้ความรู้สึกของเขา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่เปิดเครื่องคอมพ์ เห็นชื่อหน้าจอก็ให้รู้สึกแปลกใจด้วยนึกไม่ถึง
“ สวัสดีรัตน์” หล่อนพูดไป
“ สวัสดีเกดเป็นอย่างไรบ้างล่ะ”
“ ก็สบายดี รัตน์ล่ะ”
“ เกดไม่น่าถาม กลับมาเมื่อไร”
“ สองวันแล้ว เพิ่งไปทำงานวันนี้”
“ อยากคุยกับเกด แต่นึกได้ว่าเพิ่งกลับมาคงจะยังยุ่งอยู่ เอาไว้คุยวันหลังก็แล้วกันนะ อยากบอกเกดว่าเราไปไม่ถึงไหนหรอก อยู่แถวๆนี้แหละ อยากจะพูดจะคุยเยอะแยะเลย เกดล่ะมีอะไรพูดมั่งไหม”
“ ตอนนี้ไม่มีอะไร เพราะนึกไม่ทัน งั้นไว้ค่อยคุยกันก็แล้วกันนะ สะดวกเมื่อไรก็โทรมา เกดรู้สึกสงบดี ไม่ว่าอะไรรัตน์ทั้งนั้น คงเข้าใจนะ”
“ เราสิรู้สึกร้อนรน วุ่นวาย ไม่สงบเลย”
“ เดี๋ยวก็จะดีเอง ต้องใช้เวลานะรัตน์นะ” หล่อนพูดได้แค่นี้
“เกดบรรลุเร็วนะ”
“ ไม่ใช่หรอก เกดไม่ยึดติดต่างหาก ทำโน่นทำนี่ให้วุ่นเข้าไว้เดี๋ยวก็จะลืมๆไปเอง”
“ เอาละ ไว้ผมโทรมาใหม่นะ” ชัยรัตน์วางหูไป ด้วยเพราะเสียงที่ปลายสายไม่ได้วิตกทุกข์ร้อนกับการห่างกันเลยก็เป็นได้
มีจดหมายสองฉบับรออยู่ใน
บ็อกซ์ เป็นของอนาวิลทั้งสองฉบับ ความว่า
เกดที่รัก,
คงถึงบ้านเรียบร้อยแล้วนะฮะ ผมขับรถอย่างใจลอย แต่ไม่มีอุบัติเหตุอะไร นึกเรื่องของเราไปเรื่อยๆจนถึง Wohnheim( dormitory) อย่างไรก็ไม่รู้ คิดถึงเกดนะ คิดถึงมาก วันสองวันนี้คงจะคิดถึงมากที่สุด ไว้คงจะต้องโทรมาหาเกดบ้างแล้วละ รอให้เกดปรับตัวให้เข้าที่แล้วตอบจดหมายนะฮะ อยากรู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ตอนนี้รู้สึกว่าความเหงามันเพิ่มขึ้นมาเป็นทวีคูณเลย แล้วจะเขียนมาใหม่นะฮะ
คิดถึงมาก/ ‘วิล
เกดที่รัก,
ยังไม่ได้รับจดมหายจากเกด แต่อยากส่งข่าวเรื่อง Au pair สักหน่อย อยากให้เกดเข้าเว็บของสถานทูตเยอรมันในไทยดูเว็บมีเรื่องนี้ลองอ่านดู ส่วนด้านแฟมิลี่ผมเข้าเว็บของเยอรมันแล้ว มีหลายแห่ง และจะลองติดต่อดูเอาเมืองที่ใกล้ๆนี้และจะลองสอบถามรายละเอียดของแต่ละแห่ง คงใช้เวลาไม่นานในการเลือก แต่เรื่องเอกสารอาจจะนานสักหน่อย ก็พอดีกับเวลาที่น่าจะเหมาะสม เกดอ่านแล้วรู้สึกเป็นอย่างไร บอกมาด้วยนะฮะ ไม่อยากให้เกดต้องรีบร้อนในตอนนี้นะฮะ แต่ผมว่างๆก็เลยส่งข่าวมาก่อน แล้วคุยกัน คิดถึงมาก/‘วิล
ปาริชาติอ่านจดหมายฉบับแรกสองเที่ยว จึงอ่านฉบับที่สอง คิดว่าจะตอบจดหมายฉบับแรก เล่าเรื่องการเดินทางให้เขาฟังก่อน มีเรื่องอยากเล่าจะคุยให้เขาฟังเพราะในจดหมายฉบับแรกที่เขียนหลังจากสถานะของตนเองถูกเปลี่ยนไปแล้ว หล่อนไม่รีรอที่จะขึ้นต้นว่า วิลที่รัก เช่นกัน
เกดใจไม่ดีตอนจะขึ้นเครื่อง แต่พอมาได้เจอผู้คนในเครื่องแล้วดีขึ้นค่ะ ระยะทางกี่ชั่วโมงคิดถึงวิลไปครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งก็หลับๆตื่นๆจนถึงเมืองไทยค่ะ เดินทางสะดวกดี มองลงไปที่พื้นดินตอนเครื่องขึ้นใจโหวงเหวงเหมือนใจเสียนะคะ ไม่นึกว่าจะเป็นแบบนี้ เวลาที่ผ่านมามันเร็วจนจำลำดับเรื่องราวแทบไม่ทัน เกดจะเขียนมาใหม่นะคะ แล้วจะตอบจดหมายที่สองของวิลด้วยค่ะ รักนะคะ/ เกด
ชัยรัตน์ขับรถด้วยใบหน้าครุ่นคิด วันนี้เป็นวันพุธเขามีธุระต้องขับรถเข้ากรุงเทพเพื่อเอาของใช้งานในเช้าพฤหัสพรุ่งนี้ เขาคิดว่าจะไปพบปาริชาติ แต่ก็กะเวลาให้หล่อนเลิกงานก่อน เขาคงต้องได้คุยกับหล่อนหลังจากที่ไม่ได้ติดต่อกันเป็นเดือนรวมเวลาที่หล่อนไปเมืองนอกด้วย เขาโทรหาหล่อนในเวลาต่อมา
“ เกด ผมนะ ออกจากที่ทำงานแล้วหรือยัง” เขาส่งเสียงมา
“ กำลังจะกลับบ้าน รัตน์มีอะไร กำลังขับรถอยู่” หล่อนแปลกใจที่เขาโทรมาตอนนี้
“ อยากพบเกด กำลังขับรถเหมือนกัน”
“ รัตน์อยู่ที่ไหนล่ะ” หล่อนก็อยากรู้ว่าเขาขับรถไปไหน
“ เดี๋ยวเกดไปร้านอาหารตรงถนนศรีนครินทร์ได้ไหม เจอกันที่นั่นไม่เกินครึ่งชั่วโมง”
เขาหมายถึงร้านอาหารเล็กๆที่มีต้นไม้ปลูกเป็นสัดเป็นส่วน บรรยากาศน่านั่งที่หล่อนเคยชอบ
“ ก็ได้ เกดคงไปถึงราวๆนั้น แค่นี้นะ” หล่อนแปลกใจที่ไม่เคยรู้สึกยินดีในการพบกับเขาเลย มันปกติเสียจนสงสัยตัวเองว่าคบกันมาได้ตั้งนานจนป่านนี้ได้อย่างไร หรือเพราะว่าต่างคนต่างไม่มีใคร ไม่ใช่สินะ หล่อนคิดว่าหล่อนคล้อยตามไปกับเขามากกว่า ไม่ได้เหนี่ยวรั้งตั้งหลัก แต่ไม่ใช่ตอนนี้แล้ว เพราะหล่อนเปลี่ยนไปแล้วโดยมีสิ่งที่ทำให้ฉุกคิดได้ว่า ที่แล้วๆมาก็มันไม่ได้ตั้งใจ หล่อนมาถึงก่อนเขาแล้วนั่งรอในรถ สักพักเขาก็ขับรถหน้าเคร่งเครียดเข้ามา และจอดรถข้างรถของหล่อน เมื่อเห็นเขาลงรถมาแล้วหล่อนก็ลงมาบ้าง
“ เกดมานานแล้วหรือ”
“ ก่อนรัตน์สักสิบนาที” หล่อนตอบเบาๆ พลางเดินคล้อยหลังเขาไปสู่ที่นั่งในร้านอาหาร วันนี้ผู้คนบางตา คงเป็นเพราะวันพุธกลางสัปดาห์ เมื่อทรุดตัวลงนั่งกันแล้ว ชัยรัตน์ก็มองสำรวจตรวจตราทั้งสีหน้าและอารมณ์ของหล่อน เห็นได้ว่าหล่อนสงบนิ่งกว่าทุกคราว
“ ไปเที่ยวสนุกไหม” เขาเอ่ยขึ้น
“ สนุก ไม่รู้ทำไมไม่อยากกลับมาเลย ชอบอากาศที่นั่น”
ชัยรัตน์เลิกคิ้วกับคำตอบของหล่อน คิดว่าหล่อนไปไกลแล้ว
( มีต่อค่ะ)