ความรักคืออะไร? สำหรับคนทั่วไปคงตอบคำถามนี้ได้ด้วยคำตอบที่แตกต่างกัน เพราะเราต่างก็มีรสนิยม ประสบการณ์ และความรู้สึกที่มีต่อคำว่า "รัก" ในแง่มุมที่ต่างกันออกไป

แต่สำหรับผู้พิการที่บกพร่องทางสติปัญญาล่ะ พวกเขาแยกแยะออกหรือเปล่าว่าความรักแต่ละแบบต่างกันยังไง คดีที่ถูกยกมาเล่าในซีรีส์วันนี้ เปรียบไปแล้วก็เหมือนกับกระจกเงาสะท้อนความสัมพันธ์ระหว่าง จุนโฮ กับ ยองอู ด้วยการตั้งคำถามตัวโตๆว่า คนปกติธรรมดาจะรักกับคนที่บกพร่องทางสติปัญญาได้จริงหรือเปล่า

ฉากที่จุนโฮ เดินล่นกับยองอู ข้างกำแพงวังแล้วบังเอิญเจอเข้ากับรุ่นน้อง และกลุ่มเพื่อน ที่เคยเข้าใจผิดมาก่อนว่า จุนโอ กำลังทำงานอาสาสมัคร ทำให้เขาต้องรีบปฏิเสธ และเอ่ยปากบอกด้วยตัวเองว่ากำลังเดทกับยองอูอยู่ ทันทีที่ ยองอู แนะนำตัวตามแบบฉบับของตัวเอง สายตาของกลุ่มเพื่อนของ จุนโฮ ก็เต็มไปด้วยความกังวลใจ


และความกังวลใจนั้น ก็ถูกตอกย้ำอีกครั้ง ผ่านฉากร้านเหล้า เมื่อเพื่อนคนหนึ่งบอกกับ จุนโฮ ว่า การคบกับผู้หญิงที่น่าสงสารจนอยากช่วย ไม่ใช่ความรักหรอก มันเรียกว่าความเห็นใจ จุนโฮ ก็เลือดขึ้นหน้าทันที เพราะความรู้สึกที่เขามีต่อ ยองอู กำลังถูกบอกว่า "ไร้ค่า"

ตัดภาพกลับมาที่คดีความของ ยางจองอิล กับ ฮเยยอง ประเด็นหนึ่งที่น่าสนใจจากผู้เชี่ยวขาญที่ขึ้นให้การในศาล คือ เธอไม่ได้ปฏิเสธเรื่องความรู้สึกที่เหยื่อกับจำเลยมีต่อกัน แต่เธอวินิจฉัยว่า ฮเยยอง ไม่มีความสามารถมากพอในการป้องกันตัวเอง โดยเฉพาะเรื่องความรัก ที่หากคนทั่วไปผิดหวังจากความสัมพันธ์ก็คงเริ่มต้นใหม่ได้ และไม่ถูกหลอกซ้ำๆ แต่สำหรับคนที่บกพร่องทางสติปัญญา การได้รับการยอมรับและถูกรักจากใครสักคนมีค่ามาก จนพวกเขาไม่อยากจะสูญเสียมันไป

นี่คือจุดที่นำไปสู่เหตุการณ์ที่ ยองอู ไปเจอกับ ฮเยยอง แล้วขอให้เธอขึ้นให้การในศาล เพื่อยืนยันว่าเธอรัก จองอิล จริงๆ เธอไม่จำเป็นต้องขออนุญาตจากใคร เพราะมันคือหน้าที่ของเธอในฐานะผู้ใหญ่ที่ต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าความเชื่อมั่นนั้น จะใช้ไม่ได้กับโลกที่เลือกจะมองเพียงความบกพร่องของผู้พิการ เพราะสุดท้ายแล้ว จองอิล ก็ถูกพิพากษาให้จำคุกถึงสองปี และมีความผิดจริงที่ตามที่ถูกกล่าวหา น้ำตาของ ฮเยยอง ไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไป แม่ชนะ เธอแพ้ แถมยองอู ของเรายังโดนแม่ของฮเยยองตามมาดูถูกนอกศาล จนยืนตั่วสั่นในอ้อมแขนของ ซูยอน

ทางเดินขึ้นไปยังห้องสว่างขึ้นเมื่อคนสองคนกำลังเดินมาด้วยกัน 
"แค่รู้สึกชอบคงไม่พอ...." เธอกล่าวขึ้นท่ามกลางความเงียบยามค่ำคืน 
จุนโฮ รู้ดีว่าคำตัดสินในวันนี้ ทำให้ ยองอู กำลังคิดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ

"ถึงคนอื่นจะบอกว่าไม่ใช่ แต่ถ้าเราบอกว่าใช่ มันก็คือความรักนะครับ"

หญิงสาวยังคงก้มหน้าแล้วพูดต่อไป "การรักกับฉันมันยากนะคะ"

"ใช่ครับ ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้น" เขาตอบ

"ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ก็ยังจะไปต่อเหรอคะ?"

"ครับ"

22.14 วินาที คือเวลาที่พวกเขาเคยจับมือกัน แต่คราวนี้คนที่ก้าวเข้าไปหาก่อน ไม่ใช่จุนโฮ อีกต่อไปแล้ว ยองอู ที่เคยหลบตาคน ยองอู ที่ไม่กล้าแม้แต่จะยืนนิ่งๆ เพื่อให้ริมฝีปากสัมผัสกัน มอบจุมพิตแรกให้กับผู้ชายที่เธอรัก วินาทีนั้นแสงไฟตามทางเดินดับลง แต่ความรักระหว่างทั้งสองคนกลับสว่างไสวยิ่งกว่าที่เคย