เล่ห์นางฟ้าตอนที่ 2/4

บิวตี้ลนลานขึ้นมาที่ห้อง ล็อกประตู ข่มความเจ็บปวด ลากขาไป เปิดหน้าต่างออกด้วยความยากลำบาก ร่างค่อยๆ เปลี่ยนกลายเป็นนกหงส์หยก บินออกจากห้องไป
      
       นกหงส์หยกบิวตี้บินมาเห็นกรเทพยืนโทรศัพท์อยู่นอกตัวบ้าน สีหน้าเคร่งเครียด บิวตี้คน นึกห่วงกรเทพ เดินไปหลบหลังต้นไม้ใกล้ๆ
       “อากรยังไม่กลับอีก ทำไมหน้าเครียดเชียว มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะอา” กระเถิบเข้าไปใกล้อีกนิด ด้วยความเป็นห่วง
       กรเทพคุยสายหน้าเครียด “ผมคิดว่าน่าจะฉวยโอกาสนี้ ลงมือขั้นเด็ดขาดกันเสียที”
       บิวตี้ตกใจ “อามีปัญหาจริงๆด้วย”
       กรเทพฟังแล้วตอบไป “ผมก็คิดว่าอย่างนั้น เธอไม่สนใจเรื่องของบริษัทจริงๆ ถึงเวลาที่ธนบวรจะต้องเปลี่ยนแปลงได้แล้ว เราเริ่มแผนสองกันเลยดีกว่า”
       เห็นสีหน้าเครียด มุ่งมั่นจะทำอะไรบางอย่างของกรเทพฉายชัด
       บิวตี้งงมาก “แผนสอง แผนอะไรอย่างนั้นหรือ”
       “ผมไม่ยอมปล่อยให้ตำแหน่งประธานกรรมการบริหาร ไปอยู่ในมือของคนที่ไม่มีความรู้เรื่องงานอย่าง บิวตี้ เป็นอันขาด…อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงที่ห่วงแต่สวยอย่างบิวตี้จะทำยังไง เมื่อรู้ว่าบริษัทที่พ่อเธอสร้างมากับมือ จะไม่ใช่ของเธออีกต่อไป” บิวตี้ช็อก ผิดหวัง มึนงง ซวนเซ น้ำตาไหลพราก “อากร ทรยศ”
       เสียงบิวตี้ที่เปล่งออกมาเป็นเสียงนกหงส์หยก เล็กแหลม
       กรเทพสะดุ้งตกใจ ยกมือปัดป้อง “อะไรเนี่ย ไป ไป”
       นกบิวตี้พุ่งเข้าจิกตีกรเทพด้วยความโกรธ
       ยินเสียงบิวตี้คนผสมเสียงนกฟังไม่ศัพท์ “อากร ทรยศ ทรยศ”
       กรเทพปัดป้อง รีบวิ่งหลบเข้าบ้าน นกบิวตี้บินตามจิก ด้วยความโกรธไม่ลดละ
      
       บิวตี้เข้าใจผิด โดยไม่รู้ว่ากรเทพมีแต่ความหวังดีกับตน คนที่กรเทพพูดสายด้วยคือธีภพ และแผน 2 ที่กรเทพพูดกับธีภพ นั่นคือทำให้บิวตี้รู้สึกว่าบริษัทกำลังจะแย่ จนต้องให้บิวตี้เข้าไปช่วย แต่ก่อนอื่นต้องยั่วยุให้บิวตี้ได้เรียนรู้งานของบริษัทเสียก่อน ไม่ใช่บริหารทั้งที่ไม่รู้อะไร
      
       กรเทพโทร.เรียกการ์ดมาจับนก พูดโทรศัพท์ขณะเดินมาห้องบิวตี้
       “มีนกอยู่แถวพุ่มไม้หน้าบ้าน รีบจับไปให้ได้นะ ถ้าคุณบิวตี้โดนจิกละก็เรื่องใหญ่แน่ ป้าจัน รีบไปจัดการนกตัวนั้นซะ”
       ป้าจันกับพร มองหน้ากัน รับคำ แล้วเดินออกไป กรเคาะประตูห้องบิวตี้ด้วยความเป็นห่วง “บิวตี้ เป็นไงบ้าง ไปหาหมอมั้ยลูก” ไม่มีเสียงตอบรับ
       กรเทพทอดถอนใจ “งั้นอากลับก่อนนะ มีอะไรก็โทรเรียกอาได้เลยนะลูก” ผู้เป็นอาถอนใจอีกเฮือกก่อนจะหันเดินกลับไป
       ค่ำนั้นบิวตี้คน นั่งเศร้าอยู่บนกิ่งไม้ ปาดน้ำตาด้วยความเสียใจ และแค้นใจ “ไม่มีใครจริงใจกับบิวตี้เลย อานะอา เสียแรงบิวตี้ รักอายิ่งกว่าใครๆ” บิวตี้สะอึกสะอื้น “ที่แท้ อาก็เล่นละครมาตลอด อาทำเป็นรักบิวตี้ เพราะอยากฮุบบริษัทของพ่อเท่านั้นเอง” คราวนี้สะอื้นหนัก ยกแขนซึ่งคือปีกนกป้ายน้ำตาแรงๆ “ทุกคนเล่นละคร ทุกคนโกหก ไม่มีใครจริงใจเลย”
       บิวตี้สะอื้นหนัก นึกไปถึงเหตุการณ์ในสวนสวยบ้านหลังนี้ เมื่อ 20 ปีที่แล้ว
       ตอนนั้นบิวตี้นั่งตักบวร อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของพ่ออย่างอบอุ่น แม่รินน้ำชาฝรั่ง จัดขนมปรนนิบัติพ่อ ลูก
       “โตขึ้นบิวตี้อยากเป็นอะไรลูก” บวรถาม
       “บิวตี้อยากเป็นเจ้าหญิงของคุณพ่อ” บวรหัวเราะ หอมลูกฟอด “ได้ลูก แต่ถ้าเป็นเจ้าหญิงก็ต้องช่วยพ่อดูแลอาณาจักรนะ” ลลิตาติง “คุณก็ อย่าสอนให้ลูกเพ้อฝันอย่างนั้นสิคะ” “ผมพูดจริงนะ บิวตี้ อาณาจักรของพ่อคือบริษัทธนบวร ถ้าบิวตี้อยากเป็นเจ้าหญิงของพ่อ โตขึ้นต้องช่วยพ่อดูแลธนบวรนะลูก” “ได้เลยค่า” บิวตี้กางแขนออก เลยปัดโดนถ้วยชาที่แม่กำลังส่งให้พ่อน้ำร้อนกระเด็นใส่ ร้องแงๆ ลลิตารีบเอาน้ำเย็นประคบ ปลอบ “ไม่เป็นไรแล้วลูก โดนนิดเดียวเอง ไม่ร้องนะคะ” บิวตี้ร้องงอแงไม่หยุด
       “ไหน ใครบอกจะเป็นเจ้าหญิงของพ่อ เจ้าหญิงเค้าไม่ร้องไห้กันหรอก เจ้าหญิงต้องเข้มแข็ง”
      
       ณ สรวงสวรรค์ อันไร้กาลเวลา
       นางฟ้าลลิตาติดตามดูบิวตี้ทางภาพฉาย เห็นบิวตี้สะอึกสะอื้นเสียใจ ลลิตาร้องไห้สงสารลูก แตะที่ภาพบิวตี้อย่างปลอบโยน “จงเข้มแข็งเถิดลูกรัก อากรเทพ ของลูกเค้า” ปรมะเทวีปรากฏตัวขึ้นอย่างเร็ว “กฎของสวรรค์ ห้ามแสดงอนาคตแก่มนุษย์” “แต่ขณะนี้ลัลน์ลลิตมีแต่ความทุกข์ใจ จะทำเงื่อนไขสามประการสำเร็จได้อย่างไรคะ” “ก็มันเป็นบทเรียน” “หากเป็นบทเรียน ก็ควรต้องมีการแนะแนวทางที่ถูกต้อง ไม่ใช่หรือคะ” ปรมะเทวีนิ่งคิด แต่ไว้เชิง “ก็คง...ได้บ้าง แต่ต้องไม่ชี้นำจนเกินไป”
       นางฟ้าลลิตายิ้มอย่างมีความหวัง
       บิวตี้พยายามเข้มแข็งอย่างที่พ่อเคยสอน เช็ดน้ำตาแรงๆ
       “ฉันต้องเข้มแข็ง อย่างที่พ่อเคยสอน พอกันที ต่อไปนี้จะไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว แม้แต่อากร” บิวตี้คับแค้นจะร้องไห้อีก ดุตัวเองไว้ “คนอย่างลัลน์ลลิตต้องไม่เสียน้ำตาให้คนทรยศ ลัลน์ลลิตจะดูแลอาณาจักรของพ่อ จะต่อสู้กับคนโกงเอาบริษัทของพ่อคืนมาให้ได้”
       บิวตี้ลุกขึ้นยืนหยัดอย่างองอาจมีแสงแวววาว สว่างขึ้น บิวตี้เช็ดน้ำตา มองแสงอย่างสงสัย
       แสงกลมๆ เปลี่ยนเป็นเส้นสีทอง ชี้มุ่งไปที่บ้านธีภพ
       “หมายความว่าไง”
       แสงเปลี่ยนกลับเป็นกลมๆ ลอยรอ นกบิวตี้ บินตามแสงกลมๆ สีทอง ที่นำไปยังบ้านธีภพ
       บิวตี้บินตามแสงแวววาวมาถึงบ้านธีภพ แสงแวววาวหายไป บิวตี้มองจากต้นไม้ ลงมาเห็นบ้านธีภพเท่ ทันสมัย น่าประทับใจ ธีภพหันหลังทำงานอยู่ในห้อง
       บิวตี้คนหยุดยืนมอง ประทับใจ “บ้านผู้ชาย พามาทำไมเนี่ย หรือว่า...”
       นกบิวตี้บินเข้าไปใกล้ ไม่ทันระวังว่ามีกระจก
       ธีภพได้ยินเสียงแก๊ก ที่กระจก หันมามองอย่างสงสัย
       บิวตี้ไม่ทันเห็นหน้าธีภพ กลิ้งอยู่ที่พื้นสนาม
       เห็นแมวตัวเบ้อเร่อ ท่าทางดุร้าย เตรียมตัวตะปบ
       “เฮ้ย แมว” บิวตี้กรี๊ด “อ๊ายยย...อย่านะ”
       นกบิวตี้บนขึ้นไปเกาะที่สูง
      
       นกบิวตี้มองลงมา เห็นแมวเจ้าเสือเตรียมกระโจนใส่ บิวตี้คนร้องลั่น “อย่านะเจ้าแมวบ้า ขืนเข้ามาฉันจะจิกให้ตาบอดเลยฉันไม่มีวันยอมตายเพราะโดนแมวเส็งเคร็งอย่างแกกัดหรอก”
       แมวเจ้าเสือกระโจนขึ้นที่สูง ใบหน้ามันยื่นเข้ามาใกล้อย่างน่ากลัว
       บิวตี้คนหลับตาปี๋ กรี๊ดลั่น “อย่านะ ไอ้แมวบ้า อ๊ายย”
      
       ธีภพประคองนกหงส์หยกที่กำลังดิ้นอยู่ในมือ
       “ใจเย็นๆ เจ้านกน้อย แกปลอดภัยแล้ว”
      
       พลางลูบหัวนกอย่างอ่อนโยน


บิวตี้คน ซุกตัวงอ มีมือธีภพลูบหัวให้อย่างอ่อนโยน บิวตี้ค่อยๆ ลืมตา เห็นหน้าธีภพชัดๆ ก็ตะลึงแล
      
       “อุ๊ย... หล่อ หน้าคุ้นๆ แฮะ เราเคยเจอกันที่ไหนน้า”
       ธีภพลูบตัวนกบิวตี้ “ไม่เป็นไรแล้วนะ เจ้านกน่ารัก เจ็บมากมั้ย เดี๋ยวทำแผลให้นะ”
       บิวตี้คนถูกธีภพลูบตัว หลบเลี่ยงอย่างจั๊กกระจี้ “อึ๋ย จั๊กจี้ ไม่เอาน่า พอได้แล้ว” แต่อดเคลิ้มไม่ได้ “อุ๊ย เฮ้อ...”
      
       ธีภพทำแผลให้นกหงส์หยกในอุ้งมืออย่างอ่อนโยน
       “เจ็บมั้ยนกน้อย ขนกระจุยเลย เดี๋ยวใส่ยาให้”
       บิวตี้คนพูดเสียงอ้อน “ไม่เอาอ่ะ แสบนะ” ดึงขาหนี
       “อย่าดิ้นสิ ไม่แสบหรอกเดี๋ยวเป่าให้” ธีภพทายาให้นกบิวตี้ที่ขาอย่างเบามือแล้วเป่าให้
       บิวตี้คน ถูกธีภพเป่าขาให้ “จั๊กจี้” จะดึงขากลับ
       ธีภพพูดดุกับนกบิวตี้ “อยู่นิ่งๆซี่” แต้มยาเบาๆ แล้วเป่าอีก
       บิวตี้คนนิ่ง มองธีภพที่เป่าขาอย่างประทับใจ พิจารณาแล้วนึกออก “เอ๊ะนึกออกแล้ว นาย นี่มัน แฟนยัยน้องอรนี่” เลยดึงขาออก
       ธีภพกอดนกบิวตี้ไว้ “ดื้อจังแฮะ เจ้าตัวเล็ก เดี๋ยวขาหักนะ” เขาลูบขาลูบตัวอย่างอ่อนโยน “หิวหรือเปล่าเนี่ย”
       เวลานี้บิวตี้คนอยู่ในอ้อมกอดของธีภพ “ไม่หิว ปล่อยชั้นนะ อึ๋ยยย” ธีภพลูบหลังให้ บิวตี้สบายเคลิ้มหลับตา ธีภพบิถั่วในขวดบนโต๊ะเป็นคำเล็กๆ ป้อน “กินไหม อ้ำ...” บิวตี้คนหุบปากเบือนหน้าหนี “ไม่เอา ไม่กิน”
       “ไม่กินเหรอ ยังตกใจใช่มั้ย งั้นรออยู่นี่ อย่าไปไหนนะ”
       ธีภพลูบหัวบิวตี้คน จูบเบาๆที่หัว บิวตี้ดีดดิ้น “อย่า...อุ๊ย...นายมีแฟนแล้วนะ”
       ธีภพเข้าไปในห้องน้ำ นึกได้กลัวนกหนีเลยเปิดประตูห้องน้ำไว้คอยมอง บิวตี้คนปิดตา “ว้าย ปิดประตูด้วยสิ หน้าไม่อาย” เหลือบมองแล้วรีบเบือนหน้าหนี “อย่านะ อย่าหันไปลัลน์ลลิต หยุดเลย รู้จักอายบ้างสิ”
       บิวตี้คนหันหน้าหนี เดินหลบไปทางชั้นวางของที่มีรูปธีภพตั้งอยู่ บิวตี้คนไล่สายตาดูรูปธีภพทีละรูป รูปแรกจบมหาวิทยาลัยเมืองนอก
       “จบยูดังซะด้วย” รูปที่ 2 ถ่ายกับพ่อแม่ “เอ๊ะ คุณอา” รีบดูรูปที่ 3 เป็นธีภพวัยเด็ก อ้วนตุ้ยนุ้ยใส่แว่นอุ้มหมาถ่ายรูป “อ๊ะ”
       บิวตี้นึกไปถึงตอนตัวเองเป็นเด็ก เฝ้ามองธีภพวัยเด็กแต่งกายอย่างในรูป และวิ่งเล่นกับหมาในรูป อย่างร่าเริง
       บิวตี้คนตกใจตาเบิกโพลง จำได้แล้ว “นายอ้วนแว่น”
      
       อดิศักดิ์อยู่ที่บ้าน กำลังโกรธจัด หลังรู้เรื่อง “มันทำเกินไปแล้ว” “อุ๊ย ป่าป๊าอย่าโกรธสิคะ สัญญาแล้วไง” เครือวรรณทัดทาน “ใจเย็นๆค่ะคุณ ลูกตกใจหมดแล้ว” “แต่ป๊ายอมไม่ได้ ลูกนายบวรเขาไม่รู้หรือไงว่าบริษัทธนบวรต้องพึ่งห้างเรา” “คงไม่รู้หรอกค่ะ ป่าป๊าอย่าโกรธสิคะ” “ไม่รู้ก็ต้องทำให้รู้ ป๊าจะถอดสินค้าของธนบวรออกจากห้างเราให้หมดเลย” “อย่าค่ะป๊า อรไม่ได้โกรธพี่บิวตี้เลยนะคะ” อดิศักดิ์ลูบหัวลูกสาว “ลูกป๊าโกรธใครไม่เป็นอยู่แล้ว ป๊าจัดการเอง ลูกป๊าใครอย่าแตะ” เครือวรรณปลอบ “อย่าเถียงป๊าค่ะลูก ป๊ะต้องมีวิธีจัดการ เชื่อปะป๊านะคะ”
       อดิศักดิ์ตาลุกวาว “ต้องจัดการให้สาสม”
       อรวิภาตกอกตกใจ รู้สึกผิด “อรไม่น่าเล่าเลย”
       เครือวรรณสรุป “ลูกทำถูกแล้วค่ะ คนเก่งของมะม๊า”
      
       โทรศัพท์ธีภพดัง ชายหนุ่มรีบออกมาจากห้องน้ำ มีผ้าเช็ดตัวพันแค่ช่วงล่าง
       บิวตี้นั่งอยู่ปลายเตียงถึงกับอ้าปากค้าง “นายอ้วน เอ่อ...ธี…” เสียงหล่อนสั่น “เปลี่ยนไป...มากเลย...” มองตามตาค้างพูดไม่ออก
       ธีภพรับโทรศัพท์ “ครับน้องอร” นิ่งฟัง แล้วส่งเสียงปลอบ “อย่าเพิ่งร้องไห้สิครับ มีปัญหาอะไร”
       บิวตี้หังแล้วนึกหมั่นไส้ “แฟนโทร.มา พูดเสียงหวานเชียวนะ”
       ธีภพจับนกบิวตี้มาวางที่ท้อง ฟังโทรศัพท์ไปลูบตัวนกไป
       บิวตี้นอนพาดท้องธีภพ เขาลูบหลัง หล่อนดีดดิ้นขัดขืน “ปล่อยนะ จะคุยกับแฟนก็คุยไปสิ เกี่ยวอะไรกับชั้นด้วย”
       ธีภพคุยกับอรวิภาต่อ “คุณพ่อต้องโกรธเป็นธรรมดาครับ ยายบิวตี้ร้ายซะขนาดนั้น”
       “นินทาเหรอ นี่แน่ะ” บิวตี้กัดท้องธีภพจนร้อง “โอ๊ย” อรวิภาตกใจ “พี่ธีเป็นอะไรคะ” “นกจิกครับ น้องอรไม่ต้องกังวลใจนะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปคุยกับคุณพ่อน้องอรเอง พี่ขอตัวทำแผลก่อนนะครับ” ชายหนุ่มกดวางสาย ดูแผล “โอ้โห เลือดออกเลย เจ้าตัวแสบ ร้ายนักนะเรา” ธีภพกุมตัวนกขึ้นมาจ้องตาดุๆ    บิวตี้คนถูกจับตัวให้จ้องตากับธีภพ หน้าแทบจะติดกัน จนต้องเบือนหน้าหลบด้วยความอาย
       “ปล่อยฉันนะ”