ในขณะที่อดิศักดิ์นอนเอนหลังพักผ่อนอยู่ในบ้านพักตากอากาศ อรวิภา เจตน์ชาญ เครือวรรณ ถือถุงใส่ของจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเข้ามา
       “ป่าป๊าขา เราเจอพี่ธีที่ร้านด้วยค่ะ หม่ามี๊เลยให้เชิญพี่ธีมาทานข้าวด้วยกัน”
       “อ้าวเหรอ” อดิศักดิ์ปรายตามองเจตน์ชาญว่ามีปฏิกิริยายังไง “ก็ดี มากันเยอะๆ สนุกดี”
       เจตน์ชาญกลับตอบสีหน้าเรียบเฉย “เย็นนี้ผมคงต้องขอตัวครับ พอดีมีเพื่อนๆ มาอีกคณะนึง”    
       
       “อ้าวเหรอ งั้นเชิญมาจอยน์กันที่นี่ก็ได้นะ”
       “เพื่อนมากันหลายคนครับ คงไม่กล้ารบกวนท่าน งั้นผมลาละครับ” เจตน์ชาญหันมาพูดกับอรวิภา “ขอให้สนุกกับปาร์ตี้นะครับ” เขามองอย่างรู้ทัน
       อรวิภามองเมินไปทางอื่น     เจตน์ชาญไหว้ลาอดิศักดิ์ เครือวรรณแล้วออกไป
       “ทำแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก” เครือวรรณติง
       “ก็คุณเจตน์เขาชอบมาแหย่ น้องอรไม่ชอบนี่คะ”
       “เขาล้อเล่นน่ะลูก”
       อดิศักดิ์บอก “ผู้ชายแหย่ แปลว่าเขาใส่ใจ”
       อรวิภาเขิน แต่ทำเป็นโกรธ “น้องอรไม่ได้อยากให้เขามาใส่ใจซะหน่อย”
       อดิศักดิ์มองออกยิ้มในหน้า ไม่ตอบ ปล่อยให้ลูกสาวกระเง้ากระงอดไป    
       
       เย็นนั้น บิวตี้เลิกงานแล้ว เดินออกมามองหารถจะกลับบ้าน เจตน์ชาญมารอดักพบ เดินตรงเข้ามาหา
       “ขออนุญาตแนะนำตัวได้ไหมครับคุณลัลน์ลลิต”
       บิวตี้จำหน้าได้ แปลกใจ “คุณ...”    แต่นึกชื่อเขาไม่ออก
       “เจตน์ชาญ จากเจดการ์เม้นท์ ครับ” ชายหนุ่มส่งนามบัตรให้
       บิวตี้ออกอาการระแวง “มีธุระอะไรกับฉันเหรอคะ”
       “ผมอยากคุยกับคุณ เรื่องของบริษัทน่ะครับ ขอเวลาคุณนิดนึง เราไปหาร้านนั่งสบายๆ คุยกันดีไหมครับ”
       บิวตี้นึกได้ กลัวไม่ทันแปลงร่าง ดูนาฬิกาแล้วบอกอย่างร้อนใจ “ไม่ได้ คือ... ฉัน...มีนัด ต้องรีบกลับแล้ว”
       “ครับ งั้นขอเป็นโอกาสอื่น”
       บิวตี้เดินเลี่ยงมายืนคอยรถ สอดตามองหา
       เจตน์ชาญตามมา “คุณลัลน์ลลิตไม่ได้เอารถมาหรือครับ”
       “ค่ะ” บิวตี้กระวนกระวาย
       “งั้นให้ผมไปส่งนะครับ”
       บิวตี้มองหารถ ไม่มีสักคัน ดูเวลา 5โมงกว่าแล้ว ตอบตกลง “ก็ได้ค่ะ แต่ต้องรีบเลยนะ”
       บิวตี้ขึ้นรถไปกับเจตน์ชาญ
       จังหวะนี้ธีภพออกมาจากร้าน มองหาบิวตี้ เห็นบิวตี้ขึ้นรถไปกับเจตน์ชาญต่อหน้า ธีภพมองตามอย่างสงสัย ไม่ไว้ใจในตัวเจตน์ชาญ
       
       รถเจตน์ชาญมาส่งบิวตี้ที่หน้าบ้าน บิวตี้กังวลใจหนัก ด้วยใกล้ถึงเวลาแปลงร่าง
       “ขอบคุณนะคะ ขอตัวก่อน” บิวตี้รีบเข้าบ้านไป
       “ครับ” เจตน์ชาญลงรถจะเปิดประตูให้
       บิวตี้เปิดประตูลงเองวิ่งจู๊ดเข้าบ้านไปเลย
       เจตน์ชาญตะโกนตาม “คุณบิวตี้ครับ”
       บิวตี้หันมา ร้อนใจ เริ่มปวดตัว “อะไร”
       “พรุ่งนี้ ผมมารับคุณนะครับ จะได้คุยธุระกัน”
       บิวตี้รีบรับปากส่งๆ ให้พ้นๆ “ก็ได้” รีบเดินแกมวิ่งเข้าบ้านไป
       เจตน์ชาญมองตามอย่างสงสัย แล้วขึ้นรถขับออกไป
       
       บิวตี้เดินเร็วๆ เข้ามาในบ้านเจอป้าจัน
       “คุณหนูรับของว่างไหมคะ”
       บิวตี้ไม่ตอบ รีบวิ่งไปทางห้องนอน
       พอลับสายตาป้าจันไป บิวตี้ก็กลายร่างเป็นนกทันที พระอาทิตย์ที่หัวหินตกทะเลไปพอดี
       ป้าจันเก็บของว่างไปอย่างรู้หน้าที่ ชักชินกับอาการแปลกๆ ยามเย็นของคุณหนูลัลน์ลลิต
       พรมาตามป้าอย่างร้อนใจ “ป้า มีตุ๊กแกมาเกาะอยูหลังบ้าน”    
       “ตายๆ เดี๋ยวมันร้องขึ้นมาละก็คุณหนูอาละวาดแย่เลย”
       ป้าจันกับพร ลับตัวไป
       
       ค่ำแล้วขณะที่ธีภพขับรถเข้ามาในบ้านบิวตี้ ป้าจันออกมารับ
       “บิวตี้กลับมาหรือยัง”
       “มาสักครู่นึงแล้วค่ะ”
       “ช่วยบอกว่าผมมีเรื่องจะพูดด้วย”
       ป้าจันอึกอัก “เอ่อ...คุณหนู สั่งไม่ให้รบกวน”
       “ผมมีเรื่องด่วน”

       “ค่ะ พรไปเรียนคุณบิวตี้ซิ”
       พรคอหดคอย่น ด้วยความเกรงกลัว
       
       พรเดินไปเคาะประตูห้องบิวตี้ ก่อนจะเปิดเข้าไปเบาๆ พบว่าไม่มีใครในห้อง
       พรกลับลงมารายงาน “คุณหนูไม่อยู่ค่ะ”
       “อ้าว เอ๊ะ หรือจะออกไปตอนที่เราไปไล่ตุ๊กแก”
       ธีภพระอาใจ “เค้าออกไปกับใคร”
       “เห็นมีรถสีดำมาส่งนะคะ แต่ตอนออกไปไม่เห็นค่ะ”
       
       ธีภพคิดว่าบิวตี้ไปกับเจตน์ชาญ รู้สึกไม่พอใจ

  ที่แท้บิวตี้คนนั่งอยู่ที่ขอบประตู มุมลับตา หลังบินออกไปทางหน้าต่างห้องนอน แล้วบินวนมาเกาะฟัง นกบิวตี้เห็นธีภพคุยอยู่กับป้าจัน และพร
       
       “ยุ่งกับชีวิตฉันจัง ทีตอนอยู่ที่ร้านไม่เห็นเคยจะช่วยฉันเลยซักนิด”
       ธีภพออกจากบ้านไป
       “แฟนมาหัวหิน ไปหาแฟนละสิ อยู่กับแฟนจะกวนประสาทเหมือนอยู่กับเรามั้ยเนี่ย”
       นกบิวตี้บินตามธีภพไปด้วยความอยากรู้
       
       ขณะเดียวกันพักตร์พิมลกับกระตั้ว ซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้ข้างรั้วบ้านพักตากอากาศของบิวตี้ กระตั้วเกาตัว แขน ขา แกรกๆ
       “อู๊ย คุณแพ็ตขา ไปกันเถอะค่ะ ตัวอะไรต่อมิอะไรสารพัดสัตว์มารุมขบกัดกระตั้วใหญ่แล้ว”
       “เงียบเหอะน่า รู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง จำไว้...รถพี่ธีออกมาแล้ว ดูซิมันมาด้วยไหม”
       รถธีภพแล่นผ่านไป เห็นมีธีภพนั่งอยู่คนเดียว สองคนชะเง้อคอดู
       “ไม่เห็นนะคะ อ๊าย...” กระตั้วตกใจ เมื่อสายตาเห็นนกบิวตี้บินแวบผ่านไป
       พักตร์พิมลฉุน “ร้องทำไม เดี๋ยวคนในบ้านก็ออกมาหรอก”
       กระตั้วปากคอสั่น สยองขวัญตั้งแต่ที่โรงงาน “คุณแพ็ต ไม่เห็นหรือคะ”
       พักตร์พิมลดุ “เห็นอะไร”
       “นกค่ะ...นกผีตัวนั้น”
       พักตร์พิมลไม่เชื่อ “บ้า ตาฝาดไปแล้ว”
       “แต่ตั้วเห็นจริงๆ นะคะ โอ้พระเจ้า มันน่ากลัวเหลือเกิน”
       “เพ้อเจ้อน่า เป็นไปไม่ได้”
       กระตั้วกรีดร้อง ชี้ไปทางหนึ่ง ตัวสั่นเทา “อร๊าย...”
       พักตร์พิมลโมโห “อะไรอีกล่ะ”
       กระตั้วติดอ่างพูดไม่ออกด้วยความช็อก “ต ตะ ตุ๊ ตุ๊ก แก”
       พักตร์พิมลหันไปสบตากับตุ๊กแกพอดี กรี๊ดลั่นวิ่งเตลิดหนีไป
       “อ๊าย.....”


       ทางด้านธีภพกินข้าวกับครอบครัวอรวิภา บิวตี้คนแอบดูอยู่ที่ระเบียง มองเข้ามาเห็นทุกคนอยู่ที่โต๊ะอาหาร
       บิวตี้มองอย่างขัดหูขัดตา พาลหมั่นไส้ “ฮึ อยู่กับแฟน หน้าบานเชียวนะ”
       อรวิภาแกะกุ้งให้ธีภพ “ทานกุ้งค่ะพี่ธี”
       “ขอบคุณครับ น้องอรทานเถอะ พี่แกะเองได้”
       “น้ำจิ้มเนี่ยน้องอรตำเองนะคะ รสอ่อนหน่อย ทานได้ไหม” เครือวรรณถาม
       “ได้ครับ อร่อยมาก”
       อรวิภายิ้มหวานให้ธีภพ “คงสู้ฝีมือคุณแม่พี่ธีไม่ได้หรอกค่ะ”
       “คนละแบบกันครับ แต่ก็อร่อยเหมือนกัน”
       บิวตี้จับตาดูตลอดด้วยความหมั่นไส้ “หวานเยิ้มเชียวนะ”
       เครือวรรณบอกเป็นนัย “คุณเจตน์ชาญเขา ติดใจสูตรของน้องอรจนขอเรียนเลยนะ เขาบอกว่ามันไม่กลบรสชาติอาหารเหมือนที่เคยทานมา”
       ทุกคนเงียบ อรวิภาอึดอัดใจกลัวธีภพไม่พอใจ
       “คุณเจตน์ชาญเหรอ” บิวตี้เยาะ “แย่แล้ว นายธี นายมีคู่แข่งแล้ว”
       ธีภพตอบขรึมๆ “จริงครับ น้ำจิ้มรสอ่อนๆ ก็อร่อยไปอีกแบบ”
       “น้องอรออกรอบกอล์ฟกับผมเป็นครั้งแรก คุณเจตน์เขาเลยมาช่วยดูให้ ความจริงผมชวนกินมื้อเย็นด้วยกัน” อดิศักดิ์ว่า
       “คุณเจตน์เขาขอตัวไปสังสรรค์กับเพื่อนน่ะค่ะ” เครือวรรณเสริม
       ธีภพยิ่งมั่นใจว่าไปกับบิวตี้ สีหน้าเครียด “เพื่อนมาพอดีเลยนะครับ”
       บิวตี้ยิ้มเยาะ “หึงละซี้”
       อรวิภาอ้อน “พี่ธีดูเครียดจัง โกรธน้องอรหรือเปล่าคะ”
       “เปล่า คือ พี่เป็นห่วงเรื่องวุ่นๆ ที่ร้านน่ะครับ”
       บิวตี้หมั่นไส้อีก “แหมเวลาอยู่กับแฟนออดอ้อนฉอเลาะกันจังเลยนะ แหวะเลี่ยน ไปดีกว่า”
       นกบิวตี้บินหนีกลับบ้านไปด้วยความหงุดหงิด
       บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเป็นไปอย่างจืดๆ เครียดๆ ต่อไป

  ยามเช้า เจตน์ชาญพาตัวเองมายืนรอที่รถตรงหน้าบ้าน ขณะที่บิวตี้เดินมาหา หล่อนยังไม่ใส่แว่นและมวยผมเพราะเจตน์ชาญรู้แล้ว เจตน์ชาญเปิดประตูรถให้อย่างสุภาพบุรุษแล้วออกไปด้วยกัน
       รถของธีภพ แล่นเข้ามาที่บ้านบิวตี้ สวนทางกับรถเจตน์ชาญพอดี ด้วยเป็นทางแคบ รถต้องแล่นช้าๆ ธีภพจดสายตาจ้องมองบิวตี้อย่างดุดัน บิวตี้เห็นแต่เมินหน้าหนีทำเป็นไม่สนใจ