ธารทิพย์ บทที่ 48 http://ppantip.com/topic/33510991

            กองไฟถูกกลบคืนป่าแล้ว เท้าทั้งสี่คู่ออกเดินไปภายใต้แสงจันทร์ที่ทอแสงส่องให้ป่าสว่างเรืองมุ่งหน้าไปทางเทือกเขาด้วยความมั่นใจ ความห่วงใยต่อท่านลุงไกรศักดิ์และพรานโละทำให้พวกเขาไม่สามารถที่จะทนนั่งรออยู่หน้ากองไฟบนเนินจนรุ่งเช้าได้ โจลั่นไกปืนส่งเสียงสัญญาณออกไปทุกช่วงสิบนาทีแล้วเงี่ยหูรอฟังเสียงสัญญาณตอบกลับ
    
            ผู้เป็นทัพหน้าก้าวเดินนำไปอย่างมั่นคง สร้อยแก้ว เหมียว สลับฟันปลาเดินตามไปมีโจคอยปิดหลัง คบไฟในมือพีกับโจลุกโพลง แสงสว่างของคบและความสว่างในใจของคนทั้งสี่นำพาให้พวกเขาเดินต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ไม่รู้ดึกรู้ดื่น
    
            จนเกือบรุ่งสาง

                “ปัง”

                เสียงส่งสัญญาณพุ่งออกจากปากกระบอกปืนในมือโจขึ้นฟ้าไปอีกหนึ่งนัด เมื่อทั้งสี่มาหยุดยืนพักอยู่บนเนินฐานของสิ่งก่อสร้างโบราณไม่ห่างจากจุดเริ่มต้นของพื้นราบที่เริ่มไต่ระดับความลาดชันขึ้นสู่เทือกเขา

                “เพี้ยะ” “โอ้ย”

                เสียงฝ่ามือกระทบท้ายทอย ตามมาด้วยเสียงร้องของโจที่ยืนคลำหัวจ้องหน้าเพื่อนรักอยู่

                “จะยิงจะเยิงบอกกันก่อนไอ้เวร ตกใจหมด” พีพูดเรียบๆมองไปรอบบริเวณ

                “ใครจะไปรู้ว่าเอ็งขวัญอ่อน” โจพูดงอนๆ

                “ไม่ได้ขวัญอ่อนโว้ย กำลังจ้องระวังภัยอยู่” พีพูดหันมามองหน้าเพื่อน

                “ผ่ายิงปืนไม่บอกไม่กล่าวกันก่อน” พีบอก

                “ได้เรื่องล่ะ เราน่าจะอยู่ในอาณาบริเวณของอินทปัตถ์นครแล้ว” โจพูด

                “ใช่ ใกล้เมืองโบราณ ใกล้คุณลุง แล้วก็ใกล้ไอ้ภูติบ้านั่นกับนายมันด้วย” พีบอกเสียงเบาลง

                “ฟ้าใกล้สว่างแล้ว เอายังไงดีคะ บนฐานก่อสร้างนี่ก็ราบดี แต่ อย่าวางใจ” เหมียวพูดแล้วชูคบไฟขึ้นเพื่อมองไปรอบๆตัว

                “เราควรลงจากฐานดินนี่ก่อนอย่างที่เหมียวว่าแล้วก่อกองไฟรอสัญญาณคุณลุง” พีพูด

                “ป่าเปียกอย่างนี้เราจะก่อไฟได้ยังไงคะ” เหมียวถาม

                “ได้จ้ะ เราใช้ยางไม้ก่อได้จ้ะพี่เหมียว” สร้อยแก้วบอกสิ่งที่พรานรู้

                “ไป ถ้าอย่างนั้นเราหาทำเลเหมาะๆแถวนี้ล่ะ” โจพูด

                ทั้งสี่เดินลงมาจากฐานเนินดินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆ โชคดีของพวกเขาที่เปลือกของต้นไม้ชนิดนี้มียางไม้ที่ปริอยู่มากมายบนลำต้น พราน
สาวกับพี่เหมียวช่วยกันใช้ปลายมีดขุดยางไม้เปลือกไม้ออกมา โจและพีสองหนุ่มก็ช่วยกันเดินหาไม้ฟืนที่เปียกน้อยที่สุดมากองไว้ที่โคนต้น

                ไม่นานยางไม้ที่มีคุณสมบัติเป็นไต้อย่างดีก็ติดไฟขึ้นส่งกลิ่นเหม็นฉุนน้อยๆออกมา สองสาวประคองเติมเชื้อไฟลงที่ละน้อยจนกองไฟเริ่มขยายใหญ่ขึ้น สองหนุ่มก็คอยเดินถือปืนระวังภัยให้อยู่รอบๆโคนต้นไม้ใหญ่นั้น

                “ความจริงฟ้าก็เริ่มเรืองที่ขอบฟ้านั่นแล้วนะ จะก่อไฟทำไม” โจมาหยุดยืนพูดหน้ากองไฟ

                “สัญญาณควันค่ะที่รัก” เหมียวพูดไม่ได้มองหน้า

                “เออจริงนะ ผมลืมคิดไป” โจยิ้มแหยๆ

                “คุณลุงกับพี่โละน่าจะไม่ห่างเราเท่าไหร่แล้ว” เหมียวพูด

                “ขออย่างเดียว” พีพูด

                “ขออะไร” โจถาม

                “เมื่อคืนคุณลุงท่าน เอาเป็นว่าท่านไล่ความชั่วร้ายมาทางนี้ แล้วท่านเลยไม่มาทางนี้” พีตอบทอดสายตาออกไป

                “เป็นไปไม่ได้ค่ะ” เหมียวพูดทันที

                “ทำไมล่ะครับ” โจถาม

                “ศัตรูมันประกาศสงครามก่อน คุณลุงท่านเป็นทหาร” เหมียวอธิบาย

                “ท่านคิดแบบทหาร ศัตรูอยู่ทางไหนก็ต้องเดินไปหามันทางนั้นเพื่อสู้กัน”

                “ถ้าเป็นคุณลุงเมื่อคืน ท่านมาแน่ เชื่อเหมียว” หญิงสาวพูด

                สามคนโจ พีและสร้อยแก้วนั่งมองยิ้มให้มันสมองของครอบครัวอย่างภาคภูมิใจ

                “จิระประไพแปลว่าอะไร” โจถามยิ้มๆมองหน้าเหมียว

                “แปลว่าผู้มีแสงสว่างนาน รุ่งเรืองนาน” เหมียวมองหน้าตอบ

                “ถามทำไมคะ”

                “ก็เป็นมเหสีของพระอาทิตย์ได้น่ะสิ” โจยิ้มทำเสียงกรุ้มกริ่ม

                “พูดไม่เกรงใจใครเลยนะ ” พีพูดหัวเราะหึหึ

                สาวเหมียวตวัดค้อนให้ขวับหนึ่งแล้วหยิกหนึบที่แขน

                “ใกล้แดนศัตรูยังจะมีแก่ใจพูดเล่นอีกนะ เช้าแล้ว ทำอะไรต่อ” เหมียวพูด

                “รอให้สว่างอีกนิดแล้วตั้งค่ายหาอาหารกัน มองเห็นชัดๆก็คงรู้ว่าจะทำอะไรต่อนะครับ” พีพูด

                “ท่านพี่ออกหาของกินกับสร้อยแก้วดีไหมจ้ะ ใกล้ๆนี้พอกู่ถึงกัน” พรานสาวออกความเห็น

                “ก็ดีเหมือนกัน ข้ากับน้องสร้อยแก้วจะอยู่ไม่ไกล เอ็งกับเหมียวเฝ้าค่าย” พีหันไปพูดกับโจ

                “ตกลงตามนั้น เออ ถ้าเจอแหล่งน้ำก็ดีนะ เราจะย้ายค่ายกัน” โจรับคำแล้วพูดเสริม

                “ได้ ไปสร้อยแก้วเราไปกัน” พียืนขึ้นพยักหน้าชวนพรานสาว

                ทัพหน้าสะพายดาบคู่ถือปืนเดินออกไปมีสร้อยแก้วถือดาบเดินป่าตามไปข้างๆ เหมียวจัดวางเป้หลังของทุกคนเป็นระเบียบแล้วยืนขึ้นใช้กล้องส่องทางไกลกวาดสำรวจไปรอบๆอย่างถี่ถ้วน โจก็ลุกขึ้นเดินไปมองหาไม้ฟืนใกล้ๆกลับมาโยนทิ้งไว้เพิ่มเติม เขานึกขึ้นมาได้อย่างหนึ่งจึงตะโกนเรียกพี

                “เฮ้ยไอ้พี” โจเรียก

                พีกับสร้อยแก้วหันกลับมามอง

                “ข้าจะยิงปืนสัญญาณทีละนัดนะ ถ้ายิงหลายนัดคือมีปัญหา เอ็งด้วย ตามนี้นะ” โจตะโกนนัดแนะไป

                พีชูปืนในมือขึ้นเป็นสัญญาณว่ารับทราบแล้วเดินต่อไป

                พื้นป่าโบราณสว่างโล่งแล้วเมื่อเวลาผ่านไป นายท่านไกรศักดิ์กับพรานโละยังคงก้าวเท้าตรงมายังเทือกเขาอยู่ ในมือของทั้งสองมีผลไม้ป่าที่พบ
ระหว่างทางเดินกินมาด้วย จนทั้งสองมาหยุดพักบนเนินดินที่หมายตาจะใช้สำรวจระยะไกล พรานโละแหงนหน้ามองต้นไม้ที่คิดว่าสูงที่สุดแล้วปีนขึ้นไปทันที

                “ระวังตัวนะโละ” นายท่านไกรศักดิ์ร้องบอกเตือนตามหลังแล้วนั่งลงที่โคนต้น

                ไม่นานพรานโละก็ปีนกลับลงมาด้วยสีหน้ายิ้มดีใจ

                 “นายท่าน มีควันไฟทางทิศนั้น” พรานโละบอกแล้วชี้มือไปทางเทือกเขา

                ท่านไกรศักดิ์ลุกพรวดขึ้นยืนทันที

                “ลูกหลานเราแน่ ไปโละรีบไป” นายท่านตบไหล่พรานโละสีหน้าดีใจเช่นกัน

                “ปัง”

                ปืนในมือท่านไกรศักดิ์ยิงขึ้นท้องฟ้าไปทันทีเพื่อส่งสัญญาณก่อนออกเดิน

                ควันไฟที่ลอยขึ้นจากพื้นป่าในระยะไกลเพื่อบอกตำแหน่ง เป็นกำลังใจให้ทั้งสองรีบเร่งฝีเท้าไปยังจุดนั้น ความห่วงใยและความกังวลต่อสภาวะของลูกหลานทั้งสี่เบาบางลงไปมาก อย่างน้อยจะต้องมีหนึ่งคนที่ก่อกองไฟขึ้น

                “เป็นสี่คนรึมิใช่นายท่าน” พรานโละถามขณะจ้ำเท้าเดินไปข้างหน้า

                “สี่คนเลยโละ” นายท่านตอบ

                “นายท่านปลงใจเยี่ยงนั้นรึจ๊ะ” พรานโละถามอีก

                “ฉันแน่ใจ ฉันรู้” นายท่านหันมายิ้มบอก

                นายพรานเลิกถาม เขาเดินยิ้มด้วยความสบายใจ คำว่าฉันรู้ที่นายท่านพูดออกมานั้นพรานโละเชื่อมั่นเต็มที่

                “ปัง”

                ท่านไกรศักดิ์เหนี่ยวไกปืนส่งหัวกระสุนขึ้นฟ้าไปอีก

                พีกับสร้อยแก้วหันขวับไปพร้อมกันทางเสียงที่แว่วมาแผ่วๆ มือที่กำลังช่วยกันตัดเครือกล้วยป่าหยุดนิ่งเพื่อเงี่ยหูคอยฟัง โจกับเหมียวที่ค่ายพักก็เช่นกัน ทั้งสองหยุดกิจกรรมที่ทำอยู่ลุกขึ้นยืนคอยฟัง

               “ปัง”

                โจส่งสัญญาณตอบออกไปทันที

                พีแบกเครือกล้วยขึ้นบ่าวิ่งกลับมาค่ายพักอย่างเร็วโดยมีสร้อยแก้ววิ่งกลับมาด้วย เขาแน่ใจแล้วว่าเสียงปืนที่แว่วมาอย่างแผ่วเบานั้นโจกับเหมียวก็ได้ยินด้วยเช่นกันเพื่อนของเขาจึงยิงปืนสัญญาณตอบ

               “เฮ้ย ได้ยินใช่มั้ย” พีพูดเมื่อวิ่งกระหืดกระหอบกลับมา

               “เออ ดีแล้วที่เอ็งก็ได้ยิน ตอนแรกคิดว่าหูแว่ว” โจรีบพูด

                “ปัง”

                เสียงปืนดังเริ่มฟังชัดขึ้น สร้อยแก้วคว้าปืนทำท่าจะออกวิ่งไปตามทิศทางของเสียงทันทีด้วยความห่วงใยท่านพ่อไกรศักดิ์และพ่อโละของเธอ พีฉุดแขนพรานสาวไว้

                “เดี๋ยวก่อนสร้อยแก้ว ตกลงกันก่อน” พีรั้งเธอไว้

                สร้อยแก้วหยุดมองหน้าพีสลับกับมองไปทางเสียงปืนทำท่าละล้าละลัง

                “สร้อยแก้วห่วงท่านพ่อ” พรานสาวพูดเสียงสั่นเครือ

                “ใจเย็นๆก่อน พี่ก็ห่วง” พีบอกแล้วจับตัวเธอไว้

                “เอาอย่างนี้นะ ไอ้โจ เอ็งกับเหมียวคอยสนับสนุนให้ห่างจากค่ายพอมองเห็น” พีพูด

                “ข้ากับสร้อยแก้วจะสวนทางไปหาคุณลุงกับพี่โละ สัญญาณปืน”

                “หนึ่งนัด บอกตำแหน่ง ถ้าไม่ปกติยิงเร็วเลย ตามนี้นะ” พีนัดแนะ

                “โอเค ตามนั้น” โจรับคำ

                “ปัง”

                พีส่งกระสุนออกไปแล้วทั้งสี่ก็ออกวิ่งสวนทางกับที่มาของเสียงปืน โจกับเหมียวหยุดอยู่ตรงบริเวณที่ยังคงมองเห็นค่ายพักได้ตามที่ตกลงกันไว้ พีกับสร้อยแก้วยังคงวิ่งต่อไป

                “ระวังตัวนะไอ้พีสร้อยแก้ว” โจตะโกนบอกไป

                “เออ เอ็งกับเหมียวด้วย” พีตะโกนตอบขณะวิ่งไปโดยไม่ได้หันกลับมา

                สองคนที่จ้ำเท้ามุ่งหน้าไปเทือกเขาสวนทางมาหยุดยืนนิ่งฟัง

                “ได้ยินมั้ยโละ” นายท่านไกรศักดิ์ถาม

                “เสียงปืนจ้ะ” พรานโละตอบ

                “ไป” นายท่านบอกสั้นๆแล้วออกเดินเร่งฝีเท้า

                “ปัง” ท่านลุงส่งสัญญาณไปอีก

                เสียงปืนดังบอกทิศทางกันไปมาเป็นระยะเริ่มชัดเจนขึ้นแล้วสำหรับทั้งสองด้านเมื่อเวลาผ่านไป ความหวังกลับเปลี่ยนเป็นแน่ใจและดีใจ ด้านหนุ่มสาววิ่งสุดฝีเท้าไปหา อีกด้านเร่งฝีเท้าเดินมาด้วยสังขารที่จำกัด เวลานี้สามตำแหน่งหกชีวิตรับรู้เสียงสัญญาณเป็นภาษาเดียวกันแล้ว โจกับเหมียวที่คอยระวังเฝ้าค่ายรอสนับสนุน จึงเพียงยืนฟังการส่งสัญญาณตอบกลับกันไปมาระหว่างท่านลุงกับพรานโละ และพีกับสร้อยแก้วเท่านั้น

                “ปัง” เสียงสัญญาณนัดสุดท้ายดังขึ้นอย่างชัดเจนจากท่านลุงไกรศักดิ์

                “ท่านพ่อ พ่อ” สร้อยแก้วตะโกนเรียกสุดเสียงวิ่งกะเพลกไปสุดฝีเท้าลืมความเจ็บ น้ำตาเธอไหลพรากออกมา

                พีวิ่งตามติดหลังพรานสาวไปไม่ห่าง

                “สร้อยแก้ว” เสียงเรียกชื่อดังแว่วมา

                “ท่านพ่อ พ่อ” พรานสาวตะโกนตอบ

                แล้วสี่ชีวิตก็พบหน้ากันที่ชายป่า สร้อยแก้วโผไปหาพ่อทั้งสองคนทรุดตัวลงกอดขาร้องไห้โฮออกมา ท่านพ่อไกรศักดิ์และพ่อโละนั่งลงกอดเธอเอาไว้ด้วยกัน พียืนร้องไห้เงียบๆใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาด้วยความดีใจ

                ท่านลุงไกรศักดิ์เงยหน้ามองหลานชายแล้วลุกเดินไปหา ใช้สองมือลูบหน้าลูบหัวพีแล้วดึงเข้ามากอดไว้

                “ลุงดีใจเหลือเกิน” ท่านลุงบอก

                พีพยักหน้ารับรู้เท่านั้น เขายังคงสะอื้นเบาๆอยู่

                “แล้วโจกับลูกเหมียวล่ะ” ท่านลุงถามมือยังกุมสองไหล่ชายหนุ่มไว้

                “ไม่เป็นอะไรครับ อยู่ด้วยกันกับเราสองคน” พีตอบเสียงสะอื้นมือยังเช็ดน้ำตาอยู่

                “ไป เรารีบไปสมทบกับสองคนกัน” ท่านลุงบอก

                พ่อโละดึงตัวลูกสาวให้ลุกขึ้น แต่การวิ่งมาอย่างเร็วทำให้บาดแผลที่น่องของพรานสาวกำเริบความเจ็บปวดขึ้นมาอีก เวลานี้เธอเจ็บจนแทบยืนทรงตัวไม่ไหว

                “ลูกบาดเจ็บหรือยังไง” ท่านพ่อไกรศักดิ์ขมวดคิ้วถาม

                “สร้อยแก้วมีแผลที่น่องเหมือนโดนธนูยิงครับคุณลุง” พีช่วยตอบแทน

                “ธนูที่ไหนยิงลูก ใครยิง” ท่านพ่อถามต่อ

                “สร้อยแก้วมิรู้ดอกจ้ะ ตื่นขึ้นก็มีแผลเยี่ยงนี้แล้ว” ลูกสาวตอบ

                “ผมอุ้มสร้อยแก้วกลับเองครับคุณลุง” พีพูดแล้วก้มลงช้อนตัวพรานสาวอุ้มขึ้น

                “ไป เราไปกัน อย่างอื่นค่อยคุยทีหลัง” ท่านลุงพูด

                “คุณลุงยิงบอกไอ้โจมันด้วยครับ มันคงรอฟังอยู่” พีบอกลุงไกร

                “ได้” ไกรศักดิ์รับคำแล้วยิงปืนออกไป