ธีภพตามบิวตี้มาที่ประตูทางออกหน้าโรงพยาบาล กวาดตามองหาบิวตี้ ฝนยังคงตกอยู่
       มองไปทั่วแต่ไม่เจอธีภพชักกังวล “ฝนตกด้วย เรียกรถได้หรือเปล่า”
       ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มาโทร.ตาม โทรศัพท์ดังไม่มีคนรับสาย เพราะโทรศัพท์และกระเป๋าอยู่ที่โรงงาน
       “ดื้อชะมัดเลย”
       ธีภพหงุดหงิด เดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาลเพื่อเอารถ
       
       นกหงส์หยกบิวตี้เกาะอยู่ที่หน้ากระจก
       บิวตี้คนเหม่อมองกระจก หน้าตาเศร้าหมอง “เธอมันก็แค่นกตัวหนึ่ง อย่าหวังเลยว่าจะมีใครมารัก”
       บิวตี้น้ำตาคลอไปชั่วครู่แล้วสั่นหัว เชิดหน้าขึ้นอย่างทะนง แววตาเด็ดเดี่ยว นกบิวตี้บินขึ้นจากหน้าต่างระบายอากาศในห้องน้ำออกไป
       
       นกบิวตี้บินไปในสายฝน สุดท้ายบินต่อไม่ไหว บินเข้ามาหลบในอาคารจอดรถ บิวตี้คน ตัวเปียกซ่ก นั่งหลบในซอก ตัวสั่นด้วยความหนาว
       “จะบินกลับบ้านยังไงเนี่ย อูย...หนาว”
       บิวตี้คนนั่งขดตัวสั่นอยู่ในซอกมืดๆ อับๆ ดูอ้างว้างเดียวดาย น่าเวทนา
       ฟ้าผ่าเปรี้ยง บิวตี้สะดุ้ง หนาวสั่น น้ำตาไหลริน กอดตัวเองด้วยความหวาดกลัวและว้าเหว่
       
       ฝ่ายธีภพเดินมาที่รถ ยังกังวลใจเรื่องบิวตี้ไม่คลาย
       ตอนที่เขาเห็นหมดสภาพสาวไฮโซผู้เย่อหยิ่ง เป็นบิวตี้ที่กำลังร้องไห้สะอื้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ไหล่งองุ้ม
       ธีภพจับบ่าบิวตี้ไว้ เอาผ้าตรงสะอาดเช็ดหน้าให้ บิวตี้อย่างอ่อนโยนละมุนละไม
       จนบิวตี้ลุกขึ้นอย่างเร็วแล้วซวนเซ
       “ระวัง” ธีภพประคองกอดบิวตี้ไว้ทัน
       บิวตี้อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ธีภพกระชับอ้อมแขน แน่นเข้ามาอีก
       สุดท้ายบิวตี้ทำร่าเริงไม่ใส่ใจแต่สายตาเศร้า และเดียวดาย รีบจ้ำเดินหนี ไปที่ลิฟท์
       
       ธีภพดึงตัวเองออกมา แต่ยังอดนึกถึงแววตาเศร้าและเดียวดายของบิวตี้ไม่ได้ จู่ๆ มีแสงสีทองจางๆลอยผ่านหน้าเขาไป
       ธีภพสงสัยมองหาต้นกำเนิดของแสงอย่างประหลาดใจ
       “แสงอะไร”
       แสงสีทองจางนั้นลอยผ่านไปยังซอกมุมอาคาร ธีภพก้าวตามไปดูด้วยความอยากรู้
       แสงสีทองหยุดที่ซอกตึก ธีภพเห็นนกบิวตี้ซุกตัวหนาวสั่นอยู่ในนั้น
       ชายหนุ่มประหลาดใจ “นกหงส์หยก” พร้อมกับเอื้อมมือไปจับตัวอย่างอ่อนโยน
       ธีภพจับนกมาพิจารณาใกล้ๆ แล้วต้องตกใจ
       “บิวตี้ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เปียกโชกไปทั้งตัวเลย” เขาดึงผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดขนให้นกบิวตี้
       บิวตี้คน ปล่อยให้ธีภพเช็ดตัวให้ น้ำตาไหลริน
       “นกร้องไห้ได้ด้วยเหรอ” ธีภพประหลาดใจยิ่งขึ้น เช็ดตรงตาให้เบาๆ “ขี้แยจัง” แล้วกอดบิวตี้คนไว้กับ “ปะ กลับ บ้านด้วยกันนะ”
       บิวตี้คนซุกตัวกับอกธีภพ ซบหน้าอย่างอบอุ่น
       “อ้อนใหญ่เลยนะ หิวละสิ”
       บิวตี้คนพยักหน้า แล้วจาม ฮัดชิ้ว
       
       แสงสีทองเมื่อครู่วาบกลับมาที่สรวงสวรรค์ แสงนั้นเปลี่ยนเป็นร่างปรมะเทวี
       นางฟ้าลลิตาค้อมคำนับอย่างซาบซึ้ง “เทวี มีเมตตายิ่งนัก”
       “ข้าพเจ้าไม่ได้ทำสิ่งใด เพียงเกิดเวทนาว่าหากปล่อยนางไว้ อาจถึงจุดจบเร็วเกินลิขิต”
       “วันนี้ลัลน์ลลิต อ่อนล้าทั้งกายและใจ หากไม่ได้เทวีช่วยนางอาจจะไม่มีพลังจะสู้ต่อไป”
       “เราช่วยได้แต่เพียงกาย แต่จิตใจของนางอ้างว้างว้าเหว่ มีเพียงรักแท้เท่านั้นจะเยียวยาใจของนางได้” องค์เทวีกล่าว
       นางฟ้าลลิตาค้างคาใจ “ธีภพคือรักแท้ที่เทวีกล่าวถึง ใช่หรือไม่คะ”
       “ลิขิตแห่งสวรรค์ หรือคำสาปจากนรก เราไม่อาจหยั่งรู้”
       นางฟ้าลลิตาทอดถอนใจ มองบิวตี้ในจอภาพอย่างห่วงใย
       
       ฝนซา และหยุดตกในที่สุด แต่รถติดหนัก ธีภพโทรศัพท์ชี้แจงพ่อ
       “พ่อครับ รถติดมาก ผมไม่แน่ใจว่าจะไปทันหรือเปล่า”
       ธนาและภาวินียังอยู่ที่ร้านอาหาร ขอตัวลุกออกไปจากโต๊ะไปคุยสาย
       “ไม่ได้นะ ปล่อยให้น้องเขารอตั้งนาน แล้วจะมาแคนเซิล เขาก็โกรธแย่น่ะซิ
       “งั้น เดี๋ยวผมโทร.ไปขอโทษน้องอรแล้วกันนะครับพ่อ”
       นกบิวตี้ได้ยิน ดิ้นเหมือนไม่พอใจ ธีภพลูบตัวให้สงบ ท่าทีอ่อนโยน
       ธีภพวางสาย ขับรถไป มีนกหงหยกตัวเปียกเกาะอยู่เบาะข้างๆ
       
       ธีภพกลับถึงบ้าน อยู่ในชุดนอนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ มีนกบิวตี้อยู่ข้างๆ สักครู่หนึ่งเขากดโทรศัพท์หาอรวิภา
       “พี่ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
       อรวิภาอยู่ในชุดนอน พูดโทรศัพท์อ่อนหวาน
       “ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไว้นัดอีกก็ได้ค่ะ น้องอรเข้าใจค่ะ”
       “พรุ่งนี้น้องอรว่างหรือเปล่า”
       นกบิวตี้บินออกไป ธีภพเผลอเรียกไว้
       “อ้าว จะไปไหน”
       “น้องอรไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ” อรวิภานึกว่าอีกฝ่ายพูดกับตัวเอง
       บิวตี้คนนั่งหน้างออยู่นอกห้อง
       “งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับ พี่จะไปรับที่ร้าน”
       “ค่ะพี่ธี กู้ดไน้ท์ค่ะ”
       “กู้ดไนท์ครับ”
       สาวไฮโซโลกสวย กดวาง นัยน์ตาเคลิ้มฝัน เครือวรรณเดินเข้ามาในชุดนอนเช่นกัน
       “อ้าว ยังไม่นอนอีกเหรอคะลูกขา”
       “แป๊บนึงค่ะ” อรวิภาเหม่อฝันหวาน “หม่ามี้ขา พี่ธีจะมารับน้องอรที่ร้านพรุ่งนี้”
       เครือวรรณหมั่นไส้ “ตกลงได้แล้วเหรอจ๊ะว่าจะเลือก ธนบวร”
       อรวิภาเขิน “แหมหม่ามี้ขา พี่ธีเขายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ”
       “หม่ามี๊บอกน้องอรหลายครั้งแล้วนะว่า น้องอรสวย รวย เลือกได้ น้องอรต้องเป็นคนเลือกจ้ะ ไม่ใช่ให้ผู้ชายมาเลือก”
       “แต่น้องอรอยากให้พี่ธีเป็นคนเลือกน้องอรมากกว่า”
       อรวิภายิ้มเอียงอาย
       
       ธีภพอุ้มบิวตี้คนแนบอกเข้ามาในห้อง บิวตี้มีอาการสะลึมสะลือเหมือนคนไข้ขึ้นสูง ตัวสะท้านหนาวสั่น
       ธีภพวางนกบิวตี้ลงบนที่หมอน ลูบตัวอย่างเบามือ “ท่าทางเหมือนเป็นไข้เลย”
       ธีภพเอาบิวตี้ซุกไว้ที่อกเพื่อให้อบอุ่น บิวตี้คนซบอกธีภพ
       “สบายขึ้นไหม บิวตี้ แกต้องไม่เป็นอะไรนะ” ชายหนุ่มลูบหัวนกและจูบเบาๆ
       ธีภพกอดบิวตี้คนไว้แนบอก แล้วจูบหัวบิวตี้เบาๆ อย่างอ่อนโยน บิวตี้คนหลับตาลงซุกซบกับอกธีภพอย่างอบอุ่น ผล็อยหลับไป