บิวตี้ลงจากรถรับจ้าง หน้าบ้านพักตากอากาศของครอบครัวที่หัวหิน เดินเข้ามาในบ้านท่าทางเหน็ดเหนื่อย เบื่อหน่าย ทิ้งตัวลงนั่ง
       ไม่ทันไรก็มีโทรศัพท์เข้ามา บิวตี้หยิบดูอย่างหงุดหงิด เห็นชื่อ FATTY
       บิวตี้พูดโทรศัพท์ น้ำเสียงห้วน “มีธุระอะไรไม่ทราบ”    
       “อะไรกันเนี่ย ปัญหาแรกยังเคลียร์ไม่จบ ก่อเรื่องอีกแล้ว”
       “ไม่เห็นมีเรื่องอะไรเลย”
       ธีภพโกรธจัด “ไม่มีเหรอ คุณไม่บริการลูกค้า พูดไม่สุภาพแล้ว ยังทำเรื่องวุ่นจนร้านจะโดนฟ้อง”
       “เป็นผู้บริหารอะไรเนี่ย ไม่มีความยุติธรรม ไม่รับฟังเหตุผล ดีแต่ด่าๆๆๆ”
       “แล้วมีอะไรให้ผมชมบ้างล่ะ”
       บิวตี้โกรธ “นี่ คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าห้ามแสดงตัว เพื่อน...ไม่ใช่... อดีตเพื่อนเข้ามาในร้าน ฉันก็ต้องหลบก็แค่นั้น”
       ธีภพโกรธเช่นกัน “เรื่องที่คุณเล่า กับเรื่องที่เกิดจริงมันต่างกันลิบลับ ทำตัวดีๆ ไม่ก่อเรื่องสักวันนึงได้ไหม ถ้าไม่ได้ก็พอเถอะ ผมจะส่งรถไปรับ เดี๋ยวนี้ ข้อตกลงทั้งหมดยกเลิก”
       “ไม่ ถ้าฉันทำผิดฉันจะยอมเลิก แต่นี่” บิวตี้เน้นคำ “ฉัน ไม่ ผิด ฉันจะฝึกต่อ นี่มันบริษัทของฉัน”
       “งั้นก็เชิญ แต่ผมว่าคุณไม่มีทางทำสำเร็จ”
       “พนันกันมั้ยล่ะ” พูดไม่ทันจบคำ ก็เป็นสัญญาณเสียงตัดสาย บิวตี้ปรี๊ด “วางสายใส่ฉันอีกแล้ว” พยายามโทรกลับ แต่ธีภพไม่รับสาย “ตาอ้วน!! ไม่มีมารยาทที่สุด”
       บิวตี้กดโทรศัพท์ถึงธีภพด้วยความหงุดหงิดแต่โทร.ไม่ติด
       
       ส่วนธีภพมีหวังว่าบิวตี้จะฮึดสู้ เมื่อถูกสบประมาท
       
       อีกฟากหนึ่งอรวิภาเสิร์ฟ น้ำชา ให้พ่อ กับแม่ อยู่ เจตน์ชาญเดินเข้ามาสมทบ ไหว้อดิศักดิ์ และ เครือวรรณ
       อรวิภาแปลกใจ และหงุดหงิดขึ้นมาทันที “คุณเจตน์ มาทำอะไร”
       “ป๊าเชิญมาเอง” อดิศักดิ์บอกพลางดูนาฬิกาออกปากชม “มาตรงเวลาเป๊ะ เลยนะ ดีผมชอบคนตรงเวลา”
       “ท่านเจ้าสัวให้เกียรตินัด ผมพลาดไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียวครับ”
       “เชิญนั่งเลยค่ะ วันนี้น้องอรทำทาร์ตผลไม้ไทย” เครือวรรณยิ้มแย้ม
       เจตน์ชาญแกล้งหว่านเสน่ห์ ชมอรวิภา “น้องอรช่างคิดจังเลยครับ เอาผลไม้ไทยมาทำขนมฝรั่ง”
       “อร่อยใช้ได้เลยทีเดียวค่ะ คุณเจตน์ลองชิมสิคะ”
       เจตน์ชาญชิม ออกท่าทางติดใจ “หอม หวาน อร่อยที่สุดเท่าที่เคยทานมาเลยครับ”
       “ขอบคุณค่ะที่อุตส่าห์ชม น้องอรจัดไปที่บ้านพี่ธีลองชิมดูบ้างดีกว่า” อรวิภาจะเลี่ยงไป
       “เดี๋ยวก่อนก็ได้จ้ะลูก อยู่คุยกันก่อน” เครือวรรณเรียก
       อรวิภาแอบฮึดฮัด ทำตาเขียวใส่ผู้มาเยือน
       เจตน์ชาญทำไม่รู้ไม่ชี้ “ท่านเจ้าสัว มีธุระอะไรจะให้ผมรับใช้หรือครับ”
       อดิศักดิ์หัวเราะ “อย่าคิดว่าเป็นการรับใช้เลย วีคเอนด์นี้ คุณว่างไหม ผมจะพาน้องอรไปออกรอบ อยากจะเชิญคุณไปด้วยกัน”
       “ไม่มีคนอื่น นอกจากครอบครัวเราน่ะค่ะ” เครือวรรณเสริม
       อรวิภาท้วง ไม่อยากให้เจตน์ไป “อย่าเลยค่ะ ป่าป๊าหม่าม๊า เกรงใจคุณเจตน์ วันหยุดคงอยากพักผ่อน”
       “ก็ไปพักผ่อนด้วยกันไง จะได้ช่วยสอนน้องอรด้วย ผมจองสนามไว้แต่เช้า ตอนเย็นพักที่คอนโดของผม ตกลงไหม”
       “ด้วยความยินดีครับ” เจตน์ชาญไหว้ “ขอบพระคุณท่านเจ้าสัวกับคุณนายที่กรุณาชวนผม” แล้วแอบยิ้มยั่วสาวโลกสวย
       
       อรวิภาโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้

ฝ่ายบิวตี้เปลี่ยนชุดอยู่บ้านแล้ว มานั่งเหงาจ้องมองบ้านอยู่คนเดียว คิดถึงวัยเด็กที่เคยมาสนุกสนานพร้อมหน้าพ่อแม่ และเพื่อน เมื่อยี่สิบปีก่อน
       
       เสียงเพลงฮิตในยุค 2535 ดังแว่วมาจากในบ้าน บรรยากาศชวนรื่นรมย์
       บิวตี้มองภาพในกรอบตรงหน้า ขณะภาพในอดีตผุดขึ้นมา
       งานบาร์บีคิวปาร์ตี้ฉลองปีใหม่ มีพ่อแม่บิวตี้ พ่อแม่ธีภพ และกรเทพ ช่วยกันปิ้งย่างอาหารทะเลกินกันอย่างสนุกสนานเป็นกันเอง
       ป้าจันช่วยบริการเสิร์ฟน้ำ คอยดูแลจัดโต๊ะ พักตร์พิมลกินอาหารเอร็ดอร่อย ไม่สนใจใคร ธีภพถือกล่องของขวัญ ตามหาบิวตี้ เห็นบิวตี้นั่งอยู่คนเดียวหลังบ้าน จึงเดินไปหา
       “บิวตี้ เป็นอะไร ทำไมไม่ไปกิน”
       บิวตี้น้ำตาคลอ “ไม่กิน บิวตี้คิดถึงไอ้ด่าง”
       “อ้าว ไอ้ด่างหายไปไหนล่ะ”
       “คนเฝ้าบ้านเอาไปปล่อย บิวตี้สงสารไอ้ด่าง” เด็กหญิงร้องไห้ออกมา
       “ไม่ต้องร้อง เดี๋ยวพี่จะชวนพ่อไปตามหาดู”
       “จริงนะ”
       “จริงสิ” ธีภพส่งผ้าเช็ดหน้าให้ “อ่ะ เช็ด ซะ แล้วนี่ของขวัญ”
       บิวตี้เช็ดน้ำตาลวกๆ ตื่นเต้น “อะไรอะ”
       “เปิดดูสิ”
       บิวตี้จะเปิด นึกได้ “นึกออกแล้ว ทำเหมือนในนิทานดีกว่า เอาสมบัติฝังไว้แล้วพอขุดขึ้นมาก็มีเพิ่มอีกเยอะแยะเลย”
       “นั่นมันนิทาน”
       “ลองดูเถอะน่า นะนะ”
       บิวตี้ ตื้อธีภพจนใจอ่อน
       
       ภาพในอดีตเลือนหายไป บิวตี้คิดถึงที่ซ่อนกล่องใบนั้น

บิวตี้มายืนลังเลอยู่หน้าถังเก็บน้ำ บริเวณที่เป็นโพรงลึกลับ
       “ลืมไปตั้งหลายปี จะอยู่เหรอ”
       บิวตี้เอาไม้เขี่ยๆ มีกล่องคุกกี้ เลื่อนออกมา บิวตี้จ้องมองกล่องที่บัดนี้เป็นสนิมกระดำกระด่าง มีลายมือเด็กๆ ของบิวตี้เขียนว่า
       “สมบัติของบิวตี้ ถ้าคนอื่นเปิด ขอให้นิ้วด้วน”
       บิวตี้หัวเราะกิ๊ก จับกล่องขึ้นมามองอย่างทะนุถนอม ความหลังพรั่งพรูออกมาอีก
       เวลานั้นเด็กชายธีภพวางของขวัญลงในกล่องคุกกี้
       บิวตี้แอบถือของขวัญไว้ข้างหลัง วางของขวัญลงเช่นกัน
       “อันนี้ของพี่ธี”
       “ให้พี่ด้วยเหรอ”
       “ให้สิ ถ้าของบิวตี้เพิ่มขึ้น พี่ธีจะได้เหมือนกันไง”
       ธีภพจะปิดฝากล่อง บิวตี้บอก
       “เดี๋ยว เขียนการ์ดด้วย”
       “ไม่เอา ขี้เกียจ”
       “เขียนเหอะน่า สั้นๆก็ได้ อะ นี่การ์ดกะดินสอ” บิวตี้ส่งการ์ดกับดินสอให้
       ธีภพรับไปเขียน แล้วใส่ซอง สอดไว้ที่ริบบิ้นผูกกล่อง
       “พี่ธีเขียนว่าอะไร”
       “ไม่บอก ตอนเปิดดูค่อยอ่าน”
       “ก็ได้ งั้นสัญญานะว่าเราจะมาเปิดกล่องนี้พร้อมๆกัน ห้ามใครเปิดก่อนด้วย”
       บิวตี้เกี่ยวก้อยสัญญากับธีภพ    
       
       บิวตี้ดึงตัวเองกลับมา ยืนถือกล่องคุกกี้ ท่าทีลังเล
       “โธ่เอ้ยก็แค่สัญญาของเด็ก” สุดท้ายตัดสินใจจะเปิดออก
       เสียงป้าจันดังขึ้น “คุณหนูคะ”
       บิวตี้สะดุ้ง หันมามอง “อ้าว มาได้ยังไง”
       เห็นป้าจัน ถือกระเป๋า ยืนอยู่กับพร
       “คุณธีสั่งให้เราตามมาอยู่ดูแลคุณหนูค่ะ”
       บิวตี้ทำเสียงหงุดหงิด “ยุ่งกับชีวิตฉันจัง” แล้วแอบดันกล่องคุ้กกี้เก็บที่เดิม จะเดินกลับเข้าบ้าน แล้วหันมาสั่ง “ตอนกลางคืนก็ทำเหมือนที่บ้านนะ ไม่ต้องมายุ่งในห้องของฉัน”
       “ค่ะคุณหนู”
       บิวตี้เดินเข้าบ้านไป
       พรพูดเบาๆ กับป้าจัน “มาถึงก็โดนดุเลย”