๐๐๐--- ทำงานกับฝรั่ง 9 ---๐๐๐

กระทู้สนทนา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

จดหมายหลังสุดก่อนจะเดินทางมาถึงอนาวิลวันพฤหัส ปาริชาติจะออกเดินทางเที่ยงคืนวันศุกร์ และถึงเช้าเป็นเวลาหกโมงเช้า กว่าจะได้ผ่าน
การตรวจตราก็คงราวเจ็ดโมงเช้า ด้วยหักลบเวลาที่ต่างกัน หกชั่วโมงและ บิน สิบสองชั่วโมง อนาวิลจึงต้องโทรศัพท์ถึงหล่อนอีกหนเพื่อนัดแนะ

“ ผมฮะ” เขาบอกเมื่อปาริชาติรับสาย หล่อนยิ้มอย่างยินดี

“ อ้าว รับจดหมายหรือยังคะ”

“ รับแล้วฮะ ถึงได้ดีใจโทรมานี่ไงฮะ”

“ ไม่ต้องรีบนะคะ เผื่อเครื่อง ดีเลย์ เกดจะรอที่จุดนัดพบนะคะ”

“ ฮะ เมื่อมาถึงแล้วก็เย็นใจแล้ว รอที่เขาเขียน Treffenpunkt นะฮะ”

“ ค่ะ เกดจะบินเที่ยงคืนวันศุกร์นะคะ วิลนับชั่วโมงต่างกันให้ดีๆนะคะ”

“ ไม่ผิดหรอกฮะ เวลาจะเปลี่ยนหลังหน้าร้อนอีกที เกดพร้อมแล้วใช่ไหมฮะ”

“ ค่ะ โยนของใส่กระเป๋าทุกครั้งที่นึกได้ แล้วค่อยจัดตอนครบ นี่ก็ลองๆชั่งน้ำหนักดูแล้วค่ะ ขาไปคงไม่มาก ขากลับก็มีแฮนด์แบ็คที่ขยายใหญ่ได้ด้วยค่ะ”

“ อ้อ เกดเช็คอินเลือกที่นั่งในเน็ตล่วงหน้าก็ได้ แล้วพริ้นต์ไปให้เขาก็ได้นะฮะ”

“ ไม่เป็นไรค่ะ เกดอยากอยู่บรรยากาศเช็คอิน ตื่นเต้นดีค่ะ”

“ แล้วเจอกันนะฮะ ผมก็ตื่นเต้น”

“ ค่ะแล้วเจอกันค่ะ” เขาวางโทรศัพท์ไปแล้ว เขาทำความมั่นใจให้หล่อนมากทีเดียว

อนาวิลเตรียมรถให้เรียบร้อยสำหรับเช้ารุ่งขึ้นต้องขับไปแฟรงก์เฟิร์ต ห้องหับก็จัดเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ได้บอกหล่อนว่าให้หล่อนนอนห้องเขาๆไปนอนห้องเพื่อนที่ถัดไปสามห้อง เพื่อนกลับไปบ้านตอนหน้าร้อนนี้ซึ่งโรงงานจะปิดหยุดทำงานเป็นส่วนมากราวสามสัปดาห์ เขาก็เพิ่งรู้ว่าได้โอกาสนี้เพราะเจอเพื่อนตอนทำครัว เพื่อนขอให้เขาจ่ายค่าห้องตามวันที่พัก ก็ยุติธรรมดีตามธรรมเนียมฝรั่ง แต่อย่างไรก็ดีเขาก็จะพาหล่อนไปบ้านพี่วีณาซึ่งอยู่เมืองไม่ไกลจากที่นี่นัก เขาก็นึกว่ามีที่ไปเป็นความลงตัวอย่างมากๆ

อนาวิลหลับๆตื่นๆจนถึงเวลาต้องเดินทาง เขาต้องขับรถราวสองชั่วโมงด้วยระยะทางเกือบสองร้อยกิโลเมตร เผื่อรถติดหมายถึงรถมากใน Autobahn (ทางด่วน) เมื่อถึงเขต Flughafen (สนามบิน) เขาก็หาที่จอดรถ และเดินไปยังส่วนผู้โดยสารขาออก สักครู่ใหญ่ ผู้โดยสารสายที่ระบุตามแผงโชว์เที่ยวบินก็ปรากฏกายเป็นทิวแถวออกมา เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาเลยว่า หล่อนเดินมาโน่นแล้วจริงๆ ในเวลาเดียวกันเขาก็นึกชมน้ำใจกล้าหาญของหล่อนที่ทำให้ฝันของเขาเป็นจริง เป็นฝันแรกที่เขาจะจำได้อย่างไม่มีวันลืมเลือนเลย

ปาริชาติส่งยิ้มให้อนาวิลเมื่อเห็นเขายืนรออยู่ เขาเดินเข้ามาหารับเอากระเป๋าล้อลากของหล่อนไปถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างก็โอบบ่าหล่อน มองหน้าหล่อนอย่างดีใจสูงสุดจนหล่อนรู้สึกได้ในอาการ เขาไม่พูดอะไรมันเหมือนแน่นอยู่ในอก หล่อนก็มัวตื่นเต้นจนลืมทักลืมพูด

เดินพ้นระยะผู้คนมาสักหน่อย เขาหยุดจ้องหน้าหล่อน ส่ายหน้าช้าๆเหมือนจะบอกว่า ไม่น่าเชื่อเลย หล่อนเลยพูดว่า

“ Guten Morgen”

“ เกดผมดีใจมากเลยฮะ” เขายิ้มดวงตาเป็นประกาย

“ เกดก็ดีใจนะคะ ที่ได้มาที่นี่” หล่อนเอามือจับแขนเขาๆจึงพามานั่งที่เก้าอี้ ถามว่า

“ ของครบแล้วใช่ไหม?”

“ แค่นี้แหละค่ะ วิลมารอนานไหมคะ”

“ ไม่หรอก พอดีๆ เกดล่ะนั่งสบายไหม?”

“ เกดว่านั่งน้อยกว่านั่งรถไปปักษ์ใต้เสียอีกค่ะ” เขาฟังแล้วยิ้ม

“ งั้นไว้นั่งมาอีกนะ”

“ ให้เกดนั่งคนเดียวเหรอ”

“ ที่นี่ที่เที่ยวแยะ ไปนะ เดินไกลหน่อย ไหวไหมฮะ?”

เขาเอาแฮนด์แบ็คของหล่นมาสะพายบ่า มือขวาลากกระเป๋า มือซ้ายจับมือหล่อนกระชับพร้อมก้าวเดินนำทางไประยะทางไกลจนถึงรถ เอาของใส่ท้าย แล้วเปิดประตูทางขวาให้หล่อนขึ้นนั่ง ทำเอาหล่อนสับสน เขายิ้มเอามือโอบรอบตัวหล่อนพร้อมพูดว่า

“ ยังไม่หายคิดถึงเลยฮะ”

ปาริชาติยืนตัวแข็ง ไม่นึกว่าเขาจะโอบกอดเอาดื้อๆและ หล่อนก็ยังตื่นเต้นในความแปลกที่แปลกถิ่น เหมือนบรรยากาศเปลี่ยนความดันและอากาศตรงนี้ก็ไม่โล่งโปร่ง มันทึบหนักชอบกล

เมื่อเข้าไปนั่งในรถค่อนข้างใหม่ของเขาแล้วรัดเข็มขัดเสร็จก็ถามเขาว่า

“ ต้องขับอีกนานไหมคะ?”

“ นานเท่าไรก็ไม่ว่าแล้วฮะ มันคงเหมือนลอยๆไปมากกว่า” เขายิ้มแย้มเต็มสีหน้า

“ เกดเห็นวิลดีใจก็รู้ว่าที่ทำมาไม่เสียเปล่านะคะ”

“ ไม่มีอะไรเสียเปล่าหรอกฮะ ถ้าเราทำด้วยความตั้งใจให้กันนะฮะ”เขาขับเคลื่อนรถออกไป

“ เกดเอนเบาะพักก็ได้นะฮะ” เขาเอามือมาจับมือหล่อนบีบเบาๆ ก่อนจะเลี้ยวรถตามทางโค้งถนน

ปาริชาติมองดูสองข้างทาง เป็นระเบียบดีจัง หล่อนนึกในใจ เงยหน้ามองความสูงต่ำของตึกอาคารแปลกตา

หล่อนรู้สึกสงบ เหมือนหลังจากทำงานเสร็จไปสักพักแล้ว ไม่มีความวิตกกังวลสิ่งใดอีก มีแต่ความตื่นเต้นที่จะผจญกับสิ่งแปลกใหม่และเริ่มมีความสุขว่าทำมาสำเร็จจนถึงจุดนี้แล้ว

อนาวิลจับมือหล่อนเป็นพักๆด้วยต้องขับรถเร็วบนออโตบาห์นแต่ก็อยู่เลนในสุด หล่อนดูทิวทัศน์ต่างกับเมืองไทยโดยสิ้นเชิง หล่อนชอบวิวด้านซ้ายที่มีแม่น้ำไหลผ่านและทิวแถวของไร่องุ่น รถไฟวิ่งขนานไปกับรถยนต์ดูสะอาดไม่ขมุกขมอมแบบเมืองไทย หล่อนมองเหม่อไปสักพักก็หลับตาลง หยุดคิดว่าตนเองอยู่ที่นี่แล้วนะ เอื้อมมือไปลูบแขนอนาวิลแล้วก็เอียงหน้าหลับตาไป

“ เกด หิวไหมฮะ เดี๋ยวเราจะแวะทานกลางวันนิดหนึ่ง ข้างหน้านี่นะ” เขาเอื้อมมือสัมผัสแขนเบาๆ

“ ไม่ค่อยหิว ทานออมเล็ตบนเครื่องมาอร่อยอิ่มค่ะ” หล่อนตอบเบาๆ แต่ก็นึกได้ว่าเขาอาจจะหิวอาหารเช้าก็ได้ จึงบอกว่า

“ เดี๋ยวเกดเข้าห้องน้ำด้วย แวะเถิดค่ะ”

เขาเหลียวมองทางขวามือหาร้านที่จะจอดรถเมื่อเลี้ยวรถเข้าไปยังร้านแฮมเบอเกอร์ ดื่มกาแฟ และเข้าห้องน้ำกันแล้ว ก็เดินทางต่อไปอีก

ไม่นานก็มาถึงที่พักของเขา
อนาวิลหันมามองหล่อนอย่างตื่นเต้นยินดีที่การรอคอยได้สิ้นสุดลง เขาจอดรถที่จอดประจำแล้วพาหล่อนเดินเข้าไปในตัวอาคาร ปาริชาติมองรอบๆอย่างสำรวจ เมื่อขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นสี่ เขาก็ลากกระเป๋าเดินนำมาหน้าห้องไขกุญแจเปิดประตูกว้าง ผายมือให้หล่อนเข้าไปในห้องที่เก็บกวาดเรียบโล่ง หล่อนคิดว่าน่าอยู่ แต่ก็อดถามไม่ได้ว่า

“ ห้องวิลเหรอคะ”

“ ฮะ ผมให้เกดอยู่ที่นี่ ผมมีห้องของเพื่อนถัดไป เกดว่าสะดวกไหมฮะ”

“ ห้องน่าอยู่ดีค่ะ” หล่อนนึกเสียว่านอนโรงแรมคนละห้อง ไม่ผิดนัก พลางเดินเลยไปที่ประตูสู่ระเบียงที่มีผ้าม่านสีน้ำตาลอ่อนกั้นบังตาอยู่
อนาวิลเดินมารูดผ้าม่านและแง้มประตูนิดหน่อยให้อากาศถ่ายเทสะดวก เมื่อออกมาที่ระเบียงด้วยกัน หล่อนก็เห็นทิวทัศน์โดยรอบ ตึกถัดไปไม่ไกลนักสร้างเยื้องกัน ทาสีน้ำตาลแดง ระหว่างตึกมีต้นไม้เป็นแถวรวมทั้งด้านข้างตึกด้วย อากาศเย็นอย่างสดชื่น แม้จะเป็นหน้าร้อนแล้วก็ตาม ไม่เห็นดวงอาทิตย์และไม่มีแสงแดด แต่ความสว่างก็มีไปทั่ว หล่อนขยับกายเดินเข้าห้อง อนาวิลไปล้างมือและเรียกหล่อน

“ ล้างมือไหม จะล้างหน้าไหมฮะ”

“ ให้เกดพักเดี๋ยวนะคะ” หล่อนนั่งบนโซฟาชิดผนังห้องใกล้ส่วนที่สองของห้อง หลับตาลง

“ เดี๋ยวผมมา” เขาออกไปนำแก้วใส่น้ำแอปเปิ้ลสองแก้วมาวางไว้ให้หล่อนด้วย เขาดื่มและมองหล่อนที่หลับตาอยู่ หล่อนมึนงงกับอากาศหนักๆที่นี่และอยากจะนอนพัก เมื่อเหลือบตาดูนาฬิกาข้อมือก็บอกเวลาไทยคือเกือบสี่โมงเย็นแล้ว หล่อนเอนกายพิงพนักโซฟาที่เอนไปหน่อยหนึ่ง ยืดขาเต็มที่ อนาวิลมองกางเกงยีนส์ลูกฟูกขายาวสีน้ำตาลอ่อนเนื้อนิ่มและเสื้อยืดหลวมสีเหลืองลูกไก่ที่หล่อนสวมอยู่แล้วคิดว่าหล่อนน่ารัก นี่เขายังไม่ได้กอดหล่อนเลยนะ เขานั่งลงข้างๆนึกว่าหล่อนมาเขาก็ดีใจมากแล้ว แต่การห่างกันเกือบครึ่งปี ทำให้เขารู้สึกเกรงใจหล่อนเมื่อจะถูกเนื้อต้องตัว มันไม่รู้สึกสนิทสนมดังเก่าเลย มีแต่คำพูดเท่านั้น

ปาริชาติก็คิดว่าตัวเองเป็นโรค Jet lag จากการนั่งเครื่องบิน คือนอนไม่ถูกท่ามากกว่า หล่อนนอนไม่หลับด้วยไม่ชินกับการนั่งหลับมากกว่า นอนอีกนิดหล่อนนึกและเคลิ้มหลับไป อนาวิลไปทำอาหารเที่ยงเตรียมพร้อมไว้

ปาริชาติลืมตานึกสักพักว่านอนอยู่ที่นี่นะ เยอรมัน แล้วก็รีบจับกระเป๋ารื้อข้าวของมาวาง โดยเฉพาะอาหารแห้งของอนาวิล เอาที่รัดผมรวบสูงขึ้นไปแล้วก็รู้สึกอยากอาบน้ำ เตรียมชุดใหม่ออกมาพร้อมกระเป๋าเครื่องสำอางค์ พอดีที่อนาวิลเอาอาหารเข้ามาวางที่เคาน์เตอร์ เรียกหล่อน

“ เกดเป็นไงฮะ ดีขึ้นไหม มาทานอาหารก่อน เดี๋ยวพักยาวถึงค่ำได้เลยฮะ”

“ ดีแล้วค่ะ ทานอาหารเสร็จเกดขออาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวเราจะได้คุยกัน” อนาวิลยิ้มกับคำว่าคุยกัน ของหล่อน หล่อนมานั่งที่เก้าอี้ และอีกตัวหนึ่งอนาวิลยก มาจากห้องครัว เมื่อนั่งทานมันบดกับเนื้อหมูชุบแป้งทอดที่
อนาวิลแค่นำมาอุ่น แต่หล่อนก็ทานได้ไม่มากนัก ตัดส่วนที่ว่ามากไปให้เขา อิ่มแล้วก็รีบไปอาบน้ำโดยอนาวิลพาไปชี้บอกการเปิดปิดน้ำอุ่นฝักบัว ในห้องน้ำที่อยู่ต่อถัดครัวไป

เมื่อหล่อนกลับเข้าห้องโดยมองเลขหน้าห้องให้แน่ใจอีกที เปิดมาก็ไม่มีเขาอยู่ในห้อง อาหารแห้งที่วางไว้ก็คงถูกเก็บเข้าที่ไปแล้ว

หล่อนจึงแต่งกายในซอกหลืบที่อยู่ตรงข้ามอ่างล้าง หน้าส่วนหน้าห้องจนเสร็จ ออกมานั่งที่โซฟานึกว่าจะทำอะไรต่อไป นอกจากคุยกัน

คงเป็นวันพรุ่งนี้ที่จะพากันออกไปข้างนอก หล่อนเดินสำรวจห้องมีชั้นวางของเหนือตู้ที่สูงระดับเดียวเป็นแผ่นเดียวกับเคาน์เตอร์ ตู้มีสามลิ้นชักใส่ของต่างๆจนเต็ม ชั้นเหนือเคาน์เตอร์ชนผนังห้องมีหนังสือวางรวมกับของกระจุกกระจิกอีกเล็กน้อย เขาคงเก็บก่อนหล่อนมา เมื่อออกไปโผล่ที่ระเบียงดูว่าน่ายืนมากที่สุดยามโพล้เพล้ ลมพัดนิดหน่อย ถ้าเป็นเมืองไทยคงลมอู้เลย เป็นห้องที่น่าอยู่มาก หล่อนรู้สึกพอใจในสิ่งที่ได้รับอยู่

เสียงเคาะห้องหนึ่งทีแล้วเปิดออก

“ สบายขึ้นไหมฮะ” เขาเดินมาถามใกล้ๆหล่อน

”ดีค่ะ โอ๊ะ... นั่นแกะใช่ไหมคะ” หล่อนชี้ไปที่ถนนสายเล็กๆขวามือมีฝูงแกะเดินอยู่ข้างหอพัก

“ใช่ฮะ เขาต้อนฝูงแกะกลับบ้านฮะ บางวันก็มีไก่ฟ้าหลงมาเดินเล่นบนถนน ใกล้ชิดธรรมชาติดีฮะ”

หล่อนนึกแปลกใจที่ประเทศเจริญกลับใกล้ชิดธรรมชาติ กฏหมายที่นี่คงจะเข้มงวดสัตว์ป่าจึงยังอยู่ได้ บนท้องฟ้ามีนกบินผ่านไปมาดูสักพักก็พากันเข้ามาในห้อง

“ พรุ่งนี้อยากไปไหนใกล้หรือไกลก่อนฮะ”

( มีต่อค่ะ)

แก้ไขข้อความเมื่อ