เอาแบบปสก.ที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตแบบหนักหน่วงที่สุดก็พอครับ 

ของผมเคยติดหนีโต๊ะบอลตามล่าหลบไปอยู่เถียงนาชนบทของเพื่อน  ทั้งหลังมีฟูกเก่าๆกับผ้าห่ม เพื่อนแบ่งข้าวสารให้กระสอบนึงกับน้ำดื่มหนึ่งถัง ต้องก่อไฟกินข้าวต้มเก็บผักแถวนั้นมาใส่ วันไหนตกปลาได้ก็โชคดีไป จากคนที่ไม่คิดจะฆ่าสัตว์เลยก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอดอ่ะครับ แต่หลักๆก็เน้นกินผักผลไม้ซะมากกว่า  ลองปลูกผักเองแรกๆก็ไม่ขึ้น พอจับจุดได้ก็มีให้กินบ้างตื่นเต้นมากครับ บางทีได้นมมาก็เอามาต้มกินกับข้าว หาผลไม้ไปแลกแป้งจากคนแถวนั้นเอามาทำแป้งนึ่งแป้งย่างกิน  ใช้ชีวิตแบบนั้นสามเดือนจนผู้ใหญ่มาเคลียร์โต๊ะให้  หลังจากนั้นก็เลิกการพนันไปเลย ถ้าถามว่าเพื่อนไม่ช่วยเหรอ  ก็มีครับ แต่เขาก็ไม่ได้อยู่แบบสบาย ไม่จำเป็นจะไม่รบกวนเขาครับ ถือโอกาสใช้ชีวิตแบบลำบากดูบ้างไปเลย

พอไปอยู่แบบแทบไม่มีจะกินต้องหากินไปวันๆเลยเริ่มเข้าใจโลกเข้าใจสัจธรรมชีวิตประมาณนึง เข้าใจเลยครับว่าคนไม่มีจะกินคือไม่มีจะกินจริงๆ หลังจากนั้นคือเลิกชีวิตติดหรูไปเลยครับ

ของพี่ๆเป็นยังไงกันบ้างครับ