รถธีภพแล่นมาตามถนน บิวตี้ร้อนใจสุดขีด ด้วยพระอาทิตย์ใกล้จะตกดินเต็มที หล่อนดูนาฬิกา เป็นเวลา 5 โมง จะ 50 นาที อยู่แล้ว
       
       “ขับเร็วๆ หน่อยไม่ได้หรือไง”
       “นี่มันถนนในซอยนะคุณ มีทั้งเด็ก ทั้งหมา ใจเย็นๆ สิ”
       “เร็วเข้าเถอะน่า พระอาทิตย์จะตกอยู่แล้วไม่เห็นหรือไง”
       “ตกแล้วเป็นอะไร”
       “ปั้ดโธ่ บอกให้เร็วก็เร็วสิ ฉันไม่น่ามากับนายเลย” บิวตี้เริ่มเจ็บไปทั่วสรรพพางค์ ร้อง “โอ๊ย”
       ธีภพตกใจ “บิวตี้ เป็นอะไร”
       บิวตี้ ทุรนทุราย หล่อนจะยอมให้ธีภพเห็นตอนแปลงร่างเป็นนกหงส์หยกไม่ได้เด็ดขาด
       
       รถธีภพเลี้ยวเข้ามาในปั๊มน้ำมันช้าๆ ท่าทีของเขาดูลังเล ด้วยเห็นเป็นห้องน้ำเปลี่ยวๆ ไม่มีคนพลุกพล่าน
       “แน่ใจเหรอว่าจะเข้าห้องน้ำแบบนี้ได้”
       บิวตี้ตวาดแว้ด ท่าทีร้อนรนเจ็บปวดทั่วร่างจนสุดกลั้น “รีบจอดเร็วๆ เข้าเถอะน่าไม่ต้องพูดมาก”
       ธีภพประชดเบรครถแรงๆหัวทิ่ม
       “โอ๊ย ตาบ้า คนยิ่งรีบอยู่”
       “รีบลงไปเลย อย่ามาราดบนรถผม”
       บิวตี้ไม่มีเวลาเถียง พรวดพราดลงจากรถ ท่าทางเจ็บปวดขีด วิ่งเข้าห้องน้ำไม่ถือของอะไรเลย
       ธีภพเยาะขำๆ “ไม่ไหวแล้วละสิ โธ่เอ๊ย คุณหนูบิวตี้ เวลาปวดท้องขึ้นมา ไม่เหลือมาดนางแบบเลย”
       ธีภพรอบิวตี้เข้าห้องน้ำอยู่สักครู่ แล้วนึกขึ้นได้ เดินไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ
       พระอาทิตย์ลับฟ้า จากกลางวันกลายเป็นตอนกลางคืน
       
       ขณะเดียวกันที่งานเปิดร้านอรฟลอริสต์ ภาวินีสะกิดให้ธนาดูภาพ เจตน์ชาญที่ชวนอรวิภาพูดคุยท่าทางสนิทสนม แถมอดิศักดิ์ดูถูกคอกับเจตน์ชาญมาก
       ภาวินีชักไม่พอใจ “นายเจตน์ตามหนูอรแจตลอดงานเลย”
       “บอกนายธีนะ ว่าถ้าขืนทำเรื่อยๆเฉื่อยๆแบบนี้ ระวังจะเสียคะแนน” ธนากำชับภรรยา    
       
       แขกเริ่มทยอยกลับ มาลาอดิศักดิ์ และอรวิภา เจตน์ชาญยืนเคียงข้างอรวิภาราวกับเป็นคู่รัก หรือเจ้าบ่าว
       ภาวินีบอกสามี “ชักร้อนใจแล้วสิคะ กลับกันเถอะค่ะ”
       ภาวินี และธนา เดินไปลา อดิศักดิ์ กับอรวิภา
       “ต้องขอตัวก่อนนะครับ”
       “งานวันนี้สนุกมากเลยค่ะ หนูอรเก่งจริงๆ”
       เครือวรรณบ่น “น่าเสียดายนะคะที่คุณธีภพติดงาน”
       “น้องอร ฝากขนมไปให้พี่ธีด้วยนะคะ” อรวิภามอบขนมที่เตรียมไว้ส่งให้
       “ขอบคุณมากนะคะหนูอร ตาธีเห็นเข้าคงเสียดายแย่ที่ไม่ได้มาวันนี้”
       เจตน์ชาญมองขนมอย่างชื่นชม “โอ้โห สวยน่าทานมากเลยครับ”
       “จัดให้คุณเจตน์ชาญด้วยสิจ๊ะลูกจ๋า” เครือวรรณบอก
       อรวิภาค้อนเจตน์ขวับไม่เต็มใจ “ได้ค่ะ” ขยับตัวจะไปจัด
       เจตน์ชาญแกล้ง “ไม่เป็นไรครับ ผมมาทานที่ร้านทุกวันเลยดีกว่า”
       “อุ๊ย เชิญเลยค่ะ แม่จะบอกให้อรเขาลองทำเมนูใหม่ๆ ออกมาเรื่อยๆ จะได้ไม่เบื่อ”
       
       ภาวินีสบตากับธนา อย่างอึดอัด และขัดใจ

ฝ่ายธีภพดื่มกาแฟที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อระหว่างรอจนหมด ชายหนุ่มดูนาฬิกาบ่นพึมพำ สงสัยทำไมบิวตี้เข้าห้องน้ำนาน
       
       “เข้าไปทำอะไรของเค้านะ มัวส่องกระจกอยู่หรือไง”
       ธีภพลงมายืนรอข้างรถ ชักกังวลใจ จะเรียกก็ไม่กล้า
       “คุณหนูจอมเนี้ยบ แต่ชอบเข้าส้วมปั๊ม” ธีภพส่ายหน้าเบื่อๆ
       คนดูแลห้องน้ำ เพิ่งทำความสะอาดห้องน้ำชายเสร็จ จะเข้าไปทำความสะอาดห้องน้ำหญิง
       ธีภพเดินมาถามกับคนดูแล “ขอโทษครับ ผู้หญิงใส่ชุดโรงงานสีเขียว เข้าห้องน้ำไปนานมากแล้ว กลัวว่าจะเป็นลม หรือไม่สบาย”
       “จ้ะ เดี๋ยวดูให้นะ” คนดูแลเข้าไปในห้องน้ำหญิง
       ธีภพมองตาม กลัวว่าบิวตี้จะเป็นอะไร
       คนดูแลถือชุดของบิวตี้ออกมา “ไม่เห็นมีใครเลยจ้ะ มีแต่ชุดนี่ถอดทิ้งไว้หน้าประตู”
       ที่แท้บิวตี้แปลงร่างก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำได้ทัน
       ธีภพงง มองชุดทำงานในมือ “ถอดไว้หน้าประตู เอ๊ะแล้วเขาใส่อะไร” ตกใจรีบบอกพนักงาน “ช่วยเช็คดูให้ละเอียดอีกทีสิครับ”
       “ฉันดูทุกห้องแล้วจ้ะ ไม่มีจริงๆ”
       ธีภพตกใจมาก รีบเข้าห้องน้ำชาย กลัวบิวตี้โดนลากไปทำร้าย ร้องสั่ง “ช่วยดูรอบๆ ด้วย”
       “เมื่อกี้ป้าเพิ่งจะออกมา ไม่เห็นมีอะไรเลย” แต่คนดูแลก็มีน้ำใจช่วยหาดูรอบๆ
       นกบิวตี้บินออกมาจากพุ่มไม้ข้างห้องน้ำ กลายเป็นบิวตี้คน
       สีหน้าหงุดหงิดมาก “เพราะนายนั่นแหละ ขับรถอืดอาดยืดยาดอยู่ได้ ทำให้ฉันต้องกลายเป็นนกในส้วมอีกแล้ว” บิวตี้นกในคราบคนมองตัวเองอย่างขยะแขยง “อี๋ย”
       ธีภพออกมาจากห้องน้ำชาย กวาดตามองหาบิวตี้ทั่วๆ อย่างกังวลใจกลัวมีอันตราย แล้วจึงเดินไปดูในร้านสะดวกซื้อ
       บิวตี้คนพูดด้วยแต่ธีภพไม่ได้ยิน “สมน้ำหน้า หาซะให้เข็ด บอกว่าให้ขับเร็วๆไม่ยอมเชื่อ”
       ธีภพท่าทางไม่สบายใจมาก ถามพนักงานปั๊มที่อยู่บริเวณนั้น ทุกคนส่ายหน้า
       ธีภพกลับมาขึ้นรถ
       บิวตี้คนพยายามดึงประตูรถ แต่ทำไม่ได้ “อ้าวเฮ้ย เดี๋ยว ฉันยังไม่ได้ขึ้นรถเลย รอด้วย”
       ธีภพสตาร์ทรถขับรถออกไปด้วยความร้อนใจ
       “ที่อย่างงี้ขับซะเร็วเลย ตาบ้า”
       บิวตี้คนกลายเป็นนก เกาะรถธีภพไป

   ไม่นานต่อมาธีภพขับรถมาจอดที่หน้าคฤหาสน์บ้านบิวตี้ ลงจากรถมาถามป้าจัน กับพร
       ท่าทีธีภพดูกังวล และหงุดหงิดมาก “บิวตี้กลับมาหรือยัง”
       “ยังเลยค่ะคุณธี” ป้าจันบอก
       พรจะพูด “หมู่นี้คุณบิวตี้”
       ป้าจันกระตุกเตือนพร ไม่ให้พูดกลัวบิวตี้เสียชื่อ
       “คุณหนูกลับบ้านค่ำหน่อยค่ะ ตอนเช้าก็ออกไปทำงานแต่เช้า”
       ธีภพยิ่งกังวล พึมพำ อย่างหงุดหงิด “จะไปไหนก็ไม่บอก อยู่ๆก็หายตัวไปซะอย่างงั้น”
       ป้าจันตกใจ “คุณหนูหายไปอีก...เอ่อ หายไปเฉยๆ หรือคะ”
       “ครับ นั่งรถมากับผมดีๆก็ ลงไปทิ้งเสื้อผ้าไว้แล้วหายไปไหนก็ไม่รู้” ธีภพหันมาทางพร “ช่วยเอาของ ของคุณบิวตี้ในรถลงด้วย”
       “ค่ะ” พร    หยิบชุดและกระเป๋าของบิวตี้ เห็นผ้าพันคอลายเก๋ๆ ของบิวตี้ตกอยู่ที่เบาะ
       มือถือของธีภพดัง ธีภพรับ
       “ครับแม่”
       นกบิวตี้บินมาเกาะใกล้ๆ
       ภาวินีอยู่ที่บ้าน “ธีพ่อแม่กลับจากงานมาถึงบ้านแล้ว ธีอยู่ไหนเนี่ย”
       “ผมมาส่ง...บิวตี้ น่ะครับ กำลังจะกลับ” เขาตัดสินใจไม่เล่าเรื่องบิวตี้หายไป
       “จ้ะ แม่คอยอยู่นะ”
       “ครับ” ธีภพกดวางหูแล้วพูดกับป้าจัน “คุณบิวตี้กลับมาเมื่อไหร่ให้โทร.หาผมด้วยนะ”
       “ค่ะ คุณธี”
       ธีภพกำลังจะขึ้นรถ เห็นนกบิวตี้ ก็ตกใจ และแปลกใจ ร้องทัก “บิวตี้”
       ป้าจันดีใจ มองหาบิวตี้ “คุณหนู มาแล้วหรือคะ”
       พรก็มองหา “ไม่เห็นมีใครเลยค่ะ”
       “เปล่า ผม หมายถึง นกตัวนี้น่ะ” ธีภพจับนกบิวตี้ไว้ “ผมกลับก่อน อย่าลืมบอกให้เค้าโทร.หาผมนะครับ”
       “ค่ะ”
       ธีภพ พานกบิวตี้ขึ้นรถแล้วขับออกไป
       พรมองนก ด้วยหน้าตาสงสัย “เอ๊ะ นกตัวนั้น มันใช่ตัวเดียวกับที่หนูไล่จับรึเปล่านะป้า”
       ป้าจันเป็นห่วงบิวตี้ ไม่ตอบ เดินเข้าบ้านไป
       พรยังคลางแคลงใจ “ตั้งแต่คุณหนูห้ามไล่นกเนี่ย มันชักมากันเยอะนะ”    
       
       งานเปิดร้านอรวิภาเลิกแล้ว นักดนตรีเก็บเครื่องดนตรี เครือวรรณ คุมพนักงานเก็บของ
       เจตน์ชาญไหว้ลาอดิศักดิ์ “ผมลาครับท่าน”
       “ขอบคุณมากนะคุณเจตน์ น้องอรไม่ขอบคุณคุณเจตน์หน่อยหรือลูก”
       อรวิภาหน้าตึง ไหว้เจตน์ชาญ “ขอบคุณค่ะ”
       “คุณเจตน์ช่วยขนาดนี้ ต้องเลี้ยงตอบแทนแล้วละ” อดิศักดิ์ว่า
       “นั่นสิคะ วันอาทิตย์หน้า คุณเจตน์ว่างไหมคะ”
       “ว่างครับ”
       อรวิภาพยายามเลี่ยง “แต่ป๊าไม่อยู่ไม่ใช่หรือคะ”
       “ป๊าไปฮ่องกง น้องอรเป็นเจ้าภาพเลี้ยงคุณเจตน์ไปก่อนแล้วกัน”
       อรวิภาออกอาการอึดอัดใจ “เลี้ยงบ่อยๆ คุณเจตน์คงเบื่อแล้วมั้งคะ”
       อดิศักดิ์    เสนอ “งั้นก็ไปหาร้านอร่อยๆ เปลี่ยนบรรยากาศสิ”
       “ไปทานข้างนอกก็ดีเหมือนกัน คุณเจตน์ชอบอาหารจีนไหมคะ” เครือวรรณถาม
       “ผมชอบทุกประเภทครับ”
       “แต่อรไม่ชอบ”
       “งั้นอรเลือกร้านที่ชอบ พาคุณเจตน์ไปกันก่อนนะ สิ้นเดือนป๊าว่างค่อยนัดใหม่อีกที”
       เจตน์ชาญแอบยิ้มเยาะกวนๆ ใส่หน้าอร
       อรวิภาโมโหเดินหนี