[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/34061981
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/34074142
บทที 3 http://ppantip.com/topic/34086850
บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/34099828
บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/34115552
บทที่ 6 http://ppantip.com/topic/34132021
บทที่ 7 http://ppantip.com/topic/34144326
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปาริชาติจะได้พบกับอนาวิลแล้ว และในเวลาเดียวกันชาร์ลก็ใกล้ตัวกับปาริชาติ ในขณะที่ชัยรัตน์ถูกผลักออกไปเรื่อยๆ
เมื่อได้มาจอดรถที่ใต้ร่มเงาต้นไม้ในเขตสวนหลวง ร. 9 ในเย็นที่แดดอ่อนมากแล้ว สายลมพัดเอื่อยๆ มีผู้คนวิ่งออกกำลังกายและเดินดูต้นไม้ ดอกไม้ ปาริชาติคิดจะพาชัยรัตน์มาดูการออกกำลังกายที่นี่ และมีร้านกาแฟขนมเค้กมีชื่อจำหน่ายน่านั่งอยู่ด้วย แต่ชัยรัตน์อยากนั่งในรถคุยกับหล่อนก่อน
เมื่อปาริชาติเปรยขึ้นมาให้ชัยรัตน์ได้รับรู้ว่าหล่อนจะลาพักร้อนไปเที่ยวเยอรมัน อาจจะไปกับทัวร์ แต่ยังไม่ได้ลาบอสเลย
ชัยรัตน์รับฟังอย่างแปลกใจที่เขาเป็นแค่ผู้รับรู้ มิใช่คู่คิดดังเขาคิด หล่อนมิได้เอื้อนเอ่ยหรือปรึกษากับเขามาก่อนเลย
“ เกดไปกับใครล่ะ?” เขามีคำถามขึ้นมาทันที หล่อนไม่ได้ชวนเขาเลย
“ ไปกับเพื่อน ต้องไปถามเขาก่อน เพราะยังไม่รู้กำหนดวันแน่นอน”
“ กับคนที่เล่นแบดมินตันด้วยกันหรือเปล่า” ความคิดเขาส่งไปที่นั่นทันที
“ เกดยังไม่ได้บอกใครเลยนะ เพิ่งบอกรัตน์นี่แหละ”
ชัยรัตน์เงียบไปนึกน้อยใจขึ้นมาครามครัน
“ เกดเงินมากนะ ไปเที่ยวได้”
“ ไม่มากหรอกก็มีพอดีๆ” หล่อนเอะใจในน้ำเสียงของเขา
“ เกดไม่คิดจะเก็บเงินไว้บ้างเหรอ”
“ ถ้าต้องเก็บก็เก็บได้ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้วางแผนซื้ออะไรนี่”
“ ผมก็อยากถามเกดเหมือนกันว่า คิดถึงอนาคตแค่ไหน” เขาพูดเข้าเรื่อง
“ รัตน์หมายถึงอะไร คำว่าอนาคตน่ะ”
“ เกดก็น่าจะรู้ เราคบกันมานานแล้วนะ”
“ รัตน์ก็น่าจะรู้ว่าเราคบเพราะเป็นเพื่อนกัน” หล่อนตอบเสียงเบา
“ อะไรนะเกด” เขาตกใจถามขึ้นมา
“ แล้วรัตน์คิดว่ามันจะเป็นอะไรได้ล่ะ มันก็เหมือนๆเดิมไม่ใช่หรือ หรือรัตน์ว่ามันไม่ใช่” หล่อนแทบกลั้นใจพูด
“เกดไม่พัฒนาตัวเอง ผมว่าเราเป็นแฟนกันนะ”
“ เกดก็ไม่เคยนึกว่ามันต่างกันตอนไหน ความรู้สึกเกดมันก็เหมือนเดิม แล้วรัตน์จะให้เกดทำยังไง”
ชัยรัตน์อึ้งไปกับคำตอบที่หล่อนพูดยืนยันออกมาเต็มปากเต็มคำ เมื่อเหลือบแลไปที่นิ้วมือหล่อนก็ไม่พบแหวนที่เขาเคยให้หล่อนสวมไว้เลย
หล่อนจะบอกเขาได้อย่างไร ความรู้สึกของหล่อนกับเขามันไม่หวือหวาหรือพิศวาสในอารมณ์แม้แต่สักขณะเดียว เป็นความเคยชินมากกว่า เมื่อเห็นเขานิ่งไป หล่อนก็พูดอีกว่า
“ เมื่อก่อนเราก็เป็นเพื่อนกันเป็นกลุ่ม รัตน์มาแยกกลุ่มคบกับเกดตอนที่รัตน์ย้ายไปศรีราชานี่แหละ เข้ามากรุงเทพก็พบกัน เราก็คบกันอย่างนี้มาเรื่อยๆ แล้วรัตน์จะให้เกดนึกว่าวันไหนมันพิเศษกว่าทุกวัน เกดว่ามันเป็นความสนิทสนมที่มากขึ้นจากความเป็นเพื่อนโดยพื้นฐานเท่านั้นนะหรือว่าเกดแปลกประหลาดจากผู้หญิงอื่นๆไปก็ได้นะ”
“ ผมว่าเกดอย่าเพิ่งพูดเลย เกดจะไม่พูดอย่างนี้ถ้าไม่ได้ไปพบคนอื่นๆ อย่างพวกเล่นแบดด้วยกัน”
เมื่อก่อนความคิดของหล่อนก็ไม่เคยมีประกายที่จะจุดขึ้นมาว่า หล่อนไม่อยากมีแฟนเป็นเพื่อนร่วมงาน อยากจะมีคนที่ดูมีวุฒิภาวะสูงกว่าหล่อนสักหน่อย ไม่รู้ว่าความคิดนี้มันแทรกซึมเข้ามาเมื่อไร หรือเพราะว่าการมีสังคมทำให้หล่อน ‘หัวสูง’ ขึ้นมา อยากจะมีแฟนที่’สูง’กว่าหล่อนก็เป็นได้
“ ไม่ใช่พวกที่เล่นแบดด้วยกันหรอก แต่ถ้าหากว่าใครก็ตามมีการพัฒนาตัวเองไม่ว่าทางไหน ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีตามปกติไม่ใช่หรือ หรือว่ารัตน์คิดว่ามันผิดปกติไป”
“ เกดจะบอกอะไรผมเหรอ” เขากลั้นใจถามไป
“ เกดไม่บอกอะไรหรอก รัตน์ไปถามตัวเองดีกว่า ถอยตัวออกมาแล้วกลับไปมองตัวเอง มองเกด รัตน์คงจะเห็นอะไรบ้าง”
“ผมอาจจะเป็นคนล้าสมัย เป็นคนบ้านนอกไปซะแล้ว เกดเลยมองว่าไม่พัฒนา หรือพัฒนาช้า ด้วยเกดอยู่กับฝรั่งตลอดเวลา”
“ รัตน์อย่าเอาอารมณ์มารวมกับเหตุผลน่า รัตน์นับให้ดีๆว่าเราคบกันมานานเท่าไรแล้ว แล้วตรงไหนที่มันพัฒนาขึ้นมามั่ง รัตน์เข้ามาทีก็เจอกันทีมันปกตินะ เกดว่า ส่วนรัตน์จะคิดว่าเกดเปลี่ยนไป เกดก็ไม่ปฏิเสธ ถ้าเปลี่ยนแล้วมันทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกับเกดบ้าง เกดก็น่าจะคว้าเอาไว้ใช่ไหม เพราะเกดก็ไม่ได้มีสัญญาหนาแน่นไว้กับใครที่ไหนทั้งนั้น”
“ ผมชะล่าใจเอง” เขาพูดออกมาเบาๆ แล้วก็พูดออกมาอีกประโยคหนึ่ง
“ ผมต้องกลับละ เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาขยับตัวยืดตรงขึ้นมา เอาเข็มขัดรัดตัว แล้วสตาร์ทรถทันที
โดยไม่ทันได้ไปทานขนมที่ร้านในสวนนี้ แค่นั่งคุยกันก็เกิดเรื่องเสียแล้ว ปาริชาติรู้ว่าเขาโกรธ เขาเสียใจ แต่หล่อนคิดว่าหล่อนไม่ได้ใช้คำรุนแรง เพราะไม่ได้นึกมาก่อนว่าจะต้องพูดยาวขนาดนี้ หากแต่ว่าความหมายมันอาจจะทำให้เขายอมรับไม่ได้เช่นกัน
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว หล่อนมานั่งนึกทบทวนคำพูด หล่อนอยากจะมีเทปอัดไว้ เพื่อดูว่าหล่อนพูดตรงไหนไปทำร้ายเขาอย่างรุนแรงหรือเปล่า หล่อนนึกทบทวนการออกไปด้วยกันเมื่อเขาชวนก็ไม่ปฏิเสธ เพราะว่างและเคยไปมาแล้ว กินข้าว ดูหนังบ้าง จะเลยเถิดไปไหนก็ไม่เคยมีอารมณ์ตอนไหนพาไป เป็นกันอยู่แค่นี้ หล่อนรู้สึกอย่างนี้จริงๆ จึงเคยบอกอนาวิลว่า เพื่อนที่อยากเป็นแฟนกับหล่อนให้แหวนมา หล่อนก็รู้ว่าเขาอยากเป็นแฟน แต่เหมือนกับว่าหล่อนเพิ่งได้บอกกับเขาไปว่า
“ เขาสอบไม่ผ่าน” ไปเมื่อกี้นี้เอง.....
เรื่องระหว่างหล่อนกับชัยรัตน์ยังวนเวียนอยู่ในความคิดหล่อน กระทบแม้กระทั่งการเล่นแบดมินตันหล่อนก็ไม่สดชื่นรื่นเริงดังเคย คุณวีระคู่ตีโต้สามารถจับความรู้สึกได้ และลอบมองอย่างสงสัย จะทำอย่างไรดีล่ะหล่อนนึกไปว่าคนอกหักนี่มันจะมีบาดแผลไหม มีแผลลึกหมายถึงความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากก็คงว่าอกหักมาก นึกถึงการสัมผัสโน่นนี่ หรือคำบอกรักต่างๆนาๆของชัยรัตน์แล้วการนิ่งของหล่อนเหมือนการยอมรับโดยปริยาย เขาก็บอกรักนะ เพื่อนบอกรัก ก็เข้าใจว่ารักอาจจะมากกว่าเพื่อนขึ้นมาอีก แต่มันไม่ได้ท่วมท้นเหมือนคนไม่เคยคบกันมาบอก เขาคงแค่ผิดหวัง ผิดจากที่หวังมากกว่า ไม่น่าเข้าข่ายอกหักหรอก เพราะเขาไม่ได้ทุ่มเทอะไร แต่ละนะ อกบางคนก็เปราะหักง่าย หักเพราะความคิดของตัวเองมากกว่าการผลักไสของคนอื่น
ครั้งสุดท้ายที่บอสตำหนิเรื่องงาน และมีเรื่องของชัยรัตน์อีก ทำให้ปาริชาติไม่มีบรรยากาศดีที่จะได้เอ่ยปากลาพักร้อนกับบอส เช้าวันจันทร์นี้ดูบอสอารมณ์แจ่มใส เมื่อทักทายกันและ บอสเรียกให้ตามเข้าไปในห้อง สั่งงานหล่อนเสร็จแล้วหล่อนก็กลั้นใจอึดหนึ่งเอ่ยว่า
“ ไอคิดว่างานฐานข้อมูลก็ถือว่าพร้อมสำหรับการผลิตแล้ว ไออยากขอบอสพักร้อนสักหน่อยค่ะ”
“ เดี๋ยวๆ ยูจะพักกี่วัน เมื่อไหร่” บอสมองหน้าเมื่อถามหล่อน
“ พักร้อนทั้งหมด เพราะเป็นพักร้อนยาว อยากไปเยอรมันค่ะ”
“ที่ว่านานนั่นกี่วัน”
“ บอสให้ได้กี่วันล่ะคะ ถ้าเป็นไปได้บอสช่วยกรุณาให้ Advance วันพักร้อนของปีหน้ามารวมด้วยได้ไหมคะ”
“ อะไรนะ นานขนาดนั้นชียวหรือ แล้วงานล่ะ ใครจะทำแทนได้” บอสตาโตขึ้นมา
“ ถ้าบอสคิดว่าใครทำแทนได้ก็เป็นคนนั้นแหละค่ะ งานของบอสสำคัญ แต่ว่ามันเป็นโอกาสที่นานเท่าใดก็ไม่รู้ถึงจะมีสักครั้ง แล้วไอก็อยากไปเห็นประเทศของบอสด้วย บอสเข้าใจไอหน่อยนะ”
“ ไอเข้าใจว่ายูอยากไปเที่ยวเยอรมันแต่หยุดงานนานๆ ไอจะทำอย่างไร?”
“ งานของบอสสำคัญที่สุด และสำคัญมากแต่บอสก็ยัง take vacation เป็นเดือนได้ใช่ไหมคะ?”
“ อือม์....”
“ ถ้าไปน้อยวันบอสก็รู้ว่าไม่คุ้มค่าเครื่องบิน และยังต้องปรับตัวปรับเวลาที่ต่างกันอีก”
“ อือม์...” บอสนิ่งคิดตามที่หล่อนพูด
“ มันอยู่ที่บอสแล้วละค่ะ ถ้าบอสโอเค ไอ จะดีใจมากที่สุดในรอบปีเลยนะ”
“ ปาริชาติมันนานไปหน่อยนะ ไอขอเวลาคุยกับชาร์ลก่อนนะ ”
“ บอสอย่าซีเรียสนะ ถ้าไอจะพูดว่าสมมติไอลาไปคลอดบุตรล่ะ?”
“ อ๊ะ อ๊า!” บอสหัวเราะขึ้นมา
“ โอเค ไอยอมแพ้ หวังว่ายูไม่ลาคลอดเร็วๆนี้นะ”
“ ไอ สัญญาภายในสองปีนี้ไม่มีแน่ ขอบคุณบอส ไอจะบอกวันที่แน่นอนให้บอสเร็วที่สุด เผื่อมีงานที่ทำก่อนได้ ไอยินดีทำโอเว่อร์ไทม์ให้ค่ะ พักร้อนรวมกับพักร้อนปีหน้าด้วย บอสอย่าลืมบอกฝ่ายบุคคลเรื่องแอดว้านวันลาล่วงหน้าแบบแอดว้านเงินให้ด้วยนะคะ”
“ ไอจะบอกฝ่ายบุคคลอีกที”
“ ถ้าบอสบอกเขาก็โอเค ถ้าไปปรึกษาเขาๆก็จะไม่โอเค เคสนี้ไม่เคยมีใครทำ มันไม่ผิดกฏหรอกค่ะ ถ้าบอสอนุญาต”
“ ไอ เข้าใจว่ายูคิดอย่างไรกับคนพวกนี้” บอสสรุป
“ ขอบคุณค่ะ บอส”
คืนนั้นปาริชาติรีบเขียนจดหมายเพราะว่างเว้นมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว แจ้งข่าวดีกับอนาวิลว่า
วิลคะ,
วันนี้เกดไปลาบอสแล้ว ไม่ได้ชักแม่น้ำทั้งห้าหรอก ชักแค่แม่น้ำเดียวว่า บอสหยุดงานไปเยอรมันได้เป็นเดือน เกดก็น่าจะลาไปบ้างได้อยากเห็นเยอรมัน บอสว่าลานาน ก็เลยบอกไปว่านึกว่าเกดลาไปคลอดบุตรก็แล้วกัน วิลอย่าขำแบบบอสนะ บอสจำยอมค่ะ และจะได้เอาพักร้อนปีหน้ามารวมด้วย เห็นไหมคะ ว่าเกดทำได้แล้ว วิลช่วยกำหนดวันมาให้เกดเลือกด้วยนะคะ ว่าจะลงล็อควันไหนดี จะได้หาตั๋วเครื่องบินค่ะ จะได้สำรองตั๋วไว้ก่อน จบสั้นๆแค่นี้นะคะ แต่ความรู้สึกดีใจคงยาวนะคะ คิดถึงมาก/ เกด
หล่อนมั่นใจว่าจะได้ลานานวัน เนื่องจากฝ่ายบุคคลก็ออกไปแล้ว ฝ่ายการเงินที่เป็นหัวหน้าคนเดียวคงต้านบอสไม่ได้หรอก
( มีต่อค่ะ)
๐๐๐--- ทำงานกับฝรั่ง 8 ---๐๐๐
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
เมื่อได้มาจอดรถที่ใต้ร่มเงาต้นไม้ในเขตสวนหลวง ร. 9 ในเย็นที่แดดอ่อนมากแล้ว สายลมพัดเอื่อยๆ มีผู้คนวิ่งออกกำลังกายและเดินดูต้นไม้ ดอกไม้ ปาริชาติคิดจะพาชัยรัตน์มาดูการออกกำลังกายที่นี่ และมีร้านกาแฟขนมเค้กมีชื่อจำหน่ายน่านั่งอยู่ด้วย แต่ชัยรัตน์อยากนั่งในรถคุยกับหล่อนก่อน
เมื่อปาริชาติเปรยขึ้นมาให้ชัยรัตน์ได้รับรู้ว่าหล่อนจะลาพักร้อนไปเที่ยวเยอรมัน อาจจะไปกับทัวร์ แต่ยังไม่ได้ลาบอสเลย
ชัยรัตน์รับฟังอย่างแปลกใจที่เขาเป็นแค่ผู้รับรู้ มิใช่คู่คิดดังเขาคิด หล่อนมิได้เอื้อนเอ่ยหรือปรึกษากับเขามาก่อนเลย
“ เกดไปกับใครล่ะ?” เขามีคำถามขึ้นมาทันที หล่อนไม่ได้ชวนเขาเลย
“ ไปกับเพื่อน ต้องไปถามเขาก่อน เพราะยังไม่รู้กำหนดวันแน่นอน”
“ กับคนที่เล่นแบดมินตันด้วยกันหรือเปล่า” ความคิดเขาส่งไปที่นั่นทันที
“ เกดยังไม่ได้บอกใครเลยนะ เพิ่งบอกรัตน์นี่แหละ”
ชัยรัตน์เงียบไปนึกน้อยใจขึ้นมาครามครัน
“ เกดเงินมากนะ ไปเที่ยวได้”
“ ไม่มากหรอกก็มีพอดีๆ” หล่อนเอะใจในน้ำเสียงของเขา
“ เกดไม่คิดจะเก็บเงินไว้บ้างเหรอ”
“ ถ้าต้องเก็บก็เก็บได้ แต่ตอนนี้ยังไม่ได้วางแผนซื้ออะไรนี่”
“ ผมก็อยากถามเกดเหมือนกันว่า คิดถึงอนาคตแค่ไหน” เขาพูดเข้าเรื่อง
“ รัตน์หมายถึงอะไร คำว่าอนาคตน่ะ”
“ เกดก็น่าจะรู้ เราคบกันมานานแล้วนะ”
“ รัตน์ก็น่าจะรู้ว่าเราคบเพราะเป็นเพื่อนกัน” หล่อนตอบเสียงเบา
“ อะไรนะเกด” เขาตกใจถามขึ้นมา
“ แล้วรัตน์คิดว่ามันจะเป็นอะไรได้ล่ะ มันก็เหมือนๆเดิมไม่ใช่หรือ หรือรัตน์ว่ามันไม่ใช่” หล่อนแทบกลั้นใจพูด
“เกดไม่พัฒนาตัวเอง ผมว่าเราเป็นแฟนกันนะ”
“ เกดก็ไม่เคยนึกว่ามันต่างกันตอนไหน ความรู้สึกเกดมันก็เหมือนเดิม แล้วรัตน์จะให้เกดทำยังไง”
ชัยรัตน์อึ้งไปกับคำตอบที่หล่อนพูดยืนยันออกมาเต็มปากเต็มคำ เมื่อเหลือบแลไปที่นิ้วมือหล่อนก็ไม่พบแหวนที่เขาเคยให้หล่อนสวมไว้เลย
หล่อนจะบอกเขาได้อย่างไร ความรู้สึกของหล่อนกับเขามันไม่หวือหวาหรือพิศวาสในอารมณ์แม้แต่สักขณะเดียว เป็นความเคยชินมากกว่า เมื่อเห็นเขานิ่งไป หล่อนก็พูดอีกว่า
“ เมื่อก่อนเราก็เป็นเพื่อนกันเป็นกลุ่ม รัตน์มาแยกกลุ่มคบกับเกดตอนที่รัตน์ย้ายไปศรีราชานี่แหละ เข้ามากรุงเทพก็พบกัน เราก็คบกันอย่างนี้มาเรื่อยๆ แล้วรัตน์จะให้เกดนึกว่าวันไหนมันพิเศษกว่าทุกวัน เกดว่ามันเป็นความสนิทสนมที่มากขึ้นจากความเป็นเพื่อนโดยพื้นฐานเท่านั้นนะหรือว่าเกดแปลกประหลาดจากผู้หญิงอื่นๆไปก็ได้นะ”
“ ผมว่าเกดอย่าเพิ่งพูดเลย เกดจะไม่พูดอย่างนี้ถ้าไม่ได้ไปพบคนอื่นๆ อย่างพวกเล่นแบดด้วยกัน”
เมื่อก่อนความคิดของหล่อนก็ไม่เคยมีประกายที่จะจุดขึ้นมาว่า หล่อนไม่อยากมีแฟนเป็นเพื่อนร่วมงาน อยากจะมีคนที่ดูมีวุฒิภาวะสูงกว่าหล่อนสักหน่อย ไม่รู้ว่าความคิดนี้มันแทรกซึมเข้ามาเมื่อไร หรือเพราะว่าการมีสังคมทำให้หล่อน ‘หัวสูง’ ขึ้นมา อยากจะมีแฟนที่’สูง’กว่าหล่อนก็เป็นได้
“ ไม่ใช่พวกที่เล่นแบดด้วยกันหรอก แต่ถ้าหากว่าใครก็ตามมีการพัฒนาตัวเองไม่ว่าทางไหน ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีตามปกติไม่ใช่หรือ หรือว่ารัตน์คิดว่ามันผิดปกติไป”
“ เกดจะบอกอะไรผมเหรอ” เขากลั้นใจถามไป
“ เกดไม่บอกอะไรหรอก รัตน์ไปถามตัวเองดีกว่า ถอยตัวออกมาแล้วกลับไปมองตัวเอง มองเกด รัตน์คงจะเห็นอะไรบ้าง”
“ผมอาจจะเป็นคนล้าสมัย เป็นคนบ้านนอกไปซะแล้ว เกดเลยมองว่าไม่พัฒนา หรือพัฒนาช้า ด้วยเกดอยู่กับฝรั่งตลอดเวลา”
“ รัตน์อย่าเอาอารมณ์มารวมกับเหตุผลน่า รัตน์นับให้ดีๆว่าเราคบกันมานานเท่าไรแล้ว แล้วตรงไหนที่มันพัฒนาขึ้นมามั่ง รัตน์เข้ามาทีก็เจอกันทีมันปกตินะ เกดว่า ส่วนรัตน์จะคิดว่าเกดเปลี่ยนไป เกดก็ไม่ปฏิเสธ ถ้าเปลี่ยนแล้วมันทำให้อะไรๆมันดีขึ้นกับเกดบ้าง เกดก็น่าจะคว้าเอาไว้ใช่ไหม เพราะเกดก็ไม่ได้มีสัญญาหนาแน่นไว้กับใครที่ไหนทั้งนั้น”
“ ผมชะล่าใจเอง” เขาพูดออกมาเบาๆ แล้วก็พูดออกมาอีกประโยคหนึ่ง
“ ผมต้องกลับละ เดี๋ยวผมไปส่ง” เขาขยับตัวยืดตรงขึ้นมา เอาเข็มขัดรัดตัว แล้วสตาร์ทรถทันที
โดยไม่ทันได้ไปทานขนมที่ร้านในสวนนี้ แค่นั่งคุยกันก็เกิดเรื่องเสียแล้ว ปาริชาติรู้ว่าเขาโกรธ เขาเสียใจ แต่หล่อนคิดว่าหล่อนไม่ได้ใช้คำรุนแรง เพราะไม่ได้นึกมาก่อนว่าจะต้องพูดยาวขนาดนี้ หากแต่ว่าความหมายมันอาจจะทำให้เขายอมรับไม่ได้เช่นกัน
เมื่อกลับมาถึงบ้านแล้ว หล่อนมานั่งนึกทบทวนคำพูด หล่อนอยากจะมีเทปอัดไว้ เพื่อดูว่าหล่อนพูดตรงไหนไปทำร้ายเขาอย่างรุนแรงหรือเปล่า หล่อนนึกทบทวนการออกไปด้วยกันเมื่อเขาชวนก็ไม่ปฏิเสธ เพราะว่างและเคยไปมาแล้ว กินข้าว ดูหนังบ้าง จะเลยเถิดไปไหนก็ไม่เคยมีอารมณ์ตอนไหนพาไป เป็นกันอยู่แค่นี้ หล่อนรู้สึกอย่างนี้จริงๆ จึงเคยบอกอนาวิลว่า เพื่อนที่อยากเป็นแฟนกับหล่อนให้แหวนมา หล่อนก็รู้ว่าเขาอยากเป็นแฟน แต่เหมือนกับว่าหล่อนเพิ่งได้บอกกับเขาไปว่า
“ เขาสอบไม่ผ่าน” ไปเมื่อกี้นี้เอง.....
เรื่องระหว่างหล่อนกับชัยรัตน์ยังวนเวียนอยู่ในความคิดหล่อน กระทบแม้กระทั่งการเล่นแบดมินตันหล่อนก็ไม่สดชื่นรื่นเริงดังเคย คุณวีระคู่ตีโต้สามารถจับความรู้สึกได้ และลอบมองอย่างสงสัย จะทำอย่างไรดีล่ะหล่อนนึกไปว่าคนอกหักนี่มันจะมีบาดแผลไหม มีแผลลึกหมายถึงความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากก็คงว่าอกหักมาก นึกถึงการสัมผัสโน่นนี่ หรือคำบอกรักต่างๆนาๆของชัยรัตน์แล้วการนิ่งของหล่อนเหมือนการยอมรับโดยปริยาย เขาก็บอกรักนะ เพื่อนบอกรัก ก็เข้าใจว่ารักอาจจะมากกว่าเพื่อนขึ้นมาอีก แต่มันไม่ได้ท่วมท้นเหมือนคนไม่เคยคบกันมาบอก เขาคงแค่ผิดหวัง ผิดจากที่หวังมากกว่า ไม่น่าเข้าข่ายอกหักหรอก เพราะเขาไม่ได้ทุ่มเทอะไร แต่ละนะ อกบางคนก็เปราะหักง่าย หักเพราะความคิดของตัวเองมากกว่าการผลักไสของคนอื่น
ครั้งสุดท้ายที่บอสตำหนิเรื่องงาน และมีเรื่องของชัยรัตน์อีก ทำให้ปาริชาติไม่มีบรรยากาศดีที่จะได้เอ่ยปากลาพักร้อนกับบอส เช้าวันจันทร์นี้ดูบอสอารมณ์แจ่มใส เมื่อทักทายกันและ บอสเรียกให้ตามเข้าไปในห้อง สั่งงานหล่อนเสร็จแล้วหล่อนก็กลั้นใจอึดหนึ่งเอ่ยว่า
“ ไอคิดว่างานฐานข้อมูลก็ถือว่าพร้อมสำหรับการผลิตแล้ว ไออยากขอบอสพักร้อนสักหน่อยค่ะ”
“ เดี๋ยวๆ ยูจะพักกี่วัน เมื่อไหร่” บอสมองหน้าเมื่อถามหล่อน
“ พักร้อนทั้งหมด เพราะเป็นพักร้อนยาว อยากไปเยอรมันค่ะ”
“ที่ว่านานนั่นกี่วัน”
“ บอสให้ได้กี่วันล่ะคะ ถ้าเป็นไปได้บอสช่วยกรุณาให้ Advance วันพักร้อนของปีหน้ามารวมด้วยได้ไหมคะ”
“ อะไรนะ นานขนาดนั้นชียวหรือ แล้วงานล่ะ ใครจะทำแทนได้” บอสตาโตขึ้นมา
“ ถ้าบอสคิดว่าใครทำแทนได้ก็เป็นคนนั้นแหละค่ะ งานของบอสสำคัญ แต่ว่ามันเป็นโอกาสที่นานเท่าใดก็ไม่รู้ถึงจะมีสักครั้ง แล้วไอก็อยากไปเห็นประเทศของบอสด้วย บอสเข้าใจไอหน่อยนะ”
“ ไอเข้าใจว่ายูอยากไปเที่ยวเยอรมันแต่หยุดงานนานๆ ไอจะทำอย่างไร?”
“ งานของบอสสำคัญที่สุด และสำคัญมากแต่บอสก็ยัง take vacation เป็นเดือนได้ใช่ไหมคะ?”
“ อือม์....”
“ ถ้าไปน้อยวันบอสก็รู้ว่าไม่คุ้มค่าเครื่องบิน และยังต้องปรับตัวปรับเวลาที่ต่างกันอีก”
“ อือม์...” บอสนิ่งคิดตามที่หล่อนพูด
“ มันอยู่ที่บอสแล้วละค่ะ ถ้าบอสโอเค ไอ จะดีใจมากที่สุดในรอบปีเลยนะ”
“ ปาริชาติมันนานไปหน่อยนะ ไอขอเวลาคุยกับชาร์ลก่อนนะ ”
“ บอสอย่าซีเรียสนะ ถ้าไอจะพูดว่าสมมติไอลาไปคลอดบุตรล่ะ?”
“ อ๊ะ อ๊า!” บอสหัวเราะขึ้นมา
“ โอเค ไอยอมแพ้ หวังว่ายูไม่ลาคลอดเร็วๆนี้นะ”
“ ไอ สัญญาภายในสองปีนี้ไม่มีแน่ ขอบคุณบอส ไอจะบอกวันที่แน่นอนให้บอสเร็วที่สุด เผื่อมีงานที่ทำก่อนได้ ไอยินดีทำโอเว่อร์ไทม์ให้ค่ะ พักร้อนรวมกับพักร้อนปีหน้าด้วย บอสอย่าลืมบอกฝ่ายบุคคลเรื่องแอดว้านวันลาล่วงหน้าแบบแอดว้านเงินให้ด้วยนะคะ”
“ ไอจะบอกฝ่ายบุคคลอีกที”
“ ถ้าบอสบอกเขาก็โอเค ถ้าไปปรึกษาเขาๆก็จะไม่โอเค เคสนี้ไม่เคยมีใครทำ มันไม่ผิดกฏหรอกค่ะ ถ้าบอสอนุญาต”
“ ไอ เข้าใจว่ายูคิดอย่างไรกับคนพวกนี้” บอสสรุป
“ ขอบคุณค่ะ บอส”
คืนนั้นปาริชาติรีบเขียนจดหมายเพราะว่างเว้นมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว แจ้งข่าวดีกับอนาวิลว่า
วิลคะ,
วันนี้เกดไปลาบอสแล้ว ไม่ได้ชักแม่น้ำทั้งห้าหรอก ชักแค่แม่น้ำเดียวว่า บอสหยุดงานไปเยอรมันได้เป็นเดือน เกดก็น่าจะลาไปบ้างได้อยากเห็นเยอรมัน บอสว่าลานาน ก็เลยบอกไปว่านึกว่าเกดลาไปคลอดบุตรก็แล้วกัน วิลอย่าขำแบบบอสนะ บอสจำยอมค่ะ และจะได้เอาพักร้อนปีหน้ามารวมด้วย เห็นไหมคะ ว่าเกดทำได้แล้ว วิลช่วยกำหนดวันมาให้เกดเลือกด้วยนะคะ ว่าจะลงล็อควันไหนดี จะได้หาตั๋วเครื่องบินค่ะ จะได้สำรองตั๋วไว้ก่อน จบสั้นๆแค่นี้นะคะ แต่ความรู้สึกดีใจคงยาวนะคะ คิดถึงมาก/ เกด
หล่อนมั่นใจว่าจะได้ลานานวัน เนื่องจากฝ่ายบุคคลก็ออกไปแล้ว ฝ่ายการเงินที่เป็นหัวหน้าคนเดียวคงต้านบอสไม่ได้หรอก
( มีต่อค่ะ)