กรเทพกำลังจะออกไปทำงาน เจอพักตร์พิมลดักรออยู่
       “พ่อเข้าออฟฟิศไหมคะวันนี้”
       “เข้าตอนบ่าย มีธุระอะไร”
       “พ่อช่วยบอกพี่ธีหน่อยสิคะ ว่าแพ็ตจะกลับไปทำงานวันจันทร์นี้ แพ็ตห่วงงาน”
       “กฎก็ต้องเป็นกฎ สั่งพักกี่วันก็ต้องตามนั้น”
       “แต่ยัยบิวตี้เลิกฝึกงานแล้วนี่คะ เรื่องมันน่าจะจบๆ ไป เสียงานเสียการเปล่าๆ”
       “ใครบอกว่าบิวตี้เลิกฝึกงานแล้ว”
       “อ้าว เดี๋ยวนี้พ่อไม่รู้ทุกเรื่องของหลานสุดเลิฟแล้วหรือคะ” ผู้เป็นลูกย้อน ประชดในที
       “เขาไม่ค่อยอยู่บ้าน” กรเทพหงุดหงิด “แพ็ตไม่ต้องประชดพ่อได้ไหม”
       “เขาไม่กลับบ้าน งานก็ไม่มาทำ ถ้าไม่เชื่อก็ลองโทรไปถามพี่ธีสิคะ”
       กรเทพกดโทร.หาธีภพทันที
      
       “ครับอากร” ธีภพรับสายต่อหน้าบิวตี้
       บิวตี้ได้ยินว่าเป็นอากรโทร.มา ก็หันขวับมามองอย่างสนใจ
       “เช้านี้อาไปตรวจไซต์งานนะครับ จะเข้าบริษัทตอนบ่าย มีเรื่องอยากปรึกษาหน่อย”
       “พอดีผมมาสาขาที่หัวหินน่ะครับ”
       “อ้าว เหรอครับ งั้นไว้ค่อยคุยก็ได้ ครับ ครับ” กรเทพกดปิดสาย
       ธีภพวางสาย
       บิวตี้นึกสงสัย “อากรโทร.มาเรื่องอะไร”
       “อาจะปรึกษาเรื่องงาน ถามทำไม”
       “ก็ฉันเป็นประธาน ควรจะรู้เรื่องบริษัททุกเรื่องไม่ใช่เหรอ”
       “ไว้ฝึกให้ให้สำเร็จก่อนเถอะ”
       บิวตี้โมโหฮึดฮัด ไม่ไว้วางใจว่าอากรกำลังจะทำอะไร มุ่งมั่นจะต้องเป็นประธานอย่างเต็มตัวโดยเร็ว
      
       ขณะที่กรเทพจะออกจากบ้าน พักตร์พิมลเอ่ยถามขึ้น
       “พี่ธีว่าไงคะพ่อ”
       “ยังไม่ได้ถาม คุณธีเขากำลังยุ่ง ไปตรวจร้านที่หัวหิน”
       พักตร์พิมลครุ่นคิด “ไปตรวจร้านเหรอ ทำไมออฟฟิศไม่เห็นรู้เรื่อง”
       “คงมีธุระอื่นด้วยมั้ง” กรเทพออกจากบ้านไปที่รถ
       พักตร์พิมลคิด พยายามปะติดปะต่อ เดาเรื่อง
       “ไปทำอะไร” แล้วนึกบางอย่างออก กดโทรศัพท์หาปีวรา รอสายสักครู่ แล้วจึงพูด “ปีวราไปขอข้อมูลที่HR ซิว่า ร้านที่หัวหินรับพนักงานฝึกงานใหม่หรือเปล่า ไปเร็วๆโทรมาบอกฉันภายในสิบนาที” พักตร์พิมลกดวางสาย “คนโง่อย่างเธอไม่มีวันชนะฉันหรอก ยัยบิวตี้”
      
       ฟากบิวตี้ที่นั่งครุ่นคิดกับเรื่องกรเทพ
       “อย่าหวังเลยว่าจะเอาธนบวรไปจากฉันได้”
       บิวตี้บอกตัวเองอย่างมุ่งมั่น

ณ สนามกอล์ฟในคลับเฮ้าส์หรู ของหัวหิน
       อรวิภา เจตน์ชาญ อดิศักดิ์ เครือวรรณ ออกรอบเสร็จแล้ว กลับเข้ามาในคลับเฮาส์ คนอื่นดูเบิกบาน ยกเว้นอรวิภาที่ดูเหนื่อย ร้อน และเบื่อหน่าย
       “ขอบคุณมากนะคะคุณเจตน์ที่อุตส่าห์ยอมออกรอบกับมือใหม่”
       “ฝึกไปเรื่อยๆ เดี๋ยวก็เก่งเองครับ” เจตน์ชาญเอาใจ
       อรวิภาหงุดหงิด “ไม่เอาแล้ว ทั้งเหนื่อยทั้งร้อน น้องอรไม่อยากเล่นแล้ว เลิกดีกว่า”
       อดิศักดิ์ท้วง “อ้าว คุณเจตน์เขาอุตส่าห์หัดให้ จะเบี้ยวซะอย่างงั้น”
       “ก็น้องอรไม่ชอบจริงๆ นี่คะป่าป๊า”
       “เหลวไหลน่าลูกจ๋า คุณเจตน์อุตส่าห์เสียเวลามาสอนให้” เครือวรรณเอ็ด
       “ไม่เป็นไรครับ ผมคงสอนไม่เก่ง เลยทำให้น้องอรชอบไม่ได้”
       “ไม่ใช่เพราะคุณเจตน์หรอกค่ะ น้องอรเขาไม่ชอบออกแดด ชอบอยู่แต่ในบ้านทำกับข้าวกับปลา” เครือวรรณบอก
       “งั้นน้องอรช่วยสอนผมทำกับข้าวบ้าง ได้ไหมครับ” เจตน์ชาญว่า
       “อย่าเลยค่ะ” อรวิภาปฏิเสธ
       อดิศักดิ์ท้วงติง “ไม่ถูกนะน้องอร ป๊าไปรบกวนเวลาของคุณเจตน์เขาตั้งเยอะ ลูกจะงอแงแบบนี้ไม่ได้ ถ้าไม่สอนก็ต้องออกรอบกับป่าป๊าอีก จนกว่าจะตีเก่ง”
       อรวิภารับปากงอนๆ “สอนก็ได้ค่ะ”
       เจตน์ชาญยิ้มอย่างผู้ชนะ ขณะที่อรวิภาโกรธ
       “งั้นบ่ายนี้น้องอรสอนคุณเจตน์ไปนะจ๊ะ ป่าป๊ากับหม่าม๊าจะไปสปา”
       “อ้าว แล้วใครจะไปซื้อของกับน้องอรล่ะคะ”
       “ผมเริ่มเรียนตั้งแต่หัดซื้อของเลยก็แล้วกันครับ” เจตน์ชาญอาสา
       อดิศักดิ์กับเครือวรรณเดินแยกไป อรวิภาอึดอัดใจมากเมื่อต้องอยู่กับเจตน์ชาญตามลำพัง

ฝ่ายบิวตี้ยืนกอดอก รอขายของอย่างตั้งใจจะไม่ทำพลาด แต่ใส่แว่นตาสีเข้ม ดูน่ากลัว ไม่น่าไว้ใจ
       ลูกค้าเดินมาเจอบิวตี้ ถึงกับสะดุ้ง หวาดกลัวเดินหนีไปดูทางอื่น
       บิวตี้หงุดหงิดบ่นพึมพำ “จะเอายังไงกะฉันอีก อุตส่าห์ตั้งใจขายแล้วนะ”
       มีเสียงแมสเสจไลน์ จากโทรศัพท์ดัง บิวตี้กดดู เห็นชื่อ Fatty ส่งข้อความมาว่า “หน้าบึ้งอย่างนั้น ไม่มีใครซื้อของหรอก ”
       บิวตี้ฮึดฮัด มองหากล้องวงจรปิดทำหน้าบึ้ง แล้วกดข้อความ โดยปิดไม่ให้กล้องเห็นอย่างโกรธๆ
       ข้อความดังขึ้นอีก “แทนที่จะโกรธ ควรปรับปรุงตัว”
       บิวตี้หันหลัง ชูโทรศัพท์ให้กล้องเห็น แล้วปิดข้อความ แรงๆ
       ข้อความดังขึ้นอีก
       บิวตี้บ่นโกรธๆ “โรคจิต” แล้วเปิดดูอีก ข้อความเขียนว่า “เวลาทำงาน ห้ามใช้โทรศัพท์”
       “แล้วโพสต์มาทำไม ตาอ้วนแว่น โรคจิต” บิวตี้กดโทรศัพท์ปิดแรงๆ อาการกระแทกกระทั้น
       ลูกค้าจะเข้ามาตกใจรีบหนีไปอีก
      
       ด้านหลังบิวตี้ เห็นปรมะเทวีในรูปมนุษย์ แต่งกายชุดขาว เคลื่อนกายผ่านไปอย่างบางเบา
       บิวตี้รู้สึกเหมือนมีลมอุ่นๆวูบผ่าน หันกลับไปก็ไม่มีอะไร แต่พอหันกลับมา เห็นปรมะเทวีอยู่ตรงหน้า ถึงกับสะดุ้ง
       บิวตี้รู้สึกเหมือนอยู่ในภวังค์ คลับคล้ายคลับคลาเหมือนเคยเห็นปรมะเทวีที่ไหนมาก่อน
       บิวตี้ลืมไปว่าต้องปิดบัง “เอ๊ะ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน หรือเปล่า”
       ปรมะเทวีทอดเสียงเย็นนุ่ม “วัฏสงสารกว้างใหญ่ไพศาล คงได้พบเจอกันไม่ที่ใดก็ที่หนึ่ง”
       บิวตี้อยู่ในภวังค์ “อ้อ...ต้องการสินค้าตัวไหน คะ”
       “ขอดูหลายๆ แบบ”    
       บิวตี้เดินไปหยิบสินค้ามาให้ปรมะเทวีดู