ตอนแรก http://ppantip.com/topic/34061981
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปาริชาตินำพาท่านมาตอนที่สองแล้วนะคะ ' พลอยแดง' ขอขอบคุณทุกคะแนนโหวตและการเข้ามาให้กำลังใจพูดคุย อบอุ่นเป็นที่สุดค่ะ
ภาพประกอบค่ะ


อนาวิลนอนบนเตียงมองเพดานห้องนึกทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ใบหน้าทุกส่วนที่เขามองจนถ้วนทั่วของปาริชาติมาลอยวนอย่างชัดเจนในขณะนี้

เขานึกถึงความคล่องแคล่ว ว่องไวในกิริยาของหล่อน ชื่อก็เพราะดี ช่างเป็นความบังเอิญแท้เทียวที่ทำให้เขาได้รู้จักกับหล่อนในเวลาสั้นๆนี้ สั้นๆนี้...

เขาตกใจในความคิดคำนึงของตัวเอง แล้วนี่เขาจะทำอย่างไรดี หยุด หรือเดินหน้า เดินแล้วต้องไปหยุดอีกเมื่อไร เวลาเป็นตัวกำหนดของเขาเสียแล้ว เขารีบลุกไปดูปฏิทินนับวันวนเวียนไปมาสักครู่ก็กลับมานอนใหม่ ตรึกตรองอีกสักพักก็ยิ้มออกมาได้....

ปาริชาติวางงานที่นายคือ Mr. Wald สั่งให้ทำลงบนโต๊ะ มองดูเวลาที่ต้องชงชาให้ แต่บอสลงไปในโรงงานที่อยู่ด้านล่างด้วยกำลังวุ่นกับการผลิตสินค้าตัวใหม่ บอสเฝ้าติดตามผลการทดสอบคุณภาพทุกขั้นตอน ปาริชาติเลยมีเวลาว่างจึงนั่งนึกไปเรื่อยๆ ท้ายสุดมานึกถึงอนาวิล หล่อนคิดว่าได้รู้จักคนเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งคนก็คงจะในช่วงที่เขาอยู่เมืองไทยสั้นๆนี้แหละ

เสียงบอสเดินขึ้นมาขัด จังหวะความคิด หล่อนจึงลุกไปชงชาฝรั่งให้บอส ส่วนน้ำที่สองหล่อนชงเพื่อตนเอง เพราะทั้งบอสและหล่อนไม่ดื่มกาแฟที่มีให้พนักงาน
ออฟฟิซดื่มด้วย หล่อนเคาะประตูห้องทีเดียวก็นำชาเข้าไปให้บอสและได้งานพิมพ์ผลการทดสอบทั้งหลายมาทำเป็นรีพอร์ทให้บอสอีกที หล่อนตั้งท่าพิมพ์งานบนเครื่องคอมพิวเตอร์ โทรศัพท์ของหล่อนในลิ้นชักก็ดังขึ้นเบาๆ เพื่อนหล่อนโทรมานัดพบปะวันเสาร์เนื่องจากหล่อนไม่ต้องไปเรียนภาษาแล้วจึงว่างและรับนัดแล้วจึงทำงานต่อ

ได้เวลาเลิกงานแล้ว เสียงโทรศัพท์ดังเบาๆขึ้นมา หล่อนมองดูชื่ออนาวิลขึ้นหราอยู่

“ ฮัลโหล” หล่อนพูดไป

“ Guten Abend” เสียงเขาเอ่ยทักสวัสดีตอนเย็น

“ ยังนะคะ ยังเป็น Tag อยู่ ยังไม่อาเบ้นด ค่ะ”

“ เลิกงานก็ใช้ได้แล้วฮะ หรือว่ายังไม่เลิกงานฮะ”

“ เพิ่งเลิกนี่แหละค่ะ สบายดีนะคะ”

“ ไม่ค่อยสบายฮะ”

“ อ้าวเป็นอะไรไปคะ”

“หาที่สบายๆไปไม่ได้ฮะ”

“ ไม่มีคนพาไปหรือคะ” หล่อนคิดว่าเขาไปไหนไม่ถูก

“ คล้ายๆอย่างนั้นฮะ” เขาคิดว่านี่เป็นการเอาปัญหาไปใส่กระเป๋าคนอื่น ดังคำพูดเยอรมันหรือเปล่า

ปาริชาตินิ่งคิด แล้วตอบว่า

“ คุณอนาวิลชอบไปที่แบบไหนล่ะคะ เผื่อช่วยได้”

“ อยากไปแบบทั้งวัน เย็นกลับฮะ”

“พูดเหมือนทัวร์ตามโรงแรมจัดเลยนะคะ” หล่อนกล่าว

“ ไม่มีใครก็คงเหมือนพึ่งทัวร์แหละฮะ” เขายิ้มในคำของหล่อน

“ เกดจะช่วยคิดแล้วจะโทรไปบอกนะคะ”

“ ขอบคุณคุณเกด ขอบคุณฮะ” เขาเรียกชื่อตามหล่อนบ้าง

“ ถือว่าชดใช้ที่เกดรบกวนคุณวันนั้นบ้างก็ได้ค่ะ” หล่อนแก้ความเกรงใจของเขา

“ นั่นมันนิดหน่อยแล้วก็เป็นคนอื่นด้วย” เขาแย้งมา

“ อะไรที่มากๆมันก็เริ่มจากสิ่งน้อยๆทั้งนั้นแหละค่ะ”

“ อย่างนี้ผมก็ไม่กลัวมากแล้วฮะ มากดีกว่าน้อยใช่ไหมฮะ”

“ ต้องคุยกันใหม่เรื่องมากน้อยนี่ นะคะ”

“ ฮะ แล้วค่อยคุยกัน สวัสดีฮะ”

“ ค่ะ สวัสดีค่ะ” หล่อนยิ้มน้อยๆเมื่อปิดโทรศัพท์ลง

ปาริชาติรื่นเริงกับเพื่อนในเย็นวันเสาร์นี้ หล่อนวุ่นวายมากจนไม่ได้นึกถึงส่วนที่เกินมาจากปกติ เสมือนลืมไป ลืมเขาไปชั่วพักหนึ่ง พอมาสังสรรค์กับเพื่อนจึงนึกได้ สองเสาร์ก่อนได้พบกับเขา หล่อนคงจะช่วยเขาได้ในงานด้านบริการ การจัดการมันเป็นนิสัยโดยอาชีพอยู่แล้ว เมื่อพวกเพื่อนๆได้ทานอาหารแล้วก็ย้ายไปฟังเพลงที่โรงแรมกันเสมือนนักเที่ยวยามราตรี นักร้องที่ร้องขับกล่อมด้วยเสียงเพลงไพเราะทำให้การดื่มมีรสชาติและครึ้มอกครึ้มใจ ปาริชาติมองไปรอบๆสถานที่ๆเต็มไปด้วยนักฟังเพลงซึ่งในวันสุดสัปดาห์จะคับคั่งเป็นพิเศษ ชีวิตนี้ทำงาน กิน เที่ยวก็ถือ
ว่าหาความสุขใส่ตัวได้อย่างมิตกบกพร่องแล้ว เสียงเพลงไทยและเพลงสากลที่นักร้องๆสลับผลัดเปลี่ยนกัน ทำให้เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว

หล่อนยังไม่เคยต้องพาลูกค้ามารับรองแบบนี้ ได้แต่พาไปช็อปปิ้งตามร้านเจเวลลี่กับผ้าไหมไทย และเคยพาไปตลาดน้ำดำเนินสะดวก นึกถึงการพาลูกค้าไปที่ต่างๆก็อดนึกถึงที่ติดค้างคุณอนาวิลเรื่องที่เที่ยว เขาอาจจะรอหรือไม่รอไม่อาจทราบได้

รุ่งขึ้นตอนสายของวันอาทิตย์ ปาริชาติกดโทรศัพท์ถึงอนาวิล หล่อนมีที่ที่น่าจะไปสองแห่ง แต่ยังไม่รู้วันไหนดี คงต้องลองคุยดู เขารับสายเกือบทันทีที่เรียกไป

“ สวัสดีฮะ”

“ กู้ดเต้นท๊าก” ปาริชาติทักสวัสดีกลางวันภาษาเยอรมัน

“ ขยันพูดบ่อยอย่างนี้ เดี๋ยวก็พูดกับบอสได้นะฮะ” เขาเอ่ยมา

“ ก้อถือโอกาสพูดตอนนี้แหละค่ะ ไม่จะให้ไปพูดกับใคร มีใครฟังออกที่ไหนล่ะคะ”

“ ฮะ พูดมาอีกสิฮะ”

“ เอาไว้เจอตัวก่อนค่ะ ยังนึกคำไม่ออก อ้อ มีที่เที่ยวจะเสนอสองแห่งค่ะ ที่กลางแจ้งกับอินดอร์ สนใจแบบไหนคะ”

“ อินดอร์นี่กลางวันหรือกลางคืนฮะ”

“ Both เอ้อ ทั้ง กลางวันและกลางคืนค่ะ” ภาษาหล่อนเริ่มตีกัน

“ที่ไหนบ้างฮะ”

“ไปดูพระอาทิตย์ตกน้ำ สนใจไหมคะ ทานอาหารไปด้วย กับไปฟังเพลงตอนกลางคืน คิดถึงเพลงไทยๆบ้างไหมคะ”

“ ผมขอจองทั้งสองรายการได้ไหมฮะผมอยากได้สักหนึ่งรายการเลี้ยงลาตัวเอง มีเวลาให้ผมไหมฮะ”

“ อะไรกันคะ ไม่ทันไรพูดถึงเลี้ยงลาแล้วหรือคะ” หล่อนคิดว่าทำไมไวจัง

“ ก็ใกล้แล้วฮะ อาทิตย์หนึ่งไวจัง” เขาถอนใจเมื่อพูด

“ ถ้าอย่างนั้นไปชมพระอาทิตย์ตกก่อนนะคะ คนเขาว่าที่ทะเลบางขุนเทียนสวย แต่เกดว่าที่เกดจะพาไปสวยกว่าค่ะ” หล่อนอวดอ้าง

“ที่ไหนผมก็ไม่เคยไปทั้งนั้นแหละฮะ อยากเห็นฮะ”

“ แล้วเกดจะนัดมาอีกทีนะคะ อาจเป็นวันเสาร์หน้า”

“ ใกล้จะถึงวันกลับแล้วฮะ”

“ จริงหรือคะ วันนี้ก็วันอาทิตย์เสียด้วย เอาไงดีล่ะ คุณทำตัวเร็วแบบกามนิตหนุ่มได้ไหมคะ ไปเย็นนี้เลยที่ปากน้ำ เกดอยู่แบริ่ง คุณนั่งรถไฟฟ้ามาได้ไหมคะ ไม่ไกลจากปากน้ำแล้วค่ะ”

อนาวิลฟังตามแล้วยิ้ม

“ แค่นี้ผมก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ให้ผมไปกี่โมงฮะ”

“ ก่อนสี่โมงเย็นค่ะ ช้าไปเดี๋ยวพระอาทิตย์ตกน้ำไปเสียก่อนค่ะ”

“ ใกล้ถึงสถานีแบริ่งแล้วโทรมานะคะ รอที่ใต้สถานีด้านซ้ายมือแล้วเกดจะออกไปรับค่ะ อ้อ เอากล้องมาด้วยนะคะ”

“ ขอบคุณที่เตือนฮะ แล้วพบกันนะฮะ” เขานึกในใจว่าหวุดหวิดจริงๆ

“ ค่ะ แค่นี้นะคะ” หล่อนปิดโทรศัพท์นึกว่าทำให้เสร็จๆไป ไหนๆก็รับปากกับเขาไปแล้ว แต่นึกอีกทีที่จะไปนี่หล่อนก็ชอบมาก หาคนไปด้วยไม่เหมาะสักที ขอถือโอกาสซะเลย

(มีต่อค่ะ)