ตลอดการเดินทางที่ได้ร่วมผจญภัยไปในท้องทะเลอันกว้างใหญ่ไปกับ "อูยองอู" ผมได้ทั้งข้อคิด และบทสรุปมากมายเกี่ยวกับการใช้ชีวิตบนโลกที่ทุกอย่างเต็มไปด้วยการแข่งขันเพื่อให้ได้งาน เงิน และอำนาจมาครอบครอง ถ้าคนเราทุกคนเลือกเกิดได้ ทุกคนคงเลือกจะเกิดมาแบบสมบูรณ์พร้อม มีความสุขกับการใช้ชีวิตด้วยต้นทุนที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด เหมือนที่ลูกคนรวยได้รับการปกป้อง จากพ่อแม่ของตัวเองเวลาทำผิด โดยที่ไม่ต้องรับผิดชอบอะไร




แต่สำหรับคนที่เป็นสายเลือดเดียวกับ อูยองอู อย่าง “ชเวซังฮยอน” เขาตัดสินใจแล้ว ว่าจะมอบตัว และเล่าความจริงทุกอย่างให้พี่สาวของเขาฟัง พร้อมกับหลักฐานชิ้นสำคัญที่กลายเป็นตัวคลี่คลายสถานการณ์ทั้งฝั่งของคดีแฮกราอนที่กำลังถูกพิจารณาอยู่ในชั้นศาล และแผนเปิดเผยตัวลูกนอกสมรสของ แทซูมี ให้คนทั้งโลกรับรู้อย่างที่ ฮันซอนยอง ต้องการ

และทั้งหมดนั้น ก็เกิดจากการตัดสินใจด้วยความกล้าหาญของ “อูยองอู” เพราะเธอรู้ดีว่า สิ่งที่น้องชายของเธอต้องการ คือ การสารภาพความผิดที่ตัวเองทำลงไป และไม่ว่าแม่ของเขาจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน คนเดียวบนโลกที่จะไม่ทำตามคำสั่งของแม่ก็คือ อูยองอู

รถของฮันบาดากำลังมุ่งหน้าไปยังอาคารรัฐสภา ในห้องโดยสารที่มีแค่ จุนโฮ กับ ยองอู อยู่ด้วยกันสองคน เธอขอบคุณเขาที่พาเธอมา ท่ามกลางการจราจรที่หยุดชะงัก เขาพอจะมีเวลาได้พูดความรู้สึกของตัวเองออกไป

“เมื่อกี้ตอนที่คุณทนายกล้าที่จะบอกท่านประธานว่าจะเกลี้ยกล่อมทนายแทซูมีเอง ผมก็ตัดสินใจแล้วครับ ว่าผมจะกล้าที่จะพูดออกมาบ้าง”

“หมายถึงเรื่องอะไรเหรอคะ?” เธอถามเขาด้วยความรู้สึกสงสัย

“ความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณทนาย มันเหมือนกับรักข้างเดียวที่มีให้แมวครับ บางครั้งน้องแมวก็ทำให้เจาของรู้สึกเหงา แต่น้องก็ทำให้มีความสุขพอๆกันครับ..."

เวลาที่กินข้าวเที่ยงกับคุณทนายแล้วก็ฟังเรื่องวาฬไปพร้อมกัน

เวลาที่เราทำตามลิสต์การเดตปลกๆที่คุณทนายคิดมา ไปทีละอย่างๆ

เวลาที่ผมจับมือคุณทนายในเวลา 57 วินาที

เวลาที่เราจูบแล้วฟันชนกัน

เวลาที่มองแววตาที่เป็นประกายในตอนที่คุณทนายนึกอะไรดีๆออก เวลาที่ผมทำให้คุณทนายสงบได้ ด้วยการกอดแน่นๆในตอนที่คุณรู้สึกไม่ปลอดภัย



"ผมมีความสุขนะครับ เพราะงั้นเราอย่าเลิกกันเลยนะครับ"

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะสนทนา พร้อมกับการนัดหมายที่ได้รับการยืนยันว่า แทซูมี ยินดีที่จะให้เธอเข้าพบ ทำให้เวลาเคลียร์ใจสะดุดลง แต่ก่อนที่ ยองอู จะก้าวลงจากรถ เธอหันมาบอกกับ จุนโฮ ว่า

“ที่บอกว่า รักข้างเดียวที่มีให้แมว มันไม่เหมาะนะคะ เพราะน้องแมวก็รักเจ้าของเหมือนกัน เพราะงั้นเรา... อย่าเลิกกันเลยนะคะ”

 เธอทิ้งคำตอบไว้แบบนั้น ก่อนจะปิดประตูแล้วเดินข้ามทางม้าลายจากไปด้วยรอยยิ้ม ที่ตั้งใจหันมามอบให้กับ จุนโฮ แทนคำตอบว่าเราจะไม่เลิกกัน ทำเอาเจ้าของน้องแมวที่นั่งอยู่ในรถถึงกับน้ำตาซึมให้กับคำตอบในแบบที่เขาคุ้นเคย และรอคอยจะได้ยินมานาน

เรื่องราวของ “วาฬ” ถูกหยิบยกมาพูดถึงเพื่อเปรียบเทียบกับตัวเอง หลังจากเธอยืนยันกับแม่อย่างหนักแน่นว่าเธอจะไม่ไปอเมริกา ตามข้อเสนอที่แทซานส่งมา เพราะเธอรู้แล้วว่า ถึงแม้ทะเลที่เธออยู่จะไม่ใช่ทะเลที่ได้อยู่ท่ามกลางฝูงวาฬของตัวเอง แต่มันก็ยังคงเป็นชีวิตของเธอ ชีวิตที่มีคุณค่า และงดงาม ไม่ต่างจากชีวิตของคนทั่วไป เหมือนกับคำพูดที่เธอกล่าวไว้กับแม่ของตัวเองว่า

“ฉันใช้ชีวิตอยู่ในทะเลที่ไม่คุ้นเคย ร่วมกับวาฬเบลูกาที่ไม่รู้จัก เพราะทุกคนแตกต่างจากฉัน ก็เลยไม่ง่ายที่จะปรับตัว แล้วก็มีวาฬที่ไม่ชอบฉันเยอะมากค่ะ แต่ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะนื่คือชีวิตฉันนี่คะ ชีวิตฉันแม้จะแปลกและแตกต่าง แต่ก็มีค่า และงดงามค่ะ”



อีกครั้งที่น้ำตาของแทซูมีไหลซึมออกมา ก่อนจะเดินออกจากห้อง เพื่อไปกล่าวคำปฏิญาณตน เป็นผู้สมัครตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม ภารกิจของ ยองอู ไม่ได้ล้มเหลว เพราะหลังจากวันนั้น ชเวซังฮยอน ก็ได้รับการยินยอมให้เป็นพยานในชั้นศาล โดยมีเงื่อนไขว่า อูยองอู ต้องเป็นทนายผู้ซักถามพยาน ท่าทีของเพื่อนรวมงาน โดยเฉพาะ ควอนมินอู เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เขาไม่ใช่ มินอู คนเดิมที่เอาแต่ความทะเยอะทะยาน และเอาตัดรอดอีกต่อไป เขาอยากลองใช้ชีวิตแบบคนโง่ เหมือนที่ใครบางคนเคยบอกเชาไว้ อยากชนหมัดกับ ยองอู เพื่อแสดงความดีใจในฐานะเพื่อนร่วมงานที่ร่วมทางกันมา

คดีความจบลงอย่างงดงามด้วยชัยชนะของ ฮันบาดา และคำขอโทษต่อสังคมที่ แทซูมี ประกาศต่อสื่อหน้าสำนักงานศาล ว่าจะขอถอนตัวจากตำแหน่งผู้สมัคร และทุ่มเทให้กับความเป็นแม่ที่ตัวเองละเลยไป อีกครั้งที่ ยองอู ว่าความชนะ และเติบโตขึ้นในฐานะทนายความที่ไม่ใช่แค่ทนายความทั่วไป

ทนายจองมยองซอก ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ด้วยชีวิตที่เหมือนกำลังจะเริ่มต้นใหม่ กับอดีตคนรักที่มองเขาต่างไปจากเดิม นี่คือจุดที่ซีรีส์ยังไม่เฉลย ว่าสุดท้ายแล้ว จองมยองซอก จะตัดสินใจไปต่อกับ ฮันบาดาหรือไม่ แต่สิ่งที่เราบอกได้จากฉากการสังสรรค์ของทีมงานคุณภาพแห่งฮันบาดา และเพื่อนสนิทของ อูยองอู คือ เธอไม่ใช่วาฬตัวเดิม ที่แปลกแยกจากฝูงของตัวเองอีกต่อไป แต่เธอเป็นส่วนหนึ่งของทุกคนแล้ว ทั้งในฐานะทนาย และเพื่อนร่วมงานที่ดี

เช้าวันใหม่ มาเยือน ณ ร้านอูยองอูคิมบับ ที่พวกเราคุ้นเคย คุณพ่อของเธอเตรียมกับข้าวไว้ให้ พร้อมกับได้รับข่าวที่ทำให้เขายิ้มได้ไปตลอดทั้งวัน

“นับตั้งแต่วันนี้ หนูคือทนายความประจำแห่งสำนักงานกฎหมายฮันบาดา อูยองอูค่ะ”

เธอก้าวเดินออกไปจากร้านของพ่อด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป เช่นเดียวกับสายตาของพ่อ ที่มองลูกสาวของเขาต่างออกไปจากเดิมที่เคยมอง 

“โตแล้วนะ ลูกสาวพ่อ”

ประตูหมุนตัวเดิม กำลังทำงาน เธอหยุด และก้าวมาอยู่ตรงหน้าของมัน เหมือนกับวันแรกที่เธอเดินเข้ามาทำงาน จังหวะย่ำที่ จุนโฮ เคยสอน ถูกเอามาใช้อีกครั้ง เพื่อลองเดินผ่านประตูหมุนนั้นไป ในที่สุดเธอก็ก้าวผ่านมันมาได้ ไม่ว่าจะเรื่องดี หรือเรื่องร้ายตลอดการเดินทางอันยาวนานของซีรีส์เรื่องนี้

ประตูหมุนยังคงหมุนวนต่อไป เหมือนชีวิตของคนเราที่ต้องก้าวเดิน และทำงานต่อไปในทุกๆวัน ชายหญิงสองคนยืนสบตากันอยู่ที่หน้าประตูหมุนบานนั้น ด้วยรอยยิ้ม และความสุข ราวกับว่าไม่มีรอยยิ้มไหนบนโลกใบนี้จะสวยงามไปกว่า “รอยยิ้ม” ที่อยู่ตรงหน้าของเธอและเขาอีกต่อไปแล้ว